1971. βέλγιο, ΙΙΙ.

να λοιπόν που βρήκα σχολείο.
το πρόβλημα όμως παρουσιάστηκε ήδη τη δεύτερη μέρα.
επειδή πάντα είχα πρόβλημα με τις γλώσσες, κι έχω ακόμη, διάβαζα μεν γαλλικά, αλλά ομιλία γιοκ -περίπου! δύσκολα. κυρίως δεν καταλάβαινα εύκολα τα προφορικά.
έτσι, εντελώς απόλυτα, η διεύθυνση του σχολείου αποφάσισε να με κατεβάσει μία τάξη, ώστε, σύμφωνα με αυτούς, να τα καταφέρω πρώτα με τη γλώσσα και μετά με τα υπόλοιπα. η μητέρα μου που της το μετέφρασα, συμφώνησε απολύτως μαζί τους. η σκέψη της ήταν να με προφυλάξει από την πολλή κούραση.
επαναστάτησα.
μια ζωή άκουγα ότι έπρεπε να με κρατήσουν από το σχολείο 'γιατί κουραζόμουν', να με πάνε μια τάξη κάτω, πάνω, δεξιά, αριστερά, δεν ξέρω τι, κάτι δεν έστρωνε μαζί μου. έτσι και στην ελλάδα άκουγα το τροπάριο αυτό. πάντα γινόμουν έξαλλη όταν το άκουγα.
και τώρα αποφάσισα ότι όχι, αυτό είναι άδικο. αρκετά! με είχαν πάρει από τις φίλες μου, το σχολειάκι μου (στο αρσάκειο πήγαινα στην αθήνα), τις εκθέσεις μου, την πόλη μου, και θα με κατέβαζαν και μια τάξη! ε, όχι!
(τα έχω ξαναγράψει βέβαια αυτά, αλλά δε με νοιάζει, τα ξαναγράφω, τι σόι απελευθέρωση θα ήταν το γράψιμο αν δε γράφεις ό,τι θες;)
κι επειδή δεν έβρισκα το δίκιο μου πουθενά, τώρα, αποφάσισα να πάω στον υπουργό παιδείας του βελγίου να του πω: δε μαθαίνουν περισσότερα γαλλικά σε μια τάξη λιγότερο, το ίδιο θεωρούνται ότι τα ξέρεις. ας μείνω λοιπόν στην τάξη που μου ταιριάζει, δηλαδή τη β' λυκείου, κι αν δεν τα καταφέρω, τότε θα επαναλάβω την τάξη, και θα γίνει αυτό που έχουν προτείνει. άδικο είναι όμως, ντε φάκτο να πάω μια τάξη λιγότερο...
δεν πήγα λοιπόν σχολείο την επομένη.
πήρα τη μαμά μου από τη λουβαίν, και φτάσαμε στο σταθμό του βορρά, στις βρυξέλλες. εκεί ρωτήσαμε πού είναι το υπουργείο παιδείας.
ήταν οδός τάδε, σταθμός 'λουξεμπούρ'. εντυπωσιάστηκα τρομερά, γιατί για μένα το 'λουξεμβούργο' ήταν άλλο κράτος!!! πώς ήταν δυνατόν το υπουργείο παιδείας του βελγίου να βρίσκεται στο λουξεμβούργο; τι τρέχει μ' αυτούς τους βέλγους; (χα χαχα). τότε δεν ήξερα ότι 'λουξεμπούργκ' ήταν μια στάση του μετρό σε κεντρικό σημείο, τόσο στις βρυξέλλες, όσο και στο παρίσι...
η καημένη, τόσα ήξερα.
τέλος πάντων, βρεθήκαμε στο υπουργείο παιδείας.
το τροπάριό μου, το επιχειρηματολόγιό μου, το είπα σε χίλιους δυο: από το θυρωρό που δεν ήθελε να μας αφήσει να περάσουμε, μέχρι ενδιάμεσες κυρίες. μέχρις ότου, από ένα γραφείο κλειστό, ξεπρόβαλε κατόπιν πρότερων συνεννοήσεων ένας κύριος, πολύ χαμογελαστός, ο οποίος μου έσφιξε το χέρι και μου έδωσε ένα μπιλιετάκι για το σχολείο μου, όπου έλεγε: "η δεσποινίς ελένη κονδύλη μπορεί να εγγραφεί σε όποια τάξη θέλει η ίδια!' και διάφορα άλλα μπλα μπλα.
αυτό ήταν ένα πραγματικό τρόπαιο που δεν περίμενε κανείς άλλος εκτός από μένα.
πήγα την άλλη μέρα σχολείο, έδωσα το χαρτάκι, εκνεύρισα λίγο την σερ ανιές τη διευθύντρια, με ρώτησε λίγο ειρωνικά σε ποια τάξη θέλω να μπω, κι εγώ της είπα τα ίδια επιχειρήματα, κι ακόμη της είπα ότι δε ζητάω τίποτε άλλο εκτός από αυτό που πρέπει να κάνω...
κατέληξα στην τάξη μου και δεν άλλαξα τάξη, ούτε 'έμεινα'....
μερικούς μήνες μετά, πυρετός! σαράντα ακατέβατο! και στο κεφάλι μου, που πήγαινε να σπάσει από τους πόνους, ένα ρήμα που δεν ήθελε να βγεί, και επαναλαμβανόταν διαρκώς: ιχ μπιν, ντου μπιστ, ερ ιστ, και πάλι από την αρχή...
όντως, εκτός από τα γαλλικά στο σχολείο, είχα να κάνω και 'τεμ' στα λατινικά, δλδ ένα γαλλικό απόσπασμα να το μεταφράζω λατινικά, είχα και τα φλαμανδικά, από τα οποία ευτυχώς με είχαν απαλλάξει, είχα τα αγγλικά, είχα και τα γερμανικά, που έβλεπα για πρώτη φορά περίπου, κι έπρεπε μόνη μου να αναπληρώσω τα κενά. υπερκόπωση.
δε βαριέσαι, όλα περνάνε...
την καημένη τη μάνα μου όμως, όσο το σκέπτομαι...
και κάτι άλλο: έγραφα στις φίλες μου γράμματα στα ελληνικά. χωνόμουν κάτω από το τραπέζι, στο μοναδικό δωμάτιο όπου κατοικούσαμε, και προσπαθούσα να θυμηθώ πώς να γράψω το θ ή το φ, το τζ ή το τς, το ψ ή το χ, αυτά θυμάμαι τώρα. τη λέξη δυσλεξία βέβαια ούτε που την ήξερα. το πώς διορθώνω ακόμη και μέχρι σήμερα τις συλλαβές και τη σειρά των γραμμάτων σε μια λέξη, αφήστε, όλα μια τεχνική είναι...
τα πράγματα ήταν δύσκολα, αλλά είχα πάρει το πιο συναρπαστικό μάθημα της ζωής μου: ότι μια ζωή δεν φτάνει ποτέ και για τίποτε...
πώς ΌΛΑ μπορεί να αλλάζουν.
όλα φαίνονταν τελικώς εύκολα και συναρπαστικά.
έτσι σκαρφίστηκα κάτι: ας είμαι στην κανονική μου τάξη στο σχολείο, οκ. μήπως θα μπορούσα να πάω και πουθενά αλλού, αν το ζητούσα;