αιματοκύλισμα.

τι κι αν ήταν 22 και 23, μήπως θα ήταν λιγότερο άδικο αν ήταν 35 με 40 ή όποιον αριθμό θέλετε;

εν ψυχρώ; εν θερμώ;

αίμα παιδιών μας κύλισε στους υπονόμους της ζωής.

καλάζνικοφ, αλεξίσφαιρα, περίπτερο, αστυνομικοί, τηλεκάρτες, κράνη που τα αγόρασαν μόνοι τους. κομμάτι από μοτοσυκλέτα και ένα καντήλι δίπλα.

δεν το χωράει ο νους μας, ακούμε και αποσβολώνεται η κοινωνία.

δυο πολύ νέα παιδιά προφανώς γενναία και προφανώς ευσυνείδητα.

ίσως, όπως λέει κι ο σωκράτης στην απολογία του, αυτά τώρα όδευσαν στο θάνατο, ενώ εμείς ζούμε ακόμη.

ΠΟΎ ΕΊΝΑΙ ΌΜΩς ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΑΚΟΜΗ, ΔΕΝ ΤΟ ΞΈΡΟΥΜΕ.

ποια μάνα δεν τρέμει αυτή τη στιγμή;

ποια μάνα δε θέλει να σφίξει το παιδί της ζωντανό στην αγκαλιά της;

το δεκαπεντάχρονο αγόρι στα εξάρχεια,

εξαχρείωση, έπεσε από αστυνομικό κάθαρμα και δολοφόνο, ο θεός να τον συγχωρεί κι αυτόν για τον ΦΟΝΟ που διέπραξε κλπ,

ΖΑΛΙΖΟΜΑΙ.

μια κοινωνία αμαυρωμένη απ' άκρη σ' άκρη, με θύματα παντού.

2 μπατσάκια νεκρά;

2 αγόρια νεκρά.

ο γρηγορόπουλος βαστάει τσίλιες στον ουρανό γελώντας, θα 'χει να παίξει μπάσκετ μαζί τους

σκοτάδι σε σπίτια που θολώνει ο θάνατος, πώς να παρηγορηθούν μανάδες όταν θάβουν παιδιά τόσο άγρια κουτσουρεμένα, τόσο άδικα ξεριζωμένα απ΄τη ζωή και πεταμένα στην άκρη μιας κλεψιάς, ενός κοινού δρόμου, όπου άλλοι θα περνούν με λαμογιά, με συνείδηση, με λύπη, με όνειρά, με έρωτα, με πίκρες, μ' ένα σακούλι ιστορίες ο καθένας στην πλάτη, και τα βήματα του καθενός θα πατάει σ' αυτή την πόλη κι άλλη μια πληγή της όπου έχει ματώσει θάνατος άδικος ανθρώπων...

τι έχει μαγαρίσει τόσο βαθιά, τόσο άρρωστα την κοινωνία του τόπου μας...

όπου η βία εμφανίζεται σαν παμφάγα ανάγκη, όπου το απρόσωπο της ανάγκης γίνεται βία, όπου όλοι έχουμε έλλειψη από κάτι.

κάτι υλικό μας λείπει κι έχουμε λουφάξει πίσω από την τρέλα και τη βία,

ναι, θα λείψει σε λίγο το ψωμί και οι φόνοι θα είναι όλο και περσότεροι.

γιατί,

πριν από το ψωμί,

έχει λείψει το ρούχο της ψυχής, η ζεστασιά της ύπαρξης,

γιατί στυγνά, στεγνώνουμε την καθημερνότητά μας στη λαμογιά, την κάλυψη των νώτων, την τυχάρπαστη επιβίωση, την αναλγησία, την ατομική διεκδίκηση

την ασυνείδητη σκληρότητα.

έλεος. ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας ανοίξουμε ένα παράθυρο έστω, στη συναδελφοσύνη. έστω κι απο κει, να μπει, λίγος αέρας δικαιοσύνης, ΔΗΛΑΔΗ ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ, στη ζωή μας.

συντετριμένη είμαι, που ξύπνησα, έπινα τον καφέ μου μετά τη χτεσινή κηδεία συνομίληκής μου, που με άγγιξε πολύ, κι άκουσα άφωνη το γεγονός του ρέντη....

εξάρχεια, ρέντης, αξαχρείωση.

αστυνομικός δολοφόνος, ληστές δολοφόνοι, σκατά, δε με νοιάζει, το υπολογίζω βέβαια στη σκέψη για την κοινωνία, αλλά

αυτό που με συγκλονίζει

είναι

η βία του θανάτου εδώ, στην αυλή μας, στο σπίτι μας, στα παιδιά μας.

γιατί

όλοι τους ήταν παιδιά μας.