Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

δοκιμασία

δοκιμασία

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

ο μοναχικός λύκος έφυγε;

μιλούσα μαζί του πριν λίγο καιρό.
δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που διάβασα στην κοπτοραπτού και στην αγράμπελη.
μέσα μου σχηματίζεται ένα κενό.
ούτε η ίδια η αγάπη δεν μπορεί να το καλύψει.
αντίο, αγαπημένε μας αντώνη.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ο κόκκορας.

γενέθλια.
να θυμηθώ μια ιστορία δική μου, πολύ δική μου.
την α' δημοτικού την έκανα στο 'εκπαιδευτήρια νοητάκη'. είμασταν δυο τάξεις μαζί, η πρώτη και η δευτέρα.
μια μέρα η κυρία έλειπε. μπήκε στην τάξη ένας κύριος. για το πρωτάκι που ήμουνα ένας 'κύριος' ήταν ένα πολύ περίεργο και σεβαστικό πράμα που δίδασκε στην 6η. κι ήρθε με τα δικά του παιδιά στην τάξη. για μας τα μικρά έκανε κάτι απίστευτο, που με προβλημάτισε πολύ, μα πάρα πολύ:
κρέμασε πάνω από τον πίνακα ένα σχήματος Α3 χαρτόνι, με έναν κόκκορα, ναι, κόκκορα! απ' αυτούς με τα πολλά χρώματα μεταξύ χρυσού και καφέ στην ουρά.
και είπε σ' εμάς τα μικρά να ζωγραφίσουμε τον κόκκορα ενώ αυτός έκανε μάθημα στους μεγάλους.
ήταν μια στιγμή μεγάλου άγχους για μένα: πώς να κάνω με το μολυβάκι μου αυτά τα χρώματα; πώς άλλαζαν τα πούπουλα, οι φτερούγες, το λιρί, το χρώμα του ράμφους, κλπ κλπ...
αδιέξοδο.
το έκανα έτσι, αλλιώς, τρωγόμουνα, αγωνιούσα, προσπαθούσα απεγνωσμένα. μου άρεσε πάντα από τότε που ήξερα τον εαυτό μου να ζωγραφίζω, ή να νομίζω πως ζωγραφίζω. μα αυτό, τώρα, πώς, μα πώς!!! να το καταφέρω! και πάλευα...
σε κάποια στιγμή ο δάσκαλος άρχισε να περνά από τα θρανία να βλέπει τις ζωγραφιές των μικρών.
εγώ, έντρομη, πήρα το μπλοκ μου και το έκρυψα.
εσύ; δε ζωγράφισες; μου είπε.
τον κοίταξα έντρομη. δε μιλούσα.
δε ζωγράφισες εσύ λοιπόν! γιατί;
μιλιά εγώ.
η διπλανή μου, μαρτυριάρα, λέει:
ζωγράφιζε.
πού είναι το μπλοκ σου; λέει ο δάσκαλος.
μιλιά εγώ.
τότε αρχίζει το ψάξιμο κάτω από το θρανίο, σ'εκείνη τη θήκη. έψαχνε η διπλανή μου.
σε κάποια στιγμή, ανάμεσα σε μυξομάντηλα και τετράδια, βρέθηκε το μπλοκ.
ετοιμαζόμουν να βάλω τα κλάματα γιατί περίμενα ότι ο δάσκαλος θα με έστελνε στο πυρ το εξώτερον.

και τότε αυτός, (ε, πού είσαι κύριος; στη γη ή στον παράδεισο; μ' ακούς; καλή σου ώρα!), πήρε το μπλοκ, φώναξε όλα τα παιδιά να κοιτάνε και είπε:
αυτός είναι ο πιο ωραίος κόκκορας που έχω δει ποτέ! δέκα με τόνο! κι έβαλε ένα 10άρι σαν το κεφάλι μου, και το μπλοκ μου πήγε πάνω από τον πίνακα....

δε θυμάμαι συναισθήματα.
θυμάμαι σα σφραγίδα ζέστης μέσα μου, όλο αυτό το γεγονός.
ίσως
αυτός
εκεί
ο δάσκαλος
να μην ήταν άνθρωπος, αλλά μια μικρή πόρτα στον παράδεισο.
να είναι καλά όπου κι αν είναι...:)

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

εξυπηρέτηση πελατών/πολιτών/ανθρώπων. Δήμος χαλανδρίου

πήγα στο παλιό δημαρχείο χαλανδρίου, στα κεπ. ήθελα το γνήσιο υπογραφής σε μια υπεύθυνη δήλωση. δεν περίμενα καθόλου, οι δυο υπάλληλοι που είχαν αυτή την αρμοδιότητα ήταν ελεύθεροι. μάλιστα κάθισα να γράψω την υπεύθυνη δήλωση και μετά πήγα ξανά μπροστά στον υπάλληλο. είχε πολλή ζέστη, ξέρετε, την περασμένη βδομάδα έγινε αυτό.
νά σου κι ένα χοντρούλι γεροντάκι. ζητούσε γιατρό, γιατί στο παλιό δημαρχείο ή κάπου τέλος πάντων υπάρχει δημοτικό ιατρείο.
το γεροντάκι ρωτάει τον τύπο που κάνει περίπου πόρτα εκεί, κάθεται, βλέπει, κλπ κλπ.
ο τύπος απαντάει:
- όχι. να πάτε σπίτι σας και να δείτε από το ίντερνετ πότε έχει γιατρό.
- μα... λέγανε σήμερα...
- ε δεν έχει σήμερα, υπάρχουν πολλές αλλαγές τώρα.
-... πώς, ίντερνετ εγώ ... δεν...
- ε, τι να σου κάνω, αγγάρεψε καναν ανηψό σου εκεί, να βρει.

ΓΑΜΏΤΩ.

νομίζω, κύριε Δήμαρχε Χαλανδρίου, μέλη του διοικητικού συμβουλίου, εκτιμάτε πως το 'γαμώτω', λόγω ανθρωπιάς, θα το λέγατε κι εσείς.
το γεροντάκι έφυγε.
πιστεύετε πως δεν πρέπει να κάνετε τίποτε γι' αυτό;
αποκλείεται, άνθρωποι είσαστε κι εσείς.

πρότασή μου: μιλήστε σ' αυτούς που πληρώνονται από τον δήμο, η τρίτη ηλικία είναι ευπαθής. δε θα ήταν τίποτα να βρει άκρη ένας υπάλληλός σας απ' αυτούς που μάλιστα εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή έτυχε να μην έχουν φόρτο εργασίας. εφόσον μάλιστα υπάρχει κι αυτός ο υπάλληλος που, περίπου, κάθεται εκεί και επιβλέπει, και βλέπει ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι εκείνη τη στιγμή δεν έχουν δουλειά, θα ήταν δύσκολο να εξυπηρετηθεί ένα γεροντάκι; κοντά στα άλλα του προβλήματα με τον καύσωνα, τη μοναξιά, την οικονομική κρίση, να του κολλήσουμε και την κατάθλιψη;

επιμένω στο γαμώτω.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

ιστορίες από το σπίτι μου.




ο νίκος δεν είναι απο δώ.
κατάγεται από τη μακρινή κίνα.



 Sat Mar 24, 2012 11:44 am
τον γνώρισα με το μυτερό κινέζικο καπέλο του, να τριγυρνάει μέσα στ' αμπέλια του πατέρα μου. στην αρχή δεν καταλάβαινα αν κρυβόταν ή αν κάτι κυνηγούσε.
περνώντας ο καιρός και οι μέρες κατάλαβα πως δεν κυνηγούσε τίποτα, ούτε κρυβόταν: ο τρόπος να ζει ο νίκος ήταν να ακολουθεί τη φύση: πήγαινε μαζί της εκεί όπου αυτή τον καλούσε.
ήταν αφοσιωμένος σ' αυτήν.
ο νίκος ήταν παντρεμένος με μιαν όμορφη γυναίκα, είχαν κάνει μαζί όμορφα παιδιά, κάπου όλα αυτά ήταν στη ζωή του.
μα δεν ήταν μόνο αυτά.
μέσα του βούιζε ένα φοβερό μελίσσι τοπία, ιδέες, γλώσσες, νερά, ερημωμένα σπίτια, μονοπάτια, γλώσσες ανθρώπων και πουλιών, βλέματα αλεπούς, κοιτάγματα ζαρκαδιού, ένα σμάρι πράματα τον βοηθούσαν να είναι ευτυχισμένος.


 Tue Apr 03, 2012 11:20 am
εγώ δεν του πρόσφερα τίποτα. απλώς μου μιλούσε.



να αφήσω κενό για να διαπιστωθεί πόσο να είσαι ένας τοίχος ή ένα τείχο είναι σπουδαίο.
p


σε κάποια φάση το μοτοσακό στούκαρε μέσα στο αμπέλι.
έπεσε σε μια αυλακιά



τότες στον άδη ακούστηκε μια ντουφεκιά
ο ουρανός έγινε ξαφνικά περίεργος, δεν καταλάβαινες το φως πού ήταν το χώμα κάτω από την άσφαλτο δε μιλούσε καθόλου
ο πέτρος έβαλε το αυτοκίνητο παραδίπλα κι έκλαιγε
με πήρε τηλέφωνο και μου διηγήθηκε τη ζωή του
το μέλι που έχω σπίτι μου
κάποτες το άνοιξα κι ήτανε γλύκα σαν την καθάρια σου ζωή
μάζεψε τόση πίκρα αυτή η ιστορία που κανείς δεν μπορεί να τηνε πει γιατί είναι αληθινή.

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

όχι πώς κινούνται οι άνθρωποι, αλλά τι είναι αυτό που τους κινεί


τον τίτλο τον πήρα από τη Bubu Rantanplis, που έγραψε για την πίνα κι ανάρτησε μια ωραία φωτο.
Πίνα Μπάους

"δεν με ενδιαφέρει πως κινούνται οι άνθρωποι, αλλά τι είναι αυτό που τους κινεί"

τρία χρόνια χωρίς την υπέροχη Πίνα...
==============

χτες συνάντησα τη Χ στο δρόμο. σαν να είχαν γίνει μεγαλύτερα τα 18 της χρόνια και τη βάραιναν. ρώτησα την αριστούχο του σχολείου πώς πήγε με τις πανελλήνιες. παιδί που παίρνει 19 και! από την α' γυμνασίου όλα τα χρόνια. η Χ βούρκωσε. καθόλου καλά δεν είχε πάει στις πανελλήνιες.
- το εισέπραξα σαν αδικία κυρία, μου είπε με πίκρα η Χ. τόσα χρόνια να παλεύω γι' αυτό κι ένα χέρι τη σωστή στιγμή να μου παίρνει από μπροστά μου τις προσδοκίες τόσων χρόνων, σαν να λέει 'δεν είναι για σένα αυτά'. κι είχα διαβάσει, και...
μίλησα στη Χ όσο πιο ουσιαστικά μπορούσα. νάσου στο δρόμο όπου μιλούσα με τη Χ, η κυρία Δήμητρα. είναι μια κυρία που συμπαθώ ιδιαίτερα, και που έχει πλάτες αγωγιάτη, πλάτες άρσης βαρών: έχει κουβαλήσει πολλές ευθύνες κι έχει πάντα τον καλο λόγο στο στόμα της. την καλώ κοντά μας, να μιλήσουμε και οι τρεις.
η κυρία δήμητρα, προσπαθώντας να παρηγορήσει την Χ, λέει κάτι που λέμε όλοι μας -σχεδόν!-: μη σε νοιάζει παιδάκι μου! το παν στον άνθρωπο είναι η υγεία! να έχεις την υγειά σου και να χαίρεσαι τα νιάτα σου!
τότε εγώ είπα: κυρία δήμητρα, επιτρέψτε μου, δεν είναι το σπουδαιότερο η υγεία! ευτυχώς έχει υγεία! να χαίρεται να νιάτα του το παιδάκι κι έχει ο θεός, θα βρεθεί ένας δρόμος που δεν τον περιμένει κανένας μας κι αυτός θα είναι η νίκη στον αγώνα της Χ. να μην τα βάλεις κάτω κλπ.
αν όντως η υγεία ήταν το παν, τότε εγώ δε θα ζούσα, ούτε θα σας έγραφα. αν έχεις μια σοβαρή ασθένεια, πρέπει να αυτοκτονήσεις γιατί επειδή δεν έχεις υγεία η ζωή δεν έχει ομορφιά;
αν έχεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο που δεν έχει υγεία, θα πρέπει να κλαις και να φορτώνεις στο θεό ή στην κακία των άλλων την 'κακιά του μοίρα';
αν γεννήθηκες με μια μεγάλη ή μικρή αδυναμία, θα πει πως εσύ θα πορεύεσαι στη δυστυχία;
όχι βέβαια, το όχι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι άνθρωποι που σφύζουν καλής υγείας έχουν το δικαίωμα να τραβήξουν και μια κατάθλιψη επειδή έτσι θέλουν, ή σίγουρα είναι ελεύθεροι να νιώθουν και ευτυχία και δυστυχία.


συμφώνησε και η κυρία δήμητρα, η Χ κοίταζε. το μυαλό της πήγε σ' ένα συμμαθητή της και βούρκωσε ξανά.
κι εγώ θυμήθηκα και τον ανέφερα το φίλο μου τον παναγιώτη σκούρτη, συγγραφέα, 48 ετών. δεν περπάτησε ποτέ. μα δεν το έβαλε κάτω. έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο 'Με τα μάτια της ψυχής' (θα μιλήσω άλλοτε γι' αυτό).
τον σκέφτηκα, με σκέφτηκα, κι είπα δεν ξέρω τι είναι το πιο σπουδαίο, σίγουρα όχι η υγεία.
να και η πίνα 'όχι η κίνηση αλλά τι ωθεί στην κίνηση'...
τι είναι το πιο σπουδαίο στον άνθρωπο;
ναι, νομίζω το βρήκα: η φλογίτσα.
να υπάρχει μέσα σου μια φλογίτσα που να ζεσταίνει με ελπίδα τις πράξεις σου, που να σπέρνει ελπίδα στα βήματά σου.
η φλογίτσα με το όραμα. μη χάσεις το όραμα.
ποτέ.

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

κύριε Πρόεδρε, κύριε Πρωθυπουργέ, κύριε Πρύτανη...

σας γράφω γιατί είχα ραντεβού μ' ένα φίλο μου κι άργησε. με πήρε τηλέφωνο να μου εξηγήσει το λόγο: άργησε γιατί κάποιος αυτοκτόνησε στο σταθμό κατεχάκη κι υπάρχει καθυστέρηση.
να ξαφνικά που στον καθημερνό μας λόγο, στην ηλιόλουστη ελλάδα, μια αυτοκτονία μπαίνει βρε παιδί μου στη μέση και μας ενοχλεί.
στη συγκεκριμένη περίπτωση τίθεται θέμα αν ήταν αυτοκτονία ή ανθρωποκτονία.
ΊΣΩΣ ΚΎΡΙΕ ΠΡΌΕΔΡΕ, ΚΎΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΈ, ΚΎΡΙΕ ΠΡΎΤΑΝΗ,
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΆ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΕΓΌΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΊΑ Ή ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΊΑ.
και για τις δυο λέξεις υπάρχει ένα κοινό τμήμα, και στις δυο περιπτώσεις ΆΝΘΡΩΠΟΣ, άνθρωπος χάνει τη ζωή του. ανθρωποκτονία είναι λοιπόν και στις δυο περιπτώσεις, και γι' αυτό σας γράφω.

μπορεί να είμαι γραφική, αστεία, και μπορείτε να με αποκαλέσετε όπως νομίζετε, είτε φωναχτά είτε από μέσα σας.
όμως είμαι γυναίκα. ως άνθρωπος, ως μητέρα ανθρώπων που μεγαλώνουν στον τόπο μας, ως δασκάλα, ως πανεπιστημιακός, ως υποτιθέμενος άνθρωπος των γραμμάτων, ως μέλος της Ανθρωπιστικής Εταιρείας,
σας εγκαλώ σε κάτι που δε βλέπω να έχετε κάνει μέχρι τώρα: δε βλέπετε πόσες λεγόμενες αυτοκτονίες κλονίζουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας; πόσοι άνθρωποι θεωρούνται ότι έβαλαν τέρμα στη ζωή τους αφήνοντας σημειώματα ή όχι, άνθρωποι που μας εμπλέκουν όλους στην καθημερνότητά μας με την πράξη τους;
δε βλέπετε, δεν ακούτε, δε σκέφτεστε ότι η ιδέα του αδιεξόδου που εκφράζεται μέσα από την ύψιστη και απονενοημένη κίνηση του φόνου του ανθρώπου ως ανθρώπου και ως εαυτού απλώνει 'όπως μια σταγόνα μελάνι σ' ένα χαρτί';
ένας έφηβος το χειμώνα μ' ένα σπαθί σαμουράι τραυματίζει ευτυχώς ελαφρά κάποιον στην αυλή του σχολείου του. μια έφηβος περνά τις πανελλήνιες, 'γράφει καλά' και τη βρίσκουν νεκρή στα 18 της οι γονείς της. ένας φαρμακοποιός στο σύνταγμα, ένας δάσκαλος στη θράκη, ένας πανεπιστημιακός στην αθήνα, ένας επιχειρηματίας στην κρήτη....

ποια η μέριμά σας κύριε Πρόεδρε;

ποια η μέριμνά σας κύριε Πρωθυπουργέ, τωρινέ ή χτεσινέ;

ποια η μέριμνά μας κύριε Πρύτανη;

μπορεί απλώς να μη γνωρίζω, κι εσείς να έχετε πράξει, ή σκεφτεί, κάτι. συγχωρείστε με που αγνοώ. αλλά
κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει!

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

θέατρο: το κόκκινο ρομάντσο

όταν δεν γράφω 'ζεστή', μόλις βγω από το θέατρο ή το σινεμά, μετά συνήθως δε γράφω, γιατί φεύγει η αίσθηση η πρώτη. κι άλλωστε, σπάνια γράφω αρνητικά για κάτι, το βουλώνω, εκτός κι αν είμαι εντελώς πυρ και μανία.
την περασμένα βδομάδα πήγα στη Μαύρη Σφαίρα.
(κι όσοι με διαβάζετε, ξέρετε πως σπάνια βάζω κεφαλαία. εδώ έβαλα επίτηδες).
η Μαύρη Σφαίρα είναι μια τιπούκειτος του σύγχρονου θεάτρου. τιπούκειτος είναι ένα εγχειρίδιο με πολλά θέματα, που τα μαζεύει όλα, και έχοντάς το, ξέρεις τι και πού κείται για να κάνεις τη δουλειά σου.
η Μαύρη Σφαίρα είναι η τιπούκειτος του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.
η τότα σακελλαρίου, που ίδρυσε τη Μαύρη Σφαίρα, είναι μαθήτρια του Κάρολου Κουν. το είναι στο ενεστώτα: όταν είχες τέτοιο δάσκαλο και τον άφησες να σε κάνει μαθητή, μένει στον ενεστώτα η σχέση, και γίνεται επαγγελματική συνείδηση.
η συνείδηση είναι μια πολυδελεμένη πέτρα. αξίζει να την κουβαλάς, έστω κι αν ξέρεις ότι μεταφορικά μια πέτρα σε πάει στο φούντο. αλλά, έτσι είναι: ή έχεις συνείδηση ή δεν έχεις.
το ελληνικό θέατρο, σ' αυτόν τον ανέκαθεν εξωτερικεύοντα ναρκισισμό και δράμα λαό, είναι πρωτοπορία. πόσοι γράψανε 'σοφοκλή' στην εποχή τους σε όποιο πλάτος και μήκος της γης; ποιος έντυσε τους ψυχαναλυτικούς μύθους με σώμα -γιατί αυτό είναι το θέατρο- καλύτερα από τον ελληνικό λόγο; δεν ξέρω, μα, απ' ό,τι φαίνεται, αν μέχρι την ιαπωνία σήμερα ανεβάζουν τους αρχαίους τραγικούς, σημαίνει ότι δεν υπάρχει άλλο θέατρο τόσο πρωτοπόρο...
η τότα σακελλαρίου αγγίζει ό,τι αγγίζει με τη σοβαρότητα του δασκάλου της και την ταυτότητα της ελληνικής και λόγιας φωνής της. ΣΕΒΕΤΑΙ το κείμενο που υπηρετεί, αγαπάει τους μαθητές της -γιατί ο σκηνοθέτης κι ο ηθοποιός σχέση μαθητείας πιστεύω έχουν-. το αμάλγαμα είναι πάντα τέτοιο που ποτέ δεν το χάνω.
τώρα το Κόκκινο Ρομάντσο. ενός Ρώσου της περεστρόικα περίπου.
για να σας περιγράψω αυτό που είδα, θυμάμαι την 11/9/2001. ο δεύτερος από τους δίδυμους πύργους κατέπεσε μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών. μα δεν ήταν έκρηξη αν θυμάστε: το όλον κατέρρευσε προς τα μέσα. στα γαλλικά την έκρηξη την λένε explosion, ακριβώς η ελληνική λέξη, εξ- κάτι που διασπάται και σκορπίζεται. όχι λοιπόν, ο δεύτερος δίδυμος πύργος είχε implosion, ιν- προς τα μέσα απορροφήθηκε όλη η καταστροφή του, έξω βγήκε ο τεράστιος δράκος της σκόνης και του καπνού.
αυτή η εσωτερική έκρηξη είναι το κόκκινο ρομάντσο, κι αν το δεις έτσι, καταλαβαίνεις και τον τίτλο.
δυο άνθρωποι δουλεύουν την αλήθεια τους μέσα από τα ψέμματα: λάθος ταυτότητα ο ένας, λάθος όνειρα ο άλλος, λάθος κίνηση, λάθος αλήθεια κάθε φορά που μια ψυχή πονάει και θέλει να συναντήσει κάτι από μιαν άλλη ψυχή.
ο τρόπος των ηθοποιών και η σκηνοθεσία είναι φοβερή.
εσύ, το λεγόμενο κοινό, είσαι σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς. η έκρηξη όμως είναι τόσο εσωτερική, τόσο μεγαλειώδης, που οι ηθοποιοί, απορροφημένοι από αυτήν, είναι κατά παρασάγκας μακριά από σένα.
κι εσύ, δίνεις έναν άλλον τίτλο στο έργο που βλέπεις: το λες: Ταύτιση. ταύτιση, γιατί αναγνωρίζεις, αναγνωρίζεσαι εσύ ο ίδιος στην εσωτερική έκρηξη της αλήθειας χωρίς όνομα που βλέπεις μπροστά σου και αναγνωρίζεις μέσα σου.

υπέροχο. μην το χάσετε, οι μέρες είναι λίγες. α, και να πω κι αυτό. επειδή οι μέρες είναι δύσκολες για όλους, 10 ευρώ η είσοδος.

http://mavrisfaira.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
http://mavrisfaira.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html http://kokkinikissa.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

1001. Χίλιες και μία νύχτες, τα παραμύθια και η ιστορικότητά τους. εκδήλωση 21/5/2012



στα πλαίσια του μαθήματος 'Στοιχεία Αραβικής Λογοτεχνίας' της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Δευτέρα 21 Μαϊου 2012, ώρα 12 το μεσημέρι, στην αίθουσα 314,
μια μεγαλομάτα παραμυθού θα μας αφηγηθεί ένα παραμύθι από τις 1001 Νύχτες!

μαζί της κι η φίλη της μ'ένα σαντούρι.
τι άλλο θέλουμε;
και μια δασκάλα μετά, θα φλυαρήσει για αυτά που θα έχουμε ακούσει, θα προσπαθήσει να τα νοικοκυρέψει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και το ράφι των ανθρώπινων εκφράσεων και σχέσεων.
σας προσκαλούμε να έρθετε να το παρακολουθήσετε, κι ενδεχομένως να το συζητήσουμε όλοι μαζί.

Αφήγηση: Ειρήνη Κυτωνάκη
Σαντούρι: Παρασκευή Σιαμανδούρα
σχολιασμός: Ελένη Κονδύλη

υγ. πώς να έρθετε: μετρό Ευαγγελισμός, λεωφορείο 250 νομίζω, που μπαίνει μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, κατεβαίνετε μπροστά στη φιλοσοφική, επίπεδο 3, αίθουσα 314.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

poker face και το χάρισμα.


να πάτε να δείτε το έργο. το είδα το σάββατο, που ήταν πολύ δύσκολη μέρα για μένα. ανάλαφρο, γλυκό, αστείο, και άλλα. ναι ναι, και οι ηθοποιοί απίθανοι, όλοι τους.
το θέμα ήταν το χάρισμα.
εχτές λοιπόν έκανα περίπου μια μικρή ομιλία. με ανησυχούσε λίγο το θέμα 'η επιστήμη και το ισλάμ' το είχα στο κεφάλι μου, αλλά αυτά που ήθελα να πω ανήκουν σ' ένα τομέα πολύ περίεργο. τα ειδικά θέματα των επιστημών μπορεί να είναι ευκολότερα εντοπίσημα από τους ειδικούς των επιστημών αυτών, αν όμως αυτοί δε γνωρίζουν τον περίγυρο που επικαλείται κάποιος όταν λέει 'ισλάμ', τι γίνεται; και ποια σχέση ή μάλλον ποια θέση παίρνει μια επιστήμη μέσα στον πολιτισμό μιας εποχής; και τι σχέση έχει η επιστήμη αυτή με κάποιες άλλες, εξωτερικά άσχετες μεταξύ τους επιστήμες;
και πώς μερικοί σήμερα χαρακτηρίζουν έτσι ή γιουβέτσι μια επιστήμη; 
και πώς κινδυνεύω να μου την πέσουν μερικοί γιατί βέβαια κάτι σκέφτομαι που μερικές φορές δε φαίνεται να έχει εύκολο αντίκρυσμα 'έξω', αφού η προπαγάνδα κάθεται πάνω στη σκέψη με όπλο την ταχύτητα με την οποία διαπερνάμε την εκάστοτε πληροφορία,
κλπ κλπ
όλα αυτά ήταν ένας λόγος που δεν ετοίμασα καμιά ομιλία, αφενός, είχα δε υπερβολικό άγχος αφετέρου, δεν είχα κοιμηθει το βράδυ, είχα 6 ώρες μάθημα πριν την ομιλία.
οι ομιλητές ήταν τρεις, ήμουνα στη μέση.
έβγαλαν τα χαρτιά τους, εκτυπωμένες σελίδες.
ωχ, σκέφτηκα. εγώ; ένιωθα σα μαθήτρια που θα πει στη δασκάλα: 'κυρία, ξέχασα το τετράδιό μου'.
είχα διαβάσει βέβαια μέσα στην αϋπνία μου τα κέρατά μου, αλλά ομιλία και δομή γιοκ.
ο διπλανός μου ήταν γιατρός.
ο άλλος διπλανός μου κοινωνιολόγος.
κι εγώ; ψωροφιλόλογος -αυτό μην το γελάτε, είναι επίσημη ορολογία φιλολόγου, αν είμαι-
έτσι, ακούγοντας τον πρώτον ομιλητή σημείωσα σ' ένα χαρτί κάτι λέξεις.
και το θέμα μου έγινε: ιατρική, γιατί μεταφραζόταν συχνά από ανθρώπους που είχαν άλλες δραστηριότητες, όντας ωστόσο γιατροί. ποιες και πού ήταν αυτές οι δραστηριότητες και γιατί άρχισαν από τις χριστιανικές μονές πηγαίνοντας ανατολικά, γιατί άρχισαν με τους άραβες πηγαίνοντας δυτικά.
κάπως έτσι.
άσε βέβαια που συγκινήθηκα γιατί ανήκω και σε 'γιατρόσογο': ο παππούςς του παππού του παππού του παππού μου και βάλε, που έζησε το 1080 περίπου και πέθανε μάλλον στην εξορία, και μου έστειλε με φαξ από τον τάφο του ένα κείμενο που έγινε το πρώτο μου βιβλίο, ο στεφανίτης και ιχνηλάτης, ήταν γιατρός: ήταν ο συμεών σήθ, γιατρός στην κωνσταντινούπολη των κομνηνών, λόγιος όσο τίποτα, αραβομαθής ή ελληνομαθής στην εντέλεια, μετέφρασε ένα αριστούργημα από τα αραβικά. θυμήθηκα λοιπόν τον συμεών σηθ που πολύ θα χαρώ να πάω στον παράδεισο να τον γνωρίσω, κι άρχισαν την ομιλία μου μ' αυτόν. και την τέλειωσα με τους ποιούς γιατρούς γνώριζε: έναν από τη βαγδάτη που είχε έρθει στην κωνσταντινούπολη να τον γνωρίσει, κι έναν στην αίγυπτο, όπου είχε πάει ο συμεών σηθ για να δει μια έκλειψη που θα φαινόταν μόνο από κει....

ανάμεσα στο ακροατήριο ένας άνθρωπος με κέρδισε. ήταν σαν να έλεγε με τα μάτια του 'έλα, προχώρα... α, ναι; τι καλά'
ασπρομάλλης, ...
ήρθε στο τέλος και με ευχαρίστησε. με τέτοια καίρια λόγια...
και μου είπε: θέλω να σας ρωτήσω κάτι: το χάρισμα αυτό, από πότε το έχετε; πάντα ήταν έτσι;
η φίλη μου η μαρία μου είπε: ε ναι, έχεις χάρισμα όταν μιλάς.
κι εγώ σκέφτηκα χαρούμενη και έντρομη:
ναι, χάρισμα είναι, δεν είναι δικό μου! ας προσέξω μη το χάσω, ή αυτός που το δωρίζει μην το πάρει πίσω.

δόξα τω θεώ. δεν ξέρετε πόσο όμορφα ένιωσα.

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Χρίστος Στασινόπουλος, υποψήφιος στην α' αθηνών

λοιπόν, μην τα πολυλογούμε:
τηλέφωνο πριν μερικά χρόνια:
-τι; πού είναι; στο ναυτικό; οκ!
ο χρίστος στασινόπουλος ήταν εκεί πριν φτάσω εγώ.
η χ ήταν στα χέρια συναδέλφου του.
-ελπίζω να μην είναι καρκίνος! λέω εγώ όταν φτάνω.
ο χρίστος απαντάει: και βέβαια καρκίνος είναι, αλλά από αυτούς που δε χρειάζεται πέραν του χειρουργείου τίποτε, θα δείς.
δεν ήταν μόνο που είχε δίκιο. ήταν που αυτός ήταν ο πρώτος που έδωσε αίμα.
ήταν αυτός που είχε αφήσει το σακάκι του στην άλλη με το σπασμένο χέρι, που κρύωνε στην κηφισίας περιμένοντας το ασθενοφόρο.
ήταν αυτός που βάσταγε ξάγρυπνον έναν τύπο που είχε συρθεί δεκάδες μέτρα στην εθνική, από μοτοσυκλέτα, του φώναζε και τον βοηθούσε να μην παραδοθεί, και του προσέφερε τις πρώτες σωτήριες βοήθειες.
ήταν αυτός που σιγόνταρε άλλον φίλο, να ξαναμπεί στο κουρμπέτι του δικού του επαγγέλματος. πριν δυο χρόνια, γι' αυτόν το γιατρό είχα γράψει τα κάτωθι:
http://www.abttha.blogspot.com/2010/09/blog-post_16.html
έχει συνείδηση.
έχει γνώση, κι έχει σκέψη κοινωνικού και οραγωτικού χαρακτήρα.
ε λοιπόν τώρα, ο Χρίστος Στασινόπουλος είναι υποψήφιος στην Α' Αθηνών, με το Άρμα Πολιτών, στο ψηφοδέλτιο 'Ανεξάρτητοι Έλληνες'.
ναι, δε μου τυχαίνει ταχτικά,
μα
ναι, κάνω διαφήμιση:
με το καλό Χρίστο. α, και που είσαι! σε θέλω τόσο ενσυνείδητο, όσο είσαι.
και την Αρμονία, μην την αφήσεις. δικιά σου ιδέα ήταν.
μπράβο σου.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

νίκος παλυβός, εκλεγμένο μέλος ΔΕΠ πανεπιστημίου, αδιόριστος, αυτοκτονεί.

το ξέρω πως πάντα μένω πίσω.
καμιά φορά όχι μόνο πίσω, απλώς δε βρίσκω θέση πουθενά.
του που θε να είναι μια τρισύλλαβη λέξη, πού θες να ξέρω, που θε να πας, που θε να το βρείς..
που που...
πού, και στο τέλος 'πουθενά'.
ένας κρεμασμένος είναι κάποιος που δεν ακουμπάει πουθενά.
μήτε γη μήτε ουρανό. τα πόδια του κρέμονται. μα δεν πατούν τη γη που δεν ήθελε να του κάνει χώρα.
όταν κάποιος πεθαίνει, και μετά οι άλλοι τον κλαίνε και αναλογίζονται για το πώς πέθανε κάποιος άνθρωπος, είναι πια αργά.

είναι αργά για μένα, που το έμαθα τώρα, ή είναι αργά μόνο για κείνον, που έφυγε γιατί κανείς δε στάθηκε δίπλα του, γιατί κανείς δε φώναξε γι' αυτόν, γιατί κανείς, κανείς... κανείς δεν υπήρχε μαζί του.

είμαι στο πανεπιστήμιο και κάνω μάθημα, σ' ένα τμήμα όπου συνάδελφοί μου
ναι συν- ά δελ φοί μου, κάνουν μάθημα όπως κι εγώ, και συμμερίζομαι μαζί τους τη δουλειά τους, και παλεύουμε όλοι μαζί για το συλλογικό έργο που λέγεται διδασκαλία και δη πανεπιστημιακή, όπου βέβαια η πολυφωνία είναι απαραίτητη.
μόνο που εγώ παίρνω μισθό.

νορμάλ, θα μου πείτε.
συφμωνώ σχεδόν:
όταν δίπλα μου κάποιος κάνει την ίδια δουλειά με μένα (για να μην πω και καλύτερη) κι αυτός δεν πληρώνεται, τι συμβαίνει;

ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ΌΤΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΚΛΕΓΜΈΝΟΙ ΕΔΏ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ;;;;;

πριν λίγο καιρό, ένας φαρμακοποιός, πυρπολήθηκε, πλατεία συντάγματος. ένα γράμμα.
πριν λίγο καιρό, ένας δάσκαλος, στην ξάνθη, μερικά γράμματα, κρεμάστηκε.

κι έλεγα πως η αυτοκτονία είναι σκέτη ψυχιατρική.

τώρα ο νίκος παλυβός, συνάδελφός μου, βρέθηκε εκεί που τίποτε και κανένας δεν τον στήριξε για να μην το κάνει.
ποια μάνα και ποιος πατέρας σε κλαίνε τώρα νίκο;
πού είσαι;
εκεί που είσαι εσύ δεν ξέρω πώς είναι.

εδώ που είμαι εγώ, ξέρω πώς είναι: είναι παγερά και αδιάφορα. είναι οικτρά και μουλωχτά. είναι ανελέητα και φοβισμένα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΎΩ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΟΥΛΕΙΆ, ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΠΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ.

ΠΙΣΤΕΎΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ.

Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ.
ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει νίκο.

προτείνω τα τμήματα που έχουν ανάγκη από αδιόριστα μέλη ΔΕΠ να δράσουν ώστε κάτι να γίνει γι' αυτή την εντελώς απαράδεκτη κατάσταση, που δε νομίζω να συμβαίνει και σε άλλα επαγγέλματα.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

21απριλίου 2012. όταν λέμε όλοι, εννοούμε 'όοοοολοι', η επίδραση της διαφήμισης στις ζωές των άλλων.

οι ζωές των άλλων, να πάτε να το δείτε ή να το πάρετε να το δείτε σπίτι σας.
είναι ένα υπέροχο γερμανικό έργο, καμμία σχέση με το σπίγγελ και το κωλοδάχτυλο που χώνουν οι γερμανοί όταν τα βρούνε δύσκολα (ξέρεις τι είναι να βλέπεις την αφροδίτη της μήλου και να μην μπορείς να αντέξεις την ομορφιά; ε, στο τέλος αυνανίζεσαι όπως μπορείς).
οι ζωές των άλλων είναι ένα υπέροχο έργο όπου όντως οι ζωές των άλλων ξυπνάει τη συνείδησή σου.
κι άμα η συνείδηση ξυπνήσει, τότε γίνεσαι άνθρωπος, δλδ ένας απλός ήρωας. κάποιος που μπορεί να ζει.

η κόρη μου πήγε χτες σε μια συναυλία.
στα εξάρχεια.
σήμερα φεύγει για τη φλώρινα, ε, να ξεσκάσει λιγάκι.
σήμερα τρώγαμε μαζί. με σνομπάρει λίγο, μ' ααγαπάει όμως πολύ, αλλά δε μου επιτρέπει και πολλά να ξέρω. τώρα που είναι εδώ, κοιμάμαι στο σαλόνι για να ακούω την πόρτα που έρχεται και να κοιμάμαι καλύτερα μετά.
να όμως που μιλούσε με τον αδελφό της.
πήρε τ' αυτί μου λοιπόν τι έγινε εχτές και γιατί άργησε τόσο:
στη συναυλία, που ήταν έξω, στην πλατεία, ξαφνικά ήρθαν μπάτσοι.
(μπάτσοι είναι οι αστυνομικοί όταν αντί να προστατεύουν τους πολίτες εκτελούν διαταγές πρόστυχες πρόστυχων ανωτέρων)
εκεί στην ψύχρα λοιπόν, οι μπάτσοι άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα.
ο κόσμος σκόρπισε.
μετά γίναν οδοφράγματα.
άναψαν κάδους για να απορροφήσουν τα δακρυγόνα. η άννα δεν μπορούσε να φύγει.
σ' ένα δρόμο να και τρία μωρά.
μωρά είναι στην αργκό μικρά-μεγάλα εφηβάκια που δεν ξέρουν καλά τι γίνεται.
να και τρία μωρά με κουκούλες και πέτρες.
η άννα λέει στον ένα: ε, έλα δω εσύ! πού πας;
το μικρό κατεβάζει την κουκούλα και της λέει : τι γίνεται;
η άννα του λέει:
τι λες να γίνεται; από δω είναι οι μπάτσοι κι από κει ο κόσμος. εσύ πού θα πας;
και το μικρό γύρισε στον κόσμο.
άκουγα την ιστορία κι είχα μείνει εμβρόντητη.
πόσο απλό να εκτραχυλιστεί μια κατάσταση, και
κυρίως,
ποιος την προκαλεί.


και ποιοί είσαστε εκεί; ρωτάει ένας φίλος.
ε, να όλοι.
ήταν κι οι μπάτσοι εκεί και ρίξανε δακρυγόνα.


α, λέει το παιδί, γι' αυτό λές όλοι. όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι!


αμάν πια! και γιατί; και ποιο παλαιοκομματικό νούμερο θεωρεί ότι η 21η απριλίου πρέπει να είναι σώνει και καλά έμβλημα; σώνει και καλά πρόβλημα; 
μια στεναχώρια ήταν.


το πρόβλημα είναι η νοοτροπία της καταστολής και της ανελευθερίας. αυτή που οδηγεί στη βία, ενίοτε δε και τον ίδιο το θάνατο.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

λαμόγια και γιουσούφια, 2. η αγένεια και ο φόβος.

η κόρη ενός φίλου μου έκανε αυτή τη δουλειά: είχε προσληφθεί από μια τράπεζα για να παίρνει τηλέφωνα:
- χαίρετε, η κυρία χ;
-μάλιστα.
-τηλεφωνώ από χτράπεζα, για ένα ληξιπρόθεσμο λογαριασμό κλπκλπκλπκλπκλπ....

εάν εσείς δεν ξέρετε τι είναι αυτά, εγώ, ξέρω. εδώ και μερικούς μήνες ξέρω.

πριν αρκετό καιρό διαπιστώθηκε ότι η εταιρεία τηλεφωνίας με την οποία είχα αγαστή έως πρότινος συνεργασία, έκανε λάθος και μου φούσκωνε τους λογαριασμούς. όταν διαπιστώθηκε το λάθος, προς τιμήν τους το κατάλαβαν, και περίμενα κι εγώ, πριν τους πληρώσω ξανά, να έχει αλαφρύνει το φέσι.
περίμενα βεβαίως, και δε θα ξαναπλήρωνα μέχρι να γίνει εκκαθάριση.
η εκκαθάριση έγινε, αν έγινε σωστά τώρα αρχίζω να αμφιβάλω αλλά δε βαριέσαι, και έχω τον τελευταίο λογαριασμό στα χέρια μου: ΠΛΗΡΩΤΕΟ Ως ΤΗΝ 26.4.2012
προχτές δλδ 17.4.2012 δέχομαι ένα τηλέφωνο:

- χαίρετε, η κυρία χ;
-μάλιστα.
-τηλεφωνώ από την χ τηλεφωνία, για ένα ληξιπρόθεσμο λογαριασμό κλπκλπκλπκλπκλπ....ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΦΡΑΓΗ ΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΚΛΗΣΕΩΝ ΑΥΡΙΟ!!!
-ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ, γιατί ευγενώς φερόμενη δέχτηκα ότι έγινε λάθος και περίμενα την εκκαθάριση. αλοίμονο αν τολμούσατε να πιστέψετε ότι θα συνέχιζα να πληρώνω κερατιάτικα. τώρα που έγινε η εκκαθάριση, θα πληρώσω το λογαριασμό στις 26.4. διαβιβάστε το στους ανωτέρους σας.
εχτές 18.4. το τηλέφωνο, το ίντερνετ, και δουλεύω μ' αυτό, ήταν κομμένο.
πάω στην εταιρεία, ζητώ να μιλήσω με έναν υπεύθυνο. προκύπτει ο υπεύθυνος, του δείχνω το χαρτί και του λέω: απαιτώ να γίνει η σύνδεση ΤΩΡΑ, αλλιώς χάνετε έναν πελάτη σας με δύο τηλέφωνα.
η τύπισα (δεν μπορώ να κρυφτώ όταν γράφω, γυναίκα ήταν, νεότερή μου, είμαι 56 χρόνων, εννοείται 23 ετών και θεά), κοιτάζει, βλέπει το 26.4., τι να πει, γυρνάει τη σελίδα, διαβάζει τα ψιλά γράμματα από πίσω, κάτω κάτω, και χωρίς να μιλήσει μου τα βάζει στα μούτρα.
- έχετε την καλοσύνη να μου διαβάσετε αυτά τα ψιλά γράμματα γιατί δε φορώ γυαλιά;
Η ΤΎΠΙΣΑ, ΤΟΤΕ, ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!!!!
ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΛΙΓΟ ΜΑΚΡΥΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΜΟΎΡΗ ΜΟΥ!!!!
υψώνω τον τόνο της φωνής μου και της λέω:
θέλετε να μου πείτε ότι η εταιρεία σας στην πρώτη σελίδα και ευκρινώς γράφει 'ΠΛΗΡΩΤΕΟ Ως ΤΗΝ 26.4.2012, αλλά εγώ θα τιμωρηθώ σύμφωνα με τα ψιλά γράμματα της πίσω σελίδας; δλδ θέλετε να πείτε ότι πρόκειται για μια ανέντιμη συναλλαγή;
-μη φωνάζετε! 
-ΝΑ ΜΗ ΦΩΝΆΖΩ! θέλω έναν ανώτερό σας!
ΔΕΝ υπάρχει, μου λέει.
κάντε γραπτώς παράπονα.

και πάει με το πάσο της, μου δίνει ένα χαρτί που λέει 'σχόλια πελατών', να συμπληρώσω.

με πνίγει το δίκιο μου. τόσο καιρό, από 5.12.2011 πλήρωνα λογαριασμούς με λάθος βάση, απίστευτα υψηλούς, και δεν έκανα τίποτε για να τιμωρήσω τη συμπεριφορά τους, και τώρα τολμάνε έτσι! είμουν έξαλλη.
δεν είπα τίποτε άλλο.
βγαίνοντας όμως, της είπα απλώς:
πάντως, θα με βρείτε και στο διαδίκτυο. χωρίς να υψώνω τον τόνο της φωνής μου.

σε 20' λεπτά, μια βρεμένη γάτα με πήρε στο κινητό:

- χαίρετε, η κυρία χ;
-μάλιστα.
-τηλεφωνώ από την χ τηλεφωνία, το τηλέφωνό σας λειτουργεί, έγινε η σύνδεση, μας συγχωρείτε, κάναμε λάθος.
-ευτυχώς που το καταλάβατε.
-ναι, μας συγχωρείτε, το καταλάβαμε, λίγο αργά βέβαια...
-όντως.

ξέρετε τι με πίκρανε πολύ;
με πίκρανε, που είπα στην τύπισσα: 'δεν έχω τα γυαλιά μου, έχετε την καλοσύνη να μου το διαβάσετε;'
κι αυτή, χωρίς να μιλήσει, το απεμάκρυνε από τα μάτια μου, υπονοώντας, το κάθαρμα, ότι εγώ, η νεαρά, είχα πρεσβυωπία! άκουσον άκουσον!!!!

πώς μπορεί να είναι κανείς τόσο αγενής, με μια απλή κίνηση,
πώς μπορεί κανείς να πιστεύει σήμερα ότι έχει το δικαίωμα να γαμάει και να δέρνει.

ΟΟΟΟΟΧΧΧΧΙ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΕΡΕΤΑΙ ΆΔΙΚΑ ΚΑΙ ΆΠΡΕΠΑ.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΟΥΜΕ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ: ΛΊΓΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
ΑΥΤΗΝ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΆΘΕ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ. ΣΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩ ΌΤΙ ΤΑ ΛΑΜΌΓΙΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ.
ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΜΑΣ.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

λαμόγια και γιουσουφάκια είναι ένα. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΑΣ.

τι αστείο! φυσικά και είναι πολιτικό το κείμενο, γραμμένο από μία άννα παναγιωταρά.
λοιπόν, παίρνω το νούμερο 269 με αναμονή 45 λεπτά στο ταχυδρομείο χαλανδρίου.
βγάζω το βιβλιαράκι μου κι αρχίζω μελέτη, διότι ο χρόνος είναι πάντα πιεσμένος. μπορεί να είμαι μια πενηντάρα θεά χωρίς αξιώσεις, τυγχάνω όμως μητέρα τριών παιδιών με κάποια συγκεκριμένα ζητήματα, έχω μια απαιτητική δουλειά, συν κάτι συμπληρωματικά τύπου να γράψουμε και κανα βιβλίο κλπ.
δλδ: Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ.
η ουρά πάει αργά.
λέω δυνατά και όχι εκνευρισμένα: μήπως μπορείτε να ανοίξετε κι άλλο ταμείο, γιατί η ουρά πάει πολύ αργά;
δε μιλάει κανείς.
που και που ανοίγει επιλεκτικά ένα φωτάκι ακόμη, ενώ ουσιαστικά η ουρά είναι για ένα και μόνο γκισέ!
ένας φτηνιάρης 45άρης, με αριστερού τύπου γένια και μαλλί στο κάπως, πλησιάζει χωρίς χαρτί προτεραιότητος έναν ταμία, κι ο ταμίας του εξηγεί πως πρέπει να έχει αριθμό προτεραιότητος.
σκέφτομαι: ασφαλώς κι ο φτηνιάρης είναι φτηνιάρης, αν παριστάνει ότι δεν ξέρει ότι χρειάζεται αριθμός προτεραιότητας στην ηλικία του...
πηγαίνει, παίρνει αριθμό και κάθεται δίπλα μου. αρχίζει: αργούμε!
του λέω: απευθυνθείτε κι εσείς στον διευθυντή ν' ανοίξει κι άλλα ταμεία για το κοινό.
δεν του αρέσει αυτό.
είναι αποφασισμένος αλλιώς.
πλησιάζει σε ένα ταμείο και δίνει τα έγγραφα της συναλλαγής του. λέω στην υπάλληλο: ο κύριος υποσκελίζει ένα κάρο κόσμο! παρακαλώ ρωτήστε τον κύριο τι αριθμό προτεραιότητος έχει!
-ουφ, τι θες εσύ;
-θέλω τον αριθμό προτεραιότητός σας!
-σιγά!
-δείχτε τώρα το χαρτάκι που έχετε γιατί θα πάρω τα χρήματα που ακουμπήσατε στο γκισέ!
το πράγμα χοντραίνει.
-το χαρτάκι!
-ωχού!
μου δίνει το χαρτάκι. φυσικά είναι 289, ενώ βρισκόμαστε στο 250.
ο διευθυντής είναι λίγο πιο μέσα:
-κύριε διευθυντά καλημέρα σας και χριστός ανέστη! σας θέλω τώρα δίπλα!
μπροστά σε όλα τα κουρασμένα, μπαϊλντισμένα, αφημένα, στεγνά πρόσωπα του λέω:
ειδοποίησα την υπάλληλό σας ότι ο κύριος δεν είχε προτεταιότητα αυτή τη στιγμή, αυτή δεν είπε τίποτε, και ορίστε! μήπως πρέπει κι εγώ να υποσκελίσω όλο αυτόν το κόσμο γιατί έχω θράσος; αν νομίζετε ότι μπορώ να το κάνω, γελιόσαστε. ο καθένας μας οφείλει να έχει συνείδηση και να μην ευνοεί την αδικία.
λίγο ξυπνήσανε.
άρχισε η ουρά να τρέχει.
περίμενα τη σειρά μου.
όταν έφυγα, δυο τρεις με ευχαρίστησαν.
βέβαια ο φτηνιάρης είχε φύγει.

τελικά, τι λέτε;
μπορούμε να γίνουμε φτηνιάρηδες. ΜΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.

ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ.
ΣΕ ΛΙΓΟ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΧΟΥΜΕ.
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΚΙ ΌΧΙ ΟΦΣΟΡ ΕΤΑΙΡΕΊΕΣ.

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ


δε φτάνει που στην ακριτική ζώνη οι άνθρωποι υπέφεραν φέτος όχι μόνο από το υπερβολικό ψύχος αλλά και από την έλλειψη χρημάτων για να ζεσταθούν, δε φτάνει που φέτος ο ΟΣΕ αποφάσισε να μην είναι οργανισμός σιδηροδρόμων ελλόδος αλλά οργανισμός σιδηροδρόμων μισής Ελλάδος -εκτός κι αν η Φλώριναδε θεωρείται πιαι πρωτεύουσα νομού της Ελλάδος, και πια δε φτάνει το τρένο μέχρις εκεί!!!
να που τώρα, προσπαθώντας κάποιες σκοτεινές δυνάμεις να κόψουν κάθε επαφή των ακριτών με την υπόλοιπη χώρα, διέταξαν σκοταδιστικές πρακτικές που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό της περιοχής: αφενός η αστυνομία υποστηρίζοντας τις γραμμές κάποιων πολιτικάντιδων αποφάσισε να στηρίξει την γκετοποίηση μεταναστών προς αυτά τα μέρη, και αφετέρου η ίδια αστυνομία, προσπαθεί να διαλύσει κάθε ειρηνική συμβίωση μεταξύ μόνιμων κατοίκων της περιοχής και φοιτητών. φοιτητών δε της καλών τεχνών, που προσπαθούν να δώσουν ένα χρώμα ζωής και ανταλλαγής ιδεών σ' αυτήν την πόλη όπου ζουν και μορφώνονται!
έτσι, ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΗΣ, που είναι γιορτή και τιμή στην ελευθερία για την οποία έδωσαν το αίμα τους τόσοι πρόγονοί μας και τόσοι ακρίτες -και ακριτική ζώνη είναι η Φλώρινα- αυτήν την ηλιόλουστη κυριακή 25 Μαρτίου 2012, η αστυνομία της Φλώρινας τόλμησε να συλλάβει αθώα παιδιά και να τα οδηγήσει στο τμήμα!!!!
πώς τολμούν ανεγκέφαλα να φέρονται και να καταρρακώνουν αξιοπρέπεια και ειρηνική συμβίωση αυτοί οι άνθρωποι! μήπως ήδη θέλουν να κάνουν γκέτο από την υπόλοιπη ελλάδα τη φλώρινα ώστε ευκολώτερα να της πασάρουν ό,τι αυτοί νομίζουν;
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ.
ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΌΤΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΌΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕΒΌΜΑΣΤΕ ΑΝ ΘΈΛΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΚΆΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ.

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΦΟΙΤΗΤΏΝ ΤΟΥ ΕΝ ΛΟΓΩ ΤΜΗΜΑΤΟΣ:
Σύλλογος ΦοιτητώνΤμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών  
Καταγγελία κρατικής καταστολής   
Με αφορμή τα όσα συνέβησαν την Κυριακή 25η Μαρτίου του 2012, ημέρα εθνικής εορτής, σε κεντρικό σημείο της Φλώρινας στην οδό Στεφάνου Δραγούμη και ώρα περίπου 11:00, δεκαοχτάχρονος συμφοιτητής μας δέχθηκε απροκάλυπτα επίθεση από τρία αστυνομικά όργανα ντυμένα με πολιτικά, ενώ παράλληλα έγιναν πολλές άλλες προσαγωγές οι οποίες δε βασίζονταν σε κανένα στοιχείο.Αναλυτικότερα, ο συμφοιτητής μας ενώ είχε την απλή πρόθεση να φωτογραφίσει στιγμιότυπα της παρέλασης για την Εθνική μας εορτή καθώς και κομμάτια του αστικού τοπίου της Φλώρινας, δέχθηκε την επίθεση των οργάνων τα οποία με βίαιο τρόπο του απέσπασαν την φωτογραφική μηχανή, τον κακοποίησαν σωματικά αλλά και ψυχολογικά και στην συνέχεια τον μετέφεραν δεμένο με χειροπέδες στο αστυνομικό τμήμα.Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που φοιτητές του Τ.Ε.Ε.Τ. δέχονται τις παράνομες αλλά και παράλογες επιθέσεις των αστυνομικών οργάνων της Φλώρινας. Έχουν υπάρξει πολλά περιστατικά που φοιτητές της σχολής έχουν συρθεί αναίτια, με υποτιμητικό τρόπο στο τμήμα, όπου έχουν υποστεί την εξευτελιστική διαδικασία του σωματικού ελέγχου.Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι ο προαναφερόμενος φοιτητής επιθυμεί την ανωνυμία του, καθώς στο παρελθόν έχει καταγγείλει σε κλειστό κύκλο συμφοιτητών του ότι οι  αστυνομικές αρχές έχουν παρανόμως εισβάλει και στο σπίτι του, ενώ βρισκόταν ο ίδιος μέσα, γεγονός που τον έχει τρομοκρατήσει .Γνωρίζουμε πολλαπλές περιπτώσεις συμφοιτητών μας που λόγω της παράνομης συμπεριφοράς των οργάνων της “τάξης”, φοβούνται να καταγγείλουν ανάλογα περιστατικά που τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά παρατηρούνται στη Φλώρινα.Εμείς, ως σύλλογος φοιτητών του Τ.Ε.Ε.Τ. Φλώρινας, καταγγέλλουμε την κακώς εννοούμενη άσκηση εξουσίας από πλευράς της αστυνομίας Φλώρινας, κάνοντας έκκληση στην κοινή λογική, επικαλούμενοι τους θεσμούς της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης.Ζητάμε:1) Την ηθική αποκατάσταση του συμφοιτητή μας μέσω δημόσιας συγνώμης από πλευράς της διοίκησης της Αστυνομίας της Φλώρινας.2) Να σταματήσει η ρατσιστική αντιμετώπιση των συμφοιτητών μας από τις αστυνομικές αρχές, που υποθέτουμε ότι στηρίζεται στις ενδυματολογικές, αισθητικές και ιδεολογικές τους αντιλήψεις.3) Από όλους τους αρμόδιους φορείς της Εκπαίδευσης, του Πολιτισμού και της Δημόσιας Διοίκησης, να έχουν τα αντανακλαστικά τους σε ετοιμότητα ώστε να μην επαναληφθούν παρόμοια περιστατικά. 

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

'δρακόντια μέτρα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου'

ν' αρχίσουμε ανάποδα στην ανάποδη χώρα που είμαστε:
ανάποδη: κι απ' την καλή και την ανάποδη, νίψονανομήματαμημόνανόψιν
η χώρα που οργάνωσε τη δύναμη του λόγου, δλδ που οργάνωσε διάφανη γραφή, φιλοσοφία, άρα ελευθερία και δημοκρατία, είναι η χώρα που περιμένει δικαίως το 4ο ράιχ να την ελεήσει μπανάνες.
διότι η μπανανία έχει έλλειψη από μπανάνες.
όπως η ελλάδα έχει έλλειψη από έλληνες.
και έλληνες είναι 'οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες'
εδώ οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες είναι κάποια όντα αποτραβηγμένα στις στοές του παραδείσου, όπως καλή ώρα ο κωστής τσιρόπουλος, η αείμνηστη μαργαρίτα δαλμάτη, και διάφοροι άλλοι ζωντανοί και πεθαμένοι που σνομπάρουν οι τεχνοκράτες της αγγλικής παραμυθίας, τα λαμόγια της χειραγωγούμενης πληροφόρησης, τα εκτελεστικά όργανα των ατομικών και φυσικά πάντα ξένων προς την πολιτεία συμφερόντων.

25η Μαρτίου.
1821.
φυσικά και ξέρουμε ότι η ελληνική επανάσταση δεν έγινε τότε, αλλά λίγο νωρίτερα κλπ.
και είναι προς τιμήν του ελληνικού λαού που όρισε να θυμάται την ελευθερία του αφιερώνοντάς την στα ιερά και τα όσια της εποχής του, και θέττοντας τον αγώνα του ως όραμα πέρα από τα ανθρώπινα.
(βέβαια αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε 100 χρόνια μετά, για να συνειδητοποιήσουμε το δρόμο που τράβηξε το ελληνικό κράτος αργότερα: κάντε το συνειρμό: 1821+100, άντε κι άλλα δύο ακόμη...)
πάντως η 25 Μαρτίου είναι μέρα/γιορτή της ελευθερίας, του οράματος, της ταυτότητας.

δεν είναι τα δρακόντια μέτρα γι' αυτήν: η παρέλαση, η γαλανόλευκη, η γιορτή, ο μπακαλιάρος-σκορδαλιά, η ρετσίνα.
αυτό είναι η παράδοση που κάνει μια γιορτή, Γιορτή.

τα δρακόντια μέτρα είναι για το βιασμό της γιορτής.
και τη γιορτή δε τη βιάζουν οι κουκουλοφόροι, οι αλήτες, οι κλέφτες.
τη βιάζουν αυτοί που με τις πράξεις τους δίνουν το σήμα στους κλέφτες, τους αλήτες, τους 'κουκουλοφόρους' (κι είναι αντίθετης φοράς οι λέξεις που χρησιμοποιώ με απόλυτο νόημα: όταν κάποιος δεν έχει να φάει, θα στραφεί να φάει το φαί του διπλανού, κι από άνθρωπος θα γίνει θηρία, γιατί θα έχει ήδη καταρρεύσει δίπλα του και μέσα του κάθε έννομη πραγματικότητα).
και θα γίνει κουκουλοφόρος όχι γιατί έχω τίποτα με τα φούτερ με κουκούλα, αλλά με την έννοια ότι πολλοί από μας φοράμε τις κουκούλες μας και κρύβουμε τον εαυτό μας από όλους, ακόμη κι από μας τους ίδιους.
πώς τολμάνε και βγαίνουν στην τηλεόραση κι από κει μπαίνουν και βιάζουν την ησυχία μας αυτοί που για δεκαετίες 'ψηφίσαμε' γιατί μας είχαν υποσχεθεί ότι θα πράξουν 'για το καλό του τόπου' διάφορα!
οι δεκαετίες εξανέμισαν κάθε όραμα του ελληνικού λαού.
ψώρισασαν ακόμη και τη χαρά της λύσης της δικτατορίας, πούλησαν κάθε τι ΣΤΟ ΌΝΟΜΆ ΤΟΥΣ, ΚΙ ΌΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ.
σιγά σιγά μας αμαύρωσαν και αμαυρωθήκαμε
έτσι ώστε το καλό του τόπου να γίνει 'λεφτά', κι όπως ψέμματα έλεγαν 'για το καλό  του τόπου', έτσι μετά ψέμματα έλεγαν μιλώντας 'για λεφτά', κι εμείς τους ψηφίζαμε 'για τα λεφτά'...

όταν ο ιωνάς πήγε στη βαβυλώνα, ο βασιλιάς ντύθηκε στάχτη, νήστεψε και παρακάλεσε να συγχωρήσει ο θεός τα λάθη του κα να σώσει το λαό του.

πόση διαφορά από κάποιο δικό μας πολιτικό αντίστοιχο, που στους εξωτερικούς φονιάδες έλεγε 'δε με ακούει ο λαός μου' και στον υποβαθμισμένο λαό του μέσα έλεγε 'θα κουβαλήσω το σταυρό μου'
...
τον κουβαλούσε άραγε μαζί με τα ευρώ που συνιστούν την προσωπική και οικογενειακή περιουσία του;

και τώρα τολμάνε τα ανεγκέφαλα

και λένε

δρακόντια μέτρα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου!

ρε ουστ!
πως λένε 'δρακόντια μέτρα στα μούτρα σας'!!!!
για τα μούτρα σας είναι τα δρακόντια μέτρα, γιατί είστε δράκοι!.



ουφ, τα είπα και ξεθύμανα.
όλα αυτά μου τα είπε η γιαγιά μου στον ύπνο μου.
ονειρεύτηκα ότι με κούρευαν και μου τα έλεγε.

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

21 Μαρτίου λαμπερός ήλιος

μπορεί να είχα βάλει τα καλά μου για να βρούμε σπίτι στο βέλγιο. όταν άκουσαν να μιλάμε άλλη γλώσσα, μας είπαν γεια!

ο έλληνας από το κογκό είχε φτάσει με πυροβολημένο τον καρπό στην επανάσταση των 'μαύρων' στο αεροδρόμιο του ζάβεντεμ, βρυξέλλες. παραχώρησαν στην οικογένειά του σπίτι στη λουβαίν, πήγαμε με τη μαμά να τους δούμε. πικρό, να έχεις χάσει χέρι. πολύς θυμός. κι η κόρη του θυμόταν εκδικητικά: καλά κάναμε κι εμείς, όταν δεν ήταν καλά σιδερωμένο το πουκάμισό μου, γέμιζα την μπανιέρα νερό κι έχωνα το κεφάλι του υπηρέτη μέσα.

ε, η κυρία κονδύλη, καθηγήτρια πανεπιστημίου. κι απάντηση: εμ, από τη γνωστή οικογένεια βλέπεις!

αντ' από δω! αλβανέ! ε αλβανέ!

δεν μπορούν οι βόρειοι να πληρώνουν λεφτά για να περνάνε καλά οι νότιοι. (οι αμερικάνοι τον έκαναν πιο νωρίς αυτό τον πόλεμο, εμείς τον κάνουμε τώρα).

χωριάτη!

να φύγουν οι ξένοι! έχουν κάνει την αθήνα μπάχαλο! χτες πάντως, που έφευγα από το πανεπιστήμιο, ανάμεσα στη νομική σχολή και το δημοτικό κέντρο της αθήνας, μια κυρία μου φώναζε: φύγετε! κινδυνεύετε, δεν το καταλαβαίνετε;! = εις άπταιστον ελληνικήν, προφοράντε και λεξιλόγιο κυνηγούσαν όλοι μαζί κάποιον που βάσταγε μια σύριγγα. ήθελαν να του την πάρουν και τον χτυπούσαν. μπήκα λίγο στη μέση, το έσκασε, παρακάτω βγήκε από τη νομική ένας άλλος, ψηλός δυο μέτρα μα ετοιμόροπος, έκοψε το δρόμο σ'αυτόν που έτρεχε με τη σύριγγα στο χέρι κι άρχισε το ξύλο. κάθησα εκεί μιλώντας και προσπαθώντας να τους χωρίσω. το ψέμα περί ασύλου να λήξει, κανένα θέμα: οι έλληνες ναρκομανείς έχουν καταλάβει το χώρο ανάμεσα στη νομική και το δημοτικό κέντρο, τρυπιούνται μέρα μεσημέρι, βλέπεις χίλια δυο. θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου και τα παιδιά μας. είναι όλοι τους παιδιά μας. τώρα.

η μαύρη ψυχή είναι σαν τη μαύρη μέρα, δεν έχει σχέση με το δέρμα.

μέρα της ποίησης σήμερα. είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά τον ελύτη. μου είχε χαιδέψει τα μαλλάκια, καθώς καθόμουν και τον άκουγα στη σκουφά. είχα γνωρίσει το βρεττάκο, που μου είχε στείλει μια συλλογή στο βέλγιο. αυτόν τον είχα γνωρίσει χάρη στον φοβερό κωστή τσιρόπουλο.
είχα γνωρίσει τον αγαπημένο μου άραβα, τον άδωνη. κι άλλους πολλούς! πω πω, γνωριμίες! τις λες και χορταίνεις.

όμως χωρίς όνομα, έχω διαβάσει στίχους στο διαδίκτυο που με συγκλόνισαν, που μου έδωσαν κλωτσιά, που με κινητοποίησαν. κι ας είναι ξένος προς τη δόξα ο συγγραφέας τους. αυτός ο μαύρος ποιητής, αυτός που γράφει όπως ο άνεμος τραγουδάει μέσα στις φυλλωσιές,
αυτός ο ξένος ποιητής,
αυτός ο μικρός μπροστά σε κάτι 'παιδιά που τα έλεγαν κριτικούς' και πορεύονται με δικούς τους γνώμονες, και δικά τους αγγούρια, και δικά τους έμπλοκα και σύμπλοκα και κόμπλεξ και σου μου του και να μην πω

τω αγνώστω ποιητή,
αυτόν,
σήμερα εγώ του λέω, όποιος κι αν είναι, ευχαριστώ. και να συνεχίσει.

σήμερα είναι η ημέρα του οποιουδήποτε ρατσισμού.
καλή σας μέρα, να το θυμάστε όχι σήμερα. διαρκώς.
ο ρατσισμός έχει να κάνει και με την αρνητική, αλλά και με τη θετική άποψη για κάτι που δεν είναι από αυτή την οπτική, ουσιώδες.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

προχτές ήταν η ημέρα της γυναίκας

ημέρα της γυναίκας
η γυναίκα χωρίς όνομα.
είμα η άννα παναγιωταρά.
εντάξει, προσβάλλομαι που δεν έχω όνομα, όμως σκέπτομαι ότι είναι καλύτερα: πόσες γυναίκες, ανάλογα με το όνομα και την κουλτούρα τους -τι γαμημένη λέξη, μας την επιβάλλουν για λόγους άκρως ενδιαφέροντες και φυσικότατα σκόπιμους- έχουν διαφορετικά θέματα να λύσουν η κάθε μια!

έτσι ήθελα να γράψω κάτι για την ημέρα της γυναίκας χωρίς όνομα.
αλλά δεν πρόλαβα.
ήταν αδύνατον να γράψω, δεν προλάβαινα.

την προηγούμενη, όταν πια δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για να δουλέψω μετά από ώρες μάθημα και δουλειάς, βλέποντας τηλεόραση είχα προετοιμάσει το φαγητό της ημέρας.
την πέμτπη, ημέρα της γυναίκας φέτος, σηκώθηκα νωρίς να καθαρίσω το σπίτι. 
μετά διάβασα και απάντησα σε κάποια μέηλ μου.
μετά σήκωσα το σεραφείμ για να πάει σχολείο.
μετά έπρεπε επιτέλους να αποτελειώσω μια δουλειά που δε σήκωνε αναβολή: καταγραφή επιδόματος σεραφείμ.
αυτή θα ήταν, αποφασιστικά, η τέταρτη και τελευταία μέρα εργασίας που μου κόστιζε η υπόθεση καταγραφής.:
ημέρα Ι>
1. κι όμως, νόμιζα ότι θα τέλειωνα με την πρώτη, είχα μαζέψει τα χαρτιά: πήγα στο κεπ, όπου έπρεπε, έχοντας αριθμήσει σύμφωνα με τον κατάλογο αιτημάτων εκ μέρους του υπουργείου, τα έγγραφα. ο υπάλληλος τα είδε, του ανάψαν τα λαμπάκια, τα ανακάτωσε όπως κάποιος μια σούπα, μου είπε και είχε δίκιο ότι δεν είναι εγώ ο δικαιούχος. του είπα ότι το επίδομα έρχεται σε μένα, εγώ πάω και το παίρνω, το παιδί είναι ανήλικο ακόμη.
με έστειλε στη νομαρχία να φέρω το χαρτί που έλεγε αυτό που γινόταν: ναι μεν, έβλεπε ότι τα εμβάσματα έρχονται στο όνομά μου, μα έπρεπε να έχει την απόφαση.
2. πήγα στην νομαρχία, πήρα το έγγραφο που χρειαζόταν και γύρισα στο κεπ.
3. εκεί ένας άλλος υπάλληλος μου είπε: θέλουμε να δούμε το παιδί. κρατήθηκα, δεν του είπα να πάει να απαυτωθεί, αλλά του είπα εντελώς αγριεμένη ότι δεν έχει καμιά δικαιοδοσία και κανένα δικαίωμα να ξαναπεί κάτι παρόμοιο. το μάζεψε. όμως
4. έπρεπε να ανοιχτεί λογαριασμός με πρώτο δικαιούχο το παιδί και δεύτερον εμένα. τότε πήγα στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο με όλα τα αφιμιά, αμκα, εκκαθαριστικά κλπ κλπ. όπως το χαρτί έγραφε: λόγω διαδήλωσης στο κέντρο, το ταχυδρομικό ταμιευτήριο θα ήταν κλειστό 12 με 2.
απογοήτευση.
βέβαια η ώρα ήταν 11 και 10 όταν πήγα εκεί, μα τι να γίνει...
ημέρα ΙΙ>
την άλλη μέρα πήγα στο ταχυδρομείο, μήπως εκεί βρω άκρη. ο διευθυντής του ταχυδρομείου με εξυπηρέτησε ευγενέστατα. ήταν πέμπτη. 'ελάτε την τρίτη', μου είπε.
ημέρα ΙΙΙ>
την τρίτη δεν είχε παραλάβει ό,τι χρειαζόταν για να τελειώσει η ιστορία. 'ελάτε αύριο', μου είπε. 'δε γίνεται του λέω, αύριο έχω δ.σ. στη δουελιά μου και δε γίνεται να λείψω. 'μεθαύριο' μου είπε.
ημέρα ΙV>
το μεθαύριο ήταν η ημέρα της γυναίκας.
πήγα. μα "το χαρτί δεν είχε έρθει ακόμη". οι δύο γυναίκες υπάλληλοι του ταχυδρομείου, όπως κι ο διευθυντής ήταν ευγενέστατες. είχα αποφασίσει όμως να απαντήσω στο τραγούδι του 'ελάτε αύριο' ότι 'μα δεν υπάρχει αύριο', αθάνατη μαρινέλλα!
-πού είναι τα έγγραφα που είχα καταθέσει για να βγει το χαρτί; σε ποια υπηρεσία;
-στην τάδε.
-πού στεγάζεται, θα πάω εγώ.
-δε γίνεται.
το γραφείο ήταν ευρύχωρο. δε θα έφευγα πριν βρω άκρη.
η υπάλληλος άρχισε να παίρνει τηλέφωνα: -ποιος τα έχει χρεωθεί; η τζένη; ά, πού είναι; τι; ά, πού να πάρω; κλπ κλπ.
με κοίταζε η υπάλληλος με γλύκα και ενδιαφέρον. εκεί κι εγώ, να σωπαίνω και να περιμένω.
-λοιπόν;
με τα πολλά, βρήκαμε ότι το χαρτί είχε σταλεί από αυτούς στα λεγόμενα κεντρικά, από τα κεντρικά έλειπε, σ' αυτούς δεν ήταν, πού ήταν; όταν το 'περάστε αύριο' μεταβληθηκε στην αλήθεια του, ήτοι 'τα χαρτιά εχάθησαν', τότε οι υπάλληλοι σκίστηκαν και σε δυο λεπτά είχα το χαρτί που χρειαζόμουν!!!!
έφυγα βιαστικά, πήγα απέναντι σ' ένα ζαχαροπλαστείο και γύρισα μ΄ένα κουτί γλυκά:
ΕΙΝΑΙ Η ΗΜΈΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΣΕ ΌΛΕΣ ΜΑΣ,
 είπα στις υπαλλήλους και το διευθυντή που με ευχαρίστησαν. τότε τους είπα: 'προσέξτε, αν δεν τελειώσω τη δουλειά μου σήμερα, θα 'ρθω να πάρω πίσω τα γλυκά!'
πήγα στο κεπ.
εκεί ένας υπάλληλος-μπουλντόγκ, ψαρομάλλης, μαλάκας αποφασιστικά, ενώ πήρα ένα νούμερο προτετραιότητας, γνωρίζοντας πλέον την παραμικρή διαδικασία, ήρθε ο μαλάκας, το επαναλαμβάνω να με ρωτήσει τι θέλω. μόλις του είπα ότι για την απογραφή επιδόματος, με ρώτησε: 'είστε ο δικαιούχος; - όχι, είμαι η μαμά του. -να πάτε στην αστυνομία να βγάλετε εξουσιοδότηση. -τι λέτε κύριε, για το ανήλικο παιδί μου το λέτε; -αν δεν μπορεί να πάει στην αστυνομία, να έρθει ο αστυνομικός σπίτι σας!'
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΆΚΟ, του είπα ενθυμούμενη το 'άκου ανθρωπάκο' του συχωρεμένου του πολλαπλού ράιχ
ο υπάλληλος-μαλάκας μπουλντόκ, κατάλοιπο της οθωμανικής γραφειοκρατίας, που φοβόταν το καθήκι μη χάσει τη θέση του, και παρίστανε τον κάποιο, μου λέει με θράσος και τσαμπουκά, άλα τις! 'με λένε τάδε!' (μπράβο του όμως, γιατί πολλοί φοβούνται να πουν το όνομά τους, το έχετε προσέξει;). θέλω τον προιστάμενο σας, του απαντάω με τρόπο που δε σήκωνε άλλη μαλακία.
ο προϊστάμενος εμφανίστηκε στο πι και φι.
'την ξέρουμε την κυρία' λέει στο υπάλληλο-μάλακα-μπουλντόγκ (συγγνώμη σκυλάκια μου εσείς μια χαρά είστε), άστην να περάσει!!!!!!!!
όταν έφτασα στο γκισέ, ο υπάλληλος με ρώτησε: 'ΧΑΡΤΙ ΜΕ ΑΡΙΘΜΌ ΠΡΟΤΕΡΑΙΌΤΗΤΟΣ ΈΧΕΤΕ;'
ηταν κωμικοτραγικό, το είχα ΚΑΙ αυτό!!!

κάνοντας την απογραφή, μου ζήτησε να επαληθεύσω τον αριθμό που θα μπαίνουν το χρήματα. το έκανα προσεκτικά.
μετά, όταν τα ετοίμασε όλα, μου ζήτησε να διαβάσω τα πάντα και να του πω αν είναι σωστά.
ε λοιπόν, μου ήταν αδύνατον. τα γράμματα δε μιλούσαν. δεν άντεχα να τα διαβάσω, δεν μπορούσα!
υπέγραψα, του είπα ότι δεν μπορούσα να τα διαβάσω αυτή τη στιγμή, και έφυγα.

γύρισα σπίτι, όπου είχε γυρίσει ο σεραφείμ από το σχολείο.
φάγαμε, κουβεντιάσαμε...

ΕΝΙΩΘΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΊΧΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΚΑΨΩ ΚΑΙ ΤΟΝΟΙ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΉΤΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ.
κι όμως, θα μπορούσατε να πείτε, δεν έκανες και τίποτα!
και θα είχατε δίκιο.
το απόγευμα έπρεπε να είμαι στις 6 σε μια παρουσίαση βιβλίου.
(...)
γύρισα σπίτι με δυο φίλους. θα τρώγαμε μαζί το βράδυ. το σπίτι ήταν έτοιμο και ο σεραφείμ ένιωθε τόσο άνετα που βοήθησε να στρώσουμε τραπέζι, πράγμα πολύ σημαντικό, όχι τόσο γιατί μπορούσε να το κάνει, μα γιατί το έκανε. μη νομίζετε ότι κι αυτό δε θέλει την προετοιμασία του.
έφυγαν οι φίλοι. όλα πολύ όμορφα ήταν. ήταν όντως μια πολύ πολύ όμορφη μέρα, όλα είχαν τελειώσει με την απογραφή, μια παρουσίαση βιβλίου, ένα φαγητό το βράδυ...
κι όμως! ΕΝΙΩΘΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΊΧΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΚΑΨΩ ΚΑΙ ΤΟΝΟΙ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΉΤΑΝ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. 
γιατί; 
έ, εμείς οι γυναίκες είμαστε το αδύναμο φύλο, θα μπορούσες να πεις. πώς αλλιώς να το εξηγήσεις; 
το έχετε σκεφτεί;
ε, σκεφτείτε το.


υγ. καλημέρα σας.
έχω ήδη τελειώσει τη βαθμολογία από τις χτεσινες εξετάσεις, ήδη πλύνει το ταψί, στρώσει το κρεβάτι, και η ώρα σε λίγο θα είναι 7 το πρωί.
καταλάβατε;
καλημέρα σε όλους!!! ΚΑΛΌ ΣΑΒΒΑΤΟΚΎΡΙΑΚΟ!
ΤΟ ΕΡΏΤΗΜΑ ΕΊΝΑΙ: να ασχοληθώ με το γιο μου, να πάω σε μια ημερίδα, να διορθώσω πτυχιακές, να στείλω ένα άρθρο που το περιμένουν στο εξωτερικό; εκτός από το τελευταίο, ακούω προτάσεις για τα υπόλοιπα, χα χα χα!
ή να φτιάξω τα νύχια μου;








Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

το project και η ευτυχία.


Ιστορικό: 
φέτος ο Σεραφείμ πηγαίνει ξανά πρώτη λυκείου, έχοντας επανέλθει στο οικείο σχολικό του περιβάλλον. Συνοδεύεται από τη Γιούλη τρεις μέρες την εβδομάδα στο σχολείο, και από το Σταύρο, με τον οποίο δουλεύει στο σπίτι τις άλλες δυο μέρες, συν τα δεδομένα του ΚΕΔΔΥ.
Φέτος, στην α’ λυκείου έχει μπει ένα καινούριο μάθημα που όλοι ονομάζουν ‘πρότζεκτ’ και είναι μια ομαδική ερευνητική εργασία. Κάθε τάξη χωρίζεται σε ομάδες, τα παιδιά δουλεύουν μαζί ένα θέμα, και μετά εκθέτουν τα αποτελέσματά τους στο αμφιθέατρο του σχολείου. Ο σεραφείμ λοιπόν μπήκε σε μια ομάδα, όπου βέβαια τα παιδιά χρειάστηκε κάπως να τον δεχτούν. Κι ενώ λέμε συνήθως ότι τα παιδιά είναι σκληρά, επειδή είναι αληθινά, τα παιδιά δέχτηκαν το σεραφείμ στην ομάδα τους όπου ο τυπικά ασπεργκερικός σεραφείμ ανέλαβε αυτό που γνωρίζει καλύτερα, δλδ τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και την ιστορία τους. Με το Σταύρο και με τη Γιούλη και τους καθηγητές του σχολείου πείστηκε ότι αξίζει να προσπαθήσει, θα τα καταφέρει. Έτσι ετοίμασε όσο μπορούσε καλύτερα την παρουσίαση αυτής της εργασίας.
Παρά την αναμενόμενη φασαρία όταν δεν είναι μόνο η μια ομάδα, ή ένα τμήμα, αλλά όλα τα παιδιά της πρώτης λυκείου μαζί, δλδ καμιά εβδομηνταριά στο αμφιθέατρο, ο σεραφείμ κατάφερε να σταθεί να ανέβει στο βήμα και να παρουσιάσει με πάουερ πόιντ την εργασία του!!! Τα παιδιά τον χειροκρότησαν, η καθηγήτριά του ήθελε να τον φιλήσει, γενικά τα πήγε τόσο καλά, που πραγματικά κατάλαβε ότι τα είχε καταφέρει! Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για το σεραφείμ, γιατί το ζήτημα δεν ήταν να κάνει ή να μην κάνει την εργασία. Το σπουδαίο ήταν να μπορέσει μπροστά σε τόσο κόσμο να κοινοποιήσει την προσπάθειά του! Περνώντας οι μέρες, αφήνει ο σεραφείμ τη χαρά του και την ικανοποίησή του να φανούν…
Την επόμενη βδομάδα πήρε βαθμούς α’ τετραμήνου, όπως και τα άλλα παιδιά. Έχω κατασυγκινηθεί. Και θέλω να γράψω αυτά στους καθηγητές του:

Λοιπόν, ποιος από μας δεν έχει πει ποτέ τη λέξη ‘γαμώτω!’ με θαυμαστικό.
Που πας να στεριώσεις μια κάσα σε πόρτα, και λίγο να πας στραβά, πάει, η κάσα δε στεριώνει. Που θες για λίγο να τα πας καλά με την πεθερά σου, μα, δεν είναι η καλοσύνη πάντα αυτονόητη. Κ.ο.κ…. γιατί πάντα και παντού μπορεί να υπάρχουν δυσκολίες.
Που πας να ρωτήσεις έναν έφηβο ‘γιατί κάνεις κατάληψη;’ Και σου λέει με αφέλεια καμιά φορά: ‘ε, κάτι θα βρούμε!’. Εκπαιδευτικοί είμαστε οι περσότεροι, και μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε τα παραδείγματα.
Και κάποτε, πιο βαριά, λες: .΄κρίμα΄.
Κρίμα που παρεξηγήθηκα μ’ αυτόν το συνάδελφο, κρίμα που δε με κατάλαβε, κρίμα που δεν κατάλαβα. Καμιά φορά όμως μπορεί και να πεις: ‘κρίμα που χάθηκε αυτό το παιδί’. Ή: κρίμα που γεννήθηκε έτσι.
Εδώ καπνίζει ένας Καιάδας. Καπνίζει με το ‘δώσε μου ένα τσιγάρο’ στο κρατητήριο, με το ‘με συγχωρείς δε το ‘θελα’ ενός ενήλικα σε σοβαρό παράπτωμα. Ο Καιάδας καπνίζει με το ειρωνικό κοίταγμα ενός από μας σ’ ένα τρελάρα μαθητή.
Μα να τον κοιτάξεις δεν είναι να τον πετάξεις.
Ο καιάδας είναι να θέλεις να τον αγνοήσεις, και γι’ αυτό να βουτήξεις τα χέρια σου στην ψυχή του και να τον πετάξεις στην απόρριψη, για πολλούς λόγους: Γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι μπορείς εσύ, γιατί έτσι δεν αντέχεις εσύ, γιατί έτσι πρέπει να γίνει γι’ αυτόν.
Γι’ αυτόν; Ποιον; Για ένα παιδί που θα μεγαλώσει χωρίς να μπορεί να κοιτάξει τ’ άστρα.

Πεθαίνω από θλίψη καθώς σκέφτομαι τούτα τα πράματα. Απωθώ τα βήματα της μνήμης σε μονοπάτια που θα ήθελα να μην έχουν περάσει παιδιά.
Αλήθεια σας λέω, έχω πονέσει πολύ. Έχω παρακαλέσει πολύ, μα δεν έχει και πολλή σημασία για μένα, τα ‘χω φάει τα ψωμιά μου, η κοινωνία μου ‘χει χαμογελάσει, μάλιστα και με το πρόσωπο πολλών από σας εδώ μέσα. Όμως έχουν νόημα αυτά τα αδύναμα λόγια γιατί μανάδες κι άλλες θα έρθουν, ήρθαν, έρχονται, με δάκρυα για το παιδί τους. Για ένα παιδί που δεν είναι σαν τα’ άλλα, που πασχίζει και προσπαθεί μα όχι με τον σωστό τρόπο. Που η κοινωνία το κάνει εμετό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το ένα ή το άλλο στόμα. Να θυμηθώ εδώ πως σ’ ένα παιδί σαν το σεραφείμ, οι βαθμοί την προηγούμενη χρονιά ήταν: 1 και 2, ένα και δυο, ένα και δύο, σαν το προπο. Κι όταν είπα στους καθηγητές του: ‘σύμφωνοι, να μείνει. Δε θα έμενε και αν του βάζατε 1, 2, 5, 7. 8, 9, κι ένα δεκάρι κάπου; Δε θα ήταν λιγότερο απάνθρωπο γι’ αυτόν;
Για ένα παιδί που έχει μάθει να ταυτίζεται με την απόκλιση, τι χρειάζεται αλήθεια για να μη γίνεται η απόκλιση απόρριψη;
ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΟ.
ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣ.
ΔΛΔ, ΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙ, όσο δύσκολο κι αν είναι κάποιες ώρες αυτό, ΚΥΡΊΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΚΑΙ ΓΙΑ τους ΆΛΛΟΥΣ.
‘Γύρισα στη φωνή, κι έμεινα έκπληκτος: ο Σεραφείμ ήταν πάνω στην εξέδρα και μιλούσε .’ Είπε ένας καθηγητής από σας τις προάλλες, στην παρουσίαση του πρότζεκτ.
Αυτός ο Σεραφείμ, που πέρασε τη μέρα εκείνη κάτω από τις κουβέρτες, γιατί τόση προσπάθεια είχε βάλει για να μιλήσει και να κερδίσει εκείνη την ημέρα, αυτός ο σεραφείμ που τρία χρόνια πριν είχε πει ‘ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων, εκτός απ’ αυτές που βγαίνουν απ’ αυτό το σπίτι’.  Ο σεραφείμ που είχε ρωτήσει τη συμμαθήτριά του ‘γιατί να είμαι διαφορετικός’, κι ο συμμαθητής του είπε: ‘όλοι είμαστε διαφορετικοί σεραφείμ’, αυτός ο σεραφείμ, ο φοβισμένος έφηβος, χάρη σ’ εσάς φέτος, ξανάρχισε να πιστεύει στον εαυτό του.
Ο λόγος του δασκάλου μπορεί να είναι κάλυκας όπλου που έχει πυροβολήσει, μα μπορεί και να είναι ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΕΝΟΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΚΑΛΥΚΑ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕΙ ΦΟΒΙΣΜΈΝΑ, αλλά όσο πιο πραγματικά μπορεί.
Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι μια μάνα που ερχόμουν πριν τρία χρόνια εδώ, κι ένιωθα να με πνίγουν οι ερινύες που έχω γιο μου ένα ευαίσθητο αγγελούδι, ναι αγγελούδι λένε ένα έστω παλιόπαιδο που ξέρεις ότι υποφέρει κάθε στιγμή της ζωής του, από τώρα έως τότε που θα κλείσει τα μάτια του, γιατί πάντα θα πρέπει να παλεύει με το ‘αλλιώς’ του εαυτού του και της κοινωνίας. Πάντα θα πεθαίνει με τη γρηγοράδα των γεγονότων και την διαφορετική ταχύτητα του πληγωμένου του εαυτού, που δύσκολα θα πιστεύει στον εαυτό του, έχοντας φάει μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, στιγμή τη στιγμή, το περίεργο βλέμμα, το απορριπτικό χαμόγελο, την πισώπλατη απόρριψη.
Κι είδα φέτος αυτό το παιδί να μιλάει στο τηλέφωνο με ελπίδα. Να ξυπνάει, παρά τα φάρμακα και τις πολύπλοκες δοσολογίες, για να πάει σχολείο. Είδα φέτος αυτό το παιδί να ελπίζει. ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;
ΌΧΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΟΤΕ, γιατί το μαθαίνει κανείς αυτό με την εμπειρία.
Εγώ τώρα, μ’ αυτήν την εμπειρία, με μικρά και δακρυσμένα γράμματα σας ευχαριστώ όλους. Γίνατε η γη που ανθίζει η ελπίδα για το Σεραφείμ. Η ελπίδα του 
προσπαθώ και το βλέπουν’, του 
προσπαθώ και το καταλαβαίνουν’, του 
προσπαθώ και το περιμένουν’.
Σας ευχαριστώ για το Σεραφείμ, γιατί του επιτρέπεται χάρη στη δική σας παιδαγωγική κυριολεκτικά στάση,  να βλέπει μια θετική πλευρά της κοινωνίας! Σας ευχαριστώ για μένα, που για πρώτη φορά περνώ τα κάγκελα του λυκείου χωρίς να νιώθω ένοχος που είμαι μαμά ενός διαφορετικού παιδιού.
Και κυρίως σας ευχαριστώ εν ονόματι της κοινωνίας. Της κοινωνίας που χάρη σε προσπάθειες σαν τις δικές σας θα ενσωματώσει καλύτερα ένα ‘δύσκολο παιδί’, αφού οπλίζετε το παιδί αυτό με υπομονή, και οπλίζετε και τα άλλα παιδιά με την ωριμότητα του ‘τι κάνω πριν να απορρίψω και να φθάσω στην πόλωση, θέτοντας τον εαυτό μου απέναντι και εναντίον των άλλων, δυστυχώς πολλές φορές τόσο εύκολα, απρόσωπα, απόλυτα».
Νιώθω σαν να γράφω μια απολογία σήμερα, επειδή δε βρίσκω τα λόγια για να σας πω ευχαριστώ. Στον καθέναν από σας ξεχωριστά. Και πάνω από όλους, στο διευθυντή του σχολείου, τον κύριο Δρόσο. Γιατί όλοι εσείς είσαστε μια ζωντανή, ελεύθερη, κοινωνική ομάδα. Μέσα από όλους σας, πέρασε το μήνυμα της ανθρωπιάς για το παιδί μου και για το κάθε παιδί. Ως συνάδελφός σας, μα προπαντός ως πονεμένη μητέρα, ταπεινά σας λέω πως δεν έχω λόγια να πω το ευχαριστώ που σας οφείλω για όσα κάνετε για το παιδί μου, και για όλα τα παιδιά που βλέπουν να λειτουργεί η κοινωνική ένταξη χάρη στο έργο σας. Με ταπείνωση και αγάπη σας λέω πως το παράδειγμά σας δε θα πάει χαμένο. Αγνή ευχή είναι η ανταπόδοση. Ναι, είμαι σίγουρη ότι για όλα τα καλά που κάνετε φέτος σ’ ένα παιδί, η ανταπόδοση θα έρθει σίγουρα άνωθεν και θα αγγίξει τη ζωή σας στο πιο μύχιο, στον πιο βαθύ, πιο μυστικό σας πόθο. Είθε.
Με τη σιγουριά της ευγνωμοσύνης,
Η μαμά του