ακόμα πιο μικρό 6

σπίτι...
ω, σπίτι...
βρήκα σπίτι μια βουλγάρα.
να βοηθάει. ωραία. εγώ ό,τι και να έκανα, που έκανα μόνο πολλά τίποτα, κουραζόμουνα φοβερά.
χα, έφτασε δευτέρα.
έφυγαν τα τρία πιτσιρίκια για το σχολείο. σεραφείμ τρίτη δημοτικού, αννούλα 3η γυμνασίου, λουκάς 2α λυκείου.
ήρθε η ματθίλδη, και κάποιος είχε φέρει κέικ. μου έδωσαν ένα κομμάτι αλλά μου έπεσε! ζήτησα συγγνώμη απ'τη βουλγάρα, η οποία ευγενέστατα το μάζεψε και μου έφερε ένα άλλο κομμάτι. όμως μου έπεσε και αυτό, κι άρχισα να έχω απορίες...
γιατί...
μα δεν προχώραγε το μυαλό,
έκανα κάμποσα βήματα να δω την τζαμαρία της κουζίνας...
πήρα το κινητό μου, μα κι αυτό δεν μπόρεσα να το κρατήσω. έπεσε κάτω. μου το ξαναέδωσε, μα ήταν αδύνατο να το κρατήσω.
δεν καταλάβαινα ότι δεν είχα αφή.
χτύπησε δύο φορές το τηλέφωνο.
η τότα. ο άρης.
εγώ τους ρώτησα πού το έμαθαν.
η ματθίλδη ήρθε, και πάντα με το χαμόγελο πήρε τηλέφωνο τον αδελφό μου και τον παναγιώτη μάλλον...
δεν πολυξέρω.
έβλεπα στην αυλή το ποδήλατο του λουκά...
είχα παράπονο... δεν ήξερα πια τη λέξη για το ποδήλατο...
μεταφέρθηκα πάραυτα σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο.
τι δωμάτιο θέλω;
να μπω μέσα;
ναι, έπρεπε μάλλον, θα ήταν καλύτερα.
ένα μοναχικό δωμάτιο, μιας και είχαμε ιδιωτική ασφάλεια.
αρχίζω να μη θυμάμαι πια πολλά...
είμαι αποσπασματικά εκεί... καροτσάκι, ευγένεια, μαγνητική, πόνος...

ένας γιατρός έρχεται και μου σφίγγει το χέρι. δεν το ξεχνάω. μου λέει: έχετε ανεύρυσμα στον εγκέφαλο, που δυστυχώς, (το τονίζει), έχει σκάσει. θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πάνε όλα καλά.
τον ευχαρίστησα για τη χειραψία. αυτή η κίνηση, να νιώθεις δλδ ολόκληρος όταν είσαι άρρωστος.

θέμα αξιοπρέπειας...