ασθένεια αρρώσεια, ιδιαιτερότητες, ευαισθησίες και ρατσισμός.

λοιπόν, όταν ο σεραφείμ, που είναι σήμερα 16 χρόνων κοντά, είχε πάει σε καρδιοχειρουργό καθηγητή πανεπιστημίου, γύρναγε χαρούμενος γύρω από το υπέροχο γραφείο. ήταν τα πρώτα σίγουρα τρεχαλιτάκια ενός 14μηνου μωρού.

ο γιατρός, βλέποντας τις εξετάσεις της καρδούλας του, μου είπε: αυτό το παιδί δεν πρέπει να χειρουργηθεί σήμερα, πρέπει να χειρουργηθεί χτες, και φταίτε εσείς! αυτό το παιδί αυτό δε θα βγει από το "μηχάνημα" (δε θυμάμαι πώς το έλεγε, το έχω ξεχάσει)

του λέω: μου λέτε: δε θα βγει από το μηχάνημα και πρέπει να το χειρουργήσουμε και δε θα βγει από το μηχάνημα; τότε, γιατί να το κάνουμε;

ο γιατρός μου εξήγησε, και στο τέλος σαν γκουρού με όλη την κακία ενός στραβογαμημένου ανώμαλου, πρόσθεσε:

ΈΤΣΙ ΈΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ!

(μεταξύ μας, ούτε τώρα δεν του εύχομαι να πάει να γα..., πάει πολύ για ένα τέτοιο τύπο.

είμαι κακιά.

επιτρέπεται όμως γιατροί. εν ονόματι σχετικής (απ' ό,τι φαίνεται πολύ σχετικής) αλήθειας, να μιλάνε έτσι; να κατεδαφίζουν ελπίδες που οι συγγενείς έχουν ανάγκη για να συμπαρασταθούν στους δικούς τους;