Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Ημέρες Νοεμβρίου. 2014.

28η Οκτωβρίου: μαθητικές παρελάσεις.
δλδ όχι πιά, παρέλαση από κάγκελα. πέρασαν τα χρόνια, δεν ξαναπάω...
βρέθηκε κι ένας τύπος -δε θυμάμαι ποιος ήταν, θυμάμαι μόνο τι σήμαινε για τη δικτατορία του 67 ο πατέρας του- που προσβλήθηκε γιατί στο χαλάνδρι, μαζί με τα άλλα τραγούδια, τραγούδησαν και τον ύμνο του εάμ, μου είπαν κάποιοι. κι ο μικρός γιος, πολιτικός τώρα, έχοντας ξεχάσει ότι πια δε μιλάμε για αντάρτικό αλλά για εμφύλιο, και συμφιλίωση δε σημαίνει 'βρίσκω κι εγώ θέση', αλλά συμφιλίωση σημαίνει 'ζούμε μαζί στην ίδια κοινωνία, μοιραζόμαστε μαζί την ίδια κοινή μνήμη' , έλεγε πως αυτό είναι απαράδεκτο...
σήμερα είναι 17 Νοεμβρίου. αν έχει νόημα η σημερνή μέρα είναι η μνήμη της 17 Νοεμβρίου 1973. με τα τανκς σε όλους τους δρόμους την 21 Απριλίου1967 να σημαδεύουν τις ζωές μας, ακόμη και τη δική μου, παιδάκι τότε στα 12, με πατέρα χωροφύλακα! με τους μυστικούς αστυνομικούς που με ρώταγαν γιατί, στην α' γυμνασίου, αλλάζω στάση που περιμένω το λεωφορείο για να πάω από το σχολείο στο σπίτι... και μετά ο ίδιος πούστης αστυνομικός μου ζητούσε να πάω σπίτι του 'να βοηθήσω το γιο του'... θυμάμαι που ρωτούσα τη μητέρα μου 'μαμά, τι εκλογές είναι αν πρέπει να ψηφίσετε όλοι το γιώργο παπαδόπουλο, αφού είναι μόνος υποψήφιος, έχει νόημα' και βέβαια τι να πει η μαμά μου η συχωρεμένη... -πάντως κι ένας άλλος γιώργος, αλύστου ή αλήτου μνήμης, τα ίδια έκανε αργότερα...
και μετά δε θα ξεχάσω το σκυλίσιο πρόσωπο της γυναίκας αστυνομικού, που άκουγα τη μάνα μου να λέει: 'σας παρακαλώ, εμείς είμαστε νομοταγείς άνθρωποι, θα έρθει η μικρή από το σχολείο τώρα, μη συνεχίζετε, δεν κρύβουμε τίποτα' -εγώ εκείνη την ώρα ανέβαινα τις σκάλες, μεσημέρι μετά το σχολείο, κι είδα την εικόνα: να σκίζουν τα στρώματα στο δωμάτιό μου, για να βρουν κρυμένες προκηρύξεις, επειδή ο χωροφύλακας πατέρας μου, κι αυτός συχωρεμένος, είχε στείλει ρούχα σ'έναν εξόριστο στη γιάρο. ο πατέρας μου δεξιός, όπως σχεδόν ο κάθε χωροφύλακας της εποχής του, ήταν. μα ήταν άρχοντας στη συνείδηση, σε κάθε του βήμα.
μετά φύγαμε από την ελλάδα, 20 χρόνια έζησα έξω, μετά γυρίσαμε, μετά έγινα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μετά έκανα μάθημα, ήμουν ελεύθερη σκεφτόμουνα, μετά θύμωνα με τις καταλήψεις, και μετά, τώρα δλδ,
η εικόνα των παιδικών μου χρόνων:
ο θάνατος σφραγίζει τις πόρτες του πανεπιστημίου.
δεν μπορώ να μπω μέσα γιατί έχει τα ματ απέξω. στο δρόμο έχει τα ματ, όπως τότε είχε τους στρατιώτες.
παρασκευή περνώ μπροστά από το πανεπιστήμιο. μιλώ στους νεαρούς των ματ που σφραγίζουν την πόρτα και δεν μπορώ να μπω. βλέπω στα μάτια τους παιδιά μου, κι όταν λέω παιδιά μου, τολμώ να πω και φοιτητές μου, και τους λέω ότι αυτοί δε ζούσαν τότε, αλλά η παρουσία τους, που εμποδίζει την είσοδο φοιητητών και καθηγητών στο πανεπιστήμιο, μου φέρνει εκείνη τη νεκρική εικόνα των παιδικών μου χρόνων
και τα παιδιά με σέβονται, αυτά τα σιδηρόφρακτα, με κοιτάνε μου απαντούν με ευγένεια, ΈΝΑΣ ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ
ΈΝΑΣ ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ όμως, πιο κει, αναλαμβάνει να καθαρίσει με τον τρόπο του 67 'τι λες κυρά μου, ξέρεις πώς λειτουργούν τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό, πήγαινε δες και μετά τα λέμε'
και τότε βέβαια, μια κυρία της ηλικίας μου, εγώ δλδ, μεταβάλλομαι σε ύαιναι και του απαντώ όπως του χρειάζεται. σε μένα το λέει, που ζούσα στο εξωτερικό 20 χρόνια, που ήρθα εδώ γιατί εδώ είναι η πατρίδα μου και η ταυτότητά μου, που αγαπώ τη δουλειά μου, που κάνω ό,τι μπορώ! ο τύπος βέβαια έγινε λούης στη συνέχεια.
ημέρα πένθους σήμερα. όχι για τη 17 νοέμβρη 1973. για τις μέρες νοέμβρη 2014.
χτες ο κ. Αλιβιζάτος γράφει στην καθημερινή (16.11.2014, σελ. 22) : ''Για " απαράδεκτη κλιμάκωση αυταρχισμού" μίλησε στη Βουλή ο συνήθως πιο συγκρατημένος κ. Θ. Δρίτσας, ενώ ο κ. Δημ. Τσουκαλάς δε δίστασε να χαρακτηρίσει τον Θ. Φορτσάκη 'πρύτανη των ΜΑΤ' και να τον συγκρίνει με τον Ευ. Σδράκα, δλδ τον θλιβερό εκείνο πρύτανη του ΑΠΘ, ο οποίος, επί δικτατορίας, είχε καλέσει τα τανκσ για να απομακρύνει τους φοιτητές από το πανεπιστήμιο"
και μετά ο κύριος Αλιβιζάτος συνεχίζει:
"Με τα ΜΑΤ βέβαια δεν μπορούν να πορευθούν τα πανεπιστήμια. ούτε όμως και με την ασυδοσία των όποιων περιθωριακών ομάδων".
συμφωνώ απόλυτα με αυτή την τελευταία παράγραφο.
θλίβομαι όμως με τον τίτλο που δίνει ο αγαπητος συνάδελφος στο άρθρο του αυτό: δίνει τον τίτλο 'ΟΙ μεγάλες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ'
δεν ξέρω τι σχέση έχουν αυτά που αναφέρει με τις ευθύνες του σύριζα.
ημέρα πένθους λοιπόν σήμερα. γιατί τα ματ, η αστυνόμευση, ο πατερναλισμός, φαίνονται να συμβουλεύουν ανθρώπους που δημοκρατικά κατακτούν αξιώματα, και προφανώς κάτι, κάποιο σκάλωμα συμβαίνει, και λειτουργούν, έστω και κατά λάθος, δικτατορικά.
ημέρα πένθους.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

ενθύμια, θυμοί, και χαμόγελα

χμ, το έχασα. ποιο; θα μου πείτε. αυτό που έγραφα...
ή μήπως έχασα ένα κομμάτι της ζωής μου επειδή δεν το κατάλαβα;
ή μήπως το κέρδισα επειδή δεν το κατάλαβα, κι επειδή έτσι, τελικά, φάνηκε το μεγαλείο του καθενός...
σκέφτομαι τον χάινριχ χούσμαν, που μου έλεγε γελώντας ότι τον βάφτισαν μέσα σε κολώνια, μιας και μιλούσαμε γαλλικά, και η κολώνια στα γαλλικά λέγεται eau de cologne. ο heinrich hussmann γεννήθηκε στην κολωνία το 1908. να το βιογραφικό του:


Born: December 16, 1908 - Cologne, Germany
Died: November 8, 1983 - Brussels, Belgium
The distinguished German musicologist, Heinrich Husmann, studied musicology with Ludwig at the University of Göttingen, and with Hornbostel, Schering, Wolf, and Blume at the Humboldt University in Berlin. He received his Ph.D. there in 1932.
In 1933 Heinrich Husmann was appointed assistant lecturer at the musicological institute at the University of
Leipzig. He completed his Habilitation there in 1941, and then was made its acting director in 1944. He completed a 2nd Habilitation at the University of Hamburg in 1948. He organised its musicological institute in 1949, was a reader there from 1956 and a professor from 1958. In 1960 he became a professor of musicology at the University of Göttingen.
Heinrich Husmann's books include: Funf- und siebenstellige Centstafeln zur Berechnung musikalischer lntervalle (Leiden, 1951); Vom Wesen der Konsonanz (Heidelberg, 1953); Einführung in die Musikwissenschaft (Heidelberg, 1958); Grundlagen der antiken und orientalischen Musikkultur (
Berlin, 1961).Source: Baker’s Biographical Dictionary of 20th Century Classical Musicians (1997) Contributed by Aryeh Oron (July 2007)
 για τα 60 του χρόνια, έγραψαν, διαπρεπείς μουσικολόγοι από όλα τα μέρη του κόσμου, έναν τόμο γι'αυτόν:


Becker & R. Gerlach, editors: Speculum musicae artis: Festgabefiir Heinrich Husmann (Munich, 1970)

είχε σταθεί για χρόνια επτά μέντοράς μου. αιωνία του η μνήμη, θα ξαναγράψω πάλι και πάλι γι'αυτόν.
μουσικολόγος ειδικευμένος στη μεσαιωνική μουσική, κυρίως την ανατολική, αλλά με εντελώς απόλυτες γνώσεις και για το γρηγοριανό μέλος, και χίλια δυο άλλα, είχε στην ελλάδα δυο αγαπημένους φίλους: τον σίμωνα καρρά, τον αείμνηστο, και τον πολύ φοβερό ιεροψάλτη αγγελόπουλο, τους είχα γνωρίσει και τους δυο, μαζί του και μαζί με τον αδελφό μου.
είχε αντίθετες απόψεις, με κάποιον άλλον, έλληνα μουσικολόγο, φοβερό επίσης επιστήμονα και ιεροψάλτη, τον στάθη, καθηγητή πανεπιστημίου.
μια φορά που είχε έρθει ο γρηγόρης στάθης, ιεροψάλτης χοράρχης με τη χορωδία του στις βρυξέλλες, ο χούσμαν με είχε πάρει μαζί του να πάμε στο ρεσιτάλ που είχαν δώσει στη μητρόπολη των βρυξελλών, τον γοτθικό ναό σάν μισέλ...
αχ, που είναι τα χρόνια, τα ωραία χρόνια, που είχες λουλούδια μεσ' στην καρδιά, κλπ κλπ.
με πήρε σχεδόν από το χέρι, για να συγχαρούμε μαζί το στάθη και τη χορωδία του.

είχαν ακριβώς αντίθετες αντιλήψεις για θέματα μουσικής.
ο στάθης, καλή του ώρα, δε θέλησε να δώσει το χέρι στο χούσμαν, γελάω που το σκέπτομαι, γιατί τον ξέρω το στάθη και τον αγαπώ, και την αείμνηστη γυναίκα του, και τη μια από τις κόρες τους.
ο στάθης είναι φοβερός μουσικός, ιεροψάλτης και μουσικολόγος. γεννήθηκε το 1939, ο χούσμαν γεννήθηκε 30 χρόνια πριν, το 1908. ο γέρος πλέον και σοφός χούσμαν, παρόλο που δε συμφωνούσαν σε πολλά, πήγε να τον συγχαρεί, κι ο φίλος τώρα στάθης, αρνήθηκε τότε, νέος ων και σπαθάτος, να του δώσει το χέρι!
όπως καταλαβαίνετε, αυτό έγινε σιγά σιγά ένα μεγάλο μάθημα για μένα.
μου καρφώθηκε και δε μου ξεκαρφωθεί ελπίζω ποτέ, ότι,
μπορείς να είσαι εναντίον μιας θεωρίας ή μιας τοποθέτησης, μπορείς να διεκδικείς ότι με τα επιχειρήματά σου έχεις δίκιο, ή μπορεί και να κάνεις και λάθος επιμένοντας. 

ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ.
ΣΗΜΑΣΊΑ ΈΧΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΗΝ ΈΡΕΥΝΑ

και να παίζεις με τις αλήθειες, τα επιχειρήματα, τα ευρήματα, τα ευφυολογήματα καμιά φορά, τους κοινούς τόπους, τις ιδέες, τις ιδεολογίες, χωρίς να καταδικάζεις κανέναν!!!

να κι εγώ τώρα, κοντά στα εξήντα.
χτες, προέδρευα σε μια ημερίδα, όπου ένας υπέροχος μουσικολόγος και μουσικός, ο Nidaa Abou Mrad, εξέφραζε γνώμες που δεν ανταποκρίνονταν στη σκέψη όλων. κάποιοι από το ακροατήριο εξέφρασαν τις δικές τους γνώμες.
τι να σημαίνει αυτό;
ότι είχε άδικο ο ομιλητής; όχι βέβαια. ότι είχαν άδικοι οι παρεμβαίνοντες; όχι βέβαια!
τι να σημαίνει λοιπόν αυτό;
ότι, με το διάλογο προοδεύει η επιστήμη.
και: ότι η άγνοια χαλί πρέπει να γίνεται, να το πατάμε για να προχωράμε. το χαλί αυτό είναι ζεστό το χειμώνα και δροσερό το καλοκαίρι.
η άγνοια είναι κάτι που πρέπει πάντα να το παίρνεις με το μέρος σου, να το θεωρείς δικό σου, κι όχι να γελάς ειρωνικά και να νομίζεις ότι η άγνοια είναι μακριά σου.

να, αυτά ήθελα να πω.
πέρασα υπέροχα χτες. όντως.