από μια γυναίκα σε μιαν άλλη.

ένα ποίημα που δεν είναι δικό μου. το έγραψε η Salento.
μου το έστειλε πριν αρκετά χρόνια. μακάρι μια μέρα τα ποιήματά της να γίνουν πιο γνωστά. θα θρέψουν κόσμο με τη δύναμή τους.

Ξέρω Μια Γυναίκα

Ξέρω μια γυναίκα
ασυνάρτητη και δοκιμασμένη.
Που ανταποδίδει και εφευρίσκει
τεχνάσματα για να με
ζυμώσει και να με θυμώσει.
Που βαδίζει στα τυφλά
και με έχει για δόλωμα.
Μου τάζει προίκα από
του άπιαστου τα μέρη
και με σταυρώνει στης
ομορφιάς τα λικνίσματα.
Μου στρώνει σκεπάσματα
από χαρές και όταν τη
διώχνω με εκδικείται με
τους ριζωμένους κανόνες της.
Ματώνει τα βράδυα μου ή
μπολιάζει τις μέρες μου για
να με προστατεύσει.
Κοιμάται στο πλάϊ μου ή
πετσοκόβει τα πόδια μου σα
θέλει να μου θυμίσει πως
όμοια με ροκανίδι είμαι,
τί κι αν λείψω;
Ξέρω μια γυναίκα που
σαν αυτή δε θά' ρθει άλλη.
Με στηρίζει με την ετοιμόρροπη
καμπούρα της,
με ταΐζει δίνοντάς μου ώρες
για να μη ξεμένω,
με γερνάει και μου γελάει
στριμωγμένη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Είναι η Ζωή μου, η δική σου
ανατολή είναι και το δείλι μου.
Γυναίκα αχαλίνωτη, θλιβερή,
μαγική και απαρατήρητη.
Μια σφαίρα από πηλό
που αντανακλά τους μύθους μας,
τους κτύπους μας και τα
αψεγάδιαστα παραστρατήματα.
Του επιούσιου βίου μας.
Στα ονειροπατήματα.
Τα ακούσιά μας...