1971. Βέλγιο V. Andre et Helene Luyckx, ...

σιγά σιγά γνωριστήκαμε με έλληνες φοιτητές, χάρη στον αδελφό μου, φοιτητή ήδη.
ψάχναμε και για ορθόδοξη εκκλησία. η Μαρία Πετρίδου, που μόνο με κεφαλαία της καρδιάς μου θα μπορούσα να γράψω, είχε πει στη μάνα μου, πριν φύγουμε από την Ελλάδα: "και στην ορθοδοξη εκκλησία! και ψωμί να μην έχετε, να πηγαίνετε!". η μάνα μου δεν το πίστευε αυτό, ναι, φτωχοί είμαστε, αλλά είχαμε πάντα φαγητό και πολλά άλλα. κάπως άρχιζε να επαληθεύεται αυτό το ψωμί, καθότι η εκκλησία ήταν στις βρυξέλλες, σε άλλη πόλη, και τα κόμιστρα αρκετά. όμως, θεός σχωρέστην η μάνα μου, είχε αρχές. βρήκαμε όμως και μια ρωσική ορθόδοξη εκκλησία στη λουβαίν, σ'ένα διαμέρισμα στον τοίχο της μεγάλης φυλακής της λουβαίν

η εκκλησία λειτουργούσε μια φορά το μήνα, οπότε πηγαίναμε εκεί και γλυτώναμε τα εισητήρια. οι ρώσοι κατενθουσιάστηκαν που υπήρχαν έλληνες στη λουβαίν. πολύ ωραία παρέα κάναμε! ανάμεσά τους ήταν κι ένα γλυκούλικο μωρό, ο λιόσα!!! χοντρούλικο ρωσάκι με μεγάλα μάτια και στρογγυλό κεφάλι, η μαμά του τον κρατούσε πάντα αγκαλίτσα, ο μπαμπάς του ο σέργιος ήταν καθηγητής φλαμανδικών, δλδ φιλόλογος, σε σχολείο, και συγχρόνως διάκονος.

χμ! πάντα ο πατήρ σέργιος έστελνε ένα καρτολίνο με την ημερομηνία της λειτουργίας, με τα ωραία πλαγιαστά καλλιγραφικά του γράμματα....

μεγάλη ιστορία ο πατήρ σέργιος, θα γράψω κάποτε γι'αυτόν τον αγιασμένο άνθρωπο, που πέθανε μητροπολίτης παρισιού...

μια μέρα, μάθαμε ότι ο κύριος Λόυξ, πρόξενος των ελλήνων φοιτητών της λουβαίν, προσκαλούσε όλους τους έλληνες φοιτητές για να μας γνωρίσει στο εσθιατόριο απέναντι από το σατό ντ'αραμπέργκ, ένα μαγευτικό μέρος. πήγαμε. ο κύριος Λόυξ ήταν καθηγητής στερεάς φυσικής ή κάτι τέτοιο στο πανεπιστήμιο της λουβαίν. η μητέρα του ήταν ελληνίδα, ήξερε άπταιστα ελληνικά, ήταν ένας ασπρομάλλης εξαιρετικά ευγενικός, καλοσυνάτος, σοφός...

στεκόταν με ευγένεια και μάθαινε ότι ήθελε να του πει ο καθένας: τι σπούδαζε, από πού ερχόταν, πώς τα πάει...

στο μοναχικό μας σπίτι την άλλη μέρα, δευτέρα απόγευμα, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας!!!

για πρώτη φορά.

απάντησα εγώ.

η φωνή έλεγε:

είμαι ο Ανδρέας Luycx, πρόξενος της λουβαίν. ήρθα να βοηθήσω τον αδελφό σας.

και να σου ο κύριος Λόυξ, όπως τον λέγαμε εμείς, αυτός πρόφερε Luyckx, καθηγητής Πανεπιστημίου, ερχόταν σπίτι κρατώντας το τεράστιο βιβλίο χημείας του Μόρτιμερ, που είχαν οι πρωτοετείς της ιατρικής.

ο κύριος Λόυξ μας είπε: οι έλληνες φοιτητές στην ιατρική αποτυγχάνουν εξαιτίας του μαθήματος της χημείας. ήλθα λοιπόν να βοηθήσω τον αδελφό σας!!!

και όντως, έκανε μαθήματα χημείας στον αντρέα, χωρίς να του το ζητήσουμε, χωρίς να πάρει ποτέ του χρήματα!

ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΈΧΩ ΦΕΡΘΕΙ ΕΓΏ ΜΕ ΤΟΣΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ.

κι ούτε έχω δει ποτέ άλλοτε κάποιο φίλο ή συνάδελφο να φερθεί με τέτοια καλοσύνη, όπως ο αείμνηστος αυτός άνθρωπος.

μόνο κάποτε, τη δεκαετία του ενενήντα, είχα βοηθήσει μια κυρία στο πανεπιστήμιο. αυτή είχε συγκινηθεί, και μου είπε:

ξέρετε, τέτοια συμπεριφορά δεν μου έχει ξανατύχει εδω. 

δάκρυσε, κι έψαξε στην τσάντα της λέγοντας:

ξέρετε τι μου θυμήσατε τώρα; έναν άνθρωπο, που κάποτε είχα μελετήσει εκεί που ήταν αυτός πρόξενος, και κουβαλώ μια φοιτητική βεβαίωση που έχει υπογράψει -και βέβαια σωστά καταλάβατε, η κυρία έβγαλε από την τσάντα της ένα έγγραφο με συγκινησιακή αξία, ήταν υπογραγραμμένο από τον κύριο Λόυξ...

τι να πεις τώρα, τι άλλο παρά μόνο ότι είσαι φτωχός μα στο καπελάκι της ζωής που έχεις μπροστά σου πέφτει η ελεημοσύνη του Θεού και των ανθρώπων τόσο πολύ, τόσο όμορφα, τόσο διδακτικά.

μετά από τέτοια, όλα είναι λίγα.