Θα σ’ αγαπώ πάντα. Και μιλούσε με πυρετό.
Της τρώγαν τα εντόσθια οι ανάποδες θηλές που είχε στο στήθος.
Ο εσωτερικός κόσμος της, λέγαν μερικοί, είν’ ευαίσθητος, θέλει προσπάθεια για να συντηρηθεί.
Σα βλέπεις γριές με μαύρα, αυτές να θυμάσαι: γυναίκες ήταν κάποτε, με τις θηλές του στήθους προς τα μέσα.
Ο έσω κόσμος γαλαξίας. Ο έξω, σιωπηλός για να μοιάζει αυτάρεσκος.
Είχα μια τέτοια, μου είπε εκείνος ο γείτονας των αερογραμμών.
Της έλεγες λόγια και κατάπινε κοτρόνες.
Της έδινες χάδια και σ’ έτρωγε ζωντανό.
Χαιρόταν πάντα τον ίδιο πόνο, σα να γεννιόταν.
Τώρα περπατά και πεθαίνει διαρκώς.
ελένη κονδύλη.2009-01-07
6 σχόλια:
κάτι άσχετο.
να σου στείλω μια φόρμα;
(βαμβακερή, βελούδινη, κολλητή, φαρδιά, του σκι, με ενίσχυση και τιράντες, εντούρο, του υδραυλικού, του βενζινά, του αστροναύτη, του δύτη; παίζουν και χρωματάκια!)
το βρήκα!
μια φόρμα του κέικ!
χωρίς λόγια...
Καλησπέρα, Λενιώ μου. Άργησα λίγο αλλά μάλλον γύρισα. Φιλιά και καλησπέρες!
τι σχόλιο να αφήσει κανείς σε ένα τέτοιο κείμενο που κυριολεκτικά μιλάει !
Το αντέγραψα και το κρατώ Λενάκι.
Πολλά φιλιά και
καληνυχτα σου
Είναι μέσα μου κρυμμένη
είμαι μέσα της κι εγώ
τι να σκέφτεται η καημένη
την κοιτάζω κι απορώ
Κι όπως φεύγουνε οι μέρες
και περνάνε οι βδομάδες
έτσι κρύβουνε οι κοπέλες
τις μοναχικές γιαγιάδες
Κι όπως φεύγουνε οι μέρες
και περνάνε οι βδομάδες
έτσι κρύβουνε οι κοπέλες
τις μελλοντικές γιαγιάδες
Πού είσαι βρε;)
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου