μια γλώσσα χωρίς σύμφωνα.
το συν με ταράζει
δε θέλω συμφωνία συναδέλφους συνανθρώπους συντρόφους συναγωνιστές συναίνεση συνάντηση συμψηφισμούς συνθλίψεις
θέλω αποδοχή, ελευθερία
πώς θα ήταν μια γλώσσα χωρίς σύμφωνα;
πώς θα ήταν μια κατανόηση μετωπική
το στάδιο της κραυγής φωνάζει
μέσα μας
το χώρο τον ονομάζει χάος.
χα
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Γύμνια.
ο φίλος μου ο χρίστος έχει ένα εγγονάκι.
μόλις μπαίνεις στο δωμάτιό του. λέει με θαυμασμό, βρίσκεις ένα τεράστιο αρκούδο!
τι να κάνουν τα παιδιά! θέλουν ερεθίσματα... χαίρονται, πορεύονται, μεγαλώνουν...
τα παιδιά με αυτισμό μεγαλώνουν κι αυτά, χαίρονται κι αυτά, πορεύονται κι αυτά!
μα θέλουν πιο πολλά ερεθίσματα, γιατί είναι γυρισμένα προς τον εαυτό τους, και θέλουν πιο πολλά ερεθίσματα για να μεγαλώσουν, πιο πολλά ερεθίσματα για να πορευτούν, πιο πολλ΄ερεθίσματα για να αναπτυχθούν.
οι γονείς κάνουν ό,τι μπορούν. οι δάσκαλοί τους, μακάρι, η δασκάλα που γνωρίζω εγώ από σαλονίκη μεριά, να είναι πάντα η ίδια!
το κράτος θα μπορούσε πιστεύω να βοηθήσει λίγο περσότερο εδώ: θα δείτε, ελπίζω να το καταφέρω να σας δείξω τη γύμνια.
θέλω να ντύσουμε το χώρο με αγάπη, με χώμα, ναι, με χώμα, με κάτι ζωντανό, με κάτι ακόμη.
Σ'αυτό το μπαλκόνι-κλουβί κρύο,ψυχρό κι αφιλόξενο "παίζουν" παιδιά με αυτισμό μες στα νερά της βροχής χωρίς γύρω ένα λουλούδι, ένα παιχνίδι, λίγο χρώμα λίγη ζεστασιά. Βοηθήστε τα παιδιά με αυτισμό ν'ανοίξουν στο σχολείο τους το παράθυρο σε μια όμορφη αυλή, στη χαρά και στην αξιοπρέπεια
Ο Σύλλογος γονέων του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου για παιδιά με αυτισμό στη Θεσσαλονίκη σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "Ben X - ένας διστακτικός ήρωας" που θα γίνει την Τετάρτη 30-6-2010 στο θερινό κινηματογράφο Ναταλί στις 9 μ.μ.
ΌΧΙ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
ΑΛΕΞ,
οδός αγίας σοφίας και ολύμπου,
α' προβολή στις 9.30'μμ.
β' προβολή στις 11.10'μμ
υγ. θα υπάρχει πούλμαν για να μεταφέρει όσους πήγαν στο νάταλι!!!)
Μπορούμε όλοι μαζί και με τη δική σας έμπρακτη αγάπη να μεταμορφώσουμε το καγκελόφραχτο μπαλκόνι του σχολείου μας σε αυλή
Αρ. Λογαριασμού
0740101720647 - Αγροτική Τράπεζα
Μαρία Χαριτίδου
Πρόεδρος του συλλόγου Γονέων
Βασιλική Γούναρη
Ταμίας
μόλις μπαίνεις στο δωμάτιό του. λέει με θαυμασμό, βρίσκεις ένα τεράστιο αρκούδο!
τι να κάνουν τα παιδιά! θέλουν ερεθίσματα... χαίρονται, πορεύονται, μεγαλώνουν...
τα παιδιά με αυτισμό μεγαλώνουν κι αυτά, χαίρονται κι αυτά, πορεύονται κι αυτά!
μα θέλουν πιο πολλά ερεθίσματα, γιατί είναι γυρισμένα προς τον εαυτό τους, και θέλουν πιο πολλά ερεθίσματα για να μεγαλώσουν, πιο πολλά ερεθίσματα για να πορευτούν, πιο πολλ΄ερεθίσματα για να αναπτυχθούν.
οι γονείς κάνουν ό,τι μπορούν. οι δάσκαλοί τους, μακάρι, η δασκάλα που γνωρίζω εγώ από σαλονίκη μεριά, να είναι πάντα η ίδια!
το κράτος θα μπορούσε πιστεύω να βοηθήσει λίγο περσότερο εδώ: θα δείτε, ελπίζω να το καταφέρω να σας δείξω τη γύμνια.
θέλω να ντύσουμε το χώρο με αγάπη, με χώμα, ναι, με χώμα, με κάτι ζωντανό, με κάτι ακόμη.
Σ'αυτό το μπαλκόνι-κλουβί κρύο,ψυχρό κι αφιλόξενο "παίζουν" παιδιά με αυτισμό μες στα νερά της βροχής χωρίς γύρω ένα λουλούδι, ένα παιχνίδι, λίγο χρώμα λίγη ζεστασιά. Βοηθήστε τα παιδιά με αυτισμό ν'ανοίξουν στο σχολείο τους το παράθυρο σε μια όμορφη αυλή, στη χαρά και στην αξιοπρέπεια
Ο Σύλλογος γονέων του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου για παιδιά με αυτισμό στη Θεσσαλονίκη σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "Ben X - ένας διστακτικός ήρωας" που θα γίνει την Τετάρτη 30-6-2010 στο θερινό κινηματογράφο Ναταλί στις 9 μ.μ.
ΌΧΙ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
ΑΛΕΞ,
οδός αγίας σοφίας και ολύμπου,
α' προβολή στις 9.30'μμ.
β' προβολή στις 11.10'μμ
υγ. θα υπάρχει πούλμαν για να μεταφέρει όσους πήγαν στο νάταλι!!!)
Μπορούμε όλοι μαζί και με τη δική σας έμπρακτη αγάπη να μεταμορφώσουμε το καγκελόφραχτο μπαλκόνι του σχολείου μας σε αυλή
Αρ. Λογαριασμού
0740101720647 - Αγροτική Τράπεζα
Μαρία Χαριτίδου
Πρόεδρος του συλλόγου Γονέων
Βασιλική Γούναρη
Ταμίας
η πρόοδος
λοιπόν, ήμουνα πολύ ευχαριστημένη. πίστεψα πως αυτό ήταν μια από τις πιο καλές στιγμές της σταδιοδρομίας μου.
βλέπεις, μεγάλωσα με ενοχικά σύνδρομα ων ουκ έστιν αριθμός, κι όταν ήθελα να καμαρώσω που κάποτε παιδάκι ζωγράφιζα όμορφα, με ρωτάγανε 'εσύ το 'κανες αυτό;', εγώ κοκκίνιζα τόσο, οπότε πολλοί δε με πιστεύανε... μετά, όταν μεγάλωσα, το πρώτο βραβείο που είχα πάρει κάποτε, το 93, αποφάσισα να μην πάω να το πάρω, έτσι για να τη σπάσω στον εαυτό μου (και στους άλλους προφανώς), αργότερα, όταν διάβασα κάπου μια πολύ καλή κριτική για ένα βιβλίο μου είπα μέσα μου 'ωχ! πώς τους ξεγέλασα έτσι', κλπ. κλπ.
αυτά τα παραπάνω, για να σας περιγράψω πώς νιώθω όταν παριστάνω ή γίνομαι σκύλα στις εξετάσεις: από τη μια μεριά εγώ, από την άλλη οι φοιτητές. νιώθω ενοχές που είμαι απέναντί τους, κι αυτό με κάνει πιο πολύ σκύλα, ξέρω γω...
σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ήταν μεγάλη ευτυχία αυτό που μου έτυχε, ή μάλλον ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ τις προάλλες:
είπα στα παιδιά να μελετήσουν το κεφάλαιο περί οικονομίας του βυζαντίου στο βιβλίο της χριστοφιλοπούλου, και να περάσουν πρόοδο αν θέλουν, την επομένη εβδομάδα.
το κεφάλαιο είχε 50 σελίδες. διαβάζοντάς το εγώ ξανά, έβαζα ερωτήσεις από την κάθε σελίδα. έτσι υπήρξε ένα μικρό 'συνολάκι' 72 ερωτήσεων, αν θυμάμαι καλά.
το 'πώς' τίθενται οι ερωτήσεις είναι επίσης ένα θέμα, το αφήνω για άλλοτε.
είπα στα παιδιά, που ήρθαν για να γράψουν πρόοδο:
παιδιά, πρόοδο, δεν έχω ξαναγράψει. (τουλάχιστον για ελληνικά πανεπ.), εσείς λοιπόν θα είσαστε σήμερα τα πειραματόζωα. θέλω να μη συνεργαστείτε.
όσοι θέλετε βιβλίο, έχετε το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσετε.
όσοι δεν έχετε βιβλίο, σας παρακαλώ να μη χρησιμοποιήσετε το βιβλίο του διπλανού σας γιατί θα γίνετε βαβούρα.
γράψτε πάνω στην πρόοδο αν χρησιμοποιήσατε βιβλίο ή όχι.
σας υπόσχομαι ότι πριν περάω το βαθμό θα κουβεντιάσω μαζί σας και θα κάνουμε μαζί αυτό ακριβώς που θα αποφασίσουμε όλοι μαζί. σύμφωνοι;
τα παιδιά δέχτηκαν.
μπροστά μου λοιπόν, ακολούθησε 1 ώρα και κάτι (ψεύτικη μιάμισυ ώρα) η πρόοδος. σε μια τάξη όπου υπήρχαν πολλά παιδιά κι όπου δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα!
συγκινητικό.
κάτι έγινε σε κάποια φάση, και με την πόρτα μεν ανοιχτή, αλλά εγώ, η μόνη του 'αντίθετου στρατοπέδου, δλδ μη φοιτήτρια' βγήκα έξω, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή.
ΣΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩ ΠΩΣ ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΟΜΒΟ ΣΙΩΠΗΣ ΣΑΝ ΝΑ ΗΜΟΥΝΑ ΜΕΣΑ.
τρία μόνο στα 50 περίπου παιδιά δεν έγραψαν στην πρόοδο αν είχαν ή δεν είχαν βιβλίο, όπως τους είχα παρακαλέσει. μπορεί να ήταν και θέμα αβλεψίας.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ.
ήταν από τις καλύτερες στιγμές μιας δασκάλας, όπου δεν υπήρχε 'κενό' ανάμεσα στα παιδιά και σε μένα. όπου δεν χρειάστηκε να είμαι σκύλα, δλδ τι τα βρίζω τα ζωάκια τα καημένα, μα με τις εξετάσεις νιώθω μεταφορικά σκύλα γιατί όντως οι εξετάσεις είναι μια μορφή βίας, αφού από καθηγητής γίνεσαι ελεγκτής, αστυνομικός που επιβάλεις τη μη αντιγραφή, μυστικός πράκτορας που ανακαλύπτεις σκονάκια, αυστηρός επιτηρητής να μη σου πάρουν τον αέρα, αντιστταθμιστής της ώρας που δεν πρέπει να ξεπεράσουν, κι όλα αυτά.
το πράγμα έχει και συνέχεια, μα πρέπει να φύγω!
βλέπεις, μεγάλωσα με ενοχικά σύνδρομα ων ουκ έστιν αριθμός, κι όταν ήθελα να καμαρώσω που κάποτε παιδάκι ζωγράφιζα όμορφα, με ρωτάγανε 'εσύ το 'κανες αυτό;', εγώ κοκκίνιζα τόσο, οπότε πολλοί δε με πιστεύανε... μετά, όταν μεγάλωσα, το πρώτο βραβείο που είχα πάρει κάποτε, το 93, αποφάσισα να μην πάω να το πάρω, έτσι για να τη σπάσω στον εαυτό μου (και στους άλλους προφανώς), αργότερα, όταν διάβασα κάπου μια πολύ καλή κριτική για ένα βιβλίο μου είπα μέσα μου 'ωχ! πώς τους ξεγέλασα έτσι', κλπ. κλπ.
αυτά τα παραπάνω, για να σας περιγράψω πώς νιώθω όταν παριστάνω ή γίνομαι σκύλα στις εξετάσεις: από τη μια μεριά εγώ, από την άλλη οι φοιτητές. νιώθω ενοχές που είμαι απέναντί τους, κι αυτό με κάνει πιο πολύ σκύλα, ξέρω γω...
σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ήταν μεγάλη ευτυχία αυτό που μου έτυχε, ή μάλλον ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ τις προάλλες:
είπα στα παιδιά να μελετήσουν το κεφάλαιο περί οικονομίας του βυζαντίου στο βιβλίο της χριστοφιλοπούλου, και να περάσουν πρόοδο αν θέλουν, την επομένη εβδομάδα.
το κεφάλαιο είχε 50 σελίδες. διαβάζοντάς το εγώ ξανά, έβαζα ερωτήσεις από την κάθε σελίδα. έτσι υπήρξε ένα μικρό 'συνολάκι' 72 ερωτήσεων, αν θυμάμαι καλά.
το 'πώς' τίθενται οι ερωτήσεις είναι επίσης ένα θέμα, το αφήνω για άλλοτε.
είπα στα παιδιά, που ήρθαν για να γράψουν πρόοδο:
παιδιά, πρόοδο, δεν έχω ξαναγράψει. (τουλάχιστον για ελληνικά πανεπ.), εσείς λοιπόν θα είσαστε σήμερα τα πειραματόζωα. θέλω να μη συνεργαστείτε.
όσοι θέλετε βιβλίο, έχετε το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσετε.
όσοι δεν έχετε βιβλίο, σας παρακαλώ να μη χρησιμοποιήσετε το βιβλίο του διπλανού σας γιατί θα γίνετε βαβούρα.
γράψτε πάνω στην πρόοδο αν χρησιμοποιήσατε βιβλίο ή όχι.
σας υπόσχομαι ότι πριν περάω το βαθμό θα κουβεντιάσω μαζί σας και θα κάνουμε μαζί αυτό ακριβώς που θα αποφασίσουμε όλοι μαζί. σύμφωνοι;
τα παιδιά δέχτηκαν.
μπροστά μου λοιπόν, ακολούθησε 1 ώρα και κάτι (ψεύτικη μιάμισυ ώρα) η πρόοδος. σε μια τάξη όπου υπήρχαν πολλά παιδιά κι όπου δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα!
συγκινητικό.
κάτι έγινε σε κάποια φάση, και με την πόρτα μεν ανοιχτή, αλλά εγώ, η μόνη του 'αντίθετου στρατοπέδου, δλδ μη φοιτήτρια' βγήκα έξω, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή.
ΣΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩ ΠΩΣ ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΟΜΒΟ ΣΙΩΠΗΣ ΣΑΝ ΝΑ ΗΜΟΥΝΑ ΜΕΣΑ.
τρία μόνο στα 50 περίπου παιδιά δεν έγραψαν στην πρόοδο αν είχαν ή δεν είχαν βιβλίο, όπως τους είχα παρακαλέσει. μπορεί να ήταν και θέμα αβλεψίας.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ.
ήταν από τις καλύτερες στιγμές μιας δασκάλας, όπου δεν υπήρχε 'κενό' ανάμεσα στα παιδιά και σε μένα. όπου δεν χρειάστηκε να είμαι σκύλα, δλδ τι τα βρίζω τα ζωάκια τα καημένα, μα με τις εξετάσεις νιώθω μεταφορικά σκύλα γιατί όντως οι εξετάσεις είναι μια μορφή βίας, αφού από καθηγητής γίνεσαι ελεγκτής, αστυνομικός που επιβάλεις τη μη αντιγραφή, μυστικός πράκτορας που ανακαλύπτεις σκονάκια, αυστηρός επιτηρητής να μη σου πάρουν τον αέρα, αντιστταθμιστής της ώρας που δεν πρέπει να ξεπεράσουν, κι όλα αυτά.
το πράγμα έχει και συνέχεια, μα πρέπει να φύγω!
Ετικέτες
εκπαίδευση - διδασκαλια - παιδεία
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
ένα χαμόγελο για αρχή εβδομάδας. και ποιας εβδομάδας...
λοιπόν, καλημέρα!
είμαι ξύπνια από τις 4 ακριβώς, να βγάζω θέματα για τις σημερινές εξετάσεις.
η αγωνία μου από το σάββατο, με πιάνει ντελίριο κάθε φορά. πώς θα εξετάσω; τι μπορεί να είναι πιο δίκαιο;
- και η αγαπημένη μου σκέψη είναι ότι ασφαλώς η δικαιοσύνη δεν είναι αριθμητική όσο κι αν μας την έχουν κάνει μαντάρα.
τι μπρεί να μην είναι πολύ άδικο;
σκέψεις που μου πομώνουν το κεφάλι σαν μπουρί ξυλόσομπας.
αφού μέχρι χτες βράδυ δεν τα έχω καταφέρει, αποφασιστικά τελειώνω σήμερα δουλεύοντας διαρκώς. μόνο διάλειμα για να ποτίσω τις ντοματιές μου και τη μέντα μου.
η υπερδιέγερση φέρνει εργατικότητα και συστηματικότητα. αλλιώς δε γίνεται.
πάνω σ' αυτό έρχεται μια σκέψη. οι συνάδελφοι.
πάντα πιο οργανωμένοι, πιο ήρεμοι, πιο, πιο...
ε, τι να κάνουμε, υπάρχουν και οι παρίες λιγάκι, σαν και του λόγου μου. μα με καλές προθέσεις.
μου έρχεται στο νου η μαρία η μαυρουδή.
για τη μαρία έχω γράψει στο μπλογκ μου, δεν ξέρω αν είναι σ' αυτό ή στο προηγούμενο, θα δω.
έχω να επικοινωνήσω μαζί της από το 2008, που ήρθε στην ελλάδα και παρουσίασε στην εσηεα το βιβλίο μου μαζί με τον φώτη τερζάκη.
θεωρώ ότι είμαστε τόσο φίλα προσκείμενες που ασφαλώς και δεν την πήρα ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα μέιλ για να την ευχαριστήσω. τέτοια μεταξύ φίλων είναι μόνο άμα τα λέει η καρδιά, λόγια δε χρειάζονται.
κι ενώ λοιπόν πάνε δυο χρόνια που δεν έχω επικοινωνήσει, σήμερα το πρωί μου κάθεται στο κεφάλι η μαρία μαυρουδή. σκέφτομαι 'τι θέλει τώρα στη σκέψη μου, να στείλω μέιλ; δε θα στείλω, έχω άλλες δουλειές'.
στις 8 παρά χτυπά το κινητό μου. για μένα όπως καταλαβαίνετε είναι σχεδόν μεσημέρι.
με παίρνει ένας αγαπημένος φίλος από κωσνταντινούπολη, καλημέρα, μου λέει... άκου τι σου έχω εδώ!
και προφανώς δίνει το τηλέφωνό του σε μια άλλη φωνή:
καλημέρα, τι κάνεις;
είναι η γάργαρη φωνή της μαρίας μαυρουδή!
δεν είναι πανέμορφο;
χαίρομαι σαν παιδάκι που έχω τέτοιους φίλους
κι όταν η καρδιά είναι γυμνή, φτωχή από σκέψη, ταπεινωμένη από τις ανάγκες και τις αδυναμίες του χαρακτήρα, καμιά φορά γίνεται δίσκος.
δίσκος που προσφέρει πράματα. ο κόσμος μάς προσφέρεται σαν λουλούδι.
δόξα τω θεώ.
καλημέρα σε όλους!
είμαι ξύπνια από τις 4 ακριβώς, να βγάζω θέματα για τις σημερινές εξετάσεις.
η αγωνία μου από το σάββατο, με πιάνει ντελίριο κάθε φορά. πώς θα εξετάσω; τι μπορεί να είναι πιο δίκαιο;
- και η αγαπημένη μου σκέψη είναι ότι ασφαλώς η δικαιοσύνη δεν είναι αριθμητική όσο κι αν μας την έχουν κάνει μαντάρα.
τι μπρεί να μην είναι πολύ άδικο;
σκέψεις που μου πομώνουν το κεφάλι σαν μπουρί ξυλόσομπας.
αφού μέχρι χτες βράδυ δεν τα έχω καταφέρει, αποφασιστικά τελειώνω σήμερα δουλεύοντας διαρκώς. μόνο διάλειμα για να ποτίσω τις ντοματιές μου και τη μέντα μου.
η υπερδιέγερση φέρνει εργατικότητα και συστηματικότητα. αλλιώς δε γίνεται.
πάνω σ' αυτό έρχεται μια σκέψη. οι συνάδελφοι.
πάντα πιο οργανωμένοι, πιο ήρεμοι, πιο, πιο...
ε, τι να κάνουμε, υπάρχουν και οι παρίες λιγάκι, σαν και του λόγου μου. μα με καλές προθέσεις.
μου έρχεται στο νου η μαρία η μαυρουδή.
για τη μαρία έχω γράψει στο μπλογκ μου, δεν ξέρω αν είναι σ' αυτό ή στο προηγούμενο, θα δω.
έχω να επικοινωνήσω μαζί της από το 2008, που ήρθε στην ελλάδα και παρουσίασε στην εσηεα το βιβλίο μου μαζί με τον φώτη τερζάκη.
θεωρώ ότι είμαστε τόσο φίλα προσκείμενες που ασφαλώς και δεν την πήρα ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα μέιλ για να την ευχαριστήσω. τέτοια μεταξύ φίλων είναι μόνο άμα τα λέει η καρδιά, λόγια δε χρειάζονται.
κι ενώ λοιπόν πάνε δυο χρόνια που δεν έχω επικοινωνήσει, σήμερα το πρωί μου κάθεται στο κεφάλι η μαρία μαυρουδή. σκέφτομαι 'τι θέλει τώρα στη σκέψη μου, να στείλω μέιλ; δε θα στείλω, έχω άλλες δουλειές'.
στις 8 παρά χτυπά το κινητό μου. για μένα όπως καταλαβαίνετε είναι σχεδόν μεσημέρι.
με παίρνει ένας αγαπημένος φίλος από κωσνταντινούπολη, καλημέρα, μου λέει... άκου τι σου έχω εδώ!
και προφανώς δίνει το τηλέφωνό του σε μια άλλη φωνή:
καλημέρα, τι κάνεις;
είναι η γάργαρη φωνή της μαρίας μαυρουδή!
δεν είναι πανέμορφο;
χαίρομαι σαν παιδάκι που έχω τέτοιους φίλους
κι όταν η καρδιά είναι γυμνή, φτωχή από σκέψη, ταπεινωμένη από τις ανάγκες και τις αδυναμίες του χαρακτήρα, καμιά φορά γίνεται δίσκος.
δίσκος που προσφέρει πράματα. ο κόσμος μάς προσφέρεται σαν λουλούδι.
δόξα τω θεώ.
καλημέρα σε όλους!
Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010
σαχλαμάρες δασκάλας
Όπως παλιά, που αντιγραφή ήταν σεβασμός
Όπως παλιά, τα ρούχα μου θυμίζαν ζέστη, κρύο, αμαρτία
Τώρα και πάλι αναζητώ ένα εκμαγείο
Που θα χωρέσω
Θα κλειδωθώ
Για να προσμένω.
Είναι δύσκολο
Να προσμένεις χωρίς χώρο, να θες χωρίς όριο να αναζητάς χωρίς ανάγκη,
Είναι πολύ δύσκολο
Να τρίζεις σα δέντρο που καίγεται στη μοναξιά του
Και να ελπίζεις ότι καρποί θα μείνουν σε μια τάξη τα λόγια σου μπρος στα παιδιά.
Δύσκολο, τα λόγια λέει είναι πουλιά και τα πουλιά καράβια.
Κι όποιος τα δένει με σκοινιά μένει η καρδιά του άδεια,
Μένει η καρδιά του άδεια.
ελένη κονδύλη.2010-06-14
Όπως παλιά, τα ρούχα μου θυμίζαν ζέστη, κρύο, αμαρτία
Τώρα και πάλι αναζητώ ένα εκμαγείο
Που θα χωρέσω
Θα κλειδωθώ
Για να προσμένω.
Είναι δύσκολο
Να προσμένεις χωρίς χώρο, να θες χωρίς όριο να αναζητάς χωρίς ανάγκη,
Είναι πολύ δύσκολο
Να τρίζεις σα δέντρο που καίγεται στη μοναξιά του
Και να ελπίζεις ότι καρποί θα μείνουν σε μια τάξη τα λόγια σου μπρος στα παιδιά.
Δύσκολο, τα λόγια λέει είναι πουλιά και τα πουλιά καράβια.
Κι όποιος τα δένει με σκοινιά μένει η καρδιά του άδεια,
Μένει η καρδιά του άδεια.
ελένη κονδύλη.2010-06-14
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
ένα θέμα. χωρίς να αφορά πρόσωπο συγκεκριμένο.
εξετάζοντας χτες προφορικά, είχα και κάποιους 'ξένους'. τι σχέση έχουν βέβαια οι 'ξένοι' με τους 'ω ξειν αγγέλειν' κλπ, είναι ένα ουσιαστικό θέμα.
εγώ χάρηκα που είχα τέτοιους 'ξένους': έναν απίστευτο βούλγαρο, που έγραφε ελληνικά τέτοια που θα έπρεπε να τον ζηλεύουν κι οι καθηγητές του. ήταν μάλιστα το τελευταίο του μάθημα. του είπα: μην τυχόν σε χάσουμε! σε ποιον να μιλήσω για να κάνεις ντοκτορά εδώ; χάρηκε κι αυτός, ένιωσα κι εγώ χρήσιμη και ωφελιμίστρια,
κι είχα κι έναν ιταλό, κι αυτός μιλούσε καταπληκτικά ελληνικά. στο μάθημα του αραβικού πολιτισμού ρώτησα τον ιταλό για την πατρίδα του τη σικελία και τους άραβες.
ήξερε λίγο ως πολύ αυτά που θα ήθελα. δε με εντυπωσίασε αυτό, όσο το γεγονός ότι θυμόταν από την ιταλική παιδεία του προφανώς, τη σχέση μεταξύ Πάπα και Νορμανδών. έβλεπες την παιδεία του καθενός.
στο μάθημα του αραβικού πολιτισμού, ρωτάς κι ένα 'πότε οι άραβες κατέλαβαν τη δαμασκό', σου πετάνε ένα χρόνο στο πρώτο μισό του 7ου μετά χριστόν αιώνα, σωστά, και μετά, ρωτάω κι εγώ, πριν μερικά χρόνια μια φοιτήτρια του ιστορικού τμήματος.
λέω λοιπόν στη διαβασμένη επιφανειακά εκείνη φοιτήτρια του ιστορικού: πότε κατέλβαν οι άραβες τη δαμασκό; 634 μου λέει.
εντάξει της λέω. από ποιούς την κατέλαβαν;
τότε η φοιτητριούλα αυτή ένιωσε σαν να προσπαθούσες να της βγάλεις το σκάφανδρο που φοράει η σίντυ στον μπομπ σφουγγαράκη, με κοιτάζει με άπειρη απορία, σκέφτεται και μου λεει, η φοιτήτρια του ιστορικού: μμμ...από τους τούρκους μάλλον!'
αχτύπητο αυτό, αλλά εγώ χτυπιέμαι μέχρι σήμερα.
νά σου λοιιπόν χτες, που είχα τέτοια μυαλά με τη δική τους κουλτούρα και παιδεία, έκανα την ίδια ερώτηση σε 2 φοιτήτριες.
περίπου το ίδιο απάντησαν, η μια ελληνίδα ελλάδας κι η άλλη ελληνοκύπρια. δε θέλω να φανώ ούτε ρατσίστρια ούτε κακιά (πιο πολύ από όσο είμαι), μα να η απάντηση από τη δεύτερη:
- από ποιους την κατέλαβαν; ειλικρινά δεν ξέρω.
για σκεφτείτε τα μαθήματα της ιστορίας που έχετε κάνει στο σχολείο, λέω εγώ.
-δεν κάναμε τέτοια.
σύμφωνοι, της λέω, αλλά απλώς, ας κάνουμε μια βόλτα σ' αυτά που μαθαίνατε. κάνατε ποτέ αρχαία ιστορία;
-ναι.
ωραία, πότε περίπου ήταν αυτό;
-δλδ;
να: άμα σας πω 330π.Χ. τι θα πείτε; αρχαία ιστορία δεν είναι;
-ναι.
τη ρωμαϊκή ιστορία; την ξέρετε; πότε ήταν, στο περίπου; με τη ρώμη, την ιταλία, κλπ
-...
εξηγώ περίπου ρωμαϊκή ιστορία, και μετά βυζαντινή. (ο βούλγαρος είχε τεντώσει τα μάτια του και πάθαινε εξόφθαλμη βρογχοκήλη).
αφού είναι η βυζαντινή μετά τη ρωμαϊκή, θυμάστε καμιά χρονολογία, έτσι, χοντρικά, από το μάθημα της βυζαντινής ιστορίας;
-... 453.
453; τι έγινε τότε;
-...
μάλλον θα θυμάστε 1453. θυμάστε τι έγινε τότε;
-μια επανάσταση νομίζω, μου είπε!!!!
δε μου εξήγησε βέβαια ποια επανάσταση. ντραπήκαμε όλοι πολύ.
μου κάνει εντύπωση πόσο οριενταλιστικά βλέπουμε την ιστορία μας. τη μαθαίνουμε με τέτοιο τρόπο, λες κι είμαστε ένας λαός χωρίς γείτονες, και λες και πρέπει να μάθουμε για την ελλάδα όσα ξέρει ένας μέσος αμερικάνος, χωρίς καμιά μέριμνα ουσιαστική για το πότε και πού.
απίστευτο. τι λέτε γι'αυτά;
είμαι υπερβολική;
εγώ χάρηκα που είχα τέτοιους 'ξένους': έναν απίστευτο βούλγαρο, που έγραφε ελληνικά τέτοια που θα έπρεπε να τον ζηλεύουν κι οι καθηγητές του. ήταν μάλιστα το τελευταίο του μάθημα. του είπα: μην τυχόν σε χάσουμε! σε ποιον να μιλήσω για να κάνεις ντοκτορά εδώ; χάρηκε κι αυτός, ένιωσα κι εγώ χρήσιμη και ωφελιμίστρια,
κι είχα κι έναν ιταλό, κι αυτός μιλούσε καταπληκτικά ελληνικά. στο μάθημα του αραβικού πολιτισμού ρώτησα τον ιταλό για την πατρίδα του τη σικελία και τους άραβες.
ήξερε λίγο ως πολύ αυτά που θα ήθελα. δε με εντυπωσίασε αυτό, όσο το γεγονός ότι θυμόταν από την ιταλική παιδεία του προφανώς, τη σχέση μεταξύ Πάπα και Νορμανδών. έβλεπες την παιδεία του καθενός.
στο μάθημα του αραβικού πολιτισμού, ρωτάς κι ένα 'πότε οι άραβες κατέλαβαν τη δαμασκό', σου πετάνε ένα χρόνο στο πρώτο μισό του 7ου μετά χριστόν αιώνα, σωστά, και μετά, ρωτάω κι εγώ, πριν μερικά χρόνια μια φοιτήτρια του ιστορικού τμήματος.
λέω λοιπόν στη διαβασμένη επιφανειακά εκείνη φοιτήτρια του ιστορικού: πότε κατέλβαν οι άραβες τη δαμασκό; 634 μου λέει.
εντάξει της λέω. από ποιούς την κατέλαβαν;
τότε η φοιτητριούλα αυτή ένιωσε σαν να προσπαθούσες να της βγάλεις το σκάφανδρο που φοράει η σίντυ στον μπομπ σφουγγαράκη, με κοιτάζει με άπειρη απορία, σκέφτεται και μου λεει, η φοιτήτρια του ιστορικού: μμμ...από τους τούρκους μάλλον!'
αχτύπητο αυτό, αλλά εγώ χτυπιέμαι μέχρι σήμερα.
νά σου λοιιπόν χτες, που είχα τέτοια μυαλά με τη δική τους κουλτούρα και παιδεία, έκανα την ίδια ερώτηση σε 2 φοιτήτριες.
περίπου το ίδιο απάντησαν, η μια ελληνίδα ελλάδας κι η άλλη ελληνοκύπρια. δε θέλω να φανώ ούτε ρατσίστρια ούτε κακιά (πιο πολύ από όσο είμαι), μα να η απάντηση από τη δεύτερη:
- από ποιους την κατέλαβαν; ειλικρινά δεν ξέρω.
για σκεφτείτε τα μαθήματα της ιστορίας που έχετε κάνει στο σχολείο, λέω εγώ.
-δεν κάναμε τέτοια.
σύμφωνοι, της λέω, αλλά απλώς, ας κάνουμε μια βόλτα σ' αυτά που μαθαίνατε. κάνατε ποτέ αρχαία ιστορία;
-ναι.
ωραία, πότε περίπου ήταν αυτό;
-δλδ;
να: άμα σας πω 330π.Χ. τι θα πείτε; αρχαία ιστορία δεν είναι;
-ναι.
τη ρωμαϊκή ιστορία; την ξέρετε; πότε ήταν, στο περίπου; με τη ρώμη, την ιταλία, κλπ
-...
εξηγώ περίπου ρωμαϊκή ιστορία, και μετά βυζαντινή. (ο βούλγαρος είχε τεντώσει τα μάτια του και πάθαινε εξόφθαλμη βρογχοκήλη).
αφού είναι η βυζαντινή μετά τη ρωμαϊκή, θυμάστε καμιά χρονολογία, έτσι, χοντρικά, από το μάθημα της βυζαντινής ιστορίας;
-... 453.
453; τι έγινε τότε;
-...
μάλλον θα θυμάστε 1453. θυμάστε τι έγινε τότε;
-μια επανάσταση νομίζω, μου είπε!!!!
δε μου εξήγησε βέβαια ποια επανάσταση. ντραπήκαμε όλοι πολύ.
μου κάνει εντύπωση πόσο οριενταλιστικά βλέπουμε την ιστορία μας. τη μαθαίνουμε με τέτοιο τρόπο, λες κι είμαστε ένας λαός χωρίς γείτονες, και λες και πρέπει να μάθουμε για την ελλάδα όσα ξέρει ένας μέσος αμερικάνος, χωρίς καμιά μέριμνα ουσιαστική για το πότε και πού.
απίστευτο. τι λέτε γι'αυτά;
είμαι υπερβολική;
Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010
το τείχος της Κωνσταντινουπόλεως. της Κωνσταντινούπολης. της ΚΠ.
όταν πριν εκατοντάδες χρόνια παρίστανα τη σοβαρή φοιτήτρια, παρακολουθούσα το μάθημα του μοσσέ, βυζαντινής φιλολογίας.
φυσικά, ο μοσέ 99 φορές στις 100 στο μάθημα αυτό έκανε κείμενα κάποιου που έχω αγαπήσει πολύ, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.
μια μέρα, τελείως απελπισμένη, καθότι δύσκολα τα ελληνικά του γρηγορίου για μένα, του λέω: κύριε καθηγητά, δεν καταλαβαίνω τίποτα! γιατί πράμα μιλάει εδώ;
η συζήτηση γινόταν στα γαλλικά.
ο μοσέ, εντελώς μοσέ, μου λέει με το δικό του στυλ:
'ντεσπινίς!!! ντεν καταλαβαίνετε! θα σας δείξω!' (στα ελληνικά)
σκύβει λοιπόν στην τσάντα του. ηλικιωμένος ων, με το χαρακτηριστικό κουστούμι του καθολικού ιερέα με το άσπρο κολλάρο, σκύβει στην τσάντα του, μόνο που δεν μπήκε ολόκληρος μέσα!
έψαχνε με αφέλεια, αθωότητα, σχεδόν τρέλα, ψελλίζοντας κάτι όπως 'με ντι ντονκ, ου εζ μι σελα', 'α! ενφίν! ζ'αι τρουβέ!'
θριαμβευτικά και αναψοκοκινισμένα σηκώνεται και μου λέει:
-να αυτό που δεν καταλαβαίνετε!
και μου δειχνει μια καρτ ποστάλ με έναν αυτοκινητόδρομο!!!!
...
τρελάθηκα, κι είπα από μέσα μου: τέλος πάντων, τρελός είναι, ας το πάρω απόφαση.
κοίταξα με απέχθεια τον αυτοκινητόδρομο στην κάρτα.
κοίταξα και τον καθηγητή, μόνο που δεν ξεστόμισα 'περαστικά σας'...
απτόητος ο μεγάλος μοσέ, γύρισε και μου είπε:
να, αυτό μένει από το τείχος της ΚΠ που αναφέρει το κείμενό σας 'ντεσπινίς'!
πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβω πόσο μαγικά δίδασκε ο μοσέ.
στην αρχή δεν καταλάβαινες πού σε πήγαινε. μετά ένιωθες ευγνωμοσύνη, γιατί πάντα σε πήγαινε σε βατά, συγκεκριμένα σημεία, και πάντα δρούσε σαν πυροσβέστης σε κάθε ερωτηματικό.
στο τέλος, ξέρετε πώς με εξέταζε; πρώτα τον απασχολούσα με δικές μου ερωτήσεις. μετά με ρώταγε τα δικά του και έπαιρνα ένα συμβολικό βαθμό που ήταν κοντά στο άριστα.
όχι γιατί ήμουνα άριστη. μα γιατί του άρεσαν οι ερωτήσεις, πιο πολύ από τις απαντήσεις.
μ' αυτή του την αγάπη με έμαθε πιο πολλά πράματα, παρά με τις απαντήσεις, τις τόσο σοφές, που έδινε. να κάνεις χώρο σε ένα παιδί.
πόσο θα ήθελα να το κάνω κι εγώ αυτό...
φυσικά, ο μοσέ 99 φορές στις 100 στο μάθημα αυτό έκανε κείμενα κάποιου που έχω αγαπήσει πολύ, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.
μια μέρα, τελείως απελπισμένη, καθότι δύσκολα τα ελληνικά του γρηγορίου για μένα, του λέω: κύριε καθηγητά, δεν καταλαβαίνω τίποτα! γιατί πράμα μιλάει εδώ;
η συζήτηση γινόταν στα γαλλικά.
ο μοσέ, εντελώς μοσέ, μου λέει με το δικό του στυλ:
'ντεσπινίς!!! ντεν καταλαβαίνετε! θα σας δείξω!' (στα ελληνικά)
σκύβει λοιπόν στην τσάντα του. ηλικιωμένος ων, με το χαρακτηριστικό κουστούμι του καθολικού ιερέα με το άσπρο κολλάρο, σκύβει στην τσάντα του, μόνο που δεν μπήκε ολόκληρος μέσα!
έψαχνε με αφέλεια, αθωότητα, σχεδόν τρέλα, ψελλίζοντας κάτι όπως 'με ντι ντονκ, ου εζ μι σελα', 'α! ενφίν! ζ'αι τρουβέ!'
θριαμβευτικά και αναψοκοκινισμένα σηκώνεται και μου λέει:
-να αυτό που δεν καταλαβαίνετε!
και μου δειχνει μια καρτ ποστάλ με έναν αυτοκινητόδρομο!!!!
...
τρελάθηκα, κι είπα από μέσα μου: τέλος πάντων, τρελός είναι, ας το πάρω απόφαση.
κοίταξα με απέχθεια τον αυτοκινητόδρομο στην κάρτα.
κοίταξα και τον καθηγητή, μόνο που δεν ξεστόμισα 'περαστικά σας'...
απτόητος ο μεγάλος μοσέ, γύρισε και μου είπε:
να, αυτό μένει από το τείχος της ΚΠ που αναφέρει το κείμενό σας 'ντεσπινίς'!
πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβω πόσο μαγικά δίδασκε ο μοσέ.
στην αρχή δεν καταλάβαινες πού σε πήγαινε. μετά ένιωθες ευγνωμοσύνη, γιατί πάντα σε πήγαινε σε βατά, συγκεκριμένα σημεία, και πάντα δρούσε σαν πυροσβέστης σε κάθε ερωτηματικό.
στο τέλος, ξέρετε πώς με εξέταζε; πρώτα τον απασχολούσα με δικές μου ερωτήσεις. μετά με ρώταγε τα δικά του και έπαιρνα ένα συμβολικό βαθμό που ήταν κοντά στο άριστα.
όχι γιατί ήμουνα άριστη. μα γιατί του άρεσαν οι ερωτήσεις, πιο πολύ από τις απαντήσεις.
μ' αυτή του την αγάπη με έμαθε πιο πολλά πράματα, παρά με τις απαντήσεις, τις τόσο σοφές, που έδινε. να κάνεις χώρο σε ένα παιδί.
πόσο θα ήθελα να το κάνω κι εγώ αυτό...
Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010
το πρώτο μου αραβικό βιβλίο
τι να το έκανα; το κράτησα.
ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα να το πετάξω άλλωστε, ίσα ίσα! από την πρώτη στιγμή το ήθελα.
δεν ήξερα βέβαια τι να το κάνω.
συγγραφέας του ο φλάις. τίτλος; δε θυμάμαι, κάτι με γραμματικής αραβικής κλασικής γλώσσας.
το πιο συγκινητικό ήταν οι σελίδες του: λείες σελίδες, λείες όσο λίγα βιβλία, ρευστές, σχεδόν τραγουδιστές.
τελείως ανώμαλο το προφίλ του: οι ραμμένες σελίδες εξείχαν αλλού έτσι κι αλλού αλλιώς, το μονόχρωμο εξώφυλλο το ίδιο σχεδόν λεπτό με τις σελίδες, μόνο που αν δεν το πρόσεχες έσπαζε, όπως το φύλλο κρούστας σε μια τυρόπιτα.
ήταν ένα βιβλίο που είχε φάει τη ζωή του.
ήμουν τρίτο έτος ρωμανικής φιλολογίας, μου το έφερε ο χούσμαν. χανόμουνα για αυτό που λένε 'φιλολογία' (τελικά δεν ξέρω τι είναι ή καλύτερα όσο και να το θέλω εγώ δεν είμαι φιλόλογος, ούτε βέβαια ξέρω τι είμαι εκτός από πολυλογού), και το βιβλίο ήταν στα πλαίσια μιας εποχής που πάντα ήθελα, πολύ ενδιαφέρον...
είχε το χρώμα της φιλολογίας, είχε τη γεύση της φιλολογίας, είχε τα επιχειρήματα της φιλολογίας, είχε το σνομπάρισμα της φιλολογίας.
ήταν πάνω από μένα.
επί πλέον μου το έκανε δώρο ο χούσμαν.
τον χούσμαν, τον ξέρετε. ο μουσικολόγος που μου έφτιαξε τη ζωή. ήταν περήφανος μια φορά που μπήκαμε στην έκθεση βιβλίου στις βρυξέλλες και μου έδειξε σ'ένα από τα βιβλία να αναφέρει αυτόν με την ένδειξη (χ. χούσμαν, 1913- ), περήφανος που τον αναφέρουν, και περήφανος που θα πεθάνει...
ο χούσμαν λοιπόν μου έφερε το βιβλίο, λέγοντάς μου πως άρχισε με αραβικά, τα άφησε όμως για τα συριακά, ας πάρω το βιβλίο, ε; δεν πειράζει.
μα τι λέτε, τιμή μου, σας ευχαριστώ πολύ.
πονηρός ο χούσμαν, ούτε μια φορά δε μου είπε 'πάρε μωρή ν' αρχίσεις αραβικά, ηλίθια είσαι; το μέλλον δεν το βλέπεις;
ήταν παιδαγωγός ο χούσμαν, δε μου είπε τίποτε...
τον θυμάμαι σήμερα που έχω στο νου μου το μικρό χαρτάκι με την άχρηστη μετάφραση που ανάρτησα στο φέιςμπουκ.
το βιβλίο δεν το έχω εδώ να δω τον τίτλο του, το έχω στο γραφείο μου όπου είναι απαραίτητο...
με σνομπάρει ακόμη αυτό το βιβλίο, όταν το διαβάζω με βάζει να υποκλίνομαι και να του κάνω τεμενάδες, τόσο γλυκά, τόσο καλά, τόσο σωστά τα λέει...
το πρώτο μου αραβικό βιβλίο, ή μάλλον γαλλικό βιβλίο για την αραβική γλώσσα.
ακόμη τότε δε γνώριζα το μέλλον μου, αυτό που έγινε 3ο χρόνια παρελθόν ήδη...
ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα να το πετάξω άλλωστε, ίσα ίσα! από την πρώτη στιγμή το ήθελα.
δεν ήξερα βέβαια τι να το κάνω.
συγγραφέας του ο φλάις. τίτλος; δε θυμάμαι, κάτι με γραμματικής αραβικής κλασικής γλώσσας.
το πιο συγκινητικό ήταν οι σελίδες του: λείες σελίδες, λείες όσο λίγα βιβλία, ρευστές, σχεδόν τραγουδιστές.
τελείως ανώμαλο το προφίλ του: οι ραμμένες σελίδες εξείχαν αλλού έτσι κι αλλού αλλιώς, το μονόχρωμο εξώφυλλο το ίδιο σχεδόν λεπτό με τις σελίδες, μόνο που αν δεν το πρόσεχες έσπαζε, όπως το φύλλο κρούστας σε μια τυρόπιτα.
ήταν ένα βιβλίο που είχε φάει τη ζωή του.
ήμουν τρίτο έτος ρωμανικής φιλολογίας, μου το έφερε ο χούσμαν. χανόμουνα για αυτό που λένε 'φιλολογία' (τελικά δεν ξέρω τι είναι ή καλύτερα όσο και να το θέλω εγώ δεν είμαι φιλόλογος, ούτε βέβαια ξέρω τι είμαι εκτός από πολυλογού), και το βιβλίο ήταν στα πλαίσια μιας εποχής που πάντα ήθελα, πολύ ενδιαφέρον...
είχε το χρώμα της φιλολογίας, είχε τη γεύση της φιλολογίας, είχε τα επιχειρήματα της φιλολογίας, είχε το σνομπάρισμα της φιλολογίας.
ήταν πάνω από μένα.
επί πλέον μου το έκανε δώρο ο χούσμαν.
τον χούσμαν, τον ξέρετε. ο μουσικολόγος που μου έφτιαξε τη ζωή. ήταν περήφανος μια φορά που μπήκαμε στην έκθεση βιβλίου στις βρυξέλλες και μου έδειξε σ'ένα από τα βιβλία να αναφέρει αυτόν με την ένδειξη (χ. χούσμαν, 1913- ), περήφανος που τον αναφέρουν, και περήφανος που θα πεθάνει...
ο χούσμαν λοιπόν μου έφερε το βιβλίο, λέγοντάς μου πως άρχισε με αραβικά, τα άφησε όμως για τα συριακά, ας πάρω το βιβλίο, ε; δεν πειράζει.
μα τι λέτε, τιμή μου, σας ευχαριστώ πολύ.
πονηρός ο χούσμαν, ούτε μια φορά δε μου είπε 'πάρε μωρή ν' αρχίσεις αραβικά, ηλίθια είσαι; το μέλλον δεν το βλέπεις;
ήταν παιδαγωγός ο χούσμαν, δε μου είπε τίποτε...
τον θυμάμαι σήμερα που έχω στο νου μου το μικρό χαρτάκι με την άχρηστη μετάφραση που ανάρτησα στο φέιςμπουκ.
το βιβλίο δεν το έχω εδώ να δω τον τίτλο του, το έχω στο γραφείο μου όπου είναι απαραίτητο...
με σνομπάρει ακόμη αυτό το βιβλίο, όταν το διαβάζω με βάζει να υποκλίνομαι και να του κάνω τεμενάδες, τόσο γλυκά, τόσο καλά, τόσο σωστά τα λέει...
το πρώτο μου αραβικό βιβλίο, ή μάλλον γαλλικό βιβλίο για την αραβική γλώσσα.
ακόμη τότε δε γνώριζα το μέλλον μου, αυτό που έγινε 3ο χρόνια παρελθόν ήδη...
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
πλησίασα το θεό μέσα από την τύφλωσή μου.
η μάρθα.
τίποτε λέει δεν είναι τυχαίο
είδα τηλεόραση με το σεραφείμ
πρωταγωνιστές
φοβερή εκπομπή τι να σας πω
και για μένα πολύ διδακτική.
TI; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΏΝ;
ΜΕ ΠΟΙΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ;
τίποτε λέει δεν είναι τυχαίο
είδα τηλεόραση με το σεραφείμ
πρωταγωνιστές
φοβερή εκπομπή τι να σας πω
και για μένα πολύ διδακτική.
TI; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΣΧΟΛΗ ΤΥΦΛΏΝ;
ΜΕ ΠΟΙΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ;
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα
ποιος θα το έλεγε, πόσο μικρός είναι ο κόσμος...
με το νίκο κεφαλά γίναμε φίλοι χάρη στη σκηνοθέτη καίτη μανωλιδάκη, όταν ανέβασε αποσπάσματα από το αραβικό έργο 'ε, συ που σκαρφαλώνεις το δέντρο' του ταουφίκ αλ-χακίμ. ο νίκος έπαιζε το σύζυγο. όλοι τους ήταν υπέροχοι.
με το νίκο η φιλία βάστηξε πιο πολυ, έτσι, απλά, σχεδόν τυχαία.
ο νίκος είναι λίγο μεγαλύτερός μου.
ο χρίστος ο φίλος μου ο γιατρός, αποφασισμένα τρελός γιατί δεν αφήνει τα οράματα να φεύγουν μόνα τους, τα καλεί, τα προσκαλεί, τα βάζει να του μίλήσουν.
έτσι επέμενε με το νίκο.
να ακουστεί ξανά η βαριά καθαρή φωνή του.
έτσι η προετοιμασία έφτασε στο τέλος της:
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ!!!
αύριο παρασκευή 4 ιουνίου, στις 9 το βράδυ, πρεμιέρα, για πολύ λίγες παραστάσεις, στο θέατρο ξυλοτεχνία, οδός παλαμά και παρασκευοπούλου, παλιό δημαρχείο περιστερίου, μετρό άγιος αντώνης.
οι παραστάσεις θα κρατήσουν μια βδομάδα.
ο νίκος κεφαλάς είναι πραγματικός ηθοποιός.
αν ηθοποιός σημαίνει φως, τότε και ο χρίστος στασινόπουλος είναι ηθοποιός, πέρα από το ιατροφιλόσοφος και συγγραφέας που είναι.
θα χαρώ να έρθετε,
γιατί θα χαρούν αν τους στηρίξετε, αν τον στηρίξετε.
και δε θα πληρώσετε, να ξέρετε!
μαζί με το έργο του πιραντέλο, ο νίκος κεφαλάς θα ανεβάσει και το έργο του νίκου περέλη με τιτλο ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΕΡΑΣΜΑ
ψέματα λέει, δεν είναι ποτέ μικρό ένα πέρασμα. πικρό, λαβυρινθώδες, απολογητικό είναι πάντα το πέρασμα, κυρίως όταν έχει τόσα νοήματα, τόσα νήματα για να μη χαθείς σα μινώταυρος. γιατί αλήθεια, ο μινώταυρος χάθηκε, έτσι δεν ειναι;
με το νίκο κεφαλά γίναμε φίλοι χάρη στη σκηνοθέτη καίτη μανωλιδάκη, όταν ανέβασε αποσπάσματα από το αραβικό έργο 'ε, συ που σκαρφαλώνεις το δέντρο' του ταουφίκ αλ-χακίμ. ο νίκος έπαιζε το σύζυγο. όλοι τους ήταν υπέροχοι.
με το νίκο η φιλία βάστηξε πιο πολυ, έτσι, απλά, σχεδόν τυχαία.
ο νίκος είναι λίγο μεγαλύτερός μου.
ο χρίστος ο φίλος μου ο γιατρός, αποφασισμένα τρελός γιατί δεν αφήνει τα οράματα να φεύγουν μόνα τους, τα καλεί, τα προσκαλεί, τα βάζει να του μίλήσουν.
έτσι επέμενε με το νίκο.
να ακουστεί ξανά η βαριά καθαρή φωνή του.
έτσι η προετοιμασία έφτασε στο τέλος της:
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ!!!
αύριο παρασκευή 4 ιουνίου, στις 9 το βράδυ, πρεμιέρα, για πολύ λίγες παραστάσεις, στο θέατρο ξυλοτεχνία, οδός παλαμά και παρασκευοπούλου, παλιό δημαρχείο περιστερίου, μετρό άγιος αντώνης.
οι παραστάσεις θα κρατήσουν μια βδομάδα.
ο νίκος κεφαλάς είναι πραγματικός ηθοποιός.
αν ηθοποιός σημαίνει φως, τότε και ο χρίστος στασινόπουλος είναι ηθοποιός, πέρα από το ιατροφιλόσοφος και συγγραφέας που είναι.
θα χαρώ να έρθετε,
γιατί θα χαρούν αν τους στηρίξετε, αν τον στηρίξετε.
και δε θα πληρώσετε, να ξέρετε!
μαζί με το έργο του πιραντέλο, ο νίκος κεφαλάς θα ανεβάσει και το έργο του νίκου περέλη με τιτλο ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΕΡΑΣΜΑ
ψέματα λέει, δεν είναι ποτέ μικρό ένα πέρασμα. πικρό, λαβυρινθώδες, απολογητικό είναι πάντα το πέρασμα, κυρίως όταν έχει τόσα νοήματα, τόσα νήματα για να μη χαθείς σα μινώταυρος. γιατί αλήθεια, ο μινώταυρος χάθηκε, έτσι δεν ειναι;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)