έτος 1971. σεπτέμβριος 1971. βαλίτσες, τρένο, γύφτοι, μπανάνες, ελεγκτές, μετανάστες.
ξενοδοχείο 'νέα ιταλία', σταθμός βορρά, βρυξέλλες.
εκείνη είχε γεννηθεί το 1918.
ήταν 53 ετών, οικοκυρά. είχε τελειώσει το 'ελληνικό', δλδ είχε μια μέτρια μόρφωση των φτωχών της εποχής της.
μαζί της δυο παιδιά. ο ένας πρωτοετής της ιατρικής στο πανεπιστήμιο της λουβαίν, όλα κανονισμένα.
η άλλη, ούτε 16, αναγκαστικά εκεί, μαζί.
η εικόνα και η διαταγή ήταν σαφής, μήνες πριν, μπροστά στο νεροχύτη της κουζίνας: θα πας μαζί. δε θα αφήσεις το παιδί μόνο του βέβαια!
-ναι, αλλά τι θα κάνουμε με τη μικρή;
-μαζί θα την πάρετε.
η σύμπνοια ήταν απόλυτη μεταξύ τους.
σχολείο.
ποιο; τι; πού;
στην πλατεία μπροστά στο σταθμό περνούν χίλιοι δυο. η πενηντάχρονη που δεν ξέρει γαλλικά εκτός από αυτά που είχε κάνει στο σχολείο της, επιλέγει στο δρόμο μια κυρία.
όντως κυρία. είχε δίκιο.
τη σταματά, και διατάζει εμένα: θα της τα πεις όπως ακριβώς στα λέω εγώ:
σας σταμάτησα γιατί θέλω εσείς να μου πείτε. εσείς, γιατί εσάς έκρινα ότι μπορείτε να μας βοηθήσετε. αυτή η μικρή πρέπει να πάει σχολείο. θέλω να τη βάλλουμε σ'ένα καλό σχολείο, και στην αθήνα σε καλό σχολείο την είχαμε. τι λέτε;
η κυρία με το φουλάρι και το ξύπνιο βλέμμα έγραψε μια διεύθυνση και μας είπε:
έτσι όπως καταλαβαίνω, η μικρή θα πάει σε καθολικό σχολείο. τα καθολικά σχολεία είναι καλύτερα. το εκόλ σαίν μισέλ, αν την πάρουν, θα είναι πολύ καλα.
το ίδιο βράδυ μάθαμε πώς να πηγαίνουμε, και πού ήταν αυτό το σχολείο.
μόνο η θυρωρός ήταν εκεί, και μας είπε πως το σχολείο έχει αρχίσει εδώ κι ένα μήνα και, πως είναι δύσκολο, κλπ.
γυρνώντας με το τραμ, εγώ, με τη σιγουριά του ξένου, τα έψελνα στη μητέρα μου: πού με φέρατε; τι είναι αυτά; τι θα γίνει με μένα; κλπ κλπ
μια κυρία που ήταν ελληνίδα, παρακολουθούσε.
στο τέλος παίρνει το λόγο και λέει.
μην απογοητεύεσαι τόσο, αν κι η απογοήτευσή σου αυτή δείχνει ότι η μητέρα σου σε έχει μεγαλώσει πολύ σωστά. κλπ κλπ
αργότερα, την γνωρίσαμε για τα καλά αυτή την ελληνίδα. ήταν η καλοκάγαθη όλγα, που είχε την ελληνική εκπομπή στο ραδιόφωνο.
την άλλη μέρα το πρωί, είμαστε και πάλι στο σχολείο.
ελληνίδα; μα τι λετε! πολύ χαιρόμαστε που το σχολείο μας θα έχει μια ελληνίδα.
μπήκα στην τάξη.
όλος ο πίνακας έγραψε μια τεράστια λέξη: Bienvenue!
και τα παιδιά με ρωτούσαν: ελληνίδα! από την αθήνα; και μιλάς ελληνικά; τι ευτυχία! να μπορούσαμε...
η αυλή του σχολείου ήταν ένα δάσος.
το σχολείο ένα αριστουργηματικό μέρος. έμεινα εκεί 2 βδομάδες περίπου. μετά αλλάξαμε πόλη.
αιωνία της η μνήμη.
ξενοδοχείο 'νέα ιταλία', σταθμός βορρά, βρυξέλλες.
εκείνη είχε γεννηθεί το 1918.
ήταν 53 ετών, οικοκυρά. είχε τελειώσει το 'ελληνικό', δλδ είχε μια μέτρια μόρφωση των φτωχών της εποχής της.
μαζί της δυο παιδιά. ο ένας πρωτοετής της ιατρικής στο πανεπιστήμιο της λουβαίν, όλα κανονισμένα.
η άλλη, ούτε 16, αναγκαστικά εκεί, μαζί.
η εικόνα και η διαταγή ήταν σαφής, μήνες πριν, μπροστά στο νεροχύτη της κουζίνας: θα πας μαζί. δε θα αφήσεις το παιδί μόνο του βέβαια!
-ναι, αλλά τι θα κάνουμε με τη μικρή;
-μαζί θα την πάρετε.
η σύμπνοια ήταν απόλυτη μεταξύ τους.
σχολείο.
ποιο; τι; πού;
στην πλατεία μπροστά στο σταθμό περνούν χίλιοι δυο. η πενηντάχρονη που δεν ξέρει γαλλικά εκτός από αυτά που είχε κάνει στο σχολείο της, επιλέγει στο δρόμο μια κυρία.
όντως κυρία. είχε δίκιο.
τη σταματά, και διατάζει εμένα: θα της τα πεις όπως ακριβώς στα λέω εγώ:
σας σταμάτησα γιατί θέλω εσείς να μου πείτε. εσείς, γιατί εσάς έκρινα ότι μπορείτε να μας βοηθήσετε. αυτή η μικρή πρέπει να πάει σχολείο. θέλω να τη βάλλουμε σ'ένα καλό σχολείο, και στην αθήνα σε καλό σχολείο την είχαμε. τι λέτε;
η κυρία με το φουλάρι και το ξύπνιο βλέμμα έγραψε μια διεύθυνση και μας είπε:
έτσι όπως καταλαβαίνω, η μικρή θα πάει σε καθολικό σχολείο. τα καθολικά σχολεία είναι καλύτερα. το εκόλ σαίν μισέλ, αν την πάρουν, θα είναι πολύ καλα.
το ίδιο βράδυ μάθαμε πώς να πηγαίνουμε, και πού ήταν αυτό το σχολείο.
μόνο η θυρωρός ήταν εκεί, και μας είπε πως το σχολείο έχει αρχίσει εδώ κι ένα μήνα και, πως είναι δύσκολο, κλπ.
γυρνώντας με το τραμ, εγώ, με τη σιγουριά του ξένου, τα έψελνα στη μητέρα μου: πού με φέρατε; τι είναι αυτά; τι θα γίνει με μένα; κλπ κλπ
μια κυρία που ήταν ελληνίδα, παρακολουθούσε.
στο τέλος παίρνει το λόγο και λέει.
μην απογοητεύεσαι τόσο, αν κι η απογοήτευσή σου αυτή δείχνει ότι η μητέρα σου σε έχει μεγαλώσει πολύ σωστά. κλπ κλπ
αργότερα, την γνωρίσαμε για τα καλά αυτή την ελληνίδα. ήταν η καλοκάγαθη όλγα, που είχε την ελληνική εκπομπή στο ραδιόφωνο.
την άλλη μέρα το πρωί, είμαστε και πάλι στο σχολείο.
ελληνίδα; μα τι λετε! πολύ χαιρόμαστε που το σχολείο μας θα έχει μια ελληνίδα.
μπήκα στην τάξη.
όλος ο πίνακας έγραψε μια τεράστια λέξη: Bienvenue!
και τα παιδιά με ρωτούσαν: ελληνίδα! από την αθήνα; και μιλάς ελληνικά; τι ευτυχία! να μπορούσαμε...
η αυλή του σχολείου ήταν ένα δάσος.
το σχολείο ένα αριστουργηματικό μέρος. έμεινα εκεί 2 βδομάδες περίπου. μετά αλλάξαμε πόλη.
αιωνία της η μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου