ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΥΝΟΔΟΝΤΑ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (ΑΠΟΦΑΣΗ Δ.Σ. ΤΟΥ ΟΠΑΔ 426/2-3-2011)

Η πληρωμή δαπανών προς τους σφαλισμένους θα πραγματοποιείται πλέον αποκλειστικά μέσω τραπεζικού εμβάσματος.

Σας τονίζουμε ότι σε περίπτωση που το ποσό εμβάζεται σε τράπεζα διαφορετική την Πειραιώς(με την οποία συνεργάζεται ο ΟΠΑΔ), ο ασφαλισμένος πιθανόν να επιβαρυνθεί με τα έξοδα εισερχόμενου εμβάσματος που εφαρμόζει η τιμολογιακή πολιτική της τράπεζάς του (από πλευράς Πειραιώς η συναλλαγή είναι ανέξοδη).

Κατόπιν αυτού, για την κατάθεση δαπανών στον ΟΠΑΔ, παρακαλούμε μαζί με τα δικαιολογητικά να προσκομίζετε και φωτοτυπία λογαρισαμού τραπέζης στο οποίο πρώτος δικαιούχος είναι ο άμεσα ασφαλισμένος.

===============

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΙΚΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΔΑΠΑΝΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΥΠΟΒΑΛΛΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.

ΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ 3 ΩΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΕΦΘΑΣΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΑΡΓΑ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΕΝ ΚΑΝΩ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΔΟΠΑΤΑΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΤΟΥΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΑΠΑΘΕΙΑ.

ΕΕΕ!!!

ΦΤΑΝΕΙ.

με ποιο δικαίωμα προωθείται προς τους ασφαλισμένους δημοσίου η εμμονή να προτιμήσουν να έχουν ένα λογαριασμό στην τράπεζα πειραιώς γιατί αλλιώς θα πληρώνουν έξοδα εισερχόμενου εμβάσματος σε κάποια άλλη τράπεζα;

όταν είδα αναρτημένη αυτή την ανακοίνωση, στην οποία σημειωτέον διόρθωσα τα λαθάκια, ένιωσα να μειώνεται η ελευθερία όλων μας εκεί μέσα.

ζήτησα να καταθέσω ένα σημείωμα για να διαμαρτυρηθώ, με συνημμένη αυτή την ανακοίνωση.

το ξανθό υπαλληλάκι εκεί, μου είπε: 'εγώ δε δίνω αντίγραφο'.

της απάντησα: δε με ενδιαφέρει τι κάνετε εσείς. εγώ ζητάω αντίγραφο της ανακοίνωσης και όχι συναλλαγή μαζί σας.

πήγα στην προϊσταμένη.

ήταν ευγενέστατη, και προφανώς πολύ οργανωτική, όλα διεκπεραιωμένα, στο γραφείο της υπήρχε μόνο μια πολύχρωμη εφημερίδα και τίποτε άλλο.

της διάβασα την επιστολή που υπογράψαμε όσοι είδαμε την απαράδεκτη ανακοίνωση:

είμαστε ασφαλισμένοι του δημοσίου και έλληνες πολίτες κατά πλειοψηφία. θεωρούμε απαράδεκτο, εκτός από την ταλαιπωρία απαράδεκτης αναμονής, να

1. πρέπει να έχουμε συναλλαγές και αριθμό τραπέζης στην Τράπεζα Πειραιώς, αλλιώς να πρέπει να επιβαρυνθούμε όπως λέει η ανακοίνωσή σας στο πρωτόκολλο.

2. για ποιο λόγο, κάθε φορά που ερχόμαστε σε συναλλαγή μαζί σας, πρέπει, πλην των ιατρικών, να χρειαζόμαστε και άλλα έγγραφα όπως τώρα μας ζητάται φωτοτυπία βιβλιαρίου τραπέζης;

είναι άδικο.

αυτό γράφτηκε πρόχειρα εκείνη την ώρα και υπογράφηκε από μένα και άλλα δώδεκα άτομα που μαζεύτηκαν γύρω μου.

η προϊσταμένη, όταν της είπα ότι αν δεν έχει άλλο αντίγραφο της ανακοίνωσης να μου δώσει θα αναγκαστώ να το πάρω εγώ, της φάνηκε υπερβολικό το γράμμα μου, πως αποκλείεται να γράφει έτσι η ανακοίνωση.

είχε βέβαια την καλοσύνη να πάει να τη δει, να τη διαβάσει, και να μου δώσει φωτοτυπία, εξηγώντας ότι έγινε μειωδοτικός διαγωνισμός και κέρδισε η τράπεζα πειραιώς.

εγώ εξήγησα ότι δεν έχω τίποτε εναντίον της τράπεζας πειραιώς, αλλά είναι αδύνατον τα συμφέροντα του οπαδ να αποκτούν μονοπωλιακό χαρακτήρα ενάντια στην ιδιωτική πρωτοβουλία του κάθε πολίτη σε συναλλαγή με το δημόσιο, που, έμμεσα, για να μη χάνει χρήματα, καλείται να έχει αριθμό λογαριασμού σ' αυτήν την τράπεζα.

τι σόι μειωδοτικός διαγωνισμός εμπλέκει και ποινικοποιεί εμάς τους πολίτες;

ας πληρώνει το ίδιο το οπαδ, αν δε θέλει να χρεώνει και να χρεώνεται από τράπεζες, ξέρω γω;

κατέθεσα αυτή τη διαμαρτυρία στον οπαδ αγίας παρασκευής και κράτησα αντίγραφο.

παρακαλώ πείτε μου ιδιωτικά ή δημόσια πώς θα βρω το δίκιο μου, κι εγώ και τόσοι άλλοι.

μες στην υπόγεια την ταβέρνα. 3ος όροφος, οπαδ. υπαδ. άδης.

μη με μαλώσετε, βρίζω: γαμώτω!

γαμώτο.

την τετάρτη πήγα γούναρη 60, οπαδ αγίας παρασκευής.

ο ελεγκτής δεν ενέκρινε τίποτε.

μπορεί να είχε δίκιο, δε με γνώριζε, δεν είχε τίποτε εναντίον μου.

μια μαμά τριών παιδιών, εργαζόμενη, με κάποιο μορφωτικό επίπεδο μάλλον σίγουρο, γνωστή για το χαμόγελό της στους γύρω της, πρέπει να βάλει γυαλιά για να μη φαίνονται τα δάκρυα.

κατάθλιψη; εμμηνόπαυση; γελάστε όσο θέλετε.

μάλλον δεν είχα κατάθλιψη, αφού έτρεξα την ίδια μέρα, πήγα στα κεντρικά,

ο άλλος γιατρός στο άλλο οπαδ, ούτε αυτός με γνώριζε. κοίταξε τα χαρτιά, ό,τι έδειξα και στον προηγούμενο, και αυτός τα ενέκρινε όλα. μου είπε να βιαστώ να τα υποβάλλω μπας και πάρω κανένα φράγκο.

αυτό έγινε την τετάρτη.

την πέμπτ, μετά τα μαθήματα, έπαιρνα τηλέφωνο σε όλη την ελλάδα, ή σχεδόν: χαλκίδα, ναύπλιο, πύργος, αμαλιάδα, πάτρα.

έτσι το σάββατο βρέθηκα στην αμαλιάδα!!!

ναι, στην αμαλιάδα. γιατί στην αμαλιάδα εκτελούσαν ακόμη συνταγές του οπάδ, και το 600σάρι φαρμάκων του μικρού μου γιου, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ

ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ,

και στην αμαλιάδα βρέθηκα για να πάρω τη δωρεάν θεραπεία μηνός για χρόνιο νόσημα.

προηγουμένως ο φίλος μου ο χρίστος ο γιατρός είχε πάει σε μεγάλο κρατικό φαρμακείο της αθήνας, που λένε ότι θα έπαιρνα τα φάρμακα. μα η λίστα οπαδ είχε μόνο για καρκινοπαθείς. τα φάρμακα του σεραφείμ δεν ήταν μέσα στη λίστα. πού να τα βρώ;

πήρα τηλέφωνο το διευθυντή του οπαδ. βέβαια δεν τον βρήκα. ευγενικά μου είπαν να ξαναπάρω, πως βέβαια, υπάρχουν κι άλλα χρόνια νοσήματα, βέβαια, κάτι πρέπει να γίνει.

άντε μην πω.

γιατί ενδιαμέσως, για τα μισά φάρμακα του δεκαπενθήμερου πλήρωσα ήδη, 65+65+33...

συν τον ψυχολόγο για το σχολείο.

συν τα μαθήματα κοινωνικών δεξιοτήτων το απόγευμα.

πρέπει και να τρώμε σ' αυτό το σπίτι.

σήμερα λοιπόν κατέβηκα στον οπαδ, κεντρικά.

πήγα αχαρνών 96.

ανέβηκα στον 3ον όροφο.

με υποδέχτηκαν φωνές:

ΕΕΕ ΠΟΎ ΠΑΣ, ΠΏς ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ, ΠΡΟΣΕΧΕ!!!!

ΉΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ.

έφτιαξα με δυσκολία τα χαρτιά για να τα καταθέσω. στο γραφείο 9. όχι, πριν πηγαίνετε στο 2.

στο 2 σας δίνουν τη βεβαίωση για συμπλήρωμα.

τα χαρτιά στο 6.

πραγματικά θύμιζε αστερίξ και οβελίξ στη ρώμη και τη γραφειοκρατία της.

άρχισα να μετράω κόσμο στο διάδρομο. στην ουρά.

περνούσα και άκουγα βρισίδια.

οι περισσότεροι έβριζαν.

πατρίδα, πατρίδα, τι απομένει από σένα...

η αξιοπρέπεια του καθενός στον απόπατο του κράτους.

μετρώντας έφτασα στο 50.

είχε πάνω από 50 ανθρώπους να περιμένουν σ' ένα διάδρομο στενό χωρίς παράθυρο.

θυμήθηκα το βάρναλη, και τους άθλιους του ουγκώ.

περνώντας τον αριθμό 50 έπαψα να μετράω. δε θέλησα καν να ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ.

έφυγα χωρίς προσανατολισμό.

βρίζοντας κι απορώντας, ακούγοντας κι άλλους να βρίζουν.

αυτό, είναι κράτος;

κατέβηκα στην αχαρνών. μπήκα σ' ένα ινδικό μαγαζάκι κι αγόρασα με 5 ευρώ μια πουκαμίσα. έτσι, για να ηρεμήσω.

γύρισα σπίτι.

α, πριν, ξέρετε, για να φτάσω εκεί, χρειάστηκε να πάω μεγάλη διαδρομή με τα πόδια.

είχαν λέει βάλει βόμβα στο εφετείο, το τρόλει δεν περνούσε...

ποια υπόγεια ταβέρνα...

όλα άθλια.

καλημέρα,

σ' όσους μπορούν.

ελένη κονδύλη

παιδαγωγικό πείραμα

πέμπτη πρωί, ώρα 9 παρά. το μάθημα αρχίζει στις 9, άντε πάντα τηρώ το ακαδημαϊκό τέταρτο, το έχω μάθει πλέον.

είσαι για ένα θεατρικό; λέω σε μια πιτσιρδέλα. της απέσπασα να συγκατανεύσει.

μπήκα στην αίθουσα, τα παιδιά ήταν λίγα, υπήρχε και απεργία των μέσων μεταφοράς.

καλημέρα. έχετε σας παρακαλώ την καλοσύνη να βγείτε για δυο λεπτά έξω και να περιμένετε; είπα στα παιδιά. όσο για σας, και στράφηκα στη συνενοημένη φοιτήτρια, εσείς παρακαλώ να μείνετε, έχουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

τα παιδιά βγήκαν και περίμεναν.

εμείς μέσα αρχίσαμε τις φωνές,. πρώτη εγώ δλδ, και τι αυτό, και γιατί το κάνατε, και ξέρετε ποια είμαι γω, και μπαμ και μπουμ, και 'διαμαρτύρομαι κυρία, πώς τολμάτε, μα ασκείτε βία', μα δεν είναι δυνατόν, κλπ κλπ κλπ μην τα πολυλογώ.

το πράγμα βάστηξε δυο τρία λεπτά.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΞΩ.

ανοίξαμε την πόρτα.

ρώτησα: δεν ακούγατε τίποτα;

-φανταστήκαμε ότι το κάνατε αστεία.

- κι αν μου τη βίδωνε, κι όντως το έκανα στα σοβαρά;

κλειστή πόρτα.

είχαμε λίγο λιβύη. μέτά η πόρτα έκλεισε. μετά είχαμε λίγο ιαπωνία.

τώρα ξαναέχουμε λίγο λιβύη. μετά η πόρτα θα κλείσει, θα δούμε κάτι άλλο.

Η ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ ΝΩΡΙΣ. ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ.

ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΕΤΑΙ.

ΟΧΙ Ως ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΥΣΗ.

ως απανθρακωμένη, νεκρή φύση, που την κοσμούν οι φιλτραρισμένες πληροφορίες και οι κλειστές πόρτες.

μαθαίνουμε την παθητικότητα, την αμηχανία, τη σιγουριά ότι ο κόσμος εξελίσσεται χωρίς εμάς.

η τρομερή εξαθλίωση

φαρ ουέστ, σκόνη, ρυθμική καουμπόικη μουσική, μια πιστολιά κι ένας νεκρός.

ο άλλος, φόβος και τρόμος της άγριας δύσης.

ένας βλάχος με κουβέρτα. ένας κακόμοιρος καμπόσος. ο γιος του έδειρε σε ελβετικό εστιατόριο τη συνοδό του, τον πέταξαν έξω, κι ο βλάχος με την κουβέρτα έστειλε πίσω τον πρεσβευτή της ελβετίας...

ο κόπανος, πριν λίγα χρόνια, έγινα ξανά δεκτός στην ιταλία. για πρώτη φορά μετά απίστευτα χρόνια έσφιξε το χέρι του πρόντι.

εκείνη την ώρα, μια ευπρεπής λίβυα, θέλησε να του μιλήσει για το λαό του. κι αυτός, χωρίς να πει λέξη, έσφιγγε το χέρι του πρόντι τόση ώρα όση χρειάστηκε στη συνοδεία του για να απομακρυνθεί μια για πάντα η τολμώσα γυνή.

τώρα, δήλωσε πως θα γίνει μάρτυρας. εννοούσε μάρτυρας της γενοκτονίας του ίδιου του λαού του, μάρτυρας σφαγής αμάχων μέσω μαχητικών της ίδιας του της χώρας.

με τι να το συγκρίνω; με τη σφαγή στον ιππόδρομο του ιουστινιανού; τον ιουστινιανό του 6ου αιώνα, τον κατηγορούν ακόμη μερικοί, ξεχνώντας το πότε έζησε.

τον καντάφι;

κι αφού σφαγιάστηκαν τόσοι και τόσοι, κατόπιν εορτής, τα κοράκια του φαρ ουέστ μπήκαν να πάρουν μέτρα για τα κιβούρια.

της δικαιοσύνης, ήλιε νοητέ

και μυρσίνη εσύ

δοξαστική

μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου

τους στίχους θυμάμαι μόνο και ξεχνάω από πού κατάγομαι, κι αν έχω ρίζες, και ποια είμαι.

ένα μυρμήγκι καχεκτικό είμαι

με λένε παλαιστίνη, με λένε κύπρο, με λένε ελένη, με λένε λιβύη, με λένε χώμα.

χώμα και νερό, κι έχω γεννήσει παιδιά.

παιδιά μου είναι και τα τέρατα που μιλούν για δικαιοσύνη και σκέφτονται αποξένωση.

αίμα μου είναι το αίμα στο παιδικό μαξιλαράκι, ό,τι απέμεινε από το παιδί που πέθανε στον εμφύλιο της πατρίδας του.

στα χέρια μου τώρα η σημαία που δε σημαίνει πια τίποτα.

κανένας άνθρωπος μπροστά μου, δίπλα μου, πίσω μου, μαζί μου.

...

κι όμως,

στον εφιάλτη, ένας άλλος στίχος, τόσο μακάβριος, τόσο πονεμένος, τόσο, τόσο...

... περπατώντας η δόξα μονάχη....

στεφάνι φορεί...

χάθηκε ο στίχος, στη ζωγραφιά του λύτρα.

βούλιαξε στην αδιαφορία του διεθνούς ταμείου, οργανισμού, ονανισμού, αυνανισμού,

στη διεθνή σκέψη, πού διερωτάται ακόμη: ΠΩΣ;

ΠΏΣ, ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΡΥΦΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΘΑ ΣΥΝΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΟΡΑΚΙΑ ΝΑ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΩ ΜΑΣ.

στην ουσία, ούτε πράξη, ούτε σκέψη, από τους διεθνείς οργανισμούς.

στην ουσία, αναζήτηση άλλοθι για το μεγαλύτερο δηλητήριο των λαών,

την εξουσία.

ακριβώς αυτήν: την εξ- ουσία.

λυπάμαι.

όταν το σινεμά στέκεται ακριβώς στο ύψος ΜΑΣ

λοιπόν, λόγω βλακείας, δειλίας, χαζομάρας, ραστώνης, κούρασης, ελπίδας πως κάτι θα εξελιχθεί σ' αυτό το πράμα, έφτασα αισίως σχεδόν μέχρι το τέλος ενός εντελώς ηλίθιου έργου. βγήκα λίγο πριν το τέλος, φαντάζομαι, όταν πλέον η απαξίωση του θεατή ήταν τόσο πλήρως ολοκληρωμένη, που μόνο όντως προς το τέλος πρέπει να είχε φτάσει.

μιλάω για τα μικρά αθώα ψέματα και τη μεγάλη κοτσάνα να αποκαλούν κινηματογραφικό έργο αυτό το πράμα.

ένιωθα σαν να είμαι με τις δικές μου ηλίθιες και αποτυχημένες φιλίες της κοινωνίας που περιγράφει, που ώρες ώρες έμοιαζαν σε αμηχανία, ψυχαναγκασμο και άδειασμα, σαν κι αυτό που είναι το θέμα αυτού του έργου.

ποιο το νόημα μιας τέτοιας αηδίας;

ά δέ ητοίμασας, τίνι έσται;

η σύγχρονη ανάλυση κειμένων, πώς να τη πώ; η σύγχρονη 'αναλυτική';

σκασίλα μου για τ' όνομα. είναι κάτι κακόγουστο κι αφηρημένο, γυμνό και τσιπαρισμένο, μασκαρεμένο με ονόματα και άντε μη βρίσω πάλι, σε σχέση με την ανάλυση κειμένων έτσι όπως αυτή κυκλοφορούσε στη μεσογαία, τη γη ανάμεσα στο ιόνιο και τη μεσοποταμία τους χρόνους πριν τους λεγόμενους μοντέρνους. και στο βυζάντιο, και στους άραβες, το μεγαλείο της ανάλυσης κειμένων δεν ξεπερνιέται παρά μόνο με μια υπόκλιση και πλήρη αποδοχή πως μέσω αυτού μαθαίνεις να γίνεσαι σοφός.

κοιτάχτε τώρα, σ' αυτή την ευαγγελική φράση μόνο αυτά που γράφει.

όχι από πού προέρχεται, πού είναι κατάληξη και ποιας παραβολής κλπ, όχι.

μείνετε σ' αυτή την πρόταση έτσι όπως είναι: μ' ένα ερωτηματικό. τίποτε άλλο.

τίνι έσται τα πυρηνικά εργοστάσια, οι σύχγρονες αντιλήψεις ότι όλα ξεπερνιούνται με τον ανθρώπινο μόχθο.

τίνι έσται;

αυτό το τίνι έσται, δε μοιάζει λίγο με την αυτοκτονία του αμερικανού πιλότου μετά την πτήση του στο ναγκασάκι ή τη χιροσίμα;

αλήθεια, ο καθένας από μας, τι αφήνει πίσω του;

υγ. είμαι άρρωστη (θα μου πεις: ευτυχώς που το λές κυρά μου, με τις βλακείες που γράφεις), και θα έχουμε και βραχεία νοσηλεία για το γιο μου σήμερα.

μα αυτό το τίνι έσται; με καίει σα θειάφι μέσα μου.

η σκέψη μου στο λαό της ιαπωνίας που δοκιμάζεται απειλητικά για όλους μας. ο λαός της ιαπωνίας είμαστε εμείς. ο καθένας μας, ο κάθε τόπος, θα μπορούσε να είναι τόσο ευάλωτος στο παν της φύσης.

ας δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι.

συντριβή παντού. κάτι άλλο χρειάζεται σ'εμάς, για να ζήσουμε.

μου είπαν να γράψω...

κάτι τουλάχιστον για τους άραβες.

κι εγώ σκύβω το κεφάλι, γιατί μπροστά στην αλήθεια του άλλου που ίσως γίνεται και δική σου, δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα.

η σκέψη σταματάει μπροστά σε εικόνες, διακόπτεται από εικόνες, ερμηνείες, πληροφορίες, από την ίδια την ιστορία, από την έλλειψη της γνώσης της και από την απορία: πώς είναι ένας τόπος χωρίς ιστορία;

μπορεί να είναι ένας τόπος όπως στα κινηματογραφικά έργα: ένα γουέστερν, άνθρωποι από το πουθενά, δυο όπλα, ένας ζωντανός κι ένας νεκρός, κι ένα τοπίο φαρ ουέστ, φαρ... τόσο φαρ.

μια πλατεία απελευθέρωσης στην αίγυπτο.

ένα πανεπιστήμιο με δακρυγόνα στην τυνησία

βασαντιστήρια παντού.

θάνατοι που φυτρώνουν σαν κοράλια και μαργαριτάρια στις χώρες του κόλπου

φυλακές τρομερά υποσχόμενες στη σαουδία.

τι σχέση αλήθεια έχει η τόση βία με την ιστορία αυτών των λαών;

ναι, τους θανάτους της αλγερίας τους περιέγραψε ο καμύ, ο σαρτρ, τότε που η επανάσταση οδηγούσε στην ανεξαρτησία.

ιστορία, τα αρχαία χρόνια, ταρίχ, στα αραβικά η ιστορία. ζωντανεύει το παρελθόν σε κάθε επανάσταση.

εδώ στην πλατεία ταχριρ η επανάσταση κάνει προσευχή. γύρω οι κόπτες προστατεύουν τους μουσουλμάνους που γοναστιτοί προσεύχονται.

στη λιβύη ο καντάφυ με την κουβέρτα διεκδικεί να πεθάνει ως μάρτυρας του θανάτου τόσων και τόσων ανθρώπων από το λαό του...

το πράσινο του ισλάμ φωτίζει τις γέφυρες

το πετρέλαιο λάμπει στα χρηματιστήρια των ευρωπαίων

αναρωτιέται κανείς πώς ξαφνικά,...

όλοι μαζί....

- λες και η εξαθλίωση δεν μπορεί να γίνει πυρκαγιά -

μετράει για τους ευρωπαίους που έσφιγγαν το χέρι στον κύριο μπουμπάρακ και στο γύφτο καντάφι, άραγε τίποτε άλλο από το φαρισαϊσμό τους; τώρα που μαζευτήκανε σαν κοράκια γύρω από τα πτώματα, με σκοπό να συλήσουν τα πετρέλαια και τους φυσικούς πόρους και προφανώς να κυριαρχήσουν σε ξένους τόπους...

ευρωπαίοι και αμερικανοί

όταν κάποιος πεθαίνει δεν έχει πια εθνιικότητα, χρώμα, τίποτα δεν έχει. δεν έχει ζωή. δεν έχει μέλλον.

κι όμως.

δε θα πάψει να υπάρχει η αλγερία, η τυνησία, η λιβύη, η αίγυπτος, κι όλες οι χώρες.

πόσο η επανάσταση είναι ανακατάταξη του χτες και του μέλλοντος;

επανάσταση σ' εμάς είναι ένας τρόπος να σταθείς όρθιος στο σήμερα.

ρεβολούσιον στα γαλλικά ή τα αγγλικά, να ξαναξεκινήσει το ρολόι απ' τη σωστή μεριά...

και στα αραβικά, θαούρα, αυτή η έννοια είναι...

δλδ, σε όλες τις γλώσσες, πρόκειται για μια προσπάθεια αποκατάστασης, ένα παρόν που διερευνά το παρελθόν και βασίζεται σ' αυτό για το μέλλον.

όταν όμως οι δυνάμεις του πολιτικού κόσμου μιας χώρας στεριώνονται πάνω σε δυνάμεις καταστολής, όπως

φακελλώματα, βασανιστήρια, διαπλοκή, λαδώματα κλπ;

τι να πεις;

όταν φτάνει να πυρποληθεί κάποιος για να χυθεί τόσο αίμα παντού;

σημαίνει πως,

ακόμη κι αν είναι ξένος δάκτυλος, ο λαός, τόσο δυστυχισμένος, τόσο σκοταδιστικά αφημένος, τόσο πεινασμένος, είναι έτοιμος να επαναστατήσει, να φωνάξει, να εκραγεί.

δε λέω τίποτα.

δεν ξέρω τι να πω.

και τόσοι πνιγμένοι σήμερα στη σούδα.

σε λίγο θα πάψω να υπάρχω κι εγώ.

αιματοκύλισμα.

τι κι αν ήταν 22 και 23, μήπως θα ήταν λιγότερο άδικο αν ήταν 35 με 40 ή όποιον αριθμό θέλετε;

εν ψυχρώ; εν θερμώ;

αίμα παιδιών μας κύλισε στους υπονόμους της ζωής.

καλάζνικοφ, αλεξίσφαιρα, περίπτερο, αστυνομικοί, τηλεκάρτες, κράνη που τα αγόρασαν μόνοι τους. κομμάτι από μοτοσυκλέτα και ένα καντήλι δίπλα.

δεν το χωράει ο νους μας, ακούμε και αποσβολώνεται η κοινωνία.

δυο πολύ νέα παιδιά προφανώς γενναία και προφανώς ευσυνείδητα.

ίσως, όπως λέει κι ο σωκράτης στην απολογία του, αυτά τώρα όδευσαν στο θάνατο, ενώ εμείς ζούμε ακόμη.

ΠΟΎ ΕΊΝΑΙ ΌΜΩς ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΑΚΟΜΗ, ΔΕΝ ΤΟ ΞΈΡΟΥΜΕ.

ποια μάνα δεν τρέμει αυτή τη στιγμή;

ποια μάνα δε θέλει να σφίξει το παιδί της ζωντανό στην αγκαλιά της;

το δεκαπεντάχρονο αγόρι στα εξάρχεια,

εξαχρείωση, έπεσε από αστυνομικό κάθαρμα και δολοφόνο, ο θεός να τον συγχωρεί κι αυτόν για τον ΦΟΝΟ που διέπραξε κλπ,

ΖΑΛΙΖΟΜΑΙ.

μια κοινωνία αμαυρωμένη απ' άκρη σ' άκρη, με θύματα παντού.

2 μπατσάκια νεκρά;

2 αγόρια νεκρά.

ο γρηγορόπουλος βαστάει τσίλιες στον ουρανό γελώντας, θα 'χει να παίξει μπάσκετ μαζί τους

σκοτάδι σε σπίτια που θολώνει ο θάνατος, πώς να παρηγορηθούν μανάδες όταν θάβουν παιδιά τόσο άγρια κουτσουρεμένα, τόσο άδικα ξεριζωμένα απ΄τη ζωή και πεταμένα στην άκρη μιας κλεψιάς, ενός κοινού δρόμου, όπου άλλοι θα περνούν με λαμογιά, με συνείδηση, με λύπη, με όνειρά, με έρωτα, με πίκρες, μ' ένα σακούλι ιστορίες ο καθένας στην πλάτη, και τα βήματα του καθενός θα πατάει σ' αυτή την πόλη κι άλλη μια πληγή της όπου έχει ματώσει θάνατος άδικος ανθρώπων...

τι έχει μαγαρίσει τόσο βαθιά, τόσο άρρωστα την κοινωνία του τόπου μας...

όπου η βία εμφανίζεται σαν παμφάγα ανάγκη, όπου το απρόσωπο της ανάγκης γίνεται βία, όπου όλοι έχουμε έλλειψη από κάτι.

κάτι υλικό μας λείπει κι έχουμε λουφάξει πίσω από την τρέλα και τη βία,

ναι, θα λείψει σε λίγο το ψωμί και οι φόνοι θα είναι όλο και περσότεροι.

γιατί,

πριν από το ψωμί,

έχει λείψει το ρούχο της ψυχής, η ζεστασιά της ύπαρξης,

γιατί στυγνά, στεγνώνουμε την καθημερνότητά μας στη λαμογιά, την κάλυψη των νώτων, την τυχάρπαστη επιβίωση, την αναλγησία, την ατομική διεκδίκηση

την ασυνείδητη σκληρότητα.

έλεος. ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας ανοίξουμε ένα παράθυρο έστω, στη συναδελφοσύνη. έστω κι απο κει, να μπει, λίγος αέρας δικαιοσύνης, ΔΗΛΑΔΗ ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ, στη ζωή μας.

συντετριμένη είμαι, που ξύπνησα, έπινα τον καφέ μου μετά τη χτεσινή κηδεία συνομίληκής μου, που με άγγιξε πολύ, κι άκουσα άφωνη το γεγονός του ρέντη....

εξάρχεια, ρέντης, αξαχρείωση.

αστυνομικός δολοφόνος, ληστές δολοφόνοι, σκατά, δε με νοιάζει, το υπολογίζω βέβαια στη σκέψη για την κοινωνία, αλλά

αυτό που με συγκλονίζει

είναι

η βία του θανάτου εδώ, στην αυλή μας, στο σπίτι μας, στα παιδιά μας.

γιατί

όλοι τους ήταν παιδιά μας.