Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

περί χρησιμότητος των βιβλίων και άλλα τινά!

να κάτι φάλτσες στιγμές που κάτι νομίζεις και κοκορεύεσαι, και μετά σου περνάει:
δυο τέτοιες στιγμές:
ο γιός μου που σπουδάζει στην κέρκυρα είναι αυτές τις μέρες μαζί μας.
βρίσκω πάνω στο κρεββάτι του το πρώτο μου βιβλίο.
καμαρώνω. του λέω: βρε, πήρες να το διαβάσεις;
και αυτός μου λέει: όχι το χρειαζόμουν για το ποντίκι του υπολογιστή.

μμμμ, μάλιστα.

ένα φάλτσο ακόμη:
συζητάω με το διευθυντή της εντατικής όπου είχα νοσηλευτεί για κάμποσες μέρες.: δυο-τρεις μήνες μετά, αφότου βγήκα από το νοσοκομείο.
μου λέει: ωραία. τώρα ελπίζω να μπορείτε να γράφετε!
λέω από μέσα μου: ώστε είμαι λοιπόν διάσημη; ο τύπος ξέρει ότι γράφω βιβλία!
του λέω ευχαριστημένη: ναι, ναι, ευτυχώς. επιτρέψτε μου να σας στείλω το βιβλίο που αποτελειώνω τώρα.
και τότε βλέπω το μάτι του γιατρού να παίζει σαν να λέει: 'ωχ της έχει σαλέψει'...
ο τύπος σαφώς και δε με γνώριζε ως συγγραφέα, με γνώριζε ως σακκούλι με πατάτες που δεν μπορεί να κουνηθεί! αλλά,
και μέσα στον ύπνο μου και μέσα στο ξύπνιο μου αναζητούσα τρόπο να συνενοηθώ, κι έκανα ότι έγραφα...

έχουνε πλάκα αυτές οι στιγμές. είναι μικρά γλυκά χαμογελαστά χαστουκάκια που λένε:
τίποτα δεν έχει σημασία όσο ο άνθρωπος ο ίδιος.
είναι ωραίο αυτό το νόημα. γυμνό. κάθεται κει και σε κοιτάει και σε μαθαίνει ίσως λίγη ταπείνωση...:)

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

δωρεάν θέσεις στο λάθος τρένο!

Τετάρτη



Ο Chimeres Fm
και η Μαρία Ροδοπούλου http://darkvirtualpoetry.blogspot.com/
την Τετάρτη 25-02-2009
στις 11 το βράδυ

σας περιμένουν να αποβιβαστείτε
στο Λάθος Τρένο
για μια διαδρομή ανάμεσα σε λέξεις
που καταργούν την ανία "σωστών" τοπίων

(...)


για ...φαντάσου!
κάποτε θα γράψω και για το λάθος τρένο...
Αναρτήθηκε από Maria R. στις 12:10 πμ

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

η κοκό και η ποίηση

έχω βρει μια φλέβα χρυσού!
η κοκό είναι ο εκφραστής της ποίησης σε όλους τους δρόμους της αθήνας!
ο παλαμάς του ποδηλάτου!

συνεχής ποδηλασία
δεν καταλαβαίνω μία
ρίξε χιόνι και χαλάζι
βρέχομαι μα δεν πειράζει



κοκό είσαι απόλαυση!
υποκλίνομαι
και πολλά φιλάκια,

κι εννοείται, πως αν σου κάνω τέτοια κοπλιμέντα είναι γιατί περιμένω κέρασμα! μπύρες! ουζάκια! σαμπανίτσες! πούρα! μούρα! μούρες! (-α, συγγνώμη εδώ έμπλεξα με την πριγκήπισα γιαλατζί)
αλλά πριν από αυτά, θέλω και κάτι άλλο...
ποιος έχει να με κεράσει λίγο χρόνο... λίγες στιγμές παραπάνω... αύριο δεν προλαβαίνω να δω τη μύτη μου

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

μια καληνύχτα...

Mohammed Dib


Εμφανίζονται λοιπόν τα πουλιά
Ανάβει φλόγα.
Είναι γυναίκα.

Δίχως όνομα, συγγένεια, μαντήλα,
Πορεύεται με τα μάτια κλειστά,
Η γυναίκα καλυμμένη με τη δροσιά της θάλασσας.

Μα ξάφνου πάλι τα πουλιά κάνουν την εμφάνισή τους
Η φλόγα μακραίνει
Διακρίνεται φτωχά στο βάθος της κάμαρας.

Κι η θάλασσα,
Είναι η θάλασσα, στην αγκαλιά του ύπνου φέρνει ήλιο
Ούτε ανατολή ούτε βοριάς, ούτε εμπόδιο ούτε μπαλκόνι, η θάλασσα.

Μοναχά η θάλασσα σκοτεινή και ήπια,
Πεσμένη απ’ τ’ άστρα, μάρτυρας ουράνιων ακρωτηριασμών,
Μοναξιά, προαίσθημα, ψιθυρίσματα.

Μοναχά η θάλασσα.
Σβησμένα μάτια,
Δίχως κύμα, αγέρι, μαντήλα.

Μα ξάφνου πάλι τα πουλιά κάνουν την εμφάνισή τους.
Είναι η γυναίκα,
Ούτε άστρο ούτε όνειρο, ούτε γκέιζερ ούτε ρόδα, η γυναίκα.

ξανάρχονται τα πουλιά,
Και μόνο η θάλασσα.



-----------
μετάφραση ελένη κονδύλη

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ

έχω ως αρχή μου να είμαι ενάντια στη βία.
από όπου κι αν προέρχεται.
πιστεύω σ'αυτό, όπως θέλω να πιστεύω στην έννοια της δημοκρατίας, όπου άνθρωποι μπορούν να εκφράζονται και να συμβιώνουν με διαφορετικές απόψεις.
γι'αυτό αναμεταδίδω εδώ την ανακοίνωση των πανεπιστημιακών, και δεν την αναπαράγω ως μέλος ή όχι των πανεπιστημιακών, αλλά ως άνθρωπος που θέλει το διάλογο με όλους. διάλογος με κάποιον που τον στέλνεις στο νοσοκομείο ή στο θάνατο δε γίνεται.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ



Καταδικάζουμε την επίθεση κατά του συναδέλφου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννη Πανούση, από ομάδα αγνώστων στο Πολιτιστικό Kέντρο «K. Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών, επίθεση που προκάλεσε τον τραυματισμό και τη νοσηλεία του σε νοσοκομείο.

Ενέργειες σαν την επίθεση κατά του συναδέλφου Γ. Πανούση υπονομεύουν τον αγώνα των δυνάμεων που υπερασπίζονται το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Εκ μέρους όλων των πανεπιστημιακών εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στον συνάδελφο Γ. Πανούση.
Λάζαρος Απέκης
Πρόεδρος ΠΟΣΔΕΠ

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

σοσ! απώλεια δεδομένων λόγω καταστροφής κινητού μου

κάτι έγινε και το κινητό μου τα έφτυσε!
πήρα καινούρια συσκευή, έβαλα την παλιά κάρτα σιμ, έχω το ίδιο νούμερο, όμως ΕΧΑΣΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΠΑΦΕΣ, ακόμη και των παιδιών μου!
σας παρακαλώ, μπείτε στο μέιλ μου και αφήστε το όνομά σας με τα τηλέφωνά σας! σας ευχαριστώ πολύ.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

περί μουσικής και περί συγγνώμης



επειδή η κυρία 'ζητείται ελπίς' έγραφε για τα μαθητικά μας χρόνια, κι εγώ θυμήθηκα που απαραιτήτως στο μάθημα της μουσικής με πετάγανε έξω...
χάζευα τώρα ανάμεσα στα γραπτά και βρήκα κάτι σπέσιαλ για τη μουσική. θα προσπαθήσω να σας το μεταφέρω. ας ελπίσουμε ότι το κατάφερα.
είναι ένας απίστευτος πιτσιρικάς με μια ηλεκτρική κιθάρα, απίθανος χιμπατζής-ροκάς...

αχ, η κυρία χειμωνίδου που με πέταγε έξω τόσο γλυκά... μόλις άκουγε φασαρία, χωρίς κάν να κοιτάξει, έλεγε: 'ελένη βγες έξω!' και σιγά μην της χάλαγα χατήρι...
πάντως ήταν καλή καθηγήτρια. εγώ ήμουνα πειραχτήρι, αλλά δεν ήμουν η μόνη. τέλος πάντων. αυτή έτσι με είχε πάρει.
αργότερα, όταν πήγα σε ξένο σχολείο, μακριά απ΄ την πατρίδα μου, κάποιοι με θεωρούσαν πολύ ευγενική. η madame caloud μια μέρα πέρασε μπροστά μου 15 φορές σχεδόν όλες απανωτές. στεκόμουνα σ'ένα διάδρομο τάξεων, κι εκείνη περνούσε κοιτάζοντάς με, κι εγώ, αφού το περίμενε, της έλεγα κάθε φορά: Madame, και κουνούσα το κεφάλι μου όπως κάναμε τότε, ως εκπαιδευμένος χιμπατζάκος....
όταν τέλειωσαν η βόλτες, η μαντάμ καλού, που ήταν φαίνεται πιο πειραχτήρι από μένα, ήρθε και μου είπε: 'είχα βάλει στοίχημα με τους άλλους συναδέλφους, πως όσες φορές και να περάσω, εσείς θα χαιρετάτε το ίδιο ευγενικά πάντα, ε, και σας ευχαριστώ γιατί κέρδισα το στοίχημα'...!!!
πλάκα είχε!
είμουνα πολύ ψαρωμένη...
και την αραβολογία μου πάντως, σ'έναν καθηγητή μουσικολογίας τη χρωστάω εν μέρει, το ξέρετε; αν όχι, θα σας το διηγηθώ και αυτό.

λοιπόν σήμερα είναι τελώνου και φαρισαίου.
με ποιον άραγε να μοιάζω;
ε, τόσο που κάνω τον κόκορα, μάλλον με το φαρισαίο μοιάζω, μόνο που σίγουρα δεν είμαι τόσο ευχαριστημένη από τον εαυτό μου όσο αυτός, που θεωρούσε ότι όλα καλά τα έκανε.

εγώ όχι.
σε πολλά κάνω λάθος.
εδώ λοιπόν θελω να ζητήσω συγγνώμη στην κυρία που μου ζήτησε να το καταθέσω γραπτώς στο διαδίκτυο.
πριν λίγες μέρες, σε μια στιγμή απόγνωσης, έγραψα τα συναισθήματά μου στο διαδίκτυο, θυμάστε ίσως. δεν κατηγόρησα κανέναν με το όνομά του, κι ούτε σκοπός μου ήταν αυτός. απλώς, έβγαζα τα σώψυχά μου, όπως κάνω πάντα.
μια πρότασή μου όμως σόκαρε. κάποιοι ταυτίστηκαν μαζί της. εγώ δεν είχα πρόθεση να ταυτίσω κανέναν με κανέναν άλλον. όμως αυτό έγινε, και η κυρία πικράθηκε πολύ.
λυπάμαι γι'αυτό και της ζήτησα συγγνώμη όταν το κατάλαβα. δέχτηκε τη συγγνώμη μου.
αυτό είναι καλό.

εδώ είχα διακόψει, γιατί γράφοντας αυτό έπρεπε να σταματήσω και να βγω έξω σε μια συνάντηση.
οι σκέψεις μου είναι τώρα σε άλλο μήκος κύματος. είναι έντεκα παρά το βράδυ. ο σεραφείμ είχε πυρετό σήμερα. τον πονούσε το κεφαλάκι του. ήταν λυπημένος.
δε μιλούσε.
γι' αυτόν η δυσκολία έχει μεγαλώσει. μεγαλώνει και ο ίδιος. καταλαβαίνει με το δικό του τρόπο, διαισθάνεται, αισθάνεται, πονάει. κλείνεται.
ο κόσμος είναι μια μεγάλη δυναμική. ο καθένας από μας είναι ένα μικρό κομματάκι του μεγάλου κόσμου, κι όλοι μαζί είμαστε ένα ρολόι. ο κόσμος δουλεύει ρολόι, που λέμε. μόνο που άλλοι είναι στα γρανάζια κι άλλοι στους λεπτοδείκτες, κι ο καθένας έχει τη δική του θέση στον κόσμο. μάλλον όλες οι θέσεις, έρχονται στιγμές που πονάνε.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

ο κοκκινολαίμης. ο κοκκινολαίμης μου.



σηκώθηκα τεσσεράμισυ...
νύσταζα, μα τι να γίνει, έπρεπε να αποτελειώσω τα θέματα που ετοίμαζα μέρες: 60 ερωτήσεις περίπου, συν μία μεγάλη. επί δύο. δλδ βασανιστήριο για μένα, εξέταση εφ όλης της ύλης, εύκολη όμως, που σημαίνει δλδ πολύς κόπος πριν μπεις στην τάξη. μετά μαγείρεμα, μετά να σηκώσω σεραφείμ. με όλα τα παρελκόμενα αυτών των δύσκολων ημερών για εκείνον. και 9 η ώρα οι εξετάσεις άρχιζαν. τα κατάφερα, ήμουνα στην ώρα μου.
ένα τρίωρο μεστό.
και μετά διορθώσεις, όσες μπορώ περσότερες, μέχρι να φτάσω σπίτι, γύρω στις 3.30...

κι όμως, δε νιώθω κούραση, νιώθω σταθερότητα.
ήρθα κουρασμένη, λιγάκι απομονωμένη, με το πάκο γραπτά, και τρεις ώρες μεστές διορθώσεις που δεν έχουν τελειώσει, συν μια συζήτηση επαγγελματική, καμαρώνω που τέλειωσε...
ε ναι, το καλάμι το καβαλημένο, ναι, τι να γίνει.
όμως και κάτι άλλο. ε ναι, μοναξιά, και κανείς κοντά όταν παλεύεις με πολλά κύματα μαζί.
βάζω φαγητό, πείθω και το σεραφειμάκι να ξαναφάει μαζί μου.
κι εκείνη την ώρα, ποιος νομίζετε πως ήρθε;
ο αγαπημένος μου κοκκινολαίμης! μες στο μεσημέρι.
έχουμε μια μικρή αυλίτσα, πετάμε ψίχουλα για τα πουλιά, παρόλο που έχουμε και σκύλο και γάτα. μάλλον σκύλα και γάτο:). έρχονται σπουργίτια, καμιά δεκαριά, κι ο κοκκινολαίμης, θαμώνας πολύ καιρό.
μερικές φορές τα πουλιά μπαίνουν μέσα στο σπίτι. έρχονται πολύ κοντά μου. μια φορά μιλούσα στο τηλέφωνο, κι ήρθαν σπουργίτια στα 60 εκατοστά!
σήμερα ήρθε αυτή την απρόσμενη ώρα ο κοκκινολαίμης. η τζαμαρία ήταν κλειστή, κι εμείς με φως μέσα. ο κοκκινολαίμης στάθηκε στα 10 εκατοστά από τη τζαμαρία.
σαν να κοιτούσε μέσα.
σαν να βοηθούσε τους ανθρώπους με το λεπτό, ευαίσθητο βλέμα πουλιού, με το κόκκινο κασκολάκι του, με τα τρυφερά πηδηματάκια και φτερουγίσματα μέσα στην αυλή...

ξεκουράστηκα.

δεν ήξερα ότι η ξεκούραση μπορεί μερικές φορές να λέγεται αγαλλίαση...
:)

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

τώρα τελευταία, παιδί.




Και το κάστρο, και την κάμαρη, μου είπες έμπα, και
Μπήκα στο νόημά σου.
Μήτε το κάστρο μήτε η κάμαρη, άλλο από ουρανό δεν είχαν πλάκωμα.
ανενόχλητα και αχνά βαδίζουν τ' άστρα κάθε νύχτα στο πλακόστρωτο,
τα συναντούν τα βήματά μου και χαίρονται
Τ’ άστρα κατεβαίνουν εκεί που υπάρχουν παιδιά, κι εγώ κλαίω από ευτυχία.


ελένη κονδύλη.‏2009‏‏-‏02‏‏-‏03‏