οι επόμενες αναμνήσεις

πετούσα σήμερα,
και προχωρούσα κι εγώ προς τον έλεγχο των προσωπικών μου αντικειμένων, συνοδευόμενη από ένα καλό μου φίλο.
αυτός είναι ήδη παππούς.
εγώ, μέχρι πέρσι, ένιωθα νέα. ανέβηκα όμως σε μια παιδική χαρά κι έσπασα πολύ άσχημα τον αστράγαλό μου, έκανα μήνες να περπατήσω. αυτούς τους μήνες φύσηξε ο αέρας των γηρατειών, πήρε μακριά το συναίσθημα της απλής ύπαρξης, και μου έδωσε το κλειδιά από το διαμέρισμα των γερόντων. το δωμάτιο, ο καφές, το ποτήρι. η προσοχή στις σκάλες, το 'ωχ' την ώρα που σηκώνομαι, το κοίταγμα και το καμάρωμα των νέων κοριτσιών και αγοριών, που εγκλωβίζονται γλυκά κι αθώα στον έρωτα.
μιλούσα με το μιχάλη, και πίσω μου βλέπω ένα νέο ζευγάρι να ενώνεται από το υπέροχο βλέμμα του νεοσού παιδιού που βαστούσαν στην αγκαλιά τους.
κι ενώ μέχρι εκείνη την ώρα, έβλεπα το φίλο μου να μου δείχνει τα εγγονάκια του χωρίς μεγάλη συμμετοχή από μέρους μου, απόλαυσα το βλέμμα του μωρού, και σκέφτηκα κάποιους από τους μαθητές μου που έχουν παιδιά, κι εγώ νιώθω λίγο σα γιαγιά τους...
και για πρώτη φορά, είδα, σ'αυτή τη λεγόμενη γιορτή της μητέρας, τις επόμενες αναμνήσεις...
και συνάντησα τη μητέρα μου σε ό,τι έχτισε πάνω μου. για μένα.
ας αναπαύεται εν ειρήνη...

πήγα και είδα τη μαργαρίτα δαλμάτη, και της είπα ότι γιορτάζουν οι μαμάδες σήμερα, ότι έξω έκανε ζέστη, ότι πήγα στην αλεξανδρούπολη.
με έβγαλαν έξω για να την ταϊσουν.
ήταν δακρυσμένη όταν μπήκα, και μου είπε: 'δεν είναι δίκαιο να τρώω, αυτό δεν είναι σωστό'.
κάμφθηκα μπροστά στο μεταίχμιο μεταξύ γηρατρειών, λογικής και απελπισίας.
τη φιλούσα σαν να ήταν η μητέρα μου και σκεφτόμουνα πόσο εύκολο είναι, μερικές φορές, να βρίσκεσαι στη θέση του άλλου.
είναι οι επόμενες αναμνήσεις.

εκτός από το ρουλιώ κανείς άλλος δε μου θύμησε σήμερα ότι είμαι κι εγώ μαμά.
χρόνια πολλά και καλή δύναμη και καλή βδομάδα, με το οξύμωρο σχήμα της απορίας:
τι κάνεις σε κάθε πόλεμο μαμά;