εθνολογικό μουσείο θράκης, σάββατο 9 μαϊου 2009

το σάββατο στο εθνολογικό μουσείο θράκης...
φωτό; αξίζει τον κόπο.
ένα στολίδι της αλεξανδρούπολης.
το 2006, η κυρία Αγγέλα Γιαννακίδου με πήρε τηλέφωνο. μου ζήτησε να κάνω μια ομιλία στο μουσείο για την αραβική λογοτεχνία.
ο λόγος της ήταν άμεσος, σταράτος, θερμός, καθαρός.
'διάβασα το βιβλίο σας και μαγεύτηκα. θέλω να έρθετε να μας μιλήσετε. να μας πείτε ό,τι θέλετε'.
επειδή αναγκαστικά της είπα ότι δύσκολα μπορώ να φύγω μόνη από το σπίτι, μου έστειλε αμέσως δυο εισητήρια για την αλεξανδρούπολη.
πήρα μαζί μου το σεραφείμ, ήρθε και το κουτσουμπάκι, μια φοιτήτριά μου τότε που ο πατέρας της έμενε προς τα πάνω. το κουτσουμπάκι και η κόρη του ζαν ντάγκερ ανέλαβαν σεραφείμ. κι εγώ βρέθηκα απέναντι στην κυρία γιαννακίδου...
για πρώτη φορά.
η αδελφή της η τούλα, γιατρός, το ίδιο άμεση με εκείνη.
και ο κύριος γιαννακίδης, ο πολυχρόνης, φιλόξενος, μετρημένος, χαμογελαστός. θρακιώτης. τελεία.
μαγεμένος χώρος. ψιλόβρεχε, αλλά οι πόρτες ανοιχτές, να ακούνε όλοι.
ήταν νομίζω η πρώτη φορά που δεν άνοιξα καθόλου χαρτιά.
ναι, είχα μια έτοιμη ομιλία.
μα μπροστά σε τέτοια γλυκύτητα που είχε μεταδοθεί και στο κοινό, άφησα τα χαρτιά μου στην άκρη, και μίλησα από καρδιάς.
από τότε μας ενώνει αδελφοσύνη με την κυρία γιαννακίδου. δεν έχει σημασία αν μένω εγώ στην αθήνα, κι εκείνη στην αλεξανδρούπολη. ούτε αν έχουμε ίδιες ή διαφορετικές ιδέες. μας αδελφώνει εντελώς μια κοινή στάση μας απέναντι στο κυνήγι της γνώσης.
η αγγέλα είναι μια γυναίκα χωρίς όρια προσπάθειας μπροστά στον πολιτισμό και τα εύφορα και εύδωρα νερά του.
από την άλλη μεριά, είναι και κάτι άλλο. στέκεται με σεβασμό μπροστά στο πεπρωμένο κάθε ανθρώπου: από την πομάκα των χωριών, μέχρι τον πιο υψηλά ιστάμενο άνθρωπο. βλέπει άνθρωπο. άνθρωπο, είναι αδελφή του διογένη.
έτσι οποιοςδήποτε νιώθει την αγγέλα, την πλησιάζει αβίαστα, και βλέπει το φως στα ζωηρά της μάτια, φώς, που θρέφει και θρέφεται από τον καθένα...
αχ αγγέλα, θυμάμαι τι σου έχω προσφέρει μοναχά: σ'όλες τις φορές που ήρθα κοντά σου, μια φορά με άφησες να σου προσφέρω ένα καφέ!
στο μουσείο σου παρουσιάσαμε το βιβλίο του σωκράτη ξένου, στο μουσείο σου ήρθαμε τόσες φορές να ευχαριστηθεί τον υπέροχο χώρο και ο σεραφείμ...
νιώθω άβολα καθώς γράφω αγγέλα, γιατί δεν ξέρω για ποιον γράφω: για σένα, για να σου πω ευχαριστώ όπως μπορώ, ή γράφω για να μ'ακούσουν οι φίλοι, γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί τους ο,τι προσφέρεις τόσα χρόνια,
ή μήπως
γράφω απλώς για μένα,
αγαπησιάρικα και συγκινημένα, γιατί νιώθω κάθε φορά που σε βλέπω, ότι δεν ενδιαφέρεσαι μόνο για το τι θα βγάλω από το πιθάρι της αραβολογίας που κουβαλάω, εσύ βάζεις το χέρι σου και ψαχουλεύεις με έγνοια και φροντίδα την καρδιά μου...

ήρθα στο μουσείο με τη δώρα λαφαζάνη, καθηγήτρια εθνογεωγραφίας. περιμένοντας το παρκάρισμα, κοίταζα από το απέναντι πεζοδρόμιο κάτι παιδάκια που έπαιζαν μπορστά στο μουσείο, με μιά άνεση, σαν να ήταν το σπίτι τους!
εντυπωσιάστηκα από τους περαστικούς: όσοι περνούσαν, όχι απλώς κοίταζαν τις ανακοινώσεις που έχεις βάλει στα κάγκελα της αυλής, αλλά στέκονταν, διάβαζαν προσεκτικά.
δλδ το μουσείο έχει γίνει ένας χώρος για όλους τους κατοίκους της πόλης. είναι δικό τους, ενδιαφέρονται, παίρνουν μέρος...

αγαπάς τη θράκη, την αγαπήσαμε και εμείς και πολλοί άλλοι χάρη σε σένα.
είχε τόσο κόσμο το μουσείο, που εσύ καθόσουν πίσω πίσω στα σκαλάκια! αυτό σημαίνει ένα δικό σου μουσείο. το μουσείο είναι η ζωή σου. ή μόνο ένα κομμάτι της ζωής σου μάλλον...

κι αυτό που προσπαθώ να γράψω εδώ,
αυτό είναι για σένα.
ένα ευχαριστώ μουγκό, πονεμένο, απλό.
χάρηκα και πάλι τη φιλοξενία σου, τη δύναμή σου, την ευστροφία σου.
εις το επανιδείν αγγέλα! και πάντα να είσαι το ίδιο δυνατή, το ίδιο καλή και δημιουργική, το ίδιο ανθρώπινη...
σου πάει πολύ το πράσινο που φορούσες στην εκδήλωση. πάντα να θάλλεις!