Θα ταφώ, Αντιγόνη
Μαζί με σένα
Σ’ ένα στενό μονοπάτι ανάμεσα στοργή και δικαιοσύνη.
Σκληρό το χώμα, ευτυχώς,
Λάσπη εσύ δε γνώρισες, κι ατόφιο και παρθενικό είναι το κορμί σου.
Εγώ μάνα, τον πηλό έχω αγγίξει
Για μια, για δυο, για τρεις φορές,
Και στάχτη στα έγκατα στήθη μου λουφάζει καθώς,
Ανοίξαν τα φτερά τους τα παιδιά, κι ιέρεια εγώ παρέμεινα να λούζω το κορμί μου με σπονδές.
Για πες
Για δες
Που γόνιμη δεν ήσουνα ποτέ σου.
Να θάψεις αδελφό κι άνομο νόμο,
Η φύση εσένα θέσπισε -,
Και μένα,
Λάσπη, που βουτώ τα πόδια κι αλαργεύουν στο χρόνο τα βήματα του ‘εμπρός!’
Καθώς,
Τη βρώμικη συνείδηση μαζεύω,
Εκτοξεύω το πετάρισμα σφαγμένου αηδονιού,
Για να τελειώσω το τραγούδι.
Αυτό, θα είναι το τραγούδι του θανάτου.
Αυτό είναι η απολογία ενός μετεωρίτη ευτυχίας
Που μου καρφώθηκε στα στήθια.
Και θα υπάρχω
Χαρίζοντας ευγένεια σ’ ένα κόσμο που μου ζήτησε παιδιά.
ελένη κονδύλη.2009-03-25
4 σχόλια:
Υπέροχο. Βάλσαμο σε κουρασμένες και νωτισμένες από την υγρασια του χρόνου ψυχές... ισχυει το αυριανό ;
ishyei, prospathisa na se paro tilefono!
α, δεν ειχα τηλέφωνο...θα σε πάρω αυριο καποια στιγμή. Οκ, εφόσον ισχύει...φιλια καλο μου..
Βάλσαμο θα πώ κι εγώ γιατί είναι η λέξη που με φέρνει πιό κοντά του.
ειχες δεν είχες μας ταξίδεψες πάλι!
είσαι απ'τα καλύτερα ταξίδια μου!!
Δημοσίευση σχολίου