Τρίτη 26 Μαΐου 2009

απολογία μιας ανθρώπινης ημερίδας




(τις φωτο μου τις έστειλε η genna, που ευχαριστώ πολύ!!!!)
ημέρα και ημερίδα, δλδ μερίδα.
όντως. η ελληνική επιστημονική εταιρεία σπουδών μέσης ανατολής μου είπε ότι έτσι όπως το είχα στο κεφάλι μου θα τους στεναχωρούσε όλους, θα πιέζονταν. όχι μόνο ήταν η πλειοψηφία και έπρεπε να υπακούσω, αλλά αφού το είπαν, αυτό φτάνει. θέλουμε να είμαστε άνθρωποι ανάμεσά μας, και προς το παρόν είμαστε. να λοιπόν μια ημερίδα που ήταν απογευματίδα.
αφού τώρα αποφάσισα να μιλήσω για το ανθρώπινο, να πω: η ημερίδα της ελληνικής επιστημονικής εταιρείας σπουδών μέσης ανατολής που έγινε στη θεσσαλονίκη το 2008, ήταν μια πολύ πετυχημένη ημερίδα, που βασίστηκε στην συνεργασία της αντιπροέδρου, Νίκης Παπαγεωργίου, καθ. στο ΑΠΘ, Αγγελικής Ζιάκα, λέκτορα στο ΑΠΘ, και Μαίρης Χριστοδούλου, υποψηφίας διδάκτορος αραβικής φιλοσοφίας και γραμματέως της ΕΕΕΣΜΑ, έφερε εμένα ως πρόεδρο.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. μόνο μίλησα, σαν μέλος, και με τιμή του προέδρου.
όφειλα λοιπόν, ή δεν όφειλα;
όφειλα πολλά, ως συνήθως.
έτσι, τώρα, προσπάθησα να τα κάνω όπως όπως μόνη μου, βάζοντας όμως ως οργανωτική επιτροπή το διοικητικό συμβούλιο της ΕΕΕΣΜΑ.
τους το χρώσταγα.
αλλά, δεν είναι μόνο αυτό, είναι και κάτι άλλο: ότι δυστυχώς έχω μάθει να δουλεύω μόνη μου, και δεν είμαι ικανή να κατανέμω υπηρεσίες και να έχω συνεργασία που θα με βόλευε κι εμένα, θα βόλευε και τους άλλους. δλδ δεν είμαι ικανή διοικητικά για πρόεδρος, κι όμως με εξέλεξαν.
έκανα λοιπόν ό,τι μπορούσα, και τη φορά αυτή τα έκανα όλα περίπου μόνη μου: ακόμη και τις αφίσες, εγώ τις κόλλησα... την ημέρα της γιορτής μου, δλδ την πέμπτη.
για ένα πράγμα απορώ ακόμη, ειλικρινά: ποιος να έβγαλε τις αφίσες που κόλλησα;
ειλικρινά δεν το ξέρω.
το ελάττωμά μου είναι το 'ελάττωμα της τελευταίας στιγμής'.
όπως και να είναι
έχουμε δικαίωμα να χαιρόμαστε σήμερα, γιατί νιώσαμε ανθρώπινα.
ξέρετε τι είναι, 'ανθρώπινα';
είναι να μπορείς να ανέχεσαι τον εαυτό σου σε λανθάνουσα, ή λανθασμένη κατάσταση, ή ανεπαρκή, και να μπορείς να χαίρεσαι την συμπαρασταση των άλλων.
ένιωσα την συμπαράσταση παντού χτες.
από την κοσμητόρισσα μέχρι τον ανέστη, που ήρθε και μου συστήθηκε (ανεστιάσεις μπλογκσποτ), και από το ανζετάκι, που ήταν το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα μέσω μπλογκ, μέχρι τον κάκο και τη τζέννα, που γνώρισα χτες, περνώντας κι από τη σταθερή συμπαράσταση της ελένης καλογερίνη, φίλης της ρίτς μασούρα, που μου συμπαραστάθηκε χωρίς να με γνωρίζει, και γνώρισα χτες στην εκδήλωση.
ανθρώπινο:
δεν πρόλαβα να φάω χτες όλη μέρα, ούτε καν το τοστ που έφεραν φοιτητές μου.
ανθρώπινα πάντα, θαύμασα το μικρό ρόνι μπου σαμπά, η ομιλία του ήταν στα μέτρα της μελλοντικής σταδιοδρομίας του, θαύμασα το άλλο μικρό διαμαντάκι που όχι μόνο μετέφρασε νταρουίς, αλλά τον έφαγε σαν ποιητικός καννίβαλος (όντως όταν μεταφράζεις πρέπει να τρως ποίηση για να γςεννάς ποίηση), θαύμασα την ελένη καπετανάκη, γιατί μιλούσε για τη μετάφραση του γιτάνι όπως μιλά κάποιος που έχει μάθει τα αραβικά ντυμένα με την καλή στολή του πολιτισμού τους,
για πρώτη φορά πλησίασα τον αγαπημένο μου τάρεκ ραντουάν, που μας τίμησε μιλώντας ελληνικά για τον γιάχια χάκκι, χάρηκα την παρουσία των παλαιστινίων, που η πατρίδα τους πληγώνει την κάθε στιγμή...

τώρα,
ανθρώπινα ακόμη: την κυριακή την περάσαμε με τους ηθοποιούς, που όσοι τους είδαν, καταχάρηκαν.
αποσβολωμένη από το σπουδαίο έργο τους, σκεφτόμουνα: φαντάσου τι μου χάρισαν αυτοί οι άνθρωποι, που ήρθαν χωρίς φράγκο στο πανεπιστήμιο!!!!
έδωσαν το αίμα τους για την παράσταση που ανέβασαν. δεν έχω λόγια γι'αυτούς, όλους, τη σκηνοθέτη καίτη μανωλιδάκη, το μουσικό νικήτα βοστάνη, τον φώτη αρμένη, την ελένη βουτυρά, το νίκο κεφαλά, τη μαίρη κιντώνη, τον αλέξανδρο μαχαιρά, τώρα πια όλοι τους αγαπημένοι φίλοι που τους χρωστάω πολλά...
τι άλλο να πω!
πολλά.
τα επιστημονικά θα τα γράψω το βράδυ.

ευχαριστώ και την αγράμπελη που ήταν εκεί, και το νόστο, που του έκλεψα σχέδια και α σκόρπισα στο πανεπιστήμιο, και όλους που μας στήριξαν...
ευχαριστώ και χαίρομαι που υπάρχουμε.
όλοι μαζί.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Αραβική λογοτεχνία του 20ου αιώνα

Η Κοσμητεία της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
Η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
οργανώνουν ημερίδα αφιερωμένη στον
ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς, το Ρίτσο της Παλαιστίνης
με θέμα:
Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 25 Μαΐου, ημέρα Δευτέρα και ώρα 6.30 μμ
στο Μεγάλο Αμφιθέατρο (AULA) της Φιλοσοφικής Σχολής
(Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου)
σύμφωνα με το πρόγραμμα που ακολουθεί:

18.30΄ Χαιρετισμοί

Α. ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Γιάχια Χάκι (1905-1990), η τέχνη της πατριδογνωσίας

Ομιλητής: Δρ Τάρεκ Ραντουάν, καθηγητής Πανεπιστημίου αλ-Άζχαρ, Μορφωτικός Ακόλουθος της Πρεσβείας της Αιγύπτου και Διευθυντής του Μορφωτικού Κέντρου της Πρεσβείας της Αιγύπτου στην Αθήνα

Η λογοτεχνία, γέφυρα στο χρόνο: Γκαμάλ αλ-Γιτάνι (γεν 1945)


Ομιλήτρια: κα Ελένη Καπετανάκη, φιλόλογος-μεταφράστρια

Β. ΠΟΙΗΣΗ

Ο ποιητής Νουάιμα (1889-1998) και η αναζήτηση του είναι

Ομιλητής: κ. Ρόνι Μπου Σαμπά, φιλόλογος-μεταφραστής

Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008): «Ας έρθει ειρήνη στο φάντασμά μου»

Ομιλήτρια: κα Αγγελική Σιγούρου, ποιήτρια-μεταφράστρια
Απαγγελία: κα Φαντίλα Μονζέρ, κ. Χρήστος Κωτσιακόπουλος

Γ. ΘΕΑΤΡΟ

Η πρωτοπορία στο αραβικό θέατρο: Ταουφίκ αλ-Χακίμ (1899-1987)

Ομιλήτρια: κα Ελένη Κονδύλη Μπασούκου, Αν. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος της Ελληνικής Επιστημονικής Εταιρείας Σπουδών Μέσης Ανατολής

Ταουφίκ αλ-Χακίμ επί σκηνής.

Συρραφή κειμένων και σκηνοθετική επιμέλεια: κα Καίτη Μανωλιδάκη
Μετάφραση από τα αραβικά: κ. Παναγιώτης Καρματζός

Το Τραγούδι του Θανάτου
Μαμπρούκα: Μαίρη Κιντώνη
Αζάκερ: Ελένη Βουτυρά
Ελουάν: Αλέξανδρος Μαχαιράς

Ε, συ που σκαρφαλώνεις στο δέντρο
Αστυνομικός: Φώτης Αρμένης
Υπηρέτρια: Καίτη Μανωλιδάκη
Η σύζυγος: Ελένη Βουτυρά
Ο σύζυγος: Νίκος Κεφαλάς
Δερβίσης: Φώτης Αρμένης

Κρουστά, ούτι, φλογέρα, τραγούδι: Νικήτας Βοστάνης



Οργανωτική επιτροπή: Δ.Σ. της Ε.Ε.Ε.Σ.Μ.Α.

Θα δοθεί βεβαίωση παρακολούθησης.

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

καρδιές

μια απλή ιστορία.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

γότες, δλδ μάλλον γάτες

ερωτικοί διάλογοι


καλημέρα!
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΙΤΛΟ!

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

εθνολογικό μουσείο θράκης, σάββατο 9 μαϊου 2009, παρουσίαση του βιβλίου 'αραβικός πολιτισμός', εκδόσεις ελληνικά γράμματα.





τι να πεις για το βιβλίο(σου),
-τι λες τώρα, άκου, βιβλίο (σου)! δε θυμάσαι ότι 'είναι πολλών ανθρώπων τα λόγια μας', ε, το σεφερικό, που μου το έκανε δώρο η ευγενία λαγού;
τίποτε δεν είναι δικό σου, παρεξόν η προσπάθεια για αγάπη.

όταν το 'χεις γράψει υποτίθεται εσύ, ένα βιβλίο, τι να πεις;; ό,τι είχες να πεις, το είπες εκεί μέσα.
ξέρω, λάθος. πρέπει να πεις πρώτα τι έχει μέσα. αυτό δεν το είπα.
ας το πω τώρα:
το βιβλίο για τον αραβικό πολιτισμό,
Α. αρχίζει με το συνηθισμένο πια για μένα τρόπο:
να γίνει κάτι 'αγγιχτό' από όλους μας. έτσι αρχίζω μέσα από το χωρο-χρόνο (άραβες, από πότε, πού, πώς κλπ, λίγη γεωγραφία και λίγη ιστορία, όχι οποιαδήποτε ιστορία, αλλά τα σκαλοπάτια και οι λεπτομέρειες που επιτρέπουν να καταλάβουμε ίσως καλύτερο το κύμα του πολιτισμού
Β. μετά περνάει στην προσπάθεια γνωριμίας με την κοινωνία: θρησκεία: ισλάμ και σχέσεις του ισλάμ με τις άλλες θρησκείες, διαπροσωπικές σχέσεις στην παραδοσιακή κοινωνία, παραδοσιακά πολιτικά σχήματα, διατροφικές συνήθειες, κλπ.
Γ. επιλέγει να σχολιάσει κάποια χαρακτηριστικά από το γοητευτικό και μαγευτικό αραβικό πολιτισμό, όπως τα ιδεολογικά ρεύματα που γέννησε, τη γλώσσα και τη λογοτεχνία του, την τέχνη που γέννησε η ιδεολογία παρέα με την αισθητική, είτε είναι χάρμα οφθαλμών είτε χάρμα μουσικό...
άντε καβάτζα και κάποιοι διαδικτυακοί κόμβοι για νέα πληροφόρηση, πίνακες ονομάτων και όρων, βιβλιογραφία, περιεχόμενα, κλπ.
αυτά όλα συνοδεύονται από κάποιες φωτο, εικόνες, και κάποιες λεγόμενες 'εικονο-λέξεις': κείμενα διαφόρων εποχών (από μετάφραση κάποιας άγνωστης σχεδόν αρχαίας πηγής έως κάποιο μικρό κειμενάκι εφημερίδας του 21ου αιώνα) που επιτρέπουν να έχεις μια εικόνα-στιγμιότυπο από τον κόσμο του αραβικού πολιτισμού.
νομίζω τέλειωσα μ'αυτό. έγινε από μένα η παρουσίαση αυτού του βιβλίου, έτσι όπως μου ήρθε τώρα, με ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί εδώ δίπλα μου.

τι είπα στο μουσείο;
είπα γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο.
ούτε που θυμάμαι τι είπα, γιατί νιώθω τόσο οικεία εκεί, που μιλάω όπως θα μιλούσα στο σπίτι μου, αν στο σπίτι μου με άκουγαν...

λοιπόν, είπα ότι εκλέχτηκα στο πανεπιστήμιο αθηνών το 95 το μάη, και άρχισα να πληρώνομαι το σεπτέμβρη του 96.
όταν μου είπαν να κάνω μάθημα, τους ρώτησα ποιο μάθημα περιμένουν από μένα για να ετοιμαστώ.
μου είπαν: ό,τι θέλεις!
συσκέφθηκα με τη μεγαλειότητά μου, και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που να επιτρέπει μια γενική γνώση, περίπου σταθερή και όσο το δυνατόν άρτια σχετικά με το γνωστικό αντικείμενο της αραβολογίας: αυτοί που θα γίνουν καθηγητές μέσης εκπαίδευσης να έχουν μια γνώση γύρω από τους άραβες έτσι όπως η φιλοσοφική σχολή θα τους έχει προετοιμάσει, κι αυτοί οι λίγοι που θα πάνε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά στον τομέα των αραβικών σπουδών, να έχουν ήδη μια όσο γίνεται πιο σοβαρή κατάρτηση.

(σοβαρή κατάρτηση είναι να γνωρίζεις ότι ξέρεις ελάχιστα και να ξέρεις πως πρέπει να ψάξεις για να έχεις άρτια ή περίπου άρτια γνώμη και γνώση.)

λίγα χρόνια αφ'ότου άρχισα, είδα να έχουν γράψει κοντά στη βιβλιοθήκη του ιστορικού ένα σλόγκαν: ή ελλάς, ή τέφρα.
εκείνη τη χρονιά, δυο ή τρεις μαυροντυμένοι και κοντόμαλλοι είχαν έρθει στο μάθημα.
όφειλα να μην αστειεύομαι, για να μη χάσω το παιχνίδι.
ως εισαγωγή στο μάθημα, ρώτησα πώς κανείς μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του; κοιτάζοντας την εικόνα του στα μάτια των άλλων.
κάτι τέτοιο είχα πει, λίγο καλύτερα (τώρα είμαι κουρασμένη, αλλά υποσχέθηκα να τελειώσω), ε, κι αυτά τα παλλικάρια με σεβάστηκαν και σεβάστηκαν και τους φοιτητές που μου κάναν ιδιαίτερη παρέα και ασχολούνταν και ασχολήθηκαν με τα αραβικά)...

ένα άλλο περιστατικό, που ήθελα να αναφέρω, ήταν το εξής:
μια μέρα, μέσα στο λεωφορείο, είχα καθήσει στην τελευταία θέση, και διάβαζα ένα αραβικό βιβλίο. δυστυχώς καθόμουν σταυροπόδι, ήρθε ένας κύριος και κάθησε δίπλα μου, σε μια στιγμή ακούμπησα με το πόδι μου την άκρη του παντελονιού του. αμέσως συμμαζεύτηκα, κατέβασα το πόδι μου, και του ζήτησα συγγνώμη.
εκείνος απάντησε: σταυροπόδι καθόμαστε στο σαλόνι μας, ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΑΛΟΝΙ, είπε τονίζοντας τις λέξεις με κεφαλαία.
-είσαστε αγενέστατος! του είπα!
-διαβάστε τα αραβικά σας, εσείς που δεν έχετε πολιτισμό! μου είπε αυτός.
-πολιτισμό έχουμε, κοιτάχτε να αποκτήσετε κι εσείς, του είπα.

ένιωσα βαθύτατα θιγμένη. τόσα χρόνια είχα περάσει από δεκαπεντάχρονη έφηβη στην ξενητειά, είχα νιώσει το ρατσισμό, αλλά σε τόσο δύσκολη θέση με έφερνε για πρώτη φορά ένας συντοπίτης μου, που με θεωρούσε ξένη στην πατρίδα μου, όπου ήδη ήμουνα καθηγήτρια πανεπιστημίου!

αυτά είναι δυο επεισόδια τα οποία συμβολικά καθορίζουν ότι είναι χρήσιμο να πλησιάσουμε τον άλλον με σοβαρότητα, γιατί μόνο έτσι θα αναγνωρίσουμε και τον εαυτό μας...
κάτι τέτοιο είπα.
εντάξει παιδάκι της ανοιχτής θάλασσας που ήσουν εκεί και όχι μόνο άκουγες και έβλεπες, αλλά πήρες και τις φωτο που θα προσπαθήσω τώρα να ενσωματώσω στην ανάρτηση;
αχ, ωραίο πράμα και ο ύπνος...
θα πάω να κοιμηθώ, να ονειρευτώ πως είμαι πλούσιος,,,,

όχι όχι, έτσι λέει το τραγούδι, εγώ, θέλω να πώ: να ονειρευτώ πως είμουν πλούσιος και γνώριζα πολλά περισσότερα από όσα μου δόθηκε μέχρι τώρα να γνωρίζω.
δεν πειράζει, τόση είμαι.
με πλουτίζουν τα παιδιά που με ρωτάνε κάθε φορά πράματα που δεν ξέρω.
μαθαίνω χάρη στους μαθητές μου, και χαίρομαι!

εθνολογικό μουσείο θράκης, σάββατο 9 μαϊου 2009

το σάββατο στο εθνολογικό μουσείο θράκης...
φωτό; αξίζει τον κόπο.
ένα στολίδι της αλεξανδρούπολης.
το 2006, η κυρία Αγγέλα Γιαννακίδου με πήρε τηλέφωνο. μου ζήτησε να κάνω μια ομιλία στο μουσείο για την αραβική λογοτεχνία.
ο λόγος της ήταν άμεσος, σταράτος, θερμός, καθαρός.
'διάβασα το βιβλίο σας και μαγεύτηκα. θέλω να έρθετε να μας μιλήσετε. να μας πείτε ό,τι θέλετε'.
επειδή αναγκαστικά της είπα ότι δύσκολα μπορώ να φύγω μόνη από το σπίτι, μου έστειλε αμέσως δυο εισητήρια για την αλεξανδρούπολη.
πήρα μαζί μου το σεραφείμ, ήρθε και το κουτσουμπάκι, μια φοιτήτριά μου τότε που ο πατέρας της έμενε προς τα πάνω. το κουτσουμπάκι και η κόρη του ζαν ντάγκερ ανέλαβαν σεραφείμ. κι εγώ βρέθηκα απέναντι στην κυρία γιαννακίδου...
για πρώτη φορά.
η αδελφή της η τούλα, γιατρός, το ίδιο άμεση με εκείνη.
και ο κύριος γιαννακίδης, ο πολυχρόνης, φιλόξενος, μετρημένος, χαμογελαστός. θρακιώτης. τελεία.
μαγεμένος χώρος. ψιλόβρεχε, αλλά οι πόρτες ανοιχτές, να ακούνε όλοι.
ήταν νομίζω η πρώτη φορά που δεν άνοιξα καθόλου χαρτιά.
ναι, είχα μια έτοιμη ομιλία.
μα μπροστά σε τέτοια γλυκύτητα που είχε μεταδοθεί και στο κοινό, άφησα τα χαρτιά μου στην άκρη, και μίλησα από καρδιάς.
από τότε μας ενώνει αδελφοσύνη με την κυρία γιαννακίδου. δεν έχει σημασία αν μένω εγώ στην αθήνα, κι εκείνη στην αλεξανδρούπολη. ούτε αν έχουμε ίδιες ή διαφορετικές ιδέες. μας αδελφώνει εντελώς μια κοινή στάση μας απέναντι στο κυνήγι της γνώσης.
η αγγέλα είναι μια γυναίκα χωρίς όρια προσπάθειας μπροστά στον πολιτισμό και τα εύφορα και εύδωρα νερά του.
από την άλλη μεριά, είναι και κάτι άλλο. στέκεται με σεβασμό μπροστά στο πεπρωμένο κάθε ανθρώπου: από την πομάκα των χωριών, μέχρι τον πιο υψηλά ιστάμενο άνθρωπο. βλέπει άνθρωπο. άνθρωπο, είναι αδελφή του διογένη.
έτσι οποιοςδήποτε νιώθει την αγγέλα, την πλησιάζει αβίαστα, και βλέπει το φως στα ζωηρά της μάτια, φώς, που θρέφει και θρέφεται από τον καθένα...
αχ αγγέλα, θυμάμαι τι σου έχω προσφέρει μοναχά: σ'όλες τις φορές που ήρθα κοντά σου, μια φορά με άφησες να σου προσφέρω ένα καφέ!
στο μουσείο σου παρουσιάσαμε το βιβλίο του σωκράτη ξένου, στο μουσείο σου ήρθαμε τόσες φορές να ευχαριστηθεί τον υπέροχο χώρο και ο σεραφείμ...
νιώθω άβολα καθώς γράφω αγγέλα, γιατί δεν ξέρω για ποιον γράφω: για σένα, για να σου πω ευχαριστώ όπως μπορώ, ή γράφω για να μ'ακούσουν οι φίλοι, γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί τους ο,τι προσφέρεις τόσα χρόνια,
ή μήπως
γράφω απλώς για μένα,
αγαπησιάρικα και συγκινημένα, γιατί νιώθω κάθε φορά που σε βλέπω, ότι δεν ενδιαφέρεσαι μόνο για το τι θα βγάλω από το πιθάρι της αραβολογίας που κουβαλάω, εσύ βάζεις το χέρι σου και ψαχουλεύεις με έγνοια και φροντίδα την καρδιά μου...

ήρθα στο μουσείο με τη δώρα λαφαζάνη, καθηγήτρια εθνογεωγραφίας. περιμένοντας το παρκάρισμα, κοίταζα από το απέναντι πεζοδρόμιο κάτι παιδάκια που έπαιζαν μπορστά στο μουσείο, με μιά άνεση, σαν να ήταν το σπίτι τους!
εντυπωσιάστηκα από τους περαστικούς: όσοι περνούσαν, όχι απλώς κοίταζαν τις ανακοινώσεις που έχεις βάλει στα κάγκελα της αυλής, αλλά στέκονταν, διάβαζαν προσεκτικά.
δλδ το μουσείο έχει γίνει ένας χώρος για όλους τους κατοίκους της πόλης. είναι δικό τους, ενδιαφέρονται, παίρνουν μέρος...

αγαπάς τη θράκη, την αγαπήσαμε και εμείς και πολλοί άλλοι χάρη σε σένα.
είχε τόσο κόσμο το μουσείο, που εσύ καθόσουν πίσω πίσω στα σκαλάκια! αυτό σημαίνει ένα δικό σου μουσείο. το μουσείο είναι η ζωή σου. ή μόνο ένα κομμάτι της ζωής σου μάλλον...

κι αυτό που προσπαθώ να γράψω εδώ,
αυτό είναι για σένα.
ένα ευχαριστώ μουγκό, πονεμένο, απλό.
χάρηκα και πάλι τη φιλοξενία σου, τη δύναμή σου, την ευστροφία σου.
εις το επανιδείν αγγέλα! και πάντα να είσαι το ίδιο δυνατή, το ίδιο καλή και δημιουργική, το ίδιο ανθρώπινη...
σου πάει πολύ το πράσινο που φορούσες στην εκδήλωση. πάντα να θάλλεις!

οποιοπαθητική, πολιτική, μμε.

μάλιστα. να ένα θέμα της καθημερνότητας.
είχα ημικρανίες νεότερη, τώρα πια όχι. κι ήμουνα σ'ένα συνέδριο ορθόδοξης νεολαίας βόρειας ευρώπης, και πόναγε το ρημάδι...
νάσου ένας μοναχός που δε θυμάμαι πώς τον έλεγαν, ίσως πατήρ ραφαήλ, ρουμάνος και γαλλοτραφής, όντως ένας χαριτωμένος άνθρωπος ενάμισυ μέτρο ύψος, όσο και χαμόγελο. ήρθε και μου μίλησε τόσο ήσυχα για ομοιοπαθητική, που ο πονοκέφαλος εξαφανίστηκε.
συγχρόνως, αστειευόμενος, μου είπε: ξέρεις ποιος είναι ο πρώτος ομοιοπαθητικός; είναι ο χριστός, αφού θανάτω θάνατον πατήσας! χα χα χα...
χαριτωμένο.
όχι τόσο όμως η ομοιοπαθητική της τηλεόρασης. χάρη στο φάρμακο 'προεκλογική φασαρία', μου έδωσαν τέτοια ακριβώς δόση που σχεδόν με έπεισαν να μην πω εγω στην 'εκλογική φασαρία'.
γυρνάω σπίτι χτες κατά τις δέκα παρά. συνήθης σκηνή: ο γιος στον υπολογιστή, ο πατέρας στην τηλεόραση. και η τηλεόραση να γαυγίζει, τσιρίζει, νιαουρίζει, τραγουδάει, ψέλνει, ΟΛΑ ΜΑΖΙ. μια υπέροχη σκηνή από το παραμύθι 'οι τραγουδιστές της βρέμης'. ένα μάτσο ξυλοκόπανοι πολιτικοί κι ένας αποτυχημένος θηριοδαμαστής-δημοσιογράφος, κι όλοι μαζί γκαρίζανε, τον κόσμο αποκοιμίζανε! τι φωνή! τι λόγια συγχρόνως από τόσα καλοταϊσμένα στόματα!
γύρισα και είπα στο σεραφείμ: άκου! πολιτικοί σου λέει ο άλλος. αυτοί που τουλάχιστον θα πρέπει να ξέρουν να συνδιαλέγονται μεταξύ τους για να εκφράζουν απόψεις για το καλό μας, αυτοί που δύναμή τους πρέπει να είναι ο λόγος τους, δεν ξέρουν ούτε να μιλάνε!
αμέσως κατευθύνθηκα τότε στο ψυγείο μας για να πάρω μια μπύρα να ριλαξάρω.
το ψυγείο μας είναι το ψιλικατζίδικο της κυρίας κατερίνας, δίπλα μας. μπαίνω μέσα, κι εκεί τα ίδια: η κυρία κατερίνα άκουγε τηλεόραση, κι εκεί είχε ανάψει ένα άλλο γκαρηστήριο, σε άλλο κανάλι. άλλοι ήταν οι πολιτικοί που δεν μπορούσαν να συνενοηθούν μεταξύ τους.

α, αυτό ακριβώς.
αυτό ήταν η οιμοιοπαθητική μου δόση: ΧΑΡΗ ΣΕ ΣΑΣ, ΠΑΛΙΟΜΟΥΤΡΑ, ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΓΚΑΡΙΖΕΤΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ Ο ΕΝΑς ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ,
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,
ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΌΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ΑΠΌ ΣΑΣ. ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΑΤΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΡΆΞΗ, ΚΙ ΕΣΕΙΣ, ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΣ ΌΤΙ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ.
ΣΚΑΣΤΕ ΛΟΙΠΌΝ! ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΊΧΕ ΠΕΙ Η ΜΑΜΑ ΣΑΣ ΌΤΑΝ ΣΑΣ ΜΑΘΑΙΝΕ ΤΡΌΠΟΥΣ ΌΤΙ
'όταν τρώνε δε μιλάνε;'


ουφ, συγχύστηκα πάλι! είναι βλέπετε η εμμηνόπαυση... και οι εκλογές!

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

από μια γυναίκα σε μιαν άλλη.

ένα ποίημα που δεν είναι δικό μου. το έγραψε η Salento.
μου το έστειλε πριν αρκετά χρόνια. μακάρι μια μέρα τα ποιήματά της να γίνουν πιο γνωστά. θα θρέψουν κόσμο με τη δύναμή τους.


Ξέρω Μια Γυναίκα

Ξέρω μια γυναίκα
ασυνάρτητη και δοκιμασμένη.
Που ανταποδίδει και εφευρίσκει
τεχνάσματα για να με
ζυμώσει και να με θυμώσει.
Που βαδίζει στα τυφλά
και με έχει για δόλωμα.
Μου τάζει προίκα από
του άπιαστου τα μέρη
και με σταυρώνει στης
ομορφιάς τα λικνίσματα.
Μου στρώνει σκεπάσματα
από χαρές και όταν τη
διώχνω με εκδικείται με
τους ριζωμένους κανόνες της.
Ματώνει τα βράδυα μου ή
μπολιάζει τις μέρες μου για
να με προστατεύσει.
Κοιμάται στο πλάϊ μου ή
πετσοκόβει τα πόδια μου σα
θέλει να μου θυμίσει πως
όμοια με ροκανίδι είμαι,
τί κι αν λείψω;
Ξέρω μια γυναίκα που
σαν αυτή δε θά' ρθει άλλη.
Με στηρίζει με την ετοιμόρροπη
καμπούρα της,
με ταΐζει δίνοντάς μου ώρες
για να μη ξεμένω,
με γερνάει και μου γελάει
στριμωγμένη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Είναι η Ζωή μου, η δική σου
ανατολή είναι και το δείλι μου.
Γυναίκα αχαλίνωτη, θλιβερή,
μαγική και απαρατήρητη.
Μια σφαίρα από πηλό
που αντανακλά τους μύθους μας,
τους κτύπους μας και τα
αψεγάδιαστα παραστρατήματα.
Του επιούσιου βίου μας.
Στα ονειροπατήματα.
Τα ακούσιά μας...

τα ιατρικά μας και τα ψυχολογικά μας και τα ψυχομετρικά μας...

ναι ναι, αστεία όσα θα πω, αγαπημένε μου σχολιαστή έχεις δίκιο!
λοιπόν, στα 17 μου, τέστ άικιού. τόσο χαμηλό, που δεν είπαν αριθμό στη μάνα μου. μικρός ντόρος στο σχολείο, καθότι όλα τα παιδιά κυκλοφορούσαν μ'ένα νούμερο, εγώ όχι.
κι όμως, λόγω προφανώς διαφόρων κόμπλεξ και όχι μόνο, εγώ παρίστανα τη διανοούμενη, αφού είχα ήδη περάσει από το στάδιο της μεγάλης ποιήτριας (το οποίο δεν είχε πιάσει), και το στάδιο της μεγάλης ζωγράφεου (το οποίο επίσης δεν είχε πιάσει) -έπρεπε κάπου να βρω διέξοδο, γιατί δεν είχα πουθενά κι ένιωθα ταυτισμένη σε μέγεθος με μερμύγκι...
να μη σας τα πολυλογώ, το ξέρετε, με άικιού ραδικιού, νάμαι να κάνω καριέρα στην ανώτατη παιδεία, κι όχι μόνο στην ανώτατη παιδεία της χώρας μου, αλλά κι αλλού...
λοιπόν: ή ξεγέλασα πολύ κόσμο, και τον ξεγελάω ακόμη, ή τα νούμερα ήταν λάθος...
ή κάτι τέλος πάντων άλλο συμβαίνει, το οποίο μου φαίνεται όλο και πιο φανερό.
θα σας πω πιο κάτω γιατί.
πριν όμως, θα σας μεταφέρω και κάποιες άλλες εμπειρίες:
γέννησα ένα παιδί στο βέλγιο, για το οποίο κανείς δε μου είπε τίποτε, ότι δεν είναι φυσιολογικό, και δυο παιδιά στην ελλάδα.
μου έλεγαν ότι η κόρη μου, μια λεπτή λαμπαδίτσα 19 χρόνων, που μιλά τρεις γλώσσες, όπως όλα περίπου τα ελληνάκια, είναι φοιτήτρια στην καλών τεχνών και έχει άνετες κοινωνικές σχέσεις, και οργώνει την πατρίδα της και το εξωτερικό σε ταξίδια, ότι 'δε θα μιλούσε ποτέ, δε θα περπατούσε ποτέ'...
(τα έχω γράψει αλλού)
το μικρό μου γιο, τον έχουν περάσει τρία υποτιθέμενα τεστ νοημοσύνης. ένα τον έβγαλε 80, όταν ήταν 8 χρόνων, ένα τον έβγαλε 98-100, όταν ήταν 11 χρόνων. κι ένας άλλος ψυχολόγος, επίσης στο δημόσιο, βλέποντάς τον, είπε: 'α, το άικιού του είναι γύρω στο πενήντα.
αυτό ήταν. τεστ δε χρειάστηκε ο κατά τα άλλα όντως συμπαθέστατος κύριος.

το ηθικό δίδαγμα: μήπως κάποιες γνώσεις του ανθρώπου για τον άνθρωπο είναι τόσο 'αντικειμενικές' που δεν έχουν σχέση με τον άνθρωπο-αντικείμενο, αλλά με έναν άνθρωπο καθαρά υποκείμενο σε πρότυπα με τα οποία έχει ή δεν έχει σχέση;

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

οι επόμενες αναμνήσεις

πετούσα σήμερα,
και προχωρούσα κι εγώ προς τον έλεγχο των προσωπικών μου αντικειμένων, συνοδευόμενη από ένα καλό μου φίλο.
αυτός είναι ήδη παππούς.
εγώ, μέχρι πέρσι, ένιωθα νέα. ανέβηκα όμως σε μια παιδική χαρά κι έσπασα πολύ άσχημα τον αστράγαλό μου, έκανα μήνες να περπατήσω. αυτούς τους μήνες φύσηξε ο αέρας των γηρατειών, πήρε μακριά το συναίσθημα της απλής ύπαρξης, και μου έδωσε το κλειδιά από το διαμέρισμα των γερόντων. το δωμάτιο, ο καφές, το ποτήρι. η προσοχή στις σκάλες, το 'ωχ' την ώρα που σηκώνομαι, το κοίταγμα και το καμάρωμα των νέων κοριτσιών και αγοριών, που εγκλωβίζονται γλυκά κι αθώα στον έρωτα.
μιλούσα με το μιχάλη, και πίσω μου βλέπω ένα νέο ζευγάρι να ενώνεται από το υπέροχο βλέμμα του νεοσού παιδιού που βαστούσαν στην αγκαλιά τους.
κι ενώ μέχρι εκείνη την ώρα, έβλεπα το φίλο μου να μου δείχνει τα εγγονάκια του χωρίς μεγάλη συμμετοχή από μέρους μου, απόλαυσα το βλέμμα του μωρού, και σκέφτηκα κάποιους από τους μαθητές μου που έχουν παιδιά, κι εγώ νιώθω λίγο σα γιαγιά τους...
και για πρώτη φορά, είδα, σ'αυτή τη λεγόμενη γιορτή της μητέρας, τις επόμενες αναμνήσεις...
και συνάντησα τη μητέρα μου σε ό,τι έχτισε πάνω μου. για μένα.
ας αναπαύεται εν ειρήνη...

πήγα και είδα τη μαργαρίτα δαλμάτη, και της είπα ότι γιορτάζουν οι μαμάδες σήμερα, ότι έξω έκανε ζέστη, ότι πήγα στην αλεξανδρούπολη.
με έβγαλαν έξω για να την ταϊσουν.
ήταν δακρυσμένη όταν μπήκα, και μου είπε: 'δεν είναι δίκαιο να τρώω, αυτό δεν είναι σωστό'.
κάμφθηκα μπροστά στο μεταίχμιο μεταξύ γηρατρειών, λογικής και απελπισίας.
τη φιλούσα σαν να ήταν η μητέρα μου και σκεφτόμουνα πόσο εύκολο είναι, μερικές φορές, να βρίσκεσαι στη θέση του άλλου.
είναι οι επόμενες αναμνήσεις.

εκτός από το ρουλιώ κανείς άλλος δε μου θύμησε σήμερα ότι είμαι κι εγώ μαμά.
χρόνια πολλά και καλή δύναμη και καλή βδομάδα, με το οξύμωρο σχήμα της απορίας:
τι κάνεις σε κάθε πόλεμο μαμά;

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

περί ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, νομικά θέματα αδιακρισίας. παρακαλώ να πάρουμε θέση.

στην αμέσως προηγούμενη ανάρτησή μου, μετέφερα την πρώτη σελίδα του χτεσινού γαλλικού γιαχού. μεταφράζω μέσες άκρες, στοχεύοντας στα ονόματα που βρήκα και τα γεγονότα που θεωρώ σημαντικά:

ένας δημοσιογράφος που δουλεύει στον τηλεοπτικό σταθμό ΤΦ1 της γαλλίας,
ονόματι Jérome Bourreau-Guggenheim
γράφει ένα μέιλ, δλδ ένα γράμμα που αποστέλλεται μέσω του προσωπικού του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου

και όχι μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που φέρει τον τίτλο της δουλειάς του, χρησιμοποιεί δλδ γιαχού ή τζιμέιλ

και εκφράζει τις θέσεις του σχετικά με το θέμα που συνδυάζει 'πειρατεία στο ίντερνετ' και 'νόμος που αγγίζει την ελευθερία έκφρσης'.

το στέλνει σε μια βουλευτή,
ονόματι Françoise de Panafieu
η βυλευτής το στέλνει στην υπηρεσία του υπουργείου που ασχολείται με το συγκεκριμένο νόμο.

γιατί; για να μπορέσει να ασχοληθεί σοβαρά με την επιχειρηματολογία του νόμου και να απαντήσει στον άνθρωπο που της έστειλε το ηλεκτρονικό γράμμα.

μέχρι τώρα σας ανέφερα όλα τα ονόματα που βρήκα στο μικρό αρθράκι.

από το αρθράκι που διάβασα εδώ, ΛΕΙΠΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΗ ΥΠΗΡΕΣΊΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ
και ο οποίος,
son interlocuteur rue de Valois s'étonne d'une telle prise de position provenant d'un salarié de la chaîne privée. Il alerte Jean-Michel Counillon, secrétaire général et directeur des affaires juridiques de TF1, et lui transmet le mail de Jérôme Bourreau-Guggenheim.
μεταφέρει το γράμμα στο γενικό γραμματέα και διευθυντή των νομικών υποθέσεων του τηλεοπτικού σταθμού Jean-Michel Counillon.

ο τηλεοπτικός σταθμός τότε θεωρεί ότι δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη ανάμεσα στον ειδικευμένο για θέματα ίντερνετ δημοσιογράφο του,
και με το επιχείρημα αυτό

τον απολύει.


--------------
ΟΦΕΙΛΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΣΤΕΛΛΕΤΑΙ ΜΕΣΩ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ, ΝΑ ΘΕΩΡΕΊΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ;

ΑΥΤΟΝΌΗΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ.

ΚΙ ΌΜΩΣ.
ΚΑΛΩ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ:
ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΑΝΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΣΥΣΤΟΛΩΣ;

ΣΕ ΠΟΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ;

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΣΟΒΑΡΟ.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΝΟΝΤΆΣ ΤΟ ΒΟΎΚΙΝΟ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ.

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

δύσκολοι καιροί για ελευθερία...

"Une décision vraiment regrettable", selon Christine Albanel

il y a 5 heures 42 min
LePoint.fr LePoint.fr



Le simple transfert d'un e-mail a coûté sa place à un responsable de la stratégie du site Internet de TF1. En quelques jours, Jérome Bourreau-Guggenheim, la trentaine, a été licencié. Motif : sa prise de position sur la loi Hadopi, dite "Création et Internet", un texte visant à réprimer le piratage et défendu par la ministre de la Culture Christine Albanel. Lire la suite l'article

Voilà plusieurs semaines, par l'intermédiaire de son e-mail personnel - Gmail, et non celui de TF1 -, Jérôme écrit à sa députée, l'UMP Françoise de Panafieu. Il lui dit son attachement à la lutte contre le piratage, mais aussi son opposition au dispositif de sanctions contre les internautes prévu par le texte.

Bonne foi ?

La députée transfère l'e-mail au cabinet de Christine Albanel, au ministère de la Culture, partie prenante dans le projet de loi en discussion à l'Assemblée nationale. Françoise de Panafieu réclame des services du ministère un argumentaire afin de pouvoir répondre à cet internaute. Cette démarche est assez fréquente de la part d'un député soucieux de répondre précisément aux questions de ses administrés. Résultat : son interlocuteur rue de Valois s'étonne d'une telle prise de position provenant d'un salarié de la chaîne privée. Il alerte Jean-Michel Counillon, secrétaire général et directeur des affaires juridiques de TF1, et lui transmet le mail de Jérôme Bourreau-Guggenheim. À partir de là, tout s'emballe !

Christine Albanel regrette la décision de TF1...

La hiérarchie de TF1 s'émeut immédiatement dudit courrier électronique, et réclame des explications au patron de la filiale Internet du groupe, Arnaud Bosom. En l'absence de toute communication officielle de la chaîne sur le projet de loi Hadopi, le salarié argue de sa bonne foi, insiste sur le fait que son e-mail est d'ordre purement privé et rappelle qu'il n'a pas été envoyé à partir de sa boîte électronique professionnelle. Lasse, la chaîne, invoquant une rupture de confiance, préfère se séparer de son stratégiste. Sollicités à...... lire la suite de l'article sur Lepoint.fr

αραβική ποίηση της ματαιότητας και της ελευθερίας

τι σχέση μπορεί να έχει ο τίτλος με την ποίηση; μάλλον κανένα.
¨αραβική ποίηση¨, είναι μια ευκαιρία να μιλήσει κανείς γι'αυτή, το υπόλοιπο κομμάτι είναι μάλλον της ματαιοδοξίας.
θα βάλω κάτω λοιπόν κάποια ποιήματα και κάποια αποσπάσματα ποιημάτων
από το λεγόμενο παρελθόν και το σήμερα.
θα χαράξω

αειφόρο αιγαίο

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ !



Με την υπογραφή σας σώσατε τα νησιά και τις ακτές μας από ένα επιδοτούμενο τσουνάμι δόμησης.



Μετά τη μαζική αντίδραση των πολιτών, των περιβαλλοντικών οργανώσεων και των εκπροσώπων των εργαζομένων και εργοδοτών όλων των κλάδων της οικονομίας το ΥΠΕΧΩΔΕ αναγκάστηκε τελικά να κάνει άτακτη οπισθοχώρηση στις κρίσιμες διατάξεις του Χωροταξικού του Τουρισμού. Μείωσε στο 20% το ποσοστό των ξενοδοχείων που μπορούν να πωλούνται σαν παραθεριστικές κατοικίες έναντι του 70% που προέβλεπε το αρχικό σχέδιο. Αυτό φαίνεται να μην επιτρέπει πλέον σε κτηματομεσιτικές και κατασκευαστικές εταιρίες να αξιοποιήσουν τις μεγάλες επιδοτήσεις.



Επίσης στους ορεινούς οικισμούς ενώ πρότεινε αρχικά να κτίζονται ξενοδοχεία σε μια ζώνη 500 μέτρων γύρω από τα όριά τους με συντελεστή δόμησης 0,3 (έναντι το 0,2 που ισχύει σήμερα) και με αρτιότητα τα 2 στρέμματα (έναντι των 4 που ισχύουν σήμερα), αυτό περιορίζεται σε οικισμούς με πληθυσμό κάτω των 300 κατοίκων και εξαιρούνται οι διατηρητέοι. Όσο απαράδεκτο και αν συνεχίζει να είναι το μέτρο αυτό, εξαιρούνται πλέον τα φιλέτα του ορεινού όγκου από την ακραία αύξηση της εκτός σχεδίου δόμησης.



Το Χωροταξικό του Τουρισμού συνεχίζει να συμπεριλαμβάνει πολλές κακές ρυθμίσεις και πολλές άστοχες κατευθύνσεις. Το αίτημα της απόσυρσης συνεχίζει να είναι επίκαιρο.



Αν και φαίνεται τα χειρότερα να πέρασαν, δυστυχώς οι τοπικές κοινωνίες θα κληθούν σύντομα να δώσουν νέες μάχες. Λόγω των εξαγγελιών για προνομιακές ρυθμίσεις για τα κτηματομεσιτικά και κατασκευαστικά συμφέροντα αγοράστηκαν τεράστια κομμάτια γης σε ακτές και νησιά. Οι εταιρίες αυτές φαίνεται να μην μπορούν πλέον να αξιοποιήσουν τις διατάξεις του χωροταξικού αλλά αναμένεται να επιδιώξουν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι οι επιπτώσεις του Χωροταξικού θα ταλανίζουν πολλές περιοχές ακόμη και αν τελικά οι εξαγγελίες δεν υλοποιήθηκαν.





Καλή δύναμη στους νέους αγώνες!



Κρίτων Αρσένης

Υπεύθυνος Προγράμματος και Δικτύου ΑΕΙΦΟΡΟ ΑΙΓΑΙΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού

E-mail:aigaio@ellinikietairia.gr

www.ellet.gr www.egaio.gr



Παρακαλώ σκεφτείτε το περιβάλλον πριν εκτυπώστε αυτό το κείμενο.

περί δεοντολογίας, η συνέχεια της αξιοπρέπειας

λοιπόν, χάρη στους πυροσβέστες, βγήκε ο σεραφείμ.
γυρνάει ένας από τους πυροσβέστες, και του απευθύνεται με άνεση, τον βάζει να κάτσει, τον ρωτάει διάφορα κι ο σεραφείμ του απαντάει πρόθυμα.

τελικά μπαίνουμε στο νοσοκομειακό γιατί ανησυχούν για τα αέρια που μπορεί να εισέπνευσε, ο σεραφείμ ξάπλα, εγώ σ'ένα κάθισμα, μια νοσοκόμα που μου λέει: δε θέλω να τον δέσω για να προσέχει μόνος του και να μη νιώσει άσχημα

της οφείλουμε συγχαρητήρια,

κι όταν ο σεραφείμ πάει να σηκωθεί κι εγώ βάζω το χέρι μου, η νοσοκόμα λέει: όχι, εσείς κρατηθείτε. και απευθύνεται αυτή. δλδ άψογη.
κουβεντιάζουμε λίγο, αναρωτιέμαι τι μπορεί να μπαίνει εκεί από δυστυχήματα, και μου λέει με νόημα και κουνώντας το κεφάλι: 'αφήστε, τώρα, εδώ, είμαστε πολύ καλά!'

μας συνοδεύει αστυνομικό που ανοίγει το δρόμο, διασχίζουμε αττική οδό και αθήνα σε χρόνο ντε τε, είμαστε στο παίδων αγία σοφία.

δλδ και οι αστυνομικοί βοήθησαν. ας είναι καλά, τους ευχαριστούμε πολύ.

θα έπρεπε ωστόσο να διευκρινίζουν σ'αυτούς που έχουν στο τηλέφωνο της αμέσου δράσης, και που προφανώς θα ακούνε τα αυτιά τους απίστευτες αντιφάσεις, να βαστάνε την ψυχραιμία τους και να μην κάνουν μάθημα στον κόσμο εκείνη την ώρα.

στο αγία σοφία μας περιμένουν νοσοκόμες και γιατροί με το άνοιγμα του νοσοκομειακού.
βγαίνει ο σεραφείμ κάπως υποβασταζόμενος, πλην όμως ολόκληρος, και λένε:
ακούσαμε αστυνομικό και λέγαμε τι θα δούμε, ουφ, εντάξει, ολόκληρος. ωστόσο τον βάζουν σε αναπηρική πολυθρόνα, η νοσοκόμα που ήταν μέσα στο νοσοκομειακό συνεχίζει να είναι κοντά του, κι εγώ, παρακάμπτοντας την ουρά επειδή μου είπαν, δίνω τα στοιχεία του.
τον εξετάζουν σε πρώτη φάση, και ανακοινώνουν ότι θα ανεβούμε στον έκτο.

μας βάζουν στο εξεταστήριο εκεί.
ένας νεαρός γιατρός, εξετάζει το σεραφείμ. τι έγινε; με ρωτάει. δίνω σε συντομία το συμβάν και το ιατρικό ιστορικό του παιδιού για να ξέρει με τι έχει να κάνει.
ναι, μου λέει, αυτό φαίνεται. είναι ήρεμος και πολύ γλυκός, μοιάζει πολύ με το ρουβά.
κι αυτός και οι φοιτήτριες γύρω του, που έχουν μια σιωπηλή αλλά γλυκιά στάση.κι οι νοσοκόμες που είναι εκεί, μία δλδ, είναι γλύκα! πανέξυπνη φαίνεται.
με διώχνουν για να κάνω τα του εισητηρίου στο νοσοκομείο, σκύβω στο σεραφείμ και του το λέω, οκ, μου απαντάει. γυρίζω αρκετά αργότερα. του έχουν πάρει αίμα, χωρίς να του το ζητήσουν σφίγγει γροθιά, αναπνέει βαθιά, συνεργάζεται άψογα, μιλάνε.
ναι, είναι πολύ συνηθισμένος σ'αυτά, αλλά και η στάση τους είναι άψογη, αγχολυτική θα έλεγα.

είμαι σίγουρη πως ο εν λόγω γιατρός πρέπει να είναι ειδικευόμενος, είναι πολύ νέος. είναι υπέροχος.
μπαίνει η μεσόκοπη κυρία που προφανώς είναι μεγαλύτερή του, και μάλλον υπεύθυνη με την οποία συνεργάζεται. ο σεραφείμ είναι ξάπλα μπροστά μας.
η κυρία στέκεται δίπλα μου, είναι κοντούλα, ψηλώνω με τα τακούνια που δε φοράω και την περνάω στο ύψος.
βλέπει το σεραφείμ και λέει:

Α, ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ.

έτσι, στο ουδέτερο γένος, δυνατά, ευανάγνωστα, απλά, και όπως καταλαβαίνετε, η ευφυία της είναι άκρως χρήσιμη. τι θα κάναμε χωρίς μια τέτοια διάγνωση;
όπως είμαι δίπλα της, γυρίζω άμεσα, και της λέω με μητρική επιείκεια:
όχι. δεν είναι καθυστερημένοΣ. Άσπεργκερ έχει.
το 'μητρική επιείκεια' είναι για κείνην, τη βλέπω σαν ένα μικρό κοριτσάκι που πρέπει να μάθει να μιλάει.
το καταλαβαίνει ίσως, με κοιτάει και δε μιλάει, το ίδιο συμβαίνει με όλους.

είναι ή δεν είναι καθυστερημένος ένας άνθρωπος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΥΦΟΣ
και είναι ή δεν είναι κουφός, τι του πετάς στα μούτρα έτσι δημόσια ότι είναι ή δεν είναι καθυστερημένος;
εκτός από το να δημιουργείς κόμπλεξ και μειονεκτικότητα σε ένα άτομο, ξέρετε, κυρ-γιατρέ, κυρά-γιατρίνα, ότι εκείνη την ώρα είναι σαν να λέτε: 'ουφ, άλλο ένα κουνούπι, άντε τώρα, και τι θες να κάνουμε, τι; τον όρκο του ιπποκράτη; δε γαμιέται κι ο όρκος του ιπποκράτη που μιλάει γι'ανθρώπους, εγώ είμαι πολύ κουρασμένη για τέτοια'.

ε, αν είσαι τόσο κουρασμένη, κοίτα και μη μιλάς.
είναι φάρμακο.
σκέψου ότι έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που θα έχει ίσως μεγάλο γολγοθά να τραβήξει μεγαλώνοντας.

σεβάσου κι εσύ το γολγοθά του,
για να σεβαστεί και το δικό σου γολγοθά ο καθένας.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΘΕΜΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ. ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΌΝΤΑ.

ΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΓΗ,

ΟΛΟΙ
ΝΑΙ ΟΛΟΙ
ΕΊΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ήθελα να το γράψω κι αυτό, είναι σίγουρα σημαντικό.

ο σεραφείμ δε φοράει παπουτσια, τα κουβαλάω εγώ, γιατί είναι όχι απλώς βρεγμένα, καταλαβαίνετε, είναι δέκα κιλά από το νερό που έχουν πάνω τους, το ίδιο και οι κάλτσες.
το παντελόνι του επίσης.
ο παναγιώτης καταφθάνει, του λέω ότι θα μείνουμε μέσα, και του δίνω μια λίστα με το τι πρέπει να φέρει, μιας κι ούτε πορτοφόλι δεν έχω μαζί μου!
τίποτα, μόνο ένα κινητό.
ο μοσχαναθρεμένος μου, λέει: να φέρω και το μπουρνούζι του, γιατί είναι μέσ τη βρώμα, πρέπει οπωσδήποτε να κάνει μπάνιο.

τον κοιτώ και δε μιλώ, γιατί σκέφτομαι ότι ο παναγιώτης έχει μεγαλώσει στο βέλγιο, και δεν έχει πάρει χαμπάρι ακόμη, πού είναι.
άντε, τώρα, πού να ασχοληθώ, τι να του πώ!
μπα, λέω, μη φέρεις μπουρνούζι, δεν πειράζει...
; με κοιτάει.
τέλος πάντων.
η ουσία είναι μία, που λέει και το λαϊκό άσμα.
θα ήταν όντως πολύ καλό αν υπήρχε μια ντουζιέρα στο δωμάτιο.
δε μιλώ για τουαλέτες, ούτε αυτές είναι εκεί.
το δωμάτιο είναι εξάκλινο, κι εμείς, ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ ΕΝΟΣ ΦΡΕΑΤΙΟΥ είμαστε σαν το κερασάκι στην τούρτα. με τις αραχνούλες μας, τους ιστούς μας, τις σκόνες μας, τα μαυράδια μας κλπ κλπ῎...
βγήκαμε την επόμενη μέρα. την επόμενη μέρα είδα ότι υπήρχαν εκεί με τις τουαλέτες, που ναι, ήταν όντως πολύ καθαρές, και δύο πόρτες για ντουζ. όμως ήταν κλειδωμένες, εδώ που τα λέμε είναι κατανοητό, παιδιά είναι εδώ, δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. όταν με το καλό φτάσαμε σπίτι με τα μικροβιάκια μας, τη βρωμάρα μας κλπ, φυσικά και απολυμανθήκαμε...

ηθικόν δίδαγμα: δυσκολεύουμε τη ζωή μας, και τη ζωή των άλλων με κάποιες στοιχειώδεςι υποδομές που λείπουν από τα νοσοκομεία μας...

και το παίδων πεντέλης, όπου εκεί ναι μεν τα ντουζ είναι ελεύθερα, οι τουαλέτες είναι κοινές. μερικές φορές μακριά από τα δωμάτια.
έχετε σκεφτεί πώς είναι, ένα παιδί με ορό και με μεγάλο πυρετό, πώς μπορεί να πάει στην τουαλέτα χωρίς να τα κάνει στο δρόμο;
άσχημο και για το παιδι και για το συνοδό, και για τις νοσοκόμες, κλπ.

σιγά σιγά.
πάντως θα μπορούσαμε τη λέξη δεοντολογία να την ονομάσουμε ανθρωπιά.
υπάρχει στη χώρα μας.
αλλά θελει καλλιέργεια, σαν ένα λουλούδι.

καλημέρα!

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Τα παιδιά της Πυροσβεστικής. Υποκλίνομαι.

ο σεραφείμ, δεκατετράχρονος με σύνδρομο άσπεργκερ.
με κατάθλιψη λόγω εφηβείας και αντίξοου περιβέλλοντος.
τελευταία φορά που τον είδαν ήταν κοντά σ'ένα φρεάτιο στη ρεματιά χαλανδρίου.
γυρνάμε με τον μπαμπά του στο σπίτι, ψάχνουμε. κινητοποιούμε γείτονες και φίλους.
αποφασίζω να καλέσω την πυροσβεστική.
199. απαντάνε αμέσως. γειά σας, ονομάζομαι χχ είμαι η μαμά του σεραφείμ χ, τον είδαν τελευταία στη ρεματιά, να μπαίνει σ'ένα φρεάτιο. ο σεραφείμ υποφέρει από άσπεργκερ και επιληψία.
-τι συγγένεια έχετε;
-είμαι η μητέρα του.
-δώστε μας ένα τηλέφωνο.
-πού είναι το σημείο αυτό; από πού έχει πρόσβαση;
-κοιτάχτε, είναι το σημείο που η ρεματιά χαλανδρίου είναι πολύ κοντά στη λεωφόρο πεντέλεης, έχει εκεί φανάρι και το εμπορικό κέντρο ερμείον, διασταύρωση με είσοδο πολυδρόσου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς λέγεται ο δρόμος αυτός που τέμνει την πεντέλης. το φρεάτιο είναι ακριβώς κάτω από τη γέφυρα. να πάω να δω πώς λέγεται ο δρόμος.
-όχι, θα το βρούμε εμείς, πηγαίνετε να μας περιμένετε εκεί. πάρτε τηλέφωνο και την αστυνομία να δηλώσετε τυχόν εξαφάνιση.

η νάγια που είναι φοιτήτρια μαζί με την οποίαν ήταν ο σεραφείμ όταν το έσκασε, πήγε να κάνει τη σημαδούρα στο συγκεκριμένο σημείο. εγω, για να πάω εκεί, κατέβηκα στο ποτάμι, που δεν έχει σχεδόν ποτέ πολύ νερό, περπατούσα ανάμεσα καλώντας το σεραφείμ. συγχρόνως πήρα το 100 από το κινητό μου.
δεν άργησαν ιδιαίτερα να το σηκώσουν.
έλεγα περίπου τα ίδια σαν μαγνητόφωνο, ό,τι είπα και στους πυροσβέστες.
-και πώς κυρία μου; είσαστε μητέρα και δεν είσαστε μαζί με το παιδί σας; τι είναι αυτά που λέτε;
ακούγεται μια νεανική αφελής φωνή.
δεν έδωσα σημασία, μόνο για να κόψω το βήχα στον επίδοξο νεαρό δικαστή, -και πήγε ο νους μου στη μαριάννα- του λέω: είχαμε πάει συμβουλευτική γονέων για το θέμα του παιδιού μας, κι ήταν μαζί με μια φίλη που είναι πάντα μαζί του.
μετά ήταν το θέμα του ονόματος του δρόμου.
τόσο ταραγμένη που ήμουνα, αδύνατον να το θυμηθώ. ο αστυνομικός λέει: να πάτε να δείτε και να μας ξαναπάρετε τηλέφωνο.
εγώ, ελπίζοντας και απορώντας, λέω ναι. ενδεχομένως θα σας πάρω τηλέφωνο τώρα, να ανέβω.
(παρακαλούσα να βρεθεί ο σεραφ, και συγχρόνως έβλεπα ότι ημουνα μέσα στο ποτάμι, και με το περσινό σπασμένο αστράγαλο, τα βρεμένα παπούτσια και τα 23 μου χρόνια, που τίποτα δεν είχε σημασία, έπρεπε να ανέβω, να βγώ από κει και να δω).
ατυχής έκφραση λοιπόν.
και η νεανική αστυνομική φωνή έλεγε: τι λετε κυρία μου! ψάχνουμε για το παιδί σας και διερωτάστε αν θα μας ξαναπάρετε τηλέφωνο. εκείνη την ώρα έφτασα στο σημείο.

η πυροσβεστική ήταν κιόλας εκεί. ένα μεγάλο αυτοκίνητο με μιά ομάδα. μη με ρωτήσετε π΄σοοι ήταν. 4; 5; 6; αδύνατον να θυμηθώ.
θυμηθείτε εσείς τη λέξη 'ομάδα', και θα σας πω τι σημαίνει μετά.
η νάγια μου φώναξε το όνομα της οδού από πάνω, και η επιτυχής συνδιάλεξη με την αστυνομία τερματίστηκε.
οι πυροσβέστες κατέβηκαν στα μέσα στης πλαγιάς του ποταμού, που ήταν ένα φρεάτιο όπου άνετα χωρούσε άνθρωπος.
σκοτάδι μέσα.
εγώ ανέβηκα, με τη βοήθεια κλαδιών και συρμάτων που βάσταγαν τις πέτρες στα πλάγια της ρεματιάς.
με κράνη, φανάρια και οξυγόνο μπήκαν μέσα.
με άκρα ετοιμότητα, ο αρχηγός ρώτησε πώς έλεγαν το παιδί, και άρχισαν μέσα στο τούνελ να φωνάζουν όχι πολύ, αλλά λίγο δυνατά, 'σεραφείμ, πού είσαι φίλε μου; ερχόμαστε προς το μέρος σου'.
με μια γλύκα, αβίαστη...

με μια γλύκα αβίαστη...

μαζί μου ήταν και η χρύσα σπηλιώτη, με την οποία θα πηγαίναμε στην ομιλία για ισλαμική τέχνη. στάθηκε κοντά μου όλες αυτές τις στιγμές, ειδοποίησε ότι δε θα πάω στον τόπο που θα με περίμεναν, κλπ κλπ. μαζί μου στα κατσάβραχα.

μετά οι πυροσβέστες βγήκαν. χωρίς το σεραφείμ. το φρεάτιο διακλαδίζεται. πρέπει να μάθουμε πού καταλήγει, να ψάξουν κι από κει.
είχαν προχωρήσει επί 10 λεπτά. σεραφείμ πουθενά.
εκείνη την ώρα είδα μπροστά μου κι ένα μεσόκοπο αστυνομικό.
κι ενώ οι πυροσβέστες συντόνιζαν δράση, ο σεραφείμ, προφανώς κινητοποιημένος και κερδίζοντας τον επαναπροσανατολισμό του μέσα στο σκοτάδι από το θόρυβο των πυροσβεστών, βγήκε!

ιστοί αράχνες και λοιπά και σκόνες αφάνταστες στο κεφάλι, την μπλούζα, λιγότερες στο παντελόνι. μέχρι πάνω από τον αστράγαλο παπούτσια και παντελόνι μέσα στο νερό.

το νοσοκομειακό εκεί. να δουν τι εισέπνευσε, τι έγινε.

μόλις τον είδαν οι πυροσβέστες, τον έβαλαν να κάτσει δίπλα εκεί, κάθησα κι εγώ.
μη ρωτάτε πόσο σαστισμένος μπορεί να ήταν.
μετά με γλύκα τον πήραν να τον ανεβάσουν επάνω.
πάνω στη χαρά τους που το παιδί βρέθηκε χάρη στη δική τους κινητοποίηση, γύρισαν και είδαν τη χρύσα, την αναγνώρισαν, είπαν μια γλυκιά κουβέντα για τη γλυκιά φίλη μου.
εγώ είχα λιώσει.
αν ήμουνα κερί θα είχα σβήσει.

ήμουνα με το κινητό στο χέρι και τίποτε άλλο.
ήθελα να ευχαριστήσω τα παλλικάρια αυτά που δούλεψαν με απίστευτο συντονισμό και με απίστευτη ευγένεια.
τους ευχαρίστησα με τα λίγα λόγια που μπορεί μια μάνα να πει εκείνη την ώρα.
τους παρακάλεσα όμως να μάθω τα ονόματά τους.
-δε χρειάζεται, τη δουλειά μας κάναμε!
-σας παρακαλώ, πέστε μου, πώς σας λε΄νε.
-δε χρειάζεται, όποιον και να ρώταγα δεν έλεγε όνομα.
γυρίζει αυτός που φρόντισε μέχρι να ανέβει ο σεραφείμ προς το ασθενοφόρο και μου λέει, καθώς τους ευχαριστούσα:
-τι ευχαριστείτε; αυτή είναι η δουλειά μας. πληρωνόμαστε γι'αυτό, και μάλιστα, ξέρετε ποιος μας πληρώνει; όλοι εσείς μας πληρώνετε!

τον κοίταξα με ευγνωμοσύνη και του είπα
όχι, για το έργο που κάνετε, και για τα λόγια που λέτε, δεν πληρωνόσαστε από κανέναν. είναι δώρο που μας κάνετε, να είσαστε έτσι όπως είσαστε.

βρήκα ένα μπλοκάκι, γιατί φυσικά εγώ, ακτός από κινητό δεν είχα τίποτα μαζί μου.
βρήκα ένα μπλοκάκι από τη χρύσα, και απέσπασα ένα στυλό που είδα στο γιλέκο του ενός, ούτε στυλό θέλησαν να δώσουν.

και τέλος μου είπαν.

ΕΜΕΙΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΟΝΟΜΑ.

ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΑΜΑ;
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ. ΔΕ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΊΑ ΣΑΣ, ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΥ ΧΑΡΗ ΣΕ ΕΣΑΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΕΊΝΑΙ ΞΕΡΆ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.

οι δικοί σας άνθρωποι να νιώθουν περήφανοι που σας έχουν, κι εσείς να χαιρόσαστε τη ζωή που με τόση αγάπη, τέτοια σύμπνοια, τέτοια αλλελεγγύη, χαρίζετε γύρω σας.

αυτά τα παλλικάρια, που δεν έδωσαν ποτέ το όνομά τους, είναι μια ομάδα.
κι εγώ υποκλίνομαι μπροστά τους

ο θεός μαζί σας παιδιά! πάντα μαζί σας!






άσπεργκερ σημαίνει αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας, δλδ νοημοσύνη κανονική ή και υψηλή, αδιαφορία όμως για τον έξω κόσμο, προβλήματα στην κοινωνικοποίηση, αποδοχή, ένταξη, κλπ. ναι μεν εισάγει πληροφορίες, μα δεν τις κατηγοριοποιεί όπως οι περσότεροι, ούτε τον ενδιαφέρει να τις βγάλει έξω παρά μόνο όταν το θεωρεί για εκείνον τον ίδιο κάτι να είναι σημαντικό.

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

μπαουμπαμπ πάει ποδόσφαιρο, ενώ εγώ ομιλώ σήμερα το βράδυ και ισλαμική τένχη

πφφφφ, φίλη, σου λέει η άλλη!
βρε, τι φίλη; εγώ να πασχίζω να μην ξεχάσω αυτά που θα έπρεπε να πω, γνωρίζοντας ότι μάλλον ό,τι μου έρθει βλέποντας τις εικόνες και το ακροατήριο λέω συνήθως, κι η μπαομπάμπ να μου ανακοινώνει ότι εκείνη την ώρα θα πάει να παίξει ποδόσφαιρο!
με το λοιπόν

ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ, ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΑΝΕΙΚΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΝΤΕΛΗΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 8 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
πλατεία ηρώων πολυτεχνείου


ακούσατε ακούσατε...

(τσιπς και σάμαλη δε θα έχει πάντως, να ξέρετε!)

αλλά όποιος μένει προς τα κει και θέλει να έρθει, καταλάβαίνετε, θα με υποχρεώσει διότι για κάτι παλαμάκια ζει ο άνθρωπος!
ζει για τίποτε άλλο;

ναι, ναι, αλλά ... έ, δώσε κι ένα παλαμάκι βρε αδελφέ, δε χάθηκε ο κόσμος!

μπαομπαμπ, είμαι τόσο εκδικητικό άτομο που να ξέρεις, συμφώνησα κιόλας την παρασκευή απόγευμα να πετάω για αλεξανδρούπολη, ώστε να σου στερήσω την μπύρα με εκλεκτη παρέα εμένα!

χα χα χα, μπαομπάμπ!

φιλάκια σε όλους.

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

κυριακή. πρόσωπα. η φίλη μου ριτς. ρίτσα μασούρα.

κυριακή.
2 κυριακές μετά το πάσχα, η πρώτη κυριακή ήταν η κυριακή του θωμά, κάπως η γιορτή της υλικής πίστης, δλδ η φανέρωση του πώς θέλει κανείς να πιστεύει με ελευθερία, όπως ο θωμάς. να ακουμπήσω; λέει. κι ο Άλλος, του λέει: ακούμπα!
κι ο θωμάς λέει: ο Κύριός μου και ο Θεός μου.
δεύτερη κυριακή είναι σήμερα, των μυροφόρων: του γυναικείου θάρρους που περνάει μέσα από την ύλη επίσης
(και η ιδέα δεν είναι δική μου, είναι ένας άνθρωπος που μου το έγραψε κι εγώ απλώς το μεταφέρω εδώ)
είναι οι μυροφόρες, οι γυναίκες που βγαίνουν στο δρόμο, και βγαίνουν στο δρόμο πριν να φέξει.
και φέγγει η μέρα γιατί οι γυναίκες βγήκαν στο δρόμο.
έτσι ίσως έφεξε και η Νέα Κτίση, η Νέα Μέρα της ενανθρώπισης, όταν η Παναγία βγήκε στο δρόμο, και δεν ήξερε πού θα καταλήξει για να γεννήσει πρώτα, και μετά για να διαφυλάξει μαζί με τον ιωσήφ το γιο της Εμμανουήλ, κι έγινε μετανάστης στην αίγυπτο.
δλδ πάνω σ'ένα γαϊδουράκι μπαίνοντας στην αίγυπτο, η παναγία έσωσε το Χριστό,
και
πάνω σ'ένα γαϊδουράκι, ο Χριστός, μπαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, την κυριακή των βαγιών,
έπαθε υπέρ ημών και έσωσε τον άνθρωπο.

οι μυροφόρες, μου έγραψε ο άνθρωπος, δε λένε πολλά λόγια, όμως είναι αυτές που χωρίς πολλά πολλά ντύνουν τον νεκρό με την ευπρέπεια της αγθρώπινης αγάπης, παρατάνε στην άκρη κάθε νόμο ανθρώπινο για να πράξουν ότι πιο ανθρώπινο και αγαπητικό. πηγαίνουν στον τάφο του σταυρωθέντος, και είναι οι πρώτες στις οποίες δωρίζεται το μήνυμα της Ανάστασης.
Ανάσταση πέρα από το νόμο του ανθρώπινου μέτρου και του ανθρώπινου νόμου.
οι αντιγόνες της ψυχής, που δε θάβουν τον αδελφό τους, αλλά κλαίνε το θεό τους κι Αυτός δεν είναι εκεί, τον ψάχνουν στον τάφο, αλλά αυτός 'ουκ έστιν ώδε', γιατί αυτός είναι 'η ζωή και η αναστασις ημών'
τι μου ήρθε!
μα οφείλω να πω πόσο κάποιοι άνθρωποι με παρηγορούν και με τρέφουν.
δεν πήγα στην εκκλησία σήμερα.
έτσι, χωρίς λόγο. ή περίπου.
τώρα ο σεραφειμάκος κοιμάται. όχι, δεν έκανε καμιά κρίση επιληψίας. όμως, αφού έφαγε το πρωινό του και έπαιξε λίγο, κουράστηκε από το πρόγραμμα της ημέρας.
το πρόγραμμα έλεγε: 'χτες είπες ότι θα πάμε στον άγιο αθανάσιο που είναι η εκκλησία της γειτονιάς μας που γιόρταζε.
μετά θα πάμε στη γειτόνισσά μας κυρία βάσω να της προσφέρουμε ένα δωράκι
θα παίξεις, θα κατεβούμε στο κέντρο στην έκθεση του βιβλίου
και μετά θα φάμε όπου θέλεις έξω, θα γυρίσουμε, θα διαβάσουμε λίγο γιατί πρέπει, και για το βράδυ θα ετοιμάσω το αγαπημένο σου αρνάκι στο φουρνο.

καμιά αντίρρηση.

είναι κιόλας πολύ αυτό. ο σεραφείμ ωστόσο αρχίζει να παίζει στον υπολογιστή. δε λέω τίποτα. λίγο, κι αφού έχει και φάει, και αλλάξει ρούχα, και πλυθεί.
είναι όμως σαφώς κάπως.
και αποφασίζει να κοιμηθεί. κοιμάται τώρα, κι εγώ βαστάω την αναπνοή μου, που λένε, γιατί φοβάμαι το λόγο για τον οποίο κοιμάται: είναι επικείμενη κρίση και κούραση; ή είναι η στεναχώρια ότι αύριο πάει σχολείο; (εξίσου τρομερό, αν όντως, όπως λένε οι ειδικοί, ο σεραφείμ έχει κατάθλιψη)...

η ανεύθυνη μαμά του, δλδ η επικείμενη, παρακείμενη και διαρκώς κοιμώμενη γράφουσα, εθισμένη στο ίντερνετ, μπαίνει στο φέιςμπουκ το οποίο θεωρεί κάπως δεν ξέρω πώς άχρηστο, και διαβάζει το μήνυμα της ρίτσας μασούρα.
και της τηλεφωνεί.

η ρίτσα μασούρα ετοιμάζεται να φύγει, έχει κάποια επαγγελματική ασχολία, που με τη γνωστή της εγκυρότητα και εντιμότητα, αναφέρει χωρίς πολλά πολλά, αλλά και χωρίς εκείνο το χαρακτηριστικό κάποιων ψωροεπωνύμων 'ετοιμάζουμε κάτι ξέρεις, και είμαι απασχολημένη', κλπ κλπ.

η ρίτσα δεν είναι έτσι.
είναι μια κυρία σε ευθεία γραμμή. δλδ αδέκαστη με τον εαυτό της και με την ευγένεια που τη συνδέει με τους άλλους.
έχουμε καιρό να μιλήσουμε, και με την προθυμία της αγάπης, η ρίτσα ρωτά για το σεραφείμ, με τον οποίο γνωρίζεται.

κι εγώ μεταβάλλομαι σε νεοσσό. είναι πολύ βολικό να είσαι νεοσσός στο σωστό μέρος. ανοίγεις το στόμα σου και περιμένεις τροφή. κι εγώ ανοίγω τα αυτιά μου στην καλοσύνη και τη σοφία που η ρίτσα μασούρα μοιράζεται ευχαρίστως με τους άλλους.
είναι κεφάλαιο η ρίτσα μασούρα στον κόσμο της επικοινωνίας/,
γιατί παντού είναι η ίδια:
λέει το σωστό πράμα στη σωστή θέση:
στην εφημαρίδα της, κυρίως στα ΠΡΟΣΩΠΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
στην παρουσίαση που μπορεί να κάνει κάποιων έργων και ανθρώπων, την είχα πετύχει στο πάμπλικ στην παρουσίαση ενός βιβλίου όπου αναγνώρισα την αμεσότητα της επικοινωνίας της,
στο μπλογκ της, όπου δε χωρατεύει με ψευδώνυμα, όπως εγώ ας πούμε, και επ'αυτού θα μιλήσω πιο κάτω,
στην ανθρωπιά της, όπου, όταν πέρσι είχα σπάσει το πόδι μου, αυτή και ο μαναχικός λύκος μου συμπαραστάθηκαν ιδιαίτερα, χωρίς συνεννόηση μεταξύ τους,
στη φιλία της, να, που μιλά και με τρέφει με το νάμα της μάνας που μεγάλωσε δυο παιδιά, της γυναίκας που παλεύει αδέκαστα και πετυχημένα, έχοντας ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΥς ΑΛΛΟΥΣ, με τέτοια ειλικρίνεια που ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΘΕΜΑΤΑ ΟΥΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ...
έτσι κι εγώ την ακούω,
έχω σχεδόν τύψεις γιατί της τρώω το χρόνο της, θέλει να φύγει, αλλά χωρίς βιασύνη με βοηθάει με συμβουλές που θα έπρεπε πολλοί γονείς να ακούσουν για να ευεργετηθούν...

μέσα από την ψυχή μου, της λέω κι εγώ αυτή τη σοφή και λαϊκή ευχή: 'ρίτσα, να το βρεις στα παιδιά σου', και η ρίτσα με κοροϊδεύει σχεδόν και μου γελάει...

τι να γράψω για τη ρίτσα...
ε, να λοιπόν, ξέρω και γιατί το γράφω σήμερα!

χρόνια πολλά ρίτσα!
χρόνια πολλά!

σήμερα των μυροφόρων, παλιότερα, μου έλεγε η μάνα μου η συχωρεμένη, ήταν στην ελλάδα η γιορτή της μάνας.


ρίτσα, βρήκα μια αφορμή να σου πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΌΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΙΣΑΙ!

είμαι περήφανη που είμαι φίλη σου!
ελένη κονδύλη



------------------
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. ΠΏς ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑ ΜΕ ΤΗ ΡΙΤΣΑ ΜΑΣΟΥΡΑ
όταν είχα σπάσει το περίφημο πόδι μου, ο μοναχικός λύκος, ας είναι καλά ο άνθρωπος όπου κι αν είναι, γιατί όντως δεν είναι λύκος, άνθρωπος είναι, ερχόταν να μου κάνει παρέα καμιά φορά, και να με πάει στο νοσοκομείο ως ανάπηρη και ζαβή. τότε περίπου είχε βγει και το βιβλίο μου για τον αραβικό πολιτισμό. χάζευα στο ίντερνετ, και έβλεπα μια ρίτσα μασούρα που δε γνώριζα. τη διάβαζα συχνά, εβλεπα πώς προσέγγιζε τα πολιτιστικά θέματα, δεν τόλμαγα να γράψω στο μπλογκ της γιατί τα άρθρα της ήταν δομημένα και ολοκληρωμένα, κι εγώ τι να πώ;- κι είπα στο λύκο: ξέρεις, πολύ θα ήθελα να πω στη ρίτσα μασούρα να παρουσίαζε το βιβλίο μου, αλλά δεν ξέρω αν θα δεχόταν...
ο λύκος δε μου είπε τίποτα, κι εγώ δεν τόλμησα τίποτα...

και να που η ρίτσα μασούρα μετά λίγο καιρό μου γράφει η ίδια, και παρουσιάζει το βιβλίο μου από μόνη της, στα πρόσωπα....
:)
τι να πω;

καλημέρα σε όλους, καλή κυριακή, συγγνώμη για τη φλυαρία!

υγ, 2: άκουσα ένα 'φριτς' στην κουζίνα μου: σηκώθηκα όρθια από το γραφείο να δω τι είναι: μια δεκαοχτούρα, η συνηθισμένη, στην αγαπημένη της θέση: πάνω στον πάγκο της κουζίνας μου, την άφησα εκεί, δεν έφυγε. τώρα ακούω σπουργίτια, σε λίγο θα μπουν κι αυτά μέσα, είναι υπέροχο.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

αραβική ποίηση της ματαιότητας και της ελευθερίας

καλημέρα σας και καλό μήνα!
καλά!
ποιος το κανε αυτό να τον σπάσω στο ξύλο;
ποιος έδωσε αυτό τον τίτλο ομιλίας και τί ήθελε να πει άραγε, και πώς εμπλέκομαι εγώ εκεί, και πρέπει να μιλήσω γι'αυτό την άλλη παρασκευή;
ποιός; α, ναι,
χωρίς να θυμάμαι, υποπτεύομαι:
εξ αιτίας, είμαι σίγουρη γι'αυτό, της ριτς (μην της το πείτε κι αρχίσει και λέει 'εγώ δεν' κλπ), βρέθηκα προσκεκλημένη σ'ένα συνέδριο ποίησης, όπου η πρώτη πρόσκληση ήταν να επιλέξω ένα ποίημά μου, ει δυνατόν αδημοσίευτο, και να το απαγγείλω.
αυτό μου άρεσε τόσο, χάιδεψε τη ματαιοδοξία μου τόσο γλυκά, που μάλιστα είχα επιλέξει κι ένα ποίημα και το ανάρτησα εδώ, κι ο γιώργος μίχος μάλιστα, προφανώς για να μου πει 'οκ, καλό είναι', το ανάρτησε και στο δικό του μπλογκ.
να σου όμως μετά κάμποσο καιρό που με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι προτιμάνε να μιλήσω για αραβική ποίηση, αντί να ανοίξω το στόμα μου και να πω κάποια δικιά μου αηδία (δεν το είπαν έτσι οι άνθρωποι, το είπαν ευγενικά!)
εγώ τότε, ως μεγάλη ποιήτρια που περιμένει τη (δίκαιη) αναγνώρισή της, θίχτηκα βαθύτατα!
με τσίμπησε, με πλήγωσε μέσα μου, κι αν δεν ήμουνα κομπλεξικό και ανελεύθερο άτομο, θα τους έλεγα: τιιι; (όπως σε μια διαφήμιση που ακούμε για λάστιχα) τιιι; και την ασφάλεια πού την είδατε; , μεταφράστε: τιιιι; και την ποίηση πού την είδατε (χωρίς εμένα!), σας κάνω μούτρα και δε μιλάω για τίποτα! να! καλά να πάθετε! αχάριστοι! που θα μου βάλετε την αγγελάκη ρουκ και κάποιους άλλους να απαγγείλουν ποίημά τους κι εμένα μ'αφήνετε στην απέξω! ορίστε μας! εκτός από φίλη ποιήτρια, ποια είναι μπρστά σε μενα που λέγομαι τζένη καρέζη (ξέρει η αγγελάκη), αυτή η κατερίνα αγγελάκη ρουκ! ορίστε μας!
όμως,
δεν είπα τίποτα από όλα αυτά τα απωθημένα τα οποία τα άφησα να γίνουνε ένας ωραίος χυλός μέσα μου, μόνο έβγαλα τις δυο λέξεις, προφανώς, έτσι πρέπει να εξηγείται, με αυτό που ένιωσα:
ματαιότητα, (όλα είναι μάταια, σιγά μωρή μη και σε θεωρούσανε ποιήτρια)
αλλά σκασίλα μου, εις πείσμα όλων εγώ θα αναζητάω κάποια ελευθερία.

κι αμέσως ξεστόμισα τον τίτλο...

λοιπόν, με τέτοιο τίτλο, τι στο καλό να πω;
έχω ήδη κάτι στο κλούβιο μου κεφάλι, με αποκοτιά και αφέλεια, σχετικά με το χρόνο στην αραβική ποίηση
-χε χε χε
αλλά περιμένω βοήθεια από λογικούς και υπομονετικούς ανθρώπους όπως οι αναγνώστες μου,
σας παρακαλώ
ελεείστε τον αόμματο
και πεστε μου

μ'ένα τέτοιο τίτλο

τι θα σκεφτόσασταν;


ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ!