Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

είναι διάσπαρτα κομμάτια

οι μνήμες.
έχουν τρυπώσει κάτω από το χαλί.
ηχηρή σιωπή είναι το φίδι που τις τρώει,
ανατριχιαστικό επιδόρπιο της ζωής που δεν είναι,
οι τύψεις είναι το πικρό επιδόρπιο.

εσείς, κι εσείς, έχετε πολλές;

κι εγώ.
είχα πάει στη μοδίστρα, μου έφτιαξε ένα σουράβλι εκεί δά, να το'χω να το φοράω για να πηγαίνω στις κηδείες.
η μοδίστρα μου λέγεται ασπασία.
φιλί λέγεται. μακρινό. υποθαλάσσιο φιλί για όσους φεύγουν.
η γαλλία είχε κάνει πειράματα.
μια ατομική βόμβα σε μια μεγάλη θάλασσα.
τρομερή έκρηξη, και γενικά, ό,τι υποθαλάσσιο είναι σαν εσωτερικό.
γη έξω, θάλασσα μέσα.
να απαριθμήσω τις κηδείες που δεν είμουνα.
στη μακρή.
την καθηγήτρια γαλλικών που με στήριξε όπως ένας κηπουρός το πιο ασθενικό και το πιο αγαπημένο του λουλούδι.
στη βαν ριτ. που με ρώτησε: εγώ, πότε θα σας δω; και δεν έδωσα απάντηση. χάρη σ'αυτήν πήρα ένα βραβείο. δεν πήγα καν να το παραλάβω, κι έτσι δεν την είδα. καιρό μετά πήγα στο νεκροταφείο της, όχι στον τάφο της. να κάτσω εκεί απέξω λίγη ώρα. κι όταν μου έδωσαν πάλι ένα βραβείο από τον ίδιο τόπο, ε, ούτε κι αυτή τη φορά το πήρα, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσα (είχα σπάσει το πόδι μου).
στον πατέρα σέργιο κονοβάλωφ. μου έγραψε. τέλειωνε λέγοντας: μη νομίζετε πως ένα γρα΄μμα σας δεν είναι ωφέλιμο. δεν το έστειλα ποτέ.
φυσάει τώρα ο αέρας.
τα πράγματα γίνονται συμπαγέστερα. νιώθω μέσα μου να μαζεύεται αυτό που βγαίνει έξω κομμάτια, μα μένει μέσα όλο και πιο συμπαγές...
ότι θα ήθελα, ότι θα έπρεπε, να μπορώ να ακουμπάω εκεί που η καλοσύνη ορθώνεται σαν ένα τοιχάκι για να καθόμαστε. να καθόμαστε μαζί.
νένη
το σκεφτόμουνα σήμερα. τουλάχιστον, ό,τι για σένα δεν έπραξα, να μάθω -θα μάθω;; -μάλλον όχι, κι όμως λίγο, θα προσαθήσω.
να μάθω για τους άλλους να το δίνω...
ένα κομμάτι απ ΄το βαθύ μου. έστω κι αν δεν υπάρχει.

το σκεφτόμουνα. ό,τι για σένα δεν έγινε, να μπορώ να το ξεστομίζω, να το παραδίδω...

μετά από σένα.

το ίδιο μ'αυτό που σκέφτηκα, μου το είπε και κάποιος άλλος.

βοήθησέ με νένη. κάντο για σένα.

υγ. άραγε, γιατί να γράφω δημόσια αυτές τις προσωπικές σαχλαμάρες μου;
νομίζω πως ξέρω:
γιατί φοβάμαι.

φοβάμαι...

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

δεν ξέρω αν μπορώ να λέω ψέμματα

μπροστά σου δεν μπορώ
μπορώ όμως να γελάω με τις ώρες,
να σαρκάζομαι ολόκληρο τον κόσμο μιλώντας σου πολύ σοβαρά
θυμάσαι;
ανησυχούσες. ζητούσες να σου πω την εξέλιξη μιας προσωπικής ιστορίας.
αντ'αυτής,
μιλούσαμε, τις σπάνιες φορές που ειδωθήκαμε,
μιλούσαμε με κάτι κοφτερό, λείο, ατόφιο. σαν ατσάλι.
μιλούσαμε τη γλώσσα σου.
εσύ την επέβαλες.
εγώ,
τι εγώ
κάηκα τώρα που το έμαθα.
έχει μαλλιά η ψυχή; αναλώθηκαν σε μια λαμπάδα.
μέσα μου μυρίζει καμμένο.
σε ζητούσα στο τηλέφωνο.
καμιά φορά δεν έλεγες όχι.
άφηνα όνομα κι ήσουν εκεί.
ετοίμασαν το αγαπημένο μου φαγητό. γιατί στο είχα ζητήσει.
μα δεν ήρθα.
κι ας περίμενες το βιβλίο που μας είχε φέρει κοντά.
ο άρης, ο πατρίκιος, ο άδωνης, κι εγώ.
εκεί σε γνώρισα.
γενάρης 2004.
δεν ήρθα, με περίμενες, είμουν κι εγώ όπως είμαι, ελλειματική στις κόμ ιλ φο στιγμές.
αυτό εσύ το ξέρεις καλά και το παραχωρείς.
δεν κρατάς κακία για τέτοια. ξέρεις
το ατσάλι σου προσπερνάει χωρίς να κόβει.
τελευταία φορά που σε είδα το γενάρη του 2008. με τράβηξες κοντά σου και με κράτησες χωρίς κίνηση, χωρίς χαμόγελο, χωρίς λόγο.
με κάτι πιο βαθύ απ'τον πιο μαύρο ωκεανό
πιο σκοτεινό απ'το πιο βαθύ φως.
την αγάπη μου, νένη.
τα σέβη μου.

καλή αντάμωση.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

η άννα και οι οδοντίατροι




η άννα δε καθόταν στον οδοντίατρο, όταν της παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα πριν να πάει νήπιο. η οδοντίατρος μας είπε: αυτό το παιδάκι θελει ψυχίατρο.
τελικά μάλλον παιδοδοντίατρο ήθελε. τουλάχιστον έτσι φάνηκε στη συνέχεια.
ήταν ανέκαθεν ένα κακομαθημένο κατσικάκι μ'ένα τεράστιο φιόγκο στο κεφάλι της!
χάρη σ'αυτήν υποστήριξα εκείνο το διδαχτορικό καθιστή, καθότι 6 μηνών κυοφορούσα.
και μετά αυτή η μικρή είπε: βαρέθηκα! όλο θα μας τα πρήζεις με τους εκτυπωτές, τα τάκα τάκα του υπολογιστή, το άγχος του τέλους!
ε, %$#^$#^$#^, κι έπαψε να μεγαλώνει κι εγώ έπαθα υπερκόπωση.
δλδ αηδίες. αποφάσισα να ξεκουραστώ του κερατά, κι αφού έτρωγα του κερατά ψάρι πρωί, ψάρι μεσημέρι, ψάρι βράδυ, αποφάσισε να γεννηθεί εμπρόθεσμα έναν οκτώβρη... μια κουκλάρα, καταλαβαίνετε
(ε, κόρη μου είναι!)
τη γέννησα στην ελλάδα! ντόπιο κατσικάκι γάλακτος!
6 μηνών όμως, ο αδελφούλης μου ο παιδίατρος σώνει και καλά να τη δουν κάποιοι συνάδελφοι στο νοσοκομείο.
-γιατί;
-έτσι, μου φαίνεται αληθορίζει λίγο.
μπαμπάς στρατό, εγώ μόνη. οκ.
στο νοσο, το ραντεβού είναι με παιδονευρολόγο. αγριεύομαι.
(ήμουνα ακόμη χαζή τότε, τώρα έχω ξυπνήσει)
στην πλατη μου, βλέπω τη νευρολόγο να κάνει νόημα καταστροφής στον αδελφό μου.
το κερατό σου, γλυκιά μου. λέω τώρα.
γιατί γονιος είμαι. δεν είμαι ζώο να με κοροϊδεύεις.
μιλάω στο αρνάκι μου -έτσι τη λέω μέχρι σήμερα- γαλλικά.
η νευρολόγος μου λέει:
-τι κάνετε εκεί!!!;;
-της μιλάω γαλλικά. 20 χρόνια ζήσαμε έξω. να μη συμμετέχει το παιδάκι μας στην ιστορία της οικογένειας;
-τι λέτε κυρία μου!
σε έναν άρρωστο εγκέφαλο μιλάτε ξένη γλώσσα! αυτό το παιδί δε θα περπατήσει ποτέ, δε θα μιλήσει ποτέ!
Ε, ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ! ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΑ: σε λυπάμαι χαμένη επαρχιώτισσα, δεν υπάρχουν ξένες γλώσσες για τα παιδιά, και λέγε εσύ ό,τι θέλεις...
ζητούσε του κόσμου τις εξετάσεις. κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι όλα είναι περίπου αηδίες και δεν έκανα καμία. με παρέπεμψαν σε εργασιοθεραπεύτρια, με την οποία τα καταβρήκα,
βέβαια με το δικό της τρόπο, το δόλιο το αρνάκι δεν το άφηνα ήσυχο... τι να αγγίζει νάιλον, μάλλινα, τριχωτά, πλαστικά, χίλια δυο. τι να γυρνάει από τη μια πλευρά κι εγώ να το καταπι΄ζω κι από την αλλη, τι το ένα τι το άλλο, ....
αλλά τα γαλλικά, γαλλικά!
μπαμπάς ελληνικά, μαμά γαλλικά.
χωρίς διακοπή, ό,τι μαλακία κι αν μου έλεγαν.
το παιδάκι μεγάλωνε.
16 μηνών η άννα ζωγράφιζε, εντάξει, όωπς πιάνουν το μολύβι τα μωρά!
στο ραντεβού καθόταν κι ήρθε η εργασιοθεραπεύτρια να τη δει. η άννα ζωγράφιζε.
την κοίταζε η άλλη από πίσω, γαλλομαθής και η ίδια.
-μιλάει;
-μιλάει.
-και τι λέει;
-διάφορα, πολλά.
η κυρία τ. ρωτά την άννα, η άννα δεν απαντάει. στο σπίτι βέβαια τραγουδούσε 'δυο δυο, στην μπανιέρα δυο δυο', ανήθικο πλάσμα! και να μας επιβάλλει να ξελιγωνόμαστε στο γέλιο και στο καμάρι, με τέτοια ανήθικα άσματα!
για να βοηθήσω, ρωτάω στα γαλλικά την άννα διάφορα.
η κυρία θέλει να τη φέρει σε δύκολη θέση. πώς να πούμε το σβέρκο;
και προσπαθώντας να την αγγίξει στο σβέρκο, ακουμπάει στον αγκώνα της άννας, και η άννα της λέει με σοβαρότητα:
σε λε κούντ!
(είναι ο αγκώνας)!
η κυρία γυρίζει και μου λέει: είναι άλλο παιδί. αυτό είναι άλλο παιδί.

ναι, δώσαμε το κανονικό στην ανακύκλωση και πήραμε ένα από τη λαϊκή....

το αρνάκι μου μεγάλωσε. με τα χάδια του παιδιού, τις υστερίες της μαμάς, τις σαχλαμπούχλες του μπαμπά, την αγάπη των παππούδων.
η ζωγραφική ήταν πάντα η αγάπη της.
ποιος μιλά για ζωγραφική και δε μιλά για μοναξιά...

ου...
πόσα να πω για την άννα.
που έπαιζε σε πανελλήνιους αγώνες πιν πόνκ κι εγώ δεν το ήξερα...
που κατόρθωνε να επιβιώνει σε κάθε δυσκολία χωρίς κάν να την αναφέρει...
που έπαιρνε πάντα τη θέση των άλλων και συνέτιζε και τους γονείς της ακόμη μπροστά σε πραγματικά προβλήματα...
που είχε το δικό μου ελάττωμα, να μην μπορεί να περάσει εύκολα εξετάσεις, γιατί στις εξετάσεις τα έχανε...

ΣΗΜΕΡΑ ΕΜΑΘΑ ΠΩς Η ΑΝΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΏΝ ΤΕΧΝΩΝ!

μου έρχεται να σας φιλήσω όλους!
θέλω να ευχηθείτε στο κοριτσάκι μου να είναι ευτυχισμένο! ακόμη κι από μέσα σας, δε με νοιάζει! αλλά να το κάνετε!

ο σεραφείμ πήγε στον οδοντίατρο!

συγγνώμη, ΠΑΙΔοδοντίατρο, μια υπέροχη κυρία, που έχει φτιάξει δόντια και στα τρία μου παιδιά.

μια φανταστική ιστορία.


το ραντεβού κλεισμένο από καιρό, κι εγώ, πέμπτη απόγευμα με μια υποχρέωση άλλη που δεν μπορούσα να ακυρώσω.
ο μεγάλος μου γιος έρχεται από την εξοχή του ιονίου, κι έτσι τα δυο αδελφάκια θα πάνε μαζί στον οδοντίατρο. αφήνω σπίτι ενδείξεις, διεύθυνση, εισητήρια, κλπ, ένα πλάνο.
κατεβαίνουν με το λεωφορείο στη στάση αγία σοφία στο ψυχικό, κι ο λουκάς, νομίζοντας πως θα το βρει, κάνει βόλτες. ο σεραφείμ, ή το διασκεδάζει ή είναι στην κοσμάρα του, όταν όμως το αποφασίζει, οδηγεί το λουκά στο οδοντιατρείο γιατί έχει φοβερή γεωγραφική μνήμη.
το οδοντιατρείο είναι στο 2ο όροφο μιας μικρής πολυκατοικίας.
μπαίνουν μέσα και περιμένουν το ασανσέρ.
πηγαίνοντας προς τα εκεί, βλέπουν δυο τύπους να τρέχουν από την πίσω μεριά της μικρής πολυκατοικίας. ο ένας βαστάει όπλο στο χέρι, γυρισμένο προς τα κάτω.
πριν έρθει το ασανσέρ, ο τύπος με το όπλο στο χέρι μπαίνει μέσα στην πολυκατοικία και ρωτάει το μεγάλο μου γιο!
-θέλω ταυτότητα!
-ποιος είσαι;
-αστυνομία!
-δείξε εσύ ταυτότητα.
ο οπλοφορών, λέει στο συνάδελφο και προφανώς εκπαιδευόμενο: δείξε εσύ.
ο εκπαιδευόμενος δεν έχει. τότε δείχνει ο οπλοφορών.
-πού πάτε;
-στον οδοντίατρο.
ο οπλοφορών ρωτάει και το σεραφείμ αν όντως πηγαίνουν στον οδοντίατρο.
ο λουκάς του λέει:
-είναι δυνατόν να μας μιλάς μ'ένα όπλο στο χέρι; κι αν εγώ έκανα από αμηχανία μια ξαφνική κίνηση στο μπουφάν μου, θα με ξάπλωνες κάτω;
-πρέπει να μας καταλάβεις, τη δουλειά μας κάνουμε ρε φίλε κι εμείς, για την ασφάλειά σας... κι εσύ, τι βόλτες έκανες πριν να έρθεις εδώ!



εντάξει. ο λουκάς έχει ράστα. μπορεί κανείς να οπλοφορεί έχοντας κρύψει εκρηκτικά στις τζίβες, δε λέω όχι... (ούτε ναι βέβαια).
αυτό λοιπόν είναι ύποπτο;
μεγάλη λεπτότητα απέναντι στα παιδιά.
νέοι δρόμοι ασφαλείας. ή μήπως όχι και τόσο;

μήπως καλά θα κάνουν όλοι να το σκεφτούν;

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

χρόνια πολλά δημήτρη! σε χαιρόμαστε.

ναι δημήτρη, είμαστε περήφανοι για σένα, δε νομίζω να πειράζει!
ποιοί είμαστε;
φίλοι σου. και γιατί γράφω εγώ για τους φίλους σου; γιατί με σιγοντάρανε.

για να καταλάβουν εδώ στο μπλογκ,
θα πάω παλιά, σε χρόνια απλά...
συνάντησα το

ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΟΥΤΑ


στη βιβλιογραφία μου, όταν, πάλαι ποτέ, επιχειρούσα ένα διδακτορικό, έπεσα στο όνομα dimitri gutas, και δεν πίστευα ότι ένας συμπατριώτης μου, είναι τόσο βαθιά και τόσο καίρια γνώστης στον τομέα των αραβικών σπουδών.
θαύμαζα τις μελέτες του, κι έλεγα: άμα τελειώσω το διδακτορικό, ε, τότε μπορεί να τολμήσω να του γράψω!
να σου όμως, που μια μέρα, εκεί στο πανεπ, στη βιβλιοθήκη της λουβαίν, μου έρχεται ένα γράμμα!
από το γούτα!
ε, ήταν σαν να μου έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι...
ο γούτας ήταν τότε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της κρήτης.
'...αν έρθετε στη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους στην ελλάδα, σας πληρώνουμε το ταξίδι μέχρι την κρήτη να μας κάνετε μια ομιλία'!!!
μου ανέβασε την πίεση, τη δουλειά, και τελικά, βρέθηκα στην κρήτη.
ο γούτας μας περίμενε με ευγένεια στο λιμάνι. μας πήγε σπίτι του για πρωινό. ένα υπέροχο σπίτι σ'ένα χωριό πάνω από το ρέθυμνο.
η ευγενεια του γούτα και της γυναίκας του ήταν άψογη. αλλά, δατς όλ! ξέραμε όλοι, χωρίς πολλά λόγια, ότι ουσιαστικά, να περάσω μικρές εξετάσεις πήγαινα...
ήμουνα ένα φυντανάκι της δεκάρας, να δούμε τι παίζει, γιατί στον τομέα μας λίγοι υπάρχουν...
μετά, ο καθηγητής μας πήγε, τον άντρα μου κι εμένα, στον ξενώνα του πανεπιστημίου, και το απόγευμα ήρθε να μας πάρει για την ομιλία...
πριν την ομιλία, συζήτηση με δυο τρεις άλλους καθηγητάδες...
ποιοι είμασταν... κάτι νεαρά παιδάκια μετανάστες χωρίς επαφή με το ελληνικό κατεστημένο, πολύ εύκολο να μας σνομπάρεις, πιο εύκολο από ό,τιδήποτε. ο γούτας δε σνόμπαρε, όλα κι όλα. το σνομπάρισμα από αλλού, αλλά, πειράζει; εμένα προσωπικά καθόλου. το θαυμάζω σαν πρακτική, ένα είδος κουζίνας είναι κι αυτό.
είχα βάλει τα δυνατά μου, όλα τα γκάζια.
τέρμα κι η σνομπαρία μετά, αλλά τι με ένοιαζε ούτως ή άλλως.
από το γούτα, μια άτυπη πρόταση: τελειώστε τη διατριβή σας, θέλουμε συνεργασία εδώ, κλπ.
τη διατριβή μου εγώ δεν την τέλειωνα, σαν την πηνελόπη με τους μνηστήρες ένα πράμα ή σαν το γιοφύρι της άρτας, ολημερίς την έχτιζα το βράδυ γκρεμιζόταν.
κι ούτε ένα γραμματάκι από τη χαζοάμπτθα στο γούτα, για ευχαριστίες. που έπρεπε. που είθισται. κλπ κλπ.
ώσπου το έμαθα το νέο.
ο γούτας παραιτήθηκε.
τι να κάνουμε...
(...)
όμως, από ό,τι φαίνεται, πρέπει να γνώριζε το θυρωρό ενός άλλου πανεπιστημίου, ενός μικρού δα, κι εκεί του ανοίξανε μια πορτίτσα και στέριωσε.
έτσι, από τότε μέχρι σήμερα, ο δημήτρης μας, -προσοχή, από τότε λε΄με- είναι πρόεδρος των αραβικών σπουδών στο πανεπιστήμιο του γέηλ.
όχι, ναι, μάλιστα. ενός από τα πιο δυνατά πανεπιστήμια στον τομέα.
τώρα πια, ακόμη και το σπίτι στο ρέθυμνο πουλήθηκε...

αυτά που καταθέτω εδώ, προσοχή, είναι προσωπικές αφηγήσεις. ουδεμία σχέση έχουν με άλλους ανθρώπους πέραν του ονόματος που αναφέρω.
και είναι προσωπική δική μου αφήγηση.

το έμαθα, με πόνεσε, σκέφτηκα ότι δεν είχα στείλει ούτε ένα γραμματάκι ευχαριστίες, ντροπή, κλπ. αλλά και πάλι δεν έγραψα πουθενά.
είμουνα ακόμη πολύ ψαρωμένη.

μετά μερικά χρόνια βρέθηκα εγώ στην πιο χαμηλή πανεπιστημιακή κλίμακα της πατρίδας μου.
ο γούτας διεμήνυσε μέσω του γνωστού και φίλου που του μετέφερε την εξέλιξή μου: η ελένη! πες της ότι θέλω να πάω να γνωρίσω τους φοιτητές της!
ξεσηκώθηκα.
ψάρωσα περσότερο.
ναι, να έρθει να γνωρίσει τους φοιτητές, αλλά, ένας τόσο διάσημος έλληνας του εξωτερικού, να μην τον καλωσορ΄σουν και κάποιοι αδιαμφησβήτητα πιο σεβαστοί από την ελένη;
έκανα ό,τι μπορούσα. ε, το μόνο που μπόρεσα, ίσως να μην ήξερα πώς να προσπαθήσω πιο σωστά, αλλά, το ξαναλέω, το μόνο που μπόρεσα, ήταν να πάρω μια άδεια, ο κύριος δημήτρης γούτας, πρόεδρος των αραβικών σπουδών στο πανεπιστήμιο του Yale, να μιλήσει στο μάθημα 'αραβικός πολιτισμός'. κανείς πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γραμματέας, κλπ κλπ δεν είχε καιρό να ασχοληθεί με την παρουσία του στο πανεπιστήμιό μας. ίσως να έφταιγε ότι φαινόταν να τον καλούσε ένα μικρό μικρόβιο σαν και του λόγου μου, κι ίσως να ειθισται να προσέχουμε μη μεγαλώσει η μύτη των μικρών μικροβίων..., γιατί υπάρχουν διάφορα, ίσως όμως όντως η πολλή δουλειά...
το τρίωρο μάθημα είχε ως εξης: πρώτη ώρα στην τάξη μας. αποστολή φοιτητών, αν μαζευτεί πολύς κόσμος να έχουμε καβάτζα ένα αμφιθέατρο για να μεταφερθούμε εκεί.
όντως, και στο αμφιθέατρο, από τα παράθυρα κρέμονταν τα παιδάκια κι άκουγαν το γούτα.
και μετά, ομάδα φοιτητών, με την ελένη και την έφη, τη μόνη συνάδελφο από το γερμανικό τμήμα, κάναμε το τραπέζι στο γούτα ρεφενέ, σ'ένα ταβερνάκι, στα ξύλινα, δίπλα στην καισαριανή...

ναι, το είχαμε χαρεί όλοι. αλλά είχα στεναχωρηθεί που δεν είχα καταφέρει να τιμήσω το δημήτρη γούτα όπως θα του άξιζε...

πέρασαν ακόμη ένα δυο χρόνια, δε θυμάμαι. και να σου ένας συνάδελφος μου λέει: έχει για σένα μια βιλιοκρισία ο γούτας στην μπιζαντίνισε τζάιτσριφτ. δεν είχα ιδέα. τη διάβασα κι έτρεξα στο γραφείο μου να στείλω ένα μέιλ. γιατί μου φάνηκε τερατώδες, να έχω γελάσει ακόμη και το γούτα, και να γράφει τόσο καλά λόγια για μένα...
μου απάντησε αναλόγως. δλδ άδολα και γενναιόδωρα. με σοβαρότητα και με επιείκεια...

δημήτρη, χρόνια σου πολλά...
σε σένα, στην αγαπημένη σου ιωάννα
στα παιδιά σου, στα εγγόνια σου...

καταλαβαίνετε. η φιλία είχε ξεψαρώσει από όλες τις μεριές.
έβλεπα το γούτα σε διεθνή συνέδρια: στο κέμπριτζ, στο παρίσι, στη λουβαίν...
εγώ τον χαιρόμουνα πια σα φίλο,
καμάρωνα γιατί έβλεπα πολλοί άλλοι να βαράνε προσοχή μπροστά του, κυρίως όταν τον ακούς να κάνει μια ανακοίνωση, ή να έχει το κεντρικό θέμα ενός συνεδρίου.
γιατί η ελλάδα εκδικείται: μπορεί να μην έχει αραβικές σπουδές εδώ, αλλά ο μεγαλύτερος αραβολόγος αυτή τη στιγμή διεθνώς, έλληνας είναι.
φανταστείτε πως τα βιβλία του μέχρι και ιαπωνικά έχουν μεταφραστεί, άσε που μεταφράζονται και στη μαύρη:)

μια χρονιά, ο φίλος μου παρουσιάστηκε σε μια λαμπρή αίθουσα εδώ στη χώρα μας.
είπα με το νου μου: ευτυχώς! ό,τι δεν μπόρεσα να κάνω εγώ, το κατάφεραν κάποιοι άλλοι συνάδελφοι, μπράβο τους.
έμαθα την αλήθεια αργότερα: η αίθουσα είχε νοικιαστεί από ξένους!
είδατε που λένε 'ουδείς προφήτης εις την εαυτού πατρίδα, πώς το λέει να δεις...'

το 2005 βρέθηκα στη νέα υόρκη με σοβαρό πρόβλημα υγείας.
ο δημήτρης το έμαθε.
το τηλέφωνο έφτασε σε μένα όταν φόραγα αυτές τις φαρδιές χειρουργικές μπυτζάμες και περίμενα τη σειρά μου στην αίθουσα αναμονής των συγγενών.
αυτή τη φορά, ψαρωμένος ήταν ο ίδιος.
'ελένη ... δεν ξέρω πώς να στο πω. μην το πάρεις στραβά... άκου, στο λέω χωρίς περιστροφές, αν χρειαστείς χρήματα εδώ, υπολόγισέ με, χωρίς να το σκεφτείς'.

το γράφω τώρα, και νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι.
μ'αυτή την αναστάτωση μέσα μου, λέω

χρόνια πολλά δημήτρη, στα στέλνω δημόσια. το μπόγκ μου δεν το ξέρεις, δεν έχω καμιά διάθεση να το μάθεις, να ξέρεις όμως πως όσοι το διαβάσουν, όσο χαζά κι αν τα'χω γράψει, την αλήθεια θα τη δουν, και θα συμμεριστούν τις ευχές μου, που έτσι, με το σεβασμό και την εκτίμηση και την αγάπη που δημιούργησες μέσα μου, κι αυτοί θα την μοιραστούν και θα σου ευχηθούν

τα καλύτερα για τη ζωή σου.

του αγίου δημητρίου σήμερα! να ζήσεις, να είσαι καλά.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

σωκράτης ξένος, ΣΗΜΥΔΕΣ

αύριο θα δω το σωκράτη
γιορτάζουν οι σημύδες στην αλεξανδρούπολη
θα πάω κι εγώ
ευχαριστώ το σωκράτη που με δέχεται
νιώθω περήφανη που ξεκίνησα την ιστορία με το υπέροχο ανθρωπολογικό μουσείο
εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους

αύριο 8 ώρα, ανθρωπολογικό μουσείο αλεξανδρούπολης, παρουσίαση του βιβλίου του σωκράτη ξένου.

υπέροχο βιβλίο. και καλοφτιαγμένο όσο δεν παίρνει. εκδόσεις ενδυμίων, αθήνα 2008.

η πόρτα

αφορμή είναι η σημερνή ανάρτηση στο αλωνάκι της ποίησης του γιώργου κεντρωτή.
υπέροχο το ποίημα που ποστάρησε.

έβγαλα κι εγώ απ΄ το καλάθι της αραβικής ποίησης και πεζογρφίας, δυο τρία πραματάκια. αντί να τα βάλω στα σχόλιά του, με ζήλεια, έπαρση και όλα τα λοιπά φτωχικά μου μπλιχλιμπίδια, τα βάζω εδώ.
όλα είναι κομμάτια που τράβηξα με τη λέξη 'πόρτα', κι έχει και υπέροχα άλλα αλλά δεν προλαβαίνω, τώρα πάει η ώρα εφτάμιση και, από το βιβλίο 'εισαγωγή στη λογοτεχνία των αράβων΄, εκδόσεις ελληνικά γράμματα, αθήνα 2001.
καλημέρα σε όλους

--------
η πόρτα.
άδωνης, άσματα του μιχιάρ του δαμασκηνού

Η πόρτα

«Εδώ κι εβδομάδες, την πόρτα
παραμονεύουν τα βλέφαρά του,
το σώμα μες στην κλίνη του χαμένο,
η καρδιά του ψάχνει, στην πόρτα κρεμασμένη,
κανείς δεν χτύπησε την πόρτα

ποθεί να δακρύσει -
"πόσο ευγενικό το κλάμα και πολύτιμο,
στο ποτάμι του ένα καράβι
τους αγαπημένους μου κουβαλάει".
[Μετάφραση Μάρκελλος Πιράρ ]


--------------

του άμπου ταμάμ, ποιητή της χρυσής περιόδου των αββασιδών, πρώην πανηγυριστή, κατόπιν μελαγχολικού ποιητή του 9ου περίπου αιώνα


Το κεφάλι μου άσπρισε

«Το κεφάλι μου άσπρισε,
και ποτέ μου δεν είδα κεφάλια ν'ασπρίζουν
χωρίς να 'χει πρώτα γεράσει η καρδιά.

Γιατί οι καρδιές προπορεύονται πάντα
στην κεφαλή του στρατού
των μαχητών του σώματος,
όπως οι οδηγοί που προχωρούν
μέσα σ'εχθρική χώρα,
προηγούνται του σώματος
σε κάθε βαθιά θλίψη
και κάθε στιγμή ευτυχίας.

Για πολύ καιρό αρνιόμουν να πιστέψω

πως τα μαλλιά μου έχουν ασπρίσει.
Αν ζήσω όμως λίγα χρόνια ακόμη,
θα φθάσω να αρνούμαι
πως είχα κάποτε μαύρα μαλλιά.

Είναι επειδή η αδικία υψώθηκε γύρω μου σαν τον ορίζοντα
κι αμέσως είδα το φάντασμα των γηρατειών στην πόρτα μου
να φέρνει επισκέπτες για να με συλλυπηθούν».

------------
αυτό που ακολουθεί, είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα του 20ου αιώνα.
φυλακισμένος ο συγγραφέας στην ασυμβατότητα ανάμεσα στη βασανισμένη προσωπική του ιστορία, και την προδομένη προσωπική του ιστορία, αυτήν που παρουσιάστηκε εμπρός του μα δεν μπόρεσε εύκολα να κουβαλήσει εντός του. πού είναι πιο φυλακισμένος ο άνθρωπος; μέσα ή έξω του;

Σουδανός Τάγιεμπ Σάλιχ. Γεννήθηκε το 1928῍ απόσπασμα από το μυθιστόρημα
Η εποχή της Μετανάστευσης στο Βορρά (μετάφραση Β. Κατσάνης), εκδ. Ροές, 149-150

«Είχα χασομερήσει υπερβολικά μπρος στην κλειστή σιδερένια πόρτα και να που τώρα βρισκόμουν ολομόναχος, χωρίς σκοπό, χωρίς καταφύγιο, χωρίς καμιά εξασφάλιση κι ολότελα άοπλος αντίκρυ σ’έναν κόσμο που φάνταζε πλατύς κι έτοιμος να μ’ απορροφήσει. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω ή να το θελήσω, είχα μεταμορφωθεί σ’ένα αυτόνομο κλειστό σύμπαν. Πού ήταν αλήθεια οι ρίζες που ‘νιωθα σε κάθε μου βήμα; Τι είχαν γίνει οι χαρούμενες φωνές των πανηγυρισμών, οι πλημμύρες του Νείλου, οι πνοές του ανέμου, το καλοκαίρι και ο χειμώνας, ο Βορράς κι ο Νότος;»

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

λόγια απλά.

διαβαζοντας την ανζετά, που ενδιαφέρεται για πολιτική και οικολογία, η σημερινή της ανάρτηση με έβαλε στην εξής σκέψη: έχουμε φτάσει σε σημείο αφενός να βλέπουμε να λείπουν από παντού τα φράγκα, αφετέρου να ακούμε εξηγήσεις που αν δεν είσαι ειδικός της οικονομίας, δεν καταλαβαίνεις καθόλου...
ζούμε δλδ σ'έναν κόσμο που τον κάναμε δύσκολο, δύσχρηστο, αφιλόξενο, σχεδόν θανατηφόρο μερικές φορές. στον παρακάτω κατάλογο, αυτό που με γοήτευσε είναι η απλότητα των αναφερομένων. απλότητα που μοιάζει απλοϊκότητα ώρες-ώρες, αφού πολλοί μιλούν για αυτά, χωρίς να χειρίζονται το πώς, κλπ. ξεχναμε, σκεπτόμενοι έτσι, ότι ο κόσμος μας ειναι απλός, κι αν έχουμε φτάσει να τον έχουμε σχεδόν διαλύσει, είναι για΄τι έχουμε απορροφηθεί από θέματα που δεν είναι πια τα βασικά. στην παρακάτω λίστα τα πράγματα είναι απλα και σταράτα.
και μου άρεσε.

αντιγράφω:
Μια λίστα που είχε κάνει το 2004 ο J.Ziegler στο βιβλίο του "η αυτοκρατορία της Ντροπής" που πρόσφατα μεταφραστηκε και στα ελληνικά. Σας το συνιστω ανεπιφύλλακτα

Ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών ενέργειας: 50 δις δολάρια
να χαριστούν τα χρέη των 49 φτωχότερων χωρών: 30 δις δολάρια
να καταπολεμηθεί η απογύμνωση του εδάφους: 24 δις δολάρια
να προμηθευτούν όλοι εμβόλια κατά των επιδημιών: 19 δις δολάρια
να μην υπάρχουν παραγκουπόλεις αθλιότητας και ντροπής: 20 δις δολάρια
να καταπολεμηθεί ο υποσιτισμός: 19 δις δολάρια
να εξασφαλιστεί η πρόσβαση σε όλους σε πόσιμο νερό: 19 δις δολάρια
να καταπολεμηθεί η όξινη βροχή: 8 δις δολάρια
να σταθεροποιηθεί ο πληθυσμός της γης: 10,5 δις δολάρια
να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη: 8 δις δολάρια
να σταματήσει η καταστροφή των δασών: 7 δις δολάρια
να προστατευθεί η ζώνη του όζοντος: 5 δις δολάρια
να επαναπατριστούν οι πρόσφυγες: 5 δις δολάρια
να καταπολεμηθεί ο αναλφαβητισμός: 5 δις δολάρια
να προωθηθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί: 2 δις δολάρια
να καταστραφούν οι νάρκες: 2 δις δολάρια

τα σημάδια της έπαρσης

η έπαρση είναι μια επάρατος νόσος
κι όσο πάει ο καιρός τόσο πιο βαριάς μορφής ασθένεια αποδεικνύεται.
και είναι και κολλητική! (καθ'όλους τους τρόπους, χμ χμ)

τα σημάδια της, να προλάβουμε τα σημάδια της!

εγώ έχω βρει μερικά πάνω μου, και φοβάμαι τα πιο τρομακτικά απ'αυτά.
για μένα τα πιο τρομακτικά σημάδια της έπαρσης, είναι κάτι καντήλες που βγαίνουν στη σκέψη και στα χέρια συγχρόνως, και στο στόμα, και λέω:
'είμαι έντιμη'.


εσείς;
έχετε μήπως διαπιστώσει τέτοια ασθένεια πάνω σας ή πάνω σε άλλους κοντά σας, γύρω σας (μέσα σας...);
τι συμπτώματα παρατηρείτε;


υγ. μη βαράτε, ξέρω, πάλι βλακείες είπα... ε, και;

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

άδωνης, κάτι.



أول الشيء

كيف أعطيك شكلاً
أيّهذا الصّديق الذي لا يزال يعاندُ ؟ سميّتكَ
الشيءَ - قلت : امتلكتكَ . لكنّك الآن تنفرُ
واسمكَ ينفرُ / ماذا أسميّك ؟
هذا مكانك ؟ غيّرتَ نوركَ أم أنني
لست نفسي ؟ أأنا أنتَ ؟ لكنّ ضوءكَ ما زالَ
يَسْطعُ - كادَ الحريقْ
أن يجوسَ عروقيَ ملتهماً كلماتيَ - مَهْلاً
أين ، أنّى ، وكيف أسميّك ، أعطيك شكلاً ،
أيّهذا الصّديقْ ؟





58 Αρχικά, τι


Πώς να σου δώσω σχήμα
εσένα φίλε που όλο αντιστέκεσαι ; σε ονόμασα
‘κάτι’ - είπα : σε κατέκτησα. Αλλά εσύ τώρα πάλι ξεγλιστράς.
και τ’ όνομά σου ξεγλιστρά / πώς να σε ονομάσω ;
αυτός είναι ο τόπος σου ; άλλαξες συ το φως σου ή μήπως εγώ
δεν είμαι πια ο ίδιος ; μήπως εγώ έγινα εσύ ; όμως το φως σου δε σταματά
ποτέ να λάμπει – λίγο ακόμη και η πυρκαγιά
θα μπει στις φλέβες μου να σαρώσει τις λέξεις μου – σιγά
πού, πότε, πώς να σε ονομάσω, να σου δώσω σχήμα,
εσένα φίλε ;

--------------
ακολουθεί σχόλιο για το ποίημα

απο τη λογοκλοπική ανθολογία. ποίημα της κοκός.

γυναίκες στο διαδίκτυο
γράφουνε μπλογκ να βρούνε γκόμενο
από το ένα ποστ στο επόμενο
σύνηθες το φαινόμενο
μετά το μεσονύκτιο

ο γκόμενος μονάχος
γράφει κι εκείνος ιστολόγιο
φλερτάρει με το λεκτικό όργιο
δίνοντας τόνο λόγιο
μα παραμένει βράχος


ρε κοκό, αυτό το 'βράχος' μ΄έχει φάει!
και ενθυμούμαι και τα βαλαωρίτη των παιδικών εθνικών εορτών: 'ΜΜΜέριασε βράχε να διαβω!!'
εγώ είμαι η θάλασσα!
υγ. ναι, η θάλασσα, μπορείτε να μου απαντήσετε. πλην όμως είσαι μολυσμένη θάλασσα, τόσα βαριά μέταλλα κουβαλάς μέσα σου! χρειάζεσαι βιολογικό καθαρισμό.
σύμφωνοι. αλλά μέχρι τότε εγώ θα το παίζω ...'λογοτέχνις' (με γιώτα, είναι πιο σικάτο).

παιδιά μην παρεξηγηθούμε, τα δυο αυτά τελευταία ποστ θα τα κατεβάσω.
το περασμένο είναι υπόσχεση, το τωρινό είναι πλάκα. μη με παρεξηγήσει κανείς...:)

υστερόγραφο τετάρτης: εντάξει, εντάξει, αυτό δεν το κατέβασα! γιατί άρεσε πολύ, είναι πολύ ωραίο καιδ εν είναι δικό μου!

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

γεια, τι κάνεις; υπόσχεση.

αγαπημένοι μου φίλοι και ένθερμοι αναγνώστες!
ησυχία παρακαλώ εκεί κάτω!
παρακαλώ!

όπως σας είχα υποσχεθεί, ναι ναι,
τούτο το ποστ το χρώσταγα στο λάσκαρη!
σας είχα πει ότι μετά θα το καταστρέψω.
ο λάσκαρης το διάβασε,
άρα η αποστολή του ποστ έφτασε στον παραλήπτη της, όπως μια ζεστή πίτσα την ώρα ενός ποδοσφαιρικού ματς!
τα υπέροχα σχόλιά σας δεν τα αγγίζω, κάντε τα ό,τι θέλετε,
αλλά για να μην αποκτήσω φήμη ότι τα ρίχνω στο λάσκαρη, από την αρχή σας είχα πει ότι θα καταργούσα αυτό το ποστάκι.
πολύ καλημέρα σας.

βαστάω μόνο αυτήν την παρακάτω πρόταση, που μου αρέσει ιδιαίτερα και μου φωνάζει: "α παράτα μας!"
ε, την παρατάω κι εγώ λοιπόν μόνη κι έρημη!

Η ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΛΛΟ ΠΡΆΜΑ. ένα ζωντανό σκουλήκι που σε τρώει και ανθίζεις.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

σαχλαμάρες της παύλας

επειδή πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα
(η βυζαντινή μουσική είναι πολύ ωραία)
κι εγώ, συγγνώμη, ξανάρχισα τις @^ΡΕ^%$&%,
θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε όσους μέχρι τώρα πίκρανα. θα είναι πολλοί φαντάζομαι. ας με συγχωρήσουν όσοι θέλουν και όσοι μπορούν.
το θέλω και το μπορώ, το λέω εκ πείρας, μερικές φορές δεν είναι συνώνυμα.
συγχωρέστε με, είμαι όσο αληθινή μπορώ.
ή έτσι νομίζω.
γειά.
είμαι η άμπτθα.
είχα πετύχει αυτό το απίθανο όνομα, κι έτσι θέλω να με λέτε όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το είχα πετύχει λοιπόν, επειδή δεν ήξερα τι μου γινόταν, και στην ουσία νόμιζα πως έβαζα πάσγουορντ!!!
είχα φτιάξει εκείνο το μπλογκ για να μπορέσω να απαντήσω σε μια φίλη.
αυτήν ακριβώς για την οποία, παραδίδοντας τα κλειδιά και τη σκυτάλη της φιλίας, κατέστρεψα το μπλογκ μου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις υπόνοιες προδοσίες που με φόρτωσε.
σήμερα βγήκα από το νοσοκομειάκι που μπήκα χτες για έλεγχο. ε λοιπόν, επαληθεύτηκε: κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. ωραία κουβέντα. είχα ένα τριπλό μπάι πας στο κεφαλάκι, για να αιματώνεται το δεξί ημισφαίριο, μιας και όλες οι κανονικές δίοδοι είχαν καταστραφεί σε μια όχι και τόσο πετυχημένη επέμβαση πριν μερικά χρόνια...
από τα τρία μπάι πας μόνο το ένα λειτουργεί.
ΌΜΩΣ,
ενώ μόνο αυτό λειτουργούσε, συγχρόνως, συμβαίνει και κάτι εντελώς φυσιολογικό, και γι'αυτό, θαυμαστό και σωτήριο: έχουν αναπτυχθεί πολλά αγγεία που τρέφουν το δεξί ημισφαίριο μέσω του αριστερού.
έχω λιγο δρόμο ακόμη.
έφευγα σήμερα από το νοσοκομειάκι μόνη μου. περπατούσα έξω μπανταρισμένη και φορτωμένη με τη τσάντα, τις σκέψεις και τα χρόνια μου.
θα μπορούσα να τηλεφωνήσω στην οικογένεια, σε φίλους, να έρθουν να με πάρουν.
δεν το έκανα, γιατί ξεκαθαρίζω λογαριασμούς.
το ξεκαθάρισμα λογαριασμών είναι σαν τα κρεμμύδια.
τα καθαρίζεις και κλαις -εγώ δεν έκλαιγα-
το κλάμα των κρεμμυδιών του νερούντα είναι από ευτυχία -για μένα δεν ήταν ούτε αυτό¯
το κρεμμύδι μένει γυμνό.
αυτό τρώγεται, το άλλο είναι για πέταμα.
κι εγώ προχωρούσα φορτωμένη με τα προηγούμενα, αλλά και με τη σκέψη της γύμνιας.
γυμνότης η αλήθεια.
μ'αυτή την έννοια η καταστροφή ενός ηλίθιου μπλογκ είναι μια επιτυχής διαδικασία: πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα.
ένας καινούριος κύκλος ματαιότητας αρχίζει σήμερα.
καλό σκ!

Γειά!!!...

εδώ είμαι.