ένα μικρό 5.

λοιπόν, ξύπνησα εκείνη τη δευτέρα πρωί, εκείνο το μάρτη του 2003, στο τάδε δημόσιο νοσοκομείο.
είδα τη ματθίλδη να χαμογελάει, και γεμάτη υπερηφάνεια της είπα: ματθίλδη, αν το χτεσινό ήταν εγκεφαλικό, αυτό τώρα είναι το δεύτερο!
η ματθίλδη με κοίταγε με κάτι ολοστρόγγυλα μάτια σαν πιατάκια, και μια νοσοκόμα ήρθε γρήγορα στο οπτικό μου πεδίο, και μου είπε:
-πώς σε λένε;
ξέρω ότι δεν μπόρεσα να της απαντήσω, κι έχασα τις αισθήσεις μου ...
όντως, είχα νιώσει τα ίδια με την προηγούμενη μέρα. κάψιμο και φριχτό πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. ξύπνησα αργότερα.
πονούσα βέβαια, αλλά όλα καλά. μπορούσα με τη βοήθεια ανθρώπων να πάω μέχρι την τουαλέτα. το βράδυ ήρθε η περσούλα κοντά μου, από το σαλόνικα, είχε αφήσει τα παιδιά στον παναγιώτη. ζήτησα να φύγουν όλοι, γιατί ένιωθα πλέον καλά, συνεχιζόταν μεν ο πόνος, αλλά όλα έβαιναν σαφώς καλύτερα. μπορούσα να κάνω και χιούμορ. (μπρρρρρ...)

μου έμεινε και η περηφάνεια ότι αναγνώρισα τα συμπτώματα, κι είχα την εξυπνάδα να το πω, έστω και λίγο αστεία. έτσι νόμιζα!
κούνια που με κούναγε!
μετά από καιρό η ματθίλδη μου αποκάλυψε ότι δεν είχα πει τίποτα!
είχα γυρίσει και της μιλούσα σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα! προφανώς είχα χάσει το λόγο;
αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι, πώς; μα πώς; νόμιζα ότι της είχα πει αυτή την πρόταση.
ακόμη κι αν είχε αποσυντεθεί η γλώσσα, το κέντρο του λόγου, πώς τα λένε αυτά, γιατί εγώ νόμιζα ότι το έλεγα κανονικά; δε με άκουγα;
σπάω το κεφάλι μου, κι ακόμη δεν το καταλαβαίνω. αν κάποιος το καταλαβαίνει ή το ξέρει, ας μου το πει!

την άλλη μέρα ήρθε ο επικεφαλής γιατρός με τη παρέα του.
ήταν ευγενέστατος.
τον ρώτησα πότε θα βγω.
-σε λίγες μέρες. αλλά θα πάτε σπίτι σας, όχι αλλού!
-και πότε θα πάω για δουλειά;
-το νωρίτερο σε 40 μέρες!
-τι λέτε! δε γίνεται!
-τι δουλειά κάνετε;
-καθηγήτρια.
-α, και τι μάθημα;
-αραβικό πολιτισμό.
-υπάρχει τέτοιο μάθημα στα σχολεια;
πανεπιστήμιο κλπ.
ο γιατρός αυτός γύρισε σε έναν από τους νεότερους που ήταν δίπλα του, και είπε, κοιτάζοντας εμένα και αυτόν το γιατρό:
πρέπει να σας κάνουμε μια μαγνητική προτού πάτε οπουδήποτε. επειδή εδώ δεν έχουμε (ή κάτι τέτοιο), εσείς, -γύρισε στο νεαρό συνάδελφο- θα αναλάβετε να δείτε πού θα πάει να την κάνει το αργότερο εντός δέκα ημερών, για το λογαριασμό του νοσοκομείου! και να έρθετε να της πείτε, πριν να φύγει.

μάλιστα.
ξανάρθε μόνο του το καθήκι.
με την ευγένεια της εξαρτώμενης γυναίκας του είπα:
-εσάς επιφόρτισε ο κύριος τάδε να βρείτε πού θα πάω;
-ναι, αλλά αυτός το είπε έτσι. θα βγείτε εσείς, και θ'αρχίσετε να παίρνετε τηλέφωνο, κι όταν μας βρείτε, θα σας πούμε.

το κέρατό μου μέσα, και συγγνώμη. αχ αμαλία, αχ αμαλία...
εσύ ήσουνα παιδί μου ίσως, κι έφυγες, γιατί συνάντησες πολλούς τέτοιους και λίγους καλούς.

δεν έβλεπε δλδ αυτός ο παχύδερμος καθαρματένιος ότι στα 46 μου είχα τρία παιδιά, ένα κεφάλι με τρομερούς πόνους λόγω των αιμοραγιών, αλλά θα έπαιρνε 'να παίρνω τηλέφωνα'...
μου ανάβουν τα αίματα όχι από θυμό, μα από λύπη, γιατί να μη σκέφτονται μερικοί άνθρωποι τους άλλους...
αν ήταν στη θέση μου; και πόσοι άνθρωποι είναι σήμερα στη θέση μου, με αυτόν ή τον άλλον τρόπο...

μετά δυο μέρες, δλδ στο τέλος της βδομάδας επέστρεψα σπίτι.
βγήκα από δημόσιο νοσοκομείο, έχοντας κάνει δύο αιμοραγικά εγκεφαλικά επεισόδια, με την εξής αγωγή:

'θα πονάτε μέχρι να απορροφηθεί το αίμα'.

αυτό ήταν όλο.

καμία 'άλλη' αγωγή, και καμία απολύτως συμβουλή για τίποτα. μόνο να μένω στο σπίτι.

ΔΗΛΑΔΗ, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. ή έτσι νομίζω.

η περσεφόνη έφυγε, και γύρισε πίσω στη θεσσαλονίκη. αυτό που έκανε για μένα, όσο είμαι άνθρωπος, δε θα σβήσει ποτέ. ποτέ.

(συνεχίζεται)