Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

το project και η ευτυχία.


Ιστορικό: 
φέτος ο Σεραφείμ πηγαίνει ξανά πρώτη λυκείου, έχοντας επανέλθει στο οικείο σχολικό του περιβάλλον. Συνοδεύεται από τη Γιούλη τρεις μέρες την εβδομάδα στο σχολείο, και από το Σταύρο, με τον οποίο δουλεύει στο σπίτι τις άλλες δυο μέρες, συν τα δεδομένα του ΚΕΔΔΥ.
Φέτος, στην α’ λυκείου έχει μπει ένα καινούριο μάθημα που όλοι ονομάζουν ‘πρότζεκτ’ και είναι μια ομαδική ερευνητική εργασία. Κάθε τάξη χωρίζεται σε ομάδες, τα παιδιά δουλεύουν μαζί ένα θέμα, και μετά εκθέτουν τα αποτελέσματά τους στο αμφιθέατρο του σχολείου. Ο σεραφείμ λοιπόν μπήκε σε μια ομάδα, όπου βέβαια τα παιδιά χρειάστηκε κάπως να τον δεχτούν. Κι ενώ λέμε συνήθως ότι τα παιδιά είναι σκληρά, επειδή είναι αληθινά, τα παιδιά δέχτηκαν το σεραφείμ στην ομάδα τους όπου ο τυπικά ασπεργκερικός σεραφείμ ανέλαβε αυτό που γνωρίζει καλύτερα, δλδ τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και την ιστορία τους. Με το Σταύρο και με τη Γιούλη και τους καθηγητές του σχολείου πείστηκε ότι αξίζει να προσπαθήσει, θα τα καταφέρει. Έτσι ετοίμασε όσο μπορούσε καλύτερα την παρουσίαση αυτής της εργασίας.
Παρά την αναμενόμενη φασαρία όταν δεν είναι μόνο η μια ομάδα, ή ένα τμήμα, αλλά όλα τα παιδιά της πρώτης λυκείου μαζί, δλδ καμιά εβδομηνταριά στο αμφιθέατρο, ο σεραφείμ κατάφερε να σταθεί να ανέβει στο βήμα και να παρουσιάσει με πάουερ πόιντ την εργασία του!!! Τα παιδιά τον χειροκρότησαν, η καθηγήτριά του ήθελε να τον φιλήσει, γενικά τα πήγε τόσο καλά, που πραγματικά κατάλαβε ότι τα είχε καταφέρει! Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για το σεραφείμ, γιατί το ζήτημα δεν ήταν να κάνει ή να μην κάνει την εργασία. Το σπουδαίο ήταν να μπορέσει μπροστά σε τόσο κόσμο να κοινοποιήσει την προσπάθειά του! Περνώντας οι μέρες, αφήνει ο σεραφείμ τη χαρά του και την ικανοποίησή του να φανούν…
Την επόμενη βδομάδα πήρε βαθμούς α’ τετραμήνου, όπως και τα άλλα παιδιά. Έχω κατασυγκινηθεί. Και θέλω να γράψω αυτά στους καθηγητές του:

Λοιπόν, ποιος από μας δεν έχει πει ποτέ τη λέξη ‘γαμώτω!’ με θαυμαστικό.
Που πας να στεριώσεις μια κάσα σε πόρτα, και λίγο να πας στραβά, πάει, η κάσα δε στεριώνει. Που θες για λίγο να τα πας καλά με την πεθερά σου, μα, δεν είναι η καλοσύνη πάντα αυτονόητη. Κ.ο.κ…. γιατί πάντα και παντού μπορεί να υπάρχουν δυσκολίες.
Που πας να ρωτήσεις έναν έφηβο ‘γιατί κάνεις κατάληψη;’ Και σου λέει με αφέλεια καμιά φορά: ‘ε, κάτι θα βρούμε!’. Εκπαιδευτικοί είμαστε οι περσότεροι, και μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε τα παραδείγματα.
Και κάποτε, πιο βαριά, λες: .΄κρίμα΄.
Κρίμα που παρεξηγήθηκα μ’ αυτόν το συνάδελφο, κρίμα που δε με κατάλαβε, κρίμα που δεν κατάλαβα. Καμιά φορά όμως μπορεί και να πεις: ‘κρίμα που χάθηκε αυτό το παιδί’. Ή: κρίμα που γεννήθηκε έτσι.
Εδώ καπνίζει ένας Καιάδας. Καπνίζει με το ‘δώσε μου ένα τσιγάρο’ στο κρατητήριο, με το ‘με συγχωρείς δε το ‘θελα’ ενός ενήλικα σε σοβαρό παράπτωμα. Ο Καιάδας καπνίζει με το ειρωνικό κοίταγμα ενός από μας σ’ ένα τρελάρα μαθητή.
Μα να τον κοιτάξεις δεν είναι να τον πετάξεις.
Ο καιάδας είναι να θέλεις να τον αγνοήσεις, και γι’ αυτό να βουτήξεις τα χέρια σου στην ψυχή του και να τον πετάξεις στην απόρριψη, για πολλούς λόγους: Γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι μπορείς εσύ, γιατί έτσι δεν αντέχεις εσύ, γιατί έτσι πρέπει να γίνει γι’ αυτόν.
Γι’ αυτόν; Ποιον; Για ένα παιδί που θα μεγαλώσει χωρίς να μπορεί να κοιτάξει τ’ άστρα.

Πεθαίνω από θλίψη καθώς σκέφτομαι τούτα τα πράματα. Απωθώ τα βήματα της μνήμης σε μονοπάτια που θα ήθελα να μην έχουν περάσει παιδιά.
Αλήθεια σας λέω, έχω πονέσει πολύ. Έχω παρακαλέσει πολύ, μα δεν έχει και πολλή σημασία για μένα, τα ‘χω φάει τα ψωμιά μου, η κοινωνία μου ‘χει χαμογελάσει, μάλιστα και με το πρόσωπο πολλών από σας εδώ μέσα. Όμως έχουν νόημα αυτά τα αδύναμα λόγια γιατί μανάδες κι άλλες θα έρθουν, ήρθαν, έρχονται, με δάκρυα για το παιδί τους. Για ένα παιδί που δεν είναι σαν τα’ άλλα, που πασχίζει και προσπαθεί μα όχι με τον σωστό τρόπο. Που η κοινωνία το κάνει εμετό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το ένα ή το άλλο στόμα. Να θυμηθώ εδώ πως σ’ ένα παιδί σαν το σεραφείμ, οι βαθμοί την προηγούμενη χρονιά ήταν: 1 και 2, ένα και δυο, ένα και δύο, σαν το προπο. Κι όταν είπα στους καθηγητές του: ‘σύμφωνοι, να μείνει. Δε θα έμενε και αν του βάζατε 1, 2, 5, 7. 8, 9, κι ένα δεκάρι κάπου; Δε θα ήταν λιγότερο απάνθρωπο γι’ αυτόν;
Για ένα παιδί που έχει μάθει να ταυτίζεται με την απόκλιση, τι χρειάζεται αλήθεια για να μη γίνεται η απόκλιση απόρριψη;
ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΟ.
ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣ.
ΔΛΔ, ΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙ, όσο δύσκολο κι αν είναι κάποιες ώρες αυτό, ΚΥΡΊΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΚΑΙ ΓΙΑ τους ΆΛΛΟΥΣ.
‘Γύρισα στη φωνή, κι έμεινα έκπληκτος: ο Σεραφείμ ήταν πάνω στην εξέδρα και μιλούσε .’ Είπε ένας καθηγητής από σας τις προάλλες, στην παρουσίαση του πρότζεκτ.
Αυτός ο Σεραφείμ, που πέρασε τη μέρα εκείνη κάτω από τις κουβέρτες, γιατί τόση προσπάθεια είχε βάλει για να μιλήσει και να κερδίσει εκείνη την ημέρα, αυτός ο σεραφείμ που τρία χρόνια πριν είχε πει ‘ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων, εκτός απ’ αυτές που βγαίνουν απ’ αυτό το σπίτι’.  Ο σεραφείμ που είχε ρωτήσει τη συμμαθήτριά του ‘γιατί να είμαι διαφορετικός’, κι ο συμμαθητής του είπε: ‘όλοι είμαστε διαφορετικοί σεραφείμ’, αυτός ο σεραφείμ, ο φοβισμένος έφηβος, χάρη σ’ εσάς φέτος, ξανάρχισε να πιστεύει στον εαυτό του.
Ο λόγος του δασκάλου μπορεί να είναι κάλυκας όπλου που έχει πυροβολήσει, μα μπορεί και να είναι ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΕΝΟΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΚΑΛΥΚΑ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ ΦΟΒΙΣΜΈΝΑ, αλλά όσο πιο πραγματικά μπορεί.
Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι μια μάνα που ερχόμουν πριν τρία χρόνια εδώ, κι ένιωθα να με πνίγουν οι ερινύες που έχω γιο μου ένα ευαίσθητο αγγελούδι, ναι αγγελούδι λένε ένα έστω παλιόπαιδο που ξέρεις ότι υποφέρει κάθε στιγμή της ζωής του, από τώρα έως τότε που θα κλείσει τα μάτια του, γιατί πάντα θα πρέπει να παλεύει με το ‘αλλιώς’ του εαυτού του και της κοινωνίας. Πάντα θα πεθαίνει με τη γρηγοράδα των γεγονότων και την διαφορετική ταχύτητα του πληγωμένου του εαυτού, που δύσκολα θα πιστεύει στον εαυτό του, έχοντας φάει μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, στιγμή τη στιγμή, το περίεργο βλέμμα, το απορριπτικό χαμόγελο, την πισώπλατη απόρριψη.
Κι είδα φέτος αυτό το παιδί να μιλάει στο τηλέφωνο με ελπίδα. Να ξυπνάει, παρά τα φάρμακα και τις πολύπλοκες δοσολογίες, για να πάει σχολείο. Είδα φέτος αυτό το παιδί να ελπίζει. ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;
ΌΧΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΤΕ, γιατί το μαθαίνει κανείς αυτό με την εμπειρία.
Εγώ τώρα, μ’ αυτήν την εμπειρία, με μικρά και δακρυσμένα γράμματα σας ευχαριστώ όλους. Γίνατε η γη που ανθίζει η ελπίδα για το Σεραφείμ. Η ελπίδα του 
προσπαθώ και το βλέπουν’, του 
προσπαθώ και το καταλαβαίνουν’, του 
προσπαθώ και το περιμένουν’.
Σας ευχαριστώ για το Σεραφείμ, γιατί του επιτρέπεται χάρη στη δική σας παιδαγωγική κυριολεκτικά στάση,  να βλέπει μια θετική πλευρά της κοινωνίας! Σας ευχαριστώ για μένα, που για πρώτη φορά περνώ τα κάγκελα του λυκείου χωρίς να νιώθω ένοχος που είμαι μαμά ενός διαφορετικού παιδιού.
Και κυρίως σας ευχαριστώ εν ονόματι της κοινωνίας. Της κοινωνίας που χάρη σε προσπάθειες σαν τις δικές σας θα ενσωματώσει καλύτερα ένα ‘δύσκολο παιδί’, αφού οπλίζετε το παιδί αυτό με υπομονή, και οπλίζετε και τα άλλα παιδιά με την ωριμότητα του ‘τι κάνω πριν να απορρίψω και να φθάσω στην πόλωση, θέτοντας τον εαυτό μου απέναντι και εναντίον των άλλων, δυστυχώς πολλές φορές τόσο εύκολα, απρόσωπα, απόλυτα».
Νιώθω σαν να γράφω μια απολογία σήμερα, επειδή δε βρίσκω τα λόγια για να σας πω ευχαριστώ. Στον καθέναν από σας ξεχωριστά. Και πάνω από όλους, στο διευθυντή του σχολείου, τον κύριο Δρόσο. Γιατί όλοι εσείς είσαστε μια ζωντανή, ελεύθερη, κοινωνική ομάδα. Μέσα από όλους σας, πέρασε το μήνυμα της ανθρωπιάς για το παιδί μου και για το κάθε παιδί. Ως συνάδελφός σας, μα προπαντός ως πονεμένη μητέρα, ταπεινά σας λέω πως δεν έχω λόγια να πω το ευχαριστώ που σας οφείλω για όσα κάνετε για το παιδί μου, και για όλα τα παιδιά που βλέπουν να λειτουργεί η κοινωνική ένταξη χάρη στο έργο σας. Με ταπείνωση και αγάπη σας λέω πως το παράδειγμά σας δε θα πάει χαμένο. Αγνή ευχή είναι η ανταπόδοση. Ναι, είμαι σίγουρη ότι για όλα τα καλά που κάνετε φέτος σ’ ένα παιδί, η ανταπόδοση θα έρθει σίγουρα άνωθεν και θα αγγίξει τη ζωή σας στο πιο μύχιο, στον πιο βαθύ, πιο μυστικό σας πόθο. Είθε.
Με τη σιγουριά της ευγνωμοσύνης,
Η μαμά του

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

ποιος κοιμάται απόψε, της χρύσας σπηλιώτη. αξίζει!


πέρασα υπέροχα το σάββατο! μιάμιση ώρα γέλιο και σκέψη, έξυπνο, απίστευτα πρωτότυπο, 
Α-ΛΗ-ΘΙ-ΝΟ

η σκηνοθεσία  σκηνοθετεί τη γραφή και η γραφή γράφεται για τη σκηνοθεσία. όταν είδα ότι ο συγγραφέας είναι και ο σκηνοθέτης, δλδ η συγγραφέας είναι και η σκηνοθέτης κατάλαβα γιατί το δέσιμο ανάμεσα στη γραφή το έργο ήταν απίστευτα ισχυρό.
αυτό επέτρεπε και στους τέσσερις ηθοποιούς να είναι τόσο άμεσα πολλοί! ο καθένας έπαιζε με μια απίστευτη συνέχεια, χωρίς ηλίθιες σκηνοθετικές ανάπαυλες ρόλους τόσο διαφορετικούς όσο αυτούς που ζητά η κοινωνία από τον καθένα μας. 
εξαιρετικό σύμπλήρωμα η μουσική και το βίντεο γουόλ με τον χιπ χοπ Παλαμά.
πραγματικά, μην το χάσετε. αξίζει. θα διασκεδάσετε αφάνταστα, κι αυτό θα σας κάνει να σκεφτείτε.
πραγματικά πολύ πετυχημένο.
15 ευρώ, και μειωμένο 10. αξίζει, πραγματικά, το χάρηκα!

παραθέττω δελτίο τύπου και όλες τις πληροφορίες.

Δελτίο τύπου

Ποιος κοιμάται απόψε;
της Χρύσας Σπηλιώτη

"Κανείς" απαντούν οι άστεγοι έλληνες που έχουν κατακλύσει τις πλατείες της Αθήνας. Και είναι εκατομμύρια πια αυτοί, μια που το έργο παρακολουθεί τα δεινά μας σε λίγο πιο μελλοντικά χρονικά καρέ. Όσοι έχουν ακόμη στέγη πάνω απ' το κεφάλι τους, προσπαθούν να δραπετεύσουν με κάθε τρόπο. Οι πιο τυχεροί με κανένα αεροπλάνο κι η πλειονότητα με τη φαντασία και την ψευδαίσθηση. Όσο για το ιστορικό κέντρο της πόλης και την Ακρόπολη αυτά προστατεύονται σθεναρά απ' τα τζάνκια και τους εθνοσωτήρες.

Μια αστεία, άγρια, λυτρωτική κωμωδία για τα όσα ζούμε και θα ζήσουμε. Κοιτώντας όχι λοξά, αλλά κάθετα την πραγματικότητα που αν μη τι άλλο δεν πρόκειται να μας αφήσει να πλήξουμε ούτε δευτερόλεπτο από δω και πέρα.

Με κεντρικό μοτίβο ένα ακτιβιστικό δρώμενο συμπαράστασης στους αναξιοπαθούντες των Αθηνών, που έχουν διοργανώσει κάποιες ευαίσθητες κυρίες των βορείων προαστίων στο Λόφο του Στρέφη, παρακολουθούμε εκ παραλλήλου τις ιδιωτικές και μυστικές στιγμές πολλών διαφορετικών ελλήνων στα σπίτια και τις δουλειές τους.

Ταυτότητα της παράστασης

Παίζουν, με αλφαβητική σειρά :  Λένα Γιάκα
                                                            Αγγελική Δημητρακοπούλου
                                                            Καλλιρρόη Μυριαγκού
                                                            Σήφης Πολυζωίδης

Κείμενο-σκηνοθεσία:          Χρύσα Σπηλιώτη
Μουσική:                   Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος
Τραγούδι:                   Νίκος Καρίμαλης
Σκηνικά-κοστούμια:            Δήμητρα Παναγιωτοπούλου
Φωτισμοί:                  Κώστας Σταμούλης
Χορογραφίες:                      Άρτεμις Ιγνατίου
Φωτογραφίες:                      Χριστίνα Γεωργιάδου
Βοηθός σκηνοθέτη:            Φοίβη Κωνσταντινίδου
Σκηνοθεσία video wall:      Πηγή Δημητρακοπούλου

Πληροφορίες
Σκηνή 104+1 στο 104 των Εκδόσεων Καστανιώτη,
Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια - Πληροφορίες – κρατήσεις: 2103826185
Πρεμιέρα:  Σάββατο 21 Iανουάριου 2012
Παραστάσεις: Σάββατο & Κυριακή στις 9.30 μμ για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Τιμή εισιτηρίου: 15 και 10 μειωμένο

«Ποιος κοιμάται απόψε;»
                         σημείωμα  της Χρύσας Σπηλιώτη

            Το έργο εκτυλίσσεται στη διάρκεια μιας νύχτας στην Αθήνα ενός αόριστου, αλλά καθόλου μακρινού μέλλοντός της. Μια ακτιβίστρια φωνάζει απ’ το μικρόφωνο σε κεντρική πλατεία. «Ποιος κοιμάται απόψε;».
            «Κανείς!» της απαντούν όσοι συγκεντρώθηκαν για να συμπαρασταθούν στα εκατομμύρια πλέον, των άστεγων Αθηναίων.
            «Κανείς!» φωνάζουν απ’ τα γειτονικά γραφεία, οι υπάλληλοι που κάνουν ολονύχτια ξενύχτια κι αλληλοσκοτώνονται προκειμένου να μην απολυθούν κι αυτοί.
            «Κανείς!» απαντούν επίσης όσοι έχουν τη δυνατότητα να δραπετεύσουν μεσ’ τη νύχτα με κανένα αεροπλάνο.
            Οι πιο άτυχοι κι απροστάτευτοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι μόνο μέσα  απ’ τη φαντασία και την ψευδαίσθηση μπορούν να δραπετεύσουν, σε εικονικές πραγματικότητες.
Όσο για το ιστορικό κέντρο και την Ακρόπολη, αυτά κατακλύζονται αποκλειστικά απ’ τους νέους μόνιμους κατοίκους της πόλης. Τους μετανάστες, τα πρεζόνια και τους εθνοσωτήρες που ονειρεύονται την σωτηρία της πατρίδας. Μιας Ελλάδας που ψυχορραγεί αλλά επιμένει να μας υπενθυμίζει ότι δεν πεθαίνει.

            Εικόνες της αγανακτισμένης πλατείας, της ρατσιστικής βίας, των ναρκωτικών, διασταυρώνονται με την αδιαφορία και τον φόβο. Κατά τη διάρκεια των 21 σκηνών που αποτελούν το έργο, το βλέμμα του θεατή περιφέρεται από επικίνδυνα σοκάκια του αγοραίου έρωτα, σε πολυτελείς βίλες των βορείων προαστίων κι από παιδικά δωμάτια στα υπαίθρια ψυχιατρεία των δρόμων.
            Τέσσερις πρωταγωνιστές επιστρατεύονται σε μια συνεχή μεταμόρφωση επί σκηνής σε  δεκάδες πρόσωπα-φιγούρες στερημένες ατομικότητας.

            Μια κωμωδία χωρίς στοιχεία χαλάρωσης ή φυγής που κοιτάζει όχι λοξά, αλλά κάθετα την πραγματικότητα. Το χιούμορ επιστρατεύεται για να εκτονώσει το βάρος της αίσθησης αδιέξοδου. Η ελπίδα που τρεμοπαίζει, έρχεται μόνο μέσα απ’ ότι δεν μπορούν πια να φανταστούν οι ενήλικοι, αλλά μπορούν οι πολύ νέοι και οι ποιητές. Το έργο κλείνει με τον στίχο του Κ. Παλαμά.
«Φίλε μου άλλο ζωή κι άλλο ψυχή
Ζωή καταγής, ψυχή μου προς τα επάνω
Μα ότι στοχάζομαι είμαι, όχι ότι κάνω».

ΣΑΕ, Σύνδεσμος Αιγυπτιωτών Ελλήνων, 6.2.2012

είπα ότι είχα ξεχάσει τα γυαλιά μου, έτσι άρχισα, δικιολογία για να μιλήσω από στήθους.
για να πω ότι ήμουν πολύ συγκινημένη για την εκδήλωση. αμέσως στο μυαλό μου τρεις αριθμοί, 2003, 1986, 1996, οι άνθρωποι με αυτιστική διάθεση έχουν μια κάποια ιδιαίτερη επαφή με τους αριθμούς, κι εμένα ο νους μου οργανώθηκε απόλυτα για αυτά που είπα από καρδιάς.
νους και καρδία δεν είναι και τόσο άσχετα μεταξύ τους.
το πιο εύκολο είναι να μιλήσεις για ό,τι είναι πιο επιστημονικό. να μιλήσεις για μια οργάνωση. να πεις ειλικρινά ότι τίποτα δεν μπορείς να οργανώσεις μόνος σου, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου, αλλά πάντα στηρίζεσαι στους άλλους. το δέχεσαι, κι αυτό είναι το βάλσαμο της ζωής, το παραπέρα, το χαρούμενο παραπέρα από σένα. ο ναρκισισμός είναι να δεις τον εαυτό σου στο ποτάμι των άλλων, κι αν δε θέλεις να πνιγείς, καταλαβαίνεις ότι ζεις μόνο και μόνο γιατί συναργάζεσαι με τους άλλους...
αφού εξήγησα τι ιδρύθηκε το 2003,
έπρεπε να περάσω στις δυο άλλες χρονολογίες, το 1986 και το 1996.
το 86 ή το 85, δε θυμάμαι καλά, βρέθηκα για πρώτη φορά στην αίγυπτο. μόλις πάτησα το πόδι μου στο πορ σάιντ, είπα στον αδελφό μου: άσε με εδώ στο λιμάνι και φύγε. αυτοί όλοι είναι άνθρωποί μου. κανένα κίνδυνο δε θα διατρέξω μαζί τους. ήξερα ότι είχα δίκιο πέρα για πέρα και 100 τα 100. ποτέ δε χάλασε αυτή η σκέψη, ποτέ δεν αμαυρώθηκε, ποτέ δε θα ξεθωριάσει, έστω κι αν κάποιες φορές πικράθηκα από ανθρώπους, σπάνια ομολογουμένως.
εκεί όπου η αξιοπρέπεια δεν αμαυρώνεται ούτε από την ψευτοκουλτουριάρική υποκρισία, ούτε από την κοινωνική εξαθλίωση. ο πολιτισμός αυτό είναι, είναι το μεγάλο βάρος που κουβαλάει ο αχθοφόρος στο λιμάνι και σε κοιτάζει με σεβασμό, κι ο καθένας, που είναι Αιγύπτιος.
μπροστά μου είχα τον νταρουίς, το μορφωτικό ακόλουθο της πρεσβείας της Αιγύπτου, τον αγαπώ τόσο που σ' αυτόν έβλεπα το λαό του. εκεί μέσα ήμουν φιλοξενούμενη. τόλμησα όμως στο τέλος να σηκώσω τον νταρουίς και να του ζητήσω, εγώ η ξένη στο σύνδεσμο αιγυπτιωτών, να έρθει αυτός στο βήμα και να καλέσει τον ομιλητή. βλέπετε, το να περνάς από φιλοξενούμενος στο ρόλο του οικοδεσπότη, και να χάνεις αυτό το ρόλο γιατί από αγάπη τον παραδίδεις ενώ δεν είναι δικός σου, σε κάποιον άλλον κι όλοι χαμογελάνε από κάτω και το δέχονται, κι οι πραγματικοί οικοδεσπότες, κι όλοι, αυτό δεν ξέρετε τι είναι...
η αποδοχή σ' ένα ποτάμι που πάντα γυρίζει πίσω, είναι σαν το νερό του νείλου και το καλάθι του μωυσή... το ποτάμι δεν παίρνει μόνο. φέρνει. φέρνει αγάπη.
τέλος μίλησα για το 1996. τότε που ο καρματζός ζήτησε να με γνωρίσει, γιατί μια φοιτήτριά μου του είχε πει ότι παρακολουθούσε μαζί μου μαθήματα αραβικού πολιτισμού. γνώρισα τότε λοιπόν δυο ανθρώπους, το ζευγαράκι των καρματζών, τη μάγδα και τον τάκη, κι από τότε, δυο συναισθήματα συνεργάζονται μεταξύ τους όπως ο νους κι η καρδιά: ο σεβασμός που τρέφω γι' αυτούς δεν έχει άλλο ταίρι από την αγάπη, αγάπη και σεβασμό εμπνέουν αυτοί οι άνθρωποι. τότε, το 96, ο δάσκαλος, όπως τον έλεγαν όλοι στο ΣΑΕ, με είχε καλέσει να μιλήσω για τον αραβικό πολιτισμό εκεί, στο σύνδεσμο των αιγυπτιωτών ελλήνων. αυτό είναι το ΣΑΕ. οι άνθρωποι μ' έκαναν να νιώσω τότε σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος. πήγαινα έκτοτε με τα παιδιά μου, χαιρόμουνα να τους βλέπω, να βλέπω τους δεσμούς μεταξύ τους. και να λοιπόν, που 15 χρόνια αργότερα, ζήτησα εγώ πια, η ...ξενούλα, να οργανώσω μια ομιλία στο σπίτι τους, στην αίθουσά τους, και να είναι ομιλητής ο δικός τους άνθρωπος, αυτός που με είχε καλέσει να μιλήσω κοντά τους πριν 15 χρόνια...
κι έβρεχε έξω του κερατά.
ο πρώτος που είχε έρθει ήταν ο στασινόπουλος, που δεν είναι αιγυπτιώτης ούτε αυτός. τον ρώτησα: βράχηκες; μου είπε: πλύθηκα. τώρα είμαι μέσα και είμαι καλά.
κι εγώ λέω, όλοι όσοι ήρθαμε εχτές, πλυθήκαμε. ήταν ένα δίωρο που καθάρισε την καρδιά μας. μας έκανε να χαμογελάμε.
μια κυρία είχε έρθει με το σύζυγό της από το ίλιον.
με νοσταλγική φωνή και λίγο δακρυσμένα ματάκια μου είπε: ξέρετε, καμιά φορά, να γνωρίζεις έναν άνθρωπο είναι σαν να ανοίγεις πόρτες στον εαυτό σου, .... και δεν το ξεχνάς ποτέ...
κι εκείνη την ώρα, που όλα είχαν τελειώσει τόσο όμορφα, με φώναξαν ξανά στο βήμα: παρακαλείται η κα Κ να έλθει πάλι στο βήμα. πήγα με τη χαρά του ευτυχισμένου ανθρώπου.
η πρόεδρος του ΣΑΕ κυρία Τρίμη, κι ο έφορος των πολιτιστικών κ. Κωβαίος, μου απένειμαν έναν έπαινο, ένα ενθύμιο της βραδιάς. σε μια φωτο που έλαμψε το φλας στα δάκρυά μου και δεν έβλεπα πια σχεδόν τίποτα, ένιωσα πως στη φωτο με τον καρματζό, την τρίμη, τον κωβαίο, κι εμένα στην άκρη, αυτή η άκρη, που σας γράφει τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή της δεν ήξερε τι να πει.
είπα την αλήθεια: μένω άφωνη. ευχαριστώ.

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Ναγκίμπ Μαχφούζ. λογοτεχνία και κινηματογράφος



ο Ναγκίμπ Μαχφούζ είναι το ανάλογο του Φλομπέρ ή του Μπαλζάκ στην αραβική μυθιστοριογραφία.
είναι ένας δεξιοτέχνης της δομής, ένας αδέκαστος, ακαταμάχητος, έξοχος ελεύθερος σκοπευτής που βρίσκει πάντα το στόχο του στο νου των αναγνωστών του: το βόλι κατευθείαν στον πιο βαθύ συμβολικό ρεαλισμό.
γι' αυτόν θέλω να μιλήσω κάποτε πολύ, και θα το κάνω.

τώρα όμως αφορμή είναι
ο ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
και ο νομπελίστας ΝΑΓΚΙΜΠ ΜΑΧΦΟΥΖ.

σκηνοθέτες και ηθοποιοί παγκοσμίως γνωστοί έχουν πέσει πάνω του, και με τη λάμπα του εξερευνητή έχουν εξερευνήσει πώς θα λάμψουν στον κινηματογράφο μέσα από την έξοχη πλοκή του Μαχφούζ.

ο Παναγιώτης Καρματζός, χρόνιος εραστής του θεάτρου και του κινηματογράφου, φιλόλογος από τους πιο προσεκτικούς, έχει μαζέψει υλικό (χα χα, κι όταν λέμε υλικό δε λέμε μπούρδες) γύρω από αυτά τα δυο παραπάνω κεφαλαία.
μη χάσετε την ομιλία του, διανθισμένη με εικόνες και άλλα στοιχεία γύρω από το γοητευτικό αυτό θέμα.

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ώρα 7.30 
στο Σύνδεσμο Αιγυπτιωτών Ελλήνων, οδός Γ' Σεπτεβρίου 56, 1ος όροφος.
εννοείται είσοδος ελεύθερη.
την εκδήλωση συνδιοργανώνουν η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής και ο Σύνδεσμος Αιγυπτιωτών Ελλήνων.


πραγματικά αξίζει να μην το χάσετε.