Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

βασίλη, χρόνια πολλά! το έθιμο της βασιλόπιττας

λοιπόν, τώρα τα λάφυρα από τον νόστο:
http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2008/12/greek-saint-basil-and-santa-claus-of.html
γράφει μεταξύ των άλλων ο νόστος:

Την ημέρα του αγίου Βασιλείου (πρωτοχρονιά) έχουμε την προσμονή ενός ταπεινού και καλού Έλληνα αγίου με τα μαύρα γένια και το σκούρο φτωχό ράσο, που έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (Μικρά Ασία) να ευλογήσει τα σπιτικά μας και να πάρει το δικό του κομμάτι από τη βασιλόπιτα (βγάζομε ένα του Χριστού, ένα της Παναγίας, ένα του αγίου Βασιλείου, ένα του φτωχού, ένα του σπιτιού, και μετά τα δικά μας –αν πέσει το φλουρί του Χριστού, της Παναγίας ή του αγίου Βασιλείου, το δίνουμε στην εκκλησία).
Αυτός είναι ο άγιος Βασίλειος, ο φιλάνθρωπος επίσκοπος του 4ου αιώνα μ.Χ., ο άνθρωπος των γραμμάτων ο ταπεινός και θαυματουργός (ένας από τους Τρεις Ιεράρχες), και όχι ο πονηρούλης Santa Claus που εισήχθη από την Αμερική για να διαφημίσει αναψυκτικά και την πραμάτεια των εμπόρων. Καλός είναι κι αυτός (με την άσπρη γενειάδα και το βαθύ γέλιο και την ταλαιπωρία του –λόγω κοιλίτσας– να χωρέσει από τις καμινάδες) αλλά ο δικός μας, ο ρωμιός άγιος, είναι πιο άγιος, πιο βαθύς (σε νόημα), λιγότερο διαφημιστικός αλλά όχι λιγότερο αξιαγάπητος.
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο Santa Claus, ο ....

(διαβάστε εκεί τη συνέχεια, έχει και μουσική)


το υπέροχο ψηφιδωτό επίσης από το νόστο το έχω κλέψει.

και τώρα θα σας παραθέσω
την παράδοση για το έθιμο της βασιλόπιττας
(που είχα γράψει στα σχόλιά του):
ο άγιος βασίλειος ανήκε στην ομάδα των χριστιανών πατέρων που έκαναν να αναβιώσει στη μικρά ασία η δεύτερη ρητορική περίοδος, μετά αυτή του δημοσθένη.
δλδ χειρίζονταν τόσο καλά και τόσο ωραία την αρχαία ελληνική γραμματεία. όντως, τα κείμενα του βασιλείου, του γρηγορίου, -ναζιανζηνού και νύσης, του χρυσοστόμου, και άλλων της εποχής, είναι ιδιαίτερα πλούσια.
και η επίδραση αυτών των αγίων στη ζωή της ανατολικής ελληνόφωνης εκκλησίας συνέδεσε με την εξέλιξη της πατρολογίας ό,τι καλό υπήρχε στην αρχαία ελληνική γραμματεία (κι ας το έχουμε αυτό στο νου μας, αντί να λέμε ότι ανάμεσα στο χριστιανισμό και τον ελληνικό πολιτισμό υπάρχει μόνο έχθρα).
...
αν μου επιτρέπεις, θα γράψω κάτι εδώ για τη βασιλόπιτα και την παράδοσή της, γιατί άκουσα και διάφορα στο σχολείο του γιου μου και στεναχωρήθηκα. δήθεν ότι ο άγιος βασίλειος είχε να κάνει με ... τούρκους! λες και τον τέταρτο μετά χριστον αιώνα υπήρχαν οι τούρκοι στη δυτική ασία!...

λοιπόν ο άγιος βασίλειος είχε φοιτήσει στην αθήνα. ανάμεσα στους συμφοιτητές και φίλους του, ήταν ο κατοπινός ιουλιανός ο παραβάτης.
όταν ο μετέπειτα αυτοκράτορας ιουλιανός θα περνούσε με το στρατό του από την καισάρεια, λέει η παράδοση, για να πολεμήσει τους πέρσες, έστειλε προάγγελους στην καισάρεια ζητώντας από το βασίλειο να του στείλει ένα 'βασιλικό γεύμα που να είναι ίδιο με αυτά που τρώει ο βασίλειος'.
ο βασίλειος του έστειλε χόρτα, ψωμί και νερό.
γιατί γνωστή ήταν η άσκηση της νηστείας για τον αδύνατο πάντα άγιο βασίλειο.
ο ιουλιανός θύμωσε, και του έστειλε χλόη ως αντίδωρο.
κι ο βασίλειος διεμύνησε ότι αυτό έτρωγε, αυτό έστειλε. (προφανώς δλδ, περί νηστείας και ειδωλολατρείας ο λόγος).
μήπως και ο βασιλιάς έτρωγε χλόη λοιπόν;
όταν μεταφέρθηκε ο λόγος του βασιλείου στον ιουλιανό, αυτός θύμωσε και είπε:
θα πάω τώρα στον σκοπό μου. γυρνώντας όμως προς κωνσταντινούπολή, θα περάσω από την καισάρεια και θα την εξαφανίσω!
ο βασίλειος και οι υπήκοοι διερωτώνταν πώς να τον εξευμενίσουν, που είχε θυμώσει τόσο πολύ.
ο βασίλειος, γνωρίζοντας ότι ο ιουλιανός αγαπούσε τους θησαυρούς, παρήγγειλε σε όλους τους χριστιανούς της πόλης, να φέρουν χρυσαφικά για να τον προϋπαντήσουν με αυτά, και να θεωρηθεί η πράξη δώρο και να εξευμενιστεί ο εξαγριωμένος αυτοκράτορας.
έτσι κι έγινε. μαζεύτηκε ένας μεγάλος θησαυρός για τον ιουλιανό, από τα χρυσαφικά των διαφόρων πολιτών.
συγχρόνως γινόταν προσευχή να τους βοηθήσει ο θεός.
όταν μαθεύτηκε ότι ο ιουλιανός τέλειωσε την εκστρατεία του και επέστρεφε, ο βασίλειος προσευχόταν διαρκώς, με πολύ κόσμο, στην εκκλησία της παναγίας.
μια νύχτα, είδε στον ύπνο του την παναγία, να λέει: πέστε στο μερκούριο να πάρει τα όπλα του και να αναλάβει, και όλα θα πάνε καλά!
ο βασίλειος ξύπνησε, κατάλαβε ότι το όνειρο δεν ήταν ένα απλό όνειρο. στην περιοχή είχε κάποτε μαρτυρήσει ο άγιος μερκούριος, και φυλασσόταν το σώμα του στην εκκλησία του αγίου μερκουρίου.
την άλλη μέρα διαδόθηκε ένα παράξενο γεγονός: ο ιουλιανός είχε πεθάνει στη διαδρομή επιστροφής....
ευχαρίστησαν το θεό όλοι που ο κίνδυνος έληξε.
ο βασίλειος, μη γνωρίζοντας ποιανού είναι τι από την περιουσία που είχε μαζευτεί, είπε να φτιάξουν ψωμάκια, και να βάλουν μέσα το κάθε τι, να μη φαίνεται.
και τα μοίρασε σε όλους.
λέγεται λοιπόν, ότι ο καθένας βρήκε αυτό ακριβώς που είχε δώσει...
να μια παράδοση της βασιλόπιττας...
==============

έχω να δω το βασίλη μαρκεζίνη τουλάχιστον 8 χρόνια.
έγινε φίλος μου καρδιακός το 1983. είναι ο καλύτερος βυζαντινός φιλόλογος που έχω γνωρίσει. και φυσικά δεν τον ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, γιατί είναι ξένος από ό,τι δήποτε θα μπορούσε να τον προβάλει. αυτός θα ήταν πολύ καλός παπάς, αν γινόταν, γιατί όταν έχεις μια κουβέντα μαζί του δε δίνει ποτέ ηλίθιες κοινωνικές συμβουλές, αλλά με περίσκεψη αναδεικνύει μια πραγματική δικιολογία, δλδ μια πραγματική ερμηνεία για ό,τι συμβαίνει.
κι ο άλλος βασίλης που θέλω ιδιαιτέρως να ευχηθώ, είναι ο φίλος μου από τα βόρεια. πολύ νεώτερος από μένα, αλλά με ωριμότητα πολύ μεγαλύτερη από τη δική μου (εύκολο αυτό, θα μου πεις). όταν τον ακούς, νομίζεις ότι μιλάς με ψυχίατρο που ξέρει να χειρίζεται τις δυσκολίες του άλλου.
να σαστε καλά, φιλοι μου, χρόνια σας πολλά!

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

όλα καλά.

λοιπόν, παίδες!
νομίζατε ότι θα με ξεφορτωθείτε έτσι εύκολα; αμ δε!
ας είναι καλά βέβαια ο γιατρός γιώργος λουκάς.
οφείλω να ευχαριστήσω κι άλλους πολλούς γιατρούς, και δε θα παραλείψω, ελπίζω, να το κάνω.
να όμως τι συνέβη.
παλεύουμε με την ανθεκτική σε φάρμακα εν εξελίξει γελαστική επιληψία του σεραφείμ.
τον έχουμε προς το παρόν ντοπάρει σε φάρμακα όλων των ειδών, μα εδώ και δύο τρία χρόνια η εφηβεία και η γελαστική δίνουν ένα ρυθμό: κάθε 3 μήνες, κάθε ενάμισυ μήνα, κάθε μήνα, κάθε τρεις βδομάδες...
τελευταία κρίση ανήμερα στα γενέθλιά του, 28 οκτώβρη: βγήκα έξω για να πετάξω τα σκουπίδια μετά το οικογενειακό ευχάριστο γεύμα με φίλους, σπίτι, πόσο να έκανα, ένα λεπτό; βρήκα το σεραφείμ πεσμένο στο τοιχάκι του κήπου να αιμοραγεί το κεφαλάκι που είχε πέσει αναίσθητος...
επέμενε η μάγδα να πάμε στο γιώργο λουκά, στρατιωτικό γιατρό και ομοιοπαθητικό.
ε λοιπόν, από τότε, με τα ομοιοπαθητικά, και ενώ ο ρυθμός μας ήταν αμείωτος στις κρίσεις, ο σεραφείμ δεν έχει ξανακάνει κρίση. ακόμη κι αν ω μη γένοιτο συμβεί τώρα, θα έχουμε ήδη γλυτώσει τόσο χρόνο...
αφού κέρδισε την εμπιστοσύνη μας αυτός ο γιατρός, πήγα το σεραφείμ για κάποιες μετρήσεις ηλεκτρομαγνητικού τύπου.
μ'έπιασε και του λέω:
έχετε καιρό να μετρήσετε κι εμένα;
ναι.
έρχεται προς το γιατρό ο τύπος που έκανε τη μέτρηση και του λέει:
εδώ έχουμε πρόβλημα, πιο σοβαρό από το σεραφείμ
κακοήθεια που θα εξελιχθεί σε 5; όχι, σε 3; και πάλι πολλά λέω. τρία χρόνια ή λιγότερο.
αυτοκαταστροφική θέση.
(θυμάστε το περί 'αυτοχειρίας';)
στην κάτω κοιλία ή το στήθος, δεν καταλαβαίνω καλά!

ε, λόγια...
ποιος ξέρει.

στη συνέχεια πάμε με το σεραφείμ να φάμε σ'ένα ψαράδικο στη χαλκίδα, και επιστροφή στην αθήνα, να σου μια αιμοραγία, όπως η περίοδος.
φαντάζομαι, επειδή είμαι σε εμμηνοπαυσική φάση, ότι είναι κατάλιπα κανονικής περιοδου, δε δίνω σημασία, μα, αναφερόμενη στα λεγόμενα της μέτρησης λέω στον αδελφό μου για την 'περίοδο'.
ε, αυτό ήταν. με παραπέμπει σε γυναικολόγο που διαπιστώνει όγκο στη μήτρα και τον τράχηλο.

σήμερα έκανα αξονική σε όλη την περιοχή. εξετάσεις αίματος. όλα καλά. ο όγκος είναι μικρός, τα καρκινικά στο αίμα ανύπαρκτα. αύριο κάνουμε απόξυση και βιοψία,

όλα καλά χάρη στον ομοιοπαθητικό γιατρό που με κινητοποίησε.
ας έχει καλό.
του το χρωστάω.

αλλά και η διαίσθηση...
τι να πω;

σήμερα βράδυ ο σεραφειμάκος έχει παρτάκι.
εγώ είμαι μετά το νοσο, λίγο εκτός εαυτού. πίνω μια μπύρα. για να γίνω 'ντεκομπρεσέ', που λένε και οι γκάλλοι....:)
στην υγειά σας!

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

http://anemos5.blogspot.com/ η παγκοσμιοποίηση του τρόμου

όσα παίρνει ο άνεμος...
δείτε τον άνεμο και το θεουλίνι σήμερα.

κι άντε να ζήσεις μετά.
λίγο πριν τα χριστούγεννα, ένας ειδικός φρουρός, εν καιρώ ειρήνης, χωρίς ο εχθρός να βαστάει όπλο, στο κέντρο της αθηνας, πλησίασε και σκότωσε με μια σφαίρα στην καρδιά τον εχθρό του.
ο εχθρός του ήταν ένα άοπλο ανθρωπάκι 15 χρόνων.
τι να εξηγήσει, και τι να πει. να δούμε αν κανας επι πληρωμή παραμυθάς σκαρφιστεί κανένα παραμύθι, ίσως στο τέλος μας πούνε ότι το παιδάκι ήταν καλλικάτζαρος.

τώρα, εκεί, δίπλα στη βηθλεέμ, μας βομβαρδίζουν. επιτίθεται η χαμάς εναντίον αμάχων, επιτίθεται η μηχανή του ισραηλινού στρατού εναντίον μιας κοινωνίας ανθρώπων.
αυτό δεν είναι το 'οδόντας αντί οδόντος' και 'οφθαλμός αντί οφθαλμού'.
είναι μαζική εξόντωση.
και δεν μπορεί μια κοινωνία, η εβραϊκή, επειδή υπέστη την προσπάθεια εξόντωσης από το χίτλερ, το κράτος αυτής της κοινωνίας, να πρεσβεύει την εξόντωση για άλλες κοινωνίες.

γιορτινές μέρες, κάποιες άλλες σκοτεινές δυνάμεις, συμπράτουν με καλοντυμένα προφανώς λαμόγια, και δηλητηριάζουν μια για πάντα τη ζωή μιας γυναίκας μετανάστιδας στην πατρίδα μας, γιατί τόλμησε να έχει συνδικαλιστική δράση.

αν αυτό δεν είναι η παγκοσμιοποίηση του τρόμου,
τότε
δεν ξέρω τι είναι.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

κάτι σαν μποναμάς.

-δεν είναι δυνατόν να σταματάω τη δουλειά μου για να έρθω στο μάθημα και εσείς να απουσιάζετε!
-έχετε άδικο! παρόλο που ήθελα να κάνω μάθημα ειδοποιήθηκα ότι δε γίνονται μαθήματα!
-είναι ντροπή αυτό! να αφήνουμε τις δουλειές μας και να μην έχουμε καταφέρει να παρακολουθήσουμε ένα μάθημα!
-μα, είμαι γεροντοκόρη σ'αυτά, προσέχω πολύ! έχετε άδικο'
κλπ

τελικά η φοιτήτρια είχε δίκιο. μου το εξήγησε η γραμματέας.
πάω στο μάθημα. προσβεβλημένη, την άλλη εβδομάδα. σαφώς ενοχλημένη ήθελα να βρω μια δικιολογία. κάτι σοβαροφανές.
ε, δε γινότανε. μπήκα στην τάξη και ζήτησα συγγνώμη από τους φοιτητές γιατί δεν είχα καταλάβει ότι κάτι τέλοςσπάντων είχε λήξει.
αυτή με την οποία έγινε ο διάλογος, είναι η μαρία. πτυχιούχος και φίλη μου. περνάμε μέρες μαζί.
σ'εκείνη την ίδια τάξη, φίλη της μαρίας ήταν και είναι η δήμητρα.
η μαρία είναι της ηλικίας μου. η δήμητρα, αν τα άλλα παιδιά ήταν 18 άνω που λένε, αυτή ένιωθε ...ηλικιωμένη: ήταν 23 άνω!
σε κάθε τάξη έχει μια χημεία. τα συστατικά είναι πάντα διαφορετικά. εκείνη η χρονιά ήταν αξέχαστη. η φουρνιά καταπληκτική. ήταν το 2003-2004. τότε τέλειωσα κι ένα βιβλίο, τον άδωνη, κι έγινε μια πολύ συγκινητική παρουσίαση στο αμφιθέατρο του γαλλικού ινστιτούτου, με τον άδωνη και πολλούς άλλους.
ανάμεσα στους προσκεκλημένους και παρόντες ήταν και η σάρον, καθηγήτρια αγγλικών στο φροντιστήριο των παιδιών μου. έχει αναχωρήσει τώρα για τον άλλο κόσμο, ας είναι καλά εκεί που είναι. με βρήκε και μου είπε: δίπλα μου καθόταν μια φοιτήτριά σας που μου έλεγε με δάκρυα στα μάτια ότι δεν έχει ξαναδει καθηγητή που να αγαπάει τόσο πολύ αυτό για το οποίο μιλάει. και δάκρυζε! την έλεγαν δήμητρα.
ευχαριστήθηκα. όντως μ'αρέσει ό,τι κάνω.
μια μέρα τότε περίπου, έρχεται η δήμητρα να με βρει και μου λέει: κυρία, θέλω να σας φέρω ένα δωρο.
ο τρόπος που μου το είπε δε φαινόταν να είναι για να μου φέρει ένα σερβίτσιο κριστόφλ...:)
φαινόταν ότι μπορούσα και έπρεπε να μην το αρνηθώ.
την περίμενα λοιπόν, κατόπιν ραντεβού να μου το φέρει στο γραφείο μου.
ήρθε και μιλήσαμε για χίλια δυο. δώρο δεν έβλεπα. σε μια στιγμή άρχισε να μου λέει: κυρία ελένη, εγώ, είμαι μεγαλύτερη από τα άλλα παιδιά. έδωσα πανελλήνιες, δεν πέτυχα με την πρώτη, και στην επαρχία όπου μεγάλωνα ο πατέρας μου πούλαγε μεταχειρισμένα τρακτέρ, και δεν ήθελα να τον επιβαρύνω. έμαθα να οδηγώ τρακτέρ. δούλευα μαζί του. αλλά τίποτα δε γέμιζε τη ζωή μου. δίπλα στο φρένο είχα βιβλία. και διάβαζα, διάβαζα, έμπαινα στο τρακτέρ, και πηγαιονοερχόμουνα αργά, κι ανάμεσα στη δουλειά, διάβαζα...
αποφάσισα χωρίς να το ξέρει κανείς να ξαναδώσω εξετάσεις. μπήκα λοιπόν (από τους πρώτους) στη σχολή. το θεώρησα θαύμα, και πήγα να ευχαριστήσω την παναγία στην τήνο, για την επιτυχία μου. την παρακάλεσα να πάνε όλα καλά στη ζωή μου...
και μετά μπήκα στη σχολή. που αγαπώ ιδιαίτερα. όταν σας γνώρισα δεν πίστευα ότι κάποιος αγαπάει τόσο αυτό που κάνει, κι αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα, και με τόνωσε. να λοιπόν, το δώρο μου, είναι...
είναι αγιασμός από την τήνο κυρία ελένη για σας...

ε, τι να γίνει, συγκινήθηκα. το μπουκαλάκι το έχω πάντα στο γραφείο μου.
φοιτήτρια άριστη, την ήξερα μα το όνομά της δε μου έλεγε ακόμη τίποτα. στο πρώτο γραπτό που ήταν άψογο έλεγα: ποια να είναι αυτή η δήμητρα που έχει γράψει έτσι καλά! αχ, φαντάσου να ήταν εκείνη η πιτσιρδέλα με τον αγιασμό...
ε, τελικά αυτή ήταν!
φίλες τρεις, η μαρία, η γαλάτεια, η δήμητρα...
την άλλη χρονιά, μπήκα στον ευαγγελισμό. η μαρία έδιωξε και συγγενείς για να κάτσει κοντά μου τη νύχτα. η γαλάτεια ήρθε και μου έκανε εντριβές στα πόδια, η δήμητρα, ερχόταν κι αυτή αλλά οι άλλες δυο δεν την άφηναν να κάνει τίποτα, γιατί ΄ήταν μικρή'.
την άνοιξη η δήμητρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: 'να δώσω εξετάσεις στην τάδε δουλειά;' ρωτάω εσάς και ρωτάω μετά τους γονείς μου...
τη γνώμη της και τη σιγουριά της την είχε. αλλά ο σεβασμός που έβγαζε ήταν άλλο πράμα.
το καλοκαίρι του 2005 έπρεπε να πάω νέα υόρκη για σοβαρή επέμβαση στο ανεύρυσμα που είχα στο κεφάλι. επέμενε η δήμητρα, παρόλες τις δουλειές μου, να με συναντήσει. όπερ και εγένετο. ήθελε σώνει και καλά να μου δώσει από τα πρώτα λεφτά του μισθού της για την αμερική! τελικά επιβλήθηκα να μην τα πάρω με τη συμφωνία πως όταν παντρευτεί, και να σπεύσει, θα κάνει παρανυμφάκια τα παιδιά μου και θα τους αγοράσει αρμάνι!
:)
και στην παρουσίαση του βιβλίου μου πέρσι το μάη στην εσηέα, ήταν εκεί...
πριν λίγες μέρες η μαρία με ειδοποίησε: ξέρεις, η δήμητρα παίρνει πτυχίο και θα πει τον όρκο!
συγκινήθηκα και ευχαριστήθηκα!
με πήρε τηλέφωνο και η δήμητρα να μου πει να είμαι στην ορκομωσία και στο γεύμα που θα ακολουθούσε σε μια ταβέρνα.
της έστειλα ένα μήνυμα, πως δε θα είμαι ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, γιατί ό,τι ήταν να κάνουμε μαζί, το είχαμε κάνει.
πως θα περιμένω να είμαι παρούσα στο ντοκτορά.
κι όντως. προχτές με πήρε τηλέφωνο.
κυρία ελένη, πριν αρχίσω, θέλω μια κουβέντα μαζί σας.


ε, πέστε ότι το έχω καβαλημένο το καλάμι. σκασίλα μου.
εδώ κατέθεσα μια πολύ συγκινητική ιστορία για την ποιότητα κάποιων ανθρώπων που τους συναντάς στο δρόμο σου και ο δρόμος σου, έστω για λίγο, λάμπει...
έτσι δεν είναι;

:)
...
αφιερωμένο και στις τρεις τους!

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

ευχαριστώ!


χριστούγεννα...


κάποιος μου το έστειλε, και τον ευχαριστώ.
ήθελα να γράψω εδώ ότι τελικά τα χριστούγεννα είναι μια πολύ ωραία γιορτή, που συνδυάζει πολλά πράγματα
σ'όλα αυτά, το κυριότερο είναι η 'ξενητεία', μου φαίνεται: το πλέξιμο μεταξύ διαφορετικών:
θεός ουδείς εώρακε πώποτε, γράφει ο ιωάννης ο αναπεσών στο στήθος του χριστού
ο λόγος σαρξ εγένετο (ο λόγος γίνεται ύλη!!!)
τον χριστό δεν τον δέχεται η ανθρώπινη παράδοση: πάει για την απογραφή των γονιών στην γενέτειρα του ανθρώπινου 'πατέρα' και η γενέτειρα σαφώς και σοφώς δεν τον δέχεται, είναι από αλλού
δεν τον δέχονται οι άνθρωποι, τον θεό που έγινε άνθρωπος,
τον δέχονται τα ζώα στο δικό τους χώρο...
σαν να λέμε πάντα η ανθρωπιά είναι το επέκεινα, μια ξενητεία και μια συνάντηση με το άλλο (ό,τι ακριβώς και ρατσιστικώς δε δεχόμαστε πια)
ο χριστός σώζεται μόνο εξόριστος, πάει στην αίγυπτο, και γυρνάει από την αίγυπτο
μια περιπλάνηση δλδ τα χριστούγεννα.
κι εκείνο το 'χρυσός', 'λίβανο' και 'σμύρνα', δλδ κατ' αντιστοιχία χρυσός='βασιλιάς' και λίβανο='θεός' και σμύρνα= 'θνητός'
τι αντίφαση!
κι αν δεν αγκαλιάσεις το αντίθετο και το ξένο δε γίνεται τίποτα.
δεν αλλάζεις.
κι αν δεν αλλάζεις, δεν είσαι άνθρωπος. είσαι πεθαμένος.
κι αν γίνεις παιδί, μια κλαις, μια γελάς, μια ονειρεύεσαι, μια τα σπας,
και πάντα δραπετεύεις από το κατεστημένο.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΛΟΙΠΌΝ!
ΣΕ ΌΛΟΥΣ!

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

παραμονή χριστουγέννων

καλημέρα σας. το έκλεψα από το γιώργο μίχο. χρόνια πολλά και καλά χριστούγεννα...



Ὁ γέρων τῆς Σκιάθου σχεδιάζει τὸ τελευταῖο του διήγημα, λίγο προτοῦ ἀποδημήσει, παραμονὲς τῶν Φώτων.

Μίμησις Ant. Tab.


Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, υἱὸς τοῦ ἱερέως Ἀδαμαντίου Ἐμμανουήλ, διηγηματογράφος καὶ ἱεροψάλτης, ὠνειρεύθη τὴν νύκτα τῆς 2ας πρὸς 3ην Ἰανουαρίου 1911, εἰς τὴν Σκίαθον, ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὰς Ἀθήνας, ἔλαβε δὲ σημείωμα τοῦ Βλ. Γαβριηλίδου, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ διευθυντὴς τῆς «Ἀκροπόλεως» τὸν ἐκάλει νὰ περάσῃ τὸ ταχύτερον ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδος. Μολονότι ἐνόησεν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἀναθέσεως ἐργασίας καὶ μολονότι ἡ οἰκονομική του κατάστασις πᾶν ἄλλο ἢ ἀνθηρὰ ἦτο, ἐδυσφόρησεν ἐλαφρῶς, ἔκαμε βῶλον τὸ σημείωμα καὶ τὸ κατέπιεν, ἀλλ᾿ ἡ κατάποσις ὑπῆρξε ὀδυνηρὰ πῶς καὶ ηὐχήθη τότε νὰ εἶχεν ὀλίγον γάλα.

Αἰφνιδίως ἐπαρουσιάσθη ὁ φίλος του Νιρβάνας, ὅστις τοῦ ἔτεινε ποτήριον γάλακτος λέγων: «Ἀλέξανδρε, τόσον καιρὸν ἐπιμένω ὅτι, ἐὰν ἔπινες τακτικώτερα γάλα, θὰ ὠφελεῖσο πολύ, ἀλλ᾿ ἐσὺ μὲ πεῖσμα μοῦ ἀντιτάσσεις τὴν ἀπαράγραπτον τήρησιν τῆς νηστείας. Σήμερα ὅμως ἠμπορεῖς ἀνενόχως νὰ καταλύσῃς, στὸ ὅτι διανύομε τὸ Δωδεκαήμερο». Ὁ Ἀλέξανδρος ἔλαβε τὸ ποτήριον, ἀλλ᾿ ὅταν τὸ ἔφερεν εἰς τὰ χείλη του διεπίστωσεν ὅτι περιεῖχε διάλυμα ἀσβέστου, ταυτοχρόνως δὲ εἶδεν ὅτι ὁ Νιρβάνας διελύετο ὡς καπνός! Τοῦ Ἀχιτόφελ βουλαί, παίγνια τοῦ Βεελζεβούλ!

Τοῦτο τὸν ἐνέβαλεν εἰς τὴν ὑποψίαν ὅτι ἐνδεχομένου καὶ ὁ Γαβριηλίδης ἤθελε νὰ τὸν βάλει εἰς πειρασμόν. Ἐνθυμήθη ὅτι πρὸ ἐτῶν τοῦ ἐζήτησεν ἀσυστόλως νὰ μεταφράσῃ, Μεγαλοβδομαδιάτικα κιόλας, τὰ πρακτικὰ τῆς διεξαγομένης τότε ἐν Ἀγγλίᾳ δίκης θηλυπρεποῦς καὶ ἀκολάστου συγγραφέως. Εἶχε μετὰ βδελυγμίας ἀρνηθῆ, ἀλλ᾿ εἷς τῶν συντακτῶν τῆς «Ἀκροπόλεως» εὗρε τὴν εὐκαιρίαν, ὡς ἐνόμισε, νὰ τοῦ δώσῃ, ἀκαίρως καὶ δωρεάν, μάθημα φιλοχριστίας εἰπών: «Κύριε Ἀλέξανδρε, δὲν κινδυνεύετε νὰ φανῆτε ἀντίχριστος, ὅταν ἀντιμετωπίζετε μὲ τόσην ἀνεπιείκειαν τὰς ἀδυναμίας τῶν ἀνθρώπων;». Τρομερῶς ἐξερράγη τότε αὐτὸς καὶ ἀνταπέδωσεν ἐντόκως τὴν διδαχήν, τοῦ ἔκοψε δὲ τὴν καλημέραν ἐπὶ ὁλόκληρον μήνα διὰ τὸ βλάσφημον «ἀντίχριστος».

Θὰ ἐπήγαινε, λοιπόν, εἰς συνάντησιν τοῦ Γαβριηλίδου, πλὴν ὅμως «κουμπωμένος».

Καθ᾿ ὁδὸν εὑρέθη ἀντίπρωρος πρὸς τὸν συμπατριώτην του Λαλεμῆτρον, ὅστις τὸν ἐχαιρέτισεν μὲ ἄκραν διαχυτικότητα καὶ μὲ ἴσην ἀφελότητα τὸν ἐκάλεσε νὰ καθίσωσιν εἰς παρακείμενον ζαχαροπλαστεῖον, ὀνομαστὸν διὰ τοὺς λουκουμᾶδες του. Ἐδέχθη τὴν πρόσκλησιν, εἰσῆλθον εἰς τὸ κατάστημα καὶ ὁ Λαλεμῆτρος παρήγγειλε δυὸ μερίδας. Ἦσαν λουκουμᾶδες ἐξαίρετοι καὶ τοὺς ἐτίμησαν δεόντως. Ὁ Παπαδιαμάντης ἐποτίσθη μέχρις ὀνύχων ἀπὸ τὴν ἡδύτητά των, ὅλην ἄρωμα!

«Εὐχαριστῶ διὰ τὸ κέρασμα», εἶπεν εἰς τὸν Λαλεμῆτρον, «μὲ ἔκαμες νὰ θυμηθῶ τὴν πατρίδα!». «Ἔχω ὅμως ἕνα παράπονο», ἀπήντησεν, ἀπροσδοκήτως ἀλλὰ καὶ μετὰ συστολῆς ἐκεῖνος. Θορυβηθεὶς ὁ Παπαδιαμάντης τὸν ἠρώτησεν ἂν τυχὸν τοῦ ὀφείλει χρήματα καὶ τὸ ἐλησμόνησεν ἂν περὶ αὐτοῦ πρόκειται, νὰ μὴ ἀνησυχῇ, θὰ λάβη σήμερα καλὴν παραγγελίαν καὶ προκαταβολήν, θὰ τὸν ἐξοφλήσῃ ἀμέσως. Πάσχων νὰ τὸν πείσῃ ἠσθάνετο νὰ ἀναπέμπωνται ἐκ τοῦ στομάχου εἰς τὸ στόμα οἱ λουκουμάδες ὡς γεῦσιν χολῆς.

Ὁ ἄνθρωπος συνεστάλη ἔτι περισσότερον, ὅταν ὡς ὁ Παπαδιαμάντης ἐπῆρε τὸν ἀνασασμόν του, ἐμορμύρισεν ὅτι οὐδέποτε ἔτυχε νὰ ἔχουν χρηματικὸς δοσοληψίας, καὶ πῶς εἶχε σκεφθῆ αὐτὰ τὰ περὶ χρέους; Ἄλλης λογῆς ἦτον τὸ παράπονό του, ὅτι δηλαδὴ τὴν ἱστορίαν τοῦ Γιάννη τ᾿ Μοθωνιοῦ, ὅπου ἐγύρισε ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ ἐπανδρεύχηκε τὴ σαστικιά του, τὸ Μελαχρὼ τῆς Κουμπουρτζίνας, ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος τὴν εἶχε βάλει στὸ χαρτί, ἀλλὰ τὴν ἰδικήν του, ὁποὺ καὶ αὐτὸς ἐβασανίσθη πέντε χρόνια στὴν Ἀλάσκα κ᾿ ἐτυφλώθη, καὶ ἐπέστρεψε στὴ Σκιάθο θαμματουργὰ θεραπευμένος, αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἐλησμόνησεν.

Ἐξέφραζε τὸ παράπονον μὲ τὴν κεφαλὴν κάτω νεύουσαν καὶ ὁ Παπαδιαμάντης μειδιῶν τοῦ ὑπενθύμισεν ὅτι ὁ ἐξάδελφός του Ἀλέκος εἶχεν ἀφηγηθῆ εἰς ὑπερεβδομήκοντα σελίδας τὸν νόστον του, ἄρα ἀδίκως παρεπονεῖτο, κινδυνεύων οὕτω νὰ θεωρηθῇ, ἀχάριστος. Ὁ Λαλεμῆτρος ἠκροᾶτο ταπεινῶς, ἐντούτοις εὗρε τὸ θάρρος ν᾿ ἀπαντήσῃ:

«Ἔχεις δίκιο, κυρ-Ἀλέξανδρε, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν τὸ πῶ, ἐσὺ θὰ τὴν ἔγραφες νοστιμώτερα. Ὡστόσο, σὲ παρακαλῶ, νὰ μὴν κάνῃς λόγο στὸν ἐξάδελφό σου γιὰ τὴν κουβέντα μας, γιατί νὰ τὸν πικράνω;».

Ὁ Παπαδιαμάντης ἠσθάνθη ὑποχωροῦσαν τὴν πικρότητα τῆς γεύσεώς του. «Ἰδοὺ ὅτι καὶ ὁ Λαλεμῆτρος ἔχει, καθὼς λέγουν, προτιμήσεις ὕφους!» εἶπεν ἐνδομύχως καὶ παρευθὺς ἄκανθα οἰήσεως ἀνεφύη ἐν τῇ καρδίᾳ του καὶ ἦτο εἰς τὴν ἀκμὴν νὰ κομπάση «Ἀλέκο, σέ...», ἀλλὰ συνῆλθε πάραυτα καὶ ἀνελογίσθη τὸ ἀποστολικὸν «Τί ἔχεις, ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰδὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών;». Ἐτεινε τὴν χείραν του πρὸς τὸν Λαλεμῆτρον.

«Ὡραῖοι οἱ λουκουμᾶδες! Θὰ εἰπῶ εἰς τὸν Μωραϊτίδην ὅτι ἐκεῖνον ἤθελες νὰ κεράσῃς, ἀλλὰ δὲν τὸν εὖρες καὶ ἐπωφελήθην ἐγώ...».

Ἀπεχωρίσθησαν καὶ ὁ Παπαδιαμάντης ἐτάχυνε τὸ βῆμα. Ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν Ἀκρόπολιν ὁ Γαβριηλίδης τὸν ὑπεδέχθη μὲ πλαστὴν ἀγανάκτησιν:

Ἀλέξανδρε, εἶπε, ἐχάθηκαν τὰ μόνιππα; Ἂς ἔπαιρνες ἕνα, ἀδελφέ, κι ἂς τὸ ἐχρέωνες εἰς ἐμέ! Βουλιάζουμε, Ἀλέξανδρε!

Τοῦ ἀνεκοίνωσεν ὅτι ἡ ἐφημερὶς εἶχε κατακλυσθῆ ἀπὸ χείμαρρον ἐπιστολῶν ἐξ ὅλης της Ἑλλάδος καὶ τῶν ὁμογενῶν της ἀλλοδαπῆς. Διεμαρτύροντο οἱ ἀναγνῶσται διὰ τὴν ἀπουσίαν ἐορτίου διηγήματός του εἰς τὸ χριστουγεννιάτικον καὶ πρωτοχρονιάτικον φύλλον καὶ διεμήνυον ὅτι ἂν καὶ ἡ ἔκδοσις τῶν Θεοφανείων στερῆται παπαδιαμαντικοῦ ἀφηγήματος, δὲν θὰ ἠγόραζον τὴν ἐφημερίδα καὶ ἂς κρατήσῃ ὁ κύριος διευθυντὴς τὰς ἐπιστροφὰς τῶν φύλλων διὰ νὰ τυλίγῃ τὸ προσφάγι του ἢ νὰ ψήνει ρέγγες!

Ἀκοῦς, Ἀλέξανδρε, ἐπέφερε μὲ βεβιασμένον πως γέλωτα, ἀκοῦς τὰ ἀπειλητικὰ αἰτήματα τοῦ ἀναγνωστικοῦ συνδικάτου; Κακὴν δημοκρατίαν τοὺς ἐδιδάξαμεν, φίλτατε, ἀλλὰ παρέλκει τώρα πᾶσα συζήτησις περὶ τοῦ ἀρίστου τῶν πολιτευμάτων. Λοιπόν, ἔχομεν τέσσαρας ἡμέρας ἕως τὰ Φῶτα, φρόντισε, Ἀλέξανδρε τὴν Παραμονὴν τὸ πρωὶ νὰ μοῦ παραδώσῃς τὸ διήγημα.

- Μόνον ἂν ἐπήγαινα στὴν Σκιάθον, ὑπέλαβεν ὁ Παπαδιαμάντης, θὰ ἠμποροῦσα, ἴσως, νὰ τὸ γράψω.

- Λοιπόν, τί περιμένει; ἐβρυχήθη ὁ Γαβριηλίδης. Ναυλώνω πλοῖον καὶ ἀποπλέεις εἰς τρεῖς ὥρας, μόλις φθάσῃς στρώνεσαι στὸ γράψιμο, οὔτε κεφάλι θὰ σηκώσης, Ἀλέξανδρε, οὔτε νερὸ θὰ πιῆς, οὔτε λέξιν θὰ ἀπευθύνης εἰς ἄλλον καὶ τὴν Παραμονὴν τηλεγραφεῖς τὸ διήγημα.

- Ἀλλὰ ἐνδέχεται λόγω τοῦ καιροῦ νὰ μὴ λειτουργᾷ ἡ τηλεγραφικὴ γραμμή, εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος.

- Τότε πλέεις εἰς Χαλκίδα καὶ τηλεγραφεῖς ἐκεῖθεν, καὶ δὲν ἀναχωρεῖς εἰς τρεῖς ὥρας ἀλλὰ τώρα ἀμέσως, καὶ λάβε τὸ ἤμισυ τῆς ἀμοιβῆς, εἶπεν ἐν ἐξάψει ὁ Γαβριηλίδης καὶ τοῦ ἐνεχείρισε φάκελον.

Ἀνάρπαστοι κατέβησαν εἰς Πειραιᾶ, ὁ Γαβριηλίδης ἐναύλωσε ταχύπλουν, ὁ Παπαδιαμάντης ἐπεβιβάσθη καὶ τὸ σκάφος ἀπέπλευσεν. Ἐκ πείσματος τοῦ πλοιάρχου δὲν εἰσῆλθον εἰς τὸν Εὐβοϊκόν, τοῦ ὁποίου ὁ διάπλους εἶναι καταφανῶς ὀλιγότερον τρικυμιώδης ἀπὸ τὴν θαλασσίαν ὁδόν, τὴν διὰ τοῦ Αἰγαίου. Ἀνελπίστως ἐπέρασαν τὰ ἐπικίνδυνα τοῦ Καφηρέως ἄνευ ἰσχυρῶν κλυδωνισμῶν, ἀργότερα ὅμως ὁ καιρὸς ἤρχισε νὰ χειροτερεύῃ καὶ ὅταν πλέον προσήγγιζαν εἰς τὴν Σκύρον ἦτο ξίδι μοναχό, θάλασσα κιαμέτ! Ὁ καπετάνιος ἠγκυροβόλησε στὲς Τρεῖς Μποῦκες, τὸν ἀσφαλέστατον λιμένα τῆς νήσου, καὶ ἐδήλωσεν ὅτι δὲν πρόκειται «νὰ σηκώση ἄγκυρα, ἂν δὲν ξανοίξῃ». Εἰς μάτην διεμαρτυρήθη ὁ Παπαδιαμάντης, λέγων ὅτι τὸ πλοῖον εἶχεν ἁδρῶς ναυλωθῆ καὶ ὁ πλοίαρχος ὤφειλε νὰ κάμη νόμο-τρόπο, ὥστε αὔριον, τὸ βραδύτερον, νὰ εὐρίσκωνται εἰς τὴν Σκιάθον. Ἐκεῖνος ἀντέτεινε ὅτι καμμία ναύλωσις δὲν εἶναι ὑπερτέρα της σωτηρίας τοῦ σκάφους, καὶ ἂς μὴ λησμονῇ ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει περιγράψει εἰς διήγημά του ἀβαρίας ἀναγκαίας πρὸς ἀποφυγὴν καταποντισμοῦ σκάφους καὶ ψυχῶν.

Ὁ Παπαδιαμάντης ἐκλείσθη εἰς τὸν θαλαμίσκον του. Ἦτο ἡ τετάρτη πρὸ τῆς ἑορτῆς ἡμέρα. Ἐξάπλωσεν εἰς τὴν κουκέταν του καὶ ἐσυλλογίζετο ὅτι, ἂν δὲν «ἔπεφτε ὁ καιρός» ἐκινδύνευε νὰ μὴ γράψῃ τὸ διήγημα καί, τὸ χειρότερον, νὰ χάση τὰς Ὥρας τῶν Θεοφανίων. Ἀλλ᾿ ἂν ἐνέδωσεν εἰς τὴν παράλογον ἀπαίτησιν τοῦ Γαβριηλίδου, τὸ ἔκαμεν ἐπὶ τῇ προσδοκίᾳ τῆς Ἀκολουθίας τῶν Ὠρῶν ἐν τῇ προσφιλέστατῃ νήσῳ. Ὄχι, δὲν θὰ ἐπέτρεπεν ὁ Θεὸς νὰ μὴ τὰς συμψάλῃ μὲ τὸν κὺρ Ἀλεξανδρῆν, τὸν ψάλτην τοῦ ναοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν!

Ἤρχισε νὰ αἰσθάνεται θέρμην καὶ μικρὸν ρίγος τὸν διεπέρασεν. Ἐσκεπάσθη καλῶς καὶ ἐσκέπτετο πλέον ὅτι ἡ ἐσπευσμένη ἀναχώρησις δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ μηνύσῃ εἰς τὸν ἐξάδελφον Ἀλέκον νὰ μὴ λείψῃ ἐκεῖνος κἂν ἀπὸ τὸν Ἅγιον Ἐλισσαῖον. Ἀλλ᾿ ἐνεφανίσθη τὸτε ὅμιλος ἐνοριτῶν καί, κυρίως, ἐνοριτισσῶν τοῦ ναϋδρίου, οἱ ὁποῖοι ἐπρόβαλαν τὴν ἀπαίτησιν νὰ ἐπιστρέψῃ διὰ νὰ ψάλη αὐτὸς τὰς Ὥρας. Ἄλλως, ἠπείλουν, θὰ ἐκκλησιάζοντο ἀλλοῦ. Τοὺς ἐνουθέτησε καὶ τοὺς ἐξώρκισε νὰ μὴ ἐκπειράζωσι Κύριον τὸν Θεόν των, εἰς τὰ θεῖα δὲν χωροῦν ἐκβιασμοί, καὶ πῶς ἦτον δυνατὸν νὰ εὑρεθῇ πάλιν εἰς Ἀθήνας ἄνευ θαύματος; Ἀπεδείχθησαν ὅμως «ἀγύριστα κεφάλια» καὶ ἐκεῖνος, διὰ νὰ μὴ κολασθῶσιν, ἀνέβη εἰς τὸ κατάστρωμα καὶ ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν. Συντόνως κολυμβῶν ἔφθασεν αἰσίως εἰς Πειραιᾶ καὶ ἐκεῖθεν ἀνῆλθε διάβροχος εἰς Ἀθήνας καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν θαλπερὸν ναΐσκον, καθ᾿ ἣν στιγμὴν ὁ τριτεξάδελφός του ἠτοιμάζετο νὰ ψάλῃ τὸ ἐξαίσιον καὶ ἀθάνατον Δοξαστικὸν τῆς Ἐνάτης Ὥρας. Θεωρῶν ὅμως, ἄνευ ἐκπλήξεως, εἰσερχόμενον τὸν καταστάζοντα Παπαδιαμάντη τοῦ λέγει φυσικότατα:

- Ἀλέξανδρε, ἰδικόν σου τὸ Δοξαστικόν!

Ἠσθάνθη φρικίασιν εὐφροσύνης καὶ ἐξύπνησε καὶ ἐνόησεν ὅτι δὲν θὰ προλάβη τὰς Ὥρας τῶν Φώτων. Ἡ ἀδελφή του Κυρατσούλα ποὺ εἶχε τὴν ἔγνοια του τὸν ἠρώτησεν, ἐν συνοχῇ καρδίας, «Τί θέλεις, Ἀλέξανδρε;» Ἀφυπνίσθησαν σχεδὸν ἔντρομοι καὶ αἱ ἄλλαι, ὁποὺ ἐλαγοκοιμῶντο εἰς τὴν διπλανὴν κάμαρην. «Ἡσυχάσατε!», εἶπε πραέως, «θὰ ψάλω τὸ Δοξαστικόν». Εἶτα μὲ τρέμουσαν φωνήν, ὡς πτηνὸν ἀποδημητικὸν ἀπερχόμενον εἰς θερμοτέρους οὐρανούς, ἐμινύρισε τὸ πανηγυρικὸν ᾄσμα: «Τὴν χείρα σου τὴν ἀψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου... ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτὸν Βαπτιστά» καὶ βλέπων ὅτι ὁ μέγιστος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν τὸν ἐπεσκίαζεν ἤδη διὰ τῶν χειρῶν καὶ τῶν πτερύγων του, ἔκλινε πρὸς τὴν πλευρὰν τῆς καρδίας καὶ ἀπέπτη.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

όχι, δε βαρέθηκα ακόμη.

έλαβα ένα γράμμα.
είναι κι άλλα που έχω λάβει.
λέω λοιπόν ότι βαρέθηκα! και μετά σκέφτομαι: ε λοιπόν, όχι, δεν έχω βαρεθεί ακόμη.
γι'αυτό, επειδή γράφω ένα μυθιστόρημα με πραγματικούς ήρωες, λέω να δημοσιεύσω αυτό το γράμμα.
νάτο, υπογεγραμμένο, αλλά εδώ παραλείπω το όνομα και κάθε άλλη ένδειξη:

κυρία χχ καλημέρα σας.
είμαι φοιτήτρια του χχ τμήματος και έχω επιλέξει το μάθημά σας 'αραβική λογοτεχνία'. στη γραμματεία του χχ τμήματος αναφέρονται ως ώρες μαθήματος κάθε πέμπτη 6-9. στη γραμματεία όμως του τμήματός σας μου είπαν ότι δεν υπάρχει τέτοιο μάθημα και δεν κάνετε παράδοση την πέμπτη.
μήπως θα μπορούσατε να με κατευθύνετε σχετικά με τις ώρες και την ημέρα του μαθήματος κλπ...


από τόπο εργασίας μου, που είναι σε άλλη χώρα από τη δική σας και σε άλλο τόπο από όποιον φαντάζεστε.
τι θα κάνατε;

εγώ ξέρετε τι κάνω;
τη δουλειά μου, γιατί μ'αρέσει!

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

μια χριστουγεννιάτικη εικόνα

πλησιάζουν τα χριστούγεννα. έχουμε ξεχάσει την ιστορία του χριστού, κι έχουμε μείνει σε μια έννοια μόνο: την έννοια της γιορτής.
ο ρόνι, φίλος από αλλού, μου έστειλε μια φωτο, καλύτερη αναφορά στα χριστούγεννα πώς θα είχα;
η φωτό, αν είναι πραγματική, δείχνει τρία πρόσωπα δίπλα σ'ένα κτίριο, από το οποίο κτίριο βλεπουμε μια πόρτα και τον πέτρινο τοίχο του.
τοίχο που πρέπει να είναι πολύ σταθερός, θυμίζει παιδικά μου χρόνια. δεν πέφτει εύκολα.
τα τρία πρόσωπα είναι τρεις νέοι άνθρωποι. πολύ νέοι. ο ένας πρέπει να είναι στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, δλδ είκοσι και κάτι, ο άλλος στη δεύτερη, μου κάνει για δεκατετράχρονος έτσι όπως το θυμάμαι, κι ο τρίτος πρέπει να είναι μικρότερος των πέντε.
οι δυο μεγαλύτεροι κοιτούν τον μικρότερο, που τους κοιτάζει.
λογικό δεν είναι; τα βλεμματα στρέφονται του ενός προς τον άλλον με επίκεντρο το παιδάκι. είναι όμορφο, όπως όλα τα παιδιά, φοράει μια χαριτωμένη σαλοπέτα τζιν. θα μπορούσαν όντως αυτά τα τρία παιδιά να έχουν συνάφεια μεταξύ τους.
τους χωρίζει ένα όπλο.
ο μεγαλύτερος είναι στρατιώτης. φοράει ρούχα στρατιώτη και κράνος.
ο έφηβος στέκει δίπλα του και κοιτάζει τον μικρό.
ο στρατιώτης έχει στραμμένο το όπλο του προν τον πεντάχρονο.
η φωτο κυκλοφορεί με τον τίτλο 'κτήνος'.
'άνθρωποι', έπρεπε να λέει η φωτο.
στην πλούσια ή φτωχή βηθλεέμ της εποχής, τα σπίτια και οι τοίχοι ήταν κλειστοί και σταθεροί για το χριστό.
εμείς κάνουμε χριστουγεννιάτικο χωριό χωρίς σπίτια, μόνο με μαγαζιά, που χωρούν εμπόρους, χρήματα, πελάτες.
σωστό. έτσι και τότε.
ο χριστός περίσσευε στις συναλλαγές.
άνθρωπος που θεωρήθηκε ξένο σώμα.
ως ξένο σώμα φιλοξενήθηκε με τα ζώα, λέει το ευαγγέλιο. εκεί επαληθεύτηκε ότι για να είσαι άνθρωπος, πρέπει να φεύγεις. να γίνεσαι αποδεκτός από το διαφορετικό, και να αναδεικνύεται πόσο είναι, ή πόσο ΔΕΝ είναι, διαφορετικό.
κι όταν μαθεύτηκε ότι το ξένο σώμα που ήταν ο χριστός, υπήρχε, τότε ακολούθησε η σφαγή των νηπίων.
έχουμε ξεχάσει από τα χριστούγεννα τη σφαγή των νηπίων.
καιρός να θυμηθούμε από την αρχή την καπιταλιστική μας μνήμη.
εδώ σ'αυτό τον τόπο, ο αλέξανδρος θα είναι κοντά μας αυτά τα χριστούγεννα. πολύ ουσιαστική μνήμη.
μπορεί το όπλο να ήταν διαφορετικό.
την αρχαία εποχή, οι οιμωγές ήταν στο θόρυβο των σπαθιών. στη μέση ανατολή, το όπλο είναι μεγάλο και ενδεικτικό, ο στρατιώτης φοράει στολή και κράνος. στην αθήνα το όπλο είναι μικρό, μα το ίδιο θανάσιμο. κι ο αλέξανδρος είναι ένα παιδί, απέναντι σ'έναν νέο πατέρα. οι γενιές δε διαφέρουν μεταξύ τους, απλώς είναι λιγο μεγαλύτερες.
πάντα υπάρχει η θυσία.
ποιος να είναι ο βωμός κάθε φορά. χάρη τίνος η σφαγή;
τελικά ο βωμός είναι στον άγνωστο θεό κάθε φορά. για ποιον θεό μπορείς να πεις ότι πεθαίνει ένα παιδί;
ε λοιπόν, η απάντηση είναι εύκολη, για τον άγνωστο θεό που έχουμε πάντα μέσα μας, και πρέπει να ξεριζώσουμε: για την εξουσία και το φόβο πεθαίνουν παιδιά.
ο ηρώδης σ'αυτό το θεό θυσίασε τα παιδιά που αναφέρει το ευαγγέλιο.
φοβήθηκε μη χάσει την εξουσία.
ο 'μπάτσος' γιατί σκότωσε τον αλέξανδρο; θέλησε να δείξει την εξουσία που νόμιζε ότι είχε.
γιατί ένας νεαρός στρατιώτης στρέφει την κάνη του όπλου του σε ένα μωρό;
έτσι, δωρεάν, μα για το ίδιο παιχνίδι...
για να πάρει με το μέρος του φόβου του, τον νεαρό έφηβο που κοιτάζει.
σε ποια μεριά άραγε θα βρεθεί ο έφηβος αυτός; στη μεριά του στρατιώτη ή στη μεριά του επαναστάτη;
κι ο μικρός;
τι μπορεί να ξερει ο μικρός από την κάνη ενός όπλου;
τι μπορεί να ένιωσε ο αλέξανδρος τη στιγμή που έφευγε για το μεγάλο ταξίδι;
ματαια ερώτηση.
ίσως τίποτα.
ίσως η μόνη στιγμή που δεν υπάρχει να είναι ο θάνατος.
χρόνια πολλά λοιπόν, σε όλους.
χρόνια πολλά και καλά στην αδελφούλα του αλέξανδρου. της εύχομαι να γίνει δέντρο με ζωηφόρες μνήμες. να ανθίσει και να βοηθήσει γύρω της να σφογγιστούν τα δάκρυα των γονιών της. θα θέλει πολλή δύναμη αυτό το κοριτσάκι. ποιος ξέρει γιατί, αυτός είναι ο ρόλος της.
στη βηθλεέμ εκεί που γεννήθηκε ο χριστός υπάρχει τώρα μια τεράστια εκκλησία. ο τόπος όμως όπου γεννήθηκε ο χριστός είναι μικρός, μέσα στο μεγαλείο της πρωτοβυζαντινής εκκλησιάς είναι ένας ξέχωρος, μικρός, χω΄ρος κοντά στα πόδια σου.
αν θες να προσκυνήσεις, πρέπει να σκύψεις πολύ.
όπως για να κοιτάξεις από κοντά ένα μικρό παιδάκι, έναν επαναστάτη έφηβο, έναν άνθρωπο μόνο του.
υγ. για τη φωτό κάνω κάποιο λάθος κίνηση, σας αναφέρω λοιπόν ε΄δω πώς να τη δείτε εσείς. ο ρόνι μου την έστειλε.
http://4.bp.blogspot.com/_P_d1spzDKSE/SUwr5YPwi9I/AAAAAAAAATs/WyM22caoXzM/s1600-h/ktinos.jpg

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

αυτό επίσης δεν πρέπει να ξεχάσουμε.



ένας μουσουλμάνος, ένας σημίτης, δες παλαιά διαθήκη και το μωυσή με τη φλεγόμενη βάτο,
είναι μακριά από τα παπούτσια του όταν θέλει να δείξει σεβασμό.
βγάζει τα παπούτσια του για να μπει στο τζαμί
όπως κι ο μωυσής παίρνει την παραγγελία να βγάλει τα σανδάλια του πλησιάζοντας τη φλεγόμενη βάτο.

αμφιβάλλετε, ότι για να γίνεις δημοσιογράφος δεκτός μέσα στην αίθουσα με τον μπους και τον λεγόμενο πρόεδρο του ιράκ, είσαι ήδη δικός τους, περασμένος από χίλιες δυο κρισάρες;
ξέρετε ότι δεν αμφιβάλλει κανείς.
αυτό είναι το στοιχείο νούμερο ένα.

ξέρετε επίσης ότι για τον ανατολίτη το παπούτσι είναι το πιο 'βρώμικο' ηθικά στοιχείο. λόγω των προαναφερομένων
αυτό είναι το στοιχείο νουμερο δύο.

συνδυάστε τα δύο προηγούμενα και δείτε

σε πόση απόγνωση μπορεί να ήρθε ο συγκεκριμένος και έκανε το απονενοημένο πλήρες νοήματος διάβημα. μέχρι πού να έχει κανείς υπομονή!
μέχρι πού τον οδήγησε η παρωδία μιας κοινής συνομιλίας και παρουσίασης!
μια παρουσίαση των δύο σημείων/σημαιών μαζί.
του κυρβερνήτη του υποτιθέμενου συνόλου του κόσμου, τον κυβερνήτη του επιτιθέμενου κόσμου και τον έπαρχο της ηττημένης χώρας.
αυτό είναι ένδειξη του πού έχουν φτάσει τα πράγματα.

κι από την άλλη, δείτε πόσοι ειδικευμένοι με γραβάτα βρέθηκαν κοντά στον άνθρωπο.
όλη η αίθουσα τέτοιους είχε. εκπαιδευμένους, όχι σαν τους δικούς μας που σκοτώνουν παιδάκια! ούτε ψύλλο στον κόρφο του καημένου του ανθρώπου.


ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.
τίποτα δεν υποδούλωσε αυτόν τον ελεύθερο άνθρωπο.

θα ήθελα να μάθω νέα του. πρέπει όλοι να μάθουμε νέα του. σας παρακαλώ βοηθείστε σε αυτό.

ο τίτλος μπορεί να είναι 'εντυπωσιασμός'.

'αυτοχειρία' είναι τελικά συνώνυμο με την αυτοκτονία; όχι. μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις στον εαυτό σου. πως λέμε κάτι 'χειροποίητο'. ε, ναι, αλλά 'αυτόχειρα' εννοούμε κάποιον που 'αυτοκτόνησε'. πού είναι όμως η δύναμη κάθε ανθρώπου; σε ποιο σημείο συγκεντρώνει κάποιος τη δύναμή του για να τη βγάλει έξω και να κερδίσει κάτι; και τι είναι αυτό που θέλει να κερδίσει έξω; νομίζω είναι αυτό που έχει αποφασίσει μέσα του. η σκέψη λοιπόν γύρω από την αυτοχειρία είναι σε πόσα επίπεδα αυτουργός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. μερικοί μιλουν για ηθικό αυτουργό. ως υποκινητή άλλων προσώπων. η μελέτη της ψυχής τον 20ο αιώνα ξεκάθαρα πλέον, δείχνει με την ανάδειξη των ψυχοσωματικών και σωματοψυχικών (έχει διαφορά;) ασθενειών πως και το σώμα το ίδιο είναι μια κοινωνία όπου το χέρι δε χρειάζεται να κινηθεί για πολλά πράγματα, αυτά γίνονται από μόνα τους...
ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει, είναι του μπαλζάκ, 'ο κρίνος μέσα στην κοιλάδα'. πέρα από τον εντυπωσιακά παράξενο τίτλο, την ιστορία την καθαρά ρομαντική, το ρομαντικό θέμα μιας γυναίκας που αφήνεται να πεθάνει για να μπορέσει να βγάλει την αλήθεια της (ειρήσθω εν παρόδω, αν δει κανείς έτσι τη ρομαντική λογοτεχνία τόσο στους δυτικούς όσο και στους ανατολίτες θα έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και στοιχειωθετημένη πολιτική σκέψη για το φεμινισμό), είναι ένα θέμα εξαιρετικά πλεγμένο στους διαλόγους και στις κινήσεις που περιγράφει ο μπαλζάκ, στην ίδια την περιγραφή του.
η ιδέα αυτή δεν αφορά βέβαια μόνο γυναίκες. αφορά και τους άντρες, και τη δική τους εγνωσμένη αυτοκαταστροφικότητα. εγνωσμένη βαθιά από τον ίδιο τους τον εαυτό, και καμιά φορά σπανίσω εκπεφρασμένη στον ίδιο τους τον εαυτό. συνήθως γι'αυτά τα πράγματα δε μιλάς, παρά μόνο όταν είσαι σίγουρος για τη δρομολόγησή τους.
τι σόι σκέψεις είναι αυτές;
είναι σκέψεις διερεύνησης πολλές φορές αυτού που ονομάζουμε διαίσθηση.
δι-εθνές, δια-πολιστισμικό, δια-θρησκευτικό, δι-αίσθηση.
εντελώς σοφή λέξη από μόνη της. και καθόλου παράταιρη, όπως της έχουμε δώσει μερικοί μιαν έννοια πολύ περιορισμένη, και κάπως 'ότι για μερικούς δεν υπάρχει'.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

αναδημοσίευση, ανθολόγηση

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2008



28 ποιητές γράφουν για τα γεγονότα των ημερών

Το ηλεκτρονικό περιοδικό για την ποίηση e-poema παίρνει την πρωτοβουλία να συσπειρώσει εγνωσμένους Ελληνες ποιητές -της παλαιότερης και της νεότερης γενιάς- με στόχο μια διαφορετική αντιμετώπιση και τοποθέτηση έναντι της περιρρέουσας πραγματικότητας των τελευταίων ημερών. Με μόνο όπλο τους στίχους.

Συμμετέχουν με ποιήματα γραμμένα εν θερμώ ή, σε περιπτώσεις, με ήδη υπάρχοντα τα οποία προφητικά ταιριάζουν στην περίσταση, οι:

Μαριγώ Αλεξοπούλου, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιώργος Βέης, Φοίβη Γιαννίση, Mιχάλης Γκανάς, Βερονίκη Δαλακούρα, Γιώργος Δουατζής, Γιάννης Ευθυμιάδης, Σταύρος Ζαφειρίου, Δημήτρης Καλοκύρης, Γιάννης Κοντός, Γιάννης Λειβαδάς, Χριστόφορος Λιοντάκης, Γιώργος Μαρκόπουλος, Μιχαήλ Μήτρας, Γιώργος Μπλάνας, Δάφνη Νικήτα, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Παυλίνα Παμπούδη, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Γιάννης Η. Παππάς, Στρατής Πασχάλης, Σταμάτης Πολενάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Ντίνος Σιώτης, Γιάννης Στίγκας, Νατάσα Χατζιδάκι, Γιώργος Χουλιάρας.

Τα 28 ποιήματα είναι μια ελάχιστη αντίδραση στα τρέχοντα γεγονότα, ένα αντίδοτο στην κατάθλιψη, την απαξίωση και την αίσθηση υποχώρησης των πάντων, σε πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Το ανθολόγιο που προκύπτει από αυτή την αυθόρμητη κίνηση, δημοσιεύεται άμεσα στο περιοδικό (www.e-poema.eu) και ήδη αποστέλλεται σε περίπου 7.000 παραλήπτες e-mail, ως «Ποίημα της εβδομάδας».

Με την παράκληση της δημοσίευσης/μετάδοσης,

Επικοινωνία:
Βασίλης Ρούβαλης – 6976442011, editor@e-poema.eu



ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ

Ποιήματα εμπνευσμένα ακριβώς τη στιγμή των γεγονότων. Είκοσι οχτώ ποιητές απευθύνουν τη δική τους διαμαρτυρία, την τοποθέτησή τους, μια ελάχιστη αντίδραση με τη «φωνή» τους, στην πραγματικότητα που ζει η Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες. Προσδοκούν να συνεισφέρουν, με μοναδικό γνώμονα κάποιες αξίες και δικαιώματα˙ ως πολίτες, συμμέτοχοι, δημιουργοί και συνένοχοι. Τα ποιήματα δεν είναι παρά αιχμές διατυπωμένες σε στίχους αντί για διακηρύξεις, πολιτικολογία ή, το χειρότερο, απαθή σιωπή. Με αυτόν τον ελάχιστο τρόπο, οι παρόντες ποιητές εξανίστανται και στέκονται απέναντι στη βία και τις καταστροφές όσο και την υποτίμηση, την αναξιοπρέπεια, την όποια δύναμη επιβολής.

Η συντακτική ομάδα του (.poema..)






ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Οταν έφυγε ο Λόρκα απ’ το σπίτι

Τα δένδρα είχαν μέσα τους
μια σιωπή θλιμμένη
σαν το θρόισμα των φύλλων,
χιλιάδες άνθρωποι παρατεταγμένοι:
παιδιά αμούστακα,
γονείς˙
ακούστηκαν συνθήματα,
κρότοι λάμψης
σαν νομίσματα στον ουρανό.
Ολα θα ξαναγίνουν,
μονάχα οι ζωές που φεύγουν
δεν περιμένουν
την αλλαγή.




ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
Το χτύπημα

Το χτύπημα στην πόρτα
προκαλούσε πανικό
ο χτύπος της καρδιάς
στην βαρυχειμωνιά

χτυπήματα του βούρδουλα
στη ράχη του τιμωρημένου
το χτύπημα του χάρακα
σε χέρι ανοιγμένο

στου Πάσχα τη γιορτή
χτυπούσαν οι καμπάνες
δράματα και κωμωδίες
απ’ τα πέτρινα καθίσματα

περιμέναμε απάντηση
από κάποιον τηλεφωνικώς
για μια στιγμή ξεχάσαμε
ποιά ήταν η ερώτηση

ποιος είσαι κι από πού
πώς λέγεσαι επισήμως
πώς σε φωνάζουν οι δικοί σου
τι δηλώνεις στην αστυνομία

βγήκαμε στις λεωφόρους
σε πορείες διαμαρτυρίας
με συνθήματα αυτοδυναμίας
για την κοσμοθεωρία μας

πέσαμε άδικα μαχόμενοι
χτυπημένοι κατακέφαλα
από σύγκρουση μετωπική
με εγχειρίδιο ιστορίας



ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
Η επόμενη μέρα

Επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει τώρα ν’ αρχίσουμε να γράφουμε
όλο και περισσότερα ποιήματα
για να καθαρίσουμε το τοπίο
από τον τρόμο, την απειλή και τον θάνατο
πρέπει τώρα να ‘ξορκίσουμε τους δαίμονες
που κρύβονται ακόμη μέσα στην ελευθερία
έτοιμοι να μας πιουν όλο το αίμα
κι επειδή όποιος σήμερα ξεχαστεί μέσα στον εαυτό του
θα είναι αύριο λησμονιά και στάχτη
πρέπει τώρα να μάθει τι θα πει εχθρός και αδικία
διότι η πραγματικότητα δεν γίνεται κατανοητή
χωρίς την κατανόηση της αθλιότητας και της απελπισίας
κι επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει από τώρα να πάμε στο σχολείο της φαντασίας
για να σώσουμε ξανά τα όνειρα.



ΑΜΠΝΤΟΥΛ ΑΖΙΖ* (για την αντιγραφή: ΦΟΙΒΗ ΓΙΑΝΝΙΣΗ)
Ω Σκοτάδι Φυλακής

Ω σκοτάδι φυλακής, πίσσα οι τέντες σου.
Το σκοτάδι μας αρέσει,

γιατί μετά τις σκοτεινές ώρες της νύχτας
θα ανατείλει η αυγή της περηφάνειας.

Ο κόσμος, με όλη του τη μακαριότητα, θα
ξεθωριάσει,
όσο εμείς θα χαριζόμαστε στο Θεό.

Ένα αγόρι μπορεί να απελπίζεται μπροστά σε
ένα πρόβλημα,
αλλά εμείς ξέρουμε πως ο Θεός έχει σχέδιο.

Ακόμα και αν τα δεσμά σφίγγουν και
φαίνονται αδιάρρηκτα,
θα συντριβούν.

Εκείνοι που επιμένουν θα κερδίσουν τον
σκοπό τους.
Εκείνοι που επιμένουν να χτυπούν την πόρτα
θα μπούνε μέσα.

Ω κρίση, δυνάμωσε!
Κοντεύει να ξημερώσει.
*μτφρ.: Ιωάννα Καρατζαφέρη



ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ
Εσωτερικές Ειδήσεις *

Σ’ αυτό τον τόπο, δεν βρίσκω εύκολα τον Νότο
Να ξέρω από πού φυσάει
Ούτε τη Δύση, σαν θεία να με νουθετήσει
Τα ‘χω χαμένα και στροβιλίζομαι σαν σβούρα
Μες στο κενό και τη θολούρα.

Σ’ αυτό τον τόπο, δεν βρίσκω εύκολα τον τρόπο,
Να πω το Ναι να προχωρήσω,
γιατί το Όχι έχει μακρύτερη απόχη
και παραπαίω ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο
και σ’ ενα Ίσως επενδύω.

Σ’ αυτό τον τόπο, πιάνεις πιο εύκολα το ΛΟΤΤΟ
Από τη σκέψη του πλησίον,
Γιατί ο άλλος έγινε πρόσφατα...Μεγάλος
Και δεν ακούει παρά μονάχα ό,τι θέλει
Μ’ όλα δάχτυλα στο μέλι.

Σ’ αυτό τον τόπο, δεν βρίσκω εύκολα τον στόχο,
Να πιάσω κέντρο επιτέλους,
Γιατί το κέντρο δεν είναι ακίνητο σαν δέντρο,
Μετακινείται, αλλάζει θέση κάθε λίγο
Και πουθενά δεν καταλήγω.

Σ’ αυτό τον τόπο, που όλα γίνονται με κόπο,
Και πάντα κάποιος άλλος φταίει,
Έχω προσέξει, όσοι ξυπνάνε απ’ τις έξι
Δεν έχουν λόγο, μόνον αυτιά να μας ακούνε
Και χέρια να χειροκροτούνε.

Μα κάποτε θα βαρεθούνε
Και θα μας γράψουν στα παλιά τους,
Εκτός κι αν έχουν λερωμένη
Με κάποιον τρόπο τη φωλιά τους.

*Μελοποιήση: Μιχάλης Χριστοδουλίδης,
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας,
Κυκλοφορία: «Η άσφαλτος που τρέχει», MINOS EMI 2001.



ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ
Θάνατος την ημέρα των Χριστουγέννων

Θα’ναι ψέματα αν πω ότι προσπάθησα, συλλογίστηκε ο καταραμένος. Ενα ψέμα όμως- τι είναι ακόμη ένα ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι η αλλαξιά του εαυτού μου ήταν απότομη και πα-ρο-δι-κή. Όταν δεν σκέφτομαι είμαι ευτυχισμένος. Κι αυτό το πέτυχα. Έχετε περπατήσει ποτέ σε πάρκο ξημέρωμα Χριστούγεννα; Δεν έχετε περπατήσει ποτέ σε πάρκο τα Χριστούγεννα. Η μόνη ευχάριστη διαπίστωση: όλα είναι κλειστά. Εννοώ κλειστά. Και μένα που μ’ αρέσουν οι υποκλίσεις και τα τερτίπια, χαμογελώ στον εαυτό μου στην πόρτα μιας κρυστάλλινης βιτρίνας κρεοπωλείου. Γιατί τα απολωλότα έχουν στο αίμα τους την πρωτοτυπία , και ο κόσμος είναι χαρούμενος τις παραμονές. Γιατί ο κόσμος κι οι πολιτικοί να’ναι χαρούμενοι τις παραμονές..Εμένα μ’ αρέσει να προσκυνώ. Δε τα βάζω με κανένα. Αγαπώ τους τυράννους και θέλω να γεννώ παιδιά στις χαρές των γιορτάδων.΄Ομως η μουσική –με τραυμάτισε σαν την ομίχλη.Δεν αντέχω άλλες συγνώμες κατά του ειδώλου κατά της συγνώμης. Στήθηκα για την απάθεια παθαίνοντας. Χωρίς σκόνη. Πέρασα μέσα απ’το βουνό με αισθήσεις. (συγχωρέστε)


ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ
Το μικρό αγόρι

Ξέρω, θα πεις,
ποιος νοιάζεται για τη θλίψη σου
και πόσο έχει δικαίωμα να θλίβεται ένας συνεργός;

Διότι το ξέρω κι εγώ
ότι η σφαίρα που σκότωσε το μικρό αγόρι
έχει ένα μόριο από τον εαυτό μου.
Ναι, είναι το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό,
αλλά αυτό δεν αναιρεί τη δολοφονική τροχιά του
ούτε την ευθύνη μου.

Είναι το μόριο που γέννησε
η ανοχή μου στην προϊούσα σήψη.

Είναι το μόριο που δημιούργησε
η ελλειμματική μου αντίσταση στην αδράνεια
την οποία επιζητούσαν για να οικοδομήσουν
τον κτηνώδη κόσμο τους.

Είναι το μόριο που υπήρξε από την αδυναμία μου
να πολεμήσω τα κυρίαρχα όπλα τους,
τον φόβο και την ανασφάλεια.

Είναι το μόριο που οικοδόμησε αυτό το περιβάλλον,
του οποίου δημιουργήματα είναι οι θύτες,
τα θύματα σημερινά κι αυριανά,
τα μικρά αγόρια και κορίτσια,
οι χιλιάδες άνεργοι, οι αδύναμοι,
οι μη έχοντες, μη περιθαλπόμενοι,
οι γέροντες, οι άρρωστοι, οι ανασφαλείς,
οι καταθλιπτικοί, οι ανεχόμενοι
και κυρίως απέλπιδες.

Μην αναρωτηθείς τι ζητούν αυτά
τα πανέμορφα παιδιά στους δρόμους
τώρα που δεν έχουν νόημα συγγνώμες
και ενοχικά βουρκωμένα μάτια.

Ακουσα παιδικές φωνές σε ώριμα τραγούδια
σαρωτικά που διαπερνούν τη θλίψη.

Οι γροθιές διεκδίκησης
οι ανάσες ζωογόνες
οι δρόμοι φωτεινοί
και κυρίως ανθρώπινοι.

Και μην με συμπονέσεις.
Απλά πάρε τα λόγια μου στο δισάκι σου
κι εξαργύρωσε την πείρα μου
στους αγώνες των αυριανών ημερών.



ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ
*

Εφυγες γρήγορα από τη ζωή μου,
έφυγες τότε που προστάζει το μεγαλείο ή που αρχίζει
ο θάνατος, έγινες άστρο κι άφησες μιαν αγκαλιά
λεπτογραμμένες παρτιτούρες για όσους σ’ ακολούθησαν.
Κι αν μόχθησες για τόσες λέξεις, χάθηκες νικημένος
από έναν άνισο πόλεμο, πρόλαβες όμως ν’ αρπάξεις
μέσα στη χούφτα σου την απεραντοσύνη και μιαν ακέραιη αχτίδα.
Εφτιαξες ποιήματα και έγινες. Δοκιμάζω στα χείλη μου
το μυστικό σου αλφάβητο κι αναρωτιέμαι:
Υπήρξες ή σε γέννησε η ανάγκη; Αν πέρασες,
ποιον είχες άραγε κρυφό σου γαλαξία για προορισμό;
Εσύ που μίλησες με τον θεό, πες μου,
σε ποια γλώσσα απαντάει η άφεση;



ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
Ενοχικό

Τι γυρεύεις, του είπα, ανάμεσα
στον ερπετώδη νου του πλήθους;
Του όχλου του αλαλάζοντος,
του εξαθλιωμένου,
του τρελαμένου από τα σκέλια της πυράς
και την οσμή της θηλυκής της σάρκας;
Αν δεις στα μάτια, λένε, τη φωτιά,
κατάματα κι αυτή θα σε κοιτάξει.
Ο φοβερός εκτελεστής καλεί την άβυσσο
στη βιβλική της γλώσσα
και οι πεπτωκότες άγγελοι το βιβλικό του μένος
από τις φλόγες της αβύσσου τού επιστρέφουν.

Τι γυρεύεις σε τούτο το θέατρο;
Ούτε ο μονόλογός σου θ’ ακουστεί ούτε η σιωπή σου.
Ποιος παίρνει πια στα σοβαρά των τραγωδών τον ρόλο;
Τις παραβάσεις του χορού ποιος επωμίζεται;
Ποιος αμαρτάνει και πιστεύοντας στα λόγια των τυφλών
τυφλώνεται απ’ το ίδιο του το χέρι;
Στο άδειο τόπο της ανήλεης σκηνής,
χωρίς τον οίστρο και τις λάμψεις των θριάμβων,
σε μιαν ακρόαση κουφών,
ποια τέχνη από τις τέχνες σου θα υποδυθεί την ύβρη;



ΔHMHTPHΣ KAΛOKYPHΣ
C V

(1948-1960)
EΛBIEΛA, MEZ, DDT, INBI, ΩPΛ, OEΔB,
OΦH, AEK, OΣΦΠ, EPE, EΔA,
TTT, EEΣ, EIP, TAE, ΣΠAΠ, EHΣ, KTEΛ

(1961-1980)
ΔEΘ, XANΔ, ΠIKΠA, AXEΠA, WC, AΠΔ, IKY,
BBC, MGM, REM, UFO, 2CV, 4L, VW, MG, ΔX,
EΣO, ΣEAΠ, ΛOK, ΓEΣ, AM, AΣΔEN, KEBOΠ, APBXΠ, KΨM, BLR, ΓEEΘA, YENEΔ, TNT
OTE, ΔEH, OΣE, OA, EOT, EYΔAΠ, EPT,
TELEX, LP, HI-FI, B&O, CB, FM,
KOBA, KKE, KNE, EKKE, EAP, ΠAΣOK, ΔHKKI, ΔIANA, NΔ,
EΣA, KYΠ, EOKA,
HΠA (TWA, ITT, FBI, CIA, LA, JFK), DDR, EΣΣΔ (KGB, GPU),
WMF, AEG, NEFF, IBM,
ΠAOK, UEFA, ΠPOΠO, OΠAΠ,
ΦEK, ΠΔ, ΓEΣEE, AΔEΔY, TΣ, ΠΦ, OAEΔ

(1981-2008)
NΠIΔ, IKA, OE, EΠE, AΦM, AMA, ΔOY, ΦAEE, ΦΠA, ΛAΦKA, EKAΣ, AΣEΠ, ΣΔOE,
EΔE, AEΠ, OOΣA, KEΠ, OAKA,
IX, BMW, ABS, KOK, EΛΠA, KTEO,
TLS, KOA, EΛΣ, VIP, EKEBI, OΣΔEΛ,
FIR, FYROM, EOK, EE, OΠEK, KΠΣ,
ΓOK, YΠEXΩΔE, MDF, PVC, TEE,
EΛTA, EMY, ΔEKO, MHKYO,
ΣYPIZA, EΛAΣ, 17N, MAT, ΓAΔA,
EΣY, TEBE, EKAB, KAT, ΓNA, KAΠH, OAEE
HIV, HDL, LDL, LDH, RBC, TKE, PSA, γ-GT,
TV, VHS, FAX, SIM, PIN, PUK, SMS, MMS, 3G
EKAM, ATM, BTU, DHL, WWF, MME, AGB, EBU,
RPG, CD, DVD, DCC, DVD-ROM,
PC, UPS, RAM, MB, GB, HP, XP, USB, ADSL, MP3, i-POD, GPS,
DTP, RGB, CMYK, JPG, WWW, CERN
SOS



ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
Η γενική απεργία

Ενα παιδί τρέχει μέσα στις φωτιές.
Η άσφαλτος είναι θάλασσα.
Η φωνή μνήμη και η μνήμη μαχαίρι
που σχίζει τη χάρτινη ησυχία σας.

Ενα παιδί τρέχει μέσα στις φωτιές
να σπάσει την τζαμαρία της Ιστορίας.

Εδώ είναι, εκεί είναι. Ανοιξη είναι,
θέρος είναι, αέρας είναι και μας παίρνει μαζί του.



ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ
Σταθερή Αξία

Ξέρω εκείνες τις σκέψεις και την φορά ετούτη ίσως
Δεν μου θυμίζουν τίποτα
Στον θάνατο έχουμε τα μάτια κλειστά
Μα των ζωντανών τα μάτια είναι ορθάνοιχτα -
Κάνε τράκες
Παντού είναι πρωί μεσημέρι βράδυ
Και όλα μεταποιούνται
Είμαστε εμιγκρέδες
Σε βλέπω για πρώτη φορά
Γιατί δεν είχαμε ειδωθεί ποτέ
Σε κάποια συμφωνία που κρύβεται
Η σελίδα δεν είναι μεταδοτική σαν την μανία
Η νιρβάνα δεν έχει παιδική ηλικία
Οι λεωφόροι και τα στενά άνοιξαν
Επιστρέφουμε στα ίδια τετράγωνα
Ώσπου να καπνίσω αυτό το φτηνό πούρο
Ο καπνός γίνεται καπνός.



ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΤΑΚΗΣ
Γλιτώνεις – δεν γλιτώνεις

Ασκοπα την υγεία σου περιφέρεις

Τηλεφωνείς και το σύρμα σε τυλίγει

Μιλάς με ιδιωματισμούς

Σε παραμονεύουν τραπεζίτες
Λογιστές ασφαλιστές και αστυνομία

Γλιτώνεις – δεν γλιτώνεις

Αφού κι η νύχτα
Τα συμφέροντά της πρακτορεύει.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
Νύχτα μεγάλη

Ροβολώντας από την Αλαμάνα στον κάμπο
συνάντησες τον Διάκο
να πίνει μονάχος το κρασί του σε καπηλειό της Λαμίας
και τους χωριάτες να μη του λένε μήτε καλησπέρα
φοβισμένοι από τα ΤΕΑ
……………………………………………………………………
Η πατρίδα μου πορεία άγονη μου θυμίζει
μεσημέρι του Ιουλίου με τραίνο στα βουνά της Αρκαδίας
καθώς και αυτοί οι άνθρωποι αμίλητοι μαρμάρωσαν
να κυτάζουν τη θάλασσα σαν τα σπίτια τους με δίχως
παράθυρα τον Αύγουστο

Το στόμα τους στεγνό σαν ξεροπόταμο το καλοκαίρι
κι έτσι που έχουν τα χέρια τους ανοιχτά
ριζώσαν σαν τα δέντρα – Δέντρα πανάρχαια, δέντρα της
σιωπής
που στο κορμί τους έδεσαν τ’ άλογά τους οι καπεταναίοι
δίψασαν το μεσημέρι, τραγούδησαν τραγούδια
δυνατά, του αγώνα, οι άντρες – κι ύστερα χάθηκαν.

Κι όλα αυτά είναι πια τόσο μακρυά και τόσο κοντινά!

Να το πλατάνι με τους κρεμασμένους προδότες ακόμα
και να και κείνο το «πολεμόχαρο» παιδί
ο Αρης από το Βελούχι, φουσκωμένος σαν ποτάμι
να μπαίνει στο παζάρι στην πλατεία της Λαμίας
ζωσμένος με τους άγριους χωριάτες και τα πλακάτ:
Θ ά ν α τ ο ς σ τ ο υ ς δ ο σ ί λ ο γ ο υ ς !

Ακόμα να νικηθούν οι δοσίλογοι!

Νύχτα μεγάλη με όλους τους εφιάλτες σου διπλωμένους!
Και τα σκυλιά ακόμα στις αυλές
Παραπατούν, πέφτουν στα πηγάδια και πνίγονται.



ΜΙΧΑΗΛ ΜΗΤΡΑΣ
Ετερώνυμη έλξη

απάθεια
αδιαφορία
απάθεια
αδιαφορία
απάθεια
αδιαφορία
απάθεια
αδιαφορία
απάθεια
αδιαφορία
απάθεια
αδιαφορία
απάθεια
αδιαφορία



ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα. Δυστυχώς
ούτε δρεπάνι να θερίζει
το χέρι εκείνου που νομίζει
πως επειδή κουνάει το χέρι σταθερά
περνούν από το χέρι του πολλά.
Εννοείται: ο δεξιός πρωθυπουργός.

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα. Δυστυχώς
ούτε σφυρί για να τσακίζει
το χέρι εκείνου που νομίζει
πως επειδή του έδωσε πιστόλι
εκείνος που έχει χέρι σταθερό,
πρέπει να δέχονται όλοι
τυφλά ένα τραύμα φανερό.
Εννοείται: ο κάθε μπάτσος
φασίστας, «Ελλην», «Χριστιανός».

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα˙ ευτυχώς.
Θα προτιμούσε να θερίζει, να τσακίζει.
Θανατηφόρα ευμάρεια δεν θέλει να μυρίζει
και είναι ανένταχτο γραμματολογικώς.



ΔΑΦΝΗ ΝΙΚΗΤΑ
Των Εξαρχείων

Το παιδικό πρόσωπο
με τις κόκκινες καρδιές στα μάγουλα
και τους δυο λευκούς κύκλους κάτω
από τα μάτια
της παλιάς φωτογραφίας
ζωντανεύει τα βράδια
και τριγυρνά σαν αυτοσχέδιος κλέφτης
στα στέκια των κέρινων στολών
και των απειλητικών φωνών
αυτών που βγαίνουν κάθε μέρα
από κλειστά γραφεία
αυτών που σου τρυπάνε το μέτωπο
και σπάνε σαν γυαλί
στους τοίχους
των ψηλών σκασμένων κτιρίων
και με δύναμη
και οργή
η μυτερή τους άκρη
στη συνέχεια χώνεται
σε απαλή σάρκα
-με απίστευτα γλυκά όνειρα-
που σωριάζεται
σε πεζοδρόμιο
μπροστά στα
μάτια μας.



ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ
Ολα τα χρόνια της ζωής του

Μεγάλη χαρά μου δίδει η ζεύξις του ακρωτηρίου της Πελοποννήσου Ρίον με το αντικριστό Αντίρριο στη Ρούμελη,
μου φέρνει στο νου ζεύξη στο ζυγό ζεύγους μακεδονικών βοϊδιών με τα γυριστά τους κέρατα στις αργόσυρτες άμαξες της παιδικής μου ηλικίας τις κοινώς λεγόμενες και αραμπάδες με τούς τέσσερις τροχούς δύο μικρούς μπροστά και δυο μεγαλύτερους πίσω που κουβαλούσαν φρέσκα μπαξεβανικά πιπέρια καρότα σέλινο ντομάτες αρακά από τα δροσερά περβόλια του Καράορμαν στην κεντρική αγορά της Καβάλας αξημέρωτα,
μου φέρνει ακόμη στο νου εκείνη την άλλη ζεύξη του Ελλησπόντου αυτή τη φορά από τον Ξέρξη ματαιόδοξο ηγεμόνα του έθνους των Περσών στην εκστρατεία των βαρβάρων κατά των Ελλήνων όπως μαρτυρεί επακριβώς το περιστατικό και το διασώζει ο ιστορικός Ηρόδοτος του Λύξου και της Δρυούς από την Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας,
για να περάσει τη μεγάλη του στρατιά των χρυσοφόρων Μήδων στην Ευρώπη ο αλαζών Ασιάτης δεσπότης έφτιαξε γιοφύρια με τα ξύλινα καράβια του δεμένα με τριχιά το ένα δίπλα στο άλλο απέναντι στο δυνατό ρεύμα του Βοσπόρου που όμως όλα τα γκρέμισε γρήγορα η μανιασμένη θάλασσα και τότε ο Ξέρξης έβαλε λυσσώντας να μαστιγώσουν το νερό αν είναι σωστό αυτό με τριακόσιους δυνατούς ραβδισμούς,
που δεν του το συγχώρεσε ποτέ τού μωρού βασιλέα ο περήφανος πόντος και όταν στο γυρισμό του κακήν κακώς μετά από καιρό κουρελιασμένος και με ό,τι άντρες του είχαν απομείνει από τα σαρανταέξι έθνη των βαρβάρων που εξουσίαζε Αιθίοπες Αιγύπτιοι Λυδοί Θράκες Φρύγες Μαίονες Ασσύριοι Μάκρωνες Κιμμέριοι Τιβαρηνοί και πόσοι άλλοι ακόμα που σήμερα πιά ξεχνώ το όνομά τους και την φυλή τους την ίδια καθώς χαθήκανε για πάντα στα έρημα τα ξένα στη μαύρη ξενιτιά,
έφτασε τρέχοντας ο Ξέρξης από την κοντινή μας Θράκη στον Ελλήσποντο και στην αρχαία Σηστό για να διαβεί στην απέναντι ακτή της Ασίας στο Μπογάζ Χισάρ τη δικιά μας Άβυδο δηλαδή την ηδονική πολιτεία και να γυρίσει επιτέλους στο σπίτι του στα Σούσα ο πολεμόχαρος μονάρχης,
όπου του είχε η μάνα του κεντήσει και καλά μία εσάρπα μια μπατανία με τα στενά της Έλλης ζωγραφισμένα με πορφύρα και χρυσοκλωστή με τα χωριά και τις πόλεις της σατραπείας του κατά μήκος του πορθμού και με χαρούμενα πλοιάρια να πλέχουν στο ρεύμα στο μπογάζι,
όμως τα βρήκε όλα διαλυμένα τα ολοκαίνουρια γεφύρια που του είχανε στο μεταξύ κατασκευάσει οι άξιοι μηχανικοί του ολοσχερώς από χειμώνος διαλελυμένα με σπασμένες τις αλυσίδες και τα σχοινιά κομμένα σε χίλια κομμάτια λευκόλινο και πάπυρο μαδέρια σανίδες πριτσίνια μπουλόνια καβίλιες ξύλινα καρφιά τα είχε όλα η άγρια θάλασσα μεμιάς καταπιεί,
έτσι λοιπόν τον εκδικήθηκε το πέλαγος και ο δίκαιος πόντος τον μιαρό Πέρση δεσπότη που τόσο άδικα και αναίτια είχε διατάξει τους δούλους του με λόγια βάρβαρα και ατάσθαλα να υβρίζουν το αλμυρό νερό να το αλυσοδένουν να το χτυπούν αλύπητα για να το ταπεινώσουν,
και μπήκε τότε όπως όπως στις βάρκες τις ίδιες βάρκες που χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα οι ντόπιοι για το σεργιάνι τους και τη ρομάντζα τους και για το ψάρεμα της παλαμίδας με μπετονιά στα μυστικά νερά του Βοσπόρου με χήνας φτερό στον αφρό και έτσι πέρασε απέναντι κωπηλατώντας καταχείμωνο με βαριά τραμουντάνα ο νωθρός δυνάστης ο απερίγραπτος βασιλέας.



ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ
10/12/2008

Σάββατο, Κυριακή
Δευτέρα, Τρίτη αποφράς, Τετάρτη
Τι τάξη
Παλαιά, δοκιμασμένη, όμως
Παράλληλη
Τι νέα τάξη
Πορευόμαστε προς το τέλος του χρόνου
Τέλος χρόνου
Σπρωχνόμαστε βίαια.

Χαμένο στην αχλύ των χημικών
Των αλχημιστικών της περιρρέουσας
Με βλάβη ανήκεστο
Των ημερών το πνεύμα
Ασφυκτιά, εξουθενώνεται, ψοφά.
Συσκοτισμένη πάντα η σκηνή για τον αυτόπτη:
Μαύρο, επιταχύνει
Ερποντας στην άσφαλτο
Ασφαλτο, ύπουλο το Σχέδιο
Στο μέλλον εισχωρεί αθέατο.

Της Ιστορίας το σώμα
Ακόμα
Στα επείγοντα αζήτητο.



ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
[Αδύτου μηνός. Νύκτα πρώτη.] (ανάγνωση δεύτερη) Οτι αγρυπνούσα ύπνο ερπετό τον πυρετό οφθαλμό κι’ επάνω μου κρεμότανε σπαθί γυμνό στην αιχμηρή του ακινησία. Κι’ αίφνης ο λόγος κραύγασε στήθος ανάσες στην φωνή μου: «Και αν αίμα· και αν όψη· και αν μένος που υπέφερα άνανθο ξύλο τον τροχό κατά την δαίμονα φορά του, θυμήσου: Αυτός εκδικεί· Αυτός αξιώνει· Αυτός επιβάλλει μια νέα δυναστεία των παθών· σκυφτή, ασάλευτη μορφή, μέσα στην ύστατη παντοδυναμία της, διατάζει: Εξω, ο λαός σφαδάζει με γλώσσα ικετήρια την πόλη· αφήστε τον να πεθάνει, αφήστε τον να πεθάνει».



ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΠΑΠΠΑΣ
Σ’ ένα μπαρ στου Μακρυγιάννη

Σ’ ένα μπάρ στου Μακρυγιάννη προχθές,
μπήκε ένας φουστανελάς με τσακισμένο χέρι.
Ήρθε και κάθισε μαζί μου να πιει ένα ρακί.
Σε λίγο πιάσαμε το χορό και τραγουδούσαμε τραγούδια ελληνικά

Ο Hλιος εβασίλεψε Έλληνά μου καΙ το Φεγγάρι εχάθη.

Πίναμε και χορεύαμε
Σαν καθίσαμε του λέω: Πού το τσάκισες αυτό το χέρι;
-Στους Μύλους τ’ Αναπλιού, μου λέει.
-Γιατί το τσάκισες;
-Γι’ αυτήνη την πατρίδα.
Και τώρα δικαιοσύνη δε βρίσκω από κανέναν.
Ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια, δόλος και απάτη.
Κι έκλαιγε με δάκρυα πικρά.
Τον παρηγόρησα.
Με πήρε το παράπονο κι έκλαψα κι εγώ.


ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
Ηellas!

Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Κάτω από σχάρες υπονόμων
υπάρχει μια Ελλάδα. Δεν την ξέρει κανείς.
Μουγκό χωριό καταχωνιασμένο
με κλειδωμένα σπίτια
γεμάτα πανσέληνο και μαρασμό.
Τα σύννεφα περνούν ιπτάμενα βαμβακερά παπλώματα
κατάστικτα από λεκέδες κοράκων.
Τα δέντρα κι οι θάμνοι πράσινο σαρκοβόρο.
Οι πέτρες καρκινώματα.
Η θάλασσα δεν είναι από λουλάκι.
Παχύρρευστη μπογιά βρώμικη σαπουνάδα.

Ανθρωπος πουθενά.
Μόνο τρικλίσματα μεθυσμένων σκιών
μπανιέρες ανάποδες με σβησμένα καντήλια
και ρόδα πλαστικά
οθόνες τηλεόρασης να παίζουν μόνες
αναμεταδίδοντας παραλειπόμενα
για τους έρωτες των Θεών.

Η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ.
Ακόμα χειρότερη σαν ανοίξει ο καιρός.
Ξεπροβάλλουν πρησμένες Αναδυόμενες.
Ανθίζουν χρώματα φαρμακερά.
Νυχτέρια ποντικών που δεν αντέχουν τον καύσωνα
κι ακροβατούν στα κόκαλα της κληματαριάς.
Ο ήλιος πύρινος Νέρωνας.
Η μέρα σκουριασμένη μυρίζει αποσμητικό.
Στις καμπίνες της αργοσβήνουν τρυπημένα κορμιά εφήβων.
Στις αντένες της ανεμίζουν ανόητες σημαιούλες.
Στην κουπαστή μωρά παιδιά παίζουνε τους φονιάδες
βωμολοχώντας. Το πέλαγος φωτίζεται και σκοτεινιάζει
σε βαρετή εναλλαγή. Στον ορίζοντα χάσκει ένα μηδέν.

Για όλο αυτό τον μολυσματικό Αδη
κανείς δεν ανησυχεί.
Τον συγκαλύπτουν αρμόδιοι.
Βρίσκονται έξω απ’ τον υπόνομο.
Σ’ ορόφους γυάλινου κτιρίου
που φέρει την επιγραφή HELLAS.

Γεωμετρία κυκλαδική.
Μακεδονίτικα τα σαλόνια.
Τα αίθριά του μινωικά.
Το υπερώο βυζαντινίζει.
Γύρω του οι κάμποι του Μοριά,
τα φοινικόδεντρα του νότου,
αρχαία ερείπια με γκαζόν,
νεοκλασικά παρεκκλήσια.
Στο κέντρο του Κήπου
ξερνάνε άνοστο νερό
λιοντάρια της Δήλου.

Εκεί κατοικοεδρεύουν
χιλιάδες ανδρείκελα
με λαϊκές ενδυμασίες
ή ρούχα περιοδικών.
Κάθε τόσο από μεγάφωνα οι φράσεις
«ανήκομεν εις την Δύσιν » «εδώ αρχίζει η Ανατολή».
Ο ουρανός μπλε ελεκτρίκ κι η εποχή πάντα ίδια.

Τον υπόνομο τον απολυμαίνουν σπανίως.
Τότε ξεπροβάλλουν μέσα απ’ τις σχάρες του
άγγελοι- πεταλούδες.
Πετούν γύρω απ’ το γυάλινο κτίριο.
Ολοι βγαίνουν στα τζάμια να τις δουν.
Φτερουγίζουν για λίγο και μετά συνεχίζουν.
Κανείς δεν ξέρει για πού.



ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ
Δεκαπέντε ετών, νεκρός

Ξέρω ότι έφθασα αργά όπως αργά φθάνουμε πάντα στον τόπο του δράματος αν και
ταξιδεύουμε γεμάτοι αγωνία μέρες και νύχτες αδιάκοπα διασχίζοντας χιονισμένες εκτάσεις
ξέροντας ότι η έγκαιρη άφιξή μας θα μπορούσε ίσως να αποτρέψει μια καταστροφή και όμως
χιλιάδες εμπόδια μεσολαβούν και σκοτεινά βουνά υψώνονται απροσπέλαστα έτσι ώστε όταν
κάποτε φθάνουμε κατάκοποι ελπίζοντας ακόμα σ’ ένα θαύμα το φοβερό γεγονός έχει ήδη συμβεί
και στεκόμαστε μπροστά του βουβοί και ανήμποροι

Ξέρω επίσης ότι δε μπορούμε πια πουθενά να καταφύγουμε, οι Θεοί είναι τυφλοί και μας ποδοπατούν
στο άτσαλο πέρασμά τους και αυτό που προσπαθώ εδώ να πω δεν είναι ποίημα, το ξέρω, αλλά μόνο
μια επιστολή που κάποιος έγραψε βιαστικά σε γλώσσα άγνωστη και σου την απευθύνω επειδή σου ανήκει
μεσολαβώ απλώς ταχυδρομώντας την ή μάλλον την αφήνω αιωρούμενη ελπίζοντας να βρει κάποτε
το δρόμο της και να πέσει στο σκουριασμένο γραμματοκιβώτιο της ποίησης το οποίο ίσως ανοίξουμε
εσύ και εγώ τη μέρα που θα συναντηθούμε έξω από το χρόνο

Κανένα ποίημα δεν ξέγέλασε ποτέ το θάνατο και ίσως όλα αυτά να μην είναι παρά ανόητες προφάσεις
τίποτε άλλο από μια μάταιη προσευχή για της δικής μου μαύρης ψυχής τη σωτηρία, για τη δική σου και για
την ψυχή όλων για να βρει η δική σου ψυχή τουλάχιστον ένα είδος γαλήνης.



ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
Η άτιτλη σιωπή

Κρατούν τα παλιά όπλα

Εδώ κι εκεί οι μνήμες των προγόνων

Σκορπίζουν οι φλόγες
τα ζαλισμένα κορμιά
οι σιδερένοι τοίχοι
τα δάκρυα

Κοιτάζουν εμπρός
το θαύμα πίσω από τις λέξεις
τις βαμμένες πόρτες της φυγής

Ερχονται κιόλας οι βροχές
οι καλοντυμένοι βάρβαροι
μερικές ικεσίες
τα ψέματα

(Οι γελαστές φωνές αντηχούν καλύτερα στο ημίφως)

Η πρόχειρη σκηνή της μάχης
η ορχήστρα
το κοίλο
και πιο πάνω τα πεύκα

Σκέψου το πάλι –

Ο βηματισμός στα χνάρια τους

Ο νόμος για τον αλλιώτικο εαυτό τους.



ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ
Εφεύρεση

Να εφεύρουμε άλλες λέξεις να εφεύρουμε
λέξεις μολότωφ που ν’ αντιστέκονται στα
δελτία των ειδήσεων που να μιλάνε τη

γλώσσα των καταφρονεμένων που να
μιλάνε στον άμαχο πληθυσμό για τη
χειμαζόμενη πείνα να εφεύρουμε μια

άλλη μνήμη που να ανακαλεί μιαν
άλλη αυγή χωρίς ακρωτηριασμούς
ηλίου και παρεξηγημένες καταιγίδες

να εφεύρουμε έναν χτύπο ρολογιού
που κάτι να μας λέει πεσμένος κάτω
στο πάτωμα ή μέσα σε σπασμένο

κομοδίνο ζάλης έναν θάνατο που να
μην κολλάει πάνω μας σαν βδέλα ένα
λεξιλόγιο πιο γυμνό κι απ’ την ποίηση


ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΙΓΚΑΣ
Αποσπάσματα από ποίημα μεγάλο σαν αγανάκτηση

ΙΙ.

Ίσως
εάν ερχόταν σήμερα ένας άνθρωπος
μονάχα με το τυπικό προσόν της εποχής
αυτή τη γεύση πρόχειρου γκρεμού
-ξέρετε-
ένας απ’ τους χιλιάδες παραγιούς του πανικού

όπως τους έραβε ο Θεός
ξέχασε μια βελόνη μες τα στήθια τους

εάν ερχότανε
και κοίταζε

από το μάτι της βελόνας που σας έλεγα

θα του στοιχειώναν όλα τα φωνήεντα
θα του πατούσε το μυαλό ένα τραύλισμα

τ-τ-τ-τ-τ...τ-τ-τ-τώρα π-π-π-π-π...π-π-π-που
ζ-ζ-ζ-ζ-ζ-ζ....ζ-ζ-ζ-ζ-ζορίσανε τ-τ-τ-τ-τα-τα-τα-τα
π-π-π-ππ-πρα-πρα....π-π-πράγματα ν-ν-ν-νο-νο...
νο-νο-νομίζεις π-π-π-π....π-π-π-πως το-το-το-το...
το-το-το-το...το φ-φ-φ-φ-φ....φ-φ-φ-φ-φω-φω-φως
κ-κ-κ-κ-κ-κ...κ-κ-κ-κα....κ-κ-κ-κκ-κκ-κ-κ...........
κ-κ-κ-κα-κα-καταλαβαίνει;

VΙΙΙ.

Είναι που να τρελαίνεται κανείς

όπως ξηλώνουν έτσι τα μερόνυχτα
το αίμα σου κλωστή –κλωστή
οι τρεις σου μοίρες να πανιάζουνε
τι περιμένεις ν’ αρχινίσει βρε κουτέ

δεν είναι παραμύθι αυτό

είναι

μονάχα το κουφάρι του



ΝΑΤΑΣΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
Επιστασία

Πρόσεξε
χωρίς δυνατότητες
χωρίς συμπάθεια
μπορείς να κτίσεις σ’ έναν καινούργιο κόσμο
με ή χωρίς ενστάσεις
άκουσέ με
δενμπορείς να ξεκινήσεις για κάπου
μακρύτερα.

Αφήστε με λοιπόν
να περάσω
όλες οι ενστάσεις
είναι
καρφιτσωμένες
στο κορμί μου.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ
Ο Μπρεχτ στην Ελλάδα

Είναι τόσο διάσημος που τον καλούν αν και νεκρό
σε reality να σκηνοθετήσει την πραγματικότητα
πριν σπάσουν τις οθόνες πέτρινες λέξεις που έχουν
κληθεί να εκσφενδονίσουν παιδιά του δημοτικού.

Ευτυχώς έτσι γνωστός που είναι στους μεγάλους
θα αντιληφθούν ότι αφού δεν αλλάζουν οι ίδιοι
δεν μένει επομένως παρά να αλλάξουν παιδιά.

δεκάξι χρόνων νεκρός

το 73 δεν είχα ακόμη φτάσει την ηλικία της ψήφου. ίσως αν ζούσα σε άλλη χώρα να μην το είχα ποτέ, ίσως να μην φτάσω ποτέ στην ενηλικίωση, ίσως να είμαι 223 ετών και ποτέ να μην ψήφισα ακόμη.
τότε πάντως διερωτώμουν τι ακριβώς έγραφα. σαν να ξεδιαλύνεται τώρα. ένα φτωχό τώρα, όπως σχεδόν και τότε.

135
Η άρνηση μου δίνει το χέρι κάθε πρωί.
Κατεβαίνει πάντοτε μ’ ένα φόρεμα χάους από τον απέναντι ουρανοξύστη
Νιώθω το πάθος της να σφίγγει τα δέντρα και τις ψυχές μας
Μιλάει για χαμένα χρονικά για τους σοφούς που θα ‘ρθουν να
Μας διδάξουν την υποταγή.

Κάθε πρωί μου δίνει το χέρι της η άρνηση Θέλει να με πάρει κοντά της.
Στη συνέχεια διαβάζουμε στις εφημερίδες για καινούριους πολέμους, για καινούρια ναυάγια, ακόμη για θανάτους παιδιών που δε γνώρισαν πολλές όψεις ονείρων.

Και η άρνηση, μ’ ένα φόρεμα χάους
Περπατά ανάμεσά μας
Χώνεται στα στήθια μας και πνίγει τη φωνή κάθε αντίστασης

Την ώρα του απογευματινού καφέ η εφημερίδα επιστρέφει πάλι γεμάτη προγνωστικά
Όμως η ψυχή μας είναι βαριά
Κοιτάζουμε με φόβο στα παράθυρα του ουρανοξύστη
«πάει κι αυτή η μέρα. Αύριο μη ξεχάσετε να με ξυπνήσετε για τη δουλειά.
Καλησπέρα σας».
2-4-73, ως συνήθως.

ελένη κονδύλη

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

SHAY DAY! - Έχεις δύο επιλογές... Από: fatsimare

SHAY DAY! - Έχεις δύο επιλογές...
Από: fatsimare
Δημοσιεύτηκε: Σαβ 13 Δεκ, 2008

Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα...
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.
Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.

Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.

Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδας. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.

Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι’ αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..." Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.." Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.

Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δω, απο δω Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, .. κυρίες, ... κύριοι, ... ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.

Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή: Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"

Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Δεν του δίνεις σημασία, ή…
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

...και, χαμογέλα!!! ... μας παρακολουθούν παιδιά.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

το ιδανικό. ένα γράμμα. το δ. δικαιοσύνη

ελένη με λένε, και προσπαθώ να μπω σ'ένα πουκάμισο ή σ'ένα κουκούλι να ξαναγεννηθώ. να μπορώ να γεννάω αστυνομικούς με όπλα που θα είναι μολυβένια και θα ακουμπούν σε χαρτιά να γράφουν και να ζωγραφίζουν.
ένα δέλτα γράμμα ν'ανέβω παραπάνω από το φωνήεν που στιγγλιάζει μέσα μου αυτό τον καιρό
άνθρωποι, εεεεε άνθρωποι, ακούει κανείς;
τι γλώσσα μιλάμε;
μόνο βαβέλ βλέπω.
ερημώνω. φεύγω γιατί κανείς δεν ακούει και κανείς δεν καταλαβαίνει.
τι μπορούσε να σκεφτεί το παιδί τη στιγμή που σφηνώθηκε η σφαίρα στην καρδιά του;
σαν τι μπορούσε να περάσει από τα εσωτερικά του μάτια εκείνη την Ιερή Ώρα όπου ο θάνατος τον μύησε μια για πάντα και πολύ σπαρακτικά σ'έναν άλλον κόσμο;
κανείς δε μαθαίνει αυτήν την τελευταία παρακαταθήκη του αύριο.
ο ίδιος ο νεκρός γίνεται διαθήκη μόνος του.
ο αλέξανδρος είναι μια διαθήκη του καιρού μας. στο όνομά του γράφτηκε το δράμα μας. είναι ο ήρωας του μονόπρακτού μας. η ελλάδα σβήνει με τη γραφή του. η αναταραχή φέρει το όνομά του. η επανάσταση ξεκινάει από το κορμί του, ένα κορμί που δε θα μεγαλώσει άλλο. θα είναι πάντα το κορμί του έφηβου που πήγε να γνωρίσει τον άλλο κόσμο. στα εξάρχεια.
κι είμαστε εμείς εδώ κι αυτός τώρα πια εκεί.
το εδώ είναι μια δαγκάνα, κι εμείς, η γενιά των γονιών του, μοιάζουμε αλεπουδάκια άταχτα, πονηρά, και να η δαγκάνα τώρα κι ο πόνος απίστευτος κι η ακινησία ακόμα πιο τρομερή.
είμαστε εδώ.
αυτό το δέλτα με συγκλονίζει.
οίδα
είδα
εδώ
είδηση
αφαιρέστε τα φωνήεντα να σταθούμε σ'αυτό που μένει μέσα στο στόμα 'και δεν μπορεί να βγει'.
το εδώ και το είδα, είναι η μαρτυρία του παρόντος. το εδώ, το είδα και το οίδα, είναι η γνώση.
η γνώση που γεννάει και γεννιέται μαζί.
το δέλτα του ποταμού είναι η διακλάδωσή του πριν χαθεί στη θάλασσα.
το πιο εύφορο κομμάτι του, το πιο επισφαλές. το πιο άγνωστο. μα δίνει στόχο στα πουλια, στα ζώα, στους ανθρώπους, στους ταξιδευτές και άλλους.
δες τώρα, δέσμιος είσαι στην ανάγκη να δεις ένα παιδί να κοιμάται. για πάντα κάπου αλλού. στο βασίλειο των νεκρών.
κι ακόμη δεν είδες τίποτε.
κι εγώ, ελένη και μάνα παιδιών, τυφλή ακόμη, ψάχνω ΔιέξοΔο, την οΔό.
ο χριστός είπε: εγώ ειμί η οδός.
να ενας δρόμος.
ο δρομος αυτός ήρθε από το πουθενά.
με ταλανίζει η σκέψη της δικαιοσύνης.
τι να είναι η δικαιοσύνη, εν ονόματι της οποίας σήμερα ήδη τόσα ψέμματα ακούσαμε, για παρεξηγήσεις, για μαχαίρια που θα φτάσουν στο κόκκαλο, για βαλιστικές που πρέπει να μαγειρευτούν κάτι σα στιφάδο, για αποφάσεις της δικαιοσύνης αν έπρεπε να πεθάνει ή όχι ο έφηβος που πήγε βόλτα στα εξάρχεια, κλπ κλπ κλπ
δικαιοσύνη αυτό είναι;
ο χριστός ήρθε από το πουθενά λοιπόν,
και να που ο ιωσήφ, βλέπει την παναγία να φέρει καρπό μέσα της χωρίς ο καρπός να είναι δικός του.
ο νόμος του λέει, όπως μέχρι σήμερα, ότι γυναίκα με ξένο καρπό μέσα της, λιθοβολείται.
κι ο ιωσήφ, λέει το ευαγγέλιο
ΔΙΚΑΙΟΣ ΩΝ, εβούλετο λάθρα απολέσαι αυτήν.
πραγματικά θεϊκή αυτή η ρήση, έστω κι αν εγώ δεν τη θυμάμαι καλα. αποτυπώθηκε στη μνήμη μου όταν κάποτε διάβαζα θεοφύλακτο βουλγαρίας, έναν απίθανο τύπο που ανέλυε κείμενα το 11ο αιώνα!
ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟΣ, γι'αυτό το λόγο, ήθελε κρυφά να τη διώξει.
δλδ, η δικαιοσύνη και το δίκιο δεν έχει να κάνει με τους νόμους και τα νομίζω και τα νομίσματα, αλλά με την πολύ σύντομη απολογία του 'εδώ', αυτού που βλέπω, και τίποτε άλλο. με τη βαθιά γνώση του 'οίδα' ότι πάντα 'ουδέν οίδα' και γνώση είναι η αγάπη του ενός προς τον άλλον, χωρίς άλλο τίποτα.
το αλφάβητο ξαναγίνεται σκάλα αυτή τη στιγμή, κι από το Δίκιο πηγαίνω στην Ευσπλαγχνία, μια λέξη μαγική, όπου το μέσα μου ανάβει τη ζεστασιά του άλλου.
τι σχέση μπορεί δλδ να έχει η δικαιοσύνη με το αντίθετό της που είναι η εκ-δίκηση; το δίκιο και το δίκαιο είναι, θα έπρεπε να είναι το εδώ του καθενός μας. το α-δικο δε θα 'πρεπε να είναι δικό μας.
όταν λοιπόν είμαστε σκληροί εν ονόματι του δίκιου, τι είμαστε;
ο νόμος για να είναι πραγματικός, με την αγάπη και την αξιοπρέπεια σιγουρεύεται μεσα μας, κι όχι με την τρομοκρατία του πολέμου.
ας Δω δίπλα μου χώρο για τις γενιές που έρχονται.
όσοι τυχόν διαβάσατε μέχρις εδώ αυτές τις γραμμές, τι να πω...
δεν ξέρω γιατί τις γράφω.
ξέρω πως ο θεοφύλακτος άξιζε να διαβαστεί, και δε θυμάμαι καν αυτή τη στιγμή πώς λεγόταν το βιβλίο του. ήταν απαντήσεις στις ερωτήσεις που του είχε στείλει ένας μαθητής του, κι αυτός έδινε τις απαντήσεις, κι έτσι το βιβλίο φέρει το όνομα του μαθητή του. βαριέμαι να ανοίξω βιβλίο να βρω το όνομα του έργου του. θα κοιτάξω μπας και το βρω στο διαδίκτυο. στην πατρολογία γκρέκα του μίνιε βρίσκεται, δεν ξέρω αν κα΄ποιος το έχει εκδώσει, όπως και θα του ταίριαζε.

σας δίνω πληροφορίες από το διαδίκτυο
Blessed Theophylactus of Ohrid (ca. 1050/60-ca. 1108) was one of the most famous Byzantine biblical scholards and exegetes; he was born on the Greek island of Euboia, close to Athens, some time between 1050 and 1060. He pursued an education in Constantinople to be study under the finest teachers of literature and rhetoric of his time and became one of the clergy of the Great Church there. He was appointed professor of rhetoric at the patriarchal academy and tutor to the emperor's children. As a relatively young man, he was consecrated as bishop and sent, against his will, to Ochrid, where he was the Metropolitan of the Church in Bulgaria for twenty-five years.

An inspired theologian and orator, he has left many homilies and, most important, a commentary on the whole New Testament (Theophylactus completed extensive biblical commentaries on the four Gospels, the Acts of the Apostles, and the New testament Epistles. There is also supposed to be a commentary on the Greek text of the Psalms and on the Prophets), which has been has been treasured by Orthodox Christians ever since. The Patrologia Graeca has a long sermon on the cross, another on John the Baptist, and a third on the feast of the presentation.

The first English translation (and the first in any modern Western European language) of Theophylact's commentaries on the New Testament, The Explanation of the Gospels, is available from Chrysostom Press. Work is underway to complete the English translation of his commentaries on the Book of Acts and the Epistles.

In his last years he moved to Thessalonica, where he reposed in peace; the exact year of Blessed Theophylact’s repose is not known, but the latest date that can be ascertained from his letters is 1108.

The Serbian Orthodox Church, whose jurisdiction in later years came to include Ochrid and Macedonia, and other Orthodox Churches, commemorates Theophylactus as a saint, on December 31.

καλημέρα σας.
(είχα μια πρόταση ακόμη και την έσβησα, δε χρειαζότανε)

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

το ιδανικό

σκέψεις χωρίς νόημα


το σκέφτηκα γιατί σήμερα γιορτάζει κάποιος που αγαπώ.
σκέφτηκα τη λέξη ιδανικός ως επίθετο, δίπλα στο όνομα που του ταιριάζει, τουλάχιστον στο κεφάλι μου μέσα.
άνοιξα τον υπολογιστή με όλη τη φόρτιση που έχει το τώρα με ένα παιδί νεκρό, με τους γονείς του ζωντανούς και ανάμεσά μας, ίδιους μ'εμάς, με την αδελφή του που δεν τον έχει πια να τσακώνεται όπως όλα τα αδέλφια, να ζει μαζί του, να υπάρχει, με μια κοινωνία μαλλιά κουβάρια, με τη σκέψη να πάω με το σεραφείμ στη σημερνή διαδήλωση, με τη σκέψη ότι αν τον πάρω και κάνει καμιά κρίση τί μπορεί να συμβεί, με την απόρριψη αυτής της ιδέας, με τη σκέψη ότι θα πάω εγώ όπως το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και ξαφνικά τώρα διερωτώμαι και πού θα μείνει ο σεραφείμ, χώρια την αντοχή κάποιων στοιχείων πάνω μου ή μέσα μου. από όλα μου έμεινε η σκέψη του πόσο απέχω από όλα, και η 'γιορτή' σήμερα προσφιλών μου και ιδιαιτέρως αυτού στον οποίον αναφέρομαι, και μου έμεινε η λέξη 'ιδανικό' σαν μια απορία
τι μπορεί να είναι
κι όμως είανι κάτι στα μάτια, στη σκέψη, στην οργάνωση της ζωής όλων μας...
ιδανικό
σάμπως και ξέρω πια
θα ήθελα βάσει του κάποια πράγματα να πετύχω, μα να που η καθημερνότητα με πάει αλλού
και μου προκύπτει μέσα στο κεφάλι αυτό το γράμμα
το χαίνον δέλτα
που ανοίγει με το στανιό και χάνεται
ο μικρός κύκλος του γίνεται σφαίρα που φεύγει
το κεφαλαίο του κλειστό τρίγωνο βιάζεται διαρκώς
χαίνει μέσα μου η απορία
και μένει ένα πληγωμένο γράμμα
ένα δέλτα του ποταμού γεμάτο σκέψεις
ένα δέλτα του ΕΔΩ που λάμπει σαν το πιο τρομερό σκοτάδι
το ΔΙΚΟ του ΔΙΚΙΟΥ
και της εκ-ΔΙΚΗΣΗΣ.
δεν τη θέλω την εκδίκηση.
η πιο μεγάλη εκδίκηση είναι η απόρριψή της.

και να μπει στη θέση της κάτι άλλο που να ανοίγει τον κόσμο. να τον ΑΔΕΛΦΩΝΕΙ.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

έλαβα αυτό το μέιλ που απευθύνεται σε μένα και τους συναδέλφους μου

πριν αρκετό καιρό, χαιρετίσαμε επισήμως τους πρωτοετείς του τμήματος τουρκικών και σύγχρονων ασιατικών σπουδών.
μίλησα ως μαμά τριών παιδιών και ως εργαζόμενη: είπα στα παιδιά πόσο δύσκολα τα φορτώσαμε στα χρόνια της εφηβείας, με τι καταπίεση και τι παράλογο διάβασμα. τώρα τουλάχιστον ήρθε η ώρα να χαρούν! όσο πιο πολύ χαρούν τη ζωή τώρα που είναι φοιτητές, τόσο πιο ώριμοι στη χαρά και στο όραμα θα μπορέσουν να πάρουν ένα πτυχίο που θα χρησιμοποιήσουν με τον πιο δημιουργικό τρόπο.
πριν λίγες μέρες, έλαβα αυτό το μέιλ, που δεν αναφέρεται ίσως μόνο σε μένα, φαντάζομαι πως θα το έλαβαν κι άλλοι εργαζόμενοι στον τομέα μου.
σας το καταθέτω.
νομίζω ότι ο θάνατος του αλέξανδρου γρηγορόπουλου, πολλούς από μας τους ενόχους μπορεί να κινητοποιήσει.
με πολλούς τρόπους. και πόσο αληθινό είναι το παρακάτω...


[Το παρακάτω κείμενο- παρά τον δηκτικό τόνο του- αποτελεί μία έκκληση να ακούσετε τη φωνή μας, εκφρασμένη με αγνά και πηγαία κίνητρα. Είμαστε φοιτητές που αγανακτισμένοι πλέον, φτάνουμε στο σημείο να φωνάζουμε τα αυτονόητα μήπως και κάποια στιγμή ακουστούμε.]



Ποιος από όλους μας δεν έχει δει γραμμένη σε θρανία την κλασσική πλέον φράση «βαριέμαι» γραμμένη με κάθε λογής τρόπο; Ε ναι λοιπόν, βαριόμαστε στα μαθήματά σας! Εσείς οι εκπαιδευτικοί είστε αφόρητα βαρετοί. Στην συντριπτική πλειοψηφία σας είστε ακαδημαϊκοί «τύραννοι της ευπρέπειας» θρονιασμένοι στους τύπους και την έδρα. Δεν βαριόμαστε ούτε γιατί δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε, αλλά ούτε γιατί είμαστε αντιδραστικοί και ανίκανοι να κατανοήσουμε τη σημασία της μόρφωσης. Θα σας πούμε γιατί, να το μάθετε και εσείς:

Επειδή έξω απ' την αίθουσα η ζωή περιμένει, σφύζει μέσα μας, έχουμε τόσα και τόσα πράγματα να κάνουμε, να δούμε, να νιώσουμε. έχουμε θέληση να ζήσουμε, να ονειρευτούμε.

Αντιθέτως, μέσα στην αίθουσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια τερατώδη μάζα στεγνών λέξεων που είμαστε αναγκασμένοι να μάθουμε. Είναι σα να ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια έρημο που κάθε φορά μας καταβάλει οδηγώντας στην αποχαύνωση αντί στη φώτιση. Κλέβετε πολύτιμες ώρες απ' τη ζωή μας και τη δική σας, μια ζωή για την όποια δεν έχουμε καμιά γνώση- μια μικρή μόνο ελπίδα. Ο τρόπος που γίνεται το μάθημα είναι τουλάχιστον απαράδεχτος. Αποστραγγίζεται το ενδιαφέρον μας μαζί με οποιοδήποτε πάθος κι αγάπη έχουμε γι' αυτό που κάνουμε, και φαίνεται να μην σας ενδιαφέρει καθόλου! Μπαίνετε στην αίθουσα, κάθεστε στην καρέκλα και λέτε ό,τι έχετε να πείτε τόσο μονότονα και πληκτικά, σαν ρομπότ προγραμματισμένα απ' την καθημερινότητα. Ποια ήταν η τελευταία φορά που ρωτήσατε τους φοιτητές σας αν τους αρέσει η διδασκαλία σας; Σπουδάζουμε να γίνουμε καθηγητές κάποια μέρα και ειλικρινά μας φαίνεται αδιανόητη αυτή η αδιαφορία! Σας ενδιαφέρει η γνώμη μας; Έχετε την παραμικρή ιδέα τι επίδραση έχει η διδασκαλία στη ζωή μας και τους όρους ζωής που καλούμαστε να ζήσουμε; Αν δεν δέχεστε ή πιο σωστά αν δεν ζητάτε τη δική μας κριτική δεν έχετε καμία θέση στο έδρανο. Όπως επίσης αν δεν είστε διατεθειμένοι να αλλάξετε, δεν έχετε καμία θέση στο έδρανο.

Έχετε σκεφτεί πόσοι και πόσοι τρόποι υπάρχουν να κάνετε και το πιο «επιστημονικό» δίδαγμα ενδιαφέρον; Καταλαβαίνουμε πως οι περισσότεροι από εσάς είστε καλά βολεμένοι στις θέσεις σας, πολλές φορές σκέφτεστε μόνο το «πανεπιστημιακό» σας κύρος, βαριέστε και οι ίδιοι, χάνετε την ουσία της διδασκαλίας. Αναλογιστείτε μόνο πως κόβετε τα φτερά ανθρώπων προτού καλά-καλά μάθουν ότι μπορούν να πετάξουν, θυμηθείτε την τεράστια ευθύνη σας. Μη μας εγκαταλείπετε στη μοίρα μας γιατί και εμείς με τη σειρά μας θ' αφήσουμε τον κόσμο στη μοίρα του. Ας σταματήσουμε να συντηρούμε αδιέξοδα, πλάνες και το σύστημα που εξακριβωμένα μας θέλει σκουπιδοφάγα ρομπότ. Ανοίξτε το μυαλό σας να δείτε την αυταπάτη σας, πάψτε να κολλάτε στον ακαδημαϊσμό και δείτε την ουσία. Ζητάμε συνεργασία και όχι εξουσία σ' οτιδήποτε. Ζητάμε το μάθημα να εμπεριέχει ζωή και όχι στειρότητα. Ζητάμε με τον πιο αγνό τρόπο βοήθεια για να αλλάξουμε τη νοοτροπία που με ακρίβεια καταστρέφει τον κόσμο.

Μην ξεχνάτε ποτέ: η ευτυχία «μορφώνεται» στα θρανία πριν εκφραστεί στη ζωή.

είναι έξυπνος;

ποιος να είναι έξυπνος.
ο δικηγόρος.
ο αστυνομικός ή ειδικός φρουρός που σκότωσε τον αλέξανδρο γρηγορόπουλο.
'ο θεός το κανόνισε'
μάλιστα. ας μη σήκωνε ο καυμένος το όπλο του, κι ο θεός θα καθόταν ήσυχος. δε θα έκανε τέτοια ζημιά.
εκτός κι αν πιστεύουμε στο μακτούμπ, στη μοίρα, στο πεπρωμένο.
τότε, εντάξει, ας πάει κι ο αστυνομικος στα παιδάκια του τώρα.
πόσες παπαριές έχουμε ακούσει αυτές τις μέρες;
ότι το συχωρεμένο το παιδάκι είχε αποκλινουσα συμπεριφορά (γι'αυτό το σκότωσαν!)
είχε αλλάξει σχολείο γιατί τον είχαν διώξει, αν και βγήκε αυτό ότι είναι ψέμμα (γι'αυτό το σκότωσαν!)
είχε πάει πριν με την παρέα του στο κολυμβητήριο χαλανδρίου, αλήθεια πού το ήξεραν (γι'αυτό το σκότωσαν!)
ότι είχε πάει στα εξάρχεια για να κάνει φασαρία, ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ, (γι'αυτό το σκότωσαν!)
κλπ κλπ κλπ.

κι ότι ο θεός το θέλησε και σκοτώθηκε (γι'αυτό το σκότωσαν!)

τελικά έχει ή δεν έχει δικηγόρο ο εν λόγω ανθρωπάκος ;;
αυτός ο δικηγόρος είναι έξυπνος ή χαζός;
όλοι όσοι τον ξέρουν λένε ότι είναι πολυ έξυπνος.
άρα;
γιατί να αφήνει το θύμα-θύτη να λέει τόσες βλακείες;
μήπως λοιπόν τον αφήνει γιατί αυτό είναι το σύνθημα;
να απορροφήσει αυτός ο άνθρωπος τη μήνι του κόσμου, και να ξεχαστεί πως κάποιος ανώτερος του όπλισε το χέρι και τον σκότωσε ηθικά πριν αυτός σκοτώσει το παιδί;
τι μας κάνουν μ'αυτές τις αηδίες που μας λένε;
μήπως προσπαθούν να μας εκνευρίσουν εναντίον λάθος ανθρώπων;

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

όλο αυτό δεν ήταν παρά μια παρεξήγηση

είπε ο κύριος κούγιας, χούγιας, δε θυμάμαι καλά.
μια παρεξήγηση.
ε, τώρα, ας λυθεί η παρεξήγηση, ας αναστηθεί το παιδί, ας γυρίσει ο πατέρας στα τρία του παιδιά, ας του δοθεί ξανά όπλο να εκπαιδεύσει και άλλους, γιατί είναι έμπειρος ειδικός φρουρός, ας ...

μια παρεξήγηση ήταν όλο αυτό.



ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ. δεν καταλαβαίνω.

μήπως παρεξήγηση είναι η ίδια η ζωή;

αν ήταν το δικό του παιδί του κυρίου κούγια, παρεξήγηση θα το έλεγε;
επιστήμη δε σημαίνει παλιανθρωπιά.
επιστήμη σημαίνει ανθρωπιά.

άρθρο απολογισμού. τροφή για σκέψη.

βρήκα το παρακάτω άρθρο πολύ ενδιαφέρον. σας το καταθέτω.


Πριν λίγο καιρό είχα γράψει το σημείωμά μου για την Βαρβαρική εισβολή στα Πανεπιστήμια: "είναι και αυτοί μια κάποια λύση». (http://www.ifestosedu.gr/87ΒαρβαρικήΕισβολή.htm) . Σήμερα το φαινόμενο προεκτείνεται πανελλαδικά σ’ ένα παραλογισμό ευρύτερης πλέον πανελλαδικής κλίμακας. Καλά θα κάνουμε να δούμε τα αντικειμενικά γεγονότα που για κάποιους περίεργους λόγους όπως φαίνεται ελάχιστοι βλέπουν:

1) Είχαμε ένα φόνο για το οποίο σε κάθε ευνομούμενο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αρμόδια είναι η δικαιοσύνη για να αποφανθεί κατά πόσο οφείλεται σε εγκληματική πρόθεση, αμέλεια, αδεξιότητα ή όπως άλλοι συνάδελφοι υπαινίχθηκαν σε έλλειμμα επαγγελματισμού που σε κάθε περίπτωση στο επίπεδο της πολιτείας στην Ελλάδα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

2) Ο φόνος αυτός γίνεται αιτία μιας ανεύθυνης αντιπολιτευτικής δημαγωγίας που γενικεύει ασύστολα με άλματα ντροπιαστικά για την ανθρώπινη νοημοσύνη και την στοιχειώδη ανθρώπινη λογική, αλλά και μιας εξίσου ανεύθυνης κυβερνητικής εξουσίας που αντί να βάλει τα πράγματα στην θέση της αντιδιαστέλλοντας τον φόνο από την ανάγκη ευνομίας έντρομη αφήνει τους βαρβάρους να καταστρέψουν την οικονομική ζωή των πόλεων, να καταστρέψουν την περιουσία βιοπαλαιστών της ζωής που στήνουν μια οικογενειακή επιχείρηση και να απειλούν τους φιλειρηνικούς πολίτες των πόλεών μας. Όλοι μαζί ντροπιαστικά και προσβλητικά για την μνήμη του φονευμένου νέου μας ρίχνουν ένα δρακρύβρεχτο πέπλο για να επισκιάσουν τα ιδεολογικοπολιτικά βέλη που όλοι ρίχνουν εναντίον όλων. Για να επισκιάσουν έτσι την πραγματική τους έγνοια: Ποιος θα συνεχίσει να λυμαίνεται τον πολιτειακό πλούτο, δηλαδή τον κόπο μας.

3) Για να σταθώ στο τελευταίο, προσβάλλεται η αισθητική μας όταν παρακολουθούμε διαλόγους πολιτικών, ύπουλες πολιτικές στοχεύσεις σχολιαστών κατά τα άλλα ταγμένων και ορκισμένων σε άρθρα δεοντολογικής πίστης για την δημόσια πληροφόρηση και ακόμη πιο ύπουλες ιδεολογικοποιήσεις του φόνου για να περάσουν δήθεν «προοδευτικά» μηνύματα τα οποία θρέφουν τους βάρβαρους που ισοπεδώνουν την πόλη μας.

4) Την ίδια στιγμή η δημόσια σφαίρα αποστειρώθηκε από μεγάλα ζητήματα της εθνικής μας ζωής: Το μακεδονικό, τις τουρκικές προκλήσεις στην Θράκη, το ρεζίλι στο Καστελόριζο που παρουσιάστηκε ως περίπου εθνικός θρίαμβος και τον πολύ τωρινό!! ναυτικό αποκλεισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας που προδικάζει την μελλοντική ιδιοκτησία ενός τεράστιου όπως γράφτηκε υποθαλάσσιου πλούτου που βρίσκεται στον βυθό της περιοχής που εκτείνεται από την νότια Κύπρο μέχρι το Αιγαίο. Ποιος δίνει στους σημερινούς κατόχους της εξουσίας να αφήνουν να χάνεται αυτό που το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες δίνει στην Ελλάδα και στην Κυπριακή Δημοκρατία!

5) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, ευαγή ιδρύματα που χρηματοδοτούν κερδοσκόποι και έξωθεν «υπηρεσίες» συνεχίζουν τις επιστημονικά μακάβριες προπαγανδιστικές δραστηριότητες που αποπροσανατολίζουν την Ελλάδα από μια ορθολογιστική διπλωματία και την σέρνουν από τον ένα καταστροφικό κατευνασμό στον άλλο. Αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο αλλά δύο τουλάχιστον δεκαετιών και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Πολλά επέρχονται. Εμείς θα τα αποτυπώσουμε σε επερχόμενες δημοσιεύσεις. Τι σημασία έχει όμως όταν οι ενδιαφερόμενοι δεν τα βλέπουν την στιγμή που πρέπει!


Δεν θα επεκταθώ εδώ για τα αίτια. Λέω μόνο ότι ευθύνονται οι ξενόφερτες ιδεολογίες που από καιρό ροκανίζουν τον ελληνικό κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο και των οποίων η λογική κατάληξη είναι ο μεταμοντέρνος κατήφορος προς το απόλυτο μηδέν, την αναρχία και το χάος. Μεταξύ άλλων είναι:

i) Τα αδιέξοδα φιλελεύθερα και μαρξιστικά υλιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα. Στις μέρες μας συγκλίνουν για φτιάχνουν ένα ελάχιστα θρεπτικό μεταμοντέρνο χυλό που απονευρώνει την ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά συσκοτίζουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η δική μας κοινωνική δικαιοσύνη είναι ζήτημα των δικών μας κοσμοθεωριών, των δικών μας ηθικοκανονιστικών επιταγών και των δικών μας ιστορικών συνθηκών (και κανενός άλλου στην υπόλοιπη οικουμένη ή στο σύμπαν)

ii) Τα εν γένει αντιπνευματικά ιδεολογήματα που θρέφουν μια αντίληψη της δημόσιας σφαίρας που ροκανίζει τον συλλογικό μας ορθολογισμό και που επηρεάζει δραστικά τις έσχατες αλήθειες κάθε βιώσιμης κοινωνίας για το πώς διαμορφώνονται το Πολιτικό, οι ιεραρχίες, τα συλλογικά νοήματα, η δικαιοσύνη και οι ηθικοκανονιστικές δομές.

iii) Η ιδεολογική χρήση της ιστορίας η οποία αφού έκτισε επίπλαστες «κρατικές-εθνικές» κατασκευές στην Δύση, αντεστραμμένη τώρα αποδομεί όχι μόνο τα δικά της τέρατα αλλά και όποια πολιτεία δεν τις έχει ανάγκη, για παράδειγμα, ιστορικά έθνη όπως το δικό μας και άλλων ανατολικών κοινωνιών. Μια τηλεσκοπική επισήμανση: η ιστορική ατυχία της Δύσης εξερχόμενη της φεουδαρχίας να μην διαθέτει έθνος και αυτή η ανορθολογική αντίληψη αναζήτηση τεχνητής εθνικής κατασκευής είναι που οδήγησε στις εθνοκαθάρσεις, στις γενοκτονίες και στους παγκόσμιους πολέμους. Πολλές κοινωνίες δεν είχαν και δεν έχουν ανάγκη τέτοιων στρεβλώσεων. Η ξενοκρατία εδώ όμως συσκοτίζει αυτό το γεγονός με ύστερο παράδειγμα την ανεκδοτολογική ιστοριογραφία που ειδικεύεται στους «συνωστισμούς» και στις αποδομήσεις.

iv) Οι συμπαρομαρτούσες «κριτικές» κονστρουκτιβιστικές ασυναρτησίες περί «πατριωτισμού του συντάγματος» που υπονομεύουν την πραγματική κοινωνικοπολιτική συνοχή και δημιουργούν ψευδείς ή επίπλαστες συνειδήσεις.

v) Το ροκάνισμα της κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης τάξης και δικαιοσύνης στο όνομα της μιας ή της άλλης οικουμενικής δήθεν δικαιοσύνης ως και να υπάρχει παγκόσμια κοινωνία και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που θα μπορούσε να την προσδιορίσει.

vi) Η υπονόμευση των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και των κρατοκεντρικών θεμελίων της διεθνούς οργάνωσης με προπαγανδισμό των ηγεμονικών αξιώσεων που τις δύο τελευταίες δεκαετίες αιτιολογούσαν το γεωπολιτικό πλιάτσικο. Καλά θα κάνουμε να θυμηθούμε τους ημέτερους κράχτες των επεμβάσεων για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τις συμπαρομαρτούντες επεμβάσεις. Ο Παναγιώτης Κονδύλης εύστοχα έγραψε «όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς προπαγανδίζουν οι αφελείς». Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές τις επεμβάσεις και την ιστοριογραφική/κοσμοθεωρητική αποδόμηση καθώς και φασιστοειδή σχέδια όπως αυτό του Αναν για το κυπριακό τα έθρεψαν όπως ήδη γράψαμε ένας μεταψυχροπολεμικός αριστερο-δεξιο-αναρχο-σοσιαλο-κεντρωο-μεταμοντέρνος ιδεολογικός χυλός τον οποίο διόλου τυχαία χρηματοδοτούσε ένα ευρύ φάσμα διεθνικών και αδιαφανών δρώντων που εκτεινόταν από τον κερδοσκόπο μεγαλοαπατεώνα Σόρος μέχρι τις αμερικανικές «υπηρεσίες» και τα διάσπαρτα «ινστιτούτα» τους.


Όλα τα πιο πάνω ανορθολογικά και παράλογα είναι που εισρέουν στα μυαλά των παιδιών τα οποία δεν αντιλαμβάνονται πως ένας φόνος δεν δικαιολογεί να κάψουν την Πόλη μας!

Γιατί όμως να το καταλάβουν οι έφηβοι όταν δεν το κατάλαβαν όλοι αυτοί που αυτές τις μέρες παρελαύνουν στις τηλεοράσεις κάνοντας ιδεολογικά κηρύγματα αντί να καλέσουν να διασφαλιστεί η κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη ελληνική τάξη και δικαιοσύνη. Ποιος να δείξει πραγματική πίστη και νομιμοφροσύνη σε αυτό τον τόπο, όμως, όταν τα πνευματικά σωθικά πολλών έχουν μακρόχρονα διαβρωθεί από αδιέξοδες ιδεολογίες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης και από εγκάθετα ιδρύματα των ηγεμονικών αξιώσεων!

Για να παραφράσω και να αντιστρέψω τον Αριστοτέλη, «ένας αναληθής κατ’ αλήθειαν βίος που αναζητεί μια φανταστική παγκόσμια κατασκευή, οδηγείται σ’ ένα ψευδή και στρεβλό τρόπο ζωής ο οποίος ούτε την εσωτερική τάξη-δικαιοσύνη διασφαλίζει ούτε για την εθνική ανεξαρτησία νοιάζεται».

Τα παιδιά έτσι δασκάλους έχουν έτσι, αναμενόμενα, αυτά πράττουν. Ραγδαία τις δύο τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα χάνει τα νοήματά της, τις ιεραρχίες της και τους κοσμοθεωρητικους της προσανατολισμούς.

Ολοένα και περισσότερο την καλύπτει ένας μεταμοντέρνος χυλός που την ροκανίζει και την εκμηδενίζει.

Ένα σοβαρό ερώτημα βεβαίως είναι: Ποιος χαίρεται και ποιος λυπάται, ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από αυτό τον πασίδηλο εκμηδενισμό του νεοελληνικού κράτους;

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων

Πανεπιστήμιο Πειραιώς

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr