Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009
Βραβείο φιλίας και ίντερνετ
(διότι είμαι) και δε βάζω εύκολα φωτο...
και δεν πατάω διαφορετικά γράμματα, να πας από τη μια ανάρτηση στην άλλη, και δεν... δεν... δεν...
αλλά, γράφω!
τρομάρα μου, γράφω, κι ας μου βγαίνει ξυνό πότε πότε, γιατί όταν γράφω, συνήθως μόνο αλήθειες γράφω.
νά σου λοιπόν που μέσα από το διαδίκτυο, στην τυφλή αυτή επικοινωνία, γνώρισα πραγματικούς φίλους. πολλούς.
ο πρώτος, που δεν τον γνώρισα ποτέ, που δεν τηλεφωνήθηκα ποτέ μαζί του, που ανταλλάξαμε άντε, το πολύ δέκα ιδιωτικά μηνύματα, είναι ο θανάσης σακελλαρόπουλος.
τότε που φοιτητής έχτισε το e-missos.gr, ό,τι και να λέει αυτός, σπίτι μου το νιώθω εγώ.
εκεί γνώρισα και την περτρί, αδελφική πλέον φίλη. και πολλούς άλλους.
μετά ήρθε το λέξημα. κι εκεί γνώρισα φίλους καλούς, άντρες και γυναίκες.
μετά μπλογκ...
εδώ είμαστε.
δυο από σας, απ' όσο ξέρω, με προτείνατε για μις ελλάς! έχετε απόλυτο δίκιο! είμαι κούκλα, καρακουκλάρα.
α, συγγνώμη, όχι, για το βραβείο της ιντερνετικής φιλίας με προτείνατε!
η αγράμπελη
και η μπιγκ μάμα!
χίλια ευχαριστώ...
να πω κι εγώ, λέει, πρέπει, οκτώ.
μόνο οκτώ;
λοιπόν....
1. ρίτσα μασούρα. για καλοσύνη που δεν ξεπερνιέται.
2. μοναχικός λύκος. γιατί κάποτε, σε δύσκολες στιγμές μου, ήταν παρών.
3. θεουλίνι-αθηνά. γιατί ήταν πάντα ζεστή και ανθρώπινη με όσα γράφει.
4, κοκό. γιατί μ'ένα ποδήλατο περνά σαν ταχυδρόμος και φέρνει δώρο τον εαυτό της.
5. κοπτοραπτού. γιατί ράβει τα καλύτερα κουστούμια του κόσμου, και περιμένω να μου ράψει κάτι για γλάστρα!
6. νατασάκι. διότι τη ζηλεύω γιατί έχει μέσα της ένα τεπόζιτο αισιοδοξία που ποτέ δεν αδειάζει
7. λαμπαδάριος και κρόππερ. γιατί και οι δυο, κι ας μη γνωρίζονται, έγιναν φίλοι μου καρδιακοί από δω μέσα...
8. ρούλα καραμήτρου, η γιαλατζή πριγκήπισα. η δική μου μπάρμπι!
από το 8 και μετά, αντί για αρίθμηση υπάρχει ένα ευχαριστώ για όλους που με ανεχόσαστε και με διαβάζετε.
α, και τώρα πρέπει να μην ξαναγράψω: αύριο στις 7 μιλάω για αραβοϊσλαμική τέχνη στο κέντρο διαπολιτισμικών σπουδών, βίκτωρος ουγκώ 15. πρέπει να δουλέψω, κι άμα σας κάθεται, ελάτε! φιλιά σε όλους.
8.
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
για ένα συνέδριο
--------
Τα παράλια της βροχής
Να σ’ αγγαλιάσω ξενητειά
Που λέει, λε λε λε…
Ξένος, κι ακούστηκε ένας κρότος ξερός στην παραλία των ανθρώπων
Και ξέβρασε το κύμα εσένα.Ανάδυαν τ’ αυτιά σου μουσική και λε λε λε της μάμης σου το γάλα
και το στόμα σου είχε μέσα φιλιά. Κανένα φιλί απ όσα δε δόθηκαν
Κανένα, φιλί προδότη δεν κοιμάται ήσυχο στη στάθμη του θανάτου.
Κι εσύ; προδότης;Τα μαλλιά σου φύκια
Τα βλέμματά σου θλίψη
Τα μάγουλά σου άρπαξαν κάποτε φωτιά μα τώρα γίναν στάχτη
Στην παραλία άμμος και στάχτη
Πιο κει μπουκάλια ξύδια, καθώς
Και μέσα μου
Κι ουκ ήθελε πιείν
Εν τω οίκω του πατρός μου δει με μείναι
Δεν μπόρεσα εγώ, ξεπόρτισα, το καθήκον δε με κράτησε
Μήτε ταυτότητα, χωρίς χαρτιά. ξένος που κρύβεται κι από το ίδιο του το σπίτι, και με κυκλώνει
Αχλύ και κατηγόρια. παρηγορία θα γεννηθεί στο στέφανο των αστεριών που κοιτάζω
Κι είπα
Ιδού, εγώ, κύριε, ιδού.
Στο σκοτάδι στέκω, τη λαμπαδίτσα περιμένω του θανάτου.
ελένη κονδύλη.2009-01-15.
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009
μια απίστευτη πρόταση
το θέμα με τρελαίνει. τι ζει κανείς όταν είναι υπό καταστολή;
τι χαμπάρια, όταν είσαι για κάμποσο στην εντατική;
κάμποσο, δλδ, πόσο;
να: η σχετικότητα του χρόνου. να είσαι 3 μέρες και να νομίζεις ένας μήνας.
να είσαι εννιά μέρες και να νομίζεις τρεις μήνες!
μου ζήτησαν να μιλήσω σ'ένα συνέδριο για αυτή την εμπειρία...
το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον, και θα ήθελα να είχα χρόνο να μιλούσα κι εδώ γι'αυτό. άλλωστε, το είχα υποσχεθεί στο φίλο μου το λαμπαδάριο...
Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009
το καβούκι
μεγάλη διδαχή.
ελένη, έξελθε του καβουκίου σου! στα δεκαοχτώ μου. όμως δεν έβλεπα καβούκι. νόμιζα πως ήμουν ελεύθερη.
ήταν η προτροπή του γιαννόπουλου. έτσι τον λέγαμε. και τη γυναίκα του 'γιαννοπούλου'. χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό. ήταν τα ονόματά τους.
όσοι μ'έχετε ξαναδιαβάσει, γνωρίζετε το μοσέ, είναι ο καθηγητής στον οποίο έχω αφιερώσει το τελευταίο μου βιβλίο, με τις λέξεις 'στον καθηγητή ζυστέν μοσέ, που με έστρεψε προς ανατολάς', αν θυμάμαι καλά, και δε με νοιάζει να πάω να δω.
ο γιαννόπουλος, τη δεκαετία του εβδομήντα ετοίμαζε το ντοκτορά του με το μοσέ.
τότε ήμουν στο λύκειο, ξεριζωμένη ελληνίδα σε μια πόλη με κανένα έλληνα στην ηλικία μου. πού να βρω διέξοδο; το ριξα κι εγώ στη φιλοσοφία. κατάφερα να γραφτώ στο πανεπιστήμιο πριν τελειώσω το λύκειο, πήγαινα κάθε μέρα σχολείο, μια φορά τη βδομάδα στα μαθήματα του πανεπιστημίου, και, κυρίως, έβοσκα στην υπέροχη βιβλιοθήκη της λουβαίν, ένα χάρμα κτίριο...
όταν ο μοσέ πήγαινε στο σπίτι του γιαννόπουλου που ήταν στον ίδιο δρόμο με το δικό μας, στην ναάμσεστραατ, η κυρία γιαννοπούλου ερχόταν και χτύπαγε το τζάμι του σπιτιού μας: 'κυρία αφροδίτη, αφήστε την ελένη να έρθει στο σπίτι μας, έχει έρθει ο καθηγητής μοσέ'...
έτσι γνωριζόμουνα με το μοσέ, και με κάνανε χάζι οι μεγάλοι.
θυμάμαι που παρακολουθούσα κάτι ομιλίες του λεβινάς, που είχε έρθει για ένα μήνα μου φαίνεται στη λουβαίν, κι έκανε τέσσερις ομιλίες, μια τη βδομάδα. 'καταλαβαίνεις τίποτα; μην τρελαθούμε τώρα!' μου έλεγε ο σταυρόπουλος, ένας άλλος νυν καθηγητής του πανεπιστημίου αθηνών, τότε βοηθός εκεί. εγώ τώρα δε θυμάμαι τίποτα από το τι έλεγε ο λεβινάς. θυμάμαι μόνο πως δεν άφηνα ομιλία για ομιλία φιλοσοφίας τότε, και μου άρεσε τρομερά...
μπορεί απλώς να ήμουνα μικρομέγαλη. σκασίλα μου. ένιωθα ότι μου άνοιγαν το μυαλό. ευφραινόμουνα από κάποια πράματα που καταλάβαινα. γέμιζα.
είχε προηγηθεί στην ελλάδα η δουλειά που είχε κάνει πάνω μου η μακρή, καθηγήτρια του γαλλικού ινστιτούτου, που μου είχε μάθει μέσα από τα ίδια τα βιβλία τη γαλλική λογοτεχνία, από το έπος του ρολάνδου μέχρι τους σύγχρονους. οι καθηγητές πανεπιστημίου της λουβαίν είχαν την άνεση να μιλάνε με τον οποιοδήποτε. κι έτσι, πριν τελειώσω το λύκειο, είχα ήδη συζητήσεις κυρίως με τον πουγιάρ, τον καθηγητή ιστορίας της λογοτεχνίας... τον έβρισκα στη βιβλιοθήκη, στο γραφείο του. πρέπει να έχει πεθάνει τώρα. ήταν κλασικός και καλός. μου χάριζε τουλάχιστον μισή ώρα κάθε φορά που με συναντούσε.
έτσι άρχισα να σπουδάζω 'ρομάν', όπως λέγαμε, δλδ φιλολογίες που προέρχονται από τα λατινικά. η ανάλυση κειμένων ήταν η μεγάλη αγάπη μου. κι όπως προφανώς ήμουνα 'από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα', ό,τιδήποτε συγκριτικό μου άρεσε, με τρέλαινε. πήρα τροπή προς το μεσαίωνα, κι αποφάσισα, στα μαθήματα επιλογής, να πάρω ένα μάθημα του μοσέ, 'βυζαντινή φιλολογία'. στο πρώτο μάθημα μπήκα κάπως αργά στην τάξη. ο μοσέ, με τη συρρικτική φωνή του και τη μη-ερασμιακή προφορά του, άρχιζε το κείμενο:
'ειρήνη. το γλυκύ πράγμα και όνομα'.
μου έδωσαν μια φωτοτυπία. ερωτεύτηκα το κείμενο.
λόγος περί ειρήνης, αγίου γρηγορίου ναζιανζηνού.
συγκροτήθηκα με το μοσέ, ότι θα τελειώσω, θα κάνω μεταπτυχιακό και μετά ντοκτορά.
η σκέψη μου ήταν 'οι αρνησίθρησκοι', δεν ξέρω καν αν είναι η σωστή λέξη, 'ρενεγκά' είνι η λέξη στα γαλλικά. ο μοσέ με αποθάρρυνε εντελώς, ότι όλες οι πόρτες θα κλείσουν με τέτοιο θέμα. τότε του είπα: θα κάνω το ντοκτορά μου στα κείμενα του γρηγορίου του θεολόγου, που ήταν όχι μόνο η μεγάλη αγάπη του μοσέ, αλλά διηύθυνε και ένα διεθνές κέντρο για τις κριτικές εκδόσεις όλου του έργου του αγίου γρηγορίου, καθώς και για τις κριτικές εκδόσεις των μεσαιωνικών μεταφράσεων του.
ωστόσο, το ξέρετε, επέμενε ο μοσέ να κάνω αραβικά, και μόλις έπεσα στη λούμπα, τυλίχτηκα στην αγκαλιά των αραβικών, ούτε καν πήγα να πω τίποτα στο μοσέ. έληξε. πήρα άλλη στροφή. για δυο χρόνια, όταν άρχισα ντοκτορά στα αραβικά, ο μοσέ δε μου έλεγε ούτε καλημέρα!:)
ωστόσο εγώ, είχα αγαπήσει τον άγιο γρηγόριο. είχα διαβάσει για τη ζωή του, είχα αγαπήσει τη μελωδία της γλώσσας του, και κυρίως την απίστευτη διακριτικότητα της γραφής και της ζωής του. φανταστείτε ότι κάποιοι βρέθηκαν κάτι να πουν γι αυτόν όταν έγινε πατριάρχης κωνσταντινούπολης, για να τον ξεφορτωθούν, είπαν ότι άφησε τη μικρή επισκοπή της ναζιανζού κι έγινε πατριάρχης, στην πόλη. κι αυτός τότε παραιτήθηκε, πήγε στην εξοχή σ'ένα σπίτι του, και συνέχισε εκεί τη ζωή του γράφοντας ποιήματα, μακριά από όλους...
δούλευα για το ντοκτορά μου αραβική λογοτεχνία, που και που σκεφτόμουνα ότι είχα παρατήσει το γρηγόριο.
η σκέψη αυτή ήταν κάπως ενοχική, αλλά ένιωθα πως αυτός ήταν ο δρόμος μου.
κάμποσα χρόνια μετά, βρέθηκα σχετικά σε δύσκολη θέση: τέλειωνε η σύμβαση που είχα στο κέντρο ερευνών του βελγίου. ήμουν στη βιβλιοθήκη του ινστιτούτου ανατολικών σπουδών, και στη τζαμαρία της γραμματέως της βιβλιοθήκης, καθόταν ένας γνωστός καθηγητής αραβικής φιλολογίας, ο γκράντανρύ. νέος σχετικά, δεν είχε χρήσει καθηγητής μου. με βλέπει και μου λέει: 'α, δεσποινίς χ, σας θέλω. με βάζει να καθήσω στο γραφείο, και μου λέει:
-δέχεστε να δουλέψετε μαζί μου σε ένα πρόζεκτ αραβικής φιλολογίας;
-τι να κάνω;
-να, 'κολασιόν' αραβικών μεσαιωνικών χειρογράφων για κριτική έκδοση του έργου του αγίου γρηγορίου του ναζιανζηνού στα αραβικά!
(ώπα λέω, δε με ξέχασε!)
-σας ευχαριστώ πολύ, μα δε νομίζω να μπορώ, δεν ξέρω!
-γιατί;
-γιατί δεν είμαι ικανή.
τέλος πάντων, συμφωνήσαμε να πάρω μερικά χειρόγραφα σπίτι μου εκείνο το βράδυ, κι αν τα κατάφερνα να τα διαβάσω, να αναλάβω τη δουλειά.
κι έτσι κι έγινε...
ενώ δλδ προσπαθούσα να τελειώσω το ντοκτορά μου, συγχρόνως βρέθηκα να δουλεύω για τον άγιο γρηγόριο στα αραβικά!
το θεώρησα συμβολικό και σημαντικό. όντως, ήταν σημντικό στη σταδιοδρομία μου, γιατί έμαθα πολλά μέσα απ'αυτό, και μάλιστα στη σύγκριση των κειμένων, ελληνικού και αραβικού.
γύρισα στην ελλάδα αργότερα
πέρασαν χρόνια, περιπέτειες, εξελίξεις...
ο άδωνης...
καλή του ώρα.
για πρώτη φορά στη ζωή μου, αναιρώ τη σκέψη να μην επισκεφτώ ποτέ την κωνσταντινούπολη, γιατί θα τιμούσαν τον άδωνη και με καλούσε. αποφασίζω να πάω εκεί ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΩΝΗ. κι όντως, τηρώντας το λόγο μου, δεν επισκέφτηκα τίποτα. έκανα ό,τι έκανα για το λόγο που πήγα.
το ταξίδι αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ.
ούτε βέβαια και το απίστευτο ξενοδοχείο 'πέρα παλλάς' που έμενα!
την πρώτη εκείνη μέρα που βρέθηκα στην πόλη, και πριν συναντήσω τον άδωνη, ήπια καφέ με μια ελληνίδα που γνώρισα στο πεζοδρόμιο, γιατί μιλούσε ελληνικά! ήταν η καλή μου φίλη φραγκώ καράογλαν, και μια φίλη της. και πίνοντας καφέ και μιλώντας, συνειδητοποίησα ότι ήταν η γιορτή του αγίου γρηγορίου του ναζιανζηνού!
και είπα με το νου μου!
κοίτα, δε μου κράτησε κακία που άλλαξα πορεία! και κάθε φορά που κάτι γίνεται, Εκείνος είναι κοντά μου.
τότε όμως ήξερα τι έκανα.
τώρα δεν ξέρω. νομίζω όμως ότι και τώρα θα έρθει πάλι κάπου κοντά...
δεν ξέρω, δε θέλω, ως συνήθως, να ξαναδιαβάσω το κείμενο που έγραψα, γιατί θα το ακυρώσω. πολύ θα ήθελα να φανεί πόσο αγαπώ τον άγιο γρηγόριο, και πόσο μου στάθηκε στη ζωή μου. την κυριακή γιορτάζει.
μου έδωσαν μια φωτοτυπία.
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009
ένα βραβείο στον π.κ.. Συγχαρητήρια από καρδιάς!
Το Αριστείο Ποίησης "Κούρος Ευρωπού" στον π. Παναγιώτη Καποδίστρια
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ «ΤΕΧΝΗ» ΚΙΛΚΙΣ ανακοινώνει, ότι, στο πλαίσιο των καθιερωμένων από 14ετίας δράσεών της ως προς την Ελληνική Ποίηση, αποφάσισε ομόφωνα να απονείμει εφέτος το Αριστείο Ποίησης «ΚΟΥΡΟΣ ΕΥΡΩΠΟΥ» στον ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια για την εξαιρετική πνευματική προσφορά του.
Την Επιστημονική Επιτροπή του Αριστείου αποτελούν οι:
1. Ζωή Σαμαρά, Ομότιμη Καθηγήτρια Α.Π.Θ., Πρόεδρος
2. Δημήτρης Γουνελάς, Αναπληρωτής Καθηγητής Α.Π.Θ.
3. Κική Δόγια Πλόχουρα, Φιλόλογος
4. Δημήτρης Κόκορης, Ειδικός Επιστήμονας Α.Π.Θ.
5. Μαρία Λιτσαρδάκη, Επίκουρη Καθηγήτρια Α.Π.Θ.
6. Σόνια Λευκίδου, Φιλόλογος
7. Αφροδίτη Σιβετίδου, Καθηγήτρια Α.Π.Θ.
Η ίδια Επιτροπή προκήρυξε παράλληλα τον Δέκατο Τέταρτο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό με τίτλο «Κούρος Ευρωπού» και με την στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Οι ποιητικές συλλογές που θα σταλούν για τον διαγωνισμό πρέπει:
1) Να μην έχουν εκδοθεί.
2) Να είναι δακτυλογραφημένες σε τρία αντίτυπα.
3) Να είναι 20 έως 30 σελίδες η κάθε μία.
4) Οι συλλογές να στέλνονται με ψευδώνυμο. Σε δεύτερο κλειστό φάκελο αλληλογραφίας ο υποψήφιος εξωτερικά θα αναγράφει πάλι το ψευδώνυμό του και μέσα τα πραγματικά του στοιχεία ( όνομα, επίθετο, διεύθυνση, τηλέφωνο). Ο δεύτερος αυτός φάκελος θα ανοιχθεί από την επιτροπή του διαγωνισμού μόνο σε περίπτωση βράβευσης της συλλογής.
Τα ποιητικά έργα δεν θα επιστραφούν.
Ποιήτριες και ποιητές, που έλαβαν το Α΄ Βραβείο σε προηγούμενους διαγωνισμούς της Μ.Κ.Ε. «ΤΕΧΝΗ» Κιλκίς, δεν ξαναβραβεύονται.
Οι υποψήφιοι μπορούν να αποστείλουν τα έργα τους έως την 30ή Απριλίου 2009 στη διεύθυνση: «ΤΕΧΝΗ» Μ.Κ.Ε. ΚΙΛΚΙΣ, 25ης Μαρτίου 20, ΚΙΛΚΙΣ Τ.Κ. 61100, τηλ. 2341024217 και 2341028340.
Η μη τήρηση έστω και ενός από τους παραπάνω όρους του διαγωνισμού συνεπάγεται τον αποκλεισμό του υποψηφίου.
Τα χρηματικά βραβεία που θα απονεμηθούν (Α΄ 900 ευρώ, Β΄ 600 ευρώ και Γ΄ 300 ευρώ) θα συνοδεύονται από ένα αντίγραφο του Κούρου του Ευρωπού.
Η απονομή θα γίνει σε επίσημη τελετή κατά τη διάρκεια των «ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ» της πόλης του Κιλκίς (Ιούνιος 2009).
ΧΟΡΗΓΟΙ:
1. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κιλκίς, 2. Δήμος Αξιούπολης, 3. Δήμος Ευρωπού, 4. Επιμελητήριο Κιλκίς, 5. Δήμος Κιλκίς και 6. Δήμος Δοϊράνης
Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009
όλοι το λένε. κάνει κρύο.
Έλεγε το νέο κορίτσι με τα γάντια και το σκουφάκι. Ο μπαμπάς άκουγε οδηγώντας.
Δίπλα στο δρόμο πέθαινε σιωπηλά η κάθε αναφορά στο χιόνι.
Χιόνι η ελπίδα, που λιώνει βρώμικα.
Ροή. Αίματος; από γυναίκα ή δρόμο.
Ευαγγελισμένη δυνατότητα λεφτεριάς, λε, λε, -
Πολυκαιρισμένο τραγούδι, πέφτει στο σκοτάδι της μέσης γης
Αναδύεται ζόφος και πάγος
Ψύχος και ψόγος
Αγωνία με κραδασμούς παράξενους, οδηγείς; Όχι, όχι, δεν οδηγώ
Μα τι γίνεται
Να
Πέφτουν τα φώτα πάνω σου, σ’ αγαπώ μωρό μου, ας κάνουν λίγο τα φώτα πίσω
Φλόγα με ζώνει, σφίγγει τα δόντια το κορίτσι στη μνήμη
Κρυώνω, μια κτηνωδία η ζωή, λε, λε…
ελένη κονδύλη (749) 2009-01-05
==========
Θα σ’ αγαπώ πάντα. Και μιλούσε με πυρετό.
Της τρώγαν τα εντόσθια οι ανάποδες θηλές που είχε στο στήθος.
Ο εσωτερικός κόσμος της, λέγαν μερικοί, είν’ ευαίσθητος,
θέλει προσπάθεια για να συντηρηθεί.
Σα βλέπεις γριές με μαύρα, αυτές να θυμάσαι: γυναίκες ήταν κάποτε, με τις θηλές του στήθους προς τα μέσα.
Ο έσω κόσμος γαλαξίας.
Ο έξω, σιωπηλός για να μοιάζει αυτάρεσκος.
Είχα μια τέτοια, μου είπε εκείνος ο γείτονας των αερογραμμών.
Της έλεγες λόγια και κατάπινε κοτρόνες.
Της έδινες χάδια και σ’ έτρωγε ζωντανό.
Χαιρόταν πάντα τον ίδιο πόνο, σα να γεννιόταν.
Τώρα περπατά και πεθαίνει διαρκώς.
ελένη κονδύλη (751).2009-01-07
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009
αλέξανδρε, για σένα.
είναι καιρός που αλαφριά, σαν το δικό μου ανεύθυνο επίπεδο, αυτό μπορώ να κάνω. περνάω και σε βλέπω.
στην αρχή τα κασκόλ και τα λουλούδια, το λιβανάκι, το καντηλάκι, η μπύρα, τα μπλουζάκια.
τα άσπρα πουλιά γύρω γύρω που κουρνιάζουν στον τοίχο. γιομάτος ο τοίχος, κι ο ένας κι ο άλλος, άσπρα πουλιά μηνύματα. κι εκεί, στη τζαβέλα κατεβαίνοντας, το προσωπάκι σου μεγάλο σαν το γερασμένο μου μητρικό σώμα.
αλέξη, κι εχτές ήρθα. πολλά λουλούδια, μεγάλος σωρός λουλούδια. εκεί κάτω ήταν ο τόπος που άφησες την τελευταία σου πνοή. και πάνω σου λουλούδια ένας σωρός.
τα άσπρα πουλιά στον τοίχο, περσότερα ακόμη. το οδός αλέξανδρου γρηγορόπουλου, μέσα στα λουλούδια, εκεί, λίγο πέρα από τα καφενεδάκια με την ηρεμία...
έβλεπα τα λουλούδια, σκεφτόμουνα εσένα παιδάκι μου, γιε μου, που έπαψε η καρδούλα σου να χτυπά, γιατί κάποιος τσαμπουκάλεψε μαζί σου. και γύρισε ένα όπλο και σημάδεψε τη ζωή, πάνω σου! και σε άφησε νεκρό!
δεν μπορεί ακόμη να το χωρέσει ο νους μου. νομίζω ότι θα ήταν ντροπή να πω ότι πονάω, κυρίως όταν σκέφτομαι, και δε χωράει ο νους μου, το λέω πάλι, και τη μανούλα σου.
τι να έχει μέσα της μια καρδιά που σταματά τους χτύπους στα 15 της! τι θησαυρούς, τι χαρά για τη ζωή, για τους φίλους, για το μπάσκετ, για το χαβαλέ, για το δρόμο, για το σπίτι, για το σχολείο, για την παρέα, για τη μουσική, για το κινητό, για το φλερτάκι, για τον τσαμπουκά, τι, τι να πω...
χαρά και αγάπη για τη ζωή.
αλέξανδρε, δεν μπορείς να φύγεις έτσι, το ξέρεις νομίζω.
δεν είσαι σαν κανέναν άλλον. ναι, έλεγε ένας φίλος μου κάτι για την ηλικία.
όχι, όχι αλέξανδρε, που ησουν 15 χρόνων δεν θα το ξεχάσω ποτέ. γιατί δεν ήσουνα σαν κι εμένα, σιτεμένα και σταματημένα χρόνια και όνειρα, εσύ, ανήλικο ήσουνα, δλδ λουλούδι που δεν είχες κάν ολοκληρώσει το μεγάλωμά σου, και στο στερήσαμε.
κάποιος από μας τους γονιούς το κανε αυτό.
τώρα, εσύ, ξαφνικά γίνεσαι δάσκαλος. τα λουλούδια πάνω σου είναι η διδασκαλία.
η αμηχανία στις καρδιές όλων μας, κι αυτή.
το γιατί χωρίς απάντηση. ακόμη και το γαμώτω. κι αυτό διδασκαλία.
τη σφαίρα θα ήθελες ή τα λουλούδια;
το δεύτερο σίγουρα.
γι'αυτό αλέξανδρε, μόνο εκείνο το 'εκδίκηση' που είναι πάνω από σένα, ΛΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ.
δεν ήθελες την εκδίκηση εσύ. χώρο για να υπάρξεις ήθελες.
κάποιοι πήγαν να κουρέψουν μιαν άλλη ζωή.
ένας τύπος 6 χρόνια μεγαλύτερός σου. κι αυτός παιδί μου. 15+6=21.
αυτός είναι διάτρητος με σφαίρες.
σ'αυτόν που χαροπαλεύει, μια καινούρια επιπλοκή, ένα καινούριο χειρουργείο...
ξέρω πώς είναι.
πόση δυστυχία είναι να σου λείπει η ζωή, και να σε παλεύουν. ξέρω. και νιώθω τη δυστυχία να απλώνει και σ'αυτό το παιδί.
ξέρω, αν είσουν εκεί, θα πήγαινες να βοηθήσεις. ξέρω, εκεί, στην εντατική που είναι αυτό το παλλικάρι, μπορεί να είσαι κι εσύ εκεί κοντά και να του λές 'κουράγιο φίλε, εύχομαι να τα καταφέρεις'.
εκείνος εσένα ακούει προς το παρόν.
ας είναι για όλους δίδαγμα ο σεβασμός στη ζωή.
των ανθρώπων.
όχι η εκδίκηση. όχι.
Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009
ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Ο ΓΟΥΦΑΣ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΝΝΗ! ΜΑΣ! ΜΟΥ, θα ήθελα να πω!
γιάννη, σε γνώρισα γράφοντας μαζί σου μια ιστορία.
δλδ δεν ξέρω αν ήταν ιστορία! και τι με νοιάζει στο κάτω κάτω τι ήτανε! ήταν ένα πράμα που με έφερε πολύ κοντά σε σένα. μπορείς να πείς: 'μα κυρά μου, δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που θέλετε να έρθετε να με θαυμάσετε από κοντά!'
εγώ ξέρω, ότι αν έρθω κοντά σου, ο αύξων αριθμός θα είναι τόσο μακρινός, που δε θα σε γνωρίσω ποτέ! γι'αυτό γράφω.
γνωρίζω τους ανθρώπους έτσι, γράφοντας.
και τους αγαπάω γράφοντας.
κι εσένα λοιπόν, που τελικά δε σου γράφω πια, σε έχω αγαπήσει πολύ, εκτιμήσει πολύ, (το ερωτευτεί το αφήνουμε στην άκρη καλέ, μη μας πουν και τίποτις οι υπόλοιποι, μυστικό είναι)
και σου εύχομαι από καρδιάς
ό,τι φωτεινό και αρχέτυπο,
ό,τι ζωντανό,
ό,τι ποθείς,
να έρθει κοντά σου και να σε κάνει όσο γίνεται πιο ευτυχισμένο!
χρόνια πολλά γιάννη!
Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009
μια χαζή προσωπική ερώτηση.
χίλια ευχαριστώ και συγγνώμη για ητν ανάρητηση αυτή.
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
ΝΑ ΜΕ ΛΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Σε ώρες ανύπαρκτες αγκιστρωμένη.
Εδώ της φαντασίας ο εξώστης, εκεί, της προδοσίας η προσμονή, πόνος στο χωρισμό.
Τελείωσε. Δώσε τα έγγραφα στα χέρια του τελώνη, κι αυτός θα σκίσει τα χαρτιά, θα σκαρφαλώσει στο δέντρο για να φωνάξει :
Ένα διαστημόπλοιο για το άγνωστο ή πόλος όνου και το πάθος εκούσιο και ο πόνος του όπλου για τους μικρούς.
Τη Ναζαρέτ τη σταυρώσανε σήμερα.
Το δέντρο του τελώνη, όμως, εκεί είναι, αμερικάνος ανέβηκε;
Τι είδε; Ποιόν σκοτώσαν στη τζενίν;
Σιωπή, κανέναν, κανέναν.
Αμερικάνος. Εγώ σικελός μετανάστης πλούσιος, εσύ σύριος κι ας είναι λάθος, αυτός κύριος, εγώ κανένας.
Είμαι αγκαλιά για τα νεκρά μωρά σας, όγκος για τους ακροβολιστές σας, πέτρα για τα κλάματα των εβραίων. Ναι, πέτρα για πένθος και κορμί για θάνατο. Κι ερωτεύομαι, αφημένη σε ξένες ώρες, και περιμένω, τι;
Θα δεις της προσμονής την προδοσία που ωριμάζει σαν καρπός:
στων πληγών τους τα σχήματα δίνουν απάντηση τα σημάδια του αύριο.
Αύριο ειρήνη, αύριο.
Το σώμα όμως αναμοχλεύει της δίψας το κράτος
Και μια λαμπάδα για την ανάσταση τρεμοσβήνει χαρούμενη.
Όσο γι’ αυτήν, όσο για μένα, μένω σ’ ένα πρώτον όροφο στριμωγμένη μαζί μ’ ένα αεροπλάνο, μ’ ένα τρομοκράτη κι ένα βιβλίο
Τρώω τοίχους και σπόρους σαν τρωκτικό,
τρομάζω σε κάθε θόρυβο μηχανής που πλησιάζει, αίμα το βλέμμα μου, αίμα ο πόθος μου, αίμα η πατρίδα μου.
Είμαι κοπέλα και με λένε Παλαιστίνη, είμαι γυναίκα και με λένε Ελένη, είμαι ανάμνηση, και με λένε σιωπή που δε μπορεί να ξεχάσει.
Ο θόρυβος τέλειωσε. Τις ημερομηνίες τις ξέρω τώρα απέξω.
Τις κρεμάω στο τεράστιο χέρι σου ελευθερία,
τις ξαναβρίσκω στο παγωμένο τους βλέμμα.
Αν δεν τους θάψεις, θα σε κοιτάνε για πάντα, στο χρηματιστήριο και στα σχολεία, στις επίσημες ανακοινώσεις θα κρέμονται για να εμποδίζουν την ανάγνωση, στις εξέδρες θα καταστρέφουν τις σκάλες.
Είναι μάτια παγωμένα στα ενδιάμεσα του καιρού, είναι χέρια σταυρωμένα στις πόρτες της απελπισίας.
Η ώρα της αγοράς έληξε.
Βρήκα αγριόχορτα, που ξέφυγαν από προηγούμενο ποίημα, γλυκοπατάτες που είχαν σαπίσει σε δρόμο των Άνδεων.
Εδώ, στη βηθλεέμ, βρήκα και ψάρια, που τρων οι χριστιανοί όταν θάβουν νεκρούς.
Πειράζει που είμαι γυναίκα και με λένε Παλαιστίνη, Μαρία ή Μουχάμαντ;
Ο τελώνης υπολογίζει το βάρος των αμαρτιών του πάνω στο δέντρο, κι ο μαύρος με την κομμένη γλώσσα κοιτάζει τον κόσμο σα χαμένος.
Μα ποιος γεννήθηκε στη βηθλεέμ και φυλακίσαν και τις πόρτες ακόμη, και τις πέτρες ακόμη;
Πάντως όχι ο θάνατος, όχι ο θάνατος.
Συχώρα με, κι ας είναι ερωτικό το ποίημα.
ελένη κονδύλη. 2002-04-27δημοσιευμένο στο abttha.blogspot.com, e-missos.gr, al-quds, φλύα, παναιγύπτια.
Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
.
Μπερδεύω τ’ αλφάβητα, σου παίρνω την ψυχή και την κάνω πέτρα
Καλά, στο ‘χα πει
Να είσαι σκληρή
Ποιος σου είπε να γεννάς παιδιά με χαμόγελο
γυναίκες με ταπεινωμένη γλύκα στην ανωτερότητα της ανάγκης
Άντρες να φέρνεις στην επιφάνεια που κάνουν άτρωτο έρωτα σαν το τοπίο του παραθύρου
Έπρεπε την ψυχή απ’ την αρχή να φτιάχνεις σκληρή πέτρα,
Να μολύνεις τα νερά σου με κατάρες
Να ετοιμάζεις τροφή με μίσος
Να χαραμίζεις τα παιδιά σου σαν οβίδες
Να γεννάς εξαρχής εκρηκτικά
Να θωπεύεις με οβίδες
Μα δεν μπόρεσες.
Γέννησες ξανά ανθρώπους που ονειρεύονται.
Τούτο,
Είναι το πιο σκληρό απ’ όλα.
ελένη κονδύλη.2009-01-03
για έναν ποιητή πολύ μεγάλο.
έχουμε πολλούς. δεν μπορώ να σου πω 'ο μεγαλύτερος'. τι να σου πω! για μένα σεφέρης βαθιά μέσα μου από πολύ νωρίς. ελύτης, ρίτσος, γκάτσος, βρεττάκος, ξέρω γω (κοινοτυπίες).
με πείσμα και σιγουριά ο άδωνης μου λέει:
ο ρίτσος είναι ο μεγαλύτερος.
είναι ο μεγαλύτερος κουμουνιστής ποιητής του κόσμου. ο ρίτσος είναι.
τι να πω εγώ...
έτος ρίτσου. ο άδωνης ήταν φίλος του, αγαπιόντουσαν ιδιαίτερα.
εγώ δε γνώρισα το ρίτσο.
ίσως το έχω ξαναγράψει, κάτι που δεν το είπα ποτέ στον άδωνη. τώρα αρχίζω και έχω τύψεις, ότι θα μπορούσα να μην είχα πράξει έτσι. στο βάθος μου όμως σκέφτομαι πως ήταν σκληρό, αλλά έτσι έπρεπε να κάνω.
ο άδωνης είναι φίλος και με τον τίτο πατρίκιο, έτσι γνώρισα κι εγώ τον τίτο. ας έχει καλό.
θα ξαναγράψω με πιο νηφαλιότητα για αυτό που δε γράφω εδώ.
μόνο που δε θα ξεχάσω ποτέ το μικρό σοβατισμένο χωλάκι της νέας μάκρης, μ'ένα μικρό τρανζίστοράκι που για να ακούμε όλοι το είχαμε βάλει πάνω στη σιδερένια κρεμάστρα των ρούχων. ο αδελφός μου, λίγο μεγαλύτερος από μένα, η θεούσα μαμά μου κι η θεούσα αδελφή της, κι εγώ.
εκείνο το βράδυ ήταν σαν ένα βράδυ με φλόγες; δεν ξέρω. ένα βράδυ πολύχρωμο όμως. με φανταστικά έντονα χρώματα. ξαφνιάσματος. οι δυο αδελφούλες νοικοκυρές, μαμά και θεία, να έχουν τεντώσει τα αυτιά τους;
να στέκονται όρθιες και με πλαγιασμένο το κορμί, με την ποδιά της κουζίνας και τα χέρια αμήχανα να αγγίζουν το φιόγκο της ποδιάς στη μέση για να ακούσουν καλύτερα;
αυτή την εικόνα δε θα την ξεχάσω.
κι άμα είσαι παιδί μαθαίνεις το σεβασμό στα μάτια των μεγάλων, που τόσες φορές άλλο από σεβασμό και σοβαρότητα έχουν: τις πιο πολλές φορές στα μάτια μου οι μεγάλοι είχαν κάτι το αμείλικτο... κάτι το βαρύ, το κλειστό.
εκείνο το βράδυ τα μάτια όλων ήταν πιο αθώα.
η σερενάτα του σεληνόφωτος
στο ραδιόφωνο. δικτατορία έξω.
ακούγαμε όλοι. εγώ είχα σβήσει ακούγοντας και βλέποντας.
σβήσει, σημαίνει πεθαίνεις κάπως και σε διαπερνάνε υγρά και ξαναγίνεσαι ζυμάρι και πλάθεται η ψυχή σου με λόγια που είναι σα σφραγίδες, είτε τα καταλαβαίνεις είτε όχι.
σε κάποια φάση, φύγαν όλοι. βαρέθηκαν. το τρανζιστοράκι συνέχιζε...
το σπίτι μαγείρευε, ο αδερφός με πείραζε...
κι εγώ έμενα κάτω από τη σιδερένια κρεμάστρα με τα αυτιά τεντωμένα...
ΡΙΤΣΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ.
όφειλαν να τον ξέρουν όλοι. τον έμαθα κι εγώ η χαζή.
μια διδασκαλία που δε σβήνει.
η διδασκαλία είναι φλόγα.
διδασκαλία έγραφε αυτός.
εγώ άκουγα.
αιωνία του η μνήμη, καλή ιδέα έτος 2009, έτος ρίτσου.