ο σωκράτης. 25 του μάρτη.

25.03.09

"Καμιά φορά σε διπλώνουν τα λόγια

δεν ξέρεις πώς να σηκωθείς στα μάτια των ανθρώπων

Απ' την άλλη πλευρά που αγαπώ τους ποιητές μάλλον

δίχως κλάματα κι όσο γίνεται λιγότερο πικρός για μιαν πατρίδα"





"...Για τώρα ο θεός πού ’ναι;

δεν είν' ο θεός μέσα στα άβατα

και με το ζόρι κάμνει κάνα χατιράκι του κοσμάκη;

Για τώρα δεν πήξαμε στην άδεια τσέπη και στο ξανθό μαλλί

και στα ξεσχισμένα γέλια της πουτανιάς;

Εξαγοράστηκε κι έχασε τον άνθρωπο ο άνθρωπος

κατεβαίνει πάλι στα χαμηλά του

πιάνεται απ' τη σάρκα να γλιτώσει

κι ο αφελής κι ο κουτοπόνηρος

κι ο ανόητος κι ο ξεγελασμένος

Μα για το που καταντήσαμε εκεί

που δεν έχει μπαϊράκια της έσω λευτεριάς

κάποιοι επιστάμενα το φρόντιζαν από καιρό

και πώς να φυλαχτείς τώρα απ’ τα χαμόγελα των επιτήδειων

κι αν αντισταθείς παίρνεις μόνος τα βουνά

και τις ταράτσες τρελαίνεσαι

Ευτυχώς τρελοί ήταν κι αυτοί της ιδέας

που μας λύτρωσαν τότε έστω προσωρινά

Είναι παρηγοριά να το σκέφτεσαι

σαν ένα διάλειμμα φωτός

σώζοντας πρώτα τη δική τους

το κομματάκι την πατρίδα μέσα σου

Σ’ αυτούς τους λίγους σιωπηλούς

που ’ναι πολλοί και δεν το ξέρουν θα πιστέψω πάλι

γιατί ποιος γλίτωσε μέσα στο άτομό του

αν δε σπάσει την κρούστα που τον σφράγισαν;...