δυο γράμματα είναι αυτά. μι και νι.
μάνα μένω μνήμη μνήμα.
μη φωνάζεις! με ξεκούφανες! σταμάτα. θα κατέβω, έχω κατέβει στη στάθμη του νερού την πρώτη.
πάντως από τα παιδικά μου χρόνια είχα ένα κόλλημα με την ακρόπολη.
'οι κυριακές στα καφενεία'...
όχι, όχι.
οι κυριακές πάντα ίδιες:
εκκλησία, και μετά ταψί κρέας με πατάτες συνήθως, και ακρόπολη.
μπράβο στους γονείς μου τους φτωχούς και μετρημένους και τώρα πεθαμένους.
μετά επιστροφή στο σπίτι, ο πατέρας κατευθείαν στο εργαστήρι να φτιάχνει αμπαζούρ.
κι εμείς με τη μαμά στο σπίτι της ειρήνης επίσκεψη το απόγευμα. η ειρήνη ήταν η τρελή ξαδέλφη που είχε δυο παιδιά την κέλλυ και τον τάσο, αγαπημένα ξαδελφάκια, και παίζαμε...
κάποτε άλλαξε το τοπίο των παιδικών χρόνων. δεν ξέρω πότε πάψαμε να πηγαίνουμε συστηματικά ακρόπολη, δε θυμάμαι. ωστόσο ήταν το πιο βαθύ συναίσθημα πολιτισμού. το κουβάλαγα πάντα, μέχρις ότου τέλειωσα το πανεπιστήμιο και παρέδωσα την αθωότητα στο θάνατο και την πτώση.
ωστόσο, κάθε πρωί, ακόμη και τώρα, έχω μανία να κοιτάζω έξω και ψηλά. τώρα το κοίταγμα έξω έχει πάρει άλλη χροιά: αφουγκράζομαι τα πουλιά πριν ξημερώσει, είναι σπουδαίος ουρανός αυτός, είναι το χρώμα της μουσικής που απλώνει ένα σεντόνι να κάτσουν τα νωχελικά χρώματα πάνω του, να σταθούν...
πρώτη γυμνασίου κι όσο γυμνάσιο έκανα εδώ, είχε ένα τυπικό αντίκρυσμα στην κάθε μέρα: να βγω στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου, η κάμαρή μου ήταν ένα παταράκι, κι ήμουν περήφανη γι'αυτό το παταράκι, χωρίς σκάλα, μα εύκολο να πηδήξεις μισό μέτρο, καθότι το δωμάτιο αυτό ήταν πάνω από τη σκάλα. έβγαινα έξω. το πρώτο μου κοίταγμα ήταν η ακρόπολη.
να είσαι στις τρεις γέφυρες κάτω πατησίων, κοντά λιοσίων, και να κοιτάζεις καθαρά και ξάστερα κάθε πρωί την ακρόπολη!
πολύ αργότερα η ακρόπολη έπαψε να μου μιλά. όταν μεγάλωσα και ξενιτεύτηκα και γυρίζοντας πονούσαν τα πόδια μου στην ανηφόρα, και κάποτε γλύστρησα στα μάρμαρά της κι έπεσα κι ήταν σαν να μου έλεγε: τι θες εσύ; ό,τι πήρες, πήρες, άντε τώρα!
κι έφτασε το μετρό. ακρόπολη.
σε κοίταζα μελίνα κάθε φορά, σαν να πήγαινα στον τάφο σου.
κι απάνω, αντίγραφα από τη ζωφόρο, και μια κόκκινη κορδέλα να προστατεύει τ'αντίγραφα. δεν το άντεχα.
έγραψα ένα γράμμα, ζήτησα ένα φύλλο, εκεί, στη στάση του μετρό, το έγραψα και τους το άφησα: τι να πειράζει μη σκαρφαλώσουν τα παιδιά στο αντίγραφο, τι να πειράζει ν' αγγίξω εγώ αυτό που λείπει, δικά μας είναι, μας τα έχουν πάρει, κι εμείς τα δείχνουμε χωρίς τις κόκκινες γραμμές μπροστά τους, τα θέλουμε πίσω, δικά μας, τα τιμάμε.
περήφανη. την άλλη εβδομάδα, το κόκκινο κορδόνι είχε φύγει. ήταν μια νίκη νικημένης γυναίκας που έχει μεγαλώσει, γεράσει, ξεπεραστείαπό γεγονότα, μα κρατάει χαρούμενα μια 'ανώτερη μνήμη', μια γκάμα σε ψηλό τραγούδι, ανάμεσα στο γκρι και το άσπρο που φωτίζει...
μνήμες. ίσως λέει αντιδράσεις, κι άλλη μια λέξη, που ακόμη δεν υπάρχει, μα πριν πεθάνω θα την βρω.
θεουλίνι, σε θέλω καλά σήμερα, και δυνατή.
29 σχόλια:
γεια σου μπαομπάμπ!
σε περιμένω κυριακή στις 1 το μεσημε΄ρι στο άλεκτον, σφακτηρίας 13 κεραμεικός, θα είναι ο σωκράτης!
ο σωκράτης ξενος, δε θα το ξεχάσω. είναι αγαπημένος ποιητής αυτός ο άνθρωπος. θα 'ρθείτε;
έσπασες το νήμα!
ευχές στο θεουλίνι!
δωρικές καλημέρες!
κοκάκι αγαπημένο, ποιο νήμα;
α, ναι! το κόκκινο!
ευχές στο θεουλίνι, ναι, από όλους μας σας παρακαλώ! προσευχές! αγάπη.
Τα μεσημέρια της Κυριακής μύριζαν γιουβέτσι. Μαζευόμασταν όλοι γύρω από το τραπέζι, ήταν η μόνη μέρα που τρώγαμε όλοι μαζί. Ήταν γιορτή!
Έχει μνήμες που δεν είναι αληθινές άραγε;
Κι αν έχει...θα τις έλεγα..."ιστορία"με πολλά εισαγωγικά, πολλά...
Όλες οι καλημέρες και οι σκέψεις μας για την ATHENA...
γειά σου μαμάρα!
μπα, γιουβέτσι δε μου άρεσε! και με ταϊζανε στο αγαπημένο μου θέατρο, εκεί στην ακρόπολη, χα χα χα! σχέσεις με τραπέζι δεν είχα, ούτε για να φάω, ούτε για να γράψω, μόνο για να ζωγραφίσω ίσως! ή να σβήνω με τόση μανία ώστε να τρυπάω τα φύλλα του τετραδίου και να γυρνώ σελίδες γιατί συχαινόμουνα το γράψιμο και κυρίως τα γράμματά μου που κανένας δεν ήθελε!
η εκδίκηση της δυσλεκτικιάς είναι τώρα να γράφω με τυφλό σύστημα. να!
και να σας πρηζω κιόλας!
καλημέρα!
Μπα...δεν μας πρήζεις
Ξεφλουδίζεις το λούστρο μας να φανούν οι μνήμες...
Το γιουβέτσι το αγαπώ ακόμη...μου θυμίζει παππού Χρήστο...όσο για το τραπέζι...ακόμη δεν "του κάθομαι" κι εγώ...
Καλημερούδια...
Βύθισες, Ελένη, βαθιά το χέρι σου μέσα στα χρόνια να βρεις αυτά που το καθένα τους είχε τη χάρη και την αξία του!
Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που όλα είναι πουλημένα, υπάρχουν ακόμα πράγματα δικά μας... Υπάρχουν!
Κι ας βάζουν τις κόκκινες κορδέλες…
Καλημέρα Ελένη!!!
καλοντυμένε καλή σου μέρα!
χμ! πάντως υπάρχουν, δυστυχώς, και κόκκινες κορδέλλες στη μνήμη, και κάνει 'τζιζ' να τις πλησιάζεις...
πότε θα έχω την ταπείνωση να γράψω και γι'αυτές; σ'αυτές νερό μην ακουμπήσει, και δάκρυ μη χυθεί! και δεν ξεπλένονται κι αυτές οι άτιμες, δε φεύγουν! είναι δυνατές. καμιά φορά μας κάνουν κι εμάς δυνατούς. έχω κάτι στο μυαλό μου τώρα, που με τη δική σου ματιά το έφερες στο νου μου...
μαμάρα, τα κιλά μου μαρτυρούν ότι το τραπέζι, τώρα το γνωρίζω καλά! και μάλιστα με τους μεζέδες και τις σαλάτες και τις μπύρες και το κρασάκι και το αρνί με πατάτες και μέλι και τις κρέπες και και και...
και την παρέα!
εβίβα!
εβί βάκχίδα...
άσε...τα κιλά...σε περνάω
ναι σε όλα τα καλά
απλά εγώ τα απολαμβάνω...όρθια!!!
Καλημέρα ευχές στο θεουλίνι κι από μένα :)
Καλημέρα Ελενάκι!
Θα είμαι εκεί!
τι πιο ωραίο: Κυριακή μεσημέρι, στο κέντρο, με τη φιλενάδα,στο χέρι μπύρα, στην ψυχή ποίηση και Bonus η Αλεξανδρούπολη!
Θα μου πεις δεν θα φέρει και την πόλη του μαζί,αλλά δεν μπορεί λίγο θρακιώτικο αέρα θα έχει στην τσέπη του!
Σε φιλώ!
Δυο γράμματα "μ" και "ν"... κι εγώ που νόμιζα μ...ν. (ωχ, σόκιν) :-)
Φάρος η ακρόπολη...
Καλησπέρα καλή μου!
δειλή καλησπέρα :-)
έχω κάτι στο μυαλό μου τώρα, που με τη δική σου ματιά το έφερες στο νου μου...
... θα το περιμένω οπωσδήποτε!
Δεν στο υπόσχομαι, αλλά θα προσπαθήσω να έρθω την Κυριακή... μόνο για να σ' ακούσω!
(βλέπεις έχουμε νέο μωράκι στην οικογένεια, της κόρης μου... μη νομίσεις...)
Ελπίζω να μπορέσω.
Φιλάκια!
θα πάρω τηλέφωνο σε λίγο...
ρουλιώ, θα το πω, το ρουλιώ στέλνει ευχές και μέλι στο θεουλίνι, να γιάννει γρήγορα!
την άκουσα σήμερις!
μπαομπαμπ, έχει κσι στη μούρη τη φιλόξενη θρακιώτικον αέρα ο ξένος...
είναι ψυχούλα...
κι είναι ποιητής. τον ξέρεις.
ε, τι να σου πω φλου φλις! τι να σου πω! τέτοιο παιδί! ε, πια... τι να σου πω!
(εδώ που τα λέμε δεν έχει διαφορά, χμ χμ).
ίδια λέξη.
μάνα.
το αστείο είναι ότι δεν ήξερα μηθυμναίε ότι θα μιλήσω! μου το 'πε και η ρωγμή σήμερα, δλδ να το πάρω απόφαση, πως τη μπύρα θα την πιω με το πρόσχημα της δειλίας και την αφέλεια της ειλικρίνειας...
αγράμπελη, φάρος η ακρόπολη και τα παιδικά χρόνια, ε;
:)
μένη μενάκη, καλησπέρα!
την κυριακή σε θέλουμε! και στις 27! βράδυ!
εγώ, πότε γιουβέτσι και πότε πατάτες με κρέας...και στο τραπέζι, μου άρεζε και πάντα όλη η οικογένεια!
τι γλύκα στο στομάχι!
ευχές για την φίλη σου, αν κατάλαβα καλά.
σε φιλώ!
ανεπίδοτη, καλά κατάλαβες, το θεουλίνι είναι στο νοσοκομείο αλλά θα βγει γρήγορα! είναι πολύ δυνατή και πολύ γλυκιά!
πολλές πολλές ευχές στο θεουλίνι
κι από δω
και -αν δε με ξαναρίξει πυρετός, θα τα πουμε την Κυριακή
(θα έχει κάτι άλλο εκτός από μπύρα, όμως; :p)
:))))
Φιλιά, κυρία που σκαλίζετε μνήμες!
Σε φιλώ αναμνησιολόγα αραβολόγα.... Να μου φιλήσεις και το Θεολούνι και καλή δυναμη του εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου.... Την Κυριακη εχω τραπεζι σπίτι και δεν θα σε τιμήσω...αμα ερθουν ομως τα κοριτσια Μενη -νατασσακι ειναι το ίδιο.
Θαθελα το τηλ. της Αθηνας που γνωρισες εκεινο το βράδυ, μηπως της κανω ενα πορτρετο...Σου ειναι εύκολο ;
Καλημέρα!
και τώρα σκέφτηκα ότι τόσος αγαπημένος κόσμος θα είναι από δω μέσα και δεν θα ξέρω κανέναν!
Ωχου! θα βάλω κόκκινα να με βλέπετε για να σας δω κι εγώ!
Τα λέμε την Κυριακή!
natασάκι, ριτς, μπαομπαμπ...
την καλησπέρα μου! και την αγάπη μου!
Καλή σου μέρα Λενάκι μου
Καλή θά ειναι απ ότι φαίνεται και η δικιά μου που μου την έφτιαξες πρωί πρωί με το κείμενό σου!
Ετσι είναι Λενιω μου και χαίρομαιπου χαμογελας σ αυτές τις θύμησες γιατί οπως λένε την ψυχή και τον χαρακτήρα μας διαμορφώνουν ακόμα και σε αυτη την ηλικία, οι καλές αναμνήσεις! ( και όχι μόνο..)
Ευχομαι μόνο καλές να βρίσκεις να θυμάσαι
Πολλά φιλάκια
Δημοσίευση σχολίου