Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας ζωοδότα

το μάθαινα μικρή να το ψέλνω, εκεί, γύρω στα 14, παραμονές της δικτατορικής, σε εθνικό, οικογενειακό επίπεδο, δύσκολης, γεμάτης προσκόματα, εφηβείας...
μου άρεσε η ψαλμωδία αυτής της στροφής
στροφή, τι λέξη κι αυτή,
για ένα ποίημα, μια στροφή, για τη ζωή, μια στροφή, για το θάνατο, για όλα....
κι αυτές τις μέρες χωρίς εκκλησία, το τροπάριο, η στροφή; στο μυαλό μου,
μια μια οι λέξεις πέφτουν σαν καμπάνες κι ο καθένας από μας είναι στο κέντρο του ήχου τους.
μετά νοια, μετά σταση μετα τροπή μετασροφή.
καλά για τ' άλλα, που είναι έστω και μεταφορικά, εκτός ανθρώπου.
μετάνοια, πόσο κοντά μπορεί να είναι σε άλλα πράματα.
μετάνοια.
δλδ όχι να πηγαίνεις πίσω και να κλαις για ότι έγινε, αλλά να είσαι μετά,
να έχεις προσπεράσει
όλα όσα σε οδήγησαν σ' αυτό που μέχρι τώρα είσαι, έκανες, έγινες.
μετάνοια ή μεταεπιστήμη ή μεταμοντέρνο
μετά.
η ζωή μετά.

που ξεριζώνει την ενοχή του φρόιντ κι ίσως, ίσως, ξέρω γω; δεν το έζησα, ίσως κάνει τον άνθρωπο καινό.
όπως η ρήση για την ανάσταση.

της μετανοίας άνοιξον μοι

για μένα, για σένα, άνοιξε
ανοίγω, άει στο καλό, στερητικο άλφα στο οίγω; α - ν - οίγω ή ανά - οίγω; (το αρχικό ρήμα για ανοίγω είναι το οίγω, το έλεγξα μόλις στου μπαγιύ.

αυτός που δίνει τη ζωή, ας ανοίξει για μένα, και για σένα και για όσους, μια πόρτα βασιλική να μπούμε σ' ένα κόσμο καινό.
μετάνοια χωρίς ενοχή, χωρίς τύψη. μετάνοια με σκυμένο κεφάλι, και έλεος, ου θυσία. μ' αγάπη, κι όχι κριτική. με πόνο και συμπόνοια, αμφίστροφη.
στροφή στη μουσική της ζωής, έστω, ή πέρα, από το τραγούδι του θανάτου.

καλό σου ταξίδι μαρίνα, μέσα από τις πύλες του θανάτου, στην αγκαλιά της Ζωής.
αιωνία σου η μνήμη.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

το επίδομα του ΟΓΑ και ο τραπεζικός λογαριασμός κατάθεσής του.

έχω τρία παιδιά.
έχω χάσει χρόνια επιδόματος 'γιατί δεν έκανα τα χαρτιά μου΄.
θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο, 'κοτζαμάν καθηγήτρια πανεπιστημίου και δεν έκανες τα χαρτιά σου; ε, έλεος! ντροπή!'
ναι, ίσως έχεις δίκιο.
για άλλαξε λίγο το σκηνικό: πες ότι είμαι
- αγράμματη γύφτισα
- κακοποιημένη γυναίκα που δεν προλαβαίνει να καταλάβει τι της γίνεται
- εργάτρια που έχει άνθρωπο με αναπηρία, και τρέχει και δε φτάνει.

το επίδομα παιδιού, είτε πρώτου είτε τρίτου, δίδεται και στο βέλγιο.
χωρίς άλλη διαδικασία πέραν της γέννας και της εγγραφής του μέλους της οικογένειας στο δημαρχείο όπου υπάγεται η διεύθυνση της οικογένειας.

γαμώτω, πόσο πίσω είμαστε...
άσε με εμένα.

τέλος πάντων, τώρα που ξυπνήσαμε, με τρόικα, με κοιλιά του πάγκαλου που όλα τα αλέθει και λέει ότι έτσι τρώμε κι εμείς κι έχει και δίκιο, τελικά, τώρα που έχουν σφίξει οι κώλοι, τώρα λοιπόν, γίνεται προσπάθεια εξυγίανσης.
πού θα κατατίθεται το επίδομα ΟΓΑ;
συμπλήρωσα τα στοιχεία μου πάνω στο χαρτί: επώνυμο, κλπ
διεύθυνση,
αριθμός ταυτότητος,
αμκα
αφμ

γράφει επίσης το χαρτί ότι χρειάζεται και η τελευταία εκκαθάριση της εφορίας.
έχω μια φωτοτυπία.

πάω στην εθνική τράπεζα που είναι η τράπεζα μισθοδοσίας μου.
χρειάζεται να συμπληρωθεί από αυτούς (έτσι γράφει το χαρτί) και να σφραγιστεί ο αριθμός τραπέζης όπου θα μπαίνει το επίδομα.
μου λένε στην τράπεζα: ταυτότητα. - ορίστε.
τελευταίο της εφορίας. - ορίστε.
ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΟΥΜΕ, ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ. ΠΟΎ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΌΤΥΠΟ;
σπίτι μου, δε σκέφτηκα να το πάρω.
κακώς. να πάτε να το φέρετε.
-δεν μπορείτε να μπείτε στο διαδίκτυο να δείτε ότι είναι αληθές;
-όχι. πηγαίνετε στα ΚΕΠ να πάρετε μια φορολογική ενημερότητα.

πάω στα κεπ.
η φορολογική ενημερότητα δεν είναι σφραγισμένη γιατί χρωστάω στην εφορία.
γυρνάω στην τράπεζα. το σύστημα έχει πέσει. περιμένω 20 λεπτά. δε γίνεται τίποτα.

βγαίνω απεγνωσμένα, γιατί,
είτε γύφτισα
είτε καθηγήτρια πανεπιστημίου
είτε κακοποιημένη
είτε κοινά κανονική γυναίκα με τρία παιδιά
ΓΑΜΏΤΩ!!!! ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ!!!!
φεύγω, πάω στην ποστμπανκ που έχω συναλλαγές, μπας και εκεί δεν έχει πέσει το μηχάνημα και κάνω τη δουλειά μου.
τους δίνω την ενημερότητα, και όλα τα άλλα χαρτιά, και μου λένε: το άμκα; λέω: νάτο.
το έχω γράψει.
α, όχι, το θέλουμε σε χαρτί!
δεν μπορείτε να μπείτε να το δείτε; αυτό είναι που αναφέρω εκεί.
α όχι, χαρτί σας λέμε!
να πάτε στα ΚΕΠ να πάρετε!
ΓΑΜΏΤΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΌ ΜΟΥ ΓΑΜΏ!
γυρίζω στα κεπ, παίρνω το χαρτί.
τελικά, ας μην παραπονιέμαι, τέλος καλό όλα καλά που λένε μερικοί.
από το πρωί στις 10 παρά, έως το μεσημέρι στις 13, για να γίνει δεκτός ένας τραπεζικός λογαριασμός να έρχεται το επίδομα!!!!
γαμώτω και πάλι γαμώτω!

ξέρετε τι είπα εχτές;
ότι είμαστε ακόμη ένα κομμάτι φθίνουσας, ούτε καν στις δόξες της, οθωμανικής αυτοκρατορίας. με τη σκέψη ότι ο κάθε πολίτης πρέπει να γαμιέται από το κράτος, να χάνει ημερομίσθια, χρόνο, υπομονή, λεφτά... για να κερδίσει κάτι. ότι όλοι, πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες!!!!

είμαστε πολύ πίσω. υποβαθμισμένοι και βυθισμένοι.
σε τέτοιες φάσεις, η βία φαίνεται σαν να ανεβαίνει κάτι στην επιφάνεια. μια αλήθεια.
δε θέλω τη βία.
μα το πόσο έβρισα από μέσα μου χτες!!!
ντροπή στο χαώδες κράτος που εκπροσωπείται από χαώδη μυαλά φοβισμένων γραφειοκρατών!

πώς θές να ζήσω, να είμαι ικανή να προσφέρω, να δημιουργήσω, να παράγω, όταν εσύ, απρόσωπο και ανάλγητο κράτος, λειτουργείς με υπαλλήλους που τους υποδεικνύεις πώς να είναι τείχη ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες του, και όχι ως υπάλληλοι της ελληνικής κοινωνίας;


....
(

....&^>*&59863257))*&^*&%&^$#$
(ΈΤΣΙ ΕΙΚΟΝΊΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΒΡΙΣΙΔΙΑ; ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑς!

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

ένα κινηματογραφικό έργο

είδα χτες τον κυνόδοντα.
ήμουνα έξαλλη, τώρα μου πέρασε.
η σκηνοθεσία ήταν άψογη.
οι ομοιότητες με το φαρενάιτ 451 και τη λευκή κορδέλα, πολλές.
η 'σπαστή' επαφή μεταξύ των μελών της οικογένειας που κατηύθυναν οι γονείς προς το χάος και το θάνατο ήταν εντελώς αυτιστική, περίεργη, εκκωφαντικά παράλογη.
η σκηνή με το γατί που καρφώνει ο άλλος με το κλαδευτήρι, η φρίκη για τη νίκη του αγοριού εναντίον ό,τι παρείσακτου, το γεγονός ότι όλοι παρατηρούσαν τη φρίκη,
ο ολισμός της καταστροφής και της μωρίας πάνω στον πατέρα-ενοποιό του αρρωστημένου πλούσιου αυτού τμήματος της κοινωνίας που είναι ο χώρος της οικογένειας, με τον έξω κόσμο που είναι μια άνυδρη κατάσταση επίσης,
το ύφος επίπλωσης που είναι πραγματικά το ύφος επίπλωσης και ο τρόπος ομιλίας επί δικτατορίας, μου ερχόταν μέσα μου σαν επανάσταση, αφού τα είχα βιώσει, πέραν της αρρώστειας, όλα τα άλλα...
η έλλειψη χρώματος στην ομιλία (επίτηδες), και η έλλειψη ζωής μέσα στη ζωή....
απαράδεκτη, όπως και στον αντίχριστο του τριιρ, κάποια έντονη προσκόλληση με τη βία εκεί, με την αιμομειξία εδώ.

όχι, δε μου άρεσε αυτό το έργο.
πήγαμε να το δούμε τρεις. άρεσε στη μιά φίλη μου πολύ.
εμένα καθόλου.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

φόβος. θέλω το χέρι σου



ένα μαυρόασπρο σκίτσο, ένα ποντίκι όρθιο, με την πλάτη στον τοίχο.
πειραματόζωο σε πολεμικά όπλα, που εμπνέουν φόβο.
έμπνοια.
να πνίγεσαι από τον αέρα που εισπνέεις και να φοβάσαι μαζί του.
αυτό ήταν το όπλο.
το όπλο είναι μια άθλια λέξη: πώς μπορείς να έχεις όπλο σου την ελπίδα και να πορεύεσαι στη ζωή, και
πώς μπορείς
με όπλο
να σκοτώνεις έναν άλλον άνθρωπο ή ζώο.
μαζεύω την άμμο με φόβο
περιμένω να εκραγεί μέσα μου το φαινόμενο 'έρημος'.
ζητώ το χέρι σου.

δε μιλώ
δε στέκομαι όρθια,
είμαι σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου και σωπαίνω.

ζητώ ένα χέρι να ακουμπάει στο δικό μου, κι είναι αυτή η στιγμή σαν τη δημιουργία στο ταβάνι της σιξτίνα.

ο φόβος είναι θάνατος. και ζωή,
είναι η ελπίδα ότι αυτό συνεχίζει, ότι κάτι δίπλα υπάρχει και αγαπά, δεν ξέρω τι είναι, έχω τα μάτια κλειστα στην πεποίθηση της σοφίας.
τρέμω με το χεράκι απλωμένο στο δάσκαλο της πρώτης δημοτικού
τρέμω με το στόμα κλειστό μπροστά στην εμπάθεια των κοινωνικών σχέσεων
τρέμω μπροστά σ' ένα κλειστό φάκελλο, σ' ένα γράμμα, σε δυο γράμματα, σε δυο ανθρώπους, σε χέρια απειλητικά
και ποτίζομαι φόβο
φόβο κι αναξιοπρέπεια.
όχι ότι ποτέ είχα 'αξιοπρέπεια', μα είχα ζωή.
βγάζω προσεκτικά το κουκούλι του φόβου από μέσα μου. να μείνει ολόκληρο. το βγάζω από τα πνευμόνια της ψυχής
κοιτάζω.
το τέρας ολόκληρο. αχανές και άμορφο, ουσιαστικό και ανίερο.
μετά,
το ίδιο προσεκτικά, βγάζω το φόβο από το νου μου.
τον πετώ έξω,
ακουμπώ στο γαλάζιο γιατί δεν έχει μείνει τίποτα πέρα απ' αυτό,
γδύνομαι,
πέφτω και κοιμάμαι.
είτε με θάνατο, είτε με ελπίδα,
η αγάπη
έχει βγάλει έξω το φόβο.

θα είμαι πια ήσυχη, σαν ένα σπουργίτι στο χεράκι του σήμερα. καλημέρα σας.

Το post αυτό γράφτηκε για την “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΕΊΔΗΣΗ. συνΕΙΔΗΣΗ.

ποιος θυμάται τον πτυχιούχο πληροφορικής τώρα...
κι όμως, για λίγο, ήταν ο πιο μεγάλος ήρωας της βορείου αφρικής.
να πουλάει μήλα και πορτοκάλια στους δρόμους, να τον πιάνουν για παράνομο εμπόριο, να περιγράφει ότι δεν μπορεί να ζήσει και να του επιβάλουν το νόμο.
πυρπολήθηκε.
ποια μάνα, ποιος πατέρας, ποια αδέλφια, ποιοι φίλοι θα κουβαλάνε το κουφάρι του τώρα για μια ζωή...
ο ίδιος έγινε αφορμή για τους πολλούς.
στην αρχή στη σουσ, μετά παντού, η τυνησία εκτινάχτηκε στην επανάσταση.
παρεπιμπτόντως, στις ειδήσεις μιλάνε λίγο πια για την τυνησία.
από τότε που ο μπεν αλί και η οικογένειά του φιλοξενούνται στη σαουδική αραβία μαζί με το κατιτίς από τους θησαυρούς της τυνησίας, πάψαμε να μιλάμε γι' αυτούς.
λες και να μιλάς για ένα κράτος είναι να βλέπεις τον νεαρό να καίγεται, και τον σαντάμ και κάθε σαντάμ να τον κρεμάνε.
τώρα βλέπουμε την αίγυπτο.
εδώ το κύμα είναι μεγαλύτερο.
ένας λαός που είναι στα δεσμά της αθλιότητας, όσο αξιοπρέπεια και να διαθέτει.
ένας λαός που έφτασε στην κορφή μιας μαθηματικής πυραμίδας και τώρα ζει σε πολυκατοικίες που καταρρέουν γιατί αυτοί που τα έπιασαν έχτισαν πολυκατοικίες 15 ορόφων με υλικά για 7 ορόφους. αποτέλεσμα: γνωστό, που και που φτάνει στις λεγόμενες ειδήσεις.
άνθρωποι που πιστεύουν πως αν ξεφύγουν σε προσωπικό επίπεδο το θέμα έληξε, όλα καλά.
άνθρωποι που συνθέτουν τη μουσική της δυστυχίας με την ελπίδα της υποταγής σ' ένα καλύτερο μέλλον.
ναι, ναι, την ελπίδα της υποταγής, σωστά το λέω.
ξύπνησαν κάποιοι νέοι.
οραματίστηκαν.
εξεγέρθηκαν.

για να πάψει το σύστημα;
για να αλλάξει η πατρίδα, να γίνει πιο δίκαιη για τα παιδιά της, που τα κάνει λάσπη και υποκρισία για να πατήσουν πάνω της οι λιγοστοί και να χαμογελάσουν στο φακό του κόσμου;

το κράτος σταματά τη ροή των ειδήσεων.
ακραία καιρικά κρατικά φαινόμενα σπρώχνουν στον γκρεμό της βίας και του θανάτου δημοσιογράφους, φοιτητές, ανθρώπους που παλεύουν να μάθουν και να πουν.

εμείς ακόμη δεν έχουμε στιγμές όπου το διαδίκτυο μπλοκάρει τα γεγονότα, ή τα κινητά παύουν να λειτουργούν για 2-3 μέρες να μη μαθευτεί κάτι, και μετά πάλι απ' την αρχή.

αν όμως Η ΕΙΔΗΣΗ δε γίνει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
τότε απλώς παραθύρια στην τηλεόραση έχουμε, κι όχι στον κόσμο και την ψυχή μας.
είμαστε φοβάμαι στο 'άρτον και θεάματα' ούτε καν των αρχαιοελλήνων, μα των ρωμαίων.

ΠΟΎ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΆΤΟΣ;

πολύ θα ήθελα να υπάρχει.

μα δεν τολμώ να πω τίποτε άλλο, μόνο ...


Α, ΡΕ ΠΟΥΛΑΤΖΆ...

όλο και πιο πολύ σε θυμάμαι κι όλο και πιο πολύ σε πονάω.