θα πρέπει να βρω αρκετή παγερότητα για να περιγράψω τη συνέχεια.
αντί παγερότητα, βρίσκω παρηγοριά σ'ένα από τα πιο ναρκισιστικά μου ενθύμια.
τίποτα όμως δεν είναι 'μονόπαντο' στη ζωή. ναι, ναι, ναρκισισμός από τη μια μεριά, αλλά και βάσανο της αδυναμίας από την άλλη.
είχα μάθημα το χειμερινό εξάμηνο σε μια αίθουσα του 8ου ορόφου. χώραγε δε χώραγε τους φοιτητές του αραβικού πολιτισμού. ήταν ευχάριστη αίθουσα, χωρίς έδρα, ευτυχώς, είχε τραπέζια για τους μαθητές κι ένα τραπέζι για το δάσκαλο. όταν τα παιδιά δε χωρούσαν στην αίθουσα που ήταν μια κοινή αίθουσα, ήταν απλό: ανοίγαμε την πόρτα και παρακολουθούσαν απέξω. καταλαβαίνετε τι δώρο ήταν για μένα αυτό. πολύ μεγάλο. να μπαίνεις μέσα στην τάξη και να τυγχάνεις αποδοχής. δεν είναι πάντα έτσι για κανέναν. εκείνη την εποχή προφανώς χρειαζόμουν αυτή την αποδοχή. ζούσα δύσκολες στιγμές. αυτή η αποδοχή με στήριξε πολύ. άλλοτε θα σας γράψω και για έναν καθηγητή συχωρεμένο, τον ευαγγελίδη, που μου στάθηκε.
τέλειωσε το μάθημα κάπου χριστούγεννα. εξετάσεις μετά. κάποια δυσκολία κι αργούσα να διορθώσω, οικογενειακά προβλήματα, ιράκ, κι ένας πονοκέφαλος άνευ προηγουμένου κι άνευ σταματημού. αλλά σχεδόν τον είχα συνηθίσει.
εν τω μεταξύ, φτάνει μέσα φλεβάρη, κι αρχίζουν τα μαθήματα του εαρινού εξαμήνου. μου έχουν δώσει την ίδια αίθουσα. κάτι μου λέει ότι θα μπορούσα να ζητήσω ίσως μια μεγαλύτερη, αλλά σκέφτομαι: τι λες βρε ελένη, μήπως έχεις καβαλήσει το καλάμι; κι αν πας και δεν έχεις μαθητές; άδε πρώτα να δεις...
βλέπετε τα μαθήματα του αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας ήταν επιλογή, μόνο. δεν ήταν τότε πουθενά και για κανέναν υποχρεωτικά.
δε θα το ξεχάσω αυτό: πάω 9 η ώρα το πρωί για το μάθημα, ημέρα παρασκευή.
η φασαρία στο διάδρομο μεγάλη. όλος ο διάδρομος με κόσμο.
-δε χωράμε! λένε τα παιδιά.
-περιμένετε να ζητήσω από την κοσμητεία άλλη αίθουσα και επιστρέφω.
-όχι, όχι, έχουμε βρει εμείς, μου απαντά μια ψηλή και σοβαρή μαυρομαλλούσα. απλώς σας περιμέναμε.
-μα ξέρετε αν έχουν άλλοι μάθημα;
-δεν έχουν, πάμε.
στις σκάλες η συζήτηση βέβαια για το ιράκ.
με το έτσι θέλω των παιδιών βρέθηκα στο μεγαλύτερο αμφιθέατρο της σχολής...
σχεδόν γέμισε.
ήμουνα έκθαμβη.
τα παιδιά ήταν ήσυχα! και τόσα!
ενώ έκανα μάθημα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο γιώργος, υπάλληλος της κοσμητείας, εξαιρετικό παιδί. τρομάζω, γιατί σκέφτομαι κάτι έγινε.
ο γιώργος λέει: κανονικά εδώ έκανε μάθημα ο κ.Χ. δε θα διδάξει σήμερα. πω πω κόσμος!
κρατήστε το αμφιθέατρο, ο κύριος Χ θα διδάξει στην τάξη που σας είχαμε δώσει πριν.
το θυμάμαι ακόμη.
δε θα το ξεχάσω ίσως ποτέ, ότι τα παιδιά με περίμεναν για να με κατεβάσουν κάτω...
μπορεί να είμαι πολύ εγωίστρια και να το θυμάμαι.
μα τους χρωστάω ευγνωμοσύνη... πολύ ευγνωμοσύνη. άλλωστε, τα έχασα τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά. τα είδα μόνο μια φορά ακόμη.
ήταν τρίωρο μάθημα μια φορά την εβδομάδα. εκείνη τη χρονιά, εκείνο το εξάμηνο, μπήκα στην τάξη δυο φορές, αυτήν εδώ, και την επόμενη. μετά τα πράγματα άλλαξαν...
(έπεται συνέχεια, και εδώ)
8 σχόλια:
http://www.facebook.com/home.php#/profile.php?id=701578351&ref=profile
Κι εγω ευγνωμοσυνη θα χρωστούσα στα παιδιά..φιλια
Ρε Ελένη, έχω αποκτήσει κόμπλεξ με ‘σένα!
Παρακολουθώ το blog σου και νιώθω άχρηστος.
Πως προλαβαίνεις και γράφεις τόσο πολύ και τόσο ωραία;
ριτς, ναι, τα παιδιά...
είδες κι εχτές; πόσο χαίρομαι όταν βλέπω να κοινωνάμε την ίδια χαρά, άδολα όπως την προσφέρουν εκείνα...
κανένα, κατ'αρχάς μ'αρέσει το ψευδώνυμό σου, είχα και έχω ακόμη έναν αγαπημένο φίλο μ'αυτό το όνομα, τον ιδανικό μου αναγνωστη (μοιάζει με αστείο ο 'ιδανικός σου αναγνώστης' να είναι ο 'κανένας', χα χα χα)
ναι, έχεις δίκιο να έχεις κόμπλεξ απέναντί μου: κατ'αρχάς είμαι πολύ όμορφη, και θαμπώνω τους άλλους, κατά δεύτερον, γράφω ό,τι μου κατέβει με τη σκέψη ότι ίσως πρέπει να προλάβω (καθαρός εγωισμός με άλλοθι τον ίδιο εγωισμό)...
:(
Τώρα έχεις δυο φίλους…
Τελικά μου φαίνετε το έχει η μύρα σου!
buona notte.
'εξαίρετον χρήμα της φιλίας το απλοϊκώς φέρεσθαι'
είναι ένα ρητό που μου αρέσει πολύ!
το διαδίκτυο φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, κι αυτό είναι πολύ θετικό...
καληνύχτα και καλή βδομάδα σε όλους!
Μα πριν σε γνωρίσω από ένα από εκείνα τα παιδιά σου, είχα μάθει για σένα. Για το μάθημά σου, για τη γλυκύτητα και την καλοσύνη. Η μικρή από ένστικτο είχε επιλέξει το δικό σου μάθημα, ενώ όλη της η παρέα είχε διαλέξει ένα άλλο. Κι εκείνη πέρασε το μάθημα και φχαριστιότανε τις ώρες του, ενώ οι άλλοι παλεύανε με κάτι άλλο... :) Να είσαι πάντα καλά.
Δημοσίευση σχολίου