σηκώθηκα τεσσεράμισυ...
νύσταζα, μα τι να γίνει, έπρεπε να αποτελειώσω τα θέματα που ετοίμαζα μέρες: 60 ερωτήσεις περίπου, συν μία μεγάλη. επί δύο. δλδ βασανιστήριο για μένα, εξέταση εφ όλης της ύλης, εύκολη όμως, που σημαίνει δλδ πολύς κόπος πριν μπεις στην τάξη. μετά μαγείρεμα, μετά να σηκώσω σεραφείμ. με όλα τα παρελκόμενα αυτών των δύσκολων ημερών για εκείνον. και 9 η ώρα οι εξετάσεις άρχιζαν. τα κατάφερα, ήμουνα στην ώρα μου.
ένα τρίωρο μεστό.
και μετά διορθώσεις, όσες μπορώ περσότερες, μέχρι να φτάσω σπίτι, γύρω στις 3.30...
κι όμως, δε νιώθω κούραση, νιώθω σταθερότητα.
ήρθα κουρασμένη, λιγάκι απομονωμένη, με το πάκο γραπτά, και τρεις ώρες μεστές διορθώσεις που δεν έχουν τελειώσει, συν μια συζήτηση επαγγελματική, καμαρώνω που τέλειωσε...
ε ναι, το καλάμι το καβαλημένο, ναι, τι να γίνει.
όμως και κάτι άλλο. ε ναι, μοναξιά, και κανείς κοντά όταν παλεύεις με πολλά κύματα μαζί.
βάζω φαγητό, πείθω και το σεραφειμάκι να ξαναφάει μαζί μου.
κι εκείνη την ώρα, ποιος νομίζετε πως ήρθε;
ο αγαπημένος μου κοκκινολαίμης! μες στο μεσημέρι.
έχουμε μια μικρή αυλίτσα, πετάμε ψίχουλα για τα πουλιά, παρόλο που έχουμε και σκύλο και γάτα. μάλλον σκύλα και γάτο:). έρχονται σπουργίτια, καμιά δεκαριά, κι ο κοκκινολαίμης, θαμώνας πολύ καιρό.
μερικές φορές τα πουλιά μπαίνουν μέσα στο σπίτι. έρχονται πολύ κοντά μου. μια φορά μιλούσα στο τηλέφωνο, κι ήρθαν σπουργίτια στα 60 εκατοστά!
σήμερα ήρθε αυτή την απρόσμενη ώρα ο κοκκινολαίμης. η τζαμαρία ήταν κλειστή, κι εμείς με φως μέσα. ο κοκκινολαίμης στάθηκε στα 10 εκατοστά από τη τζαμαρία.
σαν να κοιτούσε μέσα.
σαν να βοηθούσε τους ανθρώπους με το λεπτό, ευαίσθητο βλέμα πουλιού, με το κόκκινο κασκολάκι του, με τα τρυφερά πηδηματάκια και φτερουγίσματα μέσα στην αυλή...
ξεκουράστηκα.
δεν ήξερα ότι η ξεκούραση μπορεί μερικές φορές να λέγεται αγαλλίαση...
:)
40 σχόλια:
ο κοκκινολαίμης είναι γενικά ξεθαρρεμένο πουλί και μπορεί να σε παρατηρεί από πολύ κοντινή απόσταση, σε σημείο να απλώσεις το χέρι να τον πιάσεις. Εχει και πολύ ωραίο κελάηδημα. Αλλά είναι μοναχικό και αλίμονο αν έρθει στην επικράτειά του άλλος και δεν αποχωρήσει εγκαίρως. Θα γίνει μάχη μέχρι θανάτου.
άλιφ: το προηγούμενο ποιήμα μου έδωσε μια καλή ώθηση για καλό μήνα!
μπα: δεν υπάρχει ξεκούραση, αγαλλίαση υπάρχει. αφού άμα στενοχωρηθεί κανείς και ξεκούραστος να είναι του κόβονται τα πόδια
τα: ζητώ ζυθική ικανοποίηση εντός του τρέχοντος μηνός με δυνατή παρέα να γιορτάσουμε τους καταραμένους βαθμούς
θα: θάνατος στη μούχλα!
Είναι αυτά τα μικρά, πολλές φορές, κι ασήμαντα, Ελένη μου, που δεν τα δίνουμε σημασία, τα προσπερνάμε... κι όμως μας φτιάχνουν τη διάθεση...
Πάντα τέτοιες όμορφες στιγμές να σε συνοδεύουν!
Είσαι πολύ τυχερή και φιλόξενη για να σε επισκέπτεται κοκκινολαίμης. Πόσο απλά πράγματα μας λείπουν στη ζωή ή/και μας ξεκουράζουν
Ο άλλος μου εαυτός που έμεινε ακόμα στο χωριό θα έλεγε, το κοκκινογούσ'!Με γύρισες πολύ πίσω...
Καληνύχτα :)
Κατ' αρχήν έχεις τον καλύτερο συνδυασμό από κατοικίδια! ΄Στα σκυλιά το θηλυκό είναι το καλύτερο και πιστότερο και στα γατιά το αρσενικό!
Η εμφάνιση του κοκινολαίμη στον κήπο φανερώνει την ζεστή και σπλαχνική ψυχή σου! Τα ζωντανά έχουν ένστικτο και ποτέ δεν πλησιάζουν σε εχθρικά περιβάλλοντα! Μυρίστηκε αγάπη και ήρθε... όπως ο ηλίανθος αντιλαμβάνεται τον ήλιο και στρέφει προς το μέρος του!
Στο πίσω μπαλκόνι μου, και εμένα (μένω στον πρώτο όροφο) κάθε χρόνο έρχεται μία δεκαοχτούρα και χτίζει τη φωλιά της πάνω στα κλαδιά μιας ελιάς που φθάνει μέχρις εκεί! Και κλωσσάει τ' αυγά της χωρίς να μας φοβάται παρόλο που έχουμε κι εμείς γάτα!
Την κοιτώ μέσα από το τζάμι και με κοιτά κι εκείνη σαν παλιοί γνώριμοι! Ρίχνουμε κι εμείς ψιχουλάκια εκεί... και όταν τα πουλάκια της βγουν από το αυγό, (συνήθως κάνει 2) είναι απόλαυση και πραγματική αγαλλίαση, όντως να βλέπεις τη μάνα να τα ταϊζει και μετά σιγά σιγά να τα εκπαιδεύει να πετάξουν! Κάθε χρόνο μεγαλώνει δύο πουλιά και φεύγουν και οι τρεις μαζί όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου!!
Είναι φανταστικό. Όπου νάναι την περιμένω και φέτος!!
Νάσαι καλά Ελένη!
Σκέτη αγαλλίαση η ανάρτησή σου αυτή!
Φιλιά!
tyler, τάιλερ (σωστά;:) ξέρεις τι μου θύμισες; με τις λεπτομέρειες περί ζωικού βασιλείου και πτηνών μου θύμισες το αηδόνι, που το ακούω πριν ξημερώσει. μπήκα λοιπόν να δω φωτό πετυχημένες σαν τον κοκκινολαίμη που βρήκα, και πέτυχα τι είναι στην αργκό τη γαλλική το αηδόνι...
είναι ένα ευτελές πράμα...
για σκέψου!
κι εγώ σκεφτόμουν το παραμύθι το αηδόνι του βασιλιά!
κοκό,
θα μπορύσαμε με τη σειρά να κάνουμε τα άλιφ, μπα τα θα το σάββατο. όμως η πληροφορία για το φίλο με το φλαμένκο χάθηκε, δεν ξέρω πώς, έχω ξεχάσει το όνομά του, με μια κοπέλα θα παρουσιαζόταν, και διερωτώμαι τι να έγινε! άραγε αναβλήθηκε, ή τι...
μπα, θα βρούμε λες καμιά άκρη;
καλοντυμένε μου μηθ,
ας έχουμε μάτια να τα βλέπουμε και αυτιά να τα ακούμε...:)
καλημέρα με αγάπη σε όλους σας!
φλού...φλις! φιλόξενη ή τυχερή;
έχω μια μεγάλη αγάπη στο τραγούδι τους και στην ύπαρξή τους.
όταν ήμουνα φοιτήτρια πήγαινα και διάβαζα για τις εξετάσεις μέσα σε δάσος, για να τα ακούω από κοντά. βέβαια είχα τη δυνατότητα, γιατί έμενα κάπου όπου τα δέντρα ήταν πανταχού παρουσία...
βαντ, αν είχα τη δύναμη να σε γυρίσω πίσω, αυτό είναι φανταστικό!
το 9 δλδ να δείχνει 9 και να είναι 9!
(ή τέλος πάντων όσο είναι στο ρολόι σου!):)
κλείσε τα μάτια αυτή τη στιγμή κι απόλαυσέ το...
καλημέρα!
ρουλιώ, καλημέρα.
βάρητα η νύχτα όταν ένα παιδί δεν κοιμάται...
μαριαννάκι, κάποτε μέσα στο σπίτι είχαμε: μεταξοσκώληκες σ'ένα κουτί παπουτσιών, 15 χαμστεράκια σε δύο κλουβιά, 2 ψαράκια, ένα χηνάκι...
ε ρε τι τράβαγα!
τώρα αυτός ο συνδυασμός είναι καταλαβαίνεις μηδαμινός!, χα χα χα...
υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τις δεκαοχτούρες!
σήμερα να κοιτάξεις το μπαλκόνι σου και να τους ρίξεις ψιχουλάκια κι από μένα...:)
Εγώ τώρα έχω μία γατούλα και ένα γάτο. Τα μάζεψα αδεσποτούλια από το δρόμο... Θα τα δεις στο πλάϊ του ιστολογίου μου.
Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάς τις δεκαοχτούρες! Πετούμενα του ουρανού είναι κι αυτά και μόνιμοι συγκάτοικοί μας σ' αυτή τη γκρίζα πόλη μας!!
Ναι Ελένη μου, θα τις ρίξω κι από εσένα ψιχουλάκια...
:)))
καταπληκτικό!
μάλλον ο κοκκινολαίμης ήρθε να κρυφοκοιτάξει τις βαθμολογίες να δει αν πέρασε ή όχι...
απλές, πραγματικά υπέροχες στιγμές που χάνονται μέσα στην άχαρη, πνιγμένη καθημερινότητά μας...
Πολύ σε ευχαριστούμε για αυτή την ανάρτηση γιατί ξεκούρασες και τις δικές μας ψυχές! Νάσαι πάντα καλά.
ρόνι, τη δευτέρα γνώρισα τη σύζυγο του εκδότη σου!
τι να σου πω! φαίνεται πολύ καλή γυναίκα, κι ελπίζω όλα να πάνε καλά!
η ιδέα σου να μεταφράσεις νουάιμα είναι καταπληκτική! γιατί όχι κι ένα ντοκτορά για τον νουάιμα...
πήγα να σε πάρω τηλέφωνο εκείνη την ώρα, αλλά σε μπέρδεψα μ'έναν άλλον μάλλον, κι εκεί που έγραφα ρόνι στο κινητό βγήκε ο φίλος μου ο πύργαρης...:) στείλτο μου σε μέιλ το κινητό σου, να σε πάρω. ή σταθερό, ακόμη καλύτερα.
σταυροδρόμι, γλυκός ο πλυθηντικός σας, τουλάχιστον δυο δρόμοι και πολλοί άνθρωποι, απ'ό,τι κατάλαβα:)
εύχομαι καλές διαδρομές και ταξίδια ...
καλωσόρισες σταυροδρόμι!
μαριάννα, ο γάτος μας έχει περάσει τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού, και θα πάει για μάγειρας! τι γίνεται;
ο κοκκινολαίμης σου,
σου, τι νόστιμα το λες...
μια στιγμή ανατρέπει καταστάσεις και συναισθήματα,
μια στιγμή αρκεί πολλές φορές.
(το ποστ το επόμενο δεν μου βγαίνει, χάθηκε..δες τι έγινε)
Αυτά που γράφεις μαζί με τον όμορφο κοκκινολαίμη βγάζουν μια γαλήνη, μια αγάπη και την αισιοδοξία που χρειάζεται κανείς για να τα δει.. βρει..
Όμορφα πράματα συμβαίνουν!
δεν έχω δει ποτέ in vivo! Δεν είναι κρίμα?
Υ.Γ. Γελάσαμε πάλι
ανεπίδοτη, το ποστ σου μια χαρά είναι! εδώ έρχεσαι και διαβάζεις τα δικά μου, που γράφω κάθε φορά ό,τι μου 'ρθει.
μια στιγμή ανατρέπει τα πάντα. δίκιο έχεις. το δύσκολο είναι ότι τα ανατρέπει και προς το καλό και προς το κακό....
βέβαια αυτό εξαρτάται από κάτι. το κάτι είναι μεγάλη δυσύλλαβη κουβέντα.
μαριώ, καλωσόρισες!
γαλήνη.
τι λέξη!
σαν το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού.
ουρ
άνω
και καθρέφτης η θάλασσα κι εμείς...
μένη, εσύ μπορείς να έχεις οράματα. εγώ μπορώ να βλέπω, όσο βλέπω...
άκου...
πατάω desillusion, τίποτε,
πατάω μουρο... τίποτε, σφάλμα λέει...
μήπως φταίει το δικό μου;
δυο μέρες το προσπαθώ,
ενώ στην αρχή, το διάβασα μία φορά!
αυτά...
και ένα φιλί!
ε, αφού το διαβασες μια φορά, τι στεναχωριέσαι! το αριστούργημα χάθηκε, γιατί το κουνελάκι τρύπωσε κάπου γιατί του κάνανε την καρδιά...
μπανανία πήγα να γράψω, μετά το έσβησα γιατί λέω το κουνελάκι μάλλον καρότα τρώει,
όμως το ξανάγραψα γιατί μπανανία ταιριάζει. και πονάει.
σόρρυ
καλημέρα
και
δυο φιλιά!
παιδιά, ο κοκκινολαίμης μου ήρθε μόλις πριν λίγο, έφτασε μέχρι την πόρτα, κάθησε λίγο, με κοίταξε, όλα υπέροχα, σάββατο μεσημ΄ρι...
εγώ έχω ζήτημα με τα πτηνά... Ρώτα το νατασσάκι, αυτή όοοοολα τα ξέρει πια!!!!
Πω, πώ, σοβαρές και εκλεκτές επισκέψεις φιλενάδα μου. Τί ωραία μετά από τόση δουλειά και τόσο δόσιμο στο πανεπιστημιο ή και στον Σαραφείμ , βεβαίως. Σε μια άλλη περίπτωση δεν θα τον πρόσεχες , όπως εγώ πότε δεν πρόσεχα το σπουργιτάκι που ερχόταν συχνά στο μπαλκόνι έξω απο το γραφείο μου. Προχθές που ήμουν θλιμμένη και κατάκοπη το είδα και σε διαβεβαιώ πως μιλήσαμε, εκείνο κι εγώ, με τα μάτια. Υπεροχα. νομίζω ότι χαιρετηθήκαμε κιόλας, δεν παίρνω ορκο...
σε φιλώ να μιλήσουμε
μένη, εγώ το νατασάκι δεν το ρωτάω, διότι είναι αδικία: το ξέρεις; ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΓΚΟΥΓΚΛΗ ΔΙΚΟ ΤΗΣ!
ε, έτσι, κι εγώ θα τα ήξερα όλα...
αδικία δεν είναι; πές!
αχ ριτς, αποκτάμε ευαισθησίες με τις αναποδιές της ζωής...
ΣΙΓΑ, ΣΙΓΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι το τρέμουλο του
Είμαι μια σήραγγα μακριά
Δίχως τον θάνατο του
Ο τελευταίος είναι παιδί
Που κλαίει και γελάει
Στην αγκαλιά της μάνας αυτής
Που το παιδί της δεν πονάει
Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι η σκιά του
Είμαι το βλέμμα το μακρύ
Που καίει τα σωθικά του
Τ’ όνειρο μου είναι μια στιγμή
Η στιγμή που του άπειρο γεννάει
Στο σύμπαν μ’ έβαλε η ζωή
Και με κυλά με διάπυρο
Σιγά, σιγά θα σου το πω
Σιγά θα σε μαλώσω
Σιγά θα έρθεις προς τα εμέ
Σιγά θα μας ενώσω
Μα που μένετε;
Στην λίμνη Πλαστήρα;
σμίχελη, ευχαριστώ για το ποίημα...
εγώ δεν είμαι άνθρωπος..
κι όμως, με επισκέφτηκες εσύ. είσαι ανθρώπινος.
κύριε σπάι μας, δε μένω τόσο ψηλά, για να με πλησιάζει κάπως ο λαός. μένω σε μια μικρή φάρμα κάποιων εκταρίων στο χαλάνδρι, σε ένα μικρό σπίτι, τίποτε μεγάλο, 500 τετραγωνικά δα, και μπαίνουν μέσα τα πουλάκια.
...
Ο ανίκητος ήλιος νικήθηκε
από ένα τσικ κοκκινολαίμη
τσακμάκι του ήλιου
που πυρπόλησε το σούρουπο
γι αυτό φορά κατάσαρκα
το έπαθλο του μαντίλι φωτιάς
έκτορα, ευχαριστώ για το τόσο τρυφερό ποίημα...:)
σου χαρίζω τα πρωινά πουλιά που ακούω, τρίλιες πριν το ξημέρωμα.
Δημοσίευση σχολίου