Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

atheneum, 28-1-2010. η λογιοσύνη της μαργαρίτας δαλμάτη

Μαργαρίτα δαλμάτη
Διαπρεπής μουσικός και ιστορικός της μουσικής.
Στα 85 της, ως ιέρεια της επιστήμης, μυεί το κοινό με μια ομιλία της στη μουσική του 17ου αιώνα στην Ευρώπη.
Αναφέρει τους μεγάλους μουσουργούς. Τα ονόματά τους. Πού γεννήθηκαν. Δραττόμενη από αυτό το ιστορικό γεγονός, το οποίο κατέχει, η κυρία δαλμάτη συναναφέρει κάθε ιστορικό γεγονός που επηρέασε τη χώρα όπου γεννήθηκαν οι προσωπικότητες αυτές,
Μέσω της ιστορίας του τόπου τους
Εξηγεί
Τη βιογραφία των ανθρώπων αυτών,
Την πορεία τους προς άλλες χώρες και τα αίτια αυτών των διαδρομών, και στη συνέχεια
Πάντα με τη δύναμη της μύησης, μας εξηγεί
Το μουσικό τους έργο, τις επιδράσεις που δέχτηκαν ή που καταχώρησαν στο ζωντανό οργανισμό της μουσικής ανά τους αιώνες.

Η κυρία δαλμάτη, με μιαν ακρίβεια
Φοβερή
Μιλά,
Εξηγεί
Κάνει κατανοητό
Μυεί
Μυεί,
Δλδ ΔΙΔΑΣΚΕΙ, δίνει –κι εγώ είμαι νεοσσός που τράφηκα από εκείνη-
Χωρίς ίχνος εξωτερικού στοιχείου:
στα χέρια της,
δε βαστά κιτάπια και χαρτιά.
Ούτε καν ένα μικρό σημειωματάκι,
Ένα πλάνο,
Ένα κάτι.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΕΙ ΤΗΣ ΕΞΟΧΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΗΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ!
Σκύβω να τη φιλήσω στο τέλος.
Είναι τόσο χαρούμενη, τόσο ζωντανή, τόσο έξοχη, τόσο ζεστή, όσο ένα σπουργίτι μπροστά σ’ ένα ζεστό ψίχουλο, μια κρύα νύχτα.
Το ζεστό ψίχουλο είναι η αγάπη που ενέπνευσε σε όλους μας, και μας ευεργέτησε με αυτήν.
Εκείνη είναι το χαρούμενο σπουργίτι που όλα τα κάνει μόνη, φτεροκοπώντας μέχρι τη στιγμή της τελικής νοσηλείας της.
Κρύος κόσμος είναι ο κόσμος όπου η Μαργαρίτα ζει με απόλυτη διακριτικότητα και αξιοπρέπεια που
Αυτή η αξιοπρέπεια είναι μύηση στις αξίες της ζωής
Και διδασκαλία.

Η λογιοσύνη της ΚΥΡΙΑΣ δαλμάτη
Είναι η
Μουσική
Η ιστορία της μουσικής
Η φιλολογία
Η λογοτεχνία………
Ο λόγος είναι η αρμονία, εξ ού και οι σχέσεις της μουσικής με τα μαθηματικά
Ο λόγος της κυρίας δαλμάτη ήταν πάντα αρμονικός και γενναιόδωρος.

Μουσικός, καθηγήτρια μουσικής, καθηγήτρια ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο,
Ιδιαιτέρα γραμματεύς του αείμνηστου Μακαρίου Αρχιεπισκόπου Κύπρου
Μεταφράστρια στα ελληνικά διαπρεπών συγχρόνων ιταλών διανοουμένων
Μελετητής της λογοτεχνίας με εξαιρετικές δημοσιεύσεις ο καβάφης του 64 είναι από τις πιο πρωτοπόρες κριτικές ματιές στο έργο του
Λογοτέχνις η ίδια με βιβλία που εξαντλήθηκαν
-και αδικήθηκαν-
Ποιήτρια με διεθνή αναγνώριση,
-=μου τη σύστησε ο Άδωνης’ όταν τους τιμούσαν, και τον παγκόσμιο άραβα ποιητή άδωνη και τη μαργαρίτα μας στην ίδια πόλη της Ιταλίας, κι έτσι γνωρίστηκαν μεταξύ τους,
εκδότης του περιοδικού ‘πλατεία αμερικής’
πλατεία αμερικής…
το σπουργίτι μας, έμενε εκεί.
Η εταιρεία που ίδρυσε η Μαργαρίτα υπόσχεται τέτοιο καιρό του χρόνου να γίνει παρουσίαση και του φιλολογικού-λογοτεχνικού της έργου, με τη συνεισφορά προσωπικοτήτων των γραμμάτων.

Μαργαρίτα, δε μίλησα για τη λογιοσύνη σου.

Στο όνομά της, στο όνομα της υπόσχεσης όλων των μαθητών σου να αγωνιστούμε με τις δικές σου αξίες στη ζωή μας,
Θέλω να διαβάσω αυτό το ποίημα που μου έδωσε χτες ο θωμάς:
(ο θωμάς καραχάλιος είναι ο πρόεδρος του συλλόγου των φίλων της παλαιάς μουσικής)


Ταφή στη θάλασσα

Το ρούχο της ψυχής μου έχει παλιώσει
Και κάνει ψύχρα.
Όταν θα’ χω καινούριο, θα ‘θελα
Τούτο το παλιό να το ρίξω στη θάλασσα
Σ’ αυτή τη θάλασσα που φυλάει κοράλλια και μαργαριτάρια, και τα ναυάγια
Και καθρεφτίζει τον ουρανό.
Την έχω δει σε τέλεια ακινησία,
Την έχω δει φουρτουνιασμένη
Την έχω δει ν’ ανατριχιάζει σαν εμάς,
Ή να κοντανασαίνει
Είναι το σπίτι μου.
Θα’ θελα να ξαναγυρίσω σπίτι.
Να γίνω ένα με τα βότσαλα στο βυθό της, που για χρόνια και χρόνια τα λειαίνει
Το χάδι της το ακατάπαυστο,
Κι ύστερα μ’ ένα κύμα της τα βγάζει στη στεριά
Μαζί με άδεια κοχύλια.
Μα εγώ δε θέλω να με ξαναβγάλει στη στεριά.
Θα μια ο μουσαφίρης που ήρθε γι α λίγο
Και μένει για πάντα.\

Θα νιώθω να με διαπερνά
Ο ενάλιος κόσμος
Να ‘ρχονται τα μικρά ψαράκια να με τσιμπούν
Για να ξυπνήσω,
Κι εγώ να μη ξυπνάω, όπως τότε
Που με ξυπνούσανε πρωί για το σχολειό.

Μαργαρίτα Δαλμάτη








ήταν εκεί. η εκδήλωση ήταν ανάλογη του ύφους και της καλοσύνης της, περάσαμε εξαιρετικά. στο τέλος ήρθε μια κοπελιά και είπε: κάποιος έχει γράψει στο διαδίκτυο και το 'χουμε εκτυπώσει και βάλει στην είσοδο της αίθουσας,,,
χαμογέλασα.

η εκδήλωση είχε απίστευτα υψηλό μουσικό επίπεδο. το πρόγραμμα βασισμένο σε μεγάλα έργα μεταξύ 1650 και 1750.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Μαργαρίτα Δαλμάτη, Atheneum, μπροστά ακριβώς στο σταθμό του Θησείου,Πέμπτη στις 8.30 μμ

αφιέρωμα στην αγαπημένη

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΔΑΛΜΑΤΗ

σήμερα πέμπτη στο ατενέουμ, τη σχολή της,στις 8.30μμ

θα παίξουν τσέμπαλο διαπρεπείς μαθητές της.

σας προσκαλούμε να παραστείτε.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

παροχή υπηρεσιών και καθηγητές ή δάσκαλοι σχολείων

τι είναι παροχή υπηρεσιών;
νομίζω είναι 'πράματα' που δεν είναι υλικά, και που κάνουν κάποιοι για να είναι καλύτερη η υποτιθέμενη ζωή μας2.
πολύ απλά, παροχή υπηρεσιών είναι ένα γκαρσόνι, -τι κάνει το γκαρσόνι- για να δίνει αυτό που είναι υλική παροχή, πχ ένα σουβλάκι ή μια σαλάτα αγγουροντομάτα ή 'ένα σουτζουκάκια' κ.ο.κ.

θέλω λοιπόν να σας ρωτήσω: οι δάσκαλοι δίνουν γνώση ως ύλη, ή ως διδακτέα ύλη;
αν δίνουν ύλη όπως τα γκαρσόνια δίνουν 'μία γεμιστά'
ή αν κάνουν κάτι άλλο, και δε δίνουν μόνο 'μία φυσική' ή 'μία ααρχαία'
τι στο καλό δίνουν στα παιδιά μας;

ΔΛΔ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ;






αν θέτε, πείτε.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ο σουρεαλισμός και η παροχή υπηρεσιών

λοιπόν, μια ανάσα για ένα καφεδάκι στο κέντρο της αθήνας.
κοντά στο νοσοκομείο του συγγρού, ένα όμορφο καφενείο, με κόκκινους τοίχους και ζεστασιά...
α, να εδώ θα πάμε!
πολύ όμορφη διακόσμηση, έξω καρέκλες αλλά με τέτοιο κρύο πού να κάτσεις, μπήκαμε μέσα. όμορφη διακόσμηση, αναπαυτικοί καναπέδες, ατμόσφαιρα.

ήρθε η γκαρσόνα. ο φίλος μου, που κόβει το μάτι του, μου μίλησε για τον πισινό της.
προσβλήθηκα σχεδόν, μετά την κοίταζα. όντως, εντυπωσιακό, μια νεαρή κοπέλα που πάει από τραπέζι σε τραπέζι κι η γραμμούλα του πισινούλη είναι έξω... διαρκώς. όντως θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτική, για πολλούς λόγους, ας πούμε μόνο να μη μου πάρει τον γκόμενο, αν και το θέμα θα μπορούσε να αφορά πρωτίστως εκείνη, έτσι δεν είναι;
παραγγείλαμε ένα καπουτσίνο κι ένα κόκκινο μαρτίνι.
ήταν πολύ αναπαυτικά, αλλά, όντως πέρασε μισή ώρα από την ώρα της παραγγελίας.
σκεφτήκαμε να φύγουμε, και να αφήσουμε έτσι την παραγγελία.
λυπήθηκα την δόλια τη γκαρσόνα που ίσως είχε τόση δουλειά που δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
σηκώθηκα να δω τι γίνεται.
ε, τέλος ήρθε κι η παραγγελία, μαζί με την απόδειξη τιμής.
η τιμή ήταν 6 και 4.5 και 3, σίνολο 14 ευρώ!
φόρεσα τα γυαλιά μου να επλαηθεύσω.
περιμέναμε να πληρώσουμε, μάταια.
σηκωθήκαμε, κι είδαμε κι άλλους σηκωμένους στη με΄ση του μαγαζιού.
κι αυτοί ψαχνανε να βρουν τη γκαρσόνα για να πληρώσουν.
τελικά εμφανίστηκε.
ο φίλος της έδειξε την απόδειξη, κι εκείνη μας εξήγηαε ότι λάθος χρεώθηκε μια κόκα κόλα γιατί είχε γράψει μαρτίνι κόκκινο και το πέρασε ο ταμίας για κόκα.
τέλος πάντων πληρώσαμε και φύγαμε.
βγαίνοντας έξω ήταν μια κυρία και ρώταγε:
συγγνώμη, μήπως είδατε την γκαρσόνα; δεν μπαίνω μέσα γιατί έχω φάει μπακαλιάρο σκορδαλιά και την περιμέων έξω!
εντελώς τρελό!
την άλλη φορά που θα πάμε, θα έχουμε μαζί μας και μια ρέγγα, μια μακαρονάδα, κι ένα θερμός με τον καφέ μας.
ώραία θα είναι...

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

ένα ταξίδι που δε θα κάνω (εκτός κι αν μου το προσφέρουν)

λοιπόν
πριν λίγο καιρό, είχα δει τον περίφημο πύργο του ενός σχεδόν χιλιομέτρου προς ουρανό μεριά.
ξέρουμε όλοι, τον περίφημο πύργο στο ντουμπάι, για το οποίο ντουμπάι ακούμε στις ειδήσεις ότι είναι υπό οικονομική κατάρευση.
τα δύο αυτά αντιφατικά γεγονότα με ώθησαν να σκεφτώ με το δικό μου τρόπο, τον πολύ κοινό:
πύργος της βαβέλ...
ματαιότητα και ματαιοδοξία...
άφρονες πλούσιοι, σύμφωνα και με την ευαγγελική εκείνη παραβολή, όπως ένας πλούσιος, χωρίς να λογαριάζει κανένα γύρω του, έχει σοδειά πολύ καλή και το πρόβλημά του είναι πού να συνάξει τους καρπούς του. φτιάχνει λοιπόν καινούριες αποθήκες να τους φυλάξει για πάρτη του, κι έρχεται στη συνέχεια ο άγγελος του θανάτου να τον ρωτήσει: αφού πεθαίνεις τώρα, όλα αυτά, ποιανού θα είναι;'...
σκέφτηκα επίσης ποια η συνάφεια ανάμεσα στους ασπροφορεμένους μανδύες και το αμέρικαν ντριμ.

μόλις όμως χάζεψα σε μια τρομερά διδακτική διαφήμιση, που σας παραθέτω, αν πατήσετε στον τίτλο του παρόντος σχολίου:
προσωπικά δεν μπορώ να έχω σχέση με όλα αυτά, γιατί απευθύνονται σε ανθρώπους με πολύ χρήμα. νό κόμεντς, που λένε.
έκθαμβη όμως από το βιντεάκι, και πέρα από τα σχόλια των προσώπων, βλέποντας την απόλυτη τάξη του σχεδίου
πρώτη σκέψη: πόσο διαφορετικό είναι αυτό το σχεδόν βίρτουαλ σχέδιο, στυλ μακέτα, κι όχι φωτο, με τα δέντρα κι αυτά σχεδόν στο ίδιο μέγεθος μεταξύ τους,
από μια αέναη πόλη, όπως το κάιρο, η δαμασκός, η ιερουσαλήμ, κλπ.
από τη μια το χάος της ιστορίας (με τη φτώχια τον πλούτο τη δόξα και την αθλιότητα σε ένα ζωντανό και δραματικό παρεδώσε),
από την άλλη, γιατί να μην το πούμε;, το όραμα του αύριο.

στο νου μου ήρθε η ντίσνειλαντ.
μια βίρτουαλ ζώνη με βίρτουαλ ήρωες που, ναι μεν αμερικάνικη, πλην όμως, τώρα, και στη γαλλία, και αλλού νομίζω.
καλώς ή κακώς, το χτίσιμο ενός τόπου περιορισμένου και ιδανικού, δλδ περίπου ψεύτικου.
ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ, ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΟΥΝ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΤΟΠΟ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ (βέβαια περιοριστικός όρος το χρήμα), ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΚΑΡΤΟΥΝ.

αυτό είναι μια επιτυχία. πολύ μεγάλη. τεράστια.

και μετά ήρθε στο νου μου η ολλανδία, οι λεγόμενες κάτω χώρες, που έντυσαν τα παιδικά χρόνια μου με το περίφημο παραμύθι του μικρού ολλανδού που έβαλε το χεράκι του στο τείχος του νερού κι έσωσε τους συμπολίτες του...
θυμάμαι στο σινεάκ που με πήγαινε η μαμά μου και βλέπαμε τους ολλανδούς ως μυρμηγκάκια να κερδίζουν γή μέσα από τη θάλασσα.

αναρωτήθηκα, γιατί τότε κανείς από το περιβάλλον μου δεν έλεγε 'ματαιότητα και ματαιοδοξία'...
παρόμοιο δεν είναι αυτό που γίνεται στο ντουμπάι; παρόμοιο αλλά ανάλογο με την εποχή του, όπου χρησιμοποιούνται όλες οι σύγχρονες επιστημονικές και υλικοτεχνικές πρωτοβουλίες στην κατασκευή ενός οράματος.

πραγματικά χάρηκα που είδα αυτό το βιντεάκι. σκέφτηκα πως δεν κάνουμε χώρο θετικό στο μυαλό μας για τους Άραβες.
πως είναι και πάλι ικανοί να ανοίξουν δρόμους, όπως έκαναν στο μεσαίωνα.
αρκεί να μην εμπλακούμε στο σκοτάδι της θρησκείας. ας την αφήσουμε αυτήν εκεί που είναι η θέση της: στις ψυχές των ανθρώπων και στους ναούς της.
ελευθερία και όραμα.
πολύ το χάρηκα το βιντεάκι.
καμάρωσα.
θα μιλήσω γι' αυτό κάθε φορά που μιλώ για αρχιτεκτονική στον αραβικό πολιτισμό.
καλημέρα σας!
είμαι υπερβολική; το στυλ μου είναι.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

κοινωνία. δεν αξίζει να το διαβάσετε

όντως, ό,τι και να πω θα είναι περιττό.
μα θέλω να το πω.
χτες είδα τηλεόραση, λίγο μετά το συμβάν όπου βόμβα έσκασε μπροστά στη βουλή.
αυτή η χαζοπρόταση σημαίνει ότι δεν μπόρεσα να πληροφορηθώ τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή, όντας προσκεκλημένη κάπου όπου 'πήρε το μάτι μου' σε μια αναμμένη τηλεόραση το έκτακτο δελτίο ειδήσεων.

το έκτακτο δελτίο ειδήσεων.

άκουσα πεντακόσες φορές τη λέξη 'στην καρδιά της δημοκρατίας'
καλά, μεταφορικές έννοιες είναι μεταφορά ειδήσεων;
ποια καρδιά της δημοκρατίας αλήτες; εκεί που εμείς ο λαουτζίκος ξέρουμε ότι μοιράζουν αυτοκίνητα, προνόμια, κι όταν εμείς ο λαουτζίκος έχουμε ανάγκη από κάτι πάμε και φιλάμε στα προσωπικά γραφεία κατουρημένες ποδιές για να κερδίσουμε 'μια θέση στο δημόσιο', μια 'εξασφάλιση', μια 'διευκόλυνση';
και μετά πάμε και ψηφίζουμε πάντα τια ίδια πρόσωπα, τα ίδια ονόματα, τα ίδια φθαρμένα ιδεώδη;
και μετά συναλλάσουμε τις κυβερνήσεις όπως τα παιδάκια συναλλάσσουν καρτούλες με αυτοκίνητα κούρσας ή αγαπημένους πρωταγωνιστές;

ΝΑΙ, ΠΙΣΤΕΥΨ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΆ, ΑΛΛΑ ΔΥΣΥΤΧΏς ΕΜΕΙΣ Ο ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΡΌΣΩΠΟΊ ΜΑΣ ΖΩΗ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΛΑΜΕ ΣΕ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ.

βάλε λοιπόν το κεφάλι κάτω, δημοσιογράφε, που επαναλαμβάνεις 'στην καρδιά της δημοκρατίας' γιατί σου φάνηκε ωραίο, και πες τίποτα ουσιαστικό, αλλιώς, βούλωσέ το σε παρακαλώ! κι εσύ καναλάκι μου, παίξε το αποκοιμιστικό εργάκι σου να τελειώνουμε!

κι εκεί μέσα, μας φέρνουνε και τα πρόσωπα.
προς τιμήν του ο γιώργος παπανδρέου, -να μια φορά που δε θα πω κακό γι' αυτόν'- αποφάσισε να μη μιλήσει.
έδειξε στη φάτσα του απλώς τη στεναχώρια και την έγνοια που νιώσαμε όλοι.
μπράβο ρε μάγκα! αυτό, μάλιστα! τι να σχολιάσει; τι να πει;
ενώ, υπέροχη ατάκα του υπουργού δημοσίας τάξης, και υπέροχη φωτο: πρώτο πλάνο ο κύριος χρυσοχοϊδης, συμπαθέστατος κατά τα άλλα, και δεύτερο πλάνο, ο τόπος της έκρηξης, περιχαρακωμένος με τις πλαστικές κόκκινόάσπρες λουρίδες.
κι ο υπουργός να λέει: 'η αθήνα είναι ασφαλής'.

ρε σεις δημοσιοτέτοιοι, όταν παίρνετε πλάνα, δε βοηθάτε και λίγο τους πολιτικούς μας;
ήταν σαν να παίρνατε φωτο εμένα ως νοικοκυρά μπροστά στο καμένο φαγητό μου, και να λέω: όταν μπαίνω στην κουζίνα είμαι βασίλισσα του σπιτιού'.



...


α, και μετά πήγα σπίτι!
γωνία σόλωνος και σκληπιού, έχετε δει που συνήθως υπάρχει ένας πλανόδιος μανάβης;
χτες, στην παρκαρισμένη και φυσικά άδεια καρότσα του μανάβη, στεκόταν κι ακουμπούσε το χέρι του ένα νεαρό παιδί. σχεδόν αμούστακο. ένα μειράκιον, που θα έλεγαν οι βυζαντινοί.
όχι, μην ανησυχείτε, δεν ήταν ούτε πρεζόνι που βαστιόταν να μην μπέσει, ούτε κανας παλιοανάρχας που ετοιμαζόταν να βάλει βόμβα.
ένα σηδιρόφρακτο παιδί που παρίστανε τον αστυνομικό ήταν.
φορούσε κράνος, επιγονατίδες, σκληρό αλεξίσφαιρο, κι όλα τα συναφή. ακουμπούσε εκεί λες και περίμενε γκόμενα. πάνω στην καρότσα είχε τρεις φραπέδες.
θα μου πεις, δεν έχουν δικαίωμα για φραπέ;

μα, ούτως ή άλλως, όλοι,
μια φραπεδιά έχουμε καταντήσει.
πάρτον έναν και χτύπα τον άλλον.
και η διεθνής οικονομία μας θεωρεί αυγολέμονο.
σούπα τα έχουμε κάνει.

τη λέξη πατρίδα την αντικαταστήσαμε με τη λέξη 'τόπος'
τη λέξη κοινωνία την έχουμε κάνει 'μαφία'
τη λέξη δημοκρατία την έχουμε κάνει 'επιλογή σιωπής'

υπάρχει νομίζω απελπιστική ανάγκη να αγαπήσουμε τη δημοκρατία και να μη λέμε παπαριές, αλλά να μιλάμε με αλήθειες.
αυτό θέλει άρνηση της βίας.
η βία που έχουμε όλοι μέσα μας είναι η διαπλοκή, το προσωπικό συμφέρον, η εμπάθεια.
για μια φορά εύχομαι να γυμνωθούμε και να μπορέσουμε να μιλήσουμε αληθινά.

τι λέω τώρα!
σε λίγο θα το σβήσω αυτό το χαζο-σχόλιο.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

μια σαχλαμάρα ακόμη.

808
Ένα παιδί τρέχει στα κακοτράχαλα καλντερίμια των ανέμων
Και ζητά
Να σκουπίσει τα δάκρυά του στα μαντήλια τους
Όμως αυτοί, τρέχουν
Τρέχουν
Λοιδορούν το παιδί.
Το παιδί, αποκαμωμένο από την προσπάθεια, δεν πιστεύει πια στους ανέμους.
Πιστεύει στις μάχες με τα φαντάσματα
Πετάει ακόντια στο χρόνο
Ντύνεται δον κιχώτης.
Δον.
Πάντα δικός σου ο άνεμος της αλήθειας, πάντα δικός σου ο αγέρας που τρέχει κι η ματιά που δεν προστατεύεται από κανένα αντικείμενο πόθου,
Αυτή,
Που τυφλή,
Ξένη,
Ποτίζει
Τα δέντρα των άλλων.



ελένη κονδύλη.2010-01-06

το φως. το απρόσιτο. το φως το απρόσιτο

τι κουβέντα!
κοιμόμουν μικρή και κανένας θόρυβος δε με ξυπνούσε. με ξυπνούσε όμως το φως που έμπαινε από τις γρίλιες του κλειστού παραθύρου, και τα κλειστά μου μάτια, όσο κι αν σφαλίζονταν, δέχονταν φως.
ξυπνούσαν; δεν ξέρω. στην καθημερνή γλώσσα λέμε: 'και ξύπναγα'.
φαντάσου τώρα ένα φως
τέτοιο που να είναι απρόσιτο.
που να ανοίγεις, να κλείνεις, να παλεύεις, κι εκείνο να είναι τόσο δυνατό, τόσο μα τόσο δυνατό, που να μην μπορείς να το δεις, να το υποψιαστείς, να το αγγίξεις, να το οσμηστείς, να το αισθανθείς, να το ακούσεις, να το καταλάβεις.

Αν, έλεγε ο νουάιμα, ο φοβερός μύστης του 20ου αιώνα...
'αν' .... 'κλείσε τα μάτια: θα δεις...'

άκουσα σήμερα για το απρόσιτο φως των θεοφανείων.
το φως που ξέρεις, είναι κόσμους μακριά: σύμπαντα πόνου, ταπείνωσης, ηρεμίας, γαλήνης, ανέχειας, πλούτου άγνωστου, τυφλότητας.
το φως που ξέρεις, είναι αιωνιότητες φωτός μακριά σου
σφίγγεις τα μάτια, αδύνατον, ούτε τότε μπορείς να το δεις,
ανοίγεις, τα μάτια έχουν νερά για να καθαριστούν, δάκρυα ροές καθαρά μάτια, παλεύεις, τίποτα, ξέρεις, αυτό, το φως, το απρόσιτο,
δε θα το δεις
δε θα το αγγίξεις
δε θα το ακούσεις όταν έρχεται
θα το εκλιπαρήσεις να φανερωθεί και θα ξέρεις ότι είναι απρόσιτο

μα σε μια στιγμή φωτός που δεν είναι δική σου,
θα σε αγγίξει
γιατί είναι παντού μα πολύ μακριά από τη ζωή σου
θα σε συνεπάρει για μια ελάχιστη στιγμή ζωής πάνω σου
θα σ' αρπάξει όπως ο ψαράς αρπάζει σε μια στιγμή πόνου το ψάρι του και το πετάει αλλού
τέτοια στιγμή ελέους και αθανασίας.

ήλθες εφάνης το φως το απρόσιτον.

ημέρα των φώτων.
κάθε ευχή που δεν είναι εσωτερική αυτή τη στιγμή μου φαίνεται μάταιη.
καλημέρα σας.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

ο φώτης! (τερζάκης) και η εταιρεία διαπολιτισμικών σπουδών

τον γνώρισα όταν μια φορά διάβασα στη βιβλιοθήκη της ελευθεροτυπίας την ωραιότερη κριτική για δυο βιβλία: το ένα δικό μου, για τη λογοτεχνία των αράβων, και το άλλο του γούτα, η ελληνική σκέψη στον αραβικό πολιτισμό.

η αναφορά στα δυο βιβλία ήταν πρώτα πρώτα συγκινητική, γιατί αγαπώ τόσο πολύ το δημήτρη γούτα, άσε πόσο σπουδαίος είναι, αλλά βρε παιδί μου τον αγαπώ και τόσο, που ήταν χαρά και τιμή να μιλάει κάποιος και για τους δυο μας.
από την άλλη, ο στόχος μου όταν έγραφα το βιβλίο, ήταν ακριβώς ό,τι ανέφερε ο φώτης, άρα πραγματικά ικανοποιήθηκα από την κριτική. έτσι πήρα τηλέφωνο τον οτε, έμαθα ότι στην αθήνα υπήρχαν δυο φώτηδες τερζάκηδες, και πήρα τηλέφωνο και άφησα ευχαριστίες.
μέχρις εκεί.
κι όταν βγήκε το βιβλίο του αραβικού πολιτισμού, τότε έβαλα τον εκδοτικό να επικοινωνήσει και να παρακαλέσω τον τερζάκη να παρουσιάσει το βιβλίο μου στην εσηέα. ε. από τότε γίναμε φίλοι.

ο φώτης γιορτάζει αύριο!
χρόνια πολλά σε όλους τους φώτηδες, και στον τερζάκη.

ο φώτης τερζάκης αναζητά δρόμους σκέψης με μια σειρά διαλέξεων κάθε χρόνο.

η εταιρεία διαπολιτισμικών σπουδών,
όπου οργανώνονται οι διαλέξεις, άλλαξε στέκι.
τα εγκαίνεια του νέου χώρου θα είναι
το σάββατο 9 γενάρη,
στις 7 το απόγευμα
ΕΤΑΙΡΕΊΑ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΏΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
μαυρομιχάλη και βουλγαροκτόνου 23 γωνία

ελάτε να γνωρίσετε δραστηριότητες και πρόσωπα.

ευχόμαστε χρόνια πολλά στο φώτη και καλή συνέχεια σε όλη την προσπάθεις.

ένα ατυχές περιστατικό

ναι, έγινα τούρκος.
τουρκάλα.
και φυσικά δεν είπα τίποτα. το είχα βουλώσει, τουλάχιστον ελληνιστί.
γιατί δεν είπες τίποτε; θα με ρωτήσετε. μα γιατί είναι το στυλ μου, να είμαι δειλή, άφωνη, λυπημένη μπροστά σε μικρά λυπηρά πράγματα.

μα δεν θα το αφήσω έτσι. ψυχανάλυση τόσα χρόνια, δεν είναι για να καταλήγει κανείς στην υστερία, μα στην αλήθεια του τι έχει μέσα του. στην έξοδο.

να λοιπόν η ιστορία.
πρέπει να πάω να υπογράψω κάποια θέματα στον τόπο εργασίας μου.
λέω στο γιο μου το σεραφείμ: να προσπαθήσεις να είσαι όσο πιο ήσυχος μπορείς, κι εγώ, αν προσπαθήσεις, σου υπόσχομαι να τελειώσουμε γρήγορα και να κάνουμε ό,τι θέλεις.
-να γυρίσουμε σπίτι, είπε ο σεραφείμ.
-ωραία. κι εσύ να προσπαθήσεις.

η λέξη 'προσπάθεια' πιάνει καταπληκτικά.
μπαίνουμε λοιπόν στη γραμματεία. δέχομαι ένα πάκο γράμματα. ο σεραφείμ κάθεται στην πολυθρόνα ενός άδειου γραφείου.
όρθιος ένας νεαρός υπάλληλος της υπηρεσίας όπου γνωρίζετε οι περισσότεροι ότι εργάζομαι.
είναι νέος. όχι και τόσο βέβαια. απλώς, προσπαθεί να κάνει λιγάκι τον 'ανερχόμενο'.
-θέλω νερό!' μου λέει ο σεραφείμ.
δίπλα στον όρθιο νεαρό είναι το ψυγειάκι με ένα κάρο ποτηράκια, και διάφορα για τα μέλη της γραμματείας.\
αφού έχω ευχηθεί σε όλους καλή χρονιά, με τους τρόπους που ποτέ δεν αλλάζω, όποιον κι αν χαιρετάω, λέω στον νεαρό:
μπορείτε να δώσετε ένα ποτηράκι νερό στο σεραφείμ που διψάει;
κοιτάζει στο ψυγείο, και μου λέει:
-εδώ έχει ο κάθε υπάλληλος το μπουκάλι του. πηγαίνετε στο καμαράκι εκεί πίσω, ανοίξτε την πόρτα, έχει ποτήρια και βάλτε νερό από το νιπτήρα.


μου φάνηκκε αγενέστατη η απάντησή του, αλλά είπα: πάει στο διάολο, ας πάω μέχρι εκεί, έστω για να επαληθεύσω το επίπεδο συζήτησης και ευγένειας.

πρόκειται για ένα νιπτηράκι με κάποια ποτήρια που φυσικά κανείς δεν μπορεί να μεταχειριστεί, γυάλινα δυο ποτήρια πάνω στο ραφάκι του καθρέφτη. ένας νιπτήρας χωρίς καμία αξίωση καθαριότητας ή βρωμιάς. ένας τόπος όπου κανείς δεν μπαίνει να πιει νερό, πόσω μάλλον ένας 'φιλοξενούμενος' της υπηρεσίας.

επαλήθευσα το επίπεδο του νεαρού 'κυρίου', γύρισα στο σεραφείμ και του είπα γαλλικά: αγόρι μου, δεν έχει καθαρό νερό εδώ, ο κύριος δεν ήταν καθόλου ευγενικός, θα φύγουμε γρήγορα και θα πιούμε νερό έξω'.
-εντάξει, δεν πειράζει, δεν διψάω και τόσο, μου είπε στα ελληνικά ο σεραφείμ.

σκέφτομαι την επόμενη φορά να προσφέρω ένα μπουκαλάκι νερό στον υπάλληλο με το λαμπρό μέλλον.
μπορεί να τον βοηθήσει να ξελαμπικάρει τις ιδέες του και κυρίως να το έχει, αν κάπιος του ζητήσει νερό, να μπορεί να του το δώσει...

ξέρω γω;

εμένα όλο αυτό μου βρώμισε ψυχική μιζέρια. άσε που είμαι σίγουρη ότι αν του έλεγα 'πήγαινε σε παρακαλώ να μου φέρεις ένα νερό', μπροεί να γινόταν πιο ευγενικός.

:)