Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

η στρέλλα και η μονάκριβη.

η στρέλλα, είναι, φυσικά, ελληνίδα. τσάμπα τον είχαμε τον οιδίποδα εμείς;
με αυτό το σκεπτικό, το στόρυ είναι κοινό.
ε, όχι δα!, κοινό! δεν ντρέπεσαι ελένη να το λες αυτό; -αφού σίγουρα δεν είναι για το ευρύ κοινό, που λένε. όντως, όταν πήγα στην αίθουσα να το δω, έπιασα κουβέντα με όλους τους θεατές. έξι είμασταν όλοι κι όλοι.
ήμουνα με τη ρούλα καραμήτρου, το φίλο μου το χρίστο. οι άλλοι τρεις ήταν δυο διάσπαρτοι ηλικιωμένοι, η μια ήταν γυναίκα που τη βλέπω στην εκκλησία της γειτονιάς μου, -ποιος ξέρει η δόλια τι ακριβώς ερχόταν να δει στο πραγματικά υπέροχο αυτό έργο-, ο άλλος ήταν ένας καβαφικός και μόνος γέροντας, κι η τρίτη 'ξένη' ήταν μια ελληνίδα που δεν είχε πατήσει τα σαράντα.
δλδ όλη η αίθουσα άδεια.
κρίμα.

η μονάκριβη,
-μιας και άρχισα με το κοινό στη στρέλλα, ας το κάνω και για τη μονάκριβη:
η αίθουσα περίπου άδεια. σίγουρα πάνω από έξι, μα όχι πάνω από είκοσι. ίσως 17. πήγαμε δυο ζευγάρια φίλων. στο τέλος εμείς οι δυο χειροκροτήσαμε, γιατί πραγματικά μας έλιωσε. ο άλλος φίλος μας είπε: 'δεν είναι εδώ ο σκηνοθέτης! γιατί χειροκροτείτε;'
'γιατί μας άρεσε το έργο! δεν ήταν πολύ δυνατό;'
παρακολουθούσε τη συζήτηση μια κυρία δυο καθίσματα μπροστά. την κοίταξα με νόημα και χαμόγελο, σαν να απευθυνόμουν και σε κείνη, μιας και κοίταζε. τότε η κυρία κοίταξε το ταβάνι της αιθουσας, μάζεψε με την καλούμπα το βλέμμα της να μην κοιτάει 'ανθρώπους ξένους' και πάγωσε τη φατσούλα της στην αδιαφορία'
α, ναι, χτες ήμουν στη γειτονιά μου περίπου, στο αβάνα. άλλο κοινό. βόρειο.
σαχλαμάρες.

το γεγονός είναι ότι δύο καταπληκτικές ταινίες είχαν σχεδόν μηδενικό κοινό.
γιατί;
φταίνει μόνο οι διαφημίσεις, ή το κοινό έχει κατεργαστεί προς την κιτσαρία;

στις κατώτερες κοινωνίες
-τι είναι κατώτερες κοινωνίες μαμά; -είναι παιδί μου οι κοινωνίες-ταμπού, όπου απαγορεύεται η έκθεση των θεμάτων που τη βασανίζουν και επιτρέπεται το ακατέργαστο πάθος, κοινή συναινέσει-
στις κατώτερες κοινωνίες λοιπόν, όποιας τάξης, η αιμομειξία είναι γεγονός.
ένα γεγονός που τρελαίνει.
ο αδελφός μου σπούδασε ιατρική στο βέλγιο, και ήταν ένα θέμα στο μάθημα της δεοντολογίας και της γυανικολογίας: στα ορεινά χωριά της βόρειας ευρώπης, ένα στάνταρ είναι όταν λείπει για να γεννήσει η μητέρα, να την αναπληρώνει κόρη.
προς θεού όχι παντού και όχι πάντα.

στο στρέλα το στόρυ είναι ένα παιδί, ελλειματικού πατέρα 'δεν ήσουν ποτέ εκεί', που, φοβούμενος την ομοφυλοφιλία μέσω της παιδοφιλίας, εγκλιματεί για το παιδί του, άρα το αγαπά, όσο άξεστα κι αν καταχράται του ρόλου του, και τον μπουζουριάζουν για χρόνια.
ο γιος, με την έλλειψη του μοντέλου του πατέρα, αναζητά τον πατέρα ακριβώς στο φόβο του, στην έλλειψη, και γίνεται τραβεστί.
το παιδί, όπου η αθωότητα παραμένει ως ανάγκη προστασίας, παρακολουθεί τον πατέρα, που τον αναζητά με το δικό του αδύναμο τρόπο.
τελικώς οι δυο αυτοί άνθρωποι πλησιάζονται και αγαπιούνται μέσα από το αντικείμενο του φόβου τους και οι δύο: πατέρας και γιος ...οιδιποδίζονται.
το πλαίσιο αυτού του σεναρίου της ζωής γίνεται κατανοητό και μη κατακριτέο μέσα από την έκφραση ανθρωπιάς που καταφέρνει να εκδηλωθεί στον άπονο κόσμο.
οι περιθωριακές ομάδες, με τα όσα προβλήματα, βγάζουν αγάπη.
αγάπη με κεφαλαίο και με ταπείνωση. αγάπη αληθινή όπου το παράπονο έχει πάψει κι έχει γίνει η αποδοχή της ήττας.
μεγάλη αγάπη, σχεδόν ευαγγελική. άδολη.
την αγάπη συνοδεύει ο σαρκασμός, δλδ ο πόνος της.
τα λαμπάκια, σίγουρο κιτσάτο χαρακτηριστικό. σύμβολο: ο γιος βρίσκει στα σκουπίδια έναν πολυέλαιο, τον φτιάχνει, τον γεμίζει κορδέλες και χάρη σ' αυτόν μεταβάλει το δωμάτιο σε τριτοφυλικό:)
ο πατέρας παλεύει, φτιάχνει ένα σχεδόν παιδικό πορτατίφ, που κι αυτό γεμίζει με τα φώτα του ουρανίου τόξου τις ερωτικές νύχτες αυτού του ζευγαριού όπου ο πατέρας αγνοεί, μα ο γιος βρίσκει μόνο έτσι τον τρόπο να συνδεθεί και να εκδικηθεί σχεδόν τον πατέρα.
γι' αυτό και το βάθος, ο σαρκασμός ενός 'χάπυ έντ' έχει μεγάλη δύναμη σ' αυτό το έργο. γιατί η συγγνώμη δίνεται με την αναγνώριση στα μάτια του πατέρα του δικού του λάθους. ο πατέρας αναγνωρίζει πως 'πληρώνεται' και 'πληρώνει' με τη ζωή του και το δράμα του την πονεμένη και για χρόνια ανύπαρκτη πατρότητά του.
μπορεί να τα λέω χαζά, μα το έργο είναι μεγαλειώδες.
δεν είναι μόνο η επεξεργασία του βάθους αυτού του στόρυ.
η σκηνοθεσία.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ. το όνειρο, τα σύμβολα, η αγάπη, η ωμή βία και το ωμό σεξ, η συμπόρευση της κενής κοινωνίας, η περιγραφή μιας ομάδας που οι περισσότεροι γνωρίζουμε μόνο για να περιεργαστούμε λες και είναι μακριά μας, τώρα να, όχι μόνο δίπλα μας, μα ίσως και μέσα μας, το κλειδί, που δίνεται από το γιο στον πατέρα, το όνειρο ξανά προς το τέλος, ο ύπνος ανάμεσα στον πατέρα και το βρέφος, τα 'χριστούγεννα', το πάρτυ, το μοίρασμα. η αγάπη
ταπεινωμένη
μα η αγάπη
ορθή, σα σοφία.
μπράβο στο σκηνοθέτη, χίλια μπράβο. μπράβο και στους εξαιρετικούς ηθοποιούς!
φοβερό έργο!

στη 'μονάκριβη', ένα ίδιο σκηνοθετικό κλειδί που επαναλαμβάνεται είναι το κόκκινο μαντήλι.
στις περιθωριακές γειτονιές της νέας υόρκης, όπου σιγά σιγά ούτε καν τα ταμπού δεν υπάρχουν, μιας και δεν υπάρχει παράδοση από πουθενά.
η περιγραφή του βιασμού από τον πατέρα στο κοριτσάκι του είναι άπαιχτη. ονειρική εντελώς.
η έκφραση βίας και ψυχασθένειας από τη μάνα, η υποκρισία του περιβάλλοντος σε σχέση με μια βιομηχανοποιημένη κοινωνική υπηρεσία, κι αυτή πολύ ειρωνικά δοσμένη.
ωστόσο, το άμέρικαν ντριμ, σωστό, υπαρκτό. δυνατό.
η προσωπικότητα της μονάκριβης μπορεί και ονειρεύεται, και οδηγείται πέρα από τις κοινωνικές υπηρεσίες, μέσα από μια δασκάλα, πάντα μια φωτεινή δασκάλα ή δάσκαλο (ο μαθηματικός, η διευθύντρια, και η υπέροχη καθηγήτρια-συνοδός), περνώντας πέρα απ' αυτά, η μονάκριβη-τέρας εξανθρωπίζεται σιγά σιγά, μαθαίνει, ελπίζει, αγαπά.
στεριώνει.
εξαιρετικό έργο, επίσης μην το παραλείψετε.

ξύπνησε το γιοκάκι μου, δε γράφω άλλο. τα δυο έργα έχουν πολλά κοινά στοιχεία χωρίς κανένα να αντιγράφει το άλλο.

δείτε τα. προβληματίζουν και καλλιεργούν.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

ε, όχι! ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΩΣΑΜΕ

πώς τολμήσανε ευρωπαίοι δημοσιογράφοι και δη γερμανοί,
με την ιστορία τους αμαυρωμένη κι αυτήν από ένα ναζισμό, κι όχι μόνο από ένα ναζισμό, αλλά από εγκλήματα που βάρυναν ολόκληρη την κοινωνία,
πώς τόλμησαν να προσβάλουν την κλασική παιδεία που τους χαρίσαμε, καλώς ή κακώς!

ΟΧΙ
θεωρώ εντελώς χυδαίο και απάνθρωπο
για το εξώφυλλο ενός περιοδικού τους, του φόκους,
να πάρουν την Αφροδίτη της Μήλου και να της βάλουν στο χέρι το σχήμα του κωλοδάχτυλου!

ΟΧΙ ΡΕ!
μπορεί να σας ταιριάζει,
όσο απάνθρωποι κι αν είμαστε κι εμείς με τη διαπλοκή και τα σκάνδαλα!, αλλά

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΌ ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΑΣ.

ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΣΘΕ ΝΑ ΤΑ ΘΙΓΕΤΕ.

σας τα δωρήσαμε, και τώρα πια είναι παγκόσμια ληρονομιά. ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΆ ΩΣΤΟΣΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΑ ΑΜΑΥΡΩΝΕΤΕ.

αρκετά, μην πουλιέστε και τόσο ακριβά, ούτε σεις αξίζετε. αν αξίζατε άλλωστε, δε θα είσαστε τόσο εμπαθείς.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

ήταν η εποχή που είχα όνειρα.
τα βάσανα της εποχής εκείνης ήταν το βάθος μιας ανελεύθερης ψυχής, παραγεμισμένης με καταπίεση.
η αναζήτηση της ανεξαρτησίας, φυσικά και δε γινόταν με 'σωστούς' τρόπους, δλδ ούτως ή άλλως λογοκριμένη ήταν από το περιβάλλον μου, και γι' αυτό το λόγο, κρυμένη.
τα βάσανα ήταν εσωτερικά, ενώ το απέξω ήταν τέτοιο που σε κάθε γωνιά της μεσαιωνικής λουβαίν, που με έθρεψε, υπήρχε μια χαιρετούρα, μια κουβεντούλα που δεν τέλειωνε, είτε με συμφοιτητές μου, είτε καθηγητές, είτε γριούλες, γεροντάκια, καθολικούς μοναχούς με ράσα, πορτογάλους που ζήλευαν την πτώση της δικτατορίας μας, μαύρους που ήθελαν να κουβεντιάσουν για ρατσισμό, φανατικούς καθολικούς που πίστευαν μετά μανίας στο αλάθητο του πάπα και συγχρόνως στον οικουμενισμό, βέλγους που γοητεύονταν από την ορθοδοξία, βέλγους που ήθελαν ανατολή, ελληνιστές που θαύμαζαν μιαν ελληνίδα που μιλούσε ελληνικά που αγαπούσαν, άραβες που απομιζούσα εγώ, όπως ο μονσενιέρ φεγκάλι -πάντα μαζί του καταλήγαμε σε μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι, θεός σχωρέστον- κλπ κλπ.
κι άλλα, τα λογοκρΥμένα, που δε λέω.
κι άλλα, κι άλλα...
στα μη λογοκριμένα, υπήρχε και μια κυριακάτικη ενασχόληση που άρχισε ως καταπίεση, τυφλή, πονεμένη, δύσκολη, και κατέληξε στο δώρο που νομίζω πως έχω τώρα.
νομίζω πως έχω το δώρο να λέω ό,τι μου'ρχεται περίπου, συντονισμένη τις περσότερες φορές ωστόσο με τη λέξη 'κοινό'. 'ακροατήριο'.
'ακροατήριο' σημαίνει ακρωτήριο -δλδ είσαι μακριά από τους άλλους, δεν κουβεντιάζεις, γιατί εκεί δε γίνεσαι εύκολα αποδεκτή-, αλλά καταπιέζεις τους άλλους με τη γνώση που έχεις της καταπίεσης, κι έχεις βρει ένα δρόμο να το πετυχαίνεις αυτό: να νιώθεις πώς να πας κοντά, ενώ οι άλλοι νομίζουν πως είσαι μακριά. και για μια στιγμή, τη στιγμή της ειλι-κρίνειας, εσύ να διαφανεύεις και να διαφεντεύεις για κάτι που πιστεύεις πως ίσως είναι γι' αυτούς που είναι εκεί. η σκέψη του στόχου, του βαθιού στόχου, όποια και να είναι: μικρή σκέψη, μαραμένη, μα αληθινή, όσο μου επιτρέπεται στο υπόγειο που είμαι, στο σκοτάδι, μικρή αληθινή σκέψη, ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, αφού για μένα, το 'εμένα', ματωμένο είναι. είθε όχι για αυτούς.
κυριακή της ορθοδοξίας σήμερα, ακούω τις καμπάνες, είμαι σπίτι.
δυστυχώς, είμαι σπίτι.
είκοσι χρονών και κάτι, κι είχα κιόλας ρονταριστεί στο: 'εσένα που δε θέλεις να δεις γύρω σου γιατί σε πονάει ό,τι έχεις γευτεί μέχρι τώρα, εσένα θέλω να σε κάνω περήφανο για κάτι, δεν ξέρω ακόμη τι, αλλά θα βρω!!! ναι!!, ΘΑ ΒΡΩ ΑΜΕΣΩΣ, θέλω να το καταφέρω',
αυτό το δώρο, αυτόν τον αγώνα τον κέρδισα τότε, θα γράψω ξανά και άλλοτε πώς, στη σχέση μου με τον κόσμο των μεταναστών.
με αυτή τη δύναμη είχα πάει στον επίσκοπο της εποχής, και του είχα πει: κυριακή της ορθοδοξίας πλησιάζει, κι είμαστε σ' ένα τόπο με πολλές μιλιές. γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς εδώ 'φετ ντε λ'ορτοντοξί' που λένε κι οι γάλλοι, γιορτή: να καλούμε αυτή την κυριακή στην εκκλησία όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες, και η λειτουργία να γίνεται τουρλού τουρλού η ίδια με ξενόγλωσσα κομμάτια: ελληνικά, γαλλικά, σλαβονικά, σέρβικα, ρουμάνικα, φλαμανδικά, και ό,τι προκύψει.
καλά έκανε ο επίσκοπος και δεν απάντησε στη σαχλαμαρένια μου έπαρση.
όμως από τότε και μετά αυτό γινόταν και στις βρυξέλλες...
φαντάζομαι πως γίνεται ακόμα.
το θυμήθηκα γιατί σ'αυτή τη γιορτή που όντως έβρισκες φίλους από κάθε ορίζοντα, και κουβέντιαζες με χίλιους δυο, άκουσα μια κραυγή, που διήρκεσε κάμποσα δευτερόλεπτα κι έπαυσε μετά. έτρεξα προς το ωραίο βήμα, απ' όπου ακούστηκε, μα είδα μονάχα ένα αγαθό γεροντάκι να βαστάει ένα λουλούδι.
μου εξήγησαν: στο βέλγιο υπήρχε τότε ένα γηροκομείο ρώσων.
το γεροντάκι αυτό, που ήρθε με τη βοήθεια των υπολοίπων, είχε χάσε τα λογικά του.
κάποτε, ρώσος ιεραπόστολος στην κίνα.
συνελήφθη, κι η τιμωρία του ήταν να του γδάρουν το κεφάλι. επέζησε, μα όποιος τολμούσε να πλησιάσει στο κεφαλάκι αυτό, έβγαινε πάντα η ίδια ίσως ανατριχιαστική κραυγή ενός πόνου ανεξίτηλου. στη μνήμη. στο μέσα.
κι όμως, αυτό το ανθρωπάκι συνέχιζε να ζει για τόσο καιρό.
και να τώρα, κυριακή της ορθοδοξίας, τα θυμάμαι αυτά σήμερα.
σκέφτομαι το μεγαλείο της θεωρίας της εικόνας.
έτσι, μεγαλείο της 'θεωρίας της εικόνας' όλα με μικρά, τίποτα με κεφαλαίο.
αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο.
με πρότυπο το λόγο που γίνεται σάρκα, και άρα με κεφαλή της γιορτής τη θεοτόκο ως δοχείο της ενσάρκωσης
κι όπου οι άνθρωποι δινουν το αίμα στο λόγο κι ο λόγος δίνει στο αίμα τους την αθανασία μέσα από την ένωση μαζί του,
είναι όντως τόσο μεγάλη γιορτή, ακόμα και για μένα...
η θεωρία της εικόνας
το να δεις
την εικόνα
να δεις, να βλέπεις
την πίστη σου ως εικόνα άρα τον ευατό σου ως εικόνα
την εικόνα σου ως κατ'εικόνα ενός ΑΛΛΟΥ,
ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
αυτού που θα είναι πάντοτε άλλος, πάντα σαμαρείτης κι εσύ μη-σαμαρείτης, πάντα άυλος κι εσύ υλικός, πάντα έμπειστος και εσύ μη-πιστός, πάντα άφθαρτος κι εσύ θνητός
πάντα άλλος, που σε καλεί
στο δικό του κάλος
κι εσύ παραδίδεσαι στην αρμονία της ελευθερίας που λέγεται ένωση του ανθρώπινου με τη φύση,
ένωση της ανθρώπινης φύσης με αυτό που είναι πέρα απ' αυτήν,
θεωρία αυτού που είναι πέρα από τη λογική, πέρα από την καθημερνότητα και τον καθημερινό πόνο, θεωρία της ένωσης του μέσα μας με τον ουρ-άνω μας, την εσωτερική Ιερου-σαλήμ του καθενός μας...
να δώ και να αποδεχτώ τον εαυτό μου μέσα από την παράκληση, την παρηγοριά, τον πόνο της καθ'ομοίωσιν εικόνας του παντός.
πανταχού παρών ο θεός
τα πάντα πληρών μέσα μας
όσο μάταια κι αν τα γράφω
κλείνω τα μάτια και πιστεύω σ'Εκείνον
που μου έδωσε την ικανότητα να βλέπω τον εαυτό μου και να τον αγαπώ όποιος κι αν είναι.
ελπίζοντας.

υγ. ουρανός είναι ένας πλεονασμός γλωσσών: ούρ, η πόλη της μεσοποταμίας, σήμαινε 'άνω', εξού 'ουρανός' στα ελληνικά. αν 'ουρ' ήταν γι αυτούς ο τόπος λατρείας του θεού που ήταν πάνω απ αυτούς, 'ιερό' είναι ό,τι μέσα μας μάς κάνει να βλέπουμε αυτό που είναι βέλος προς κάτι ανώτερο από μας. το ιερό, στο οποίο ανήκουμε, κι ανήκουμε από αγάπη Εκείνου για μας, και ημών προς Εκείνον.

κανείς νομίζω δεν πρέπει να διαβάσει αυτά.
το 'πρέπει' δεν υπάρχει εδώ. υπάρχει απλώς μια ηλίθια, αληθινή, ηλίθια εξομολόγηση, ίσως ακαταλαβίστικη. δεν ξέρω γιατί τη γράφω, μα θέλω να τη γράψω. σκασίλα μου αν φανεί η αρλουμποσύνη μου! σιγά τα αυγά!
καλημερα σας!

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

ειδήσεων και θηρίων, παρουσίαση χτες. απολογισμός

να 'ρχίσω απ' την αρχή:
ξέρετε ποια είμαι γω; ε; ξέρετε;
(οι πρόβες ήταν με την ηθοποιό, τη γειτόνισα, το μπάτσο, τον νταλικέρη, να 'χουν το χέρι στη μέση, το κορμί λίγο να γέρνει, και τ άλλο χέρι σε μια κίνηση αυτοκυριαρχίας)
παρόλο που, φυσικά, το είχα επαναλάβει πολλές φορές, δε μου βγήκε, αλλά το ακροατήριο φοβήθηκε όσο να'ναι, άντε τώρα να ειδοποιείς το δαφνί να έρθει χαλάνδρι, και συμμαζεύτηκε.

ναι, αλήθεια, τώρα, περάσαν και τα χρόνια, κι ο θυρωρός της πολυκατοικίας μου τουλάχιστον αυτός, με ξέρει.
χάρη στον εκδοτικό οίκο ελληνικά γράμματα, με τη δική του διακίνηση και μέγεθος, τα βιβλία μου κάνουν τη δική τους πορεία.

πώς είναι όμως η αρχή; όταν είσαι 'σκοτάδι' ως πρόσωπο και ως πορεία;
είναι πανέμορφα.
άλλο δλδ να βγάζεις ένα βιβλίο τώρα, και να κυκλοφορεί κάπως η σκέψη 'ναι, αυτή ασχολείται με ..., έχει στο νου της ... κλπ κλπ.
βλέπεις το βιβλίο αλλιώς.
δεν το αφήνεις σχεδόν να μιλήσει.
όταν όμως το πρόσωπο είναι σκοτάδι, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ.
έτσι λοιπόν,
στα πρώτα χρόνια του βελγίου, μαθήτρια στη δευτεροβάθμια, αυτοί που δημοσίευσαν τότε κείμενα δικά μου, όντως τα σεβάστηκαν γι' αυτό που ήταν αυτά, αυτά που κείτονταν μπροστά τους, χωρίς όνομα, χωρίς νόθευμα. έτσι ακριβώς όπως ήταν. μόνον αυτά.
ο χάρης σακελλαρίου, ο οδυσσέας ελύτης, ο κωστής τριρόπουλος ήταν αυτοί που στάθηκαν μπροστά στα κείμενα χωρίς καμιάν αναφορά σε ανθρώπινο βίο.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ.
και να
που η τιμιότητα αυτής της πρώτης αλήθειας, την ξαναβρήκα στο διαδίκτυο.
στον μπερντέ του διαδικτύου, που, ακριβώς, γράφεις ό,τι σου έρθει, με σκοπό κανέναν άλλον πέραν της αλήθειας που σου τρώει τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο, και βγάζει από κει το περίσσευμα της καρδίας, γιατί αλλιώς θα σκάσεις!
το διαδίκτυο λοιπόν ελευθέρωσε κι εμένα την καρδιά μου, που λέει ένα τραγούδι, ελευθέρωσε κι εμένα τη γραφή μου θα έλεγα κι εγώ, και θυμάμαι τον τίτο πατρίκιο να μου λέει, δείχνοντας μου με την αγάπη παιδιού στο πρόσωπό του ένα τετράδιο: γράφω, γράφω κάθε μέρα, να γράφεις κι εσύ, αυτό είναι δρόμος...
να λοιπόν που το 'ειδήσεων και θηρίων'
είναι προϊόν σχεδόν διαδικτύου.
κι η βραδιά εχτές, σχεδόν βραδιά διαδικτύου ήταν.
η απλότητα των σκοτεινών γνωριμιών, δλδ των πιο φωτεινών, των πιό αληθινών: δίχως τη διαπλοκή του 'κύκλου'.
κι όμως, τόσο γνωστοί, που δεν έμεινε νομίζω ούτε ένας, από τη μικρή σύναξη που ωστόσο είχε και όρθιους γιατί μπόλικοι ήταν, δεν έμεινε ούτε ένας που να μη γνωριστούμε.
η αυθεντικότητα των σχέσεων βασίλεψε δλδ τόσο, που μας έφερε όλους κοντά.
το χάρηκα.
χάρη σ' εσάς.

ευ-χαριστίες.
τελικά, πλεονασμός η λέξη.
στο 'ευ', ή στο 'χάρη' να σταθώ;

εγώ χτες στάθηκα χάρη σε σας.
στέκομαι, είναι μια λέξη δίφορη, σαν τα δέντρα.
στέκομαι: λιγάκι μια στάση, στο γολγοθά του καθενός. ένα άγγιγμα. μια ανάπαυλα. μια ανάσα. μια αλήθεια ζωής ταπεινωμένης ευτυχώς,
και στέκομαι: μπρώ και στέκομαι, δεν πέφτω. ο άνθρωπος στέκεται ορθός επειδή τον στηρίζουν οι άλλοι. έτσι μαθαίνει να είναι δέντρο.
σας ευχαριστώ όλους, σήμερα έχω πράσινα φύλλα.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

ειδήσεων και θηρίων. παρουσίαση 18 φλεβάρη

ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΘΗΡΙΩΝ



τι μέρα πέφτει; πέμπτη.
την επόμενη πέμπτη. σε μια βδομάδα.
τι είναι;
το δεύτερο βιβλίο με ποιήματα της ελένης κονδύλη.
πού είναι το βιβλίο;
αυτό δεν το ξέρω, είναι στα χέρια του εκδότη σε βίρτουαλ κατάσταση ακόμη. θα το δω μαζί σας, στο

βιβλιοπωλείο μικρός κοραής
(Ο 'Μικρός Κοραής' βρίσκεται στην διεύθυνση Παπάγου 7 και Αριστοφάνους, στο εμπορικό κέντρο του Χαλανδρίου, πολύ κοντά σε στάσεις μέσων μεταφοράς
www.mikroskorais.gr/ )
την πέμπτη 18 φλεβάρη στις 7 το απόγευμα


ξέρω όμως το περιεχόμενο του βιβλίου:
έχει πράματα που είναι κείμενα στις σελίδες του, που μερικοί τα λένε ποιήματα, άλλοι ποίματα, άλλοι ίσως τα πουν αλλοπρόσαλα πράματα, τέλος πάντων, κάτι τέτοιο, εκ των οποίων και το πρώτο δημοσιευμένο, εν έτει 1972.

το 71 βλέπετε, με πήραν και με φύτεψαν στο βέλγιο, έφηβο φοβισμένο πράμα. 16 χρόνων στο γαλλικό σχολείο, τάξη γκρεκολατίν, να μεταφράζουνε τα γαλλάκια από γαλλικά στα λατινικά, κι εγώ μαζί, και να κάνουν σοφοκλή και να μην είμαι πρώτη, καθότι τότε οι γκρεκολατίν ήταν οι τάξεις του πιο υψηλού επιπέδου των σχολείων.
μάθαινα πράματα και τ' ακούμπαγα πάνω μου, μπας και γιάννει λιγάκι ο πόνος της ξενητειάς και των πολιτικών της εποχής εκείνης καταστάσεων με τη δικτατορία,
κι ο σοφοκλής, ο νιζίνσκι, ο μωρίς μπεζάρ, ήταν ένα συνοθύλευμα ύπαρξης για μένα.

ο συχωρεμένος ο χάρης σακελλαρίου πήρε τότε ένα 'πράμα' απ' αυτά που έγραφα, ουσιαστικά μαθητικό, -κάναμε αντιγόνη στη γαλλική τάξη, κι εγώ ήμουν η μόνη ελληνίδα- και μου το έστειλε -έκπληξη!- δημοσιευμένο στο περιοδικό 'Νεοελληνικός Λόγος'...

όταν έφτασε το αντίτυπο σπίτι μου, και το είδα!
φανταζόσαστε! στα δεκάξι μου τι έκπληξη ήταν εκείνη...

ε, να, κι αυτό, το έχω μέσα σ' αυτό το βιβλίο. διάφορα κείμενα από το 1971 ως το 2009, μην πω και δέκα.
γιατί ξέρετε, γράφω αβέρτα κουβέρτα ό,τι μου κατέβει.
και τους βάζω κι έναν αριθμό για να τα ξέρω, ξέρει κι ο μοναχικός λύκος από αριθμούς, τόσο με τη γερμανίδα φίλη του, όσο και με μένα.
έχω λοιπόν καμπόσα που πλησιάζουν το χιλιάρι περίπου, κι άντε τώρα, πήρα μερικά.

ο τίτλος

ειδήσεων και θηρίων

έχει δυο νονούς: η μαρία ροδοπούλου βούτηξε τη συλλογή στο νερό με ένα στίχο δικό μου, και το λαδάκι του χρισμού που ακολούθησε το έβαλε το 'ενδυμίων εκδόσεις' που έκκοψε στο στίχο τα μαλλάκια, κι έμειναν οι τρεις λέξεις

ειδήσων και θηρίων


ναι, οκ, αόριστα.


θα έρθετε; σας θέλω. αν μπορείτε, να θέλετε, θα είναι χαρά και τιμή για μένα.
για σας θα είναι μια μορφή άσκησης. ελάτε λοιπόν, πρώτη βδομάδα της σαρακοστής θα είναι!

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

οι ιδέες και το κοινό. θέατρο άνεσις, το γιασεμί και τ' όνειρο

θέατρο 'Άνεσις'.
εδώ που τα λέμε, όνομα και πράμα
όλα προσβάσιμα.
πήγα με το Σεραφείμ φέτος, και είδαμε κάτι που έμοιαζε με αυτό που είχαμε δει πέρσι.
η ιδέα είναι η ίδια: μουσική καλλιέργεια και ψυχ=αγώγηση
σε μια κοινή γκάμα ανάμεσα στα παιδιά και τους συνοδούς τους, είτε είναι γονείς, είτε δάσκαλοι, είτε ό,τι δήποτε.
αυτό με παρακίνησε και πήγα και φέτος.

περιγραφή:\
1. σκηνικό
μια αυλή που μπορεί να συνεπάρει ένα πιτσιρίκι ή να ενδιαφέρει έναν έφηβο, καλοστημένο και απλό σκηνικό, απλό πλην όμως θεατρικό, δλδ με τα μικρά του μυστικά, το πάνω, το κάτω, το ενδιάμεσο, κλπ.
μου αρέσει προσωπικά το 'θεατρικό' σκηνικό, δλδ αυτό που ναι μεν δείχνει πραγματικότητα, έχει όμως το κατιτίς του εξωπραγματικού, κλπ.
2. στόρυ
μια μικρή ομάδα ανθρώπων που ζουν στη 'γειτονιά', συγχρωτίζονται, ζουν, μιλάνε, ονειρεύνται, αντιδρούν.
ο τίτλος είναι ενδεικτικός: ένας νέος που θέλει να ξεφύγει, να πάει αλλού (Αυστραλία), κουβαλώντας ωστόσο στο πορτοφολάκι του ένα γιασεμί, που είναι τόσο σκληρός αλλά και τόσο δεμένος μαζί του: ο έρωτας της αγαπημένης και η σκέψη του φευγιού, η μια να θέλει να νικήσει την άλλη.
η αυλή είναι αυτή που έζησαν πραγματικά ή νοσταλγικά, μα το ίδιο θετικά νοηματοφόρα, η αυλή δλδ η κοινωνία του εξήντα. το όνειρο της κοπελιάς που έρχεται από χωριό να κατακτήσει το στερέωμα της πρωτεύουσας, ο νεαρός που δε βρίσκει πώς να ζήσει στη φτωχογειτονιά, η γυναίκα που έχει γίνει η πλύστρα με τον ακαμάτη και μάλλον δοσίλογο στο καφενείο, η οικογένεια με τα ιδανικά, την αγάπη ανάμεσα σε συζύγους και το παιδί, την ελπίδα που δίνει η αγάπη, τις ιδέες που εκείνη την εποχή λογοκρίνονται και οδηγούν στη φυλακή, την ερωτευμένη γυναίκα που περιμένει το γράμμα από τον αγαπημένο που είναι στα ξένα, τον περιπτερά που είναι ο 'προύχοντας' της περιοχής,
...
με τα αστειάκια του, το δάκρυ του, τη σκέψη του, κυρίως όμως την αισιοδοξία και την τροφή για σκέψη, τους προσεγμένους διαλόγους του (θα επανέλθω)
το στόρυ έχει ένα σκοπό:
να μυήσει τους μικρότερους στην αισθητική της μουσικής του μίκη θεοδωράκη
και να ευχαριστήσει τους μεγαλύτερους γιατί δική τους είναι η αισθητική πολλών γενιών τώρα που ανέδειξε και τράφηκε με τη μουσική αυτή.

έτσι το έργο ξετυλίγεται ανάλαφρα και παιδικά, μα όχι ανώφελα και αδιάφορα προς τους μεγάλους συνοδούς.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ.
ΑΞΙΖΕΙ

η ιδέα λοιπόν είναι λαμπρή:
δεν είναι το κοινό παραμύθι που ο τυχόν γονιός ή εκπαιδευτικός θέλει να βγει έξω να καπνίσει γιατί τον έχουν πρήξει τα μικρά που κουβαλάει μαζί του για ένα έργο που δε βλέπεται. ένα ανάλαφρο εργάκι που αν το βλέπαμε βράδυ, ευχαρίστως θα πηγαίναμε σε κανα ταβερνάκι απ΄ αυτά τα λίγα της εποχής, και θα βλέπαμε το διπλανό μας με λιγότερη αδιαφορία απ' ό,τι στο φαστ φουτ της κουλτούρας και της κουζίνας.

ΠΡΟΤΑΣΗ\
επειδή είπα ότι θα επανέλθω:
στους διαλόγους που είναι ανάλαφροι, υπάρχει τρόπος να μείνει ένας μεγάλος και στη βάση τους να εξηγήσει πολλά και πολύ σπουδαία κοινωνικά θέματα όπως: λογοκρισία, φυλακή, κουτσομπόλης, εκμετάλλευση, οικονομική μετανάστευση, όραμα, κλπ.
πραγματικά είναι μια πλατφόρμα για διαπαιδαγώγηση.

άλλη πρόταση:
σε μια τάξη μαθαίνεις στα πιτσιρίκια κάποια από τα τραγούδια του θοδωράκη,
και μετά παίρνεις την τάξη και τη φέρνεις έτσι προετοιμασμένη σ' αυτό το υπέροχο θέατρο.
ε, εγώ σας λέω πως είναι μια υπέροχη ιδέα. τα παιδιά θα νιώσουν τη διάδραση του μαθήματος και του πολιτισμού, κι οι συνοδοί τους θα περάσουν πανέμορφα...