Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

ένα παιδί μετράει τ' άστρα και μας μαθαίνει το βλέμμα πάνω μας.

παιδιά, όποιος ενδιαφέρεται, καλό είναι να κοιτάξει το παρακάτω: τι σημαίνει 'αυτοσχεδιασμός' και χορός;
εγώ που είμαι άσχετη μιλάω για βλέμμα και για θάρρος. αυτά τα δυο με εντυπωσίασαν στην πιθανώς αυριανή σας καθηγήτρια: ένα μικρό κορίτσι με τη λεβεντιά της αραβοσύνης και την ευαισθησία της γυναίκας, με τη σοβαρότητα και την ευθύτητα της νιότης που χαράζει δρόμους:

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ DIANA SABRI

IMPROV-COMPOSITIONS

ΣΤΟ SERESTA DANCE STUDIO, ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ.

Το IMPROV COMPOSITIONS απευθύνεται σε χορευτές, ηθοποιούς και όσους τους ενδιαφέρει η κίνηση και ως στόχο έχει τη διερεύνηση της δομής του αυτοσχεδιασμού ως προς τη δημιουργία της σύνθεσης.

Ο νέος κύκλος μαθημάτων θα εξελιχθεί σε δύο σκέλη. Αρχικά θα εστιάσει στην κινητοποίηση εσωτερικών ερεθισμάτων ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα σειρές κινήσεων και κατεύθυνσης εντός του χώρου, καθώς επίσης και στην περαιτέρω άρθρωση της κινησιολογικής δυναμικής. Στη δεύτερη ενότητα θα γίνει μία προσέγγιση στον σωματικό διάλογο μεταξύ των συμμετεχόντων στον χώρο. Αναλυτικότερα θα επικεντρωθεί στο σόλο και στην ικανότητα του να επικοινωνεί με άλλους, στην οικεία σχέση ντουέτου και στις πιο περίπλοκες σχέσεις σε τρίο και κουαρτέτο.

Τα μαθήματα θα προσφέρουν στους συμμετέχοντες την ελευθερία να προσαρμόσουν τις ιδέες τους και να παρουν τις δικές τους αποφάσεις στις διαδικασίες, εστιάζοντας στη χρήση του χώρου, χρόνου και στην κατασκευή του νοήματος ώστε να φέρουν ζωή στις ιδέες τους με όποια μορφή ή στιλ επιθυμούν.

Για περισσότερες πληροφορίες:

6979784363 dianasabri@hotmail.com

Η Ντιάνα Σάμπρι διερευνά τον αυτοσχεδιασμό στο χορό χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα, όπως το θέατρο, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες. Ο αυτοσχεδιασμός είναι πυρήνας στη διαδικασία της δουλειάς της. Συνεχίζει να χρησιμοποιεί μια διεπιστημονική προσέγγιση στη χορογραφία και στηνperformance, εστιάζοντας σε διαφορετικά κοινωνικά θέματα, συνδέει τη θεωρία με την πρακτική της.

Ξεκίνησε τις σπουδές της σε Παραστατικές Τέχνες [BA Hons] στο De Montfort University, Λέστερ - Αγγλία. Συνέχισε την εκπαίδευσή της στο σύγχρονο χορό με την Στέλλα Ζάννου [Χορογράφος της ομάδας Smack Dance Company] και στο κλασικό μπαλέτο στη σχολή Sara Jane Hayden School στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Roehampton University, Λονδίνο -Αγγλία, στο Σύγχρονο Χορό [BA Hons] και τελείωσε το μάστερ της στη Χορογραφία στο Dartington College of Arts, Ντέβον -Αγγλία.

Έχει διδάξει χορό και αυτοσχεδιασμό στον Ερυθρό Σταυρό [Αθήνα, 2007] και στο Cati Dans studio[Κωνσταντινούπολη, 2010 - 2011]. Έχει δουλέψει με την Σοφία Σπυράτου [Χορογράφος της ομάδας Χοροθέατρο Ροές] 2009, την ομάδα CScape Dance Company [Κορνουάλη] 2009, και παρουσίασε τοRock Steady στο BIPOD 2011 [Beirut International Platform of Dance, Βυρητός -Λίβανος]. Έπαιξε βασικό ρόλο στην ταινία Ibn Battuta του σκηνοθέτηΤariq Teguia [Ελλάδα -Λίβανος] 2010 - 2011, και συμμετείχε στο Return to Sender - Mail Art Project της Kathleen Bitetti στο London Biennale 2010. Αυτή την περιόδο, η Ντιάνα δουλεύει πάνω στην καλλιτεχνική της έρευνα Pistachio - Φιστίκι [2011 -2012].

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

έχετε πέντε φράγκα; όχι, δεν έχω.

μπα, και χειρότερη πρέπει να ήταν η απάντησή μου, ενώ στο βάθος μου η σκέψη ήταν: έτσι ψυχρή κι αντιπαθητική που μου φαίνεσαι, δε σου δίνω.

θα 'χουν περάσει 30 χρόνια από τότε: κοίταζα τις βιτρίνες στις βρυξέλλες, και να 'σου μια κυρά και μου λέει: μου δίνετε 5 φράγκα; ας πούμε 5 ευρώ, δλδ δεν ήταν και τελείως ευκαταφρόνητο το ποσό. κι εγώ, με απόλυτη ψυχρότητα και αντιπάθεια, της είπα όχι.

το συζήτησα αυτό με τον πατέρα βασίλειο κριβοσέιν, τον αείμνηστο αρχιεπίσκοπο των ρώσων, αυτόν που όταν ερχόταν στο πανεπιστήμιο, ενέπνεε τέτοιο σεβασμό, που όλοι οι βέλγοι σκίζονταν ποιος θα τον μεταφέρει, τι θα ακούσει, κλπ. αυτός με συμβούλεψε πάντα να δίνω, έστω ένα ελάχιστο τίποτα, 'για να μη σκληραίνει η καρδιά, είναι μια πονηριά αυτό', μου είχε πει γελώντας.
τον άκουσα χρόνια, μα τώρα τελευταία, είναι αλλιώς. πολλά τα θέματα, λίγη προσοχή στους γύρω.
τις προάλλες ανέβαινα προς τον ευαγγελισμό. να μια φιγούρα πάνω σ' ένα παγκάκι. παντελόνι, που κάμισο και σακάκι έκρυβαν ένα γυναικείο σώμα που δυσκολευόσουν να το καταλάβεις γυναικείο. ένα σώμα αδυνατισμένο στο φουλ από την πρέζα. το αδύνατο πρόσωπο φαινόταν μάλλον ψέμματα να λέει: 'πεινάω, δώστε κάτι να φάω'.
όχι, δεν έδωσα, ήμουνα βιαστική. το μυαλό μου με δικιολογούσε: τι να της δώσεις, τη δόση της θέλει να πάρει, τι να γίνει, ...
η διδασκαλία του πατρός βασιλείου μου ήρθε και πάλι στο νου. σκέφτηκα ουσιαστικά τον άνθρωπο που ήταν εκεί, σκέφτηκα ξανά χωρίς να απορρίψω την ηλίθια σκέψη μου γύρω από την πρέζα κλπ, και αφού την είχα προσπεράσει, διέσχισα το δρόμο και πήγα απέναντι όπου υπάρχουν μια σειρά μαγαζάκια, φαγάδικα, κλπ κλπ. μπήκα σε ένα φούρνο. πόσο έχει αυτό; τι είναι εκείνο; έχετε τάδε; δε μου γέμισε το μάτι, πήγα δίπλα, και δίπλα, και δίπλα. κατέληξα λίγο πιο πάνω, κι έδωσα το αστρονομικό ποσό των 4 ευρώ και πήρα μια αλμυρή και μια γλυκιά πίτα, κι ένα νερό. χαρτοπετσέτες και τα συναφή. γύρισα πίσω, και γυρνώντας ξαναδιέσχισα το δρόμο λοξά κατευθυνόμενη προς την γυναίκα που καθόταν στον πάγκο.
πριν προλάβω να μιλήσω, το βλέμμα της φωτίστηκε και με βοήθησε να της πω:
είπες ότι πεινούσες, κι εγώ λοιπόν σου έφερα αυτό. ελπίζω να σου αρέσει.
μου έκανε εντύπωση πως γι' αυτήν οι άνθρωποι δεν ήταν απλώς περαστικοί. η τύπισσα ήταν σαν να κατάλαβε από την αρχή ό,τι παίχτηκε μέσα μου. και προφανώς αυτό τη συγκίνησε. το ευχαριστώ της ήταν τέτοιο που με γέμισε χαρά.
με έκανε να σκεφτώ πως πέρα από το φαγητάκι, η γυναίκα αυτή, βλεποντας αυτή την ελάχιστη διαδρομή που έκανα για χάρη της, συγκινήθηκε.
ίσως και για τις δυο μας μαλάκωσε η καρδιά.
αυτή με βοήθησε να εμπαιδώσω καλύτερα αυτό που έλεγε ο αείμνηστος πατέρας βασίλειος κριβοσέιν...

ο κριβοσέιν έμενε πάνω από τη ρώσικη εκκλησία, απέναντι από το χίλτον βρυξελλών. τότε τουλάχιστον, σήμερα δεν ξέρω, ήταν η γειτονιά για τις ακριβές πόρνες: κυκλοφορούσαν σε πανάκριβα αυτοκίνητα και φεύγανε με τον πελάτη προς άγνωστη κατεύθυνση. πολλές ζούσαν διάφορα δράματα. χτυπούσαν όποια ώρα κι αν ήταν το κουδούνι του πατρός βασιλείου, κι αυτός κατέβαινε και άνοιγε την εκκλησία.
τον μάλωναν οι διάφοροι από την επιτροπή της εκκλησίας, λέγοντας: αν θέλετε να σας σκοτώσουν, κάντε ό,τι θέλετε, μα όταν ανοίγετε εδώ, μπορέί να κλέψουν την εκκλησία!
κι εκείνος κουνούσε το γεροντικό κεφαλάκι του πως 'ναι ναι μα όταν κάποιος έχει ανάγκη τι να κάνουμε'....

τι λέω τώρα...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

παιδί σε λύκειο κυνηγάει με σπαθί.

καλημέρα, είναι μητέρα τριών παιδιών, όσοι μπαίνετε εδώ μέσα το ξέρετε. το πιο μικρό παιδί μου με οδήγησε πιο κοντά στο σχολείο. έτσι βρέθηκα στο σύλλογο γονέων, σε δραστηριότητες γύρω από τα παιδιά και το σχολείο. πήγαινα σε καθημερινή βάση στο σχολειό, γνώριζα όλα τα παιδιά. με γνώριζαν κι αυτά κι οι γονείς τους, είχα μάλλον κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και εύχομαι να είναι όλα πάντα καλά.
σε κάποια φάση ήρθε ένας πατέρας, μη γνωρίζοντάς με πολύ είχε ωστόσο την ειλικρίνεια να μου μιλήσει για το παιδί του.
προσωπικά, εκτός από να τον ακούσω, δεν κατάφερα τίποτα. μια χρονιά ή δυο αργότερα, το παιδί απολυθηκε για πάντα από το συγκεκριμένο σχολείο.
περίπου τότε, μαθητής ήταν κι ο Χ. ερχόταν ατιμέλητος, απεριποίητος, κουνιστός, καμιά φορά με λίγο μέικάπ. γινόταν της μουρλής σε όποια τάξη έμπαινε μέσα. τα παιδιά τον κορόιδευαν.
όταν κάποιος καθηγητής τον πέταξε έξω λόγω της φασαρίας, δε θα ξεχάσω τον μέλλοντα τραβεστί κατά πάσα πιθανότητα, να λέει:

με πετάς έξω έ; μου λές πού να πάω; οχιά! ε οχιά!

ασφαλώς και δεν ήταν οχιά η συγκεκριμένη καθηγήτρια. άσχετα απ' αυτό, ο δεκατετράχρονος έβγαζε την κραυγή της εκγατάλειψης: δεν είχε αποκούμπι πουθενά.

με το διευθυντή του σχολείου πήραμε τηλέφωνο κοινωνικές υπηρεσίες. δε βγάλαμε τίποτα.
ο καθηγητής των θρησκευτικών, ένας παππάς, ανέλαβε να πάει σπίτι του, να μιλήσει με την οικογένεια.
η οικογένεια ήταν αποφασισμένη: σε λίγο θα έχανε κάθε επαφή με τον μέλλοντα παραβάτη, και το περίμενε πώς και πως. τι να τον κάνουν τον παππά; τους δυσκόλευε τον καιάδα που είχαν ήδη ετοιμάσει, μαζί με την κοινωνία, γι' αυτό το παιδί.

όλα τα παιδιά, παιδιά μας είναι.

έμαθα κι άλλα. ο πρώτος παραβάτης τον οποίο ανέφερα, στο δημοτικό, είχε φοβερίσει κοριτσάκι να μη μιλήσει, βάζοντας το κεφάλι της στην οπή της τουαλέττας! στην ερώτησή μου αν το είπαν στη μαμά ή τον μπαμπά, η απάντηση ήταν: είχαμε φοβηθεί τόσο που κανείς δεν είπε τίποτε.

τώρα, αν φύγουμε από τη λεπτομέρεια και πάμε στο ψητό, τι βλέπουμε; ένα φούρνο εκκολαπτόμενων βομβών. βόμβα για την κοινωνία είναι παιδιά που κανείς δεν πλησιάζει στη σωστή διάσταση της κραυγής τους.

τι έχουμε τώρα; έναν έφηβο με σπαθί. ένα σπαθί νίντζα, απ' αυτά που βλέπεις στο άβαταρ, στα γιαπωνέζικα κόμικς. ο νεαρός σαμουράι κυνηγάει ενήλικες. θα μπει ίσως για θεραπεία και μπορεί να το ξεπεράσει εντελώς και να γίνει μια χαρά άνθρωπος όταν μεγαλώσει.
ΌΜΩΣ ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ.
πόσο φορτώνεται ένα παιδί που ξυπνάει το πρωί, ίσως παίζει η τηλεόραση και γκαρίζουν πεντακόσιοι εκφοβιστές λέγοντας ότι παντού βασιλεύει η αδικία, όταν η ύφεση μας έχει παρασύρει κάτω από το μηδέν, ότι πρέπει να φοβόμαστε. πώς αντιδράνε γονείς που μπορεί να έχουν χάσει τη δουλειά τους, ή που διερωτώνται τι φόρο θα πληρώσουν, πού θα τα βρουν, τι θα κάνουν, ποιο λογαριασμό θα πρωτοπληρώσουν... ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ, ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ, ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΒΕΒΑΙΌΤΗΤΑ Η ΟΠΟΊΑ ΔΙΔΆΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ.
για να μην πω, τι μπορεί να έχει συναντήσει το παιδί και μέσα στο σχολείο. και έξω από το σχολείο. γύρω του.

κατά τα άλλα, ψυχολόγους, έχουμε.
σωρηδόν. δε γνωρίζω την κατάρτιση για το κάθε κομμάτι.
γνωρίζω πάντως πως ξεχειλίζει η ανεργία στον τομέα τους.
αντίθετα, νομίζω οι ψυχίατροι έχουν ήδη πολλή δουλειά, γιατί, τα πράγματα, χωρίς έλεγχο, οι ανθρώπινες ομάδες που γίνονται όλο και πιο ευπαθείς, δεν έχουν στήριξη,
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ.
μιας και οι φυλακές όχι μόνο δε χωράνε, αλλά, ως γνωστόν, είναι σχολεία που μπαίνεις μαθητής και βγαίνεις δάσκαλος,
σε λίγο, το σκεφτήκατε;
ΠΏς ΘΑ ΕΊΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ;

ΠΌΣΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΘΑ ΞΕΚΟΛΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΕΠΆΝΩ ΜΑΣ;

ΕΤΟΥΤΑ ΕΔΩ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΚΑΚΙΆ ΣΚΟΥΡΙΆ ΔΕΝ ΠΙΆΝΟΥΝ....

στα χέρια αδικημένων και εκφοβισμένων παιδιών, ετούτα εδώ τα μάρμαρα, σ' αυτή την πατρίδα που πληγώνει κάθε μέρα περισσότερο, είναι πέτρες στο σύνταγμα. πέτρες στα σχολειά. στο δρόμο, και κυρίως στο μέλλον.






Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

ο δάσκαλος και η τιμωρία

είχανε γίνει μαλλιά κουβάρια.
και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά και όλοι γύρω τους είχαν πολωθεί. πέφτανε οι μπουνιές ανάμεσα στους δυο, και οι άλλοι όλοι, μαζί με τον έναν ή τον άλλον, τρώγονταν για την αδικία.
το θέμα ήταν το ποδόσφαιρο.
στο διάλλειμα της σχολής, στο ματς, μια στραβοτιμωνιά από κάποιον, ένας λόγος παραπάνω, και δυο συμμαθητές, και μάλιστα μαθητές εκκλησιαστικής σχολής, πιάστηκαν στα χέρια, το πράμα πήγε μακριά και βρέθηκαν ως βρεγμένες γάτες μπροστά στο διευθυντή.
νέκρα.
οι έφηβοι δε μιλούσαν πια
μαι αυτός που έπρεπε να μιλήσει για να δει πού είναι το δίκιο και πού το άδικο, δε μιλούσε επίσης!
πάγος.
αφού έμειναν έτσι για κάμποσο διάστημα, όσο να γίνει τεταμένη η ατμόσφαιρα,
ο διευθυντής τους επέπληξε για τη βία που έδειξαν, τους είπε ότι η τιμωρία θα είναι σοβαρή, και τους έστειλε στην τάξη τους.

ναι, η τιμωρία ήταν αξέχαστη:
ο διευθυντής του σχολείου δε θα έτρωγε φαγητό για ένα μήνα.
αυτή ήταν η τιμωρία των μαθητών!!!
να μένει νηστικός ο διευθυντής.
το μάθημα και η τιμωρία ήταν όντως μεγάλη.
σιγά σιγά κατάλαβαν και το νόημα για το ποιος θα είχε δίκιο ή άδικο.
και τα παιδιά πρόσεχαν όλο και πιο πολύ να μην κατατρακυλήσουν στη βία.

τι δάσκαλος!
σήμερα είναι του αγίου Νεκταρίου.
αυτός ήταν ο διευθυντής της ριζαρείου σχολής, ο εκπληκτικός δάσκαλος.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

ένα καφεδάκι και μπλα μπλα για την αραβική ποίηση

λοιπόν, όστις θέλει καφεδάκι, παρεούλα, σ' αυτή τη χειμωνιάτικη κυριακή απόγευμα, καφενεδάκι κοραής, οδός σκουφά και ιπποκράτους, γύρω στις 6 με 6μιση, θα κουβεντιάσουμε για τη σύγχρονη, ή και την πιο παλιά, ή και τις σχέσεις τους, τέλος πάντων, για κάτι τόσο μα τόσο ενδιαφέρον θέμα: αραβική ποίηση. θα είμαι εκεί να αναφέρω ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι! (εντάξει, έχω γράψει κι ένα βιβλιαράκι σχετικό εισαγωγή στη λογοτεχνία των αράβων, ήταν ελληνικά γράμματα, τώρα θα βγει σε άλλες εκδόσεις, και ένα βιβλίο για τον αγαπημένο μου άδωνη- από τη Συρία). ενδεχομένως να είναι και η πέρσα κουμούτση, μεταφράστρια αραβικής λογοτεχνίας και συγγραφέας. την ευγενική πρόταση έκανε ο γιάννης ρουσιάς, αυτός φταίει για όλα, του λέω ευχαριστώ!

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

'είναι για να γα@%$$$$$$με καλύτερα τα κορίτσια κυρία!'

-ΙΙΙΙ!!!!!! ναι, έτσι μου είπε!!!!
το τέρας!
το σκηνικό είναι το εξής: είμαι καθηγήτρια στο γαλλικό ινστιτούτο παράρτημα πλατεία αμερικής (έχει κλείσει τώρα, ήταν πολύ όμορφα και εκλεκτοί οι συνάδελφοι), οι τάξεις μικρές, κι εγώ στην πόρτα μέχρι να βγουν όλοι οι μαθητές.
περνά κι ένας πανύψηλος δεκαπεντάρης που μοιάζω νάνος μπροστά του.
-πώ πω ύψος τα παιδιά!, λέω εγώ. κι αυτός μου απαντάει με τον τίτλο.
έγινα ράκος.
μεταβλήθηκα σε ερινύα εναντίον του εαυτού μου που το άφησα έτσι, και, φυσικά, δεν το ξέχασα.
ήθελα να ισοπεδώσω το όντως θρασύτατο αυτό παιδί.
είχα μπει για μια αναπλήρωση στην τάξη τους.
την επόμενη χρονιά τον είχα στην τάξη μου.
το θυμόταν κι αυτός, προφανώς, κι ήταν έτοιμος για την καζούρα.
ΑΛΛΑ, ήμουνα έτοιμη κι εγώ. μόλις τόλμησε κάτι να μασουλίσει ανάμεσα στα δόντια του, τον κατακεραύνωσα με τέτοια μαεστρία, που φοβόταν και τη σκιά του μέσα στην τάξη.
για να ακούσει μια καλή κουβέντα έπρεπε να ιδρώσει ο δόλιος... και ΠΟΤΈ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΌ ΜΕΝΑ.
επειδή σα δασκάλα είμαι μάλλον αυτοδίδακτη, ενώ όλοι έβαζαν κείμενα από περιοδικά, εγώ, παλιομοδίτισα, έβαζα κείμενα λογοτεχνίας και ερωτήσεις σ' αυτά.
σε κάποια φάση, ζήτησα να δώ τη μητέρα του. είπα στη διευθύντρια να βάλει τη γραμματέα της να την καλέσει.
η γυναίκα ήρθε έντρομη, κι άρχισε να μου λέει ότι τι παιδί είναι αυτό, πόσο τους έχει στεναχωρήσει, και του το λένε να διαβάζει κι αυτός δε διαβάζει, κλπ κλπ, αλαφιασμένη, πιστεύοντας τι θα της ξεφουρνίσω.
της είπα ότι καταλαβαίνω την αγωνία της.
ο έφηβος δίπλα, ήδη σε δυσάρεστη θέση.
κι εγώ της είπα: γι' αυτό, όπως καταλαβαίνετε, σας κάλεσα. έχω ένα ζήτημα με τον ΧΧΧ.
(πάγος από όλους).
θα σας δείξω.
και βγάζω το γραπτό του.
εξηγώ: ο βαθμός του όπως βλέπετε είναι πολύ μέτριος.
--... ναι, εγώ του το λέω, ... ψελλίζει η μαμά.
και μετά εγώ λέω:
ο βαθμός του είναι ο καλύτερος στην τάξη. κανένα παιδί δεν απάντησε με τέτοιο τρόπο στη λογοτεχνία. αυτό με κάνει να σας παρακαλέσω για το εξής:
το παιδί αυτό έχει δυνατότητες που πρέπει να σεβαστεί. να του το πείτε!
...
ξέρετε τι έγινε μετά;
το πιο γλυκό αγόρι, το πιο ευγενικό σχεδόν απίστευτο, ήταν αυτό το αγόρι.
το σκίσιμο που έκανε στην τάξη;
δεν περιγράφεται.
τον έβλεπα για χρόνια. δεν ήταν ψηλός μόνο για να ... χμ χμ. είχε γίνει ένας μίσχος που άνοιγε τα φτερά και τα πέταλά του με αγάπη και με ελπίδα...

το παλιόπαιδο! με πήραν τα ζουμιά. ας έχει καλό!