4.

τέλος πάντων, κατάφερα να τελειώσω τις διορθώσεις των εξετάσεων και να τις παραδώσω με μεγάλη καθυστέρηση.
κυριακή του μάρτη...
δύσκολη μέρα η κυριακή. εκείνο τον καιρό.
όμως εκείνη τη συγκεκριμένη κυριακή, πήγα στην εκκλησία ως συνήθως με τα πιτσιρίκια, γύρισα σπίτι, κι ένιωθα μια απίστευτη ευφροσύνη. λες και όλα λάμπανε. μια χαρά που ήθελα να μοιραστώ με όλο τον κόσμο.
ίσως να ήταν μοναξιά αυτή η χαρά, και να μην ήταν χαρά. αυτό το σκέφτομαι τώρα, κι ίσως έχω άδικο.
έστειλα εκείνο το μεσημεράκι μυνήματα σε όλους σχεδόν τους φίλους μου. και έγραψα κι ένα μικρό μέιλ στη φίλη μου τη σοφί που ζει στο παρίσι. είχα πολύ καιρό να της γράψω, πάνω από τρεις μήνες. καλή της ώρα και τώρα.
μετά πήγαμε με το παναγιώτη και τα παιδιά σ'ένα μακ, που άρεσε στο σεραφείμ.
ωραία ήτανε. ήπια μια ή δυο μπύρες, και μόλις φτάσαμε σπίτι, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο είπα: πάω να την πέσω, κουράστηκα τώρα!
μπήκα στο ίντερνετ, να δω τι γίνεται (έξη βλέπετε), και ξάπλωσα στον καναπέ...
σε λίγο ένιωσα οτι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, κατά κυριολεξία όμως, όχι μεταφορικά. ο πόνος ήταν ένα εντελώς αφόρητο πράμα, λες και σου καίγανε το κρανία προς τον αυχένα. σηκώθηκα, δεν ήξερα τι να κάνω, πήγα στην τουαλέτα, στην τουαλέτα γιατί; ούτε που υπήρχε λόγος, παραπατώντας πήγα στο κρεβάτι μου, χωρίς να προλάβω τίποτα έβγαλα ό,τι είχα φάει. όμως το περίεργο ήταν ότι δεν είχα γεύση. καμιά γεύση στο στόμα.
ο παναγιώτης σκέφτηκε δηλητηρίαση.
μέσα μου έλεγα: ή μηνιγγίτιδα ή εγκεφαλικό πρέπει να είναι αυτό.
ποιο νοσοκομείο εφημερεύει; τηλέφωνο, μάθαμε.
-μπορώ να περπατήσω, του λέω.
μαλλον όχι.
φτάσαμε στο εφημερεύον νοσοκομείο.
φύλακας:
-τι θέλετε;
-δηλητηρίαση, λέει ο άντρας μου.
-μάλλον μηνιγγίτιδα ή εγκεφαλικό του λέω εγώ.
φορίο και φύγαμε.
μια ουρά ασθενών και συντρόφων απίστευτη.
φωνή από την προ¨σιταμένη: τάδε! τάδε! -μα, εμείς, περιμένουμε, κλπ! ναι, αλλά προηγούνται τα πιο επείγοντα... έλεγε εκείνη ευγενικά. ένας χαμός και μισός.
...
κυκλοφορούσα μέσα στο πλήθος με το ανάκλιντρό μου. πονούσα τρομερά στο κεφάλι. κάπου με πήγαιναν. φαινόταν σαν να ήταν βράχια κάτω, ένιωθα να παραπαίω, σε κάθε γκαπ του φορίου, ένας αφόρητος πόνος. πηγαίνοντας έχασα τις αισθήσεις μου. ξύπνησα αργότερα. πριν καταφέρω να ανοίξω τα μάτια μου, άκουγα τη συζήτηση για μένα...
τα παιδιά;
τα παιδιά;
αγγειογραφία. αστείο περιστατικό, μα δεν έχω αυτή τη στιγμή θέση για αστείο. άλλωτε θα γελάσουμε μ'αυτό. όσο νάναι δοκιμασία. φυσικά με κράτησαν στο νοσο.
δε θυμάμαι πια τίποτα από κείνη τη μέρα. κοιμήθηκα ως τούβλο. αυτό βέβαια γίνεται πάντα όταν κοιμάμαι...
ξύπνησα την άλλη μέρα σε κρεβάτι νοσοκομείου. δίπλα μου στην καρέκλα η ματθίλδη, η γυναίκα του αδελφού μου. πάντα με το ίδιο χαμόγελο της υπομονής και της προσφοράς.
τα παιδιά;
-έχει έρθει η περσεφόνη από τη θεσσαλονίκη, μην ανησυχείς, το βράδυ θα έρθει να σε δει.
-η περσεφόνη!!! από τη θεσσαλονίκη! τι χαρά! και τι ευγνωμοσύνη...

(συνεχίζεται. είμαι ηλίθια που τα γράφω όλα;) όπως και να 'ναι, είναι θύμησες κοτρώνια. βαραίνουν. αύριο έχω μάθημα. καλή βδομάδα)...