Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

'δρακόντια μέτρα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου'

ν' αρχίσουμε ανάποδα στην ανάποδη χώρα που είμαστε:
ανάποδη: κι απ' την καλή και την ανάποδη, νίψονανομήματαμημόνανόψιν
η χώρα που οργάνωσε τη δύναμη του λόγου, δλδ που οργάνωσε διάφανη γραφή, φιλοσοφία, άρα ελευθερία και δημοκρατία, είναι η χώρα που περιμένει δικαίως το 4ο ράιχ να την ελεήσει μπανάνες.
διότι η μπανανία έχει έλλειψη από μπανάνες.
όπως η ελλάδα έχει έλλειψη από έλληνες.
και έλληνες είναι 'οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες'
εδώ οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες είναι κάποια όντα αποτραβηγμένα στις στοές του παραδείσου, όπως καλή ώρα ο κωστής τσιρόπουλος, η αείμνηστη μαργαρίτα δαλμάτη, και διάφοροι άλλοι ζωντανοί και πεθαμένοι που σνομπάρουν οι τεχνοκράτες της αγγλικής παραμυθίας, τα λαμόγια της χειραγωγούμενης πληροφόρησης, τα εκτελεστικά όργανα των ατομικών και φυσικά πάντα ξένων προς την πολιτεία συμφερόντων.

25η Μαρτίου.
1821.
φυσικά και ξέρουμε ότι η ελληνική επανάσταση δεν έγινε τότε, αλλά λίγο νωρίτερα κλπ.
και είναι προς τιμήν του ελληνικού λαού που όρισε να θυμάται την ελευθερία του αφιερώνοντάς την στα ιερά και τα όσια της εποχής του, και θέττοντας τον αγώνα του ως όραμα πέρα από τα ανθρώπινα.
(βέβαια αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε 100 χρόνια μετά, για να συνειδητοποιήσουμε το δρόμο που τράβηξε το ελληνικό κράτος αργότερα: κάντε το συνειρμό: 1821+100, άντε κι άλλα δύο ακόμη...)
πάντως η 25 Μαρτίου είναι μέρα/γιορτή της ελευθερίας, του οράματος, της ταυτότητας.

δεν είναι τα δρακόντια μέτρα γι' αυτήν: η παρέλαση, η γαλανόλευκη, η γιορτή, ο μπακαλιάρος-σκορδαλιά, η ρετσίνα.
αυτό είναι η παράδοση που κάνει μια γιορτή, Γιορτή.

τα δρακόντια μέτρα είναι για το βιασμό της γιορτής.
και τη γιορτή δε τη βιάζουν οι κουκουλοφόροι, οι αλήτες, οι κλέφτες.
τη βιάζουν αυτοί που με τις πράξεις τους δίνουν το σήμα στους κλέφτες, τους αλήτες, τους 'κουκουλοφόρους' (κι είναι αντίθετης φοράς οι λέξεις που χρησιμοποιώ με απόλυτο νόημα: όταν κάποιος δεν έχει να φάει, θα στραφεί να φάει το φαί του διπλανού, κι από άνθρωπος θα γίνει θηρία, γιατί θα έχει ήδη καταρρεύσει δίπλα του και μέσα του κάθε έννομη πραγματικότητα).
και θα γίνει κουκουλοφόρος όχι γιατί έχω τίποτα με τα φούτερ με κουκούλα, αλλά με την έννοια ότι πολλοί από μας φοράμε τις κουκούλες μας και κρύβουμε τον εαυτό μας από όλους, ακόμη κι από μας τους ίδιους.
πώς τολμάνε και βγαίνουν στην τηλεόραση κι από κει μπαίνουν και βιάζουν την ησυχία μας αυτοί που για δεκαετίες 'ψηφίσαμε' γιατί μας είχαν υποσχεθεί ότι θα πράξουν 'για το καλό του τόπου' διάφορα!
οι δεκαετίες εξανέμισαν κάθε όραμα του ελληνικού λαού.
ψώρισασαν ακόμη και τη χαρά της λύσης της δικτατορίας, πούλησαν κάθε τι ΣΤΟ ΌΝΟΜΆ ΤΟΥΣ, ΚΙ ΌΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ.
σιγά σιγά μας αμαύρωσαν και αμαυρωθήκαμε
έτσι ώστε το καλό του τόπου να γίνει 'λεφτά', κι όπως ψέμματα έλεγαν 'για το καλό  του τόπου', έτσι μετά ψέμματα έλεγαν μιλώντας 'για λεφτά', κι εμείς τους ψηφίζαμε 'για τα λεφτά'...

όταν ο ιωνάς πήγε στη βαβυλώνα, ο βασιλιάς ντύθηκε στάχτη, νήστεψε και παρακάλεσε να συγχωρήσει ο θεός τα λάθη του κα να σώσει το λαό του.

πόση διαφορά από κάποιο δικό μας πολιτικό αντίστοιχο, που στους εξωτερικούς φονιάδες έλεγε 'δε με ακούει ο λαός μου' και στον υποβαθμισμένο λαό του μέσα έλεγε 'θα κουβαλήσω το σταυρό μου'
...
τον κουβαλούσε άραγε μαζί με τα ευρώ που συνιστούν την προσωπική και οικογενειακή περιουσία του;

και τώρα τολμάνε τα ανεγκέφαλα

και λένε

δρακόντια μέτρα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου!

ρε ουστ!
πως λένε 'δρακόντια μέτρα στα μούτρα σας'!!!!
για τα μούτρα σας είναι τα δρακόντια μέτρα, γιατί είστε δράκοι!.



ουφ, τα είπα και ξεθύμανα.
όλα αυτά μου τα είπε η γιαγιά μου στον ύπνο μου.
ονειρεύτηκα ότι με κούρευαν και μου τα έλεγε.

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

21 Μαρτίου λαμπερός ήλιος

μπορεί να είχα βάλει τα καλά μου για να βρούμε σπίτι στο βέλγιο. όταν άκουσαν να μιλάμε άλλη γλώσσα, μας είπαν γεια!

ο έλληνας από το κογκό είχε φτάσει με πυροβολημένο τον καρπό στην επανάσταση των 'μαύρων' στο αεροδρόμιο του ζάβεντεμ, βρυξέλλες. παραχώρησαν στην οικογένειά του σπίτι στη λουβαίν, πήγαμε με τη μαμά να τους δούμε. πικρό, να έχεις χάσει χέρι. πολύς θυμός. κι η κόρη του θυμόταν εκδικητικά: καλά κάναμε κι εμείς, όταν δεν ήταν καλά σιδερωμένο το πουκάμισό μου, γέμιζα την μπανιέρα νερό κι έχωνα το κεφάλι του υπηρέτη μέσα.

ε, η κυρία κονδύλη, καθηγήτρια πανεπιστημίου. κι απάντηση: εμ, από τη γνωστή οικογένεια βλέπεις!

αντ' από δω! αλβανέ! ε αλβανέ!

δεν μπορούν οι βόρειοι να πληρώνουν λεφτά για να περνάνε καλά οι νότιοι. (οι αμερικάνοι τον έκαναν πιο νωρίς αυτό τον πόλεμο, εμείς τον κάνουμε τώρα).

χωριάτη!

να φύγουν οι ξένοι! έχουν κάνει την αθήνα μπάχαλο! χτες πάντως, που έφευγα από το πανεπιστήμιο, ανάμεσα στη νομική σχολή και το δημοτικό κέντρο της αθήνας, μια κυρία μου φώναζε: φύγετε! κινδυνεύετε, δεν το καταλαβαίνετε;! = εις άπταιστον ελληνικήν, προφοράντε και λεξιλόγιο κυνηγούσαν όλοι μαζί κάποιον που βάσταγε μια σύριγγα. ήθελαν να του την πάρουν και τον χτυπούσαν. μπήκα λίγο στη μέση, το έσκασε, παρακάτω βγήκε από τη νομική ένας άλλος, ψηλός δυο μέτρα μα ετοιμόροπος, έκοψε το δρόμο σ'αυτόν που έτρεχε με τη σύριγγα στο χέρι κι άρχισε το ξύλο. κάθησα εκεί μιλώντας και προσπαθώντας να τους χωρίσω. το ψέμα περί ασύλου να λήξει, κανένα θέμα: οι έλληνες ναρκομανείς έχουν καταλάβει το χώρο ανάμεσα στη νομική και το δημοτικό κέντρο, τρυπιούνται μέρα μεσημέρι, βλέπεις χίλια δυο. θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου και τα παιδιά μας. είναι όλοι τους παιδιά μας. τώρα.

η μαύρη ψυχή είναι σαν τη μαύρη μέρα, δεν έχει σχέση με το δέρμα.

μέρα της ποίησης σήμερα. είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά τον ελύτη. μου είχε χαιδέψει τα μαλλάκια, καθώς καθόμουν και τον άκουγα στη σκουφά. είχα γνωρίσει το βρεττάκο, που μου είχε στείλει μια συλλογή στο βέλγιο. αυτόν τον είχα γνωρίσει χάρη στον φοβερό κωστή τσιρόπουλο.
είχα γνωρίσει τον αγαπημένο μου άραβα, τον άδωνη. κι άλλους πολλούς! πω πω, γνωριμίες! τις λες και χορταίνεις.

όμως χωρίς όνομα, έχω διαβάσει στίχους στο διαδίκτυο που με συγκλόνισαν, που μου έδωσαν κλωτσιά, που με κινητοποίησαν. κι ας είναι ξένος προς τη δόξα ο συγγραφέας τους. αυτός ο μαύρος ποιητής, αυτός που γράφει όπως ο άνεμος τραγουδάει μέσα στις φυλλωσιές,
αυτός ο ξένος ποιητής,
αυτός ο μικρός μπροστά σε κάτι 'παιδιά που τα έλεγαν κριτικούς' και πορεύονται με δικούς τους γνώμονες, και δικά τους αγγούρια, και δικά τους έμπλοκα και σύμπλοκα και κόμπλεξ και σου μου του και να μην πω

τω αγνώστω ποιητή,
αυτόν,
σήμερα εγώ του λέω, όποιος κι αν είναι, ευχαριστώ. και να συνεχίσει.

σήμερα είναι η ημέρα του οποιουδήποτε ρατσισμού.
καλή σας μέρα, να το θυμάστε όχι σήμερα. διαρκώς.
ο ρατσισμός έχει να κάνει και με την αρνητική, αλλά και με τη θετική άποψη για κάτι που δεν είναι από αυτή την οπτική, ουσιώδες.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

προχτές ήταν η ημέρα της γυναίκας

ημέρα της γυναίκας
η γυναίκα χωρίς όνομα.
είμα η άννα παναγιωταρά.
εντάξει, προσβάλλομαι που δεν έχω όνομα, όμως σκέπτομαι ότι είναι καλύτερα: πόσες γυναίκες, ανάλογα με το όνομα και την κουλτούρα τους -τι γαμημένη λέξη, μας την επιβάλλουν για λόγους άκρως ενδιαφέροντες και φυσικότατα σκόπιμους- έχουν διαφορετικά θέματα να λύσουν η κάθε μια!

έτσι ήθελα να γράψω κάτι για την ημέρα της γυναίκας χωρίς όνομα.
αλλά δεν πρόλαβα.
ήταν αδύνατον να γράψω, δεν προλάβαινα.

την προηγούμενη, όταν πια δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για να δουλέψω μετά από ώρες μάθημα και δουλειάς, βλέποντας τηλεόραση είχα προετοιμάσει το φαγητό της ημέρας.
την πέμτπη, ημέρα της γυναίκας φέτος, σηκώθηκα νωρίς να καθαρίσω το σπίτι. 
μετά διάβασα και απάντησα σε κάποια μέηλ μου.
μετά σήκωσα το σεραφείμ για να πάει σχολείο.
μετά έπρεπε επιτέλους να αποτελειώσω μια δουλειά που δε σήκωνε αναβολή: καταγραφή επιδόματος σεραφείμ.
αυτή θα ήταν, αποφασιστικά, η τέταρτη και τελευταία μέρα εργασίας που μου κόστιζε η υπόθεση καταγραφής.:
ημέρα Ι>
1. κι όμως, νόμιζα ότι θα τέλειωνα με την πρώτη, είχα μαζέψει τα χαρτιά: πήγα στο κεπ, όπου έπρεπε, έχοντας αριθμήσει σύμφωνα με τον κατάλογο αιτημάτων εκ μέρους του υπουργείου, τα έγγραφα. ο υπάλληλος τα είδε, του ανάψαν τα λαμπάκια, τα ανακάτωσε όπως κάποιος μια σούπα, μου είπε και είχε δίκιο ότι δεν είναι εγώ ο δικαιούχος. του είπα ότι το επίδομα έρχεται σε μένα, εγώ πάω και το παίρνω, το παιδί είναι ανήλικο ακόμη.
με έστειλε στη νομαρχία να φέρω το χαρτί που έλεγε αυτό που γινόταν: ναι μεν, έβλεπε ότι τα εμβάσματα έρχονται στο όνομά μου, μα έπρεπε να έχει την απόφαση.
2. πήγα στην νομαρχία, πήρα το έγγραφο που χρειαζόταν και γύρισα στο κεπ.
3. εκεί ένας άλλος υπάλληλος μου είπε: θέλουμε να δούμε το παιδί. κρατήθηκα, δεν του είπα να πάει να απαυτωθεί, αλλά του είπα εντελώς αγριεμένη ότι δεν έχει καμιά δικαιοδοσία και κανένα δικαίωμα να ξαναπεί κάτι παρόμοιο. το μάζεψε. όμως
4. έπρεπε να ανοιχτεί λογαριασμός με πρώτο δικαιούχο το παιδί και δεύτερον εμένα. τότε πήγα στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο με όλα τα αφιμιά, αμκα, εκκαθαριστικά κλπ κλπ. όπως το χαρτί έγραφε: λόγω διαδήλωσης στο κέντρο, το ταχυδρομικό ταμιευτήριο θα ήταν κλειστό 12 με 2.
απογοήτευση.
βέβαια η ώρα ήταν 11 και 10 όταν πήγα εκεί, μα τι να γίνει...
ημέρα ΙΙ>
την άλλη μέρα πήγα στο ταχυδρομείο, μήπως εκεί βρω άκρη. ο διευθυντής του ταχυδρομείου με εξυπηρέτησε ευγενέστατα. ήταν πέμπτη. 'ελάτε την τρίτη', μου είπε.
ημέρα ΙΙΙ>
την τρίτη δεν είχε παραλάβει ό,τι χρειαζόταν για να τελειώσει η ιστορία. 'ελάτε αύριο', μου είπε. 'δε γίνεται του λέω, αύριο έχω δ.σ. στη δουελιά μου και δε γίνεται να λείψω. 'μεθαύριο' μου είπε.
ημέρα ΙV>
το μεθαύριο ήταν η ημέρα της γυναίκας.
πήγα. μα "το χαρτί δεν είχε έρθει ακόμη". οι δύο γυναίκες υπάλληλοι του ταχυδρομείου, όπως κι ο διευθυντής ήταν ευγενέστατες. είχα αποφασίσει όμως να απαντήσω στο τραγούδι του 'ελάτε αύριο' ότι 'μα δεν υπάρχει αύριο', αθάνατη μαρινέλλα!
-πού είναι τα έγγραφα που είχα καταθέσει για να βγει το χαρτί; σε ποια υπηρεσία;
-στην τάδε.
-πού στεγάζεται, θα πάω εγώ.
-δε γίνεται.
το γραφείο ήταν ευρύχωρο. δε θα έφευγα πριν βρω άκρη.
η υπάλληλος άρχισε να παίρνει τηλέφωνα: -ποιος τα έχει χρεωθεί; η τζένη; ά, πού είναι; τι; ά, πού να πάρω; κλπ κλπ.
με κοίταζε η υπάλληλος με γλύκα και ενδιαφέρον. εκεί κι εγώ, να σωπαίνω και να περιμένω.
-λοιπόν;
με τα πολλά, βρήκαμε ότι το χαρτί είχε σταλεί από αυτούς στα λεγόμενα κεντρικά, από τα κεντρικά έλειπε, σ' αυτούς δεν ήταν, πού ήταν; όταν το 'περάστε αύριο' μεταβληθηκε στην αλήθεια του, ήτοι 'τα χαρτιά εχάθησαν', τότε οι υπάλληλοι σκίστηκαν και σε δυο λεπτά είχα το χαρτί που χρειαζόμουν!!!!
έφυγα βιαστικά, πήγα απέναντι σ' ένα ζαχαροπλαστείο και γύρισα μ΄ένα κουτί γλυκά:
ΕΙΝΑΙ Η ΗΜΈΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΣΕ ΌΛΕΣ ΜΑΣ,
 είπα στις υπαλλήλους και το διευθυντή που με ευχαρίστησαν. τότε τους είπα: 'προσέξτε, αν δεν τελειώσω τη δουλειά μου σήμερα, θα 'ρθω να πάρω πίσω τα γλυκά!'
πήγα στο κεπ.
εκεί ένας υπάλληλος-μπουλντόγκ, ψαρομάλλης, μαλάκας αποφασιστικά, ενώ πήρα ένα νούμερο προτετραιότητας, γνωρίζοντας πλέον την παραμικρή διαδικασία, ήρθε ο μαλάκας, το επαναλαμβάνω να με ρωτήσει τι θέλω. μόλις του είπα ότι για την απογραφή επιδόματος, με ρώτησε: 'είστε ο δικαιούχος; - όχι, είμαι η μαμά του. -να πάτε στην αστυνομία να βγάλετε εξουσιοδότηση. -τι λέτε κύριε, για το ανήλικο παιδί μου το λέτε; -αν δεν μπορεί να πάει στην αστυνομία, να έρθει ο αστυνομικός σπίτι σας!'
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΆΚΟ, του είπα ενθυμούμενη το 'άκου ανθρωπάκο' του συχωρεμένου του πολλαπλού ράιχ
ο υπάλληλος-μαλάκας μπουλντόκ, κατάλοιπο της οθωμανικής γραφειοκρατίας, που φοβόταν το καθήκι μη χάσει τη θέση του, και παρίστανε τον κάποιο, μου λέει με θράσος και τσαμπουκά, άλα τις! 'με λένε τάδε!' (μπράβο του όμως, γιατί πολλοί φοβούνται να πουν το όνομά τους, το έχετε προσέξει;). θέλω τον προιστάμενο σας, του απαντάω με τρόπο που δε σήκωνε άλλη μαλακία.
ο προϊστάμενος εμφανίστηκε στο πι και φι.
'την ξέρουμε την κυρία' λέει στο υπάλληλο-μάλακα-μπουλντόγκ (συγγνώμη σκυλάκια μου εσείς μια χαρά είστε), άστην να περάσει!!!!!!!!
όταν έφτασα στο γκισέ, ο υπάλληλος με ρώτησε: 'ΧΑΡΤΙ ΜΕ ΑΡΙΘΜΌ ΠΡΟΤΕΡΑΙΌΤΗΤΟΣ ΈΧΕΤΕ;'
ηταν κωμικοτραγικό, το είχα ΚΑΙ αυτό!!!

κάνοντας την απογραφή, μου ζήτησε να επαληθεύσω τον αριθμό που θα μπαίνουν το χρήματα. το έκανα προσεκτικά.
μετά, όταν τα ετοίμασε όλα, μου ζήτησε να διαβάσω τα πάντα και να του πω αν είναι σωστά.
ε λοιπόν, μου ήταν αδύνατον. τα γράμματα δε μιλούσαν. δεν άντεχα να τα διαβάσω, δεν μπορούσα!
υπέγραψα, του είπα ότι δεν μπορούσα να τα διαβάσω αυτή τη στιγμή, και έφυγα.

γύρισα σπίτι, όπου είχε γυρίσει ο σεραφείμ από το σχολείο.
φάγαμε, κουβεντιάσαμε...

ΕΝΙΩΘΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΊΧΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΚΑΨΩ ΚΑΙ ΤΟΝΟΙ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΉΤΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ.
κι όμως, θα μπορούσατε να πείτε, δεν έκανες και τίποτα!
και θα είχατε δίκιο.
το απόγευμα έπρεπε να είμαι στις 6 σε μια παρουσίαση βιβλίου.
(...)
γύρισα σπίτι με δυο φίλους. θα τρώγαμε μαζί το βράδυ. το σπίτι ήταν έτοιμο και ο σεραφείμ ένιωθε τόσο άνετα που βοήθησε να στρώσουμε τραπέζι, πράγμα πολύ σημαντικό, όχι τόσο γιατί μπορούσε να το κάνει, μα γιατί το έκανε. μη νομίζετε ότι κι αυτό δε θέλει την προετοιμασία του.
έφυγαν οι φίλοι. όλα πολύ όμορφα ήταν. ήταν όντως μια πολύ πολύ όμορφη μέρα, όλα είχαν τελειώσει με την απογραφή, μια παρουσίαση βιβλίου, ένα φαγητό το βράδυ...
κι όμως! ΕΝΙΩΘΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΊΧΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΚΑΨΩ ΚΑΙ ΤΟΝΟΙ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΉΤΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. 
γιατί; 
έ, εμείς οι γυναίκες είμαστε το αδύναμο φύλο, θα μπορούσες να πεις. πώς αλλιώς να το εξηγήσεις; 
το έχετε σκεφτεί;
ε, σκεφτείτε το.


υγ. καλημέρα σας.
έχω ήδη τελειώσει τη βαθμολογία από τις χτεσινες εξετάσεις, ήδη πλύνει το ταψί, στρώσει το κρεβάτι, και η ώρα σε λίγο θα είναι 7 το πρωί.
καταλάβατε;
καλημέρα σε όλους!!! ΚΑΛΌ ΣΑΒΒΑΤΟΚΎΡΙΑΚΟ!
ΤΟ ΕΡΏΤΗΜΑ ΕΊΝΑΙ: να ασχοληθώ με το γιο μου, να πάω σε μια ημερίδα, να διορθώσω πτυχιακές, να στείλω ένα άρθρο που το περιμένουν στο εξωτερικό; εκτός από το τελευταίο, ακούω προτάσεις για τα υπόλοιπα, χα χα χα!
ή να φτιάξω τα νύχια μου;