πολύ ενδιαφέρουσα διαπλοκή!!! πάρε δώσε ασύστολο, αχόρταγο και καλό!

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΑΣΤΕΓΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ έχει ανάγκη από ρούχα, σεντόνια, παπλώματα. Εάν έχετε ρούχα (παιδικά /γυναικεία/ανδρικά), σεντόνια, παπλώματα που δεν χρειάζεστε πια, το ίδρυμα αστέγων Κ.Υ.Α.Δ.Α. δέχεται καθημερινά προσφορές 8:00-3:00 στην Πειραιώς 35. Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2105239465 και 2105246516, e-mail: kyada@otenet.gr ηλεκτρονική Διεύθυνση: http://www.kyada.gr/ Το Χατζηκυριάκειο ίδρυμα παιδικής προστασίαςχρειάζεται βιβλία όλων των ηλικιών για την ενίσχυση της βιβλιοθήκης του. Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε στο 2104515387 ή επισκεφτείτε το sitehttp://www.xatzikiriakio.gr/ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 1, Τ.Κ. 105 53 ΑΘΗΝΑ ΤΗΛ. 210 3314334 - 210 3378412 - 2103816886 ΦΑΞ:210 3314334 Mαγαζί μεταχειρισμένων: Φειδίου 14-16 106 78 Αθήνα Tηλ/Fax: 210 3816886 Habitat for Humanity, Greater Athens , Stratigou Eindou 14, 185 36hfhgr@ath.forthnet.gr Piraeus , Greece , Tel: +30 (210) 418-2251 , Email address: Ομάδα ΡΕΤΟ, πρώην ναρκομανών. Παίρνουν οτιδήποτε, είτε λειτουργεί, είτε όχι, και απασχολούν άτομα για επισκευές ή κατασκευές. Έχουν ένα ή δύο μαγαζιά με μεταχειρισμένα αντικείμενα/έπιπλα κτλ. Παραλαμβάνουν από το σπίτι, μεγάλα και μικρά αντικείμενα (έπιπλα, ηλεκτρικές/ηλεκτρονικές συσκευές, ρούχα, παιχνίδια κ.ά) 210 66 25 096 RETO, an organization of former drug addicts that do work therapy, and they pick up anything from your house, repair it and sell it, or just use the work to occupy people for rehabilitation purposes. They take anything, big or small, furniture, big electric devices, anything electronic, clothes, toys, etc. 210 66 25 096 . «Πράσινος Γάτος»: ανακύκλωση προιόντων Ο Πράσινος Γάτος δέχεται τα πράγματα που δεν χρειαζόμαστε πια. Αντί να τα ανεβάσουμε στο πατάρι ή (πόσω μάλλον) να τα πετάξουμε στα σκουπίδια, μπορούμε να ανηφορίσουμε την οδό Ιπποκράτους και να αφήσουμε τη κ. Σοφία Φιλέρη και το... γάτο της να βρουν γι' αυτά νέο ιδιοκτήτη. Προηγουμένως, η Σοφία θα έχει... ζυγίσει το νέο εμπόρευμα και θα μας έχει δώσει ένα άκρως συμβολικό αντίτιμο. Στον Πράσινο Γάτο μπορεί κανείς να βρει πληθώρα αντικειμένων, από ρούχα (τα οποία, σημειώνουμε, πλένονται σε επαγγελματικά πλυντήρια με έξοδα της ιδιοκτήτριας και σιδερώνονται από την ίδια!), μέχρι CD, DVD, βιβλία σε όλες τις γλώσσες, παιχνίδια, αλλά και χειροποίητα αντικείμενα, με τιμές από 1,5 ευρώ μέχρι περίπου 50 (τόσο κοστολογήθηκε ένα επώνυμο ταγιέρ). Ο Γάτος τροφοδοτεί συνεχώς οργανώσεις, όπως π.χ. η "Κλίμακα" η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο των αστέγων, ενώ βρίσκεται σε συνεργασία και με βιοτεχνία στα Καμίνια που φτιάχνει στουπιά από ανακυκλωμένα υφάσματa (από άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή). Πράσινος Γάτος, Ιπποκράτους 142, 6979178257 SKOROS Στο πλαίσιο της προσπάθειάς για μια αλληλέγγυα οικονομία και μια εναλλακτική μορφή οικονομικής ζωής, ο Σkόρος αποφάσισε να πειραματιστεί με έναν διαφορετικό τρόπο «κατανάλωσης». Ένα πάρε-δώσε χωρίς χρήματα, έναν χώρο ανταλλαγής και αλληλεγγύης. Στο χαριστικό παζάρι υπάρχουν διάφορα αντικείμενα που για κάποιον δεν είναι χρήσιμα αλλά που κάποιος άλλος μπορεί να τα χρειάζεται. Επειδή δεν είναι όλα για τα σκουπίδια: τα πράγματα χάνουν την αξία τους όταν δεν χρησιμοποιούνται. Ξαναδίνουμε αξία, προσφέρουμε πράγματα αχρησιμοποίητα αλλά όχι άχρηστα. Χωρίς τιμή (γιατί άλλο αξία και άλλο τιμή), χωρίς χρήματα. Χωρίς να χρειάζεται να φέρουμε κάτι για να πάρουμε κάτι άλλο. Μόνος όρος: να χρησιμοποιήσουμε αυτό που θα πάρουμε. Η επαναχρησιμοποίηση δεν είναι άμυνα ή μειονέκτημα, είναι πρόταση και στόχος. Δεν σημαίνει φιλανθρωπία ή άδειασμα της αποθήκης και της ντουλάπας μας αλλά αλληλεγγύη. Χωρίς αντίτιμο σημαίνει προσφέρω, μοιράζομαι. Φέρτε αντικείμενα, ρούχα, βιβλία, cd, και ό,τι άλλο δεν χρησιμοποιείτε στο πατάρι του Σπόρου και πάρτε ό,τι σας είναι χρήσιμο! Για τα προϊόντα που μπορεί να βρει κανείς στον Σκόρο, αλλά και περισσότερες πληροφορίες για τη φιλοσοφία του, επισκεφτείτε τοhttp://skoros.espiv.net/about O Σκοροχώρος βρίσκεται στην γωνία Ζ. Πηγής & Ερεσού στα Εξάρχεια. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6981076913 (μόνο στις ώρες λειτουργίας του Σκόρου) Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα - Πέμπτη 17:30 20:30 Παρασκευή 17:30 22:30 Σάββατο 11:30 15:00 xariseto.gr (Reuse, Reduce, Recycle) Στο πλαίσιο της προσπάθειάς για μια αλληλέγγυα οικονομία και μια εναλλακτική μορφή οικονομικής ζωής, τοxariseto.gr προτείνει ένα διαφορετικό τρόπο «κατανάλωσης». Ένα πάρε-δώσε χωρίς χρήματα, ένα χώρο αλληλεγγύης. Στο website μπορεί να βρει κανείς διάφορα αντικείμενα που για κάποιον δεν είναι χρήσιμα αλλά κάποιος άλλος μπορεί να τα χρειάζεται. Εξάλλου, όπως λένε και οι δημιουργοί του xariseto.gr, "Η επαναχρησιμοποίηση δεν είναι ντροπή ή μειονέκτημα, είναι πρόταση και στόχος , είναι ένας εναλλακτικός τρόπος ανακύκλωσης! www.xariseto.gr FreeCycle Το κίνημα freecycle ξεκίνησε το 2003 στην Αριζόνα και από τότε έχει επεκταθει σε 75 χώρες σε όλον τον κόσμο. Ασφαλώς και λειτουργεί και στην Ελλάδα. Αρκεί να ρίξετε μία ματιά και να εγγραφείτε στοhttp://groups.yahoo.com/group/AthensGreeceFreecycle/ Άλλη μια έξυπνη λύση στο πρόβλημα της υπερκατανάλωσης και της ανακύκλωσης. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε το επίσημο website του freecyclewww.freecycle.org Απόρριψη ογκωδών αντικειμένων από το Δ. Αθηναίων Ένα τηλέφωνο στην υπηρεσία καθαριότητας του Δημοτικού Διαμερίσματος που ανήκουμε ή στο 1960 της Δ/νσης Καθαριότητας ή στο 1595 της Γραμμής του Δημότη, αρκεί ώστε να διευκρινιστεί η ώρα που μπορούμε να βγάλουμε το ογκώδες αντικείμενο που επιθυμούμε να απορρίψουμε. Παρακαλώ, αν προωθήσετε αυτό το μήνυμα σε φίλους, σβήνετε τις διευθύνσεις των προηγούμενων!

θέμα αρχών. όχι αρχές και εξουσίες.

είναι περίεργη λέξη και έκφραση 'είναι θέμα αρχών'.

είναι άνθρωπος που έχει αρχές.

τι καταλαβαίνετε;

εγώ καταλαβαίνω ότι αυτές 'οι αρχές' είναι κάτι σαν βολβοί με λουλούδια στην ψυχή ενός ανθρώπου ή μιας κοινωνίας.

τέτοια αρχή, είναι ας πούμε η φιλοξενία, σε κοινωνικό επίπεδο.

είναι η ανεξαρτησία, σε προσωπικό επίπεδο.

είναι η συνείδηση κι επειδή μπορεί κάποιος να έχει αρχές, τις πληρώνει ακριβά, δεν τις πουλάει.

δε σημαίνει δλδ ότι έχει διαφορετικές αρχές αυτός, και διαφορετικές είναι οι λεγόμενες 'αρχές συνείδησης' στην ουσία, ή 'αρχές ανθρωπισμού'.

η Αναστασία

- τι κάνει το μωρό;

- μια χαρά είναι Αναστασία μου! μόνο που είναι τεμπέλης: μόλις πιει λίγο γάλα κοιμάται! χα χα χα

- κανείς δεν έχει σταυρό μεγαλύτερο απ' αυτόν που μπορεί να σηκώσει, να το ξέρεις.

μου έμεινε αυτή η πρόταση στο κεφάλι με απορία.

μετά, κατάλαβα. μεγάλες περιπέτειες.

θυμάμαι και το τέλος της τριλογίας του μαχφούζ (υπέροχο τρίτομο μυθιστόρημα, να το διαβάσετε, εκδόσεις ψυχογιός): ο πρώτος τόμος τελειώνει με το θάνατο του αγαπημένου γιου σε μια διαδήλωση.

ο δεύτερος τόμος αρχίζει μ' ένα γλυκόπικρο μονόλογο της μάνας: 'αχ φάχμι, έλεγα πως δε θα ζήσω μετά από σένα... μα πόσα χρόνια τώρα πηγαινοέρχομαι στο μνήμα σου να βάζω λουλούδια...'

πολλές φορές σκέφτομαι αυτή την ατάκα και το λόγο της Αναστασίας...

(η Αναστασία ήταν ένας αγαθός πέρα για πέρα άνθρωπος που αγαπούσε όσους γνώριζε κι ακόμη περσότερους).

μαζί, τώρα μου ήρθε, σκέφτηκα και μια γραμματέα στο πανεπιστήμιο, που είχα γνωρίσει κάποτε, καλή της ώρα, και δε θα πω το όνομά της, ζει ακόμη.

μου είχε πει: ο κύριος Ευαγγελίδης (ο Θεός ας αναπαύει αυτόν τον άνθρωπο, αιωνία του η μνήμη) σας αγαπάει πολύ. να τον έχετε από κοντά. μπορεί να σας χρειαστεί.

κι εγώ, με τη σιγουριά βλαμένου ανθρώπου, της είπα:

σιγά μην έχω από κοντά τον ευαγγελίδη και τον κάθε ευαγγελίδη. αν χρειαστώ τίποτε που να είναι απαραίτητο, θα εμφανίσει ο θεούλης έναν ευαγγελίδη, ή τον ίδιο ή κανέναν άλλο, και θα βοηθήσει. δε θυμάστε που λέει στο ευαγγέλιο 'αν χρειαστείτε, και πέτρες μπορεί να σηκωθούν και να σας υπερασπιστούν', ή κάπως έτσι;

όντως. αυτό γίνεται κάθε φορά.

μερικές φορές όμως σίγουρα λαβωνόμαστε από διάφορα. υπάρχουν και στιγμές κατατρόπωσης.

δεν ξέρεις εύκολα το γιατί. κι ίσως ακριβώς γι' αυτό, δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο το γιατί: καμιά φορά το γιατί σπρώχνει στο κυνήγι μαγισσών, και το κυνήγι μαγισσών μπορεί να είναι εναντίον άλλων, αλλά και εναντίον του εαυτού σου, δλδ να γεμίζεις ενοχές και να λες ότι 'εγώ φταίω, είδες; δεν έκανα έτσι, δεν έκανα αλλιώς' κλπ κλπ.

ζούμε όλοι στιγμές κατατρόπωσης, που σε βάζουν να σκύβεις το κεφάλι. να μην μπορείς άλλο. να μην αντέχεις.

μα η καρδιά είναι μια πεδιάδα. ν' αφήνεις το βλέμμα σου να περιπλανιέται στο μέλλον, ακόμη κι αν το βλέπεις έρημο.

στην έρημο ακουμπάει ο πιο καθαρός ουρανός.

πάντα υπάρχει ένα σημείο ένωσης ανάμεσα στο αύριο και τη ζωή, στο αύριο και την ελπίδα.

στη ζωή και τη ζωή.

αυτό είναι το αίμα.

γι' αυτό η αγάπη έχει κόκκινο χρώμα. κοστίζει μα αξίζει, θα έλεγα γελοιωδώς.

δε βαριέσαι, μπούρδες γράφω. τι να κάνουμε; καλή κυριακή σε όλους!

δάσκαλος και μαθητής

θυμάμαι την κυρία φανή, δασκάλα της β' δημοτικού όταν ήμουν μαθήτρια, να μπαίνει στην τάξη. ο λύσας, ο τελευταίος μαθητής της τάξης έχει ξαπλώσει στη μέση της τάξης και κάνει τον πεθαμένο. η κυρία φανή βάζει το τακούνι της πάνω στην κοιλιά του.

δε θα το ξεχάσω.

και δε θα ξεχάσω το λύσα, ένα χρόνο αργότερα, να μην έρχεται πια σχολείο: με τον μπαμπά του πάνω σ' ένα τρίκυκλο μαζεύει παλιοσίδερα.

θυμάμαι την κυρία φανή και την κυρία καίτη και μια άλλη κυρία, να με καλούν κοντά τους, εκεί που κάθονταν στον ήλιο, όντας κι εγώ στη β' δημοτικού και να με ρωτάνε:

-τι είναι αυτό το σημάδι στο πρόσωπό σου;

δασκαλεμένη από τη μαμά μου εγώ λέω:

-το λένε αιμαγγείωμα, δεν είναι τίποτα, έτσι γεννήθηκα, δεν πονάει, δεν πειράζει.

-κρίμα... κι είσαι και κοριτσάκι! φύγε τώρα, πήγαινε να παίξεις.

...

θυμάμαι την κυρία λόλη, στο γυμνάσιο, την ώρα της έκθεσης να φωνάζει στην τάξη, συστηματικά σχεδόν:

-κονδύλη! όχι πολλές αρλούμπες!

θυμάμαι δασκάλους να γδύνουν τα παιδιά την αξιοπρέπειά τους.

θυμάμαι την κυρία μακρή, καθηγήτρια γαλλικών, να λέει:

-ένα παιδί από αυτή την τάξη θα μας κάνει όλους περήφανους μια μέρα. εσείς θα χαιρόσαστε που είσαστε συμμαθητής του, κι εγώ που ήμουνα δασκάλα του.

η δασκάλα αυτή δεν είχε καμιά εγγύηση ότι έτσι θα γινόταν. το πόσο όμως εμψύχωνε, και μάλιστα για πρώτη φορά, αυτό το παιδί, δεν έχει καμιά σχέση με το μέλλον του παιδιού. είχε ευεργετική σχέση σε όλη τη ζωή του, δλδ στο παρόν, το ΠΑΡΌΝ του παιδιού...

θυμάμαι τον κύριο λόιξ, καθηγητή πολυτεχνείου της λουβαίν, να χτυπάει το κουδούνι του φτωχικού σπιτιού μας, απρόσκλητος, για να κάνει ιδιαίτερο μάθημα δωρεάν στον αδελφό μου, τότε φοιτητή ιατρικής στη λουβαίν.

θυμάμαι τον οττέν, τον καθηγητή ανάλυσης κειμένων, να με βρίσκει στο δρόμο και να μου λέει: έλα δω εσύ! στις εξετάσεις έγραψες βλακείες. είσαι όμως η καλύτερη φοιτήτρια της χρονιάς, σε ξέρω από τη συμμετοχή σου στο μάθημα. αντί για 6 που άξιζε το γραφτό σου, θα σου βάλω 13, μην παρεξηγηθείς!

(άκου και να μην παρεξηγηθώ!)

θυμάμαι τη βαν ριτ, την αριστοκράτισα καθηγήτρια αραβικής φιλοσοφίας.

να με παίρνει τηλέφωνο στη γειτόνισσα εδώ στην ελλάδα, γιατί όταν γυρίσαμε δεν είχαμε ούτε τηλέφωνο, λέγοντάς μου:

συγγνώμη που θα σας τηλεφωνώ κάθε 15, μα δε θέλω να εγκαταλείψετε με την πρώτη δυσκολία ό,τι έχετε κάνει μέχρι τώρα...

θυμάμαι τον ρεκμάνς, καθηγητή μου στο μεταπτυχιακό, να γράφει στη γερουσία, όταν τελείωσα και μου πρότειναν μια θέση στο πανεπιστήμιο της λουβαίν, μα δεν είχε μπει η ελλάδα ακόμη στην κοινότητα και δεν δικαιούμην: 'αντί να δίνετε υπηκοότητα μόνο σε ποδοσφαιριστές, δώστε και σ' έναν άνθρωπο των γραμμάτων που τον θέλουμε'...

θυμάμαι τον παπαδημητρίου εδώ, να βοηθάει τον αγράμματο πατέρα μου, κατά τύχη, και να με θυμάται αργότερα...

θυμάμαι τον παπαθωμόπουλο, να μου συμπαραστέκεται στις πρώτες ομιλίες μου με το βλέμμα ανθρώπου που αγαπάει...

θυμάμαι δασκάλους και δασκάλους.

μοναξιά και σκέψη.

τώρα πια, στη μέση ζώνη που είμαι, έχοντας ζήσει και ζωή, έχοντας πλησιάσει πολύ και θάνατο, κάθε φορά που έχω την τιμή να βρεθώ σε τάξη, νιώθω ευγνωμοσύνη για τα παιδιά που γνωρίζω, το παιδί που ήμουν κάποτε ξυπνά και μου γνέφει:

ναι,

η καρέκλα είναι για να κάθονται τα παιδιά,

ο λόγος είναι για να μοιραζόμαστε το μέλλον

-κι εγώ τις προάλλες έδωσα τη θέση μου μα βρήκα μια άλλη, όχι μόνο στην αίθουσα εκείνη, μα στην καρδιά σου κοριτσάκι,

κι η καρδιά των παιδιών είναι το πιο άγριο το πιο ειλικρινές το πιο μυστικό λεω-φορείο.

είθε να έχω πάντα μια θέση εκεί, να παλεύω

έχω δεχτεί τόσα που όσα και να κάνω είναι λίγα.

είμαι κι εγώ λιγοστή. έχω λίγα χρόνια ακόμη. μα θέλω φεύγοντας να έχω μαζί μου ένα χαμόγελο και την αγάπη των παιδιών.

και όσο και να τρέμω, κάτι, έστω κάτι τόσο δα, να έχω προσφέρει στα παιδιά.

έστω και μια θέση μέσα σε μια αίθουσα.

εκείνα μου έχουν δώσει μια θέση να υπάρχω.

ευχαριστώ.

γεύση νεκρού στο στόμα

αλλοιώνεται η ησυχία των οστών του προσώπου, νομίζεις πως όλα κουνιούνται θες να αποβάλεις τη σκέψη την αίσθηση ξέρεις πως είναι απλώς παραίσθηση ή διαίσθηση.

ή απλώς, πόνος στη μνήμη.

πονάει ένας φίλος που χάθηκε άδικα, και μείναμε εμείς μόνοι μας να κοιτάμε μακριά τη θέση που δεν έχει πια εκείνος.

τον θυμάμαι λεβέντη να με περιμένει στη στάση του μετρό. άγνωστος. εσύ είσαι; εσείς είστε;

γεύση νεκρού στο στόμα, μιας και το περατίκι το βαστά σε χρόνο άδικο, έτσι μου φαίνεται.

με πικραίνει αυτό.

σήμερα τον θυμάμαι πιο πολύ από ποτέ. ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, φίλε μας. όσο περνά ο καιρός δεν μπορώ να σε ξεχάσω.

το τώρα και το αύριο

868

Ξανάρχισα να γράφω, Όπως ξαναρχίζουν να πίνουν Πράξη μέσα στην αιθάλη και τη σιωπή Εάν εσού μνησθώ Το αντίθετο Αν σε ξεχάσω μοναξιά, θάλασσα κι αρμυρό νερό Να σε ξεχάσω δεν μπορώ -μα τότε, τώρα;- Η γλώσσα κολληθείη τω λάρυγγί μου Τώρα πια η τρύπα του αέρα για τον ποιητή γίνεται οπή, σφίγγουν τα γεγονότα γύρω οι ειδήσεις είναι απόχη στην τράπεζα τα χρήματα έχουν απλώς τελειώσει Τώρα Νερό οι υποχρεώσεις ξεπλένουν τη ζωή Κι η ζωή Ένα σακκούλι πολύτιμα πετράδια, έκαψαν τον καιρό Στα χέρια κάποιας μάντισσας που κατοικεί σ’ αρχαίες πέτρες και συλλαμβάνει τον καιρό στα χέρια του βενέζη, Αγράμματη πια. Δε με χωρίζει τίποτε παρεκτός αιθάλη Κι όλα κοινά κι όλα καλά Γράφω τις ιστορίες του μετρό ιστορίες λάθος ζευγαριών εικόνες μικρής πυραμίδας που βασίζεται στο αύριο Το αύριο είναι το σημείο 0 της βαρύτητας βουτάω το καλαμάρι και την πέννα και το εμπρός και το πίσω εκεί Ξανθαίνουν οι σκιές πάνω στα δέντρα Μαλακώνουν τα εδάφια των γραφών σαν μπαμπάκι και σύννεφο και σα λάσπη Αδιαφορώ Και μετά Γράφω πάλι ο θυμός Αντικαταστάθηκε από την επίγνωση. --------------------- ελένη κονδύλη2010-11-13

δεν είμαι περήφανη, είμαι προβληματισμένη.

πού πάμε, που λέει ο κόσμος.

εγώ είχα κουβεντιάσει με την κόρη μου, είχα αφήσει το γιο μου στο νοσοκομείο, είχα πάει να πληρώσω μια πεντακοσάρα σε δικηγόρο για μια μήνυση.

δλδ είμουνα στην τσίτα.

επειδή ο θεούλης αγαπάει, αυτά τα 500 τα βρήκα κρυμμένα σ' ένα ντουλάπι. το φανταζόσαστε;

τώρα έχω λιγότερο από 50.

και είχα πάρει το μετρό.

συνωστισμός.

μεσημέρι, πιτσιρίκια με τσάντες, προσπαθώ να εισχωρήσω ανάμεσα.

ελευθερώνεται μια θέση κι ένας πολύ νεαρός, αμούστακος σχεδόν, την καταλαμβάνει με αγενέστατη ταχύτητα, ενώ ήταν μπροστά στη θέση μια σιτεμένη πιο χοντρούλα από μένα.

μου φαίνεται αγενής η στάση του νεαρού, αλλά, οκ, τι να γίνει.

και ο νεαρός, στα όρια της ψυχογενούς επιθετικότητας, λέει στην χοντρή κυρία: 'υπάρχει και το συγγνώμη όταν πατάμε κάποιον, ε, τι λές;'

γίνομαι έξω φρενών και τον κοιτάζω επιτιμητικά.

στην αγκαλιά του πέφτει αμέσως μια νεαρή, γύρω στα 17 την έκανα, κι αρχίζουν ένα χαμούρεμα απίστευτο.

όπως ήδη έχω τα μάτια μου πάνω στο νεαρό, παρατηρώ τα δικά του: είναι κατακόκκινα, και κλείνουν. τα ανοίγει με δυσκολία, μιλά με δυσκολία.

είναι φανερά ή μαστουρωμένος ή όπως είμαι εγώ σήμερα, άρρωστος με πολύ πυρετό.

η πιτσιρδέλα τον φιλά, τον προσέχει. εκείνος φαίνεται να την αγαπά. τα χέρια του είναι με τόση στοργή πάνω της, ξέρει να βαστά γυναίκα στα χέρια του.

όσο και να προσπαθεί τα μάτια του κλείνουν΄.

κάνω προσευχή. ο θυμός έχει φύγει, το βλέμμα μου παίρνει τον τρίτο της παρέας.

ένας που πρέπει να είναι 23 με 25, στέκει όρθιος μαζί τους, αυτοί κάθονται στην ίδια θέση.

κι αυτός είναι μαστουρωμένος αλλά κρατάει καλά.

η μικρή γυρίζει και με κοιτάει.

της σκάω ένα χαμόγελο και το ανταποδίδει με τέτοια γλυκα... τέτοια γλύκα.

ο νεαρός στον κόσμο του. ο αποπάνω τους από κοντά.

το πράγμα είναι πολύ σοβαρό.

τους σκέφτομαι να βγαίνουν μαζί, να χώνονται σ' ένα δωμάτιο, λυπάμαι τη μικρή που δεν είναι μαστουρωμένη. τα αγόρια δε θα έχουν αναστολή για τίποτα.

ανάβω, σκέφτομαι.

η μικρή είναι στην αγκαλιά του και χαμουρεύεται για να κρυφττεί αυτό που βλέπουν όλοι και κανείς δε μιλάει: ένα παιδί που δεν μπορεί να σταθεί όρθιο.

βουτηγμένο στην πρέζα.

αντί να είναι το θύμα, αυτό το γλυκό κοριτσάκι μπορεί να είναι η συνεργός του μεγαλύτερου, και καλύπτουν τον μικρόν.

όπως και να γίνει είναι σε κίνδυνο, όλοι το βλέπουν και κανείς δε μιλά,

σκέφτομαι τα παιδιά μου και παίρνω την απόφαση να μην κάνω πίσω.

απευθύνομαι στη μικρή και της λέω: πού πάτε;

ξέρεις ότι αυτό το αγόρι είναι άρρωστο; πρέπει να το πας σε γιατρό για να το βοηθήσεις!

εγω; λέει επιθετικά ο καθισμένος. τι τολμάς να πεις;

εσύ, του λέω, βεβαίως εσύ αγόρι μου! μάνα είμαι και ξέρω: τα μάτια σου καίνε, και δεν μπορείς να μιλήσεις! δε βλέπεις; μπερδεύεις τα λόγια σου. φαίνεσαι σαν μαστουρωμένος. η κοπελίτσα είναι καθαρή, πρέπει να σε βοηθήσει.

πριν προλάβω να τελειώσω, έρχεται εξαγριωμένος ο όρθιος.

είμουνα αποφασισμένη να παλέψω και με τα χέρια. θα μπορούσα να τον νικήσω, τέτοια λύσσα είχα μέσα μου!

έρχεται και μου λέει: πώς τολμάτε και προσβάλετε!

κι εσύ του λέω παιδί μου, χάλια είσαι, αλλά αυτός που κάθεται είναι χάλια!

τι χάλια;

είναι σα μαστουρωμένος!

εγώ ήρθα από καλαμάτα ταξίδευα όλη νύχτα, λέει ο όρθιος.

πώς βρίζετε αυτόν που κάθεται;

δεν τον έβρισα!

τον είπατε μαστουρωμένο!

και λοιπόν; έτσι μοιάζει. η ζωή του είναι σε κίνδυνο!

κι εσείς άμα πίνατε ένα μπουκάλι κρασί...

φυσικά, του απαντάω, κι εγώ μαστουρωμένη θα ήμουνα!

μα μαστουρωμένος είναι για ουσίες...

ε, εσύ το είπες για ουσίες. προφανώς κάτι θα ξέρεις.

εμένα με νοιάζει κι αυτή η κοπελίτσα κι αυτό το παλλικάρι που δεν στέκει ορθό.

η κοπελίτσα πάνιασε.

καιρό είχα να δω τέτοια θλίψη.

αποφασιστικά σηκώθηκε προκαλώντας και τους υπόλοιπούς.

όχι παιδάκι μου, αν δεν είναι να κατέβεις εδώ, εγώ θα κατέβω στην επόμενη, δε θα με ξαναδείς.

πρόσεχε τη ζωή σου και τη ζωή του φίλου σου.

όλοι κοίταζαν. ένας ηλικιωμένος μόνο πήρε ευγενικά το μέρος μου, χωρίς να κατηγορήσει τα παιδιά.

μετά όλοι κουνούσαν το κεφάλι.

λίγη ζωή, πατριώτες!

λίγη ζωή, έχετε; δώστε, δώστε....

ναι ναι, και είμαι και περήφανη!

χα χα χα, γύρισα σπίτι μου τώρα, μα το πρωί πήρα το αεροπλανάκι από το ελευθέριος βενιζέλος και πήγα στο ρέθυμνο. η κάρτα επιβίβασης έλεγε 'πύλη Β19'. έπρεπε να κατέβω έναν όροφο στο αεροδρόμιο, κι εκεί που πήγαινα άκουσα ένα μεταλλικό ρυθμικό θόρυβο: ήταν όμορφος, πιο νέος από μένα, είχε ανάγκη για να περπατάει ένα μεταλλικό μπαστούνι με 4 πόδια. χωρίς να το θέλω, είδα ένα σώμα να πονάει.

κατέβηκα, βρήκα πού έπρεπε να περιμένω.

άκουσα τον ίδιο ρυθμικό θόρυβο.

ο ίδιος άνθρωπος είχε κατέβει κι αυτός, με διαφορά αρκετών λεπτών.

έψαχνε την πύλη Β18, που, παραδόξως δεν ήταν στη σειρά, από το Β15, πήγαινε εκεί στο Β19!

αφού με ρώτησε, κι έβλεπα έναν άνθρωπο σε ανάγκη, προχώρησα και ρώτησα μια υπάλληλο του αεροδρομίου, πού είναι η Β18. η υπάλληλος απάντησε:

δεν ξέρω, να ρωτήσετε αλλού.

πού να ρωτήσω;

να ρωτήσετε την εταιρεία.

δεσποινίς, είναι η πύλη αποβίβασης για κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, ποιον να ρωτήσω;

δεν ξέρω, την εταιρεία να ρωτήσετε!

τα πήρα στην κράνα και της είπα:

ακούστε, ούτε εσείς ούτε εγώ θα φύγουμε από δω, αν δε βρούμε πού θα πάει αυτός ο άνθρωπος που χρειάζεται στήριξη.

εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος είχε ήδη φτάσει εκεί, κι έλεγε με ευγένεια ότι έψαχνε, του είπαν προς τα δω, κλπ κλπ.

όταν η κοπελίτσα είδε ότι δε θα την έβγαζε καθαρή, τότε πολύ απλά, με τη στολή που φόραγε, ρώτησε δυο τρεις, βρήκε άκρη,

κι έγινε το αυτονόητο:

ειπώθηκε στον άνθρωπο με πολλή ευγένεια προς τα πού να πάει.

δεν ήταν δλδ δύσκολο.

χρειάστηκε όμως πριν να πω στην νεαρά πεταλουδίτσα πως αν δεν βρήσκαμε άκρη δε θα το κούναγε απο κει.

αν ήταν ο αδελφός της με μπαστούνι, θα χρειαζόταν κάποιος να την απειλήσει για να κάνει κάτι τόσο απλό και τόσο γρήγορα.

λίγη σκέψη.

ή λίγη τσίπα;

ε λοιπόν, απλώς: λίγη σκέψη.

μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

ένα στιγμιότυπο. τρίτη ηλικία και οικονομικά.

παραμονές της 28ης οκτωβρίου είχα πάρει το μετρό, και έβγαζα εισητήρια στο αυτόματο μηχάνημα, δίπλα στο ατμ της εθνικής τράπεζας.

εκεί βρισκόταν αυτός ο γέροντας, με παλτό και καπέλο, πρόσωπο σοβαρό με χοντρό κοκκάλινο σκελετό, γύρω στα 75 τον έκανα εγώ.

σκέφτηκα πως σιγά σιγά στη γιορτή αυτή που κάποτε βλέπαμε τους παλιούς αγωνιστές να βάζουν στεφάνι στους φίλους που έχασαν, τώρα πια η γενιά αυτή θα είναι όλο και πιο σπάνια. το παιδάκι που είμουν κάποτε κι άκουγα ιστορίες τους, έχω γίνει πια μεσόκοπη.

με αιχμαλώτισε ωστόσο η δυσκολία που είδα.

ο γέροντας αυτός απομακρύνθηκε από το μηχάνημα, καθώς, διαγωνίως (σε άλλη ουρά εγώ) είδα τι έγινε.

το μηχάνημα τον πληροφόρησε ότι δεν έχει χρήματα.

κοντοστάθηκε λίγο, μετά απομακρύνθηκε και πήρε τη θέση του κάποιος άλλος που περίμενε να κάνει ανάληψη.

ο γέροντας καθόταν λίγο πιο κει ακίνητος, σχεδόν αποσβωλομένος.

σαν να τον είχε λούσει παγωμένο νερό.

σκέφτηκα πως την κρίση της οικονομίας που δημιουργήθηκε τώρα την πληρώνουν μερικές φορές πολύ άδικα, άνθρωποι σαν κι αυτόν.

η ομορφιά. 2.

2; πώς 2;

ε, θα καταλάβετε.

ένα ζευγάρι παπούτσια. δύο δεν είναι; ο λουκάς, ο πρώτος μου γιος, ήταν 8 χρόνων και πήγαμε σ' ένα τσίρκο με ένα άλλο αγοράκι. περιμέναμε γύρω από τη σκηνή, βλέπαμε παπούτσια σε μια βιτρίνα, και ο μικρούλης μέλωνε κατά κυριολεξία τα παπούτσια, παρόμοια με του φίλου του, που σε κάθε βήμα έβγαζαν φωτάκι. ήταν της μόδας τότε.

του εξήγησα κάτι, το κατάλαβε τόσο καλά, που ποτέ δεν ξανααναφερθήκαμε σ' αυτό:

λουκά, αυτά τα παπούτσια κάνουν 15.000 δρχ. τα παπούτσια χωρίς φωτάκια κάνουν 5.000 δρχ και είναι το ίδιο καλά. κι υπάρχουν την ίδια στιγμή παιδιά που δεν έχουν παπούτσια καθόλου. δεν είναι λοιπόν καλύτερα, αν έχουμε 15.000 δρχ (και τότε είχαμε), να δώσουμε τα μισά για παπούτσια άλλων παιδιών, παρά να τα δώσουμε μόνο για μάς;

δεν είναι πιο δίκαιο;

ήταν.

είναι.

αυτό ήταν μια πρακτική του σπιτιού μας, και κάποιος μας την είχε μάθει.

ένα πρόσωπο, που ήταν πρός-ωπο πάντα. ένα μέτ-ωπο καθαρό.

ένα ζευγάρι μάτια γεμάτα καλοσύνη και σοβαρότητα.

γεμάτα κούραση και αξιοπρέπεια που τη μοίραζε όπως οι ζάπλουτοι μοιράζουν λίρες τη μέρα της γιορτής τους.

εκείνη μοίραζε αξιοπρέπεια κάθε μέρα.

γιατί γιόρταζε κάθε μέρα με τη χαρά των άλλων.

αυτή, μας είχε μάθει να μοιραζόμαστε κυρίως μ' αυτούς που δε γνωρίζουμε.

που στέκουν 'μέσα', τόσο 'μέσα', που πεινάνε χωρίς να ζητάνε, που πονάνε χωρίς να φωνάζουν, που ζουν στη σκιά της φτώχειας χωρίς πολλά πολλά.

όσοι την ξέραμε, ακολουθούσαμε το παράδειγμα που μας είχε δώσει.

στο σπίτι μας, σε εμφανές μέρος, υπήρχε και υπάρχει ένας πλαστικός, ευτελέστατος κουμπαράς.

κάποια ρέστα από ψώνια, μια πεταμένη δεκαρούλα, ένα ευτυχές γεγονός που μας γεμίζει χαρά και κάτι θέλουμε να μοιραστούμε, ένα καθημερνό βλέμμα για κάποιον που δε γνωρίζουμε γιατί δε βγαίνει στο φως, μια σκέψη ότι κάποτε κι εγώ ήθελα να ζητιανέψω, όταν έπρεπε να πάμε αμερική το σεραφείμ για την καρδούλα του, μα ήρθαν τα πράγματα έτσι και δε χρειάστηκε πολύ, μόνο λίγο, να ζητιανέψω. και τόσες άλλες σκέψεις μπορεί να κάνετε κι εσείς, παρόμοιες, μικρές, χαζούλικες, ή μεγάλες και σοβαρές για ό,τι σας περνάει από το κεφάλι.

προς το νοέμβρη κάθε χρονιάς, αυτός ο κουμπαράς, περίπου γεμάτος, αναλόγως τα κέφια, τα οικονομικά, κλπ κλπ, πήγαινε στα χέρια που όριζε εκείνη. πλήθος τέτοιοι κουμπαράδες έφθαναν από φίλους.

τα χρήματα γίνονταν πολλά.

άλλοι άνθρωποι, που είχαν εξακριβώσει τη σιωπηλή φτώχεια και δυστυχία, είχαν καταλόγους. ποιος που θα τον πέταγαν από το σπίτι γιατί δεν πλήρωνε νοίκι, ποιος που είχε μεταφερθεί στην πόλη μ'έναν άρρωστο από το χωριό του, ποιος που δεν τόλμαγε να δει στη φυλακή το παιδί του, ή τον φαντάρο του στο στρατό γιατί ντρεπόταν να μην έχει μία, ο κατάλογος είναι πολύ μακρύτερος από ό,τι φανταζόσαστε.

τα χρήματα του κουμπαρά γινόταν συστηματική και άρτια πράξη.

ένα περιστατικό που ίσως δεν το σκεφτόμαστε εύκολα, είναι η φτώχεια που δέρνει οικογένειες φυλακισμένων, και προκαλεί εντάσεις και απόρριψη: αυτός που είναι μέσα θέλει, θέλει, θέλει...

κι οι δικοί του που είναι απέξω δεν έχουν, δεν έχουν, δεν έχουν... γιατί ... σκεφτείτε λίγο! κι έτσι αρχίζει η απόρριψη κι η φυλακή γίνεται σχολείο για άλλα πράματα...

να βρεις λοιπόν την οικογένεια. να την ντύσεις, να τη φροντίσεις. να της πληρώσεις ξενοδοχείο να ρθεί στην άλλη πόλη, να δει το δικό της, να έχει να του δώσει κι εκείνου, να γλυκάνει για όλους η πίκρα της καταστολής, της ανέχειας, της παραβατικότητας.

αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

φέτος ο κουμπαράς που είχα στο σπίτι παραβιάστηκε για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, πάνω από 20, που έχω έναν τέτοιο κουμπαρά! άλλοτε θα σας πω γιατί παραβιάστηκε, και από ποιον.

και να, ένα πρόσωπο από το διαδίκτυο, που δεν ήξερε τίποτε για όλα αυτά, μου έφερε...

μου έφερε.

κάτι.

την ομορφιά. http://www.facebook.com/note.php?note_id=10150297312350113

και για να δεις αυτή την ομορφιά, δε γίνεται να είσαι ένας. θέλει 2, και το 2 γίνεται πολύ παραπάνω.

καταλάβατε;

καλημέρα σας.

σίγουρα οφείλω και συνέχεια.

κι άλλες ιατρικές χοντράδες. ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ...

αχ τι ωραία!

δεν έχω ακόμη πεθάνει. μην ανησυχείτε, θα γίνει. πάντως, καλώς ή κακώς, στα 55 μου, είμαι εδώ και λίγα χρόνια μια εμμηνοπαυσική κυρία τρομερά, απίστευτα γοητευτική!!!

παρά τη γοητεία μου, όταν ήμουν λιγότερο από ενός έτους, υπέστην ακτινοβολία στο λαιμό.

στα 20, απέκτησα ένα ψυχρό όζο στο θυρεοειδή, με είχαν ετοιμάσει ότι θα κάνω χειρουργείο και μετά χημειοθεραπείες, τελικώς η βιοψία δεν ήταν κακιά, στα 28 έκανα όζους και στο άλλο κομμάτι του ίδιου αδένα, πάλι οκ η βιοψία.

στα 35-40 μου πάω στο λαϊκό. μου εξηγούν ότι πρέπει απαραιτήτως να χειρουργηθώ γιατί 'σε ακτινοβολημένο τράχηλο, με την εμμηνόπαυση, 100% καρκίνος στο θυρεοειδή, δεν το συζητάμε!'

λέω: τότε γίνεται να γίνει το χειρουργείο κατά τις διακοπές; ναι.

πάω τότε.

-λοιπόν, αποφασίσατε;

-νομίζω δεν έχω περιθώρια, έτσι δεν είναι;

-έτσι. καθήστε λοιπόν.

κάθομαι.

εξετάζει.

-λυπάμαι, δεν γίνεται χειρουργείο! έχει πολλές συμφύσεις.

πήγα να της πω: δε μας χαιρετάς, ρε νταλάρα, μας πρήζεις πως θα πεθάνουμε από καρκίνο αν δε χειρουργηθούμε και μετά μας λες ότι δεν γίνεται να χειρουργηθούμε. σα δε ντρέπεσαι! πού τις βάζεις τις ευαισθησίες απέναντι στον ασθενή;

ε, γιατροί, τι λέτε;

ασθένεια αρρώσεια, ιδιαιτερότητες, ευαισθησίες και ρατσισμός.

λοιπόν, όταν ο σεραφείμ, που είναι σήμερα 16 χρόνων κοντά, είχε πάει σε καρδιοχειρουργό καθηγητή πανεπιστημίου, γύρναγε χαρούμενος γύρω από το υπέροχο γραφείο. ήταν τα πρώτα σίγουρα τρεχαλιτάκια ενός 14μηνου μωρού.

ο γιατρός, βλέποντας τις εξετάσεις της καρδούλας του, μου είπε: αυτό το παιδί δεν πρέπει να χειρουργηθεί σήμερα, πρέπει να χειρουργηθεί χτες, και φταίτε εσείς! αυτό το παιδί αυτό δε θα βγει από το "μηχάνημα" (δε θυμάμαι πώς το έλεγε, το έχω ξεχάσει)

του λέω: μου λέτε: δε θα βγει από το μηχάνημα και πρέπει να το χειρουργήσουμε και δε θα βγει από το μηχάνημα; τότε, γιατί να το κάνουμε;

ο γιατρός μου εξήγησε, και στο τέλος σαν γκουρού με όλη την κακία ενός στραβογαμημένου ανώμαλου, πρόσθεσε:

ΈΤΣΙ ΈΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ!

(μεταξύ μας, ούτε τώρα δεν του εύχομαι να πάει να γα..., πάει πολύ για ένα τέτοιο τύπο.

είμαι κακιά.

επιτρέπεται όμως γιατροί. εν ονόματι σχετικής (απ' ό,τι φαίνεται πολύ σχετικής) αλήθειας, να μιλάνε έτσι; να κατεδαφίζουν ελπίδες που οι συγγενείς έχουν ανάγκη για να συμπαρασταθούν στους δικούς τους;

πόσο μικρός είναι ο κόσμος!!!

σ' αυτόν τον τόσο μικρό πικρό κόσμο,

έλαβα μια πρόσκληση για ένα συνέδριο.

στα αγγλικά, με το γουιθάουτ στη μέση του. και γουίθ, και άουτ. ωραία λέξη.

λέει λοιπόν:

A World without Walls 2010

"An International Conference on Peace building, Reconciliation and Globalization in an Interdependent World"

(Berlin, 6th - 10th November 2010)

Held on the 21st Anniversary of the fall of the Berlin Wall

ένας κόσμος χωρίς σύνορα. συγγνώμη, ένας κόσμος χωρίς τοίχους. σ' αυτόν τον μικρό κόσμο με τα πιράνχας, έχω την τιμή να είμαι κι εγώ προσκεκλημένη. με απαύτωσε όμως ο τίτλος και το ενθύμιο. κόσμος χωρίς τοίχους γιατί γκρεμίστηκε το τείχος του βερολίνου. ενθύμιο συνέδριο. κι εγώ ρωτάω θυμωμένα: τόσο μικρός είναι ο κόσμος; επειδή σαρώθηκε αυτός ο τοίχος με τα μέτρα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τώρα γιορτάζουμε έναν ανεξέλεγκτο κόσμο; ξέρω, είμαι θυμωμένη, και μπορεί να τα λέω λάθος, ε, δεν έγινε και τίποτα.

μα επειδή γιορτάζεις εσύ την πτώση του τείχους σου, να μας μιλάς για τον κόσμο όλο...

το 'εσύ' είναι τα πιράνχας, δεν είναι οι γερμανοί, το 'εσύ' είναι ένα εκπτωτικό 'εμείς'/

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΜΑΣ

ΕΣΤΩ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΆ

ΈΝΑ : 'ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΤΕΙΧΗ.

θεωρούμε πως φτάνει το δικό μας γενέθλιο, που οφείλεται βέβαια αλλού, το δικό μας τείχος να έχει πέσει, τολμάμε στο ενθύμιο αυτής της πτώσης να αναιρούμε την ύπαρξη των άλλων.

A World without Walls 2010

"An International Conference on Peace building, Reconciliation and Globalization in an Interdependent World"

(Berlin, 6th - 10th November 2010)

Held on the 21st Anniversary of the fall of the Berlin Wall

ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΙΧΗ;

ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΔΙΧΑΣΜΈΝΗ;

ΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΙΣΡΑΗΛ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ;

ΟΧΙ.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΥΧΗ.

με την ανάγκη των πιράνχας.

τι με έπιασε τώρα... σχολεία.

θυμήθηκα ένα μπουκάλι κρασί.

μια δασκάλα του σεραφείμ που αποχώρησε από την αθήνα, με κάλεσε στο χωριό που δίδασκε να 'δουν' τα πιτσιρίκια από κοντά ένα συγγραφέα, κι επειδή παριστάνω το συγγραφέα, με σκέφτηκε. τότε ήταν ακόμη εν ζωή ο χάρης σακελλαρίου, επέλεξα λοιπόν να μιλήσω γι' αυτόν στα παιδιά, και να πω τι έκανε αυτός με τους μαθητές του. από κει και το μπουκάλι το κρασί που σας έλεγα, με ετικέτα ενός γονιού με το όνομα και την ημερομηνία της εκδήλωσης...

δλδ φιλοξενία όχι άριστη, αλλά πέρα από λόγια.

στο χωριό όμως αυτό, υπήρχαν δύο δημοτικά σχολεία. είχε προσβληθεί ο άλλος διευθυντής που δεν είχε κάνει την εκδήλωση, γι' αυτό, ναι μεν έπρεπε να πάω και στο άλλο το σχολείο, αλλά έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη και για τη σχετική ψυχρολουσία. ε, τι να κάνουμε, δεν πειράζει, είχε και καλό καιρό...:)

με πάνε λοιπόν στο άλλο σχολείο αυτοί που με είχαν καλέσει.

όντως, συναντάμε κάτι ψιλοαδιάφορους δασκάλους, μια μου λέει: να τον συγχωρείτε το διευθυντή, αλλά είχε ανηλειμμένες υποχρεώσεις,

λέω αλοίμονο καταλαβαίνω,

θέτε έναν καφέ

όχι μη σας κουράζω

άντε, τα παιδιά τα μαζεύουμε (μεταφράστε: άντε πάτε να σας φάνε να ησυχάσουμε).

σε δυο λεπτά βρίσκομαι σε μια αίθουσα με απίστευτη βαβούρα.

όμως η αίθουσα ήταν υπέροχη: σχολική αίθουσα μεγάλη, με τοίχους χοντρούς, παράθυρα απ' αυτά που μπορείς να κοιμηθείς στο άνοιγμά τους.

τα πιτσιρίκια, καμιά εξηνταριά, από την πρώτη στην έκτη, και να γίνεται Ο χαμός. δάσκαλος ή δασκάλα μαζί τους ΚΑΝΕΝΑΣ.

η πόρτα έκλεισε πίσω μου, και με άφησαν στο θηριοτροφείο.

τι να κάνω κι εγώ η καημένη; από κάπου έπρεπε να πιαστώ για να επιβιώσω.

μπροστά μπροστά ήταν μια παρέα με τα μαγκάκια του σχολείου κι είχαν ένα χαρτόνι διαστάσεων και το χρησιμοποιούσαν για ξίφος, και το πετούσαν από τον έναν στον άλλο.

να μιλήσω εκεί μέσα;

χα χα χα

βεβαίως και θα μιλήσω.

παίρνω το χαρτόνι έτσι ρολό τεράστιο, το πετάω σ' ένα τυπάκι απ' τα μορτάκια λέγοντάς του: 'πιάστο!'

επ...

άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα η διάδραση. 'πέτα το σε μένα!' του λέω ξανά.

επ... τι τρέχει εδώ, λένε μάλλον. θα το πετάξει και σε μένα;

μην τα πολυλογούμε, σε 5' τα πιτσιρίκια ακούγανε και περιμένανε...

η πίεση είχε καταλαγιάσει

άνοιγε στις ζωηρές καρδούλες ένα κομματάκι ενδιαφέροντος και σοβαρότητας...

σε λίγο δεν ακουγόταν τίποτα, μόνο ματάκια έβλεπες, και πιτσιρίκια να ακούνε και να μιλάνε...

σε μια στιγμή η πόρτα ξανάνοιξε. νομίζω ήταν κάποιοι δάσκαλοι και κοιτούσαν μήπως είχα ρίξει αέριο κι είχαν πεθάνει τα μικρά.

φυσικά καμιά σημασία δεν τους έδωσα, χαμογέλασα μόνο και συνέχισα με τα παιδιά...

απίστευτο.

και το πιο απίστευτο ήταν μια πιτσιρδέλα. πρέπει να 'ταν τετάρτη-πέμπτη, όχι από τα μεγάλα. με το που είπα ' αυτό ήταν παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ, τελειώσαμε'

η μικρή ήρθε καρφωτή μ' ένα μολύβι κι ένα τετράδιο.

μπορείτε να μου γράψετε το όνομά μου εδώ στα αραβικά;

η πόρτα άνοιξε να φύγουν στο διάλειμα. μια ουρά όμως πιτσιρικάκια, ίσως όλα; που να ξέρω; ήταν εκεί, μ' ένα κομμάτι χαρτί κομμένο στραβά, μ' ένα τετράδιο, ένα μπλοκ, ένα κάτι, για να γράψω το όνομά τους στα αραβικά...

εμφανίστηκε κι ο πολυάσχολος μεγαλοδιευθυντής.

μου έσφιξε το χέρι.

ήταν ζεστή τώρα πια η επαφή. του λέω κι εγώ:

συγχαρητήρια! τα παιδιά σας σάς έβγαλαν ασπροπρόσωπο!

ήταν αλήθεια αυτό.

ο καθένας μας όμως εισέπραττε την αλήθεια κάπως διαφορετικά.

καλή σου ώρα ελευθερία, δασκάλα...

χωρίς τσάντα, αφιερωμένο στην αγράμπελη.

λοιπόν, κοινωνικός ρατσισμός.

να το ξεπεράσουμε και να μιλήσουμε για την ανθρωπιά. γιατί υπάρχει και δεν την ξεχνάμε... δε μπορούμε ρε παιδί μου! αδυνατούμε!

γιατί καλέ αδυνατείτε;

μα, γιατί αν την ξεχάσουμε, απο πού θα πιαστούμε;

λοιπόν (ξανά!), ήμουν φοιτήτρια στο βέλγιο, όπου είχα πάει με τη μητέρα και τον αδελφό μου απ΄ τα 15 μου. η μάνα μου δεν ήξερε παρά ελάχιστα γαλλικά, ίσως γι' αυτό τα ελληνικά και η σχέση με την ελλάδα, και το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν στην ελλάδα κι ήλθε στο βέλγιο πολύ αργότερα, βάστηξε τους δεσμούς με την πατρίδα εντελώς ζωντανούς, στα 20 χρόνια διαμονής μου εκεί.

ως φοιτήτρια λοιπόν σε βελγικό πανεπιστήμιο, δε μου έφτανε η ζωή.

ήθελα να επιστρέψω.

με το στανιό μάζεψα την χαρτούρα που ζητούσαν για μετεγγραφή, κι έπεισα με το στανιό τους γονείς να μ' αφήσουν να γραφτώ και στο ελληνικό πανεπιστήμιο. χωρίς να ξέρω αν γινόταν, ήθελα με πονηριά και παγαποντιά να είμαι γραμμένη και στα δυο πανεπιστήμια και να τελειώνω και τα δυο.

(η ξενητειά με είχε μάθει να κάνω τα πράματα αλλιώτικα, αφού ούφο ήμουνα. έτσι είχα καταφέρει στα 16 μου να είμαι μαθήτρια στο λύκειο εκεί, αλλά με τρόπο θαυματουργικο είχα πετύχει και να γραφτώ στο πανεπιστήμιο εκεί. αυτό ήταν στα όρια του παράνομου, και να που το είχα καταφέρει. γιατί να μην καταφέρω κι αυτό; έτσι σκεφτόμουν).

έστειλα τα χαρτιά στον πατέρα μου, και τον παρακάλεσα να πάει στο πανεπιστήμιο αθηνών να βρει άκρη.

ο καημένος ο πατέρας μου... ο θεός να τον αναπαύει, κι αυτόν και τη μάνα μου κι όλους που πέρασαν απέναντι...

πήρε τα χαρτιά μου και κατέληξε κάπου στην ιπποκράτους, -εγώ αγνοούσα παντελώς τα τι και πώς-. κοίταζε από δω κι απο κει, δεν ήξερε ακριβώς πού να απευθυνθεί...

τα υπόλοιπα μου τα περιέγραψε ο ίδιος ο μπαμπάς μου:

"σε μια στιγμή, εκεί που δεν ήξερα τι να κάνω εκεί που με έστειλαν, άνοιξε μια πόρτα απ' αυτές που έχουν σαν στρώμα πάνω τους, χοντρές!

με είδε έτσι ένας κύριος που βγήκε από κει, και με ρώτησε τι θελετε;

με έβαλε στο γραφείο του να καθήσω, είδε και τα χαρτιά

με ρώτησε τι και τι και πώς κλπ, του είπα

φαινόταν σπουδαίος άνθρωπος, και μου είπε όταν θα 'ρθεις το καλοκαίρι να πας να τον βρεις! μου έδωσε και το τηλέφωνό του! τον λένε ΧΧ.

ο πατέρας μου είχε πολλή καλοσύνη αλλά τον διέκρινε η σιωπή. για να μιλήσει με ενθουσιασμό, όσο συγκρατημένος κι αν ήταν, αυτό, ήταν σπάνιο.

επειδή όμως στο τέλος οι γονείς μου δε συμφώνησαν να κατέβω να δώσω εξετάσεις για να με δεχτούν και στο ελληνικό πανεπιστήμιο, στεναχωρήθηκα, κι ούτε πήρα τηλέφωνο αυτόν τον καθηγητή...

πέρασαν χρόνια, πήρα το πρώτο μου πτυχίο, το δεύτερο, άρχισα ντοκτορά. το θέμα μού το πρότεινε η αείμνηστη βαν ριτ.

ε, δε θα το πιστέψετε! εγώ άρχισα το ντοκτορά μου το 80, για τη σχέση ενός ελληνικού κειμένου με το αραβικό πρωτότυπό του. στη βιβλιογραφία ανακάλυψα ότι ένα ντοκτορά του ιλινόις ασχολείτο με τα ελληνικά χειρόγραφα αυτού του θέματος. παράγγειλα το βιβλίο από το ιλινόις. ο συγγραφέας ήταν ο ιωάννης-θεοφάνης παπαδημητρίου, και ήταν το δικό του ντοκτορά, του 1961 ή 63, δε θυμάμαι τώρα.

ε, αυτός ήταν ο ΧΧ που έλεγα πιο πάνω! σ' αυτόν είχε φτάσει τυχαία ο πατέρας μου!

όταν το 84 πήγα να τον βρω γιατί δούλευα σε παρόμοιο θέμα με εκείνον, με γνώρισε, δεν του είπα τίποτε για τον πατέρα μου, κι εκείνος μου είπε:

γιατί δεν ήρθατε να με βρείτε τότε που έδωσα το τηλέφωνό μου στον μπαμπά σας;

!!!

ε, δεν είναι όμορφο να είναι κανείς άνθρωπος; είναι μικρός και είναι όμορφος έτσι ο κόσμος...

καλημέρα σας!

η τσάντα

ο κλαουδάτος ήταν ένα λαϊκό μαγαζί. καμιά σχέση με αττικόν, ας πούμε, ή με γκόλντεν χολ. δλδ, εκεί μέσα, όπως και να έμπαινες δεν είχες να σχολιαστείς. βάσταγα την πάνινη τσάντα μου και κοίταζα σ' ένα καλάθι.

τα παιδιά μου ήταν τότε μικρά.

- καλέ εσύ δεν είσαι η ελένη κονδύλη;

-ναι...:;

-δε με θυμάσαι, είμαι η ΧΧ, συμμαθήτριά σου από το κολλέγιο (ψεύτικο όνομα είναι κι αυτό, όπως το ΧΧ)...

-πόσο χαίρομαι! τι κάνεις;

-πάμε να πιούμε ένα καφεδάκι μαζί, ελένη;

-ευχαρίστως!

ήταν και για μένα τρομερά ευχάριστο, είχα αφήσει το λεγόμενο κολλέγιο στα 15 μου που με είχανε πατσαβουριάσει τα πάω στα βέλγια και να βρεθώ αλλού κι αλλού (και φυσικά τώρα ξέρω τι καλό ήταν αυτό, τότε όμως πόναγε πολύ).

η χχ ήταν η καλή μαθήτρια στο κολλέγιο. εγώ ήμουνα το μέτριο σκανταλιάρικο που ζωγράφιζε καλά, ή, τέλος πάντων έτσι νόμιζε.

εκείνη έγραφε καλλιγραφικά, εμένα με κατηγορούσαν (μέχρι σήμερα) για την κακογραφία μου. εκείνη ήταν η καλή μαθήτρια που ό,τι και να έλεγε η δασκάλα είχε ένα χαμόγελο απλωμένο στο πρόσωπό της. και φυσικά δε με έκανε παρέα, είχε τις φίλες της, όλες εκλεκτές μαθήτριες που τις ζήλευα!

ενδιαμέσως είχα και μια καθηγήτρια, τη χειρότερη ίσως, τότε ακόμη δεν το ήξερα, που είχα ποτέ. κάθε φορά που γράφαμε έκεθση φώναζε από την έδρα, την ώρα που υπήρχε ησυχία στην τάξη: 'κονδύλη! όχι πολλές αρλούμπες!'

(τι εμψύχωση για ένα βλαμμένο σαν και του λόγου μου! πώς μπορούνε μερικοί εκπαιδευτικοί να μιλάνε έτχσι σε παιδάκια, όσο χαζά κι αν είναι, όσο φαντασμένα, όσο ό,τιδήποτε! απαράδεκτο!)

ήταν δεδομένο για κείνη ότι έγραφα αρλούμπες. όταν όμως οι τελευταίες μαθήτριες που και που μου πάσαραν το τετράδιο κι έγραφα την έκθεσή τους, εκεί, παίρνανε καλύτερο βαθμό από μένα, χα χα χα. ήμουνα δε κακογράφος και ανορθόγραφη, κακή στα αρχαία ελληνικά, ανύπαρκτη στο συντακτικό, σαϊνι μόνο στην άλγεβρα (τη μοναδική επιστήμη/μέθοδο που λάτρευα)

στην τρίτη γυμνασίου τα διαπρεπή αστέρια της τάξης έλεγαν τι θα σπουδάσουν.

περιμέναμε την προσευχή, είμασταν σε γραμμές, είμασταν όλη η τάξη.

εκεί που λέγαν τα άλλα παιδιά εν όψει και του λυκείου, πετάγομαι κι εγώ σαν την π... και λέω: εγώ θα σπουδάσω φιλολογία!

τι ήταν αυτό!

μέχρι σήμερα θυμάμαι τη χχ να γελάει μαζί με την παρέα της μέχρι σκασμού! τέτοιο αστείο δεν είχαν ξανακούσει! η κονδύλη φιλολογία! καλά! για ποια περνιέται! γελάγανε ασταμάτητα χωρίς να μου λένε τίποτα.

στεναχωρήθηκα. μα με είχε προετοιμάσει και η καλή φιλόλογος, ότι πάντα για γέλια ήταν ό,τι και να έκανα. έτσι δεν έβγαλα μιλιά. στην ουσία δε με πολυπείραξε. ε, όσο ναναι...

και μετά έφυγα.

βρέθηκα σ' ένα βελγικό σχολείο να κάνω εμετό κάθε πρωί πριν φτάσω, για δυο χρόνια τουλάχιστον. τόσο δύσκολο, τόσο δύσκολο για μένα.

τη συνέχεια θα την πούμε άλλοτε. την κατάληξη πάντως την ξέρετε. τους τελευταίους ανθρώπους που 'γέλασα' (αυτοί πάντως δε γέλασαν, χειροκρότησαν), ήταν τώρα που με εξέλεξαν μέλος σε μια διεθνή επιστημονική εταιρεία, μετά από διάλεξή μου και δικά τους λόγια στη νάπολη).

να λοιπόν, η περίφημη χχ, να πίνει μαζί μου καφέ στον κλαουδάτο.

σαν όνειρο ήταν, αυτή, που με σνόμπαρε πάντα!

νόμιζα ότι ίσως άλλαξαν τα πράγματα. πως έγινα αποδεκτή.

και εκείνη, με την αφέλεια της κατάστασής της, μου είπε:

-εγώ συνήθως δεν κοιτάζω κανέναν στο δρόμο, αλλά όταν είδα την τσάντα να γράφει 'μουσείο γουλανδρή', κατάλαβα ότι έπρεπε να κοιτάξω.

αυτή την πληγή τη θυμάμαι πιο πολύ λοιπόν.

την τσάντα από το μουσείο όπου πήγαινα τα παιδιά μου κάθε σάββατο, δεν την ξανάβαλα στο δρόμο. αν μπορούσα να έχω τσάντα ασορτί με τις πλαστικές σαγιονάρες μου, θα το έκανα.

όταν μια τσάντα επιτρέπει να σβήνουν τα πρόσωπα και οι προσωπικότητες, είναι λυπηρό.

ο χαρακτήρας τελικά μένει μάλλον ίδιος.

κι όμως.\

υπάρχει ελπίδα.

πέρα από την τσάντα, τις σπουδές, τα διδακτορικά, τις θέσεις.

μέσα, υπάρχει ελπίδα. ακόμη και για μένα. ακόμη και για την κάθε χχ, δε νομίζετε;

ένα γκράφιτι: μα, χαζή είσαι παιδάκι μου;

οντά στην εμμανουήλ μπενάκη, σ' ένα παλιό σπίτι, για χρόνια έβλεπα ένα πολύτιμο, διδακτικότατο, κουλτουρέ και πολιτισμένο (σαφώς αντίθετες αυτές οι δυο λεξούλες μεταξύ τους) γκράφιτι:

εν αμίλλαις πονηραίς, αθλιότερος ο νικήσας.

παρόλο που μου φαίνεται απλό στη μετάφραση, θα σας το μεταφράσω όπως μπορώ: ανάμεσα σε παλιανθρώπους νικά ο πιο παλιάνθρωπος.

όλοι κρύβουμε έναν παλιάνθρωπο μέσα μας. είναι ένας τουλάχιστον από τους δέκα μικρούς μήτσους.

εγώ ας πούμε, παρόλο που είμαι απείρου κάλλους αλλά έχω και κάλους, μοιάζω σε αντιδράσεις μου με εκείνη την ξαπλωμένη ζάπλουτη, που έλεγε για τα ίμια 'καλά, πές μου, εγώ ξέρω ζυρίχη, λωζάνη, παρίσι, 'ίμια'; τι είναι; πού είναι; κλπ'.

άλλοτε μοιάζω με τον τύπο που κάνει ασκήσεις θάρρους, κι είμαι στο νούμερο άσκησης 888888888 (τυχαίο άραγε; δε νομίζω!)

κι άλλοτε μοιάζω με τον ξάδελφο απ' την καρδίτσα...

τι θες λοιπόν ελένη, μετά αυτή την εισαγωγή στο μάθημα της λογικής:

να νικάς και να είσαι ο αθλιότερος

ή να νικάς και να είσαι αυτό που γράφει ο άπαιχτος μπρεχτ;

διότι

έχω κι εγώ ένα γκράφιτι στο γραφείο μου, το έχω βάλει πάνω από το κεφάλι μου:

mere courage ne tire aucune leçon des catastrophes qui l'accablent.

να το μεταφράσω: η μάνα-κουράγιο δεν παίρνει κανένα μάθημα απ'τις καταστροφές που πέφτουν στο κεφάλι της.

πόσο θα ήθελα να της μοιάζω...

ναι, ήμουνα στη θέση του συνοδηγού στο ταξί, είχα τη τσάντα μου με τα έγγραφα που μόλις είχα πάρει για το σχολείο του σεραφείμ από το ΚΕΔΔΥ, ευτυχώς μόλις τα είχα υπογράψει σε 4 αντίτυπα, μου έδωσαν τα 2, μου είπαν το ένα να πάει στο σχολείο, το άλλο να μείνει στο γονέα γιατί έχει ισχύ τρία χρόνια (νομίζω), και τα άλλα 2 τα έχουν για το αρχείο τους.

τα χαρτιά αυτά είναι ιδιαζόντως πολύτιμα για το σεραφείμ, και μου είχαν κοστίσει πολύ χρόνο μέχρι να τα πάρω. μπορώ να σας πω διαδικασία ετών, να γνωρίσουν το σεραφείμ, να εξετάσουν, να δουν, να προτείνουν. ήταν μια απελευθέρωση.

για να τελειώσει η διαδικασία ήμουν εχτές στο κεδδυ από το πρωί, πρώτη μου δουλειά, μέχρι τις 2 και κάτι το μεσημέρι. δόξα τω θεώ, ετοίμασαν το χαρτί, βασικό για μένα και κυρίως το παιδί, και φυσικά εγώ δεν πρόλαβα να πάω στο ταχυδρομείο, ούτε στο γραφείο μου. τρεις η ώρα έπρεπε να είμαι ξανά σπίτι.

βγήκα από το κεδδύ στη λεωφόρο ηρακλείου και βρήκα ένα ταξί. ήταν 2 και 10 το μεσημέρι. προορισμος πολύδροσο, μήπως μπορούμε να κάνουμε μια στάση φιλύρων 2 νέο ηράκλιειο να αφήσω ένα γράμμα, δε χρειάζεται καν να παρκάρετε, δε θα χτυπήσω κουδούνι, απλώς το αφήνω στην πόρτα. το ταξί δεν είχε γράψει ούτε 2 ευρώ όταν φτάσαμε φιλύρων 2.

μα πρέπει να παρκάρω.

δε χρειάζεται καν, δε θα χτυπήσω κανένα κουδούνι

δε γίνεται, θα κάνω το γύρο και θα γυρίσω να σας πάρω αμέσως.

είναι η τσάντα μου μέσα.

εδώ να με περιμένετε κάνω το γύρο.

περίμενα πάνω από μισή ώρα. σταματούσα όλα τα ταξί. τίποτα.

μέσα στην τσάντα μου όλα: κλειδιά, κινητό, έγγραφα της δουλειάς μου, τα πολύτιμα έγγραφα για το σεραφείμ, τα δωράκια της άννας... τα γυαλιά μου... και τόσα άλλα....

να μιλήσω για στεναχώρια; για ουσιαστική απώλεια μνήμης όλων των τηλεφώνων που ήταν στο κινητο, για χίλια δυο

ήμουν και καλύτερα, που λέει ο σεραφείμ τώρα.

να σκεφτώ ότι ο ταξιτζής, απλώς, με έκλεψε; ότι ήμουν αφελής; ότι κάτι του έτυχε και δεν μπόρεσε να ξανάρθει; ότι ήταν τρελός; ότι έχασε το δρόμο; ότι τον έπιασε η αστυνομία για παρανομία σε κάτι; ότι ήρθε και δε με βρήκε;

ναι. παίζουν όλα, από το πιο ηλίθιο ως το πιο πονηρό, από το πιο απλό ως το πιο απίστευτο.

να προσέχω περσότερο. να είμαι πιο καχύποπτη. να γίνω πιο έξυπνη. να μην εμπιστεύομαι τους άλλους.

όχι λοιπόν. γέρασα. θέλω να χάνω. μ' αρέσει.

είναι μια μορφή μαζοχισμού, όχι ο ίδιος ο μαζοχισμός. κρίμα για ότι έγινε. το ιδανικό μου θα ήταν να συνεχίσω να μην παίρνω μαθήματα από τις δυστυχίες.

το ιδανικό θα ήταν να μην είχε συμβεί αυτό.

συμφωνείτε;

υπογραφή: και οι δέκα μικροί μήτσοι μαζί.

αφιερωμένο σ' ένα γιατρό (ακόμη)

Εξημερώνομαι στον άγριο τόπο Δώσε, δέσε, πονάω. Μα τη σιωπή φοβάμαι περισσότερο, αυτήν ενδιάμεσα, που δεν ξέρεις, Μέχρι πού, μέχρι πώς, Μπορεί να φωλιάσει και να τελειώσει. Ένα σώμα που σφαδάζει στην άσφαλτο Μια γυναίκα γελάει χωρίς γέλιο Ένας άντρας παλεύει να ζει. Το ρούχο του έχει λιώσει Το αίμα του βάφει το δέρμα κόκκινο από την αρχή Πονάω παντού φωνάζει ακούγεται παντού Όλα σταματημένα γύρω Κι ευτυχώς Το ρολόι γυρίζει. Παλεύεις Μιλάς μαζί του Προσπαθείς να μιλήσεις να ντύσεις όση σιωπή με τόση επαφή, μη χαθείς παλικάρι Να βάλω κάτι στις πληγές σου Έστω το αντιληιακό στρώμα του αυτοκινήτου μου Δε με νοιάζει Να ένα παντελόνι που δε θα ξαναφορεθεί Ένα αυτοκίνητο σχεδόν στη μέση του δρόμου, κανείς αφηρημένος να μη πλησιάσει πάνω σου Κι εγώ τι εγώ μ’ ελπίδα ζω Είμαι κοντά σου. Προσέχω μην ξεπεράσεις το φράγμα της επιβίωσης από την κραυγή στην άφεση. Προσέχω, είμαι κοντά. Είμαι ο καλός σαμαρείτης ακούω γκόσπελ, προχωρώ με τα χέρια στις τσέπες, γαϊδούρια και φυστίκια, μια έκφραση για όλα, είμαι ροκ. Έχει γράψει και για μένα το ευαγγέλιο. Ανήκω στην ελπίδα, το είδες. ελένη κονδύλη 2010-09-15 -------------------------------------------------------------------------------- δεν είναι η πρώτη φορά που αφιερώνω ένα κείμενο σ' ένα γιατρό. το πρώτο γράφτηκε όταν ξύπνησα μετά την εντατική, και γνώρισα κάποιον που τον άκουγα να με καλεί με το όνομά μου και να μου δίνει θάρρος. το 'χω δημοσιέψει κι εδώ, σ' αυτό ή στο προηγούμενο μπλογκ. γυρνώντας από νάπολη, είδα ένα τρομερό ατύχημα: ένας μοτοσυκλετιστής που έτρεχε 'είχε άγιο' όπως είπε ο γιατρός: αλλού η μηχανή, αλλού αυτός, αλλού το δαντελένιο -έτσι είχε γίνει- αυτοκίνητο. ένας οδηγός σταμάτησε. γιατρός. είναι φίλος μου. δεν πτοήθηκε από τις σαχλαμάρες 'μη, θα βρεις το μπελά σου' κλπ, ποιος τόλμαγε να του μιλήσει. δε σας λέω πώς ήταν το παλλικάρι. σταμάτησε ένα ασθενοφόρο με άλλο ασθενή, κι ο γιατρός ζήτησε υλικά για τις πρώτες βοήθειες. μη έχοντας φορίο, βρήκε στο αυτοκίνητό του ένα αντηλιακό στρώμα, και κατάφερε να βάλει επάνω το σώμα, τα ρούχα του είχαν λιώσει, όλος ήταν μια πληγή. αφού ο γιατρός έμεινε κοντά του και του έδωσε κυριολεκτικά τις πρώτες βοήθειες, με ενδοφλέβια που ζήτησε από το πρώτο νοσοκομειακό και συμβουλές στους νοσηλευτές, έφυγε πρώτα το παλλικάρι, ο γιατρός έδωσε τα στοιχεία του στην αστυνομία και μετά φύγαμε κι εμείς. είμουνα συγκλονισμένη. τι είμαι γω, μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους. θυμήθηκα μια άλλη φορά, βράδυ στη κηφισίας, μια μιρκή μοτό με μια κοπέλα με σπασμένο πόδι ή κάτι τέτοιο. ο γιατρός αυτός έφυγε χωρίς σακάκι. το άφησε εκεί, γιατί η κοπελίτσα έτρεμε. και τότε μου είχε κάνει εντύπωση. και τώρα όμως. ας είναι ευλογημένοι οι άνθρωποι που είναι άνθρωποι. κι όλοι οι γύρω τους.

το δέκα το καλό, αγραμπελάκι μου!

το δέκα το καλό...

ρωτάω ένα φίλο, του λέω, πές μου 10 πράματα που αγαπάς. λέει:

1. ΘΆΛΑΣΣΑ
2. ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΜΟΡΦΗ
3. ΦΕΓΓΑΡΙ
4. ΜΙΑ ΚΡΥΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
5. ΓΚΡΙ ΜΠΛΕ ΚΟΚΚΙΝΟ
6. Η ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ
7. ΈΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΟΥ ΚΕΛΑΙΔΕΙ
8. ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ
9. ΟΙ ΣΤΙΓΜΈΣ ΜΟΥ
10. Η ΓΕΝΝΗΣΗ

---------------

ΚΑΙ μετά βέβαια μπλόκαρα εγώ.

παίρνω λοιπόν το αβυσσαλέο εγώ μου από την αρχή:

1. η ευτυχία της γέννας, μια και είδα να γράφει από πάνω 'γέννηση'.

νομίζω όμως ότι η γυναίκα υπερέχει του ανδρός μόνο και μόνο γιατί έχει νιώσει 'να πετάει' από μέσα της ένα παιδί.

τέτοιο συναίσθημα δεν μπορώ να συγκρίνω με τίποτε άλλο

2. ναι, ένα κομπλιμέντο, σκάστε μη γελάτε, μ' αρέσει. ένα κομπλιμέντο τέτοιο, έξυπνο, στιλάτο, αληθινό δλδ παρηγορητικό, είναι για μένα σπουδαίο, και να το παίρνεις και να το δίνεις

3. να ξυπνάς και να είσαι ήσυχος. χωρίς πολλά φορτώματα, χωρίς πολλές αγωνίες. έχω τώρα μπόλικες βλέπετε

4. η μυρουδιά του νυχτολούλουδου και του ευκάλυπτου. τέλειο πράμα.

5. η περίοδος όταν είσαι στα τελειώματα ενός μεγάλου κειμένου, πχ ενός βιβλίου. τότε που έχεις τη χαρά ότι 'τελειώνεις' μα γίνεσαι λαγωνικό για να βρεις πώς θα τελειώσεις και ψάχνεις στα πιο απίθανα μέρη για να βρεις τροφή για σκέψη, για ένα μπάμ!!! είναι μαγεία που μοιάζει λίγο με το 1!

6. όταν καμιά φορά διδάσκεις και βλέπεις κάποια μάτια που ποτέ δε θα ξεχάσεις...

7. η φιλία και το συναίσθημα ότι μπορείς να κόβεις το χρόνο λωρίδες, να ξεχνάς το φίλο, να τον αφήνεις, να σε αναζητά και σύ να είσαι αλλού, κι όμως, να μένει η φιλία ανέπαφη και άχραντη, όποιος κι αν είσαι εσύ!

8. να βλέπεις ένα ευτυχισμένο παιδί

9. να κάνεις κάτι που να φαίνεται 'καθαρό' εσωτερικά και να σε γεμίζει χαρά

10. να ξεπερνάς τον εαυτό σου. ταπεινά, αθόρυβα, ήσυχα, όσες στιγμές περισσότερες μπορείς. είναι ευτυχία.

πάρτε το κι άλλοι, κάντε παιχνίδι!

θα ήθελα το θεουλίνι το αγαπημένο μου, τη ρίτσα τη μασούρα, την κοκό, τον ένα εκ των δύο, το λυκάκι, την κοπτοραπτού, το γιατρό με τις επιλογές του...

καλό βράδυ, πάω να διορθώσω!

858

Προσωποπαγής και χειροναξία
Παροναξία, παρανυχίδα, παρά τρίχα, κίνδυνος κρίση
Παροξυσμός
Λέξεις-πρόσωπα, λέπια ψαριού με την κοιλιά στον ήλιο.

Ανακύκλωση. Σκόλωψ στις σάρκες μου, στα αισθήματα, σκόλωψ στα ενθύμια, ακόμη και στο αλφάβητο, γυρνά η κοιλιά στον ήλιο,
σκοτεινιάζει το μυαλό, σκοτίζεται, κάτι λειτουργεί λάθος.
Ρακέντυτος η φύση, η φύση μας.

Νυστάζω
ύψιλον και χαμηλοί τόνοι, όλα, σαρωμένα στο πραγματικό, το ανεξέλεγκτο, το αήττητο, το ακάθεκτο πραγματικό,
όμοιο πυρακτωμένο σίδερο από λόγια καθ’εκάστης, καθ’έξιν, κατάληξη;
Πάντα η ίδια: θάνατος. Καθ’ έξιν.
Η ημέρα του σαββάτου.

Επτά τραγούδια θα σου πω… για να διαλέξεις το σκοπό…
Ένας δικαστής
Πάντα γελαστός, σαν επιτήδειος κλέφτης αποφάσεων,
Ένας δικαστής πάντα δυνατός, κουβαλάει χρόνια γενεθλίων σε μια χαρτοσακούλα,
σιδερώνει μ’ αυτήν τις σχέσεις του με τα παιδιά
Ένας δυνάστης άπειρος, αναποφάσιστος, ελισσόμενος.
Ο πιο τραχύς εαυτός είναι κι ο πιο πληγωμένος.
Η φύση ευαίσθητη, σχεδόν αόρατη, φυσάει αυτή τη στιγμή, λέει:
καθήστε, θα πετάξω εγώ το πεπρωμένο από το ματάκι σας.
Δακρύζει λίγο, μετά φεύγει όπως ήρθε.

ελένη κονδύλη.2010-08-22