Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

η αγάπη

η αγάπη είναι ένα ζαρζαβατικό που φυτρώνει όπου και να τη βάλετε: στο πάτωμα, στο ταβάνι, στο βλέμμα των ανθρώπων. και δε βγάζει μάτι πραγματικά, μα βγάζει μάτι μεταφορικά.
η αγάπη είναι ένα καρύκευμα που νοστιμεύει τα πάντα: έχετε φτιάξει σαλάτα; αν τα 'χετε κάνει όλα σαλάτα, αλλά έχετε βάλει αγάπη, όλα καλά!
και στο κρέας, η αγάπη το κάνει τέλειο: βλέπεις ένα γομάρι, ένα τέρας, μια κυράτσα ολκής, έναν αλήτη που ετοιμάζεται να ορμήσει, ε, μπορεί να γίνουν θαύματα άμα τον δεις με αγάπη.
η φίλη μου η μαίρη κάτι μου είπε για την αγάπη και μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι, ή μου έβαλε μουστάρδα στη μύτη, ό,τι θέτε πέστε.
τόλμησε να μου πει να μην ανακατεύω την αγάπη με τα κρεμμυδάκια και τα επιστημονικά άρθρα ή τις πραγματείς, γιατί δε γίνεται...
η μαίρη τα έχει μπερδέψει!
δε θυμάται πού να βάλει την αγάπη: πρίν ή μετά;
εγώ νομίζω πως ό,τι κι αν μαγειρεύουμε μπορούμε να τη βάλουμε και πριν, και μετά και στη μέση. παίρνει άλλη γεύση το πράγμα κάθε φορά, αλλά τι γεύση!
ΤΗ ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΝΤΆΝΙΑΣ.
γιατί αυτό που αγαπάς, το ψάχνεις περσότερο. θες να το δεις και έτσι και αλλιώς, να το ελέγξεις αν είναι στέρεο, καλό, σωστό, όπως όταν φτιάχνεις ένα σκαμνάκι για το παιδί σου ή το εγγόνι σου.
όταν αγαπάς αυτό που μελετάς, τότε ερευνάς καλύτερα: γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να μοχθήσεις, να ψοφήσεις στην κούραση για να το γνωρίσεις πιο καλά, να πάς κοντά του για να το δεις καλύτερα, και άρα, ως ερευνητής, στέκεσαι με μεγαλύτερη ταπείνωση και χαρά και προχωράς περσότερο απ' ό,τι αν δεν το αγαπούσες.
κι είναι και κάτι ακόμη, και πολλά άλλα, αλλά κι αυτό που θέλω να γράψω εδώ:
όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, το ψάχνεις περσότερο και το βαστάς ζωντανό, το δέχεσαι να αλλάζει εμπρός σου μέχρις ότου μπεις μέσα του και το κατακτήσεις. μα ακόμη και τότε, βλέπεις πόσο μικρός είσαι εσύ εμπρός σ' αυτό που θέλεις να κερδίσεις, και τότε, με ταπείνωση και χαρά βλέπεις και τι έχουν πράξει οι άλλοι για να γνωρίσουν αυτό που θες και εσύ να γνωρίσεις.
να γεννήσεις.
γνώση.
η αγάπη δεν οδηγεί ποτέ στο ψέμμα. σπαργανώνει τον μόχθο με την εξέλιξή του στη γνώση. κι έτσι, αλήθεια κι αγάπη πάνε μαζί.
αρχίζουν από άλφα, κι είμαστε πάντα στην αρχή.
αφιερωμένο στη μαίρη, που γίναμε φίλες γιατί αγαπάμε περίπου τα ίδια πράματα.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

η ευαισθησία.

λοιπόν, κοπυράιτ 2000 στην ετ1
ντοκυμαντέρ.
μόλις τελείωσε, για την ελευσίνα.
γλύκανε τα μάρμαρα που κόβανε ...
για την ελευσίνα.

στη γλώσσα που γεννήθηκαν

τίμια γλώσσα σου λέω, βάσταξε χρόνια
φόραγε αίμα που δε φαινόταν ποτέ
έκοψε χέρια κρατώντας ένα εχθρικό καράβι σε μάχη κι όχι ναυμαχία
ζήτησε να τον πετάξουν στη θάλασσα μα να τον ακούσουν πρώτα
μη λησμονάτε τη χώρα μου είπε χρόνια αργότερα
πληγώθηκε, δαγκώθηκε από φίδια, προδόθηκε από αλήθεια

τώρα σωπαίνει
πουλάει χοντ ντογκ και το βουλώνει
σημαιάκια και κονκάρδες στο εκεί πολυτεχνείο κι εδώ πουστοσυντεχνία του κερατά και μην ανησυχείς αφού βάλαμε τον τάδε να μιλήσει είναι σαν να γινε

ναι, είναι σαν να 'γινε
μα δεν έγινε. ΤΙΠΟΤΑ.

ποτέ δε γεννήθηκαν άνθρωποι με ψεύτικη γλώσσα
τους την κόψανε μετά
τους πήγαν σχολείο και τους έδειξαν πώς να σκύβουν το κεφάλι, χωρίς γλώσσα, μ' ένα τσιπάκι επανάληψη μέσα τους
τώρα;

τώρα οι σκηνές κουράστηκαν. τα μουλάρια στο στάβλο βγαίνουν στη θέση του οδηγού, ανησυχούν λίγο μα ξέρουν πώς έχουν αφιονίσει το πλήθος, έχουν ευνουχίσει το πλήθος
εδώ ένας θάνατος
εκεί ένας ξυλοδαρμός, ένα κεφάλι ανοιγμένο παιδί μου πρόσεχε
παραπέρα ένα όργανο της τάξης πουλάει κόκα
ο άγνωστος χ διακινεί πορνογραφία παιδιών μα δε γίνεται γνωστό το όνομά του. θέμα αρχής.
πιο κει μια πουτάνα που την πήρε πολιτικός χαμουρεύεται με τους επίδοξους αστέρες του αύριο
ο καλλιτέχνης τη φιλάει στο μάγουλο κι ο ιούδας φιλάει αυτόνε
εμένα με αφιονίζει το κάθε κοίταγμα
έχω κομμένη τη γλώσσα σα δούλα σε παλάτι, είμαι μέσα, βλέπω αίμα, έξω δε φαίνεται πια τίποτα.


θέλω την πύρινη γλώσσα πίσω.
αίμα πρέπει να βρω τον τρόπο να δώσω, για να την πάρω πίσω.
θα 'ναι η γλώσσα που γεννήθηκα.
Εσύ θα λες, κι εγώ πάλι, θα καταλαβαίνω, και θα ελπίζω.