Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

μαργαρίτα

τώρα που η χρονιά αυτή φεύγει, ξέρω πως μου λείπεις.
λιγοστεύουν οι ηλικιωμένοι που είναι γύρω μου...
μαργαρίτα, θυμάσαι; σε έπαιρνα τηλέφωνο και σου διάβαζα ποιήματα και μιλούσαμε για τους άραβες και τις ανατολίτικες ιστορίες, αλήθεια, σου είχα διαβάσει αυτό το ποίημα του αμπού ταμάμ; αυτό που λέει

το κεφάλι μου άσπρισε
και ποτέ τα μαλλιά δεν άσπρισαν πριν να 'χει ασπρίσει πρώτα η καρδιά'
και μετά λέει
τα γηρατειά ήρθαν σαν συγγενείς και στέκουν στην πόρτα για να με συλλυπηθούν...


εσύ μαργαρίτα, πάντα ενθάρρυνες...
πριν να βγάλω την πρώτη ποιητική συλλογή μου, στα πενήντα μου, εσύ, κάθε που σου έλεγα: 'μαργαρίτα, να σου διαβάσω κάτι;', μου έλεγες να δημοσιεύσω και 'με είχες φάει', όπως λένε. έτσι δημοσίευσα, αφιερωμένο σε Σένα βέβαια, ένα ποίημα που έστειλα στην Ευθύνη...
αυτό το ποίημα ονομαζόταν 'οικτίρμονα χρόνε', γιατί ο χρόνος με Σένα ήταν σπλαγχνικός, αγαθός, συμπονετικός, συμπορευτικός, υψηλός, συγκινητικός, ταπεινός, αυτάρκης...

είχα αποφασίσει να συμπαρασταθώ όσο μπορούσα στη νοσηλεία σου, μιας και πάντα ήμουνα το χαϊδεμένο παιδί της οικογένειας που δεν ενδιαφερόμουνα για κανέναν. στους γονείς μου όταν έφυγαν δε συμπαραστάθηκα εγώ. ό,τι δεν έκανα για εκείνους ήθελα τόσο να το κάνω για σένα...
ούτε αυτό έκανα.
όμως μερικά σταθερά βήματα έμειναν να κάνουν όντως το χρόνο που Σε αφορούσε οικτίρμονα:
λάτρευες την ιταλία, όπου είχες διδάξει τόσα χρόνια. Σε επισκέφτηκε ο πατήρ ιωάννης, ιταλός ορθόδοξος ιερέας στην κλινική που ήσουν.
το ήθελα εγώ τόσο, μα τόσο, όσο εγώ το είχα ανάγκη όταν ένιωθα να φεύγω.ήρθαν τόσο καλά τα πράγματα, που όσο κι αν το ήθελα και προκάλεσα εγώ αυτή τη συνάντηση, ωστόσο, δεν ήμουν εκεί: κάτι με είχε εμποδίσει να είμαι στην ώρα μου. εσύ όμως κοινώνησες το χριστό, κι όταν ήρθα εγώ, τίποτε από τη χάρη που έλαβες δεν ήταν φανερή σε μένα..
.
αυτό ήταν υπέροχο! ήταν ένα θέμα που ήθελα, για το οποίο όμως ήθελα να γίνει, κι όχι να συμμετέχω, γιατί θα ήμουνα πολύ ανάξια να είμαι παρούσα εκεί. και να που έγινε έτσι. είθε κι εγώ, κάποτε να φωσφορίσω το χριστό μέσα μου.

το άλλο για το οποίο είμαι περήφανη, είναι όταν πήρα μια αγαπημένη μου φοιτήτρια, εκεί προς το τέλος, και σε επισκεφθήκαμε μαζί. και να ο κύριος διαμαντόπουλος, όνομα και πράμα, φίλος σου! εσύ έδειχνες να κοιμόσουν, γιατί δεν ήθελες να σε διατηρούν σαν άγαλμα σε φορμόλη. εγώ σου μιλούσα, άνοιγες τα μάτια, άκουγες, κουβέντιαζες.
ο κύριος διαμαντόπουλος, που σε αγαπούσε τόσο πολύ, ήρθε και κουβεντιάσαμε μαζί για Σένα, στο σαλονάκι που ήταν δίπλα στο δωμάτιό σου. άνθρωπος αρχών, άνθρωπος σπάνιου ήθους. δίσταζε, ντρεπόταν να μιλήσει στα κλειστά σου μάτια. κι εγώ νιώθοντας ότι φεύγεις, κουβέντιαζα μαζί του παραδίπλα, με τη σωτήρια επιπολαιότητα που ώρες-ώρες μου χαρίζει σιγουριά. η φοιτήτριά μου είχε μείνει εκεί μαζί σου, άνοιξες τα μάτια, κι εκείνη σου είπε: κυρία μαργαρίτα, είμαι η μαρία, μαθήτρια της ελένης κονδύλη. εσύ ρώτησες: είναι δω η ελένη; πού είναι; το μαράκι ήρθε τρέχοντας να μας το πει. όταν μπήκαμε στο δωμάτιο, είχες και πάλι κλείσει τα ματάκια και δε μιλούσες. πήρα τη μαρία και φύγαμε, με μια διαταγή προς τον κύριο διαμαντόπουλο:
σας παρακαλώ, μιλήστε της! πέστε ό,τι θελήσετε να της πείτε, έχει ανάγκη να σας ακούσει, κι εσείς έχετε ανάγκη να της τα πείτε, μη φύγετε, μιλήστε της τώρα όσο είναι καιρός.θυμάμαι πόσο αγέρωχα, αθώα, έξοχα, πόσο σοβαρά ο κύριος διαμαντόπουλος ετοιμαζόταν όντως να μιλήσει στα κλειστά σου μάτια...

ήρθα και σε είδα την κυριακή. κυριακή ιουλίου. πρώτη φορά κοιμόσουν τόσο απαλά, που δε σε ξύπνησα. δε σου άγγιξα καν το χεράκι, όπως έκανα πάντα.
ήταν το τρίτο και τελευταίο δώρο που μου έκανες.
σε είδα χωρίς να σε αγγίξω, για πρώτη φορά. εκείνο το απόγευμα τελείωσες. δεν είμουν στην κηδεία σου, αφού δεν το έμαθα. ήμουν όμως εκεί την ημέρα που έγινες άγγελος. κι επειδή φαινόσουν άγγελος ήδη, δε σε άγγιξα καν, πόσο χαίρομαι γι' αυτό!
γιατί άραγε γράφω για σένα τώρα; μα,φεύγει ο χρόνος απόψε, δεν ξέρω πού πάει.
φεύγει ο χρόνος που εσύ έφυγες στον ουρανό. τώρα, έχω μια πρόσκληση του συλλόγου φίλων της παλαιάς μουσικής.ναι, ναι, Εσύ, με έκανες κι εμένα ιδρυτικό μέλος σ'αυτήν. Ιδρυτής ήσουν Εσύ.
στην πρόσκληση αυτή γράφει ο αγαπημένος μας, μαθητής σου Εσένα, φίλος εξαιτίας Σου εμένα, θωμάς καραχάλιος, πρόεδρος,
για Σένα.
την Αγαπημένη μας Δασκάλα. την καινούρια χρονιά, το γενάρη του 2010, θα γίνει η πρώτη εκδήλωση-συναυλία για Σένα!μαργαρίτα, ο χρόνος αυτός φεύγει μαζί σου. ο χρόνος που θα έρθει, θα έρθει μαζί σου και με τις υποχρεώσεις των μαθητών σου. καιρός να μεγαλώσουμε λίγο.
γύρω μας άσπρα μαλλιά, και μέσα μας, ας είναι 'άσπρα πουλιά' κι 'άσπρα καράβια',κι ας μένουν μνήμες γερές σαν καραβόσκοινα σε καλό λιμάνι.

καλή χρονιά μαργαρίτα.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

τα κάλαντα, η οικονομία, και η φαλλοκρατία! (έστω και στο μικροσκόπιο)

λοιπόν,
24 δεκεμβρίου του σωτηρίου τρέχοντος να φύγει έτους 2009
έχουν πει τα κάλαντα όσα παιδιά πέρασαν, εξανεμίστηκαν τα φραγκάκια μου, ντρέπομαι, γιοκ άλλα.
-μαμά, χτυπάνε την πόρτα, λέει ο λουκάς
-αγοράκι μου ντρέπομαι να ανοίξω αν είναι για τα κάλαντα, φράγκο δεν έχω
-καλά, κάτι έχω εγώ. πάω ν' ανοίξω.

η πόρτα ανοίγει.

σιωπή, ούτε καν χαιρετισμός, για αυτά τα βασικά και εναγώνια δευτερόλεπτα κύματος 'καλημέρα σας' ή 'να τα πούμε;'
δεν ακούγεται τίποτα.

ο λουκάς δεν είχε κοιτάξει στη σωστή κατεύθυνση και δεν έβλεπε τίποτα.
βλέπετε, για να δεις τον σπόρο-ιγνάτιο, έπρεπε να ακουμπήσεις προστεκτικά το βλέμμα σου στο ξανθό του το κεφαλάκι, περίπου 60 με 80 πόντους από το έδαφος.
-α, καλημέρα ιγνάτιε!
(σιωπή ο ιγνάτιος)
-ήρθες να μας πεις τα κάλαντα;
(φουσκωθαλασσιά στο στέρνο του ιγνάτιου, ο οποίος παίρνει φόρα:)
-ναί! ήρθα να σας πω τα κάλαντα!
-πέστα!
-ποια;
-τα κάλαντα;
-ποια να πω;
-αυτά που θες!
-να πω τα τρίγωνα κάλαντα;
(προφανώς έχει κάνει άπειρες πρόβες με τη μαμά του, η οποία τον είχε προμηθεύσει και με το τριγωνάκι, οπότε ο μικρός, στην αγωνία του, συνδυάζει το 'τρίγωνα κάλαντα', και σου λέει αυτό είναι!)
η αγωνία του είναι εμφανής, αρχίζει το τραγούδι!
εγώ βέβαια εμφανίζομαι ως ντίβα που την κάλεσε το άσμα του καλού της, ο καλός μου είναι το γειτονάκι που μένει στο ίδιο σπίτι μ' εμάς.
ο λουκάς του δίνει ένα ευρώ, ο πιτσιρικάς το παίρνει, κι εγώ του λέω:
αγοράκι μου! χρόνια πολλά και του χρόνου! να πάρει η ευχή εγώ δεν έχω λεφτά να σου δώσω σήμερα!
και τότε, ο μικρός φαλλοκράτης, με το θράσος του 'ουφ, τα κατάφερα, τώρα πια δε φοβάμαι κανέναν!', μου λέει:
δεν έχεις λεφτάαα; τι λες κυρά μου; να πας στον άντρα σου και να του πεις 'άντε πήγαινε δούλεψε να μου φέρεις λεφτά! άκου κει!'

αν τον βλέπατε θα είχατε λυθεί στα γέλια σαν κι εμένα...
σκέτη απόλαυση, και με πολλά μαθήματα κοινωνικού περιεχομένου το τυπάκι μας!!!!!
να ζήσει και να έχει καλό, κι αυτός κι όλα τα παιδιά του κόσμου...

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

το βιβλίο που δε βγήκε ποτέ

σας το έχω πει; όλα χατηρικά σε μένα.
χατηρικά τέλειωσα το λύκειο, χατηρικά έπαιρνα κι ένα βαθμό που και που στο πανεπιστήμιο.
αν δλδ ζούσα εδώ στην ελλάδα, όπου όλα βασίζονται στο νόμο, δε θα είχα καταφέρει ίσως και πολλά πράματα, ποιος ξέρει.

χατηρικά με πέρασαν στο λύκειο, όταν έγραψα 33 στα 100 μαθηματικά.
κι όμως, πριν φύγω από την ελλάδα, στην άλγεβρα ήμουνα η καλύτερη μαθήτρια.
και στο τεστ νοημοσύνης που μου έκαναν στο βέλγιο, μόνο το μαθηματικό κομμάτι πήγε καλά, σ' όλο το υπόλοιπο ήμουν κάτω από τη θάλασσα. όμως στις εξετάσεις, μαθηματικά, γιοκ...
όμως με πέρασαν. πώς; ήξεραν εκείνοι. εγώ, κι η μαμά μου, κι ο αδελφός μου, δεν ξέραμε τίποτα.

μετά πέρασα εξετάσεις, τις λεγόμενες εξετάσεις ωριμότητας, για το πανεπ. μια χαρά τα πήγα.

γράφτηκα στη ρωμανική φιλολογία, γιατί με ενδιέφερε η ανάλυση των κειμένων.
κι αυτά τα πράματα, στις μητρικές γλώσσες αναπτύσσονται περσότερο. όταν με ρωτούσαν οι βέλγοι πού γράφτηκα, κι έλεγα 'ρομάν', με κοίταζαν και ξεροκατάπιναν με σιγουριά, δλδ ότι αποκλείεται να τα καταφέρω. είχε φήμη ότι ήταν δύσκολη σχολή. δεν καταλάβαινα γιατί κάτι που το αγαπάς να είναι δύσκολο.
δεν είχα επίγνωση, και δεν έχω ακόμη.
είναι καλό αυτό...
τα μαθήματα που είχαμε ήταν χωρισμένα σε ομάδες, και θυμάμαι τον πουγιάρ, που μας έκανε ιστορία της γαλλικής λογοτεχνίας. δεν είχε χρειαστεί να διαβάσω ούτε ένα βιβλίο σ' αυτό το μάθημα. με είχε προετοιμάσει η λίνα μακρή, όταν στα 13 μου είχα την τύχη να την έχω καθηγήτρια στο γαλλικό ινστιτούτο της αθήνας. τα 3 χρόνια που έμεινα στην ελλάδα ακόμη, από τότε που τη γνώρισα, στάθηκαν χρόνια εκπαίδευσης απ'αυτό το φωτισμένο άνθρωπο: σκαλί σκαλί, όλη η γαλλική λογοτεχνία είχε περάσει από πάνω μου, ακόμη και το έπος του ρολάνδου γνώριζα πριν φύγω στα δεκαπέντε-δεκάξι μου για το βέλγιο!
αιωνία της η μνήμη μέρες που είναι.
είχαμε και μάθημα με το ζακ, τι μάθημα ήταν αυτό δε θυμάμαι. ίσως ανάλυση κειμένου, και κάναμε μαζί του μπαρτ. θυμάμαι μόνο πως τον αγαπούσαν όλα τα παιδιά, κι αυτός άφηνε να εκδηλωθεί η ειρωνεία του για έναν άλλο καθηγητή, τον οτέν.
ο οτέν ήταν ένας κοντός καθηγητής με μούσι. ο μόνος που μιλούσε στον ενικό στους φοιτητές, κι ήθελε κι αυτοί να του μιλούν στον ενικό,
δεν ξέρω τον τίτλο των μαθημάτων του. πάντως μ'αυτόν εγώ θυμάμαι την ανάλυση κειμένων. μ' αυτόν, που έμαθα για τον γιάκομπσον, την κρίστεβα, τον μπακτίν, και χίλιους δυο άλλους που έχω ξεχάσει.
ο οτέν έκανε διαδραστικό μάθημα, κινητοποιούσε τους φοιτητές, περίμενε, άκουγε, μαρτυρούσε, ...
το λάτρευα το μάθημά του.
απαντούσα τόσο πολύ σ'ό,τι ρώταγε, που με άφηνε πάντα τελευταία, περιμένοντας με σιγουριά να του πω το σωστό. ο έρωτας και των δυο μας, πρώτα αυτού και μετά εμένα που φαίνεται είχα μυηθεί σ' αυτά που ήθελε αυτός, ήταν η ύφανση ανάμεσα στον ήχο και τις έννοιες. -παρονομάζ- και χίλια δυο άλλα.
μια μέρα μου είχε πει: είμαι πολύ ευχαριστημένος με σένα, φαίνεσαι να καταλαβαίνεις το μάθημα'. κι εγώ του είχα πει 'κι εμένα μ' αρέσει πολύ αυτός ο τρόπος να κοιτάζω τα κείμενα'...
φτάσαν οι εξετάσεις.
σιγά μη και δεν έγραφα εξετάσεις, εγώ η φυτούκλα. που όσο ήταν ανοιχτή η βιβλιοθήκη είμουνα μέσα, κι όταν έκλεινε, δυσκολεύονταν να με βγάλουνε.
ασχολούμουνα με τη λογοτεχνία από μόνη μου τότε, που και που είχα αλληλογραφία με τον ελύτη. τα μόνα μαθήματα που δε φοβόμουνα ήταν 'συγκριτική φιλολογία' και 'ανάλυση κειμένων'. πήρα και στα δύο 13 στα 20! μου κακοφάνηκε.
μια μέρα, που έβγαινα από τη βιβλιοθήκη, πετυχαίνω στο δρόμο τον οττέν. μου λέει:
-έλα δω εσύ! άκου να σου πω. τι χάλια εξετάσεις ήταν αυτές! ειλικρινά, αν έπρεπε να σε περάσω βάσει των εξετάσεων, πάνω από 6/20 δε θα μπορούσα να σου βάλω. σου έβαλα όμως 13 γιατί ξέρω πόσο καλή είσαι από τις επεμβάσεις σου στο μάθημα!
!!!
ακόμη τότε, δεν είχα καταλάβει ίσως πόσα πράγματα με είχε διδάξει αυτός ο καθηγητής μ'αυτή την ατάκα.
στα άλλα μαθήματα που δε με ενδιέφεραν και πολύ είχα πάει τόσο καλά ώστε να περάσω με την πρώτη -ιούνιο είχαμε περάσει 17 από τους 120 φοιτητές του πρώτου έτους!...
στα μαθήματα που είχα πάρει πολύ καλό βαθμό ήταν τα 'ιστορία τέχνης' και 'λαογραφία'.
ήθελα να κάνω την πτυχιακή μου, το λεγόμενο μεμουάρ, σε ανάλυση κειμένου που να αφορά είτε λαϊκή λογοτεχνία, είτε κάτι συνδυαστικό, δεν ήξερα τι.
μου λέει ο βαντεβίβερε ο συχωρεμένος: 'φακτέρ σεβάλ'!!!
μα δεν μπορούσα να το κάνω με τον βαντεβίβερε, γιατί αυτός δεν ήταν στο τμήμα της ρομάν, ήταν στην ιστορία τέχνης.
το κείμενο του φακτέρ ήταν 3 σελίδες. ανάλυση κειμένου και οικοδομήματος.
κανένας καθηγητής στη ρομάν δε συμφωνούσε. 'τι να γράψεις πάνω σ' αυτό, δε γίνεται'
όμως να ο οττέν και η ψυχανάλυση.
ελέν, να δουλέψεις με τη βοηθό μου τη ζινέτ μισό, θα την ενδιαφέρει πολύ, αυτή ειδικεύεται στην ψυχανάλυση και το κείμενό σου βασίζεται πάνω σ' ένα όνειρο.

α ρε οττέν...

αν ζεις, να είσαι καλά. αν πέθανες, ας ξεκουράζεσαι με τα βάσανα που τράβαγες στο πανεπ!

έτσι, ενώ όλοι οι άλλοι αρνούνταν, βρέθηκα να δουλεύω το μεμουάρ με θέμα: 'ανάγνωση ενός περιθωριακού κειμένου: αυτοβιογραφία του φακτέρ σεβάλ -μάρτιος 1903- και περιγραφή του ιδανικού παλατιού'

το κείμενο ήταν 3 σελιδίτσες. πάνω σ'αυτό έπρεπε να βγει ένα μεμουάρ το λιγότερο 70 σελίδων. βγήκε ένα μεμουάρ γύρω στις 170 σελίδες, βέβαια είχε μέσα και φωτο από το παλάτι.
οπλισμός για τη διερεύνηση του κειμένου: η αγαπημένη μου τότε κρίστεβα και ο αγαπημένος μου πάντα μπαρτ. μια μπέιμπι γραφομηχανή. ένας παιδεμός της ζινέτ μισό και του βαντεβίβερε, που ανέλαβαν το μεμουάρ.
σας διαβεβαιώ, πως όταν τύχει να το ανοίγω ακόμη σήμερα, το βρίσκω καλό.
η επιτροπή από όπου πέρασε χωρίς την παρουσία μου, έβαλε άριστα. σπάνιο για μεμουάρ της εποχής. έτσι πήρα καλό βαθμό στο πτυχία 'μεγάλη διάκριση', γιατί στα μαθήματα ο μέσος όρος ήταν σαφώς κατώτερος...
έγινε θέμα αυτο το μεμουάρ, και βρέθηκαν άλλοι καθηγητές πέραν της επιτροπής που μου το ζήτησαν, κι είπαν ότι δε φαντάζονταν πώς ένα τόσο μικρό κείμενο θα μπορούσε να βγάλει τόσο πράμα...
σαχλαμάρες...
ναι
το πρώτο μου βιβλίο. η πρώτη μου ανάσα και άνεση, να γράφω κάτι χωρίς να σκέπτομαι εξετάσεις και ιερά εξέταση.
η αγαπημένη, παιδική ελευθερία...
το πρώτο μου βιβλίο που δεν ήταν βιβλίο. η πρώτη δομή σκέψης που ήταν δομή γιατί δεν ήταν απέναντι στους άλλους, αλλά απέναντι σε μένα και στη χαρά του πλησιάσματος...

το πλησίασμα

να κοιτάς ένα κείμενο και να το αγαπάς ίσως, να θες να βρεις ένα τρόπο να σου μιλήσει...

να βρεις ένα τρόπο να ανοίξεις κουβέντα, πραγματικό τρόπο όμως, αλώβητο όσο μπορείς από δεδομένα πριν. ουτοπία, ε...
όχι, όχι. το παρόν του κειμένου δεν είναι ουτοπία, τόπος είναι όπου δεν υπάρχει άλλο απ' αυτό το ξαπλωμένο μπροστά σου κείμενο, μια κουρελού να την αγαπήσεις και να τη δεις και να κοιμηθείς πάνω της και να διαβάσεις τις γραμμές της κάθετα να μπλέκονται με τις οριζόντες γραμμές, ένα κείμενο είναι ένα έργο τέχνης, είναι ένα υφαντό, τεξτ...
τεξτ

η παρθένος τέξεται Υιόν, χριστούγεννα
μπορεί να τρελάθηκα κι εγώ, δεν πειράζει και τόσο
ο Λόγος Σαρξ

τι σχέση μπορεί να έχει αυτό που έγραψα με τα χριστούγεννα
κι όμως αυτό είχα ΑΝΑΓΚΗ να γράψω
τίποτα πιο κοντινό
μπορεί να είμαι μακριά
μα βλέπω ένα φωσάκι αιωνιότητας.

χρόνια πολλά, όλοι! χρόνια πολλά!

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

οι λέξεις που μοιάζουν

εδώ και καιρό, χρονάκια δλδ, φεύγει ο εαυτός από τη θήκη του και δεν ξέρω πού πάει.
στο νου μου έρχεται ο καθηγητής ευάγγελος χρυσός. πάντα διακριτικός, ευγενής, και ίσως μερικές φορές με μια αυστηρή καλοσύνη.
τον είχα γνωρίσει μόλις είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου, σ' ένα συνέδριο στην αθήνα. αθήνα, τότε, ίσον για μένα η νεραϊδόπολη που μου έλειπε τόσο, όσο ξαφνικά την είχα αποχωριστεί στα 15 μου.
με προσκάλεσαν να μιλήσω σ' ένα συνέδριο, όπου είχα πάει απλώς να παρακολουθήσω. 'θα σας καλέσουμε σε κάποια στιγμή ν'ανεβείτε στο βήμα έτσι, να μας πείτε δυο πράματα για το τι κάνετε στο ντοκτορά που ετοιμάζετε, κι ίσως σας κάνουμε κανα δυο ερωτήσεις'.
τόσο όμορφα ειπωμένο, που είπα 'ναι, βεβαίως, γιατί όχι'.
τον χρυσό τον έβλεπα τότε πρώτη φορά, μαζί κι όλους τους άλλους.
-θα μιλήσετε; με ρώτησε.
-δεν ήρθα για να μιλήσω αλλά μου ζήτησαν, κι άρα ναι...
κλπ, ό,τι διαβάσατε παραπάνω.
κινητοποιημένος από το επάγγελμά του, καθηγητής δλδ πραγματικός, ο χρυσός μου λέει:
-τι λέτε δεσποινίς, δεν κάνουν έτσι οι σωστοί επιστήμονες!
εγώ είμαι καθηγητής χρόνια, και πάντα ανεβαίνω στο βήμα προετοιμασμένος. εσείς, για πρώτη φορά θα ανεβείτε στο βήμα σε διεθνές συνέδριο και θα είσαστε χωρίς χαρτιά; κι αν σας πιάσει τρακ; αν χάσετε τον ειρμό των σκέψεών σας; όχι, όχι, δε γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα. κυρίως που είσαστε τόσο νέα και δε θα πρέπει να κάνετε άσχημο όνομα στην πρώτη σας ανακοίνωση. εγώ θα έφευγε τώρα, θα πήγαινα σπίτι μου να ετοιμάσω όσο πιο καλά μπορώ το κείμενό μου, και μετά θα επέτρεπα στον εαυτό μου να με καλέσει στο βήμα.
κι έπειτα είναι και το άλλο: πώς θα ανεβείτε χωρίς να είστε στο πρόγραμμα; θα πάρετε τη θέση κάποιου άλλου; θα κάνετε εχθρούς χωρίς να το καταλάβετε; α, πρέπει να είστε προσεκτική, εγώ στη θέση σας θα πρόσεχα περισσότερο.

φυσικά και με έπεισε.
ας έχει καλό, αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα, που το φύλαξα μέχρι πολλά χρόνια.
έτσι κι έκανα: ετοιμάστηκα όπως για το βάπτισμα του πυρός, κι ακολούθησε ό,τι ακολούθησε.

από τότε αρχή μου είναι ετοιμάζομαι όσο μπορώ καλύτερα σε ανακοινώσεις ομιλίες κλπ. όσο μπορώ δλδ.

πέρασαν όμως τα χρόνια και μέσα μου γίνανε συμφύσεις.
συμφύσεις, ιατρικός όρος.
μου τον εξήγησαν, μιας κι έχω κάνει δυο τουλάχιστον χειρουργεία στο λαιμό: συμφύσεις είναι να γιάνει το τάδε κομμάτι, και να απλώνει κάπως και να μπερδεύεται με τα γύρω-γύρω, και μετά να είναι κάπως αχταρμάς κι όλα μαζί.
ε, συμφύσεις γίνονται και στο μυαλό τελικά: να θες να είσαι διανοούμενος τρομάρα σου, να νομίζεις ότι είσαι ή να προσπαθείς να πείσεις τους άλλους ότι είσαι και να προσπαθείς να δουλεύεις όπως στα μαθηματικά: με ένα κι ένα ίσον δύο. λατρευτική μέθοδος, λατρεμένη και λατρευτική, να υποβάλεις στη φιλολογία την άλγεβρα. σκέτη μαγεία.
κι ακριβώς, οι συμφύσεις είναι τα συναισθήματα: στο τέλος να αγαπάς τόσο πολύ αυτή την υποτιθέμενη έρευνα, να το φχαριστιέσαι τόσο πολύ, ...
όπως μικρή παρακολουθούσα το δρόμο με τα μυρμήγκια κι αναζητούσα από πού έρχονταν και πού πήγαιναν φορτωμένα, κι έβγαζα ένα από την αλυσίδα να δω τι θα γίνει... τους μπαχάλευα τη σειρά κι αυτά την ξαναέβρισκαν... ε, ναι, έτσι, απίθανη ενασχόληση.
αγάπη λοιπόν...
οι συμφύσεις δεν είναι ίσως φυσιολογικό πράγμα, είναι ωστόσο αναμενόμενη εξέλιξη.
οι συμφύσεις ανάμεσα στην περίπου επιστήμη μου και τα συναισθήματά μου ήταν λοιπόν μάλλον αναμενόμενες.
έτσι, εδώ και λίγα χρόνια, ίσως μετά το 2005, μου είναι αδύνατον να σεβαστώ ένα χαρτί σε μια ομιλία.
ακόμη κι όταν το έχω μαζί μου.
η κόρη μου λέει: μαμά, τι ετοιμάζεις ομιλίες; αφού το ξέρεις, το χαρτί θα το χάσεις στο τέλος, προς τι το ετοιμάζεις;
και γελάμε, καμαρώνω κι εγώ για τη βλακεία μου.
όμως έχει και μια δόση σοβαρής αλήθειας αυτό.
μαζί μ' όσα λίγα φυτρώνουν στο κεφάλι μου και προσπαθώ να τα γράψω, να τα βάλω σε τάξη κλπ, διαχέεται και η βαθιά κατάσταση ότι 'πω πω, ευτυχισμένη που είμαι μέσα σ' αυτά - δε γίνεται να ξεφουρνιστούν χωρίς το φούρνο τους - δε γίνεται να περάσουν χωρίς τη γλύκα της ομορφιάς με την οποία με έχουν ποτίσει - δε μπορούν να βγουν χωρίς την αγάπη που έχουν φέρει μέσα μου - δεν έχουν νόημα χωρίς το τεράστιο έργο που έχουν επιτελέσει σ' ένα μικρό τσόλι σαν κι εμένα, που χαίρεται τόσο πάνω σ' αυτά - κλπ κλπ κλπ...
συγκινήθηκα την πρώτη φορά που πήγα στην αλεξανδρούπολη, στο εθνολογικό μουσείο. παράτησα το χαρτί μου και τους είπα: αδύνατον να πω ό,τι έχω γράψει εδώ, δεν έχει νόημα μπροστά σας. διάδραση με το κοινό, όπως η νοικοκυρά που φέρνει το συκαλάκι της και το προσφέρει με χαμόγελο ιδιαίτερο στον επισκέπτη που αποδέχεται την τέχνη της...
τι γράφω τώρα...
σκέτος νασκισισμός
μα τι να γίνει
τα γράφω εξαιτίας μιας μετάφρασης.
ετοίμαζα μια υποτιθέμενη ομιλία, η οποία δεν υπήρξε καν.
ωστόσο υπήρχε προετοιμασία, λόγω των συμφύσεων με την αγάπη, με τη χαρά, με την αίσθηση της βλακείας, με το μεγάλο θαυμασμό κάποιου κειμένου. η προετοιμασία για την ομιλία αυτή ήταν μια μετάφραση. φαντάσου τώρα να κάνεις μια μετάφραση σε μια γλώσσα που δε μιλάς!!!
αρπάζεις το κείμενο που πάει να σου φύγει, το βάζεις κάτω, ρίχνεις όλο το βάρος σου πάνω του, το παρακαλείς να μείνει, αυτό θέλει να λακίσει, εσύ εκεί, γρήγορα γρήγορα ανοίγεις λεξικά, γρήγορα γρήγορα φτιάχνεις ένα χαρμάνι με ιστορίες παρόμοιες, με λέξεις που έχουν παρελθόν, κι αποφασίζεις να του χτίσεις ένα μικρό τοίχο μπας και λακίσει και άντε μετά να το ξαναβρεις.
για να χτίσεις δλδ μια τέτοια μετάφραση, φτιάχνεις καταχθόνια εκρηκτικά που διαλύουν την τριμένη από τα χρόνια λέξη, και την κάνουν να υποφέρει μέχρις ότου σου φανερώσει από πού ήρθε και πώς ήταν πριν...
στο τέλος το κείμενο υποφέρει τόσο πολύ, αιμόφυρτο όπως το κατήντησες, που παραδίνεται. ησυχάζει κάπως μπρος σου
κι εσύ έχει την ενοχή ότι το χτύπησες, το κράτησες, είσουνα βάναυσος/η απέναντί του, μέχρις ότου τα'φτυσε, άρχισε να σου μιλάει, και μέσα απ' αυτά που αρχίζει να σου λέει, ομολογεί με κλάμμα και δυσαρέσκεια τους θησαυρούς που κρατούσε έτσι ξαπλωμένο στο χαρτί, τόσους αιώνες...
γιατί ένα κείμενο είναι πάντα ξαπλωμένο, όπως οι πόλεις του σελίν...
οι πόλεις, πάντα ξαπλωτές δίπλα σ'ένα ποτάμι, σαν κοπελιές που ζωγράφιζε ο σεζάν, ανάμεσα στην πρασινάδα
έτσι και τα κείμενα
ξαπλωμένα πάνω στα κόκκαλα των αγίων τους
τρέφονται με το βλέμμα τόσων και τόσων αναγνωστών-θανάτων...
θεριεύουν στην πολιτεία τους που αρδεύεται αιώνες από νάματα και νάματα...
μπερδεύεται το πανηγύρι με τις λέξεις...
όλα γίνονται ένα...
ανάγνωση
γνώση
γνόφος
αγνωσία (κάτι σας λέει αυτό, έτσι δεν είναι;)
απερισκεψία μαλακωμένη από το θησαυρό που έχεις μπροστά σου κι αρχίζει και κουνιέται...
βία και χαρά της βίας που γεννά ησυχία
ησυχία που κρατά τη χαρά του 'κάτι έκανα'
ένα κείμενο που βγαίνει με άλλες λέξεις
ένα μετάφραση-κείμενο
με πολλά λάθη που μοιάζουν μπολιάσματα για καινούριους βλαστούς...

τόση χαρά στη μετάφραση του τρελού της λάιλα.

καλημέρα σας, χρόνια πολλά, και τι να πω! αν διαβάσατε μέχρις εδώ... χαρά στο κουράγιο σας! εγώ από ανάγκη έγραφα. ευχαριστώ γιατί είμαι ένα μυρμήγκι στο δρόμο της ανάγκης.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

το ξυλοπάπουτσο. χριστουγεννιάτικο παραμύθι της δυτικής ευρώπης

ο ροδινός, είναι αλήθεια, δεν ένιωθε και πολύ άνετα.
πρώτον, τα ρουχαλάκια του δεν ήταν και πολύ ζεστά μ' αυτό το κρύο, αλλά τι να έκανε; είχε συνηθίσει.
δεύτερον, τέτοιες γιορτιάτικες μέρες, τα παιδιά του σχολείου τον είχαν βάλει ακόμη πιο πολύ στην άκρη. ακόμη κι επίτηδες να μην το έκαναν, τι μπορούσαν να του πουν; αυτοί μιλούσαν για τα δώρα που περίμεναν, τα ρούχα που ετοιμάζονταν, τις προετοιμασίες του τραπεζιού των χριστουγέννων, τα ξύλα στο τζάκι για τη γιορτή, και, κυρίως! για το παπούτσι που θα άφηναν στο τζάκι, να το γεμίσει ο αγιο-βασίλης του τόπου τους με τα δώρα! όλοι θα πήγαιναν στην εκκλησία τη νύχτα των χριστουγέννων! με τα πιο καλά τους ρούχα! μετά θα έτρωγαν και θα έπιναν με τη φασαρία της γιορτής, των συγγενών, την ευωχία της πιο χειμωνιάτικης και ζεστής γιορτής!
Και προπαντός ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΝΟΥΣΑΝ!!! θα άφηναν ένα παπουτσάκι στο τζάκι, και το πρωί των χριστουγέννων θα έβρισκαν εκεί τα δώρα του παπα-χριστούγεννου! ΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΆΚΙ ΘΑ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕ ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΚΑΡΑΜΕΛΛΕΣ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ ΜΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΕΥΧΕΣ και ποιος ξέρει με πόσα καλούδια ακόμη...
τι να πουν στο ροδινό;
ο οίκτος τους είχε και μια δόση απαξίωσης: ορφανός, στα χέρια μιας τσιγγούνας θειάς που ποτέ δεν ερχόταν να πει μια καλή κουβέντα γι' αυτό το παιδάκι στους δασκάλους. κι οι δάσκαλοι, με τη βαρεμάρα της αδιαφορίας, σαν είχαν νεύρα, σ' αυτό το αγγελούδι τα βγαζαν. Το προστάτευε κανείς αυτό το παιδί; θα τους μίλαγε κανείς; ούτε καν η συνείδησή τους...
παραγκωνισμένος ο ροδινός, έπαιζε κουτσό, χάζευε τα περιστέρια που έτρωγαν τα ψίχουλα των συμμαθητών, τους άκουγε να μιλούν για προετοιμασίες γιορτινές... χαιρόταν όμως που έβλεπε χιόνι και ήλιο μαζί, κι ας κρύωνε! κυνήγαγε τα πουλιά μιλούσε στους συμμαθητές, που του απαντούσαν με τη βία... φορτωμένος δάκρυα σχεδόν έφτασε στην εκκλησία για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία. αταίριαστος. με τα καθημερινά του ρούχα. η γρια θειά θεωρούσε μεγάλο δώρο να τον ταϊζει κάθε μέρα, του το τόνιζε αυτό, πως χωρίς εκείνη θα ήταν πεταμένος στα δρόμο και να κάνει το σταυρό του που, όσο ανάποδος και να ήταν, όσο κι αν της κόστιζε αυτή η καθημερνή θρέψη του, αυτή τον είχε στο σπίτι της κι έπρεπε αυτός να το ξέρει καλά και να λέει 'ευχαριστώ το θεό που βρέθηκες καλή μου θεία και με τρέφεις, και να βοηθάω κι εγώ στο σπίτι, όχι να λες 'θεία, πόσο θα 'θελα κι εγώ κάτι ακόμη για τα χριστούγεννα' ντροπή είναι'... ο ροδινός μπήκε στην εκκλησία, με το βλέμμα των συμμαθητών καρφιτσωμένο στην πλάτη του... με την αδιάφορη συμπόνοια των άλλων, που του έκαναν χώρο να περάσει μόνο και μόνο να μην αγγίξει τα πλούσια ρούχα τους τυχόν και λερωθούν... νύχτα και οι καμπάνες χτυπούσαν γιορταστικά, όλοι μαζί στην εκκλησιά . στο τέλος της λειτουργίας, όλοι έβγαιναν χαρούμενοι προς το σπίτι και τη γιορή που τους περιμενε.
τα σκαλοπάτια της εκκλησίας ο ροδινός είδε ένα παράξενο θέαμα:
στο χιόνι που είχε κάτσει κι αυτό να γιορτάσει χριστούγεννα όπως πάντα,
πάνω στο χιόνι που είχε καλύψει το περβάζι στο πλατύσκαλο της εκκλησιάς ένα παιδί! ναι, ένα παιδί! κοιμόταν!
δεν ήταν ζητιανάκι, αφού δε ζητούσε τίποτα. κι αφού δε ζητούσε τίποτα, τον κοίταζαν, προσπέρναγαν όλοι χαιρετώντας και ευχόμενοι καλά χριστούγεννα ο ένας στον άλλον.
ο ροδινός, που δεν είχε εδώ που τα λέμε και πού να ευχηθεί, κοίταξε το παιδί με συμπαθεια και ενδιαφέρον.
πώς κοιμόταν εκεί αυτός ο μικρός φίλος; δεν κρύωνε; το πρόσωπό του δε φαινόταν να κρυώνει, αντίθετα, είχε κόκκινα μαγουλάκια, τα μαλλάκια του ακουμπούσαν στο χιόνι και προστάτευαν ίσως από μόνα τους το μικρό πρόσωπο. όμορφος πού ήταν...
ο ροδινός κοιτάζοντάς τον όπως ένα παιδί κοιτά τη χαρά του κόσμου, συνεπάρθηκε από το εξής θέαμα:
αυτό το παιδάκι δεν είχε παπούτσια. δεν είχε παπούτσια! τα ποδαράκια του πρέπει να κρύωναν που ακουμπούσαν τη χιονισμένη γη και το χιονισμένο πρεβάζι, κόκκινα ήταν...
αυτό ήταν συμπάθεια για το ροδινό: φορούσε ξυλοπάπουτσα, κρύωναν και τα δικά του ποδαράκια.

μα πιο πολύ ο ροδινός σκέφτηκε με το απίθανο μυαλό των παιδιών:
ο αγιο-βαίλης, ο παπα-χριστούγεννος, ΠΟΎ ΘΑ ΕΒΑΖΕ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΆΚΙ;

γιατί ο ροδινός, όσο δύσκολα κι αν περνούσε, σκεφτόταν τη γλύκα της απαντοχής:
και αυτός θα άφηνε το παπουτσάκι του, έστω το ξυλοπάπουτσο, στο τζάκι! δεν μπορεί! κα΄τι θα άφηνε και σ' αυτόν ο παπα χριστούγεννος αγιοβασίλης... αυτή η σιγουριά και η ελπίδα τον έκανε να νιώσει πιο αλληλλέγγυος με το παιδάκι που κοιμόταν στο χιόνι.
χωρίς δεύτερη σκέψη, έβγαλε με ευκολία το ένα ξυλοπάπουτσο από το ποδαράκι του και το άφησε δίπλα στο ποδαράκι του κοιμισμένου παιδιού.

όταν θα 'ρχόταν ο παπαχριστούγεννος, θα έβρισκε το ξυλοπάπουτσο και θα ακουμπούσε τα δώρα του! ο ροδινός γύρισε σπίτι του χαρούμενος!
περίμενε κάτι, ένα δωράκι! κι επί πλέον, με ένα παπούτσι που του έμεινε, βρήκε την ευκαιρία κι έπαιζε κουτσί μέχρι να φτάσει σπίτι...
η θειά περίμενε με ανησυχία!
είχε ετοιμάσει μια σούπα καλύτερη από τις άλλες μέρες, ήταν καλή αυτή!
τον είδε να φτάνει χαρούμενος κι αυτό λιγάκι την εκνεύρισε. όταν όμως τον είδε με ένα ξυλοπάπουτσο, και τον ρώτησε τι έγινε και χαρούμενος ο ροδινός της είπε το κατόρθωμά του, που άφησε το παπουτσάκι στον άλλον πιτσιρικά που κοιμόταν μόνος του γιατί, πώς θα του άφηνε δώρο ο παπαχριστούγεννος αγιο-βασίλης; Τότε,
η γριά σχεδόν χάρηκε: να η ευκαιρία να βγάλει δικιολογημένα την κακία της!
-τι έκανες εκεί βρε παλιόπαιδο! άφησες το παπούτσι σου! κι εμένα δε με σκέφτηκες; τόσα λεφτά ξοδεύω για πάρτι σου βρε, και θα πρέπει τώρα να βρίσκω κι α΄λλο παπούτσι για να μην παγώνεις εσύ; με τέτοια διαγωγή και περιμένεις δώρο στο ξυλοπάπουτσό σου; με σύγχυσες! για τιμωρία σου να πας να κοιμηθείς νηστικός τώρα, να σου πω εγώ, να δίνεις τα πράγματά σου από δω κι από κει! και το πρωί βέργες για ξύλο θα βρεις στο παπούτσι σου, τόσο άσκεφτο και ανηπάκουο παιδί που είσαι! σα δε ντρέπεσαι!

ο ροδινός κοιμήθηκε χωρίς να καταπιεί τα δάκρυά του. το προσωπάκι του λούστηκε στην απονοιά της θείας, μα και τόσων ανθρώπων γύρω του.
μα το παιδί, πάντα είναι παιδί... το παιδί έχει ελπίδα, ναι, κοιμήθηκε κι απλώθηκε το χαμόγελο με τα όνειρα γύρω του
και σ' αυτόν ίσως, ας κοιμηθεί τουλάχιστον, ας κοιμηθεί κι ας παίζει ταμπούρλο η κοιλίτσα από την πείνα, ας κοιμηθεί γιατί μόνο αν κοιμόταν θα ερχόταν ο παπαχριστούγεννος...

...
Πρωί πια, κι ο ήλιος του χάιδεψε τη μύτη!
ξύπνησε με αγωνία χαρούμενη, έξω ακουγόταν φασαρία! περίεργη φασαρία, κι ο ροδινός άνοιξε γρήγορα τα ματάκια του.
τι να δει! το ξυλοπαπουτσάκι του!!!! ναι! ξεχείλιζε!
ένα ζεστό πανωφόρι, ένα καλάθι παιχνίδια, γλυκά, καραμέλες, δώρα, δώρα, δώρα!!!
το κρύο τζάκι ήταν ξεχειλισμένο δώρα!
ο ροδινός δεν πίστεψε πως ονειρευόταν, γιατί, το περίμενε η αθώα καρδιά του. αυτό ήταν τα χριστούγεννα: η χαρά του.
η γριά θειά δεν πίστευε στα μάτια της! πώς; ποιος, από πού...
ήξερε αυτή με τη σιγουριά των λογαριασμών της ότι αυτά τα πράγματα δε γίνονται...

κοίταξαν μαζί έξω:
τα παιδιά διαμαρτύρονταν και κουβέντιαζαν μεταξύ τους:
το πρωί ξύπνησαν κι είχαν βρει βέργες ξερές μέσα στα παπούτσια τους, έτσι έλεγαν.
ο ροδινός έγινε σφαίρα:
έτρεξε το πλατύσκαλο της εκκλησιάς, να ρωτήσει το φίλο του, τι έγινε, εντάξει με τον παπαχριστούγεννο αγιοβασίλη και το ξυλοπάπουτσο;
βρέθηκε σε μια μεγάλη παρέα μπροστά που κοίταζαν σα χαζοί: δεν υπήρχε παιδί πάνω στο χιόνι. το χιόνι όμως βαστούσε το σχήμα από ένα παιδικό κορμάκι: από τη μια μεριά, ένα φτωχό ξυλοπάπουτσο που κανείς δεν είχε αγγίξει.
από την άλλη, στη μεριά του κεφαλιού, ένα χρυσό φωτοστεφανάκι πάνω στο χιόνι...
όλοι έκαναν χώρο με σεβασμό στον φτωχό χαρούμενο:
εκείνος πήρε το παπουτσάκι του, κι όλοι κατάλαβαν πού, ακριβώς, είχαν γίνει τα χριστούγεννα στον τόπο τους...


είθε και μέσα μας φίλοι μου.



----------------------- το παραμύθια αυτό, με υπέροχη εικονγράφηση μονόχρωμη, μου το είχε κάνει δώρο όταν ήμουν φοιτήτρια ο αγαπημένος μου κύριος χούσμαν, ο γερμανός μουσικολόγος που φόρτωσε την ψυχή μου με το δώρο της αγάπης. κάπου δάνεισα αυτό το βιβλίο και δε μου επεστράφη ποτέ. βάστηξα όπως όπως στην καρδιά μου την ιστορία. σας την αφηγούμαι ως μητέρα, ναι, και μην κοροϊδέψετε, δεν είμαι η μάρθα βούρτση, απλώς, μια μαμά είμαι.
που πιστεύει στα χριστούγεννα (αλλά όχι στα λαμπάκια, χα χα χα)

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

ίσως χρειάζεται γενnαιότητα για να κρατάς τους φίλους.

ναι, ίσως χρειάζεται γενναιότητα για να κρατάς τους φίλους.
να μη σταματάς μπρος στη διαφορά.
ή ακριβώς, να στέκεσαι μπροστά στη διαφορά, και να αγαπάς τον άλλον πέρα απ' αυτήν, δλδ μέσα απ' αυτήν.
έτσι ζύγιασα πολύ, δλδ όσο μπορούσε το φτωχό μου το μυαλουδάκι, τούτη την ανάρτηση.
κι αποφάσισα να γράψω.
μου ήρθαν ευχές για τα χριστούγεννα και τη νέα χρονιά, από φίλους αλλόθρησκους.
σίγουρα αυτό είναι πολύ ευγενικό.
κι εγώ, που μένουν κοντά μου φίλοι μουσουλμάνοι, σπεύδω να τους ευχηθώ 'κουλ αμ ουα άντουμ μπιχάιρ' κλπ όταν έχουν κάποια γιορτή.
αυτό που με ξένισε όμως ήταν το εξής, στην κάρτα που έλαβα:

από τη μια οι ευχές για τα χριστούγεννα, κι από την άλλη μια παράθεση του κορανίου όπου αναφέρεται:
'ο χριστός ιησούς, ο γιος της μαριάμ, δεν είναι περισσότερο από απόστολος του αλλάχ, και ο λόγος του προς τη μαριάμ και ένα πνεύμα από αυτόν (τον αλλάχ). πιστεύεται λοιπόν στον αλλάχ και στους αποστόλους του. (ιερό κοράνιο 4, 171)'

μα, αν εγώ γιορτάζω χριστούγεννα με θρησκευτικό τρόπο, τότε θα παρακαλούσα να μην βασιζόμαστε πάνω στη διαφορά μας για να μου ευχηθούν οι φίλοι μου που δεν πιστεύουν στην ίδια θρησκεία με μένα. για μένα, που θέλω να είμαι χριστιανή, ο χριστός δεν είναι απόστολος, είναι θεάνθρωπος, γιος του θεού και πρόσωπο της αγίας τριάδος.
αν πάλι δε γιορτάζω χριστούγεννα με θρησκευτικό τρόπο, γιατί ας πούμε δεν έχω επαφή με τη θρησκεία του τόπου μου, και πάλι δε χρειάζομαι την αναφορά στο τι πιστεύεται από το ισλάμ για τον χριστό.

έτσι δεν είναι;

παρακαλώ, αν κάποιος γράψει τη γνώμη του εδώ, ας σκεφτεί να μην πληγώσει κανέναν με τις τοποθετήσεις του. ο καθένας μας ας σεβαστεί τη γνώμη και τη θρησκεία του άλλου.
δε θέλω την πόλωση, μα θέλω τη συ-ζήτηση...

για τους μετανάστες. κάποτε ήμουν κι εγώ.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας των Μεταναστών

που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ να τιμάται στις 18 Δεκεμβρίου,

η Ελληνική Εταιρεία Δημογραφικών Μελετών (ΕΔΗΜ) θα δώσει Συνέντευξη Τύπου

την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

ώρα 12:00 μ. στα γραφεία της, Ακαδημίας 17, 2ος όροφος,

για να παρουσιάσει τον Α΄ τόμο από το δίτομο συγγραφικό-ερευνητικό έργο της

κ. Ήρας ΄Εμκε-Πουλοπούλου, με τίτλο: «Η ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα»,


ΕΔΗΜ, Εκδόσεις Βογιατζή, Αθήνα, 2009

Ο παρόν πρώτος τόμος εξετάζει το νομικό καθεστώς, τη γνώση της ελληνικής γλώσσας,

την απασχόληση, τις συνθήκες εργασίας, την κοινωνική ασφάλιση και τα ατυχήματα των μεταναστών.

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται σε θέματα προσφύγων.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο Πρόεδρος της ΕΔΗΜ κ. Μιχαήλ Παπαδάκης.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

802 asteia.

Αναγωγή στη μονάδα όταν ένας κλάδος δέντρου, έστω γενεαλογικού, εκλείπει.
Κόβει ο ξυλοκόπος το κλαδί να μη γέρνει το δέντρο,
Μα το δέντρο
Σα συλλαβές μετέωρες στο κρουστό του ανέμου δέρμα
Σωπαίνει με φρικτή προσπάθεια,
Μην ακουστεί
Το άγγιγμα το ανήθικο του κάθε πιθανού διαβάτη
Πιθανώς.
Άρρωστος
Άμορφος
Άγνωστος\
Ένας αν
Άνθρωπος
Ανασαίνει πίστη βλέποντας την ενασχόληση με το τίποτα.
Θα ήθελα να μπορούσα να προσευχόμουν στη ζωή που φεύγει και πάει πιο μακριά
Θα ήθελα να γονατίσω στα τερτίπια της άμμου και σαν παιδί να μαζέψω ξανά τα κοχύλια που μάζευα παιδί
Να κοιτάξω ξανά
Τη ζωή μέσα στο θόρυβο του ανύποπτου και του οικείου.
Όμως
Ζαλίστηκα στην προσπάθεια.
Άδειασαν τα μαγικά κουτιά με τη μουσική, ο αγέρας θύμωσε σε κοίταξε
Το δέντρο σώπασε ντροπιασμένο
Σε θέλω
Μα δε θα μπορούσα να περιμένω ποτέ κάτω απ’ αυτό το κομμένο δέντρο.

eleni kondyli.2009-12-13

τα 39 σκαλοπάτια

μπορεί να πνίγομαι στη δουλειά, αλλά χάρη στο διαδικτυακό περιοδικό 'βακχικόν', πήγα θέατρο!
ζήτησα και πήρα δύο προσκλήσεις για το

θΕΑΤΡΟ ΚΝΩΣΣΟΣ
και έργο:
ΤΑ 39 ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ


το θέατρο βρίσκεται στην οδό κνωσσού, που είναι διασταύρωση με την πατησίων κοντά στην πλατεία αμερικής.

μπαίνεις μέσα και η θεατρικότητα εμφανίζεται απλά, συντηρητικά και μεγαλειωδώς στην αρχιτεκτονική του χώρου.
υπάρχει σαφώς θεατρικότητα και θεατρική ατμόσφαιρα σε όλο το χώρο.

ως άμουσος ίσως, ή πολυαπασχολημένη με διάφορα κι όχι πάντα ευχάριστα, δε γνώριζα τίποτα για τα 39 σκαλοπάτια. όταν κέρδισα τις προσκλήσεις κι αποφάσισα να πάω, πάτησα κι ένα κλικ στο διαδίκτυο και λυπήθηκα όταν είδα κάποιον, ανώνυμο (φυσικά) να γράφει ότι 'κι αν το δείτε κι αν δε το δείτε, το ίδιο κάνει, δε σας προσφέρει τίποτα', κάπως έτσι. η ίδια η εμπάθεια αυτής της γραφής ακύρωνε από μόνη της το περιεχόμενο και στεναχωρήθηκα.
είχα πει όμως ότι θα πήγαινα να ξεσκάσω και να δω από μόνη μου αν θα έχανα την ώρα μου.

τη σκηνοθεσία να σας την περιγράψω ανάμεσα στο εκκρεμές της τρομερής αγγλικής θεατρικής ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ και τη σουρεαλιστική σκηνοθεσία του μεταμοντέρνου όπου ο ηθοποιός κουβαλά μαζί του το σκηνικό του και φεύγει με αυτό, ή αλλάζει σκηνικό μπροστά στο θεατή και τον μεταφέρει ετσιθεληματικά και αγέρωχα από τον έναν τόπο σε έναν άλλον ΑΥΤΟΜΑΤΑ, ή από το ένα πρόσωπο στο άλλο, μπροστά σου, όπου τα πρόσωπα δε ζητούν συγγραφέα αλλά επιβάλλονται στον τσιτωμένο θεατή:

ως θεατής είσαι τσιτωμένος
εν εγρηγόρσει: η σκηνοθεσία είναι τόσο καλή, αβρή, οικεία, παράξενη, τολμηρή, οδυνηρή, ξύπνια, έξυπνη, τερτιπιάρικη, που εσύ δε σταματάς να γελάς, να εκλπλήσσεσαι, να φοβάσαι (ακούς και κάτι αναπάντεχα μπαμ που έχουν πολύ πλάκα και πολύ ξάφνιασμα) και ως θεατής
ως θεατής, βλέπεις, χαίρεσαι, ζεις, ξυπνάς!

παιρνώντας η ώρα βλέπεις και χαίρεσαι και θαυμάζεις κι ένα άλλο θετικό στο ανέβασμα αυτού του έργου:
το παίξιμο.
τι λες μωρή, 'παίξιμο';
να, θέλω να πω πώς σιγά-σιγά ξυπνάς στην 'αλληλουχία' των ρόλων που μόνο πολύ καλοί ηθοποιοί μπορούν να ανεβάσουν με τέτοια γρηγοράδα μπροστά σου. τέσσερις ηθοποιοί ρυθμίζουν μια αλυσίδα ρόλων.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΙΞΙΜΟ!

ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ
θέλω να γράψω κι άλλα αλλά δεν προλαβαίνω τώρα,
γράφω κάτι για ισλαμική τέχνη με πολλά νεύρα και επίσης μεγάλη τσίτα, καλημέρα καλή κυριακή σε όλους

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

τα έτυμα.

τα έρημα τα έτοιμα!
πάς στο τάδε πολυκατάστημα, κι ανάλογα με τα φράγκα που έχεις, το φοράς το πράμα.

πάς και στο λεξικό, κι ανάλογα με το λεξικό, και το λεξιλόγιο, και τις γνώσεις που έχεις, την ξέρεις τη λέξη.

παλιά λέγανε πως μόνο 'συρ μεζύρ' έρχονταν καλά τα ρούχα.
και μόνο σαν έβγαζες ανάσα, ρόγχο, επιφώνημα, φυσικό θόρυβο είσαι αληθινός, όπως ίσως όταν κάνεις έρωτα, κι έχεις ανάγκη να σκούξεις. να βγάλεις από μέσα σου ό,τι νιώθεις, όωπς το νιώθεις.
ή όταν γεννάς, κι εγώ γεννάω σαν τις γύφτισσες, ή φωνάζω ή ανασαίνω χλιμιντρίζοντας,
μα πάνε αυτά,
δε γεννάω πια, γέρασα.
αλήθεια, κι όταν μιλάω, μπορώ ακόμη να μιλήσω ή έχω περάσει στο χλιμίντρισμα, στο χρεμέτισμα,
ή στο ασβέστωμα, και τα λογάκια μου τα 'χω μετρήσει τώρα ανάλογα με της ηλικίας τα χρόνια και τα χρώματα, στο πηλίκον μιας ζωής με το ένα πόδι στον τάφο και το άλλο να χορεύει απέξω και να παίζει...
τι να πεις
η μανία με τα έτυμα που έχουν ένα ύψιλον ποτήρι γεμάτο που ξεχειλίζει
είναι ένα πρόβλημα.

μου τρώει το κεφάλι.
το κεφάλι μου είναι άδειο σούπερ μάρκετ, ό,τι έχει μείνει μέσα είναι μάλλον άχρηστο, δεν το έχει πάρει κανείς. κάποιοι μπορεί να μπουν να πάρουν ό,τι θέλουν.
στην αδειοσύνη του θυμάμαι το 'τάμπουλα ράζα'
τάμπουλα ράζα
τάμπουλα ράζα

ναι, μπορείς να ξεχάσεις το παρελθόν μα δεν μπορείς να ξεχάσεις το μέλλον, που έλεγε κι ο τρελλός βέλγος που δε θυμάμαι πια πώς τον λενε.

όταν μεταφράζω πολλές φορές το μυαλό σταματάει.
βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπο με το κενό του.
και διαρκώς δεν ξέρει.

είναι μαγεία να μην ξέρεις!
δεν αναγνωρίζεις τίποτα, είσαι σε μια πόλη που δεν ξέρεις πού, από πού, τίποτα. πού είσαι, πού πάς, τι στο καλό...

ΚΟΙΤΑ


κοίτα, είναι μια αρχή.
δεν υπάρχει καλύτερο νήμα της αριάδνης απ' αυτό. κι ο μινώταυρος μικραίνει, και μικραίνουν κι οι δαγκωνιές του, άσε που δε σε νοιάζει πια.

κι άμα πας σε κάθε λέξη και την κοιτάζεις σαν πόρνη πόλη που σε γέλασε και σε οδήγησε στην ηδονή και μετά σε παράτησε στα κρύα του λουτρού;
τι γίνεται;
πουτάνες λέξεις!
-ήρθε κι ο λακάν τώρα, και ψιθυρίζει στο διπλανό του τον κλασικό ψυχίατρο πως όντως πρέπει να με μαζέψουνε έτσι που μιλάω, αλλά ο άλλος δεν έχει καταλάβει και χαζεύει αμέριμνα-

κι εγώ από εκδίκηση βάζω τον καφέ μου πάνω στο αραβικό λεξικό μου.
του αφήνω σημάδια, όπως αυτά που κουβαλάω μέσα μου, όταν σαπίζω τον εαυτό μου στο ξύλο καθώς του λέω: 'να μωρή, πάρε και τη μία, πάρε και την άλλη, που θες να μου παραστήσεις τη μεταφράστρια και δεν ξέρεις τι σου γίνεται', χα χα χα, να ένα αστείο, να δέρνεσαι μέσα σου όταν σε πιάνει ο οίστρος της μετά
ταξης
από το λέω στο καταλαβαίνω

κι από το 'καταλαβαίνω;'
στο 'πώς να το πω;'

όλη η φασαρία γιατί πριν καμιά δεκαριά μέρες πλησίασα, κόρταρα, τσούγκρισα, κόρναρα, έβρισα, δάκρυσα, τράκαρα μετωπικά μ' ένα κείμενο.

'μαζνούν' είναι ο τρελός.
μα τρελός, πώς;


ξέρετε σεις, εγώ όχι. τώρα πάω να κάνω δουλειές. γυναικεία γραφή βλέπετε και θ' ασχοληθώ με το γιο μου. καλή κυριακή.

τα έτυμα και τα ...

μεγάλη μανία έχει ο κόσμος ο απλός με την ετυμολογία
κι εγώ βέβαια στον απλό κόσμο ανήκω, όπως όλοι μας.
να λες δλδ 'πολιτισμός' και να σκέφτεσαι από πού ξεφύτρωσε αυτή η λέξη;
εντάξει, εύκολο (όχι και τόσο)
και να σκεφτεσαι
πόλη
πόλεμο
πολ
όπου πολλοί μαζί, ειρήνη ή πόλεμο
πόλη ή πόλεμο

τέλος πάντων. άλλο ήθελα να γράψω, αλλού κατέληξα.
δεν πειράζει, η κούραση και η υπερένταση γύρω από κάτι σκέψεις-ζουζούνια που μου τριβελίζουν το λίγο μυαλουδάκι εξαιτίας μιας αγαπημένης μετάφρασης που έκανα πριν δέκα μέρες, και μου έχει μείνει...

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

η κασσιανή της τετάρτης, χα χα χα

Πώς να διαβάσω μαμά
Χωρίς χέρια
Αδύνατον να ψιλαφήσω αυτά που λες. Εσύ μιλάς με την αυστηρότητα της γενιάς σου κι εγώ κατατρύχομαι αφού παλεύω με τα όνειρα του σπιτιού που με γέννησε
Μαμά το σπίτι που με γέννησε έχει τέσσερα δωμάτια: σ’ ανατολή και δύση παίζω, καθώς κοιμάμαι υποχρεωτικά τη μέρα και τη νύχτα, και τι μου λες για τους μεσημβρινούς τους τοίχους και τα πρωινά με τη σόμπα και το γάλα σε πλαστικό πιατάκι
Ένα γατάκι να ήμουνα μαμά και τι στον κόσμο
Τώρα ένα τίποτα με κράζει
οι βλαστήμιες πέφτουνε σα χαλάζι και πονά το σώμα μου στον κάθε πόρο.
Ανάμεσα σε θλίψη κι ελευθερία μια γυναίκα πλένει τα πιάτα της και μαγειρεύει. Οι ποιητές τρομάζουν. Σα γράφει ποιήματα η γυναίκα αυτοί δε θέλουν γιατί φοβούνται μήπως χαλάσει η σούπα με τα πράματα, και βγουν αυτοί απέξω να φωνάζουν ότι ξεχάσαν τα κλειδιά και πώς να τραγουδήσουν, σκασίλα μου, η γυναίκα συνεχίζει τη ζωή της
Άλλο περιθώριο δεν έχει παρά να μην τους δώσει σημασία. Αυτοί, τη σημασία τη θέλουν.
Χαράζουν στον αέρα σύστημα μπράι για να βλέπουν.
Ένας κρότος
Κρότος τοις ωσίν.
Ήταν άραγε ο πυροβολισμός του θεού ή να ‘ταν ένα απλό χειροκρότημα;

ελένη κονδύλη 2009-12-02

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

ομιλία για τη μεσαιωνική αραβική λογοτεχνία

Η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
και
το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
σας προσκαλούν
σε εκδήλωση που θα γίνει στις 2 Δεκεμβρίου 2009, ημέρα Τετάρτη, ώρα 7μμ στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών, οδός Καπλανών 6
(Καπλανών είναι η οδός ανάμεσα στη Σκουφά και τη Σόλωνος οριζοντίως, και καθέτως προς τη Μασσαλίας και Σίνα, μετρό Πανεπιστήμιο)
με θέμα

Εερωτική ή/και μυστική αραβική ποίηση του πρώιμου μεσαίωνα;


την ομιλία θα επιχειρήσει η Ελένη Κονδύλη,
αν. καθηγήτρια κλασικού αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών
η κυρία Φαντίλα Μονζέρ θα μας διαβάσει αποσπάσματα από αριστουργήματα της εποχής στα αραβικά
ο κύριος Νίκος Κεφαλάς, ηθοποιός, θα απαγγείλει αποσπάσματα Αράβων ποιητών της εποχής σε ελληνική γλώσσα (μετάφραση δική μου).

μπορεί, αν θέλετε, να ακολουθήσει συζήτηση.

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ελένη νανοπούλου, ολόγραμμα, παρουσίαση-γιορτή 20-11-09

η ελένη είναι φίλη μου, αλλά δε θα μιλήσω για τη φιλία. η φιλία, λέει ο γκιμπράν, είναι στρωμένο τραπέζι, πάντα. σε περιμένει και χορταίνουν όλοι. έστω με σιωπή.

ολόγραμμα είναι μια παράξενη λέξη, μιλάει για 'γράμμα', αλλάν ντύνει μια πραγματικότητα που είναι 'εικόνα σε βάθος'.

το βιβλίο της ελένης δικιολογεί τον τίτλο του. θα δείτε: κάθε σελίδα είναι παιχνίδισμα ανάμεσα στην εικόνα του βάθους και τους στίχους, χυμένους στην επιφάνεια της εικόνας.
οι στίχοι, ξέρετε τι είναι:
είναι μιρκές γραμμμές με λόγια μουσικής που φτιάχνουν σιγά σιγά ένα φράχτη.
ποίημα είναι ο φράχτης ανάμεσα στη δημιουργία και το όνειρο.
ο αναγνώστης ανεβαίνει στο φράχτη και βλέπει.
ο φράχτης χωρίζει τον κόμσο ή σε βαηθάει να δεις πέρα απ' τη μύτη σου,
να γελάσεις, που πριν δεν έβλεπες και φοβόσουν τα όρια του φράχτη,
τώρα σκαρφάλωσες και βλέπεις αλλού.
ένα ολόγραμμα είναι το ποίημα με το χτες και το αύριο.

ένα ποίημα είναι η κατασκευή ενός καινούριου παράξενου, αρμονικού κόσμου, μέσα από τις γραμμές των στίχων.

οι στίχοι της ελένης έχουν αρμονία και σοφία.

θέλουν να πουν το ανείπωτο.
το πιο ανείπωτο και το πιο αληθινό στον άνθρωπο, είναι η αγάπη.

μιλούν για την αγάπη και τη χτίζουν μέσα από τη βία της γέννας, είναι ποιήματα γυναίκας.
την αναπτύσσουν μέσα από τον πόνο της καθημερινότητας όταν αλλάζει.
γιατί, ευτυχώς, αλλάζει η ζωή.

γι' αυτό και το θεατρικό δρώμενο που θα δείτε είναι από ανθρώπους που αλλάζουν: έφηβοι που φεύγουν από την παιδικότητα και μπάίνουν στις ιστορίες της αγάπης.
είναι παιδιά της, δυο από τα αγόρια. να ζήσετε όλα σας, και τα τέσσερα!
είναι δικό μου γειτονάκι το κορίτσι! καλοτάξιδο στο ταλέντο σου στεφανάκι!

και το βιβλίο σου, ελένη νανοπούλου, καλοτάξιδο!

γνωρίζω την ποιητική παραγωγή της ελένης από το διαδίκτυο,
μέσω της ισοτσελίδας 'σταγόνες από μελάνι'.
έτσι σε γνώρισα ως εκλεκτή ποιήτρια, πριν ακόμη βγει αυτό το πρώτο σου βιβλίο.
εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλα. αξίζει!

-------------
η γραφή της ελένης είναι προεσεγμένη, ήπια λυρική. μαζί όμως με τη γραφή, η ποιότητα και αγάπη προς ό,τι είναι ωραίο και καλό, φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τα ποιήματά της η ελένη.
το βιβλίο που έχετε ανά χείρας, ή θα πάρετε να δείτε, είναι όλο δικό της. τα σχέδια, τα γράμματα, οι ιδέες, η αγάπη. όλο δικό της.
ολόγραμμα.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

γιατί;

διευθυντής δημοτικού και παιδική πορνεία.

έχω μείνει άναυδη.

και μετά σου λέει να προσέχουμε τα παιδιά...

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

οι γυναίκες, οι άντρες, ο θάνατος, διάφορα.

ερωτική αραβική λογοτεχνία είναι κάτι που ακούγεται και είναι μαγικό.
ήταν το μάθημά μου στην αραβική λογοτεχνία, να μιλήσω γι' αυτό, και σκέφτηκα να του δώσω άλλη μορφή, να καλέσω και το φίλο μου εκλεκτό ηθοποιό για τις απαγγελίες τριών υπέροχων κειμένων, το ένα από το άσμα ασμάτων και τα άλλα δύο από αραβικά ποιήματα του 8ου αι. μ.Χ.
στο κεφάλι μου μέσα διοργανωνόταν ένας στρατός από κινήσεις, όπλα, πηγαινέλα στις αποθήκες των κειμένων, διαταγές βιβλιογραφίας, κλπ κλπ.
αναθυμιάσεις επιστημονικών κινήσεων, που έτσι που γίνονται, δεν έχουν τίποτε το 'καθαρώς επιστημονικό'. τίποτε 'καθαρώς' κάτι, εκτός από το 'καθαρώς ανθρώπινο', δλδ ατελές, ειλικρινές, όσο μπορεί κούτσα κούτσα τίμιο. αυτό προσπαθώ.
ομιλία γιοκ, μα εστιαζόμουνα όλο και περσότερο στην ανάλυση ενός καταπληκτικού αποσπάσματος. κάτι με έκανε κάπως άνω κάτω.
χτες μετά τις 1 το μεσημέρι, έλαβα όπως ξέρετε ειδοποίηση, ότι το τμήμα αναβάλλει όλες τις δραστηριότητές του λόγω του θανάτου ενός φοιτητή μας, του σπύρου.
τι να πω! σπύρο, σπύρο... δεν ξέρω γιατί πέθανες. ξέρω πως θα αφήσεις μεγάλο κενό γύρω σου, πόνο μεγάλο ιδιαιτέρως στους γονείς και τα τυχόν αδέλφια σου. στέλνε παρηγορία από εκεί που είσαι, και να αναπαύεσαι σε τόπο χλοερό.
έτσι, στις 7 το απόγευμα εγώ μεν ήμουν εκεί, αλλά για να μετέχω απλώς στο σεβασμό και τη λύπη για το γεγονός.
έτσι βρεθήκαμε μια παρέα να πίνουμε καφέ στο καφενεδάκι έξω από το τμήμα: ένα αγόρι κι ένα κορίτσι από το τουρκικών, ένας θωρακοχειρουργός, μια παιδοψυχίατρος, μια ψυχολόγος, μια παλιά μου φοιτήτρια νυν καθηγήτρια γερμανικής φιλολογίας, ένας επικείμενος διδάκτορας αραβικής ιστορίας, μια δημοσιογράφος φίλη...

τα θέματα που ήρθαν στη συζήτηση ήταν πολλά, λίγο το ένα λίγο το άλλο,

ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ.

μετά, με μέρος της παρέας, πήγαμε και είδαμε το έργο 'τι απέγινε η έλλυ', ιρανική παραγωγή 2008 ή 9, δε θυμάμαι.
πρόκειται για δράμα.
οι φωτο του έργου είναι απίθανες.
οι συμβολισμοί του μεγάλοι: το δράμα ετοιμάζεται και δημιουργείται σε όλα τα επίπεδα την ώρα που πετά ένας χαρταετός.
μια γυναίκα βοηθά ένα παιδί να παίξει.
απολαμβάνει κι αυτή το παιχνίδι για κείνην.
εκεί σκαλί-σκαλί μπλέκει το δράμα. ένα άλλο παιδί υπό την επίβλεψή της κινδυνεύει, η ίδια χάνεται. μια άλλη γυναίκα αποκαλύπτει σιγά-σιγά πώς προσπαθούσε να ελευθερώσει την έλλι με το δικό της αδύναμο τρόπο.
οι άντρες της παρέας αποδεικνύονται τελικώς σχεδόν τόσο θύματα ή τόσο ανήμποροι όσο και οι γυναίκες.
η αποκάλυψη της αλήθειας παρόλο που επιχειρείται είναι αδύνατον να γίνει ολόκληρη.
κοινωνία όπου τα δεσμά της βαραίνουν το ίδιο όλα τα μέλη.
ο ρόλος των παιδιών πολύ καλός.
πολλά με έκανε να σκεφτώ αυτή η ταινία. ήταν ό,τι έπρεπε για μια τόσο παράξενη βραδιά όσο η χτεσινή.
όταν κανείς μιλάει για το 'ρόλο της γυναίκας' στη μέση ανατολή, κάνει λάθος.
σεξιστικές (όχι σεξουαλικές) σχέσεις, ή διαφυλικές σχέσεις είναι πιο σωστό ίσως. όταν καταπιέζεται ένα μέλος της κοινωνίας, καταπιέζεται η κοινωνία ολόκληρη.
αυτό το έργο νομίζω πως αξίζει.
επιτρέπει τη σκέψη και το συναίσθημα διακριτικά και αληθινά. όπως στη ζωή.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

αναβάλλεται από απόφαση της σχολής, για λόγους πένθους. γύρω από την μεσαιωνική αραβική λογοτεχνία

αφήνω την ανάρτηση αλλά συμπληρώνω ότι δε θα γίνει, μου το είπαν σήμερα, αποφασίστηκε να μη γίνει καμιά εκδήλωση στο τμήμα τουρκικών σπουδών επειδή ένα παλλικάρι ταξιδεύει στον άλλο κόσμο αυτή την ώρα. ο θεός να είναι μαζί του και να παρηγορηθούν οι γονείς του.

βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, γιατί δε θα μπορώ να ειδοποιήσω όσους τυχόν έρθουν, αλλά θεωρώ ότι δεν είναι πρέπον να αλλάξω αίθουσα ή κτίριο.
το πένθος είναι πένθος, είμαι καθηγήτρια σ' αυτό το τμήμα.

--------

Η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
και
το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
σας προσκαλούν
σε εκδήλωση που θα γίνει στις 25 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Τετάρτη, ώρα 7μμ στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών, οδός Καπλανών 6
(Καπλανών είναι η οδός ανάμεσα στη Σκουφά και τη Σόλωνος οριζοντίως, και καθέτως προς τη Μασσαλίας και Σίνα, μετρό Πανεπιστήμιο)
με θέμα


Ερωτική ή/και μυστική, η αραβική ποίηση του πρώιμου μεσαίωνα;


την ομιλία θα επιχειρήσει η Ελένη Κονδύλη,
αν. καθηγήτρια κλασικού αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ο κύριος Νίκος Κεφαλάς, ηθοποιός, θα απαγγείλει αποσπάσματα Αράβων ποιητών της εποχής
μπορεί, αν θέλετε, να ακολουθήσει συζήτηση.
---------------

η μεσαιωνική λογοτεχνία έχει τόσες πτυχές, όσες ξεχάστηκαν σ' ένα αρχαίο μάρμαρο, όσο φως σε μια βυζαντινή πτύχωση, όσο λευκό σε μια σκιά του γκρέκο, όσο αραβούργημα σε μια αραβική λέξη κρεμασμένη πάνω σ' έναν τοίχο.
το διαπίστωσα και σήμερα σε μια ομιλία που έκανε μια σουηδή γύρω από το βυζαντινό μυθιστόρημα του 12ου αιώνα.

ποιήματα του 8ου αραβικού αιώνα, δλδ επτακόσια και κάτι, είναι κάνιστρα με πολλούς θησαυρούς...
τι να πρωτοπείς.

ένα λάθος (και πάλι, χε χε...)

Υπάρχουν κατευναστικοί πόνοι που δεν ξέρεις τι να τους κάνεις
Κόβουν την ανάσα στα δύο, τη μισή την προσφέρουν στα σεντόνια σου τη νύχτα, με την άλλη μισή μυρίζεις την όσμωση των πεθαμένων πάνω σου.
Τότε η βροχή σε παρασύρει να σκεφτείς πως είναι άνοιξη και η άνοιξη γίνεται μια εποχή σποράς κι η απομόνωση απλώνει έναν καινούριο υγρόν ορίζοντα στα μέλη σου
Είναι στιγμές που κόβεται στα δύο η ανάσα και το σώμα σου.
Το μισό κατηφορίζει στα μεριά των αισθήσεων, κάπου ανάμεσα σκέλια, υπογάστριο, αιματοδοσία του τίποτα πάνω σ’ ένα βλέμμα ή μια σκέψη ενοχική.
Το άλλο μισό είναι το φεγγάρι που συνομοτεί ακούγοντας μακριά κάποια σκυλιά, ένα πέρασμα, ένα θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο,
Ένα μεγάλο ασυγράτητο φορτίο σιωπής που πλακώνει με την ησυχία του τα πάντα και τα αναιρεί.
Εδώ, τα πάντα είναι λιωμένα.
Εσύ, έκαψες μια και καλή τα υπόλοιπα όλα. Μη νομίσεις. Κι αυτό, μια λάθος στιγμή έγινε. Μια λάθος.


eleni kondyli.2009-11-24

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ο νίκος αϊβαλής, ένας άνθρωπος. ο ορέστης του ρίτσου.

γνώρισα τον νίκο αϊβαλή στο σπίτι της ζωγράφου ειρήνης γκόνου.
η αιτία ήταν η απαγγελία του άδωνη, στη μετάφρασή μου 'οι αναλογίες και οι αρχές'.
παρόλο που δε φαίνεται με την πρώτη (πάντα), είμαι αρκετά στριμμένη, τόσο ώστε να έχω παρατηρήσεις και για την απαγγελία και για τη μουσική. βλέπεις, άμα αγαπάς κάτι τόσο πολύ όσο εγώ τον άδωνη, όλα φαίνονται αλλιώτικα.
ο μιχάλης ανδρονίκου ο μουσικός, νέος κιόλας, πήρε μάλλον ανάποδες. ασφαλώς είχε τόσο το δικαίωμα να πει τη γνώμη του, όσο κι εγώ τη δική μου.
ο αϊβαλής; φυσικά, ασφαλώς το ίδιο δικαίωμα έχουμε όλοι. ο νίκος όμως άνοιξε ακόμη πιο πολύ τα μεγάλα του μάτια κι άκουγε τις σαχλαμάρες μου.
χωρίς να κρίνει ή να κατακρίνει τίποτα. ήταν ένα βλέμμα που σε τραβούσε μέσα και μια ακοή που σε γέμιζε σοβαρότητα, ακόμη κι αν δεν την είχες από πριν.
εκεί γνώρισα το νίκο.
ο νίκος αϊβαλής είναι άνθρωπος.
αν όλοι είμαστε διογένηδες και ψάχνουμε άνθρωπο με φανάρι, θα τον φωτίζαμε όλοι από πολλές πλευρές.
σε κάποια στιγμή, ο νίκος μου έστειλε ένα μήνυμα: είσαι να κάνουμε μαζί μια εκπομπή στο τρίτο;
μεταφράστε την ευγένεια: αυτός κάνει μια εκπομπή. ήταν ο τρόπος του να με καλέσει.
'ναι χωρίς επιφύλαξη', απάντησα, διαισθητικά, και μετά έλεγα στον εαυτό μου 'πού πας ρε καραμήτρο, τι να πεις εσύ;'
η ευαισθησία αυτού του ανθρώπου ήταν τρομερή.
τον συνάντησα 15 λεπτά πριν την εκπομπή 'λάιβ', στην κουβέντα μου είπε: 'σας παρακαλώ, δε θα συζητήσουμε καθόλου για την εκπομπή, γιατί κάποιοι άνθρωποι, κι εσείς μάλλον, διστάζουν να πουν στον αέρα κάτι που έχουν συζητήσει και το ξέρω εγώ. θα κάνουμε την εκπομπή έτσι, χωρίς προετοιμασία'.
η λεπτότητά του και η ευγένειά του δε λέγονται.
και όντως, ως γνήσιος οικοδεσπότης, μ' έκανε να νιώσω τόσο άνετα, ...
τόσο, που χάρη σ' εκείνη την εκπομπή έκανα πολλούς φίλους.

το σάββατο, πήγα και είδα στο θέατρο ΄έναστρον' τον νίκο. Ορέστης, του γιάννη ρίτσου.
μουσική ο μιχάλης ανδρονίκου.
σκηνοθεσία ο νίκος αϊβαλής.
τα λόγια του ορέστη, ο νίκος αϊβαλής.
ο λόγος του ρίτσου, ο νίκος αϊβαλής.
ο νίκος αϊβαλής μόνος στη σκηνή, μπροστά μας.
όχι.
δεν ήταν ο νίκος.
ήταν ένας άνθρωπος-ρίτσος.
οι στίχοι ξέφευγαν από το στόμα του με τέτοια δεσιά, που σε έπαιρναν και σε πήγαιναν από το χέρι, στον τόπο όπου κατανοείς όσα η τέχνη ώρες-ώρες σου στερεί, όταν είσαι τόσο κυριολεκτικό άτομο όσο εγώ ας πούμε, και χάνεσαι στο κενό ανάμεσα στις λέξεις και τους στίχους και τις στροφές και τις παύλες και τις ανάπαυλες.

εκεί
είχες μπροστά σου έναν ηθοποιό γεμάτο φως που έβγαινε ο λόγος του ρίτσου από τη στάση του εκεί μπροστά σου, και δε σ' άφηνε να κουνηθείς, δεν άφηνε το μυαλό σου να φύγει από αυτή την απίστευτη ερμηνεία του ρίτσου.
απίστευτη ερμηνεία.
να νιώθεις ρίτσο επειδή τον ένιωσε ο νίκος, έτσι άπλετα, έτσι οδυνηρά, έτσι συνεχόμενα και δημιουργικά. ο λόγος, οι παύσεις, οι ακοές πίσω, στην προετοιμασία του έργου, τα εικαστικά συμπληρώματα που δυνάμωναν την παρουσία του νίκου,

δεν είχα ξαναδεί ρίτσο τόσο απόλυτο.
ούτε καν όταν άκουγα τον ίδιο, δεν είμουνα τόσο υποταγμένη στην ακοή.
ο νίκος με έκανε να νιώθω υποταγμένη στην ακοή του κάθε στίχου, να ακούω και ναι, να καταλαβαίνω, εγώ η αδαής, στον τρόπο της σιωπής του νίκου την έννοια των στροφών του ρίτσου.
απόλυτη ερμηνεία.
απόλυτη ερμηνεία.

νομίζω ότι όσοι είδαν αυτή την παράσταση δεν πρόκειται να την ξεχάσουν ποτέ.
ο νίκος αϊβαλής ανέβασε ρίτσο.

μέσα μας.
εύχομαι στο νίκο καλή συνέχεια, και σ' εμάς να τον βλέπουμε και να καμαρώνουμε που γνωρίσαμε και είδαμε το νίκο στην έκφρασή του όλη.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

ήσουν, και ήταν κι αυτή, ήταν ο χρόνος. Πρόσκληση σε ομιλία για την αραβική μεσαιωνική ποίηση

Η Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Σπουδών Μέσης Ανατολής
και
το Τμήμα Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
σας προσκαλούν
σε εκδήλωση που θα γίνει στις 25 Νοεμβρίου 2009, ημέρα Τετάρτη, ώρα 7μμ στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών, οδός Καπλανών 6
(Καπλανών είναι η οδός ανάμεσα στη Σκουφά και τη Σόλωνος οριζοντίως, και καθέτως προς τη Μασσαλίας και Σίνα, μετρό Πανεπιστήμιο)
με θέμα

Ερωτική ή/και μυστική, η αραβική ποίηση του πρώιμου μεσαίωνα;


την ομιλία θα επιχειρήσει η Ελένη Κονδύλη,
αν. καθηγήτρια κλασικού αραβικού πολιτισμού και λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ο κύριος Νίκος Κεφαλάς, ηθοποιός, θα απαγγείλει αποσπάσματα Αράβων ποιητών της εποχής
μπορεί, αν θέλετε, να ακολουθήσει συζήτηση.

το θέμα αυτό με παθιάζει, κι είναι υπέροχο. παρόλο που σκοπεύω να σας μιλήσω εγώ, θεωρώ ότι αξίζει! σας προσκαλώ και σε προσωπικό επίπεδο με πολλή χαρά!

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ε-μισσοσ τελεία τζι άρ, ΙΙ.

αποφάσισα λοιπόν να στείλω ποιήματά μου εκεί. έλαβα ένα αυτόματο μέιλ ότι τα έλαβαν, χάζευα το σάιτ για να καμαρώσω τη στιγμή που θα τα έβλεπα αναρτημένα. έβλεπα ότι είχε 'φόρουμ'.
εγώ το 'φόρουμ' δεν ήξερα τι είναι.
'αίθουσα συζητήσεων'.
είχα δει και αλλού, αλλά, χαμπάρι.
σ' αυτούς όμως χάζευα πιο πολύ. η συζήτηση είχε κάτι ξεκάθαρο. απλό. κανείς δε φαινόταν να κάνει τον έξυπνο. τα θέματά τους με κράτησαν.
ο θαν σίγμα, καλή του ώρα, με μέιλ με προσκάλεσε να μπω κι εγώ στην αίθουσα συζητήσεων, αν το θέλω.
μμμ, ναι, το ήθελα. δεν ήξερα πώς.
μα, αφού με προσκάλεσε, αφού δλδ κάποιος μου είπε 'ψιτ! έλα!', βρήκα τον τρόπο να μπω στην αίθουσα συζητήσεων.
στέλνοντας εκεί τα ποιήματά μου, έβαλα το ψευδώνυμο ελένη κάππα, μιας και το επώνυμό μου αρχίζει από κάππα.
στην αίθουσα συζητήσεων ζητούσε 'νικ', που τότε δεν ήξερα τι είναι.
ε, με την ίδια λογική, έβαλα ως 'νικ' το αρχικό του μικρού μου ονόματος.
έψιλον.
αχ, αυτό το έψιλον...
τελικά τα ψευδώνυμα λένε πολύ περσότερα απ' αυτά που υποψιαζόμαστε.
έψιλον, αφού καλέ, ούφο είμαι.
έ ψιλόν, τελείως ψιλόν, ψίχουλο του διαδικτύου, ένα χαμένο πράμα.
έψιλον, χωρίς γένος, να μην ξέρει ο άλλος τι μπορεί να είμαι. οι θεωρίες περί γυναικείας γραφής να μπορούν να απορρίπτονται ή να ευσταθούν πέραν ονόματος (μεγάλη κουβέντα κι αυτή)
στην αίθουσα συζητήσεων άρχισα να μιλάω λίγο
(λίγο, εσύ; θα μου πείτε, μιας και με ξέρετε. ε ναι, στην αρχή, λίγο. άλλωστε τις πρώτες μέρες ίσως και να μη μου απαντούσαν. ήμουν σα γατάκι σε ξένη σκεπή).
ήταν πολύ λίγα τα άτομα, οι κουβέντες ξεκάθαρες.
σε κάποια φάση αντιλήφθηκα ότι αυτοί που έγραφαν ήταν περίπου φοιτητές, μεταξύ 19 και κάτω από τριάντα, ή έτσι μου φαινόταν.
αυτό με προβλημάτισε πολύ.
σήμερα, με την εμπειρία που διαθέτω πια, αυτό ήταν κάτι πολύ θετικό.
τότε όμως με ανησύχησε. δλδ, από όλες τις αίθουσες συζητήσεων, εμένα μου έκατσε αυτή που δεν είχε ανθρώπους της ηλικίας μου;
ποια ήμουνα λοιπόν;
ανήσυχα, τους έγραψα: μπήκα εδώ και μ' αρέσει, αλλά βλέπω ότι εσείς είσαστε σχεδόν σε ηλικία παιδιών μου! εγώ τότε ήμουνα περίπου 44-45. νιώθω τώρα που το κατάλαβα σαν τη μύγα μες στο γάλα. με δεχόσαστε τώρα που σας το λέω;
κάπως έτσι.
η απάντηση ήταν πολύ θετική από όλους αυτούς τους λίγους.
έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις 'πώς είναι να έχεις παιδιά' και διάφορα.
άρχισε έτσι μια πραγματική επαφή εκεί μέσα.
είδα ότι βασίλευε δημοκρατία.
άρχισα κι εγώ να πατάω κουμπάκια και να αναρτώ 'νέα θέματα'.
ο πρώτος που μου είχε γράψει ήταν ο θαν σίγμα.
έτσι τον είχα συμπαθήσει πολύ. μια φορά του έγραψα ένα ιδιωτικό μήνυμα, τότε: θέλω να είσαι καλά και όλα να πηγαίνουν καλά με την υγεία σου'. κάπως έτσι.
σημειωτέον να σας πω ότι μέχρι σήμερα ποτέ δεν έχουμε μιλήσει ούτε καν στο τηλέφωνο μ' αυτό τον άνθρωπο. μου απήντησε τότε: μόλις βγήκα από το νοσοκομείο.
κοιτάχτε.
μετρήστε πόσες αισθήσεις έχει ο άνθρωπος για να πλησιάζει τον άλλον.
ίσως μια αίσθηση να μην είναι η έκτη αλλά να είναι η ψυχική επαφή που βασίζεται στην ειλικρίνεια και την απλότητα.
να είσαι καλά θαν, είτε διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είτε όχι.
το σάιτ μεγάλωνε σιγά-σιγά.
άλλαξε.
μετά από μερικούς μήνες, εμφανίστηκε εκεί ένα άλλο νικ, 'περτρι'.
όσοι με διαβάζετε, μπορεί να ξέρετε ήδη τι εστί 'περτρι'. ούτως ή άλλως θα ξαναγράψω. 'και πάλι από την αρχή', που λέει το τραγούδι. γιατί όταν κάτι δεν τελειώνει, νομίζω πως ούτε καν αρχίζει. είναι. και είσαι μέσα.
η περτρι έγινε όχι φίλη μου, αλλά αδελφή μου. κυριολεκτικά.
μην σας τα πολυλογώ, μετά σε κάποια φάση, γύρω στο χρόνο από την καθημερνή μου ενασχόληση με το
ε-μισσος 'δημιούργησε ακόμη κι αν σε κυνηγούν', το υπόστεγο της ανησυχίας,
την έπεσε στο ε-μισσοσ ένα σμήνος με μεγάλα πουλιά της ηλικίας μου. θυμάμαι από την παρέα την ροζ τατού, που γνωριστήκαμε και πηγαίναμε μαζί στο πανεπιστήμιο γιατί είμαστε γειτόνισσες, το γιατρό το μαντρούκ, τον γλύκα το δηλητηριώδη τον ασπίκ, τη δούναι την υπέροχη ποιήτρια, αυτή μικρότερη από μας, μα μεγάλο αλητάκι, έναν άλλον που με κορόιδευε συστηματικά μέχρις ότου μου ζήτησε δημόσια συγγνώμη με τον πιο γλυκό, τον πιο συγκινητικό τρόπο που φανταζόσαστε, τον κούκο, το δημοσιογράφο, το κίτρινο σύννεφο, επίσης δημοσιογράφα, ... ου κι άλλοι που δε θυμάμαι.
αυτοί ήταν όλοι μια παρέα που μας σνόμπαρε για να διεκδικήσει ίσως θέση.
η άφιξη αυτού του σμήνους έδιωξε μερικούς που δεν κατάλαβαν ότι εντάξει, θα τους πέρναγε το σύνδρομο της αλληλλεγγύης του ξένου και θα ενσωματώνονταν, ένα αστείο ήταν όλο, όπως και ενσωματώθηκαν κι έγιναν ψυχή στην παρέα...
τότε έχασα ένα φίλο. σταμάτησε να μπαίνει, να μου γράφει. ήταν ο άρτμαν ή κάπως έτσι, καλή του ώρα. πριν φύγει, μου ζιπάρισε την αλληλογραφία μας.
πριν, δημιούργησα μια άλλη φιλία που ζει ακόμη. με τον βας. ο βασ έγινε φίλος μου σχολιάζοντας τα 'πράματα' που έχω για ποιήματα στο ε-μισσοσ.
ξέρετε αλήθεια τι θα πει μισσοσ;
θα πει 'μίσινγκ σοσ'

αυτά σας γράφει μια χαμένη
και θα συνεχίσει.
χαμένη για χαμένη που είναι, νομίζετε τώρα θα σταματήσει;

(συνεχίζεται)

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

στο κλαρί του διαδικτύου και η οφειλή μου στο ι-μισσός e-missos.gr

ανέκαθεν ήμουνα μουρόχαυλη.
από τη δευτέρα δημοτικού, που θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει από το ιδιωτικό στο δημόσιο σχολείο.
από τον καρναβαλίστικο χορό στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο που ποτέ δεν πήγαινα, αλλά πήγαινε ο αδελφός μου και με παίρνανε και μένα στο καρναβάλι, με την τυρολέζικη στολή που είχε ράψει η μαμά μου. από τότε,
μεγάλωσα και γαϊδούρεψα.
αλλά έμεινα μουρόχαυλο.
δούλευα σαν το σκυλί, να μπορέσω να φέρω βόλτα ό,τι όλοι οι άλλοι κατάφερναν με φυσιολογικούς ρυθμούς και φυσιολογικούς τρόπους...
τους τυχερούς.
δούλευα πάντα με την ακρίβεια ενός μυρμηγκιού που είχε χάσει την αλυσίδα με τους άλλους.
το διαδίκτυο ήταν για μένα η δουλειά.
το εργασιακό μέιλ, η στενή αρακολούθηση εργασικακών θεμάτων.
παράλληλα, υποτίθεται ότι έγραφα ποιήματα από την ηλικία των 13 ετών.
ο ελύτης μου είχε πει στα 17 μου: 'μη δημοσιεύσετε ακόμη, δεν έχετε βρει την πραγματική σας φωνή'. κι εγώ τον είχα ακούσει και δε δημοσίευσα παρά μια ή δυο φορές στο περιοδικό 'ευθύνη'.
σε κάποια στιγμή μου ήρθε η έμπνευση να παύσω να ασχολούμαι μόνο με τα επιστημονικά μου στο διαδίκτυο.
κοίταξα λίγο για 'ποίηση' ως μέλλουσα εμμηνοπαυσική.
στα άπειρα, λίγα πράματα επισκέφτηκα.
έμεινα σε΄ένα που είχε ένα μαυροκόκκινο φόντο, με μια γυναίκα κι ένα κοράκι, ή κάτι τέτοιο.
μου άρεσε.
κοίαξα κι αλλού, αλλά αυτό μου άρεσε περισσότερο.
(συνεχίζεται, είμαι πτώμα τώρα)

μια υπέροχη εκδρομή και το οδικό μας σύστημα

λοιπόν, σάββατο πρωί στις 7. ξεκίνημα για βόλο.
υπέροχος καιρός, η παρέα στο αυτοκίνητο απίθανη, τι άλλο θα ήθελα;
καλή μουσική, κουβεντούλα, μπλα μπλα και χα χα...
έξυπνη καθώς είμαι, έβλεπα τα κεντήματα στην εθνική οδό που ήτταν σταυροβελονιά! κίτρινο και κόκκινο γύρω γύρω, μια λουρίδα μαύρο που επιτρέπεται σε κάποια σημεία λόγω έργων.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΑΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΣΑΣ.

σάββατο πρωί, ψυχή ζώσα στις λουρίδες της εθνικής που ήταν κλεισμένες λόγω έργων, φυσικό είναι.
θυμάμαι και στη γιουκοσλαβία του τίτο πάλαι ποτέ, τα έργα στο οδικό δίκτυο-καρμανιόλα, όταν γυρνούσαμε οδικώς από βέλγιο. ό,τι μέρα και να περνάγαμε, άνθρωποι δούλευαν να τα τελειώσουν.

εμείς μπήκαμε στα υπέροχα τούνελ του κάβο μαλλιά, σύγγνώμη, του πέταλου του μαλλιακού...
για ένα τόσο υπέροχο έργο, άρα και τόσο χρήσιμο, χρειάστηκε να πεθάνει τόσος κόσμος. για να γίνει!
έτσι κι έγινε.

με ένα και μοναδικό κουρσάκι στην εθνική έστω και μιας λουρίδας, όλα υπέροχα.

και μετά η επιστροφή.
κυριακή μεσημέρι ο φίλος μου πανεπιστημιακού επιπέδου, με κανονικό αεκιού αν όχι από τα υψηλότερα, που έχει έρθει στο βόλο μια και μοναδική φορά, αυτήν, αποφασίζει να βρει το δρόμο για την αθήνα μόνος...
μόνος. χωρίς το άνοιγμα του παραθύρου και το 'θα πας δεξιά θα πας αριστερά και στην τρίτη στρούγκα ίσα', λέει: θα βασιστώ στις πινακίδες.
συνοδηγός κι εγώ, με άι κιού ραδικιού, όμως κοίταζα.
ίσως χάσαμε την μοναδική πινακίδα ή τις μοναδικές πινακίδες για 'ατίνα' στην πόλη 'βόλος', και αποφασίσαμε, αφού δε βρεθήκαμε στην εθνική οδό από όπου είχαμε έρθει, να κάνουμε μια παράκαμψη για φάρσαλα για να πάρουμε αυθεντικό ορίτζιναλ χαλβά.
σκεφτόμασταν βέβαια, πώς να νιώθει ένας ξένος τουρίστας που νομίζει ότι θα βρει το δρόμο του μόνος του στο ελλάντα.
πάσο. δικαίωμα.
ας είναι έξυπνος, στη χώρα του φωτός που έχει έρθει. εμείς πάντως χαθήκαμε και μας άρεσε, φάγαμε στα φάρσαλα στο 'σπιτικό' της κυρίας γιάννας, αγοράσαμε και χαλβά, και αποφασίσαμε πλέον να ρωτήσουμε πώς πάνε 'ατίνα'.
μας συνέστησαν να πάμε από δομοκό, είναι πιο απλό.
η κυρία ελένη η περιπτερού της πλατείας δομοκού όντως ήταν σαφέστατη: πάτε κάτω, τρίτο φανάρι αριστερά και όλο ευθεία μετά βγαίνετε δομοκο. εμείς έτσι πάμε αθήνα, πού να σας εξηγώ τώρα περιφερειακό φαρσάλων (ακόμη και η ίδια απηυδησμένη ήταν).
ο οδηγός κι εγώ είχαμε τα μάτια μας εντελώς μα εντελώς στο δρόμο.
όντως δεν τον χάσαμε. φτάσαμε δομοκό.
ωστόσο, σ'αυτόν το δρόμο που πήραμε και που ήταν ο σωστός,
ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΝΑ ΛΕΕΙ 'ΠΡΟς ΔΟΜΟΚΟ' Ή ΠΡΟς ΑΘΉΝΑ Ή ΚΑΤΙ ΆΛΛΟ.

μήπως στα οικονομικά μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων γίνεται περικοπή στις πινακίδες;
είναι ένα ζήτημα.

φύγαμε από τα φάρσαλα στις 6.
δε χαθήκαμε πουθενά. κάναμε πολλές προευχές γιατί θέλαμε να φτάσουμε σπίτια μας. δόξα τω θεώ.

από κάποιο σημείο και μετά, σ'ένα πέταλο του δρόμου, στροφή αρκετά μεγάλη, φαρδιά, χωρίς όμως κανένα σταυροδρόμι, μετρήσαμε ΠΕΝΤΕ πινακίδες σε ξεχωριστά σημεία, στον ίδιο δρόμο, που έλεγαν 'αθήνα'.
είδαμε και μια μοναδική ταμπελίτσα ριγμενη κάτω στο χώμα που έλεγε 'λαμία'.
φτωχιά λαμία! κάτω η λαμία, πάνω η αθήνα! σαν τα τεστ οφθαλμίατρου, αλλά με διαφορά δύο μέτρων από τη θέση που θα έπρεπε να είναι η επιγραφή λαμία, κι εκεί που την είχαν ακουμπήσει ΣΤΟ ΧΩΜΑ κάποια χεράκια. άραγε δεν περνάει από κει κανένας ιθύνων νους με λίγο σπάγγο έστω, να την βάλει στη θέση της, αυτή τη μοναδική προς λαμία πινακίδα; ή θεωρείτε ότι μόνο όσοι ξέρουν πρέπει να περνούν από κει;

χαρήκαμε όταν βρεθήκαμε ως δια θαύματος στην εθνική μας οδό.

αυτή για την οποία πληρώσαμε 'αθήνα - βόλος' περίπου δέκα ευρώ, μη σας πω και λίγο παραπάνω.

είχαμε φύγει από φάρσαλα στις 6.
πολύ πριν τη θήβα, δε θυμάμαι πού, σε μια στροφή της εθνικής προλάβαμε να φρενάρουμε.
ο δρόμος ήταν ΞΑΦΝΙΚΆ ΓΕΜΑΤΟΣ.
σκεφτήκαμε ατύχημα, ανοίξαμε αλαρμ αμέσως, δόξα τω θεώ.
ναι, δεν ήταν ατύχημα.
μπαίναμε στο κέντημα που είχαμε δει:
μια ή δυο λουρίδες γεμάτες αυτοκίνητα.
σήματα από δω κι απο κει, φώτα, να προσέχουμε.
φαντάσου τώρα να χρειάζεται να περάσει ένα νοσοκομειακό από κει, με μια επείγουσα κατάσταση, αυτό σκεφτόμασταν, ο γιατρός κι εγώ, και παρακαλούσαμε όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου να είναι καλά και να μη χρειάζονται τίποτα επείγον, διότι θα την είχαν εντελώς βαμμένη.

φτάσαμε η ώρα 11 στην αθήνα, χωρίς να χαθούμε πουθενά.

στις κενές λουρίδες 'για το καλό μας', δεν υπήρχε ψυχή ζώσα.
τα διόδια, σχεδόν τόσα όσα και η βενζίνη μας για να διασχίσουμε την ίδια ζώνη.
κλειστές οι λουρίδες χωρίς εργάτες το σάββατο το πρωί.
κλειστές οι λουρίδες με απηυδησμένους οδηγούς που μερικοί πιο ασυνείδητοι από τους άλλους μπορεί να εκνευρίζονται και να δημιουργούν ατυχήματα λόγω νεύρων και βιασύνης.

για το καλό μας
όταν κλείνεις στην εθνική λουρίδες, αγαπητό ξεχασμένο κράτος, θα έπρεπε να σπεύδεις να τις αποτελειώσεις.
όχι να σκορπάς τα χρηματάκια μας στις μίζες και να αφήνεις απλήρωτους εργάτες, μπας και σάββατο πρωί έχουν πάει όλοι γουικέντ στα χωράφια τους παραδίπλα, κι αφήνεις τον έρημο λαό σου 'ελέω θεού' να φτάσει στον προορισμό του!

αιδώς, άγρια διοίκηση του δόλιου αργού κράτους μας!
δε χρειάζεται κάθε 'πέταλλο μαλλικού' να είναι μνημόσυνο πολλών νεκρών.
λίγη τσίπα και λίγη συστηματική δουλειά χρειάζεται!

αμάν πια!

ουφ, νευρίασα που το θυμήθηκα! μαρούσκααααα! το εβιάν μου φέρε!

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

ποιος ανακάλυψε την αμερική, της χρύσας σπηλιώτη

λοιπόν, να μην πολυλογούμε.
τετάρτη και πέμτη παίζεται, στο 'ράγιες' ή κάπως έτσι, κωνσταντινουπόλεως και ιεράς οδού.
μόλις το είδα, γύρισα πριν λίγο.
σπαρακτικό.
2 ηθοποιοί, γυναίκες, ντύνουν και ξεντύνουν όλη τη ζωή τους από τα παιδικά χρόνια ως τα βαθιά γεράματα.
οι ατάκες φοβερές
η δυναμικότητα συνεχής,
η ψυχολογία του γυναικείου φύλου εντελώς μα εντελώς σωστή και περιγραφική
η σκηνοθεσία τόσο γυμνή όσο και η έκθεση των ρόλων της γυναίκας
πικρό γλυκό κωμικό συγκινητικό παθιάρικο έξυπνο...

να πάτε να το δείτε. αξίζει!

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

κάποιος που δε γελάει.

ένας από τους καθηγητές του σχολείου, βγήκε σοβαρός σοβαρός και μου είπε:
τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!
τώρα θα φανεί ποιος από μας είναι δημόσιος υπάλληλος και εκπαιδευτικός, και ποιος είναι δημόσιος υπάλληλος.
!...
ας έχει καλό, αυτός ο αγέλαστος ζεστός άνθρωπος...

ήταν η μέρα του αγιασμού των σχολείων, 11 σεπτέμβρη.
ήρθαν κάμποσοι και μου είπαν:
ελένη, εδώ, θα έχουμε το σεραφείμ σαν παιδί μας.

με έπιασαν τα κλάματα. τους είπα:
μετά από τοση απόρριψη μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα. φανταστείτε το σεραφείμ που θέλει να μείνει με τα παιδιά που γνωρίζει...

ήταν σαν ένα θαύμα.
ο διευθυντής του σχολείου χαμογελούσε.

παλιές εικόνες που σβήνουν μέσα μου τώρα.

και γιατί τα γράφω αυτά;
ε, μυθιστόρημα είναι.
εναλλαγές συναισθημάτων. αραβική ποίηση, τι τίτλος...
ναι ναι, θα είναι το σημερνό μάθημα
το μάθημα, θα είναι αυτό: προϊσλαμική ποίηση.
εγώ, όμως; ποια να είμαι σήμερα;
τα μυθιστορήματα σμιλεύουν τη δράση και τα συναισθήματα σε ωραία τοπία.
έξω έχει όμορφο ουρανό. υγρασία, όλα βρεμένα, 'το πέλαγο είναι γλυκό ... μαζί και δάκρυ' μουρμουρίζει καζατζίδης και χατζιδάκης από το επέκεινα.
κάτι είναι, 'το πέλαγο είναι παιδί, τρέχει και δεν το φτάνω...'
το παιδί κοιμάται.

τα χάνω τώρα.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ειπώθηκε. ένα μυθιστόρημα.

λοιπόν, στα αρχαία υπήρχε ενεργητική, μέση και παθητική φωνή.
τρεις φωνές.
λούζω με φως τον κόσμο, που μπορεί να πει ένα παιδί, μόνο και μόνο γιατί υπάρχει. ενεργητική φωνή
λούζομαι και παύω να είμαι βρώμικος, λέει κάποιος που πετάει νερό στο κορμί του, κι είναι μέση φωνή
λούζομαι βρισιές και απαξίωση από κάποιους, να κι η παθητική φωνή.

το γκιαουρλίδικο και το χατζιαβάτικο έχει υποτίθεται δύο φωνές, την ενεργητική και την παθητική. στην ουσία μόνο παθητική έχει.

την ενεργητική φωνή τη βάζουμε μακριά μας...
ανάμεσα σ' εμάς και την ενεργητική φωνή υπάρχει μια λεκάνη με νερό που μας μεταμορφώνει σε πόντιο πιλάτο:
εγώ σας το λέω, από αγάπη, να πάρετε το παιδί από το σχολείο, θα το φάνε, θα το ξεσκίσουνε, θα το αφανίσουνε!
-ποιοι θα το αφανίσουνε κύριε χ;
-εγώ από αγάπη σας το λέω!
-γιατί να το ξεσκίσουνε; θηριοτροφείο είναι το σχολείο;
-μα μπορείτε να τον κρατήσετε σπίτι.

το σεραφείμ φυσικά και τον κρατάω σπίτι, όπως όλοι τα παιδιά μας. αλλά είναι παιδί της πόλης και οφείλει να πηγαίνει σχολείο, είναι ο τρόπος να 'μορφώνεται' ακόμη. αν ζούσε σ' ένα ψαροχώρι, ίσως η μόρφωση της κοινωνίας θα ήταν το ψάρεμα. εδώ στην πόλη είναι το σχολείο.
ο σεραφείμ είναι ζωντανός. το τελευταίο του επίτευγμα είναι τρεις πόρτες για τα σπιτάκια των σκύλων στην κατάληψη της γειτονιάς μας.
μαζί με άλλα παιδιά μεγάλωσε εκεί κάποια εγκαταλελειμένα σκυλάκια
τώρα συνεχίζει να πηγαίνει εκεί, να φέρνει τροφή και να παίζει με τα ζώα.
ο σεραφείμ μιλάει ελληνικά και γαλλικά, συνεννοείται σε δύο γλώσσες.
έχει ιδιαίτερη σχέση με τη λογική και τα απλά μαθηματικά των αριθμών.
είχε βαθιά θρησκευτικότητα μικρός. τώρα, δεκαπεντάχρονος, είναι στη φάση της απόρριψης.
μέχρις εδώ καλά.
τα αρνητικά: ο σεραφείμ είναι ένα ιδιαίτερο παιδί.
γεννήθηκε με κάποιο πρόβλημα καρδιολογικής υφής, το ξέρετε όλοι, η βασιλεία πάππας μας βοήθησε στην αμερική. είχα γράψει στο διαδίκτυο, είχατε μπει τότε πολλοί να πείτε τον καλό σας λόγο για την πάππας, τη φοβερή αυτή γυναίκα-άγγελο που βοηθάει τόσα παιδιά.
ο σεραφείμ έχει διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, δλδ ανήκει στα παιδιά του αυτιστικού φάσματος υψηλής λειτουργικότητας, δλδ αυτοεξυπηρετείται, μιλάει, συνεννοείται, ανήκει δλδ στην κατηγορία του αυτισμού που λέγεται άσπεργκερ. έχει δλδ επίγνωση της δυσκολίας του, και, όπως συμβαίνει ταχτικα, στην εφηβεία τα παιδιά αυτά μπορεί να κάνουν κατάθλιψη γιατί βιώνουν με πολλή ευαισθησία και αλήθεια τη διαφορά τους με τα άλλα παιδιά αφενός, κι ένα ειδικό σχολείο με παιδιά άλλων δυσκολιών τα σπρώχνει ακόμη πιο πίσω. πώς να ταυτιστούν;
πέρσι ο σεραφείμ ρώτησε τη μαρία: γιατί να είμαι διαφορετικός;
πριν απαντήσει η μαρία, ο κωνσταντίνος απάντησε: δεν είσαι εσύ ο διαφορετικός σεραφείμ! όλοι διαφέρουμε!.

τα παιδιά τον αγαπάνε κι αυτός αγαπάει τα παιδιά.
ο καθένας με τον τρόπο του.
ο σεραφείμ έκλεισε τα 15 στις 28/10, έκανε πάρτι, μαζεύτηκε όλη η τάξη. από αγάπη.

συνήθης αντιμετώπιση αυτών των παιδιών όπου λείπει η κοινωνικοποίηση και τα απομονώνει, είναι ο αγώνας ένταξής τους κάπου.
στο σχολείο τους.
ο σεραφείμ κάνει προσπάθειες να ενταχθεί στην τάξη του.

τα βάσανα του σεραφείμ όμως, όπως και άλλων παιδιών, είναι πολλαπλά.
μαζί με αυτό έχει και επιληψία γελαστικού τύπου, που για πολλά χρόνια δεν είχε διαγνωστεί. τον θυμάμαι τεσσάρων χρόνων, όταν τον έπιανε ένα αμήχανο μικρό γελάκι δευτερολέπτων, ο σεραφείμ ρωτούσε, πλήρης ενσυναίσθησης: 'μαμά, γιατί γελάω τώρα, αφού δεν το θέλω;'
όταν έγινε 7μισυ χρόνων, το γελάκι σταμάτησε, και βρήκα πρώτη φορά το σεραφείμ ανάμεσα στα παιχνίδια του να κάνει σπασμούς. μεγάλη πίκρα. μα τι να γίνει, θα το παλέψουμε.
φαρμακοανθεκτική γελαστική επιληψία, δλδ όχι άγρια, αλλά δύσκολη στην εξαφάνιση κρίσεων. η εφηβεία την επιβάρυνε.
η θέληση του σεραφείμ είναι σιδερένια. την ελέγχει τρομακτικά. την παλεύει.
τα φάρμακα της κλασικής ιατρικής που παίρνει είναι πολλά.
δεν κάνουν τίποτα;
μόνα τους δεν κάνουν τίποτα.
όμως έχουμε τώρα έναν ομοιοπαθητκό γιατρό, τον αγαπημένο μας γιώργο λουκά.
από τότε που παίρνει τα ομοιοπαθητικά συμπληρωματικά χάπια, κρίσεις τέλος!
τρίμηνες σειρές χαπιών κι ο σεραφείμ δυνατός.
με μια γιατρό αποφασίσαμε να περικόψουμε τα φάρμακα της κλασικής ιατρικής και να μείνουμε μόνο στα ομοιοπαθητιικά.
αμέσως η σούπα χάλασε, κι ο σεραφείμ έκανε κρίσεις σπίτι.
που σημαίνει ότι ο συνδυασμός ανάμεσα στην κλασική ιατρική και την ομοιοπαθητική πιάνει και πολύ καλά μάλιστα!
θα γράψω άλλοτε για το γιώργο λουκά. αξίζει.

για όλους τους παραπάνω λόγους, κι επειδή 'κουφάλα νεκροθάφτη όσο ζούμε δε θα παριστάνουμε τους πεθαμένους και τα ξόανα στυλ πόντιος πιλάτος'
λέμε ναι
υποφέρουμε οικογενειακά
αλλά αν ο σεραφείμ πέθαινε θα είμαστε μαύροι σταυροί δυστυχίας
ζούμε μαζί
είμαστε ευτυχισμένοι που σε έχουμε σεραφείμ, εσένα, το λουκά και την άννα μας,
και πληρώνουμε συνοδό να είναι όλες τις ώρες στο σχολείο ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα κανένα και να μην στεναχωριούνται και οι καθηγητές ή έχουν άγχος για το πρόβλημα του σεραφείμ.

επειδή μου αρέσουν τα καθαρά πράματα, σας λέω ότι είμαι ζάπλουτη! τόσο ζάπλουτη που πέρσι δεν αγόρασα ούτε ένα πράσινο φύλλο για μένα, όμως ψώνισα λίγο με τις εκπτώσεις.
ο μισός ακριβώς μισθός μου πάει στη συνοδό του σεραφείμ. καταλαβαίνετε τι εννοώ 'ζάπλουτη', αλλά σκασίλα μου.
ο κόσμος πρέπει να είναι ανοιχτός, όχι κάλυκας σφαίρας που σκοτώνει, αλλά κάλυκας λουλουδιού που επιτρέπει σε όλους να ανθίσουν.


'ειπώθηκε' λοιπόν από κάποιο γονιό μάλλον'
μου είπε κάποιος που μπορεί όντως να αγαπάει τα παιδιά
ότι 'η παρουσία του σεραφείμ ενοχλεί το σχολείο'.
του είπα: αν ήταν έτσι, γιατί η μαμά του σεραφείμ στις εκλογές του συλλόγου γονέων βγήκε πρώτη στους σταυρούς;
θεσμικό όργανο ο σύλλογος γονέων. ρώτησα και έμαθα: άγνωστο κάτι τέτοιο μεταξύ τους.

'ειπώθηκε', λοιπόν.
'έγινε καταγγελία'.

ΦΕΡΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΠΡΟΔΟΤΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ.
δεν τις έζησα, τις κουκούλες με τους προδότες. τις είδα όμως στο σινεμά, όταν ήμουν παιδί, με τη λοχαγό νατάσα.
στεναχωρήθηκα, μα χαίρομαι που δε ζούμε πια σε τέτοιες κοινωνίες.

ναι, όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι η παθητική είναι η φωνή της κοινωνίας σήμερα,
εμείς,
εγώ, εσύ, κι ο άλλος
είμαστε άνθρωποι.

ο καθένας ας κουβαλάει το σταυρό του.
αν ο σταυρός είναι ανθρώπινος, είναι γέφυρα μεταξύ των ανθρώπων.

να μας ζήσει ο σεραφείμ, και ο κάθε σεραφείμ λοιπόν.
τώρα ο αγώνας συνεχίζεται. και όλα βαίνουν καλώς.
δόξα τω θεώ.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

ο συνήγορος του παιδιού

σήμερα είχα ραντεβού με το σεραφείμ στην πρωτοβάθμια υγειονομική επιτροπή.
παιδιά με τις ιδιαιτερότητες του σεραφείμ δικαιούνται κάποιο επίδομα,
χρειάστηκαν δεκαπέντε χρόνια για να μάθω ότι τα παιδιά αυτά δικαιούνται επιδόματος.
τελικά μια απλή υπόθεση είναι.
το έμαθα 3 χρόνια πριν την ενηλικίωσή του.
ο κάθε γιατρός θεωρούσε ότι το είχε πει ο προηγούμενος.

το άγχος μου ήταν τέτοιο, που έψαχνα σε όλο το σπίτι τις ιατρικές βεβαιώσεις που είχα καταθέσει για να κλείσω το ραντεβού.
ήταν ένας τρόπος να λέω στον εαυτό μου:
επίδομα; τι θες; να θέλει το παιδί σου επίδομα; θα ήθελες να μη χρειάζεται. μα δεν είναι έτσι.

τέλος πάντων, πήγα σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο να περιμένει.
είχα πάρει μαζί μου ένα λούκυ λουκ κι ένα ρανταπλάν, για να αντέξουμε!

δεν καθήσαμε πάνω από 3 λεπτά, και μια αρκετά ηλικιωμένη και απλή κυρία, που καθόταν σ' αυτή την απίστευτη αναμονή, μου λέει:
το παιδάκι δεν μπορεί να περιμένει τόσες ώρες. να χτυπήσετε τώρα την πόρτα και να περάσετε εκτός σειράς, ένα παιδί δεν μπορεί να περιμένει!
της χαμογέλασα και είπα: τόσος κόσμος περιμένει, δεν είμαστε μόνοι!
όχι να περάσετε!
και τότε και κάποιοι άλλοι μου είπαν: ναι, ναι, παραχωρούμε τη θέση μας, δεν πρέπει να περιμένει τόσο ένα παιδί! πηγαίνετε στη γραμματεία και πέστε τους να περάσετε.
αφού επέμεναν, όντως, πήγα στη γραμματεία, και φώναξαν τον σεραφείμ κι ένα άλλο πιτσιρίκι που ήταν κι αυτό στην ουρά.
όταν φύγαμε, αναζήτησα την ηλικιωμένη κυρία, χάρη στην οποία περάσαμε χωρίς τόση αναμονή.

αυτή ήταν ένας συνήγορος του παιδιού.
η δύναμή της παρέσυρε και τους άλλους.
η σταθερότητα της καλοσύνης της.
γιατί όλοι αυτοί που περίμεναν, για ένα παρόμοιο λόγο μ' εμάς περίμεναν. και να που με ταπείνωση και καλοσύνη, η κυρία αυτή έφερε μέσα σ' ένα 'κοινό' αγχωμένο, την αναγνώριση του πόνου του καθενός.
μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

βέβαια δεν είναι μόνο αυτό που θέλω να γράψω όταν βάζω ως τίτλο 'ο συνήγορος του παιδιού'.
θέλω να πω πως η κυρία αυτή όντως, με απλότητα, έγινε συνήγορος του παιδιού, και βρήκε στην προσωπικότητα του καθενός κάτι καλό να ανασύρει, ώστε μια αίθουσα με αγχωμένους να γίνει μια αίθουσα με συνανθρώπους.

καμιά φορά, άνθρωποι που θα πρέπει να είναι συνήγοροι των παιδιών, γίνονται όχι κατήγοροι και εισαγγελείς παιδιών, αλλά φονιάδες τους.
κάτι θέλω να πω,
θα συνεχίσω άλλοτε,
σήμερα η μέρα τελείωσε με την αβεβαιότητα του 'τι να συμβαίνει άραγε; χρειάζεται τόσος αγώνας, ή μήπως έχουν δίκιο όσοι λένε "έλα τώρα, μέχρις εδώ, το παραπάνω είναι γιατί έχεις μέσα σου θυμό" και κάτι τέτοια...
αύριο η μέρα φαίνεται να είναι πολύ μα πολύ φορτωμένη.
άραγε θα υπάρχει αυτή η φορτωμένη μέρα; προς το παρόν δεν υπάρχει, άρα, ας πω κι εγώ το ρητό 'αρκετά το φορτίο της σημερνής μέρας, αύριο... άσε το αύριο, θα έρθει μόνο του και όπως εκείνο θέλει'

ναι, μα,
το αύριο θα έρθει με το φορτίο του χτες και του σήμερα.
κι εγώ θα γράψω ποιος είναι ο συνήγορος του παιδιού.\
τον συνάντησα.

στο πρόσωπο μερικών ανθρώπων, και μου μίλησαν και για τον οργανισμό 'ο συνήγορος του παιδιού', που μου πάσαρε σήμερα ο άνεμος.
καλησπέρα και καληνύχτα σε όλους!

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

συνομιλία με την αντιγόνη

Θα ταφώ, Αντιγόνη
Μαζί με σένα
Σ’ ένα στενό μονοπάτι ανάμεσα στοργή και δικαιοσύνη.
Σκληρό ευτυχώς το χώμα,
Λάσπη εσύ δε γνώρισες, ατόφιο και παρθενικό είναι το κορμί σου.
Εγώ, μάνα. τον πηλό έχω αγγίξει
Για μια, για δυο, για τρεις φορές,
Και στάχτη στα έγκατα στήθη μου λουφάζει τώρα καθώς
Ανοίξαν τα φτερά τους τα παιδιά, κι εγώ παρέμεινα να λούζω το κορμί σπονδές.

Για πες
Για δες
Που γόνιμη δεν ήσουνα ποτέ σου.
Να θάψεις αδελφό κι άνομο νόμο,
Η φύση εσένα θέσπισε -,
εγώ
Λάσπη, στη βρώμικη συνείδηση μαζεύω,
και σημαδεύω το πετάρισμα αηδονιού,
Για να τελειώσω το τραγούδι.

Αυτό, θα είναι το τραγούδι του θανάτου.
Αυτό η απολογία κάποιου μετεωρίτη ευτυχίας
Που μου καρφώθηκε στα στήθια.
Και θα υπάρχω
Χαρίζοντας ευγένεια σ’ ένα κόσμο που μου ζήτησε παιδιά.

.ελένη κονδύλη.‏2009‏‏-‏03‏‏-‏25‏

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

ο θυμός

ο θυμός είναι μια λέξη
'ξεθυμασμένο' μια λέξη κοντινή του
ευθυμία
κι άλλη συγγένισα,
αχ, κι αθυμία, μια λέξη μελαγχολική...

κι αν γυρνούσαμε λοιπόν στο θυμό, και τον κοιτάζαμε...
θυμός που μας σφραγίζει μάλλον ζωντανούς, αφού χάρη σ' αυτόν μάλλον 'θυμόμαστε' πριν 'θυμώσουμε'...
βλέπεις, θυμάμαι, παθητική ή μέση φωνή;
ενώ, θυμώνω', κάτι σαν φτιάχνω θυμωνιές με πράξεις...

μια κατηγόρια: 'έχεις πολύ θυμό μέσα σου'
ναι ρε! έχω, θες τίποτα;
και γιατί έχω θυμό, εσύ θα μου πείς;
δικό σου θέμα, να πεις ό,τι θες!
εγώ, δεν ξέρω τι να πω.
ναι, έχω θυμώσει με τον εαυτό μου, γιατί δεν υπερασπίστηκα τα τρένα που περνούσαν μπροστά μου και τα άφησα να φύγουν
'τα τρένα που φύγαν, ευκαιρίες που πήρανε
αγάπες που μάτωσαν και παιδιά που κατέστρεψαν
δός μου χέρι να πιαστώ, να πιαστώ να κρατηθώ, ένα γέλιο μια ματιά..'
σταμάτα, πουθενά δε βγάζει.
αν,...
αν,...
εκεί στέκεται ο θυμός, στην ανάποδη συλλαβή του 'να' της υποτακτικής και της ευκτικής των περασμένων: να είχα κάνει έτσι ή αλλιώς...

θέλω κάτι να γράψω μα δεν το καταφέρνω. είναι σα μια μαγιονέζα που δεν πέτυχε και δε θα πετύχει πια,
είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικά 'αστείο', όπως με τόση περηφάνια βλέπω κάτω από τα γραφούμενά μου...
θυμάμαι τον λώρενς της αραβίας, που λάβαινε ένα γράμμα από έναν υποτιθέμενο θείο, ο οποίος τον διέταζε να ζητήσει από τον υπηρέτη του να τον μπαγλαρώσει στο ξύλο, για κάποιους λόγους που ο μεν υπηρέτης αγνοούσε, ο δε δόλιος λώρενς αγνοούσε προφανώς ακόμη περισσότερο, μα δεν το ήξερε...
με τη γρίππη που κουβαλάω τώρα, θυμάμαι όσους αγάπησα και όσους μ' αγάπησαν, στο αρσενικό ή στο θηλυκό, το ίδιο είναι κατά βάθος.
φυλλομετράω τρένα που δεν πήρα, συγγνώμες που δεν είπα, λόγια που δεν πρόφερα, λόγια που πρόφερα και δεν έπρεπε, αδυναμία που μ' εμπόδισε σε βασικά πράματα της ζωής.
κι εκείνο το 'απήγξατο' του ιούδα είναι πάλι στο νου μου.
δε θυμώνω πια. ώρες ώρες, σωρός από ώρες είναι σαν να μη ζω, δλδ σα να μην ελπίζω.
και μετά θυμώνω πάλι,
κι άστους να λένε, ακόμη κι αν η ζωή είναι μια μαύρη γραμμή, την ξεχωρίζω και την τραβάω μέχρι το τέλος.

παρασκευή βράδυ σπίτι, μάλλον με πυρετό κι ένα κονιάκ για το στήθος που βράζει.
και το πιο μέσα βράζει ακόμη περσότερο.
καλή διασκέδαση σ' όσους βγείτε.
εγώ κοιτάζω την οθόνη. λευκή είναι σα γάλα.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

:)

καμιά φορά, μια καραμέλα, ένα παιχνίδι, δεν ειναι τόσο ζωτικής σημασίας για τα παιδιά.
πιο ζωτικής σημασίας είναι το πείσμα στην επιθυμία ενός παιδιού που κλαίει λέγοντας 'ένα παιχνίδι θέλω, τώρα το θέλω' (κατά την ενήλικη παροιμία ακατάλληλη δια -παλαιούς- ανηλίκους).
το πείσμα στην επιθυμία είναι σαν να λέει το μικρό: υπάρχω, απαιτώ να με δείτε και να με σεβαστείτε, απαιτώ να σας αναστατώσω για να σας δείξω ότι υπάρχω πέρα από τη δική σας επιθυμία στο 'γκιλι γκιλί χρυσό μου, μαμ σκατά και νάνι και νάζι και τελειώσαμε'.

σχεδόν με το ίδιο πείσμα σας έγινα κολτσίδα, να βοηθήσετε τη μαρία και το μάριο. σήμερα ο ιδιοκτήτης παρέλαβε το 3.120 ευρώ που μαζέψατε, και που του παρέδωσα στον λογαριασμό του μέσω τραπέζης με την αιτιολογία 'ενοίκια Χ, ήτοι το επώνυμο του κυρίου που χρωστούσε', τον ειδοποίησα ότι μπορεί να κοιτάξει το λογαριασμό του και να δει ότι η παράκληση να σταματήσει τις διαδικασίες ήταν πρακτικής υφής... η χαρά που είχα όταν κατέθετα τα χρήματα ήταν άλλο πράμα. σαν το μωρό που λέει 'θέλω καραμέλλες τώρα' και τους τις δίνουνε.
λες και είχα κάνει κάτι. τι; τυρί και ψωμί να το φας την κυριακή κλπ.
τί πο τα.

κι αφού δεν έκανα τίποτα, πώς έγινε και έμπλεξα; γιατί όντως έμπλεξα...

πρώτη φορά στη ζωή μου μαζεύω χρήματα για τρίτους. με αυτό τον τρόπο.
δεν είναι βέβαια λίγες οι στιγμές που ήθελα να ζητιανέψω για πάρτη μου. που είχα ανάγκη να πάω το σεραφείμ στην αμερική για την καρδιά του και δεν έβρισκα άκρη. θυμάμαι τότε, πως πηγαίνοντας στην πειραιώς στο ικα, έβλεπα ζητιάνους και προθύμως τους έδινα χρήματα σκεπτόμενη πως ουσιαστικά ήμουνα στη θέση τους... και τότε όλα πήγαν κατ' ευχήν.
τώρα λοιπόν, μπλέχτηκα στην ιστορία χωρίς να το θέλω.
από την καλοσύνη των άλλων, που λέει κι ένας τίτλος.
να πώς έγιναν τα πράγματα.

στις 31 ιουλίου, που έκλεινε το αργώ όπου ο σεραφείμ πηγαίνει για τις θεραπείες του, έπρεπε να καταθέσω 1700 ευρώ, που δεν είχα. τρελαινόμουνα. δεν είχα αυτά τα χρήματα. πήρα τότε τηλέφωνο τον εκδοτικό μου οίκο, και μια ΧΧΧ μου είπε: α, τι βλέπω, τα βιβλία σας πήγαν πολύ καλά, και έχετε να λάβετε γύρω στις 5000 ευρώ!!! αλλά δε θα τα πάρετε τώρα, γιατί πάω διακοπές!!!!... την παλιο ΧΧΧ!!! ακούς εκεί! εμένα 5000 είναι το ποσό για υπερανάληψη! κι αυτή τολμούσε να μου λέει ότι θα παει διακοπές, κι εγώ τραβιόμουνα να εξοικονομήσω τα χρήματα που χρωστούσα! συγχύζομαι που τα σκέπτομαι!!!


όταν παρέλαβα αυτά τα χρήματα,είχα μάθει για τη μαρία και το μάριο. τι να κάνω, δε σκεφτόμουνα τίποτα, μα με τριβέλιζε...
τηλεφω΄νησα στη φίλη μου τη τ. να της δώσω τα λεφτά που της χρωστούσα όταν αυτή ανέλαβε να με μεταφέρει με σπασμένο πόδι από αλεξανδρούπολη αθήνα κι εγώ δεν της είχα δώσει το εισητήριο... ήταν 280 ευρώ.
-έλα τώρα, μη μου τα δίνεις, τα 'χω ξεχάσει! λέει η τ.
α, όχι, της λέω εγώ, άμα δε στα δώσω, δε θα έχεις να τα δώσεις ίσως σε κάποιον άλλον που μπορεί να τα χρειάζεται, κι επειδή εγώ δε σου τα έδωσα, θα το σκεφτείς να ξαναδώσεις! πρέπει να σου τα δώσω. βλέπεις ρε παιδί μου, ο κόσμος είναι σε κρίση, να, μια φοιτήτριά μου μού είπε για μια οικογένεια με εντεκάχρονο παιδάκι που αν δε βρουν τα χρήματα να πληρώσουν θα έχουν έξωση, και πού θα πάνε...

τότε η τ. είπε το αμίμητο: 'πλούσια δεν είμαι, αλλά 1000 ευρώ μπορώ να τα δώσω!' κι εσύ, αυτά που μου χρωστάς να τα δώσεις σ'αυτούς! ...

τι κουβέντα!
'πλούσια δεν είμαι, αλλά 1000 ευρώ μπορώ να τα δώσω!'
... να λοιπόν που η τ. με έβαλε στα αίματα χωρίς να το καταλάβει και χωρίς να το καταλάβω. αφού ήδη είχα 1.280 ευρώ για την οικογένεια, να μην προσπαθήσω να μαζέψω και τα υπόλοιπα;

να σου που με στριμώξανε και σας στρίμωξα... δλδ η καλοσύνη προήλθε από άλλους, και μου τη φόρτωσαν! φαίνεται είναι γιατί έχω καμπούρα.

η πρώτη που μου ζήτησε έναν αριθμό λογαριασμού για να βοηθήσει ήταν η χ. που δεν την έχω δει ποτέ μου. που εμφανίστηκε από το φέιςμπουκ και το κανόνισε. μετά ήταν η Χ που μου έστειλε και μνμ: 'έχεις 300 ευρώ για τις καλοσύνες σου' (λες και ήταν δικές μου...!)

πόσα συγκινητικά πράματα μου έτυχαν, δεν φαντάζεστε!
μια άλλη, με ευγένεια ψυχής, χωρίς να γνωρίζει τους ανθρώπους, μου είπε: 'λοιπόν, πόσα μας λείπουν;' φαντάζεστε; να λέει 'πόσα μας λείπουν;', να βάζει και τον εαυτό της μέσα και να δίνει 750 ευρώ!!!! μου φαίνεται απίστευτη η ευγένεια, η καλοσύνη, η αγάπη που είχαν τόσοι άνθρωποι δίπλα μας, κοντά μας, σε μια κοινωνία που τη λέμε απρόσωπη, άχρωμη, σκληρή...

δεν ξέρω αν σας έγραψα και για την ταμία της τράπεζας: έμαθε για την ιστορία από μια κυρία που έβαζε χρήματα, και κατέθεσε και η ταμίας χρήματα! λες και όλοι είχαμε ανάγκη να αποδεχτούμε ότι είμαστε άνθρωποι. ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, που απέσυρε τη μήνυση, ή τι στο καλό ήταν αυτό, ψάχνει τώρα μαζί μας να βρει δουλειά στο μάριο... γιατί κι αυτός, άνθρωπος ήταν κι από πριν, άνθρωπος σπουδαίος δείχνει και τώρα. σκέφτεται κι αυτός το μικρό τους και τρομάζει... κι εγώ τρομάζω. μα ελπίζω. δόξα τω θεώ.

τώρα πρέπει να κάνω και την οικονομική απολογία:
1000 από την τ συν
50 από τον μ
350 από την ε,
200 από τη δ
300 από τη μ
100 από την α
100 από την γ
20 από την τ
750 από την ε
500 από την ε
50 από τη μ
---- το σύνολο είναι 3420!!!! (έτσι μου βγήκαν, κοιτάξτε!)
πλήρωσα σήμερα το ποσόν για το οποίο γινόταν η έξωση, ήτοι 3120. δλδ μας μένουν ακόμη 300!!!
βέβαια, έχουμε μπροστά μας τώρα και το εξής:
ναι μεν αποφύγαμε την έξωση, αλλά το ενοίκιο των 260 το μήνα, συνεχίζει να υφίσταται. τώρα χρωστάμε τρία νοίκια για το καλοκαίρι, και κάτι ακόμη. ονειρεύομαι, αν μπορούσαμε να προμηθεύαμε την οικογένεια μέχρι το τέλος του σχολικού έτους, δλδ τον ιούνιο, ένα κατοσταράκι το μήνα, για να μειώνουμε το ενοίκιο...
σήμερα η μαρία θα πήγαινε στην κυρία αλέκα, μια κοινωνική λειτουργό που ο γιος της πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το σεραφείμ. κάτι θα προσπαθούσε να κάνει και εκείνη απ' τη μεριά της, είναι ευσυνείδητη και κινητοποιημένη.
ο κύριος χ ο ιδιοκτήτης, μου πάσαρε το τηλέφωνο ενός άλλου κυρίου που πρέπει να πάρω αύριο το μεσημέρι τηλέφωνο, αν και ο τύπος δουλειάς ίσως δεν ταιριάζει για τον μάριο. να όμως που κι αυτός ο ίδιος παλεύει για το καλό.
σαν να απλώνεται η καλοσύνη εκεί που δεν το περιμένεις! τι να πω...
ε, να τι λέω! έχετε το νου σας! να συνενοηθούμε και πάλι, να τελειώσει το σχολείο με τη συμβολή όλων μας όσο πιο ήπια γίνεται αυτό το μικρό, όσο αδύναμοι κι αν είναι προς το παρόν οι γονείς του. είναι θέμα μέλλοντος.

υγ.1: αν κάποιος δε συμφωνεί με τα οικονομικά, ας το πει, αν έχω ξεχάσει κανέναν...!

υγ.2: έχουμε στο σπίτι έναν κουμπαρά. πλαστικό, ευτελή, κιτσαριό και πάμφθηνο. κάθε χρόνο κάπου βόσκει αυτός ο κουμπαράς. βάζω, βάζουμε, ό,τι μας έρθει, από ρέστα που βαριόμαστε να βάλουμε στο πορτοφόλι, ως μικροποσά ή κάπως μεγαλύτερα από κάτι καλό που μας τυχαίνει. το νοέμβρη αυτός ο κουμπαράς πηγαίνει στο σφαγείο. τον ανοίγουμε, και τα λεφτά, που είναι κάμποσα, πάνε πριν τα χριστούγεννα σε κάποιους που μάλλον τα χρειάζονται. δεν είναι δικιά μας συνήθεια, άλλοι μας την έμαθαν. κάτι είναι κι αυτό. να μαλακώνει η καρδιά μέσα μας.

υγ.3. αυτή τη φορά είναι δίκιο να νιώθω εντελώς γελοία. μα τόση είμαι, δεν τα καταφέρνω να τα πω τόσο ανέπαφα από ανθρώπους, τόσο μεγάλα όσο είναι, τα λόγια που θα έπρεπε να μιλάνε μόνα τους για αγάπη. περνάνε από τα δάχτυλα μιας χαζοχαρούμενης. δε βαριέσαι...

καλό βράδυ.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

θέλω λεφτά!!!! μην το γελάτε, σοβαρό είναι.

καλημέρα.
μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ.
βρίζω τον εαυτό μου, όπως του αξίζει, κι αφού όντως δεν είμαι ικανή να βοηθήσω κανέναν, τι θέλω κι ανακατεύομαι;
κι όμως όχι.
τόση είμαι, δεν μπορώ να διορθωθώ, ό,τιδήποτε κάνω είναι της τελευταίας στιγμής, δεν οργανώνομαι εύκολα, μπορώ να συνεχίσω να μέμφομαι ναρκισιστικά, μα τα πράγματα είναι σοβαρά:
τι πρέπει να κάνω όταν, όντας τόση εγώ, κάποιος άλλος υποφέρει και δεν είμαι ικανή ούτε να βοηθήσω σωστά; πρέπει να σταματήσω να βοηθάω έστω και λάθος;
να πώς έχουν τα πράγματα.
πριν από καιρό, μια φίλη μου εξήγησε πώς έχουν τα πράγματα για μια άγνωστη.
η άγνωστη έγινε γνωστή. θα τη λέμε μαρία, για να μην μπερδευόμαστε.

η μαρία είναι 42 χρόνων, παντρεμένη με τον (θα τον λέμε μάριο). έχουν ένα παιδί που πηγαίνει 6η δημοτικού.
ο πατέρας είναι θύμα βίας στα παιδικά του χρόνια. μεγάλωσε, έμαθε μια τέχνη κι έχει δίπλωμα σ' αυτήν, ζει από αυτήν.
συναισθηματικές ευαισθησίες ωστόσο, πονεμένη ιστορία. συμπαθέστατος.
η μαρία προέρχεται κι αυτή από μια γειτονιά της αθήνας. στα δώδεκά της τη στέλνουν να μάθει κομμώτρια. η μαρία καθαρίζει σπίτια. είναι πολύ καλή σ' αυτό. δεν ανέχεται να φοράει γάντια, τα χέρια της μυρίζουν χλωρίνη. είναι περήφανη γι' αυτά τα χέρια.
μέλη του τέταρτου κόσμου, δλδ θεατές στην κοινωνία που ζούνε, από τα δύσκολα μέλη, που θα επισκεφθούν το σούπερ μάρκετ μα θα αγοράσουν ό,τι αγοράσουν κατόπιν πολύ ωρίμου σκέψεως, τίμια αλλά πολύ μετρημένα τα κουκιά τους.
το ενοίκιο ήταν 65.000 δρχ. σε κάποια στιγμή ο μάριος έχασε τη δουλειά του.
παρακάλεσαν την ιδιοκτήτρια να κάνει λίγη υπομονή.
η ιδιοκτήτρια περίμενε. μετά από μερικούς μήνες, ο μάριος προσελήφθη σε μιαν άλλη δουλειά. τότε, πλήρωναν δύο ενοίκια το μήνα και εξόφλησαν τα χρεωστούμενα και ησύχασαν.
είναι κανείς ευχαριστημένος, όταν, άνεργος ων, ξαναβρίσκει δουλειά. φτάνει αυτό, και δεν τον νοιάζουν τα πολλά. ναι, αλλά η δουλειά ήταν αλλεπάλληλα δίμηνα συμβόλαια.
πρακτικό για όλους αυτό. και για το κράτος ίσως.
πριν χρόνο και, ο μάριος δεν είδε να ανανεώνεται η σύμβασή του. μετά από δίμηνες συμβάσεις δεν δικαιούσαι ούτε ταμείο ανεργίας.
δύσκολα τα πράγματα.
το ενοίκιο; πού να τα βρουν τώρα;
μαζί, ήρθε και η κατάθλιψη.
κι αν ήσουν περιθώριο λίγο μέχρι τώρα, ξάφνου γίνεσαι μεγαλύτερο περιθώριο.
η γυναίκα αγαπάει τον άντρα της και το παιδί της, παλεύει γι' αυτούς. μη ρωτήσεις πόσο περιθώριο μπορεί να νιώθει. προτιμά φυσικά να μη σκέφτεται και να καθαρίζει σκάλες. απευθύνεται στην κοινωνική λειτουργό του δήμου. της λένε ότι μπορούν να βοηθήσουν αν ο άντρας της είναι άρρωστος, όχι αλλιώς.
-εγώ ψέμματα δε λεω, λέει η μαρία. πώς να πω ψέμματα.
και φυσικά δε βοηθιέται.
έρχεται η αγωγή έξωσης λόγω δυστροπίας, δλδ στις 13 οκτώβρη βιαίως θα αδειάσει το σπίτι που μένει, με τωρινό ενοίκιο 260 ευρώ, εφόσον χρωστάνε 3.120 ευρώ, δλδ τα μηνιάτικα ενός έτους...
εκεί τους γνώρισα, σ' αυτό το στάδιο.
η μαρία ερχόταν σπίτι μου κάθε εβδομάδα, να με βοηθήσει στο καθάρισμα.
όμως γύρισε από τις διακοπές της και η γκούλυ. η γκούλυ ήταν η γεωργιανή που εδώ και δυο χρόνια έχει αναλάβει να έρχεται μια φορά την εβδομάδα να με βοηθάει στο σπίτι.
είπα στην γκούλυ για τη μαρία, πως θέλει κι αυτή στήριγμα, και συμφωνήσαμε να έρχεται η γκούλυ μια φορά στις 15 μέρες, και να έρχεται κι η μαρία μια φορά στις 15 μέρες, γιατί δεν έχω λεφτά για παραπάνω.
μια φίλη μου Χ, στην οποία χρωστούσα τα εισητήρια που έβγαλε για μένα και το σεραφείμ όταν έσπασα το πόδι μου στην αλεξανδρούπολη κι αυτή ανέλαβε να μας συνεδεύεσει μέχρι αθήνα, άκουσε για τη μαρία.
η καλοσύνη της δε λέγεται. αυτή έδωσε 1000 ευρώ για τη μαρία, και τα χρήματα που εγώ της χρωστούσα, μου είπε να τα δώσω στη μαρία, ήτοι 280 ευρώ. τα 280 εύκολα έγιναν πεντακόσια, αφού και μια φορά παρακάλεσα τον μάριο να μου συναρμολογήσει μια βιβλιοθήκη και δε δέχθηκε να πάρει φράγκο, τόσο φιλότιμος είναι. άλλοι φίλοι έδωσαν επίσης.
μέχρι τώρα μαζέψαμε 2000 ευρώ.
μέσα σ' αυτή τη βδομάδα, αύριο, πρέπει να βρούμε άλλα 1250. πώς θα γίνει;

η μαρία, ξαναπήγε, κατόπιν προτροπής μου στην κοινωνική λειτουργό του δήμου, σταλμένη απο μια φίλη της. εκ μέρους της.
λες και δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους εδώ στο χάος της ελλάδας μας έτσι από μόνοι τους, πρέπει παντού να πηγαίνουμε συστημένοι. ξαναπήγε. και λοιπόν; της είπαν ότι θα την πάρουν τηλέφωνο.
εκτός από περισσότερη πικρία, δεν απεκόμισε τίποτε άλλο.
πέστε ό,τι θέλετε.
μα ένα παιδάκι στην έκτη δημοτικού δε θα μπορεί εύκολα να βρεθεί ανάμεσα στους συμμαθητές του. άλλο να είσαι φτωχός κι άλλο να σε βλέπουν με τα πράγματα στο πεζοδρόμιο.
πώς θα νιώθαμε στη θέση της;
έχω νιώσει πολύ άσχημα και τότε δεν μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου.
δεν μπορούμε να ζητήσουμε πολλά από τη μαρία. ο μάριος καπνίζει και λυπάται και βλέπει τον κόσμο με πολλή πίκρα. το παιδί τους υπάρχει ανάμεσά τους, το αγαπάνε, μα ίσως τώρα πονάει απίστευτα ακόμη κι αυτό.
η γυναίκα αυτή σε ποιον πρέπει να συμπαραστέκεται; στον άντρα της; στο παιδί της; πρέπει μήπως να κυνηγάει το μεροκάματο, μη λείψει κι αυτό, όσο λειψό κι αν είναι; ή πρέπει να στήνεται στις πόρτες των σκληρών ανθρώπων να βαρεθούν να τη βλέπουν και κάτι να κάνουν;
η μαρία καθαρίζει σκάλες.
καπνίζει.
αυτό κάνει.
δεν προλαβαίνει το παρακάλεμα των καλοφαγωμένων που δε θυμούνται να κανουν τα τηλέφωνα που υπόσχονται.
ο λογαριασμός της τραπεζης που σας δίνω εδώ είναι εθνική τράπεζα,ελένη κονδύλη (το έσβησα σήμερα, 24/12/2011 κι απόρησα πώς το είχα αφήσει εδώ τόσο καιρό) θα δοθούν στην ιδιοκτήτρια της μαρίας για να σταματήσουν την έξωση...

ξέρω, χάλια τα έγραψα, ξέρω, λίγα πράματα κάνω σωστά.
σας παρακαλώ ό,τι είναι σωστό να καταλάβετε εσείς. και να πράξετε ανάλογα με αυτό που μπορείτε.
καλημέρα σας.

υγ. δεν είμαι η μαρία. το 'ελένη κονδύλη' δεν είναι ούτε η μαρία ούτε η ιδιοκτήτρια του σπιτιού της μαρίας. απλώς, αυτό βρίσκω ώστε μετ' αποδείξεως, να βοηθήσουμε. είμαι στη διάθεσή σας για ό,τι νομίζετε μπορεί να βοηθήσει.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

κούραση

Μου είπε, λέει, το σπίτι, έτσι να το κάνεις
Τι να προλάβει να κάνει
… όλη η ταλαιπωρία…
…πέντε φράγκα … δεν αξίζει
κι όμως
στο λιβάδι
γραμμές
φυλάνε
κομποσκοίνια.
Κάνουν προσευχές για τους άντρες στο καφενείο
Και τις γυναίκες που ετοιμάζουν φαγητό.

Ένα ζευγάρι τραγουδά μαζί και σωπαίνει,
Καθώς,
Τις αλυσίδες τούς φορούν μιας ‘παρά-δοσης’ που αχός βαρύς βαραίνει το μήνυμα του χωρισμού:
Ζωή και θάνατος
Ζωή και ανέχεια
Θάνατος.
Ή
Αθανασία.
Σας τραγουδώ φιλιά του χτες, ένοχη πραγματικότητα του ανέμου που όλα τα παίρνει.
Σκόρπα τώρα τις προσευχές
Ν’ ανθίσουν θυσίες πάνω στους άντρες και τις γυναίκες και τα παιδιά.
Γαλανός, όμορφος, τελειωμένος ουρανός.

15-09-2009 ελένη κονδύλη

Ένας φοίνικας στην πόλη

Ο λόγος φυτρώνει σα φοίνικας θνητός και φθαρμένος.
Στη ρίζα του ζητά νερό
Στο στήθος του τρέμει για το άγγιγμα του αγέρα
Στην κορυφή ζητά ένα βλέμμα να το αναστήσει.
Αυτός ο λόγος αναβλύζει στα στόματα του κηπουρού καθώς τσαπίζει μαχαιριές στο χώμα
Κι ανοίγει δρόμους για το νερό.
Λάσπη.
Λάσπη κι απόσωσε το γέρμα, ξαπόστασε κι ο κηπουρός. Απόσωσε να ζωγραφίζει μάτια.

Να φύγεις, να πας στη λίμνη με τις κυρα-φροσύνες να νιφτείς να με κοιτάξεις.
Να σου πω
Σώσε με
Σώπασέ με
Πάρε με, κοίταξέ με
Σωπαίνω το τραγούδι του παιδιού που κλαίει
Και ζωγραφίζω
Τα όμορφα χρώματα μιας μέρας που τελειώνει σ’ έναν κήπο.
Κρατώ τα ονόματα του καιρού και
Βάφω αγνά το κλάμα μου με Σένα.

24/09/2009 ελένη κονδύλη

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

βόλτα στα καμμένα

Επτάλοφα χιλιόφωτα μέρη
στάζουν πυρκαγιές πάνω στα δάση που περιτριγυρίζουν φοβισμένα
Περνώ από μέσα τους με την άνεση κενοταφίου
Που βασιλεύει πρίγκηπας στο κενό.
Της φλόγας τις φλόγες τα μπερδεμένα γράμματα και τα σβηστά τα φώτα της καρδιάς σου ψαύω.
Στης φλόγας το μικρό κορμί ερωδιού σκιά - τραγουδάει την έρημην αυγούλα...
Θυμάσαι;
Περίπατο με πήγες. Το δάσος όμως μίκρυνε τώρα. Σίγουρα, δε θα μπορέσεις να με ξαναπάς.
Θε να σου βάλω στο κιβούρι τούτες τις γραμμές να σου πω πως όσο πεθαίνει η άνοιξη μέσα στο καλοκαίρι, τόσο κι εσύ θα σβήσεις από την καρδιά μου.
Κι ας αρνιέμαι τώρα πια να σου μιλήσω
Αν δε σου πω ωστόσο
Πόσο πονά η δίψα μέσα μου για σένα,
Θα ναι σαν να πιστεύω πως όλα τελειώνουν μ’ ένα όχι.

4-10-2009
ελένη κονδύλη

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

ο αντίχριστος, φιλμ του φον τρίερ

λοιπόν, πάω παρασκευή σινεμά, και, παραδόξως, η αίθουσα είναι γε μά τη!!!
γεμάτη!
μάλιστα, ο φίλος μου δείχνει κάπου μπροστά σχετικά, μια θεά της τηλεόρασης που είναι παρούσα, ω ναι, και αυτή, στην αίθουσα...
το φιλμ αρχίζει.
αρχίζει ήπια, σιγαστικά θα έλεγα, σαν να έχεις βάλει σε σιγαστήρα μια υπόθεση που θα έρθει.
αυτό είναι επιτυχία του σκηνοθέτη.
δυο άνθρωποι κάνουν ανηλεώς έρωτα. το 'ανηλεώς' έχει την κυριολεξία του στη σκηνοθεσία, άρα, αυτό που θέλει να ειπωθεί, ειπώνεται.
το 'ανηλεώς' είναι τραγικότατο, αφού το πιτσιρίκι τους, που καταφέρνει να βγει από το κρεβατάκι του,
βλέπει τους γονείς του να κάνουν έρωτα (μικρέ τυμπανιστή πού είσαι; κάτι έχει κι από κει το φιλμάκι μας), οι γονείς όμως ούτε ακούν ούτε βλέπουν, το μικρό ανεβαίνει στο ανοιχτό παράθυρο και πέφτει στο χιόνι...
ο ραμαντικός θάνατος που γίνεται τρομερός, κοινός τόπος.
ναι, κοινός τόπος είναι μέχρι τώρα, πέραν της σκληρότητας που είναι ένα από τα γερά χαρτιά του τρίερ.
και μετά αρχίζει μια κοινή κυνική απαίσια ιστορία, ΤΥΧΑΙΑ. από την βαριά κατάθλιψη, στη μανία, περνώντας από το γεφύρι μιας ισορροπίας που προφανώς δεν υπήρξε ποτέ:
η γυναίκα βιώνει το θάνατο του παιδιού με βαριά κατάθλιψη.
σα να λέμε το φιλμ που αρχίζει με το θάνατο του παιδιού την ώρα που κάνουν ανηλεώς έρωτα οι γονείς, είναι σαν να συντονίζεται ακριβώς ανάποδα με το ροζμαρι μπέιμπυ, ακριβώς ανάποδα, δλδ εντελώς ανάλογα, και εκδιαμέτρου αντίθετα.
ο πατέρας φαίνεται σαν να μην έχει παρά θεραπευτικά συναισθήματα. υποτίθεται πως είναι ψυχαναλυτής.
παρουσιάζεται σαν να έχει εμμονές, σε σχέση με την υπόλοιπη ιατρική.
είναι πολύ προσεκτικός με τη γυναίκα του. τη βοηθά, ή έτσι προσπαθεί.
κι εκείνη νιώθει σε κάποια στιγμή θεραπευμένη, χαμογελά, είναι καλά,
και να μη σας τα πολυλογώ
κανουν έρωτα και αυτή του κόβει το /// και το /'΄' και του βιδώνει το πόδι../

ΚΙ ΕΔΏ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ.

ΤΟ ΦΙΛΜ ΕΊΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ. η παράφορη βία κάνει τμήμα της αίθουσας να γελάει, φυσιολογικότατα και υγειέστατα, γιατί πώς να σωθείς από τόση μαλακία και αγριότητα,
η διπλανή μου προσπαθεί να μην κάνει εμετό
εγώ γραπώνομαι στο χέρι του διπλανού μου
τελικά αυτό το έργο ευκαιρία παρτούζας λέτε να είναι;
αποκλείεται, διότι ό,τι ερωτικό έχει μέσα του είνα βαθιά αρρωστημένο
οι τύποι κάνουν έρωτα τόσο οικτρά, η τύπισσα αυνανίζεται και φυσικά ούτε αυτό ευχαριστιέται,
ο τίτλος 'αντίχριστος' δεν έχει καμιά σχέση με το έργο, που είναι απλώς μια ψυχιατρική τρομερή υπόθεση, τραβηγμένη από τα μαλλιά προς το ψέμμα
έχει κάποιους κοινούς τόπους τετριμένους
(πρόβλημα με τα ποδαράκια του μικρού, που κανείς δεν είχε προσέξει και το είδαν στη νεκροψία, κοινός τόπος σύμφωνα με τον οποίο τα πόδια μερικών είναι πόδια τράγων, κλπ)
μια απαίσια ταινία, ένα χάλι, και μερικές κυράτσες και κυράτσοι από εκεί μπροστά που σας έλεγα, χτυπήσαν και παλαμάκια.
λέτε να το φχαριστήθηκαν δλδ;

τι αηδία!!!