κυριακή. πρόσωπα. η φίλη μου ριτς. ρίτσα μασούρα.

κυριακή.
2 κυριακές μετά το πάσχα, η πρώτη κυριακή ήταν η κυριακή του θωμά, κάπως η γιορτή της υλικής πίστης, δλδ η φανέρωση του πώς θέλει κανείς να πιστεύει με ελευθερία, όπως ο θωμάς. να ακουμπήσω; λέει. κι ο Άλλος, του λέει: ακούμπα!
κι ο θωμάς λέει: ο Κύριός μου και ο Θεός μου.
δεύτερη κυριακή είναι σήμερα, των μυροφόρων: του γυναικείου θάρρους που περνάει μέσα από την ύλη επίσης
(και η ιδέα δεν είναι δική μου, είναι ένας άνθρωπος που μου το έγραψε κι εγώ απλώς το μεταφέρω εδώ)
είναι οι μυροφόρες, οι γυναίκες που βγαίνουν στο δρόμο, και βγαίνουν στο δρόμο πριν να φέξει.
και φέγγει η μέρα γιατί οι γυναίκες βγήκαν στο δρόμο.
έτσι ίσως έφεξε και η Νέα Κτίση, η Νέα Μέρα της ενανθρώπισης, όταν η Παναγία βγήκε στο δρόμο, και δεν ήξερε πού θα καταλήξει για να γεννήσει πρώτα, και μετά για να διαφυλάξει μαζί με τον ιωσήφ το γιο της Εμμανουήλ, κι έγινε μετανάστης στην αίγυπτο.
δλδ πάνω σ'ένα γαϊδουράκι μπαίνοντας στην αίγυπτο, η παναγία έσωσε το Χριστό,
και
πάνω σ'ένα γαϊδουράκι, ο Χριστός, μπαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, την κυριακή των βαγιών,
έπαθε υπέρ ημών και έσωσε τον άνθρωπο.

οι μυροφόρες, μου έγραψε ο άνθρωπος, δε λένε πολλά λόγια, όμως είναι αυτές που χωρίς πολλά πολλά ντύνουν τον νεκρό με την ευπρέπεια της αγθρώπινης αγάπης, παρατάνε στην άκρη κάθε νόμο ανθρώπινο για να πράξουν ότι πιο ανθρώπινο και αγαπητικό. πηγαίνουν στον τάφο του σταυρωθέντος, και είναι οι πρώτες στις οποίες δωρίζεται το μήνυμα της Ανάστασης.
Ανάσταση πέρα από το νόμο του ανθρώπινου μέτρου και του ανθρώπινου νόμου.
οι αντιγόνες της ψυχής, που δε θάβουν τον αδελφό τους, αλλά κλαίνε το θεό τους κι Αυτός δεν είναι εκεί, τον ψάχνουν στον τάφο, αλλά αυτός 'ουκ έστιν ώδε', γιατί αυτός είναι 'η ζωή και η αναστασις ημών'
τι μου ήρθε!
μα οφείλω να πω πόσο κάποιοι άνθρωποι με παρηγορούν και με τρέφουν.
δεν πήγα στην εκκλησία σήμερα.
έτσι, χωρίς λόγο. ή περίπου.
τώρα ο σεραφειμάκος κοιμάται. όχι, δεν έκανε καμιά κρίση επιληψίας. όμως, αφού έφαγε το πρωινό του και έπαιξε λίγο, κουράστηκε από το πρόγραμμα της ημέρας.
το πρόγραμμα έλεγε: 'χτες είπες ότι θα πάμε στον άγιο αθανάσιο που είναι η εκκλησία της γειτονιάς μας που γιόρταζε.
μετά θα πάμε στη γειτόνισσά μας κυρία βάσω να της προσφέρουμε ένα δωράκι
θα παίξεις, θα κατεβούμε στο κέντρο στην έκθεση του βιβλίου
και μετά θα φάμε όπου θέλεις έξω, θα γυρίσουμε, θα διαβάσουμε λίγο γιατί πρέπει, και για το βράδυ θα ετοιμάσω το αγαπημένο σου αρνάκι στο φουρνο.

καμιά αντίρρηση.

είναι κιόλας πολύ αυτό. ο σεραφείμ ωστόσο αρχίζει να παίζει στον υπολογιστή. δε λέω τίποτα. λίγο, κι αφού έχει και φάει, και αλλάξει ρούχα, και πλυθεί.
είναι όμως σαφώς κάπως.
και αποφασίζει να κοιμηθεί. κοιμάται τώρα, κι εγώ βαστάω την αναπνοή μου, που λένε, γιατί φοβάμαι το λόγο για τον οποίο κοιμάται: είναι επικείμενη κρίση και κούραση; ή είναι η στεναχώρια ότι αύριο πάει σχολείο; (εξίσου τρομερό, αν όντως, όπως λένε οι ειδικοί, ο σεραφείμ έχει κατάθλιψη)...

η ανεύθυνη μαμά του, δλδ η επικείμενη, παρακείμενη και διαρκώς κοιμώμενη γράφουσα, εθισμένη στο ίντερνετ, μπαίνει στο φέιςμπουκ το οποίο θεωρεί κάπως δεν ξέρω πώς άχρηστο, και διαβάζει το μήνυμα της ρίτσας μασούρα.
και της τηλεφωνεί.

η ρίτσα μασούρα ετοιμάζεται να φύγει, έχει κάποια επαγγελματική ασχολία, που με τη γνωστή της εγκυρότητα και εντιμότητα, αναφέρει χωρίς πολλά πολλά, αλλά και χωρίς εκείνο το χαρακτηριστικό κάποιων ψωροεπωνύμων 'ετοιμάζουμε κάτι ξέρεις, και είμαι απασχολημένη', κλπ κλπ.

η ρίτσα δεν είναι έτσι.
είναι μια κυρία σε ευθεία γραμμή. δλδ αδέκαστη με τον εαυτό της και με την ευγένεια που τη συνδέει με τους άλλους.
έχουμε καιρό να μιλήσουμε, και με την προθυμία της αγάπης, η ρίτσα ρωτά για το σεραφείμ, με τον οποίο γνωρίζεται.

κι εγώ μεταβάλλομαι σε νεοσσό. είναι πολύ βολικό να είσαι νεοσσός στο σωστό μέρος. ανοίγεις το στόμα σου και περιμένεις τροφή. κι εγώ ανοίγω τα αυτιά μου στην καλοσύνη και τη σοφία που η ρίτσα μασούρα μοιράζεται ευχαρίστως με τους άλλους.
είναι κεφάλαιο η ρίτσα μασούρα στον κόσμο της επικοινωνίας/,
γιατί παντού είναι η ίδια:
λέει το σωστό πράμα στη σωστή θέση:
στην εφημαρίδα της, κυρίως στα ΠΡΟΣΩΠΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
στην παρουσίαση που μπορεί να κάνει κάποιων έργων και ανθρώπων, την είχα πετύχει στο πάμπλικ στην παρουσίαση ενός βιβλίου όπου αναγνώρισα την αμεσότητα της επικοινωνίας της,
στο μπλογκ της, όπου δε χωρατεύει με ψευδώνυμα, όπως εγώ ας πούμε, και επ'αυτού θα μιλήσω πιο κάτω,
στην ανθρωπιά της, όπου, όταν πέρσι είχα σπάσει το πόδι μου, αυτή και ο μαναχικός λύκος μου συμπαραστάθηκαν ιδιαίτερα, χωρίς συνεννόηση μεταξύ τους,
στη φιλία της, να, που μιλά και με τρέφει με το νάμα της μάνας που μεγάλωσε δυο παιδιά, της γυναίκας που παλεύει αδέκαστα και πετυχημένα, έχοντας ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΥς ΑΛΛΟΥΣ, με τέτοια ειλικρίνεια που ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΘΕΜΑΤΑ ΟΥΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ...
έτσι κι εγώ την ακούω,
έχω σχεδόν τύψεις γιατί της τρώω το χρόνο της, θέλει να φύγει, αλλά χωρίς βιασύνη με βοηθάει με συμβουλές που θα έπρεπε πολλοί γονείς να ακούσουν για να ευεργετηθούν...

μέσα από την ψυχή μου, της λέω κι εγώ αυτή τη σοφή και λαϊκή ευχή: 'ρίτσα, να το βρεις στα παιδιά σου', και η ρίτσα με κοροϊδεύει σχεδόν και μου γελάει...

τι να γράψω για τη ρίτσα...
ε, να λοιπόν, ξέρω και γιατί το γράφω σήμερα!

χρόνια πολλά ρίτσα!
χρόνια πολλά!

σήμερα των μυροφόρων, παλιότερα, μου έλεγε η μάνα μου η συχωρεμένη, ήταν στην ελλάδα η γιορτή της μάνας.


ρίτσα, βρήκα μια αφορμή να σου πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΌΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΙΣΑΙ!

είμαι περήφανη που είμαι φίλη σου!
ελένη κονδύλη



------------------
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. ΠΏς ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑ ΜΕ ΤΗ ΡΙΤΣΑ ΜΑΣΟΥΡΑ
όταν είχα σπάσει το περίφημο πόδι μου, ο μοναχικός λύκος, ας είναι καλά ο άνθρωπος όπου κι αν είναι, γιατί όντως δεν είναι λύκος, άνθρωπος είναι, ερχόταν να μου κάνει παρέα καμιά φορά, και να με πάει στο νοσοκομείο ως ανάπηρη και ζαβή. τότε περίπου είχε βγει και το βιβλίο μου για τον αραβικό πολιτισμό. χάζευα στο ίντερνετ, και έβλεπα μια ρίτσα μασούρα που δε γνώριζα. τη διάβαζα συχνά, εβλεπα πώς προσέγγιζε τα πολιτιστικά θέματα, δεν τόλμαγα να γράψω στο μπλογκ της γιατί τα άρθρα της ήταν δομημένα και ολοκληρωμένα, κι εγώ τι να πώ;- κι είπα στο λύκο: ξέρεις, πολύ θα ήθελα να πω στη ρίτσα μασούρα να παρουσίαζε το βιβλίο μου, αλλά δεν ξέρω αν θα δεχόταν...
ο λύκος δε μου είπε τίποτα, κι εγώ δεν τόλμησα τίποτα...

και να που η ρίτσα μασούρα μετά λίγο καιρό μου γράφει η ίδια, και παρουσιάζει το βιβλίο μου από μόνη της, στα πρόσωπα....
:)
τι να πω;

καλημέρα σε όλους, καλή κυριακή, συγγνώμη για τη φλυαρία!

υγ, 2: άκουσα ένα 'φριτς' στην κουζίνα μου: σηκώθηκα όρθια από το γραφείο να δω τι είναι: μια δεκαοχτούρα, η συνηθισμένη, στην αγαπημένη της θέση: πάνω στον πάγκο της κουζίνας μου, την άφησα εκεί, δεν έφυγε. τώρα ακούω σπουργίτια, σε λίγο θα μπουν κι αυτά μέσα, είναι υπέροχο.