στην κόψη του ξυραφιού. ευγνωμοσύνη και καλοσύνη.

έχω ένα φάκελλο. στην απίστευτη ακαταστασία του γραφείου και του μυαλού μου, ανάμεσα σε ντάνες βιβλία, χαρτιά και υποχρεώσεις, ο φάκελλος, άδειος, δεν έχει χαθεί, κι ας φέρει ημερομηνία 15/4/2014. ο φάκελλος μου είναι καρφωμένος στο μυαλό μου και σκεφτόμουν τόσο καιρό τι να γράψω, πώς να το γράψω, και δούλευε μέσα μου η σκέψη σαν σαράκι σε ξύλο.
ξύλινο το κεφάλι μου.
ο φάκελλος γράφει διάφορα.
δε γράφει όμως όλα! μερικά τα ρούφηξα έτσι.
το ΦΙΛΊ, ας πούμε, σε κάποιον άνθρωπο που φοβάται το θάνατο, και ίσως είναι κοντά...
το φιλί, που δεν είναι υπηρεσιακό, που δεν είναι απαραίτητο, που ίσως δεν ενδείκνυται.
ΚΙ ΌΜΩΣ. ΑΥΤΌ ΤΟ ΦΙΛΊ ΕΊΝΑΙ ΟΜΑΔΙΚΟ.
είναι το φιλί της ζωής που πήρε η ξαδελφούλα μου από μια άλλη γυναίκα, που ανήκει στην ομάδα των γιατρών, του νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού του Ναυτικού Νοσοκομείου.
τι χρειάζεται αλήθεια κάποιος που μπαίνει στο νοσοκομείο γιατί έχει καρκίνο και προσπαθώντας να τον αντιμετωπίσουν, βρίσκουν και μερικά ανευρύσματα στον εγκέφαλο;
ακούγοντάς το έτσι, φαίνεται μοιραίο.
όπως και να είναι, ό,τι και να είναι, για ελάτε λίγο στη θέση του ανθρώπου που έχει λουστεί τη βρόχα του θανάτου και την αδιαφορία των γιατρών.
έτσι η ξαδελφούλα μου, σε πρώτη φάση, άκουσε τη γιατρό που έκανε τη βιοψία να της λέει στο τηλέφωνο:
-χαίρετε, η κυρία τάδε;
-μάλιστα.
-έχετε φάει;
-ναι, ό,τι απώσωνα, λέει χαμογελαστή εκείνη στο τηλέφωνο.
και η γιατρός, τότε, της λέει:
-α, τότε δε γίνεται τώρα η εξέταση που πρέπει να κάνουμε ακόμη. διαπιστώθηκε κακοήθεια κλπ κλπ. σας περιμένω λοιπόν αύριο.
κι έτσι η ξαδελφούλα έγινε ένας εμβρόντητος άνθρωπος.

άραγε, αυτή η γιατρός, έτσι θα το έλεγε σε κάποιον άνθρωπο δικό της;
η ξαδελφούλα είναι ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς: έχει έγνοιες και παιδιά. περιορισμένα λεφτά που προορίζονται για κάπου πριν ακόμη τα κερδίσουμε.
σκεφτείτε πώς να ένιωσε εκείνη τη στιγμή...
άρχισε ένα πέλαγο κινήσεων, διαβουλεύσεων, σκέψεων, ανησυχιών, δυσκολιών....

και μέσα σ' αυτές τις στιγμές όπου ο τρόμος δουλεύει το υφάδι του και μεταβάλλει τον άνθρωπο σιγά σιγά σε τρομαγμένο άνθρωπο,

τότε, εμφανίστηκε το μεγαλείο της ζωής.
βρέθηκε σε ένα επιτελείο-σανίδα σωτηρίας.ΝΑΥΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, από το διοικητή και το διοικητικό προσωπικό, τις νοσοκόμες τους γιατρούς με τον κύριο Στεφανίδη. Ανθρωποι, άνθρωποι, για μια φορά ο Διογένης θα έσβηνε το φαναράκι του.  ΆΝΘΡΩΠΟΙ.

για πολλούς λόγους είναι δύσκολο που και που να στέκεσαι άνθρωπος.
εκεί, όταν η ξαδέλφη μου μπήκε για νοσηλεία, όλοι της στάθηκαν με τέτοιο τρόπο, που έκαναν ανθρώπινη κάθε κίνηση μέσα στο φόβο του θανάτου, προσηνή, ανεκτή, θετική!
πήραν το φόβο της ξαδέλφης μου και τον έκαναν ελπίδα, με τις πράξεις τους, τα λόγια τους, στη συμπαράστασή τους, την αυτοθυσία τους.

το ευχαριστώ κυκλοφορεί στο αίμα της ξαδέλφης μου. κι αυτό το ευχαριστώ στους γιατρούς, στους νοσοκόμους/ες, στο διοικητικό προσωπικό, κάνει το αίμαι της ξαδελφούλας μου πιο δυνατό.

κι επειδή εγώ είμαι ένα γαϊδούρι και μισό, μόνο εδώ, γράφω για εκείνους....
και πρέπει να γράψω και για άλλους, γιατί
το καλό

όταν λέγεται, αυγαταίνει.
κι όταν το καλό αυγαταίνει, γυρίζει πάντα πρώτα σ' αυτούς που το έπραξαν. ας είναι ευλογημένοι.

 τώρα η ξαδελφούλα θα ξαναμπεί στο νοσοκομείο. σε άλλο νοσοκομείο αυτή τη φορά. ελπίζω και
προσεύχομαι  οι άνθρωποι. να είναι τόσο παρόντες, τόσο δυναμικοί, τόσο σωστοί, όσο μας έδειξαν σε όλη την οικογένεια.κι έχει ο θεός για τη συνέχεια.