η Αναστασία

- τι κάνει το μωρό;

- μια χαρά είναι Αναστασία μου! μόνο που είναι τεμπέλης: μόλις πιει λίγο γάλα κοιμάται! χα χα χα

- κανείς δεν έχει σταυρό μεγαλύτερο απ' αυτόν που μπορεί να σηκώσει, να το ξέρεις.

μου έμεινε αυτή η πρόταση στο κεφάλι με απορία.

μετά, κατάλαβα. μεγάλες περιπέτειες.

θυμάμαι και το τέλος της τριλογίας του μαχφούζ (υπέροχο τρίτομο μυθιστόρημα, να το διαβάσετε, εκδόσεις ψυχογιός): ο πρώτος τόμος τελειώνει με το θάνατο του αγαπημένου γιου σε μια διαδήλωση.

ο δεύτερος τόμος αρχίζει μ' ένα γλυκόπικρο μονόλογο της μάνας: 'αχ φάχμι, έλεγα πως δε θα ζήσω μετά από σένα... μα πόσα χρόνια τώρα πηγαινοέρχομαι στο μνήμα σου να βάζω λουλούδια...'

πολλές φορές σκέφτομαι αυτή την ατάκα και το λόγο της Αναστασίας...

(η Αναστασία ήταν ένας αγαθός πέρα για πέρα άνθρωπος που αγαπούσε όσους γνώριζε κι ακόμη περσότερους).

μαζί, τώρα μου ήρθε, σκέφτηκα και μια γραμματέα στο πανεπιστήμιο, που είχα γνωρίσει κάποτε, καλή της ώρα, και δε θα πω το όνομά της, ζει ακόμη.

μου είχε πει: ο κύριος Ευαγγελίδης (ο Θεός ας αναπαύει αυτόν τον άνθρωπο, αιωνία του η μνήμη) σας αγαπάει πολύ. να τον έχετε από κοντά. μπορεί να σας χρειαστεί.

κι εγώ, με τη σιγουριά βλαμένου ανθρώπου, της είπα:

σιγά μην έχω από κοντά τον ευαγγελίδη και τον κάθε ευαγγελίδη. αν χρειαστώ τίποτε που να είναι απαραίτητο, θα εμφανίσει ο θεούλης έναν ευαγγελίδη, ή τον ίδιο ή κανέναν άλλο, και θα βοηθήσει. δε θυμάστε που λέει στο ευαγγέλιο 'αν χρειαστείτε, και πέτρες μπορεί να σηκωθούν και να σας υπερασπιστούν', ή κάπως έτσι;

όντως. αυτό γίνεται κάθε φορά.

μερικές φορές όμως σίγουρα λαβωνόμαστε από διάφορα. υπάρχουν και στιγμές κατατρόπωσης.

δεν ξέρεις εύκολα το γιατί. κι ίσως ακριβώς γι' αυτό, δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο το γιατί: καμιά φορά το γιατί σπρώχνει στο κυνήγι μαγισσών, και το κυνήγι μαγισσών μπορεί να είναι εναντίον άλλων, αλλά και εναντίον του εαυτού σου, δλδ να γεμίζεις ενοχές και να λες ότι 'εγώ φταίω, είδες; δεν έκανα έτσι, δεν έκανα αλλιώς' κλπ κλπ.

ζούμε όλοι στιγμές κατατρόπωσης, που σε βάζουν να σκύβεις το κεφάλι. να μην μπορείς άλλο. να μην αντέχεις.

μα η καρδιά είναι μια πεδιάδα. ν' αφήνεις το βλέμμα σου να περιπλανιέται στο μέλλον, ακόμη κι αν το βλέπεις έρημο.

στην έρημο ακουμπάει ο πιο καθαρός ουρανός.

πάντα υπάρχει ένα σημείο ένωσης ανάμεσα στο αύριο και τη ζωή, στο αύριο και την ελπίδα.

στη ζωή και τη ζωή.

αυτό είναι το αίμα.

γι' αυτό η αγάπη έχει κόκκινο χρώμα. κοστίζει μα αξίζει, θα έλεγα γελοιωδώς.

δε βαριέσαι, μπούρδες γράφω. τι να κάνουμε; καλή κυριακή σε όλους!