Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα

συνέχεια εκ του προηγουμένου.

καμπόσοι την ξέρετε την ιστορία. μα εγώ ούτως ή άλλως θα την πω, γιατί μέσα της θα βάλω και το σπίτι. όπως στην περίφημη εικόνα του μικρού πρίγκηπα, όπου ο βόας έχει φάει έναν ελέφαντα, θυμάστε;

τη χρονιά εκείνη, με το μεγάλο ψέμμα, είχε γίνει κι ένα άλλο επεισόδιο στην ηλίθια επεισοδιακή λόγω μοναχικότητας, ζωή μου.

καθόμουν τα καλοκαίρια στο εξοχικό μας στη νέα μάκρη, και φυσικά δεν μπορούσα ποτέ να κοιμηθώ μεσημέρια, οι άλλοι κοιμόνταν κι εγώ ζωγράφιζα συνήθως, ως συνήθως. αποφάσισα να πάω σε μια τάξη μεγαλύτερη στο γαλλικό ινστιτούτο. γιατί; να: γιατί όταν όλα τα παιδιά είναι της ηλικίας μου, πνίγομαι. έμαθα από το μουτράκι μου ίσως, να είμαι πάντα διαφορετική. έτσι η τάξη μ'όλα, περίπου της ηλικίας μου, δε μου ταίριαζε.
ούτε η χαζοβιόλα καθηγήτρια των γαλλικών που είχαμε στο σπίτι μου ταίριαζε.
ούτε γενικά τίποτα. σαν και σήμερα ένα πράμα, χα χα χα, που λένε.
διάβασα μόνη μου, να πάω αντί για το κουρ τρουά της εποχής, στο κουρ κάτρ.
πήρα τα βιβλία του κουρ τρουά, τα διάβαζα με σύστημα, με λογική που σας έλεγα, και πήγα να περάσω εξετάσεις στο γαλλικό ινστιτούτο για να κατατακτώ σε κάποιο κουρ, το κατρ είχα στο μάτι, λέγοντας ότι έκανα ιδιαίτερο, έτσι γινόταν τότε.
παραδόξως η τύχη κι ο θεούλης βοήθησαν. όχι μόνο πέτυχα να πάω στο τελικό κουρ του διπλώματος τότε, το κουρ σένκ, αλλά, κυρίως, έτυχε να έχω καθηγήτρια μια γυναίκα, την πρώτη, που με αποδέχτηκε...
που με στήριξε,
που με αγάπησε
που με έφτασε όπου μπόρεσε. δλδ πολύ μακριά από εκεί που θα έφτανα χωρίς αυτήν.

πώς;
να: με έπεισε ότι έγραφα εκθέσεις τέτοιες που μια μέρα θα έγραφαν το όνομά μου εφημερίδες (λέτε να ήταν συνενοημένη με τη ρίτσα τη μασούρα;)
με ρώτησε τι επάγγελμα ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω. της είπα ζωγράφος. μου ζήτησε να δει πίνακές μου.
και φυσικά πίνακες δεν είδε ποτέ, όχι γιατί δεν υπήρχαν, αλλά γιατί της πήγα εκείνα τα πρώτα ποιήματα.
η μακρή έδειχνε να ενθουσιάζεται.
αυτό για μένα ήταν κάτι απολύτως απολύτως καινούριο.
η μοναξιά μου για πρώτη φορά έβγαινε στο κλαρί (να ένας καλός τίτλος, θα μιλήσω κι άλλοτε γι'αυτό, αλλοίμονο, ώ! αλλοίμονό σας!:)

τότε λοιπόν, μπροστά σ'αυτήν την εξωφρενικά για μένα απίστευτη στήριξη,
στο ελληνικό σχολείο που ήμουνα, αρσακειάς!!!, καθόμουνα με τη χαρούλα τη γεωργαλά.
η χαρούλα, όνομα και πράμα, ήταν και είναι έξω καρδιά ευαίσθητος και εντελώς τόσο καλός άνθρωπος, που με δεχόταν φίλη της, κι είμαστε ακόμη αδελφικές φίλες.
η χαρούλα δεν το έπαιζε καθόλου διανοούμενη, ήταν ένα πλήρως κοινωνικοποιημένο και αγαθό πλάσμα.
μπροστά μου καθόταν η τότα.
η τότα ήταν ένα κλειστό παραθυρόφυλλο, μια μικρή που δε μιλούσε πολύ, που δεν είχε κολλητές, που είχε πολύ ωραία φωνή και ήταν στη χορωδία, και όταν απήγγειλε κάποιο έστω ποίημα, για να μη μιλήσω για τα σκετς τα περίφημα, ένα οποιοδήποτε ποίημα να απήγγειλε στις γιορτές με όλο το αρσάκειο παρόν, δλδ 500 τουλάχιστον μικρές καρακάξες, όταν η τότα απήγγειλε, και μύγα να περνούσε στο τεράστιο υπόστεγο όπου στεκόμαστε όρθιες, ακουγόταν σαν ελικόπτερο. σιωπή και σεβασμός βασίλευε... τόσο πολύ μας κέρδιζε.
ο μπαμπάς της τότας ήταν ο χάρης σακελλαρίου. διευθυντής στο μαράσλειο, δάσκαλος, αριστερός, λογοτέχνης και ποιητής, άνθρωπος από τους λίγους της εποχής του, φίλος με το σινόπουλο, με τον κουν και με πολλούς άλλους.
η φιλία με τον κουν ήταν μεγάλη και γνωστή.
έδωσα λοιπόν στην τότα κάποια ποιήματά μου, ενθαρρυμένη από τη μακρή, να τα δώσει στον πατέρα της, λέγοντάς της: έχω μια φίλη που ζωγραφίζει και γράφει ποιήματα, και μ' έχει τρελάνει ότι γράφει ωραία. δεν τα δείχνεις στο μπαμπά σου να δούμε τι θα πει;'
μια βδομάδα μετά, η τότα μου είπε: 'ελένη, η φίλη σου σε δουλεύει μου είπε ο μπαμπάς μου. δεν είναι ποιηματα παιδιού, τἀ χει αντιγράψει από κάπου'.
εγώ βέβαια χάρηκα πολύ πολύ.
μπα, της λέω, δικά της είναι.
όχι σου λέω.
ναι σου λέω.
κλπ
ο μπαμπάς μου θέλει να τη γνωρίσει τότε.
εεεε... ναι. να, εγώ η μουρλοκαμπέρω είμαι.
αυτό ήταν. η φιλία με την τότα περνούσε κι απ' το σπίτι της, και την επαφή με την οικογένειά της.
με την τότα γίναμε από τότε επίσης αδελφικές φίλες.
ο μπαμπάς της πήρε μια μέρα τηλέφωνο τη μητέρα μου. να πάμε με την τότα και τον πατέρα της στον κουν, στο θέατρο.
η θρησκευάμενη μαμά μου, εξήγησε στο συχωρεμένο το σακελλαρίου πως δεν αφήνει το κοριτσάκι της να πάει θέατρο! μόνο χριστιανικό θέατρο!
κλπ κλπ.
ο σακελλαρίου και η τότα γίνανε τούρκοι, μα έτσι ήταν.

πάντως η παλαβή μαμά μου, πιο λογική από τον σακελλαρίου ήτανε.
φύγαμε για το βέλγιο την επόμενη χρονιά, μείναμε φίλες μέχρι σήμερα με την τότα.
στα 17 μας, είχαμε αποφασίσει. εγώ φιλολογία, εκείνη θέατρο.
φυσικά, εκείνη, θέατρο.
και οι γονείς της μου έλεγαν: 'θέατρο; μόνο πάνω από το πτώμα μας!'
το θυμάμαι που μου το έλεγαν για να την επηρεάσω, γιατί αλληλογραφούσαμε και βρισκόμαστε στις διακοπές.
ο πατέρας της έφτασε στο σημείο να βάλει μέσον για να μην περάσει η τότα σε καμιά σχολή θεάτρου.
διαφωνία πλήρης με τους γονείς, μέσον ώστε να μην μπει στο εθνικό, και παράκληση στον κουν να μην την κάνει δεκτή.
ο κουν όμως, ευτυχώς, δεν άκουσε τον πατέρα της.
η τότα βρέθηκε μαζί του.
ηθοποιός σημαίνει φως.
ναι.
ηθοποιός όμως σημαίνει και πόνος, και τρόμος, και ζόφος. σε τυλίγει ο ρόλος και σε κάνει δικό του.
πέρασαν πολλά χρόνια. είδα την τότα να παίζει το ρόλο της ινές στο 'κεκλεισμένων των θυρών' του σαρτρ.
έμεινα έκπληκτη, έβλεπα, για πρώτη φορά μετά από 20 τουλάχιστον χρόνια γνωριμίας, έναν άλλον άνθρωπο. που μέτραγε τόσο πολύ, που ακόμη δεν μπορώ να το ξεχάσω.

η τότα σακελλαρίου έκλεισε τον εαυτό της στη σοβαρότητα ενός κόσμου όπου η σκέψη και η συνείδηση είναι τα τείχη ενός ταλέντου ακλόνητου μέσα στο χρόνο.

είναι ίσως ο πιο σοβαρός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. της χρωστάω πολλά. έχουμε κοινούς μαθητές. η τότα έχει μια σχολή θεάτρου, κάπως έτσι, δεν τα ξέρω καλά.
έχει ένα χώρο θεάτρου.

την είδα. τώρα στις πρόβες, να μιλάει στις ηθοποιούς της. αυτή θα είναι η καθολική αυστηρή μητέρα. μιλούσε στα παιδιά της. τα προετοίμαζε.

σε λίγο θα ανέβει το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα, στη μαύρη σφαίρα, το υπόγειο της τότας.
θα ανέβει από τα έγκατα της ψυχής στα χείλη της.
δε θα το χάσω.
θα σας πω.
μα ήδη ξέρω.
περιμένω. καίω στην αναμονή ενός ανθρώπου που δεν λογάριασε ποτέ πόσο κοστίζει το βαθύ θελω του ανθρώπου και πόσο κοστίζει η απόλυτη αξιοπρέπεια.

το σπίτι της μπερνάρντα άλμπα.

η γύμνια ρουφάει το ψέμα και το μεταβάλλει.

14 σχόλια:

roula karamitrou είπε...

Πόσο συγκινητικά ευαίσθητος άνθρωπός είσαι, άραγε ξέρεις κυρία μουροκουνέλη;

Coco είπε...

κοίτα δε μούφτανε η βροχή με το τουλούμι που έφαγα σήμερα ιδού και τέσσερις καταιγιστικές αναρτήσεις!
το δεύτερο ποίημα, χρειάζεται μια ηλεκτρική κιθάρα και μια γερή φωνή
(κρίμα που δεν έχω ούτε τό ΄να ούτε τ΄άλλο!)

Unknown είπε...

ρούλα

ασφαλώς και δεν ξέρω,
μα και τι να πειράζει
που ώρες-ώρες φωνάζω

και λέω λέω λέω...

θέλω να προλάβω. είναι αγωνία.
αλλά που και που υπάρχουν στίχοι, χε χε χε, άκου κουνελομούρη και μουροκουνέλη!

Unknown είπε...

κοκο άκου να σου πω!
το ξέρω ότι είμαι θεά, αλλά δεν έφταιγα εγώ για την καταιγιστική βροχή!
εγώ απλώς προσπαθούσα να πλύνω τα πιάτα και γίναμε λούτσα στο σπίτι, δεν ευθύνομαι για παραέξω! να εξηγούμεθα!

baobab είπε...

Ελενάκι μου,
Μια υπέροχη φωνή είσαι!

Σ'ευχαριστώ ΚΑΙ για την κυριακάτικη πρόσκληση!
Καλή μέρα!

(έχουμε ηλεκτρική κιθάρα και γερή φωνή αν επιθυμείτε -όχι εγώ, μην παρεξηγηθούμε, αλλά πλησίον μου υπάρχει μια κοπέλα που διαθέτει και τα δύο και κυρίως την απαραίτητη ψυχή να το υποστηρίξει- Τι λες "ροζ ποδήλατο" θα μας δώσει η Abttha τα δικαιώματα?)

Unknown είπε...

δεν ξέρω για το ροζ ποδήλατο, ούτε για το εκκρού, ούτε για το ολυμπιακό ποδήλατο! ξέρω μόνο ότι καλή παρέα και καλή καρδιά είναι ένας υπέροχος δρόμος προς την ευτυχία...
έστω την παροδική, την τόση δά, τη γλυκιά...
ε, τι να θες και παραπάνω, φτάνει, έτσι δεν είναι;

κανονίστε!

MenieK είπε...

Τελικά, αυτό παρέμεινες, ε, μικρή άμπθα? Μια έφηβη με τη γραφή της ενήλικης :-)
Υ.Γ. Να μας ειδοποιήσεις για το σπίτι. Το αγαπώ πολύ, το διαβάζω περιστασιακά (όπως και τον ματωμένο γάμο) και αντίθετα με το κοινό αίσθημα, εγώ είμαι με τη Μαρτίριο! Τι να πει κανείς....

Unknown είπε...

ναι, θα σας ειδοποιήσω μενάκι!
τώρα, όταν ξέρω τη διανοούμενη που μου γράφει με τέτοια στοργή, έτσι μου 'ρχεται να πω 'ναι σε όλα', γιατί όντως είναι πολύ πολύ θετικό, να σε αποδέχονται και να σου δίνουν μια θέση στη σκέψη και στην καρδιά τους...
γιατί η γραφή σου είχε και τα δύο.
κι ευχαριστώ
από καρδιάς.

happypepper είπε...

Άμπι μου,
καλημέρα. κατάφερα και αρρώστησα με την πολλή την κούραση και τα πήγαιν' έλα και έκατσα στ' αυγά μου σήμερα (εγώ και ο πυρετός).
Το καλό είναι (γιατί είναι πολύ καλό) ότι βρήκα μια χαραμάδα χρόνου για πράγματα και ανθρώπους που θέλω γύρω μου. Άνοιξα λοιπόν το σπίτι της άλμπα και ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό μου.
Συνεχίζω βέβαια να ενίσταμαι στον τρόπο που αυτοσαρκάζεσαι, αλλά, πλέον, το δέχομαι, δε μου κάνει εντύπωση, είσαι εσύ.
Και να είσαι καλά άμπι μου, να είσαι γερή και τρυφερή όπως πάντα.
η γραφή σου είναι μεθυστική, με παρασύρει στο ρεύμα της.
Σε καλημερίζω,

Unknown είπε...

happy, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! με κάνουν και κοκκινίζω, έτσι λένε, αλλά στην ουσία, με κάνουν να πρασινίζω... να βγάζω φύλλα στη χαρά της επικοινωνίας... φίλε, περαστικά σου! θα πάμε στο σπίτι της μια μέρα, έτσι;
εγώ αύριο πάω φλώρινα!

happypepper είπε...

Πιπεριές! Πιπεριές! Φέρε πιπεριές!
(ανέβηκα στην πιπεριά, να κόψω ένα πιπέεεεεερι...)κλπ.κλπ.
(τί χάπυ πέπερ θα μουνα αλιώτικα;)

Unknown είπε...

χάππυ, από τη φλώρινα είσαι και είσαι πέππερ φλωρίνης; χα χα χα (κρύο, μπρρρ, χιονίζει στη φλώρινα)
θα πάω το βράδυ! αύριο πρωί θα είμαι εκεί, να ξυπνάω τη γλυκιά μου άννα, που έτσι μισοκοιμισμένη που θα είναι, θα με αφήσει να τη φιλήσω!
φιλιά και σε σένα και σε όλους!

Babis Dermitzakis είπε...

Καλημέρα Ελένη μου, χάρηκα που τα είπαμε την Κυριακή, έστω και λίγο. Έχω βαρεθεί να ακούω για κόσμο που δεν ακολούθησε ένα επάγγελμα που ήθελε γιατί πιέστηκε από τους γονείς του. Η φίλη σου ήταν τυχερή.
Καλή βδομάδα, φιλιά.

Unknown είπε...

μπάμπη μου, κι εγώ χάρηκα πολύ που σε είδα την κυριακή, μου χεις λείψει!