Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ένα στιγμιότυπο. τρίτη ηλικία και οικονομικά.

παραμονές της 28ης οκτωβρίου είχα πάρει το μετρό, και έβγαζα εισητήρια στο αυτόματο μηχάνημα, δίπλα στο ατμ της εθνικής τράπεζας.
εκεί βρισκόταν αυτός ο γέροντας, με παλτό και καπέλο, πρόσωπο σοβαρό με χοντρό κοκκάλινο σκελετό, γύρω στα 75 τον έκανα εγώ.
σκέφτηκα πως σιγά σιγά στη γιορτή αυτή που κάποτε βλέπαμε τους παλιούς αγωνιστές να βάζουν στεφάνι στους φίλους που έχασαν, τώρα πια η γενιά αυτή θα είναι όλο και πιο σπάνια. το παιδάκι που είμουν κάποτε κι άκουγα ιστορίες τους, έχω γίνει πια μεσόκοπη.
με αιχμαλώτισε ωστόσο η δυσκολία που είδα.
ο γέροντας αυτός απομακρύνθηκε από το μηχάνημα, καθώς, διαγωνίως (σε άλλη ουρά εγώ) είδα τι έγινε.
το μηχάνημα τον πληροφόρησε ότι δεν έχει χρήματα.
κοντοστάθηκε λίγο, μετά απομακρύνθηκε και πήρε τη θέση του κάποιος άλλος που περίμενε να κάνει ανάληψη.
ο γέροντας καθόταν λίγο πιο κει ακίνητος, σχεδόν αποσβωλομένος.
σαν να τον είχε λούσει παγωμένο νερό.
σκέφτηκα πως την κρίση της οικονομίας που δημιουργήθηκε τώρα την πληρώνουν μερικές φορές πολύ άδικα, άνθρωποι σαν κι αυτόν.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

η ομορφιά. 2.

2; πώς 2;
ε, θα καταλάβετε.
ένα ζευγάρι παπούτσια. δύο δεν είναι; ο λουκάς, ο πρώτος μου γιος, ήταν 8 χρόνων και πήγαμε σ' ένα τσίρκο με ένα άλλο αγοράκι. περιμέναμε γύρω από τη σκηνή, βλέπαμε παπούτσια σε μια βιτρίνα, και ο μικρούλης μέλωνε κατά κυριολεξία τα παπούτσια, παρόμοια με του φίλου του, που σε κάθε βήμα έβγαζαν φωτάκι. ήταν της μόδας τότε.
του εξήγησα κάτι, το κατάλαβε τόσο καλά, που ποτέ δεν ξανααναφερθήκαμε σ' αυτό:
λουκά, αυτά τα παπούτσια κάνουν 15.000 δρχ. τα παπούτσια χωρίς φωτάκια κάνουν 5.000 δρχ και είναι το ίδιο καλά. κι υπάρχουν την ίδια στιγμή παιδιά που δεν έχουν παπούτσια καθόλου. δεν είναι λοιπόν καλύτερα, αν έχουμε 15.000 δρχ (και τότε είχαμε), να δώσουμε τα μισά για παπούτσια άλλων παιδιών, παρά να τα δώσουμε μόνο για μάς;
δεν είναι πιο δίκαιο;

ήταν.

είναι.

αυτό ήταν μια πρακτική του σπιτιού μας, και κάποιος μας την είχε μάθει.
ένα πρόσωπο, που ήταν πρός-ωπο πάντα. ένα μέτ-ωπο καθαρό.
ένα ζευγάρι μάτια γεμάτα καλοσύνη και σοβαρότητα.
γεμάτα κούραση και αξιοπρέπεια που τη μοίραζε όπως οι ζάπλουτοι μοιράζουν λίρες τη μέρα της γιορτής τους.
εκείνη μοίραζε αξιοπρέπεια κάθε μέρα.
γιατί γιόρταζε κάθε μέρα με τη χαρά των άλλων.
αυτή, μας είχε μάθει να μοιραζόμαστε κυρίως μ' αυτούς που δε γνωρίζουμε.
που στέκουν 'μέσα', τόσο 'μέσα', που πεινάνε χωρίς να ζητάνε, που πονάνε χωρίς να φωνάζουν, που ζουν στη σκιά της φτώχειας χωρίς πολλά πολλά.
όσοι την ξέραμε, ακολουθούσαμε το παράδειγμα που μας είχε δώσει.

στο σπίτι μας, σε εμφανές μέρος, υπήρχε και υπάρχει ένας πλαστικός, ευτελέστατος κουμπαράς.
κάποια ρέστα από ψώνια, μια πεταμένη δεκαρούλα, ένα ευτυχές γεγονός που μας γεμίζει χαρά και κάτι θέλουμε να μοιραστούμε, ένα καθημερνό βλέμμα για κάποιον που δε γνωρίζουμε γιατί δε βγαίνει στο φως, μια σκέψη ότι κάποτε κι εγώ ήθελα να ζητιανέψω, όταν έπρεπε να πάμε αμερική το σεραφείμ για την καρδούλα του, μα ήρθαν τα πράγματα έτσι και δε χρειάστηκε πολύ, μόνο λίγο, να ζητιανέψω. και τόσες άλλες σκέψεις μπορεί να κάνετε κι εσείς, παρόμοιες, μικρές, χαζούλικες, ή μεγάλες και σοβαρές για ό,τι σας περνάει από το κεφάλι.
προς το νοέμβρη κάθε χρονιάς, αυτός ο κουμπαράς, περίπου γεμάτος, αναλόγως τα κέφια, τα οικονομικά, κλπ κλπ, πήγαινε στα χέρια που όριζε εκείνη. πλήθος τέτοιοι κουμπαράδες έφθαναν από φίλους.
τα χρήματα γίνονταν πολλά.
άλλοι άνθρωποι, που είχαν εξακριβώσει τη σιωπηλή φτώχεια και δυστυχία, είχαν καταλόγους. ποιος που θα τον πέταγαν από το σπίτι γιατί δεν πλήρωνε νοίκι, ποιος που είχε μεταφερθεί στην πόλη μ'έναν άρρωστο από το χωριό του, ποιος που δεν τόλμαγε να δει στη φυλακή το παιδί του, ή τον φαντάρο του στο στρατό γιατί ντρεπόταν να μην έχει μία, ο κατάλογος είναι πολύ μακρύτερος από ό,τι φανταζόσαστε.
τα χρήματα του κουμπαρά γινόταν συστηματική και άρτια πράξη.
ένα περιστατικό που ίσως δεν το σκεφτόμαστε εύκολα, είναι η φτώχεια που δέρνει οικογένειες φυλακισμένων, και προκαλεί εντάσεις και απόρριψη: αυτός που είναι μέσα θέλει, θέλει, θέλει...
κι οι δικοί του που είναι απέξω δεν έχουν, δεν έχουν, δεν έχουν... γιατί ... σκεφτείτε λίγο! κι έτσι αρχίζει η απόρριψη κι η φυλακή γίνεται σχολείο για άλλα πράματα...
να βρεις λοιπόν την οικογένεια. να την ντύσεις, να τη φροντίσεις. να της πληρώσεις ξενοδοχείο να ρθεί στην άλλη πόλη, να δει το δικό της, να έχει να του δώσει κι εκείνου, να γλυκάνει για όλους η πίκρα της καταστολής, της ανέχειας, της παραβατικότητας.
αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.
φέτος ο κουμπαράς που είχα στο σπίτι παραβιάστηκε για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, πάνω από 20, που έχω έναν τέτοιο κουμπαρά! άλλοτε θα σας πω γιατί παραβιάστηκε, και από ποιον.
και να, ένα πρόσωπο από το διαδίκτυο, που δεν ήξερε τίποτε για όλα αυτά, μου έφερε...
μου έφερε.
κάτι.
και για να δεις αυτή την ομορφιά, δε γίνεται να είσαι ένας. θέλει 2, και το 2 γίνεται πολύ παραπάνω.
καταλάβατε;
καλημέρα σας.
σίγουρα οφείλω και συνέχεια.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

κι άλλες ιατρικές χοντράδες. ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ...

αχ τι ωραία!
δεν έχω ακόμη πεθάνει. μην ανησυχείτε, θα γίνει. πάντως, καλώς ή κακώς, στα 55 μου, είμαι εδώ και λίγα χρόνια μια εμμηνοπαυσική κυρία τρομερά, απίστευτα γοητευτική!!!
παρά τη γοητεία μου, όταν ήμουν λιγότερο από ενός έτους, υπέστην ακτινοβολία στο λαιμό.
στα 20, απέκτησα ένα ψυχρό όζο στο θυρεοειδή, με είχαν ετοιμάσει ότι θα κάνω χειρουργείο και μετά χημειοθεραπείες, τελικώς η βιοψία δεν ήταν κακιά, στα 28 έκανα όζους και στο άλλο κομμάτι του ίδιου αδένα, πάλι οκ η βιοψία.
στα 35-40 μου πάω στο λαϊκό. μου εξηγούν ότι πρέπει απαραιτήτως να χειρουργηθώ γιατί 'σε ακτινοβολημένο τράχηλο, με την εμμηνόπαυση, 100% καρκίνος στο θυρεοειδή, δεν το συζητάμε!'
λέω: τότε γίνεται να γίνει το χειρουργείο κατά τις διακοπές; ναι.
πάω τότε.
-λοιπόν, αποφασίσατε;
-νομίζω δεν έχω περιθώρια, έτσι δεν είναι;
-έτσι. καθήστε λοιπόν.
κάθομαι.
εξετάζει.
-λυπάμαι, δεν γίνεται χειρουργείο! έχει πολλές συμφύσεις.

πήγα να της πω: δε μας χαιρετάς, ρε νταλάρα, μας πρήζεις πως θα πεθάνουμε από καρκίνο αν δε χειρουργηθούμε και μετά μας λες ότι δεν γίνεται να χειρουργηθούμε. σα δε ντρέπεσαι! πού τις βάζεις τις ευαισθησίες απέναντι στον ασθενή;
ε, γιατροί, τι λέτε;

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

ασθένεια αρρώσεια, ιδιαιτερότητες, ευαισθησίες και ρατσισμός.

λοιπόν, όταν ο σεραφείμ, που είναι σήμερα 16 χρόνων κοντά, είχε πάει σε καρδιοχειρουργό καθηγητή πανεπιστημίου, γύρναγε χαρούμενος γύρω από το υπέροχο γραφείο. ήταν τα πρώτα σίγουρα τρεχαλιτάκια ενός 14μηνου μωρού.
ο γιατρός, βλέποντας τις εξετάσεις της καρδούλας του, μου είπε: αυτό το παιδί δεν πρέπει να χειρουργηθεί σήμερα, πρέπει να χειρουργηθεί χτες, και φταίτε εσείς! αυτό το παιδί αυτό δε θα βγει από το "μηχάνημα" (δε θυμάμαι πώς το έλεγε, το έχω ξεχάσει)
του λέω: μου λέτε: δε θα βγει από το μηχάνημα και πρέπει να το χειρουργήσουμε και δε θα βγει από το μηχάνημα; τότε, γιατί να το κάνουμε;
ο γιατρός μου εξήγησε, και στο τέλος σαν γκουρού με όλη την κακία ενός στραβογαμημένου ανώμαλου, πρόσθεσε:
ΈΤΣΙ ΈΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ!
(μεταξύ μας, ούτε τώρα δεν του εύχομαι να πάει να γα..., πάει πολύ για ένα τέτοιο τύπο.

είμαι κακιά.

επιτρέπεται όμως γιατροί. εν ονόματι σχετικής (απ' ό,τι φαίνεται πολύ σχετικής) αλήθειας, να μιλάνε έτσι; να κατεδαφίζουν ελπίδες που οι συγγενείς έχουν ανάγκη για να συμπαρασταθούν στους δικούς τους;

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

πόσο μικρός είναι ο κόσμος!!!

σ' αυτόν τον τόσο μικρό πικρό κόσμο,
έλαβα μια πρόσκληση για ένα συνέδριο.
στα αγγλικά, με το γουιθάουτ στη μέση του. και γουίθ, και άουτ. ωραία λέξη.
λέει λοιπόν:

A World without Walls 2010

"An International Conference on Peace building, Reconciliation and Globalization in an Interdependent World"

(Berlin, 6th - 10th November 2010)

Held on the 21st Anniversary of the fall of the Berlin Wall


ένας κόσμος χωρίς σύνορα. συγγνώμη, ένας κόσμος χωρίς τοίχους. σ' αυτόν τον μικρό κόσμο με τα πιράνχας, έχω την τιμή να είμαι κι εγώ προσκεκλημένη. με απαύτωσε όμως ο τίτλος και το ενθύμιο. κόσμος χωρίς τοίχους γιατί γκρεμίστηκε το τείχος του βερολίνου. ενθύμιο συνέδριο. κι εγώ ρωτάω θυμωμένα: τόσο μικρός είναι ο κόσμος; επειδή σαρώθηκε αυτός ο τοίχος με τα μέτρα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τώρα γιορτάζουμε έναν ανεξέλεγκτο κόσμο; ξέρω, είμαι θυμωμένη, και μπορεί να τα λέω λάθος, ε, δεν έγινε και τίποτα.
μα επειδή γιορτάζεις εσύ την πτώση του τείχους σου, να μας μιλάς για τον κόσμο όλο...
το 'εσύ' είναι τα πιράνχας, δεν είναι οι γερμανοί, το 'εσύ' είναι ένα εκπτωτικό 'εμείς'/

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΜΑΣ
ΕΣΤΩ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΆ
ΈΝΑ : 'ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΤΕΙΧΗ.

θεωρούμε πως φτάνει το δικό μας γενέθλιο, που οφείλεται βέβαια αλλού, το δικό μας τείχος να έχει πέσει, τολμάμε στο ενθύμιο αυτής της πτώσης να αναιρούμε την ύπαρξη των άλλων.

A World without Walls 2010

"An International Conference on Peace building, Reconciliation and Globalization in an Interdependent World"

(Berlin, 6th - 10th November 2010)

Held on the 21st Anniversary of the fall of the Berlin Wall

ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΙΧΗ;

ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΔΙΧΑΣΜΈΝΗ;
ΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΙΣΡΑΗΛ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ;
ΟΧΙ.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΥΧΗ.
με την ανάγκη των πιράνχας.