1971. άφιξη στο βέλγιο, ΙΙ.

σιγά σιγά καταλάβαμε.
2 γλώσσες το βέλγιο. και τρεις βάλε με τα γερμανικά εκεί στην άκρη της μεγάλης βελγίας, αλλά, άσε, πες 2. γαλλικά ήξερα μόνο, σε γαλλικό σχολείο έπρεπε να πάω.
η λουβαίν, φευ, δεν ήταν στη γαλλόφωνη πλευρά του βελγίου, το πανεπιστήμιο του αδελφού μου ήταν εκεί, τι θα κάναμε με το εκόλ σαν μισέλ, το σχολείο της μικρής;
δοκιμάσαμε να μεταγράψουμε τον αδελφό μου στις βρυξέλλες, στο ελεύθερο πανεπιστήμιο βρυξελλών -σιγά σιγά μάθαμε τι σημαίνουν απλά επίθετα όπως 'λίμπρ', 'κρετιέν', 'ντεμοκράτ', 'σοσιαλίστ', 'αλτερνατίφ', και άλλα εντυπωσιακά και στην ουσία παράλογα.
έπρεπε τέλος, αφού το πανεπιστήμιο δεν άλλαζε, και ο αδελφός μου εκεί θα σπούδαζε, στη λουβαίν, να φύγουμε από το καλούλι ξενοδοχειάκι 'ωραία ιταλία' στις βρυξέλλες, το οποίο λίγους μήνες αργότερα κάηκε με πολλά θύματα,
και να ψάξουμε για σπίτι και σχολείο στη λουβαίν.
βρήκαμε ένα σχετικά μ'εμάς πανάκριβο επιπλωμένο στούντιο: ένα χωλάκι με μια πόρτα βε σε μπάνιο, κι ένα δωμάτιο με μια εντοιχισμένη πλήρη κουζίνα, ένα τραπέζι, 2 καρέκλες, 2 πολυθρόνες κι ένα κρεβάτι.
η συχωρεμένη η μάνα μου ήταν πολύ νοικοκυρά. τη μέρα αυτό λειτουργούσε ως εξής: τραπεζαρία και γραφείο ήταν το τραπέζι. λίγο μακρόστενο, η μια μεριά του αντρέα, και η άλλη της ελένης. η μαμά, που είχε κι αυτή τη μανία του διαβάσματος, στην πολυθρόνα.
τη νύχτα, όλα κόλλαγαν στον τοίχο, απλωνόνταν κάτω ό,τι κουβέρτες, σλίπινμπαγκ κλπ είχαμε, και το μικρό στούντιο γινόταν κοιτώνας... όμορφα ήταν.
επιχείρηση σχολείο. ανεύρεση...
αδύνατον να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να μάθω φλαμανδικά και να γραφτώ σ'ένα από τα σχολεία της λουβαίν, αδύνατον να πηγαίνω σε άλλη πόλη για σχολείο.
με χίλια ζόρια, κάποιος μας είπε:
υπάρχει ένα και μοναδικό γαλλόφωνο σχολείο στη λουβαίν, το σχολείο για τα παιδιά των καθηγητών του γαλλόφωνου πανεπιστημίου. αλλά, εσάς, πώς να σας δεχτούν; δεν γίνεται...
το δε γίνεται για τους ξένους κι έρημους είναι 'ευ' ή μάλλον 'δυσ' φημισμός.
το τρίο 'μαμά-αδελφός-αδελφή' έφτασε στο εβερλέ, το χωριό-προάστειο της λουβαίν. μέσα σε ένα μεγάλο συγκρότημα, στην άκρη, βρισκόταν το 'λυσέ βίργκο σάπιενς'. γαλλόφωνο σχολείο.
εκεί, επίσης, δεν είχαν καμιά αντίρρηση να με εγγράψουν. δεν είχα μπαμπά στο βέλγιο, ούτε καθηγητή πανεπιστημίου. ε, η πατέντα ήταν απλή: ο 18χρονος αδελφός μου, φοιτητής, θα γινόταν ο κηδεμόνας μου, κι έτσι θα γραφόμουν στο σχολείο του πανεπιστημίου.
απλό και βελγικό, και έγινε αμέσως.
το σχολείο ήταν πρότυπο 'εκόλ ντ'απλικασιόν', αν το κατάλαβα καλά.
οι τάξεις είχαν το πολύ 18 παιδιά.
οι καθηγήτριες και οι καθηγητές ήταν μάλλον από τους πιο καλούς, αφού τα παιδιά που φοιτούσαν εκεί, εκτός από περιπτώσεις αρκετές αλλά λίγες, που ήταν παιδιά σαν κι εμένα, τα υπόλοιπα, οι γονείς τους ήταν καθηγητές σε ένα από τα πιο παραδοσιακά και αρχαία πανεπιστήμια της δυτικής ευρώπης.
η σνομπαρία βέβαια, σε μερικές περιπτώσεις, ήταν οικογενειακή υπόθεση. όταν η μαρί ντε μονπελιέ έλεγε: θα πάω σαββατοκύριακο στο παλάτι της γιαγιάς, εγώ γούρλωνα τα φτωχά μου μάτια.
υπήρχαν όμως και τα παιδιά των παιδιών του μάη του 68: έτσι η ιζαμπέλ, κόρη καθηγητή ιατρικής, γιατρός κι αυτή στη συνέχεια, ντυνόταν με τόσο φτωχό και περίεργο τρόπο που οι νέοι καθηγητές που έμπαιναν στην τάξη την έλεγαν 'μεσιέ'.
παρεπιπτόντως, το σχολείο είχε δημοτικό και δευτεροβάθμια. μόλις έμπαινες στην περίπου 'α' γυμνασίου, οι καθηγητές σου μιλούσαν πάντα στον πληθυντικό (καταλαβαίνετε τι τύψεις νιώθω τώρα που εγώ συνήθισα μετά από χρόνια και μιλάω ενικό στους φοιτητές μου).
υπήρχαν στο σχολείο και οι αριστοκράτες, οι πραγματικοί νόμπλ. τα παιδιά τους δε μιλούσαν ποτέ για παλάτια, έστω κι αν κατοικούσαν σε κάτι τέτοιο. ένα παράδειγμα, τα 5 ή 6 παιδιά του ρεκμάνς, κόμη, καθηγητή ισλαμικών νομικών δομών, αργότερα καθηγητή μου. ήμουν συμμαθήτρια με την κόρη του σοφί. η ευγένεια, η διακριτικότητα όλων των αδελφών ήταν αξιοθαύμαστη. και ο ρεκμάνς δεν ήταν καμιά αξία του πεταματού. θα γράψω άλλοτε γι' αυτόν.
υπήρχαν και τα καταπιεσμένα παιδιά ευγενών, όπως του γκαρίτ. παιδιά με αρχές, αλλά τόσο δύσκαμπτα... καλά παιδιά αλλά νόμιζες ότι κάποτε θα γίνουν σέριαλ κίλερ. τελικά μια χαρά οικογενειάρχες έγιναν, έτυχε και τους έβλεπα μετά.
η διευθύντρια του σχολείου ήταν η σερ ανιές, μοναχή ανονσιάντ, δλδ του ευαγγελισμού της θεοτόκου.
η μαμά μου σοκαρίστηκε που για πρώτη φορά θα πήγαινα σε 'μεικτό' σχολείο! η καλόγια όμως την καθησύχασε και της έδειξε το σταυρό που φορούσε.