28η Οκτωβρίου: μαθητικές παρελάσεις.
δλδ όχι πιά, παρέλαση από κάγκελα. πέρασαν τα χρόνια, δεν ξαναπάω...
βρέθηκε κι ένας τύπος -δε θυμάμαι ποιος ήταν, θυμάμαι μόνο τι σήμαινε για τη δικτατορία του 67 ο πατέρας του- που προσβλήθηκε γιατί στο χαλάνδρι, μαζί με τα άλλα τραγούδια, τραγούδησαν και τον ύμνο του εάμ, μου είπαν κάποιοι. κι ο μικρός γιος, πολιτικός τώρα, έχοντας ξεχάσει ότι πια δε μιλάμε για αντάρτικό αλλά για εμφύλιο, και συμφιλίωση δε σημαίνει 'βρίσκω κι εγώ θέση', αλλά συμφιλίωση σημαίνει 'ζούμε μαζί στην ίδια κοινωνία, μοιραζόμαστε μαζί την ίδια κοινή μνήμη' , έλεγε πως αυτό είναι απαράδεκτο...
σήμερα είναι 17 Νοεμβρίου. αν έχει νόημα η σημερνή μέρα είναι η μνήμη της 17 Νοεμβρίου 1973. με τα τανκς σε όλους τους δρόμους την 21 Απριλίου1967 να σημαδεύουν τις ζωές μας, ακόμη και τη δική μου, παιδάκι τότε στα 12, με πατέρα χωροφύλακα! με τους μυστικούς αστυνομικούς που με ρώταγαν γιατί, στην α' γυμνασίου, αλλάζω στάση που περιμένω το λεωφορείο για να πάω από το σχολείο στο σπίτι... και μετά ο ίδιος πούστης αστυνομικός μου ζητούσε να πάω σπίτι του 'να βοηθήσω το γιο του'... θυμάμαι που ρωτούσα τη μητέρα μου 'μαμά, τι εκλογές είναι αν πρέπει να ψηφίσετε όλοι το γιώργο παπαδόπουλο, αφού είναι μόνος υποψήφιος, έχει νόημα' και βέβαια τι να πει η μαμά μου η συχωρεμένη... -πάντως κι ένας άλλος γιώργος, αλύστου ή αλήτου μνήμης, τα ίδια έκανε αργότερα...
και μετά δε θα ξεχάσω το σκυλίσιο πρόσωπο της γυναίκας αστυνομικού, που άκουγα τη μάνα μου να λέει: 'σας παρακαλώ, εμείς είμαστε νομοταγείς άνθρωποι, θα έρθει η μικρή από το σχολείο τώρα, μη συνεχίζετε, δεν κρύβουμε τίποτα' -εγώ εκείνη την ώρα ανέβαινα τις σκάλες, μεσημέρι μετά το σχολείο, κι είδα την εικόνα: να σκίζουν τα στρώματα στο δωμάτιό μου, για να βρουν κρυμένες προκηρύξεις, επειδή ο χωροφύλακας πατέρας μου, κι αυτός συχωρεμένος, είχε στείλει ρούχα σ'έναν εξόριστο στη γιάρο. ο πατέρας μου δεξιός, όπως σχεδόν ο κάθε χωροφύλακας της εποχής του, ήταν. μα ήταν άρχοντας στη συνείδηση, σε κάθε του βήμα.
μετά φύγαμε από την ελλάδα, 20 χρόνια έζησα έξω, μετά γυρίσαμε, μετά έγινα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μετά έκανα μάθημα, ήμουν ελεύθερη σκεφτόμουνα, μετά θύμωνα με τις καταλήψεις, και μετά, τώρα δλδ,
η εικόνα των παιδικών μου χρόνων:
ο θάνατος σφραγίζει τις πόρτες του πανεπιστημίου.
δεν μπορώ να μπω μέσα γιατί έχει τα ματ απέξω. στο δρόμο έχει τα ματ, όπως τότε είχε τους στρατιώτες.
παρασκευή περνώ μπροστά από το πανεπιστήμιο. μιλώ στους νεαρούς των ματ που σφραγίζουν την πόρτα και δεν μπορώ να μπω. βλέπω στα μάτια τους παιδιά μου, κι όταν λέω παιδιά μου, τολμώ να πω και φοιτητές μου, και τους λέω ότι αυτοί δε ζούσαν τότε, αλλά η παρουσία τους, που εμποδίζει την είσοδο φοιητητών και καθηγητών στο πανεπιστήμιο, μου φέρνει εκείνη τη νεκρική εικόνα των παιδικών μου χρόνων
και τα παιδιά με σέβονται, αυτά τα σιδηρόφρακτα, με κοιτάνε μου απαντούν με ευγένεια, ΈΝΑΣ ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ
ΈΝΑΣ ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ όμως, πιο κει, αναλαμβάνει να καθαρίσει με τον τρόπο του 67 'τι λες κυρά μου, ξέρεις πώς λειτουργούν τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό, πήγαινε δες και μετά τα λέμε'
και τότε βέβαια, μια κυρία της ηλικίας μου, εγώ δλδ, μεταβάλλομαι σε ύαιναι και του απαντώ όπως του χρειάζεται. σε μένα το λέει, που ζούσα στο εξωτερικό 20 χρόνια, που ήρθα εδώ γιατί εδώ είναι η πατρίδα μου και η ταυτότητά μου, που αγαπώ τη δουλειά μου, που κάνω ό,τι μπορώ! ο τύπος βέβαια έγινε λούης στη συνέχεια.
ημέρα πένθους σήμερα. όχι για τη 17 νοέμβρη 1973. για τις μέρες νοέμβρη 2014.
χτες ο κ. Αλιβιζάτος γράφει στην καθημερινή (16.11.2014, σελ. 22) : ''Για " απαράδεκτη κλιμάκωση αυταρχισμού" μίλησε στη Βουλή ο συνήθως πιο συγκρατημένος κ. Θ. Δρίτσας, ενώ ο κ. Δημ. Τσουκαλάς δε δίστασε να χαρακτηρίσει τον Θ. Φορτσάκη 'πρύτανη των ΜΑΤ' και να τον συγκρίνει με τον Ευ. Σδράκα, δλδ τον θλιβερό εκείνο πρύτανη του ΑΠΘ, ο οποίος, επί δικτατορίας, είχε καλέσει τα τανκσ για να απομακρύνει τους φοιτητές από το πανεπιστήμιο"
και μετά ο κύριος Αλιβιζάτος συνεχίζει:
"Με τα ΜΑΤ βέβαια δεν μπορούν να πορευθούν τα πανεπιστήμια. ούτε όμως και με την ασυδοσία των όποιων περιθωριακών ομάδων".
συμφωνώ απόλυτα με αυτή την τελευταία παράγραφο.
θλίβομαι όμως με τον τίτλο που δίνει ο αγαπητος συνάδελφος στο άρθρο του αυτό: δίνει τον τίτλο 'ΟΙ μεγάλες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ'
δεν ξέρω τι σχέση έχουν αυτά που αναφέρει με τις ευθύνες του σύριζα.
ημέρα πένθους λοιπόν σήμερα. γιατί τα ματ, η αστυνόμευση, ο πατερναλισμός, φαίνονται να συμβουλεύουν ανθρώπους που δημοκρατικά κατακτούν αξιώματα, και προφανώς κάτι, κάποιο σκάλωμα συμβαίνει, και λειτουργούν, έστω και κατά λάθος, δικτατορικά.
ημέρα πένθους.
δλδ όχι πιά, παρέλαση από κάγκελα. πέρασαν τα χρόνια, δεν ξαναπάω...
βρέθηκε κι ένας τύπος -δε θυμάμαι ποιος ήταν, θυμάμαι μόνο τι σήμαινε για τη δικτατορία του 67 ο πατέρας του- που προσβλήθηκε γιατί στο χαλάνδρι, μαζί με τα άλλα τραγούδια, τραγούδησαν και τον ύμνο του εάμ, μου είπαν κάποιοι. κι ο μικρός γιος, πολιτικός τώρα, έχοντας ξεχάσει ότι πια δε μιλάμε για αντάρτικό αλλά για εμφύλιο, και συμφιλίωση δε σημαίνει 'βρίσκω κι εγώ θέση', αλλά συμφιλίωση σημαίνει 'ζούμε μαζί στην ίδια κοινωνία, μοιραζόμαστε μαζί την ίδια κοινή μνήμη' , έλεγε πως αυτό είναι απαράδεκτο...
σήμερα είναι 17 Νοεμβρίου. αν έχει νόημα η σημερνή μέρα είναι η μνήμη της 17 Νοεμβρίου 1973. με τα τανκς σε όλους τους δρόμους την 21 Απριλίου1967 να σημαδεύουν τις ζωές μας, ακόμη και τη δική μου, παιδάκι τότε στα 12, με πατέρα χωροφύλακα! με τους μυστικούς αστυνομικούς που με ρώταγαν γιατί, στην α' γυμνασίου, αλλάζω στάση που περιμένω το λεωφορείο για να πάω από το σχολείο στο σπίτι... και μετά ο ίδιος πούστης αστυνομικός μου ζητούσε να πάω σπίτι του 'να βοηθήσω το γιο του'... θυμάμαι που ρωτούσα τη μητέρα μου 'μαμά, τι εκλογές είναι αν πρέπει να ψηφίσετε όλοι το γιώργο παπαδόπουλο, αφού είναι μόνος υποψήφιος, έχει νόημα' και βέβαια τι να πει η μαμά μου η συχωρεμένη... -πάντως κι ένας άλλος γιώργος, αλύστου ή αλήτου μνήμης, τα ίδια έκανε αργότερα...
και μετά δε θα ξεχάσω το σκυλίσιο πρόσωπο της γυναίκας αστυνομικού, που άκουγα τη μάνα μου να λέει: 'σας παρακαλώ, εμείς είμαστε νομοταγείς άνθρωποι, θα έρθει η μικρή από το σχολείο τώρα, μη συνεχίζετε, δεν κρύβουμε τίποτα' -εγώ εκείνη την ώρα ανέβαινα τις σκάλες, μεσημέρι μετά το σχολείο, κι είδα την εικόνα: να σκίζουν τα στρώματα στο δωμάτιό μου, για να βρουν κρυμένες προκηρύξεις, επειδή ο χωροφύλακας πατέρας μου, κι αυτός συχωρεμένος, είχε στείλει ρούχα σ'έναν εξόριστο στη γιάρο. ο πατέρας μου δεξιός, όπως σχεδόν ο κάθε χωροφύλακας της εποχής του, ήταν. μα ήταν άρχοντας στη συνείδηση, σε κάθε του βήμα.
μετά φύγαμε από την ελλάδα, 20 χρόνια έζησα έξω, μετά γυρίσαμε, μετά έγινα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μετά έκανα μάθημα, ήμουν ελεύθερη σκεφτόμουνα, μετά θύμωνα με τις καταλήψεις, και μετά, τώρα δλδ,
η εικόνα των παιδικών μου χρόνων:
ο θάνατος σφραγίζει τις πόρτες του πανεπιστημίου.
δεν μπορώ να μπω μέσα γιατί έχει τα ματ απέξω. στο δρόμο έχει τα ματ, όπως τότε είχε τους στρατιώτες.
παρασκευή περνώ μπροστά από το πανεπιστήμιο. μιλώ στους νεαρούς των ματ που σφραγίζουν την πόρτα και δεν μπορώ να μπω. βλέπω στα μάτια τους παιδιά μου, κι όταν λέω παιδιά μου, τολμώ να πω και φοιτητές μου, και τους λέω ότι αυτοί δε ζούσαν τότε, αλλά η παρουσία τους, που εμποδίζει την είσοδο φοιητητών και καθηγητών στο πανεπιστήμιο, μου φέρνει εκείνη τη νεκρική εικόνα των παιδικών μου χρόνων
και τα παιδιά με σέβονται, αυτά τα σιδηρόφρακτα, με κοιτάνε μου απαντούν με ευγένεια, ΈΝΑΣ ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ
ΈΝΑΣ ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ όμως, πιο κει, αναλαμβάνει να καθαρίσει με τον τρόπο του 67 'τι λες κυρά μου, ξέρεις πώς λειτουργούν τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό, πήγαινε δες και μετά τα λέμε'
και τότε βέβαια, μια κυρία της ηλικίας μου, εγώ δλδ, μεταβάλλομαι σε ύαιναι και του απαντώ όπως του χρειάζεται. σε μένα το λέει, που ζούσα στο εξωτερικό 20 χρόνια, που ήρθα εδώ γιατί εδώ είναι η πατρίδα μου και η ταυτότητά μου, που αγαπώ τη δουλειά μου, που κάνω ό,τι μπορώ! ο τύπος βέβαια έγινε λούης στη συνέχεια.
ημέρα πένθους σήμερα. όχι για τη 17 νοέμβρη 1973. για τις μέρες νοέμβρη 2014.
χτες ο κ. Αλιβιζάτος γράφει στην καθημερινή (16.11.2014, σελ. 22) : ''Για " απαράδεκτη κλιμάκωση αυταρχισμού" μίλησε στη Βουλή ο συνήθως πιο συγκρατημένος κ. Θ. Δρίτσας, ενώ ο κ. Δημ. Τσουκαλάς δε δίστασε να χαρακτηρίσει τον Θ. Φορτσάκη 'πρύτανη των ΜΑΤ' και να τον συγκρίνει με τον Ευ. Σδράκα, δλδ τον θλιβερό εκείνο πρύτανη του ΑΠΘ, ο οποίος, επί δικτατορίας, είχε καλέσει τα τανκσ για να απομακρύνει τους φοιτητές από το πανεπιστήμιο"
και μετά ο κύριος Αλιβιζάτος συνεχίζει:
"Με τα ΜΑΤ βέβαια δεν μπορούν να πορευθούν τα πανεπιστήμια. ούτε όμως και με την ασυδοσία των όποιων περιθωριακών ομάδων".
συμφωνώ απόλυτα με αυτή την τελευταία παράγραφο.
θλίβομαι όμως με τον τίτλο που δίνει ο αγαπητος συνάδελφος στο άρθρο του αυτό: δίνει τον τίτλο 'ΟΙ μεγάλες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ'
δεν ξέρω τι σχέση έχουν αυτά που αναφέρει με τις ευθύνες του σύριζα.
ημέρα πένθους λοιπόν σήμερα. γιατί τα ματ, η αστυνόμευση, ο πατερναλισμός, φαίνονται να συμβουλεύουν ανθρώπους που δημοκρατικά κατακτούν αξιώματα, και προφανώς κάτι, κάποιο σκάλωμα συμβαίνει, και λειτουργούν, έστω και κατά λάθος, δικτατορικά.
ημέρα πένθους.
1 σχόλιο:
Όπως πάντα,ωραίο και αληθινό. Κυρίως το τελευταίο.
Πάλι μου μαλάκωσες την ψυχή...
Δημοσίευση σχολίου