Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

άμπουλ-κάσεμ Σάμπι (1909-1934), μια έξοχη αραβική ποιητική μορφή. πρόσκληση

η ποίηση είναι ο παιδικός χρόνος

ο χριστός είπε θα μπούμε στον παράδεισο αν γίνουμε παιδιά

το παιδί κλαίει και σε λίγο γελάει
το παιδί αλλάζει, έχει ψυχή που πετάει, καρδιά που σπαράζει, σώμα που μεγαλώνει

αν όλα αυτά η καρδιά μας...

είμαι περήφανη που έδωσα ένα παρατσούκλι στον μεγάλο αυτό ποιητή που πέθανε παιδί και είπε την πρόταση 'η ποίηση είναι ο παιδικός χρόνος', ή κάπως έτσι, και τίναξε την αραβική ποιητική συντήρηση στον αέρα!

γι' αυτό κι εγώ με τη βλακεία μου και την αποκοτιά μου νιώθω περήφανη που του έδωσα το παρατσούκλι

ο ρεμπώ της αραβικής ποίησης
http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2007_10_01_archive.html (παραπομπή στο υπέροχο ιστολόγιο του νόστου, που έχει αναρτήσει και απόσπασμα από τη λογοτεχνία των αράβων)

βέβαια, ο τραγικός ποιητής που πέθανε τόσο νωρίς από καρδιοπάθεια, είναι γόνος της βορείου αφρικής, κι η αφρική είναι ένας λωτός που περίπου την ίδια εποχή, γέννησε στους στήμονές της τον καβάφη. ο λωτός της αφρικής έχει σχέση με την ευρωπαϊκό βορρά και τα βήματά του πάνω στα λουλούδια του νότου και τους σταυρούς τους....

Απόγονος του ποιητή o Mohamed Hassen ZOUZI-CHEBBI είναι καθηγητής σύγχρονης φιλοσοφίας στο Παρίσι.
έχει γράψει ένα βιβλίο για τον σάμπι,
και,
ΘΑ ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
την Τρίτη 13 Ιουλίου, ώρα 7.00μμ
στην οδό Καπλανών 6
στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών,
προσκεκλημένος από το Τμήμα και την Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής.

είστε προσκεκλημένοι για δύο λόγους:
να τιμήσουμε τον ομιλητή που επισκέπτεται την πατρίδα μας
να ακούσετε στοιχεία που αλλιώς όλοι θα αγνοούσαμε...

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010




Αλήθεια, μου ζήτησες την κοινωνία σε πιάτο.
Την κεφαλή μου κλίναι εγώ παράτησα στα βλέμματά σου βελάσματα
Πέρασε βοσκός, πέρασε στρατιώτης, μια πόρνη σπάραξε.
Την κεφαλή
Και το κορμί
Σαν πρόβατο επί σφαγή
Μετά περάσαν όλοι
Περαστικοί της δυστυχίας της ευτυχίας του απογευματινού περιπάτου του νυκτερινού βίου της αλαζονείας του τίποτε
Μα
Εγώ
Γδέρνω τα μάγουλα πάνω στα σύννεφα της ευσπλαγχνίας σου Χριστέ
κραυγάζω
Κραυγάζω
Τώρα περνώ απέναντι
Στη σιωπή των άλλων.
Στη δική μου.
Η δική μου ζωή
Είναι δώρο δικό σου
Τα δέλτα του ποταμού όλα με έθρεψαν λάσπη, από τον Νείλο έως τον Αμαζόνιο, από τα τείχη της κίνας τα σινικά έως την πιο μελανή λάμψη που έχει το φεγγάρι
Όλα
Με τη σειρά
Τα όργανά μου ποθούν το πεπρωμένο μου
Καθώς μιλά η αγάπη.
Χριστέ,
Ας μην πάψει

eleni kondyli 2010-07-03