όταν το σινεμά στέκεται ακριβώς στο ύψος ΜΑΣ

λοιπόν, λόγω βλακείας, δειλίας, χαζομάρας, ραστώνης, κούρασης, ελπίδας πως κάτι θα εξελιχθεί σ' αυτό το πράμα, έφτασα αισίως σχεδόν μέχρι το τέλος ενός εντελώς ηλίθιου έργου. βγήκα λίγο πριν το τέλος, φαντάζομαι, όταν πλέον η απαξίωση του θεατή ήταν τόσο πλήρως ολοκληρωμένη, που μόνο όντως προς το τέλος πρέπει να είχε φτάσει.

μιλάω για τα μικρά αθώα ψέματα και τη μεγάλη κοτσάνα να αποκαλούν κινηματογραφικό έργο αυτό το πράμα.

ένιωθα σαν να είμαι με τις δικές μου ηλίθιες και αποτυχημένες φιλίες της κοινωνίας που περιγράφει, που ώρες ώρες έμοιαζαν σε αμηχανία, ψυχαναγκασμο και άδειασμα, σαν κι αυτό που είναι το θέμα αυτού του έργου.

ποιο το νόημα μιας τέτοιας αηδίας;