καλημέρα σας και καλό μήνα!
καλά!
ποιος το κανε αυτό να τον σπάσω στο ξύλο;
ποιος έδωσε αυτό τον τίτλο ομιλίας και τί ήθελε να πει άραγε, και πώς εμπλέκομαι εγώ εκεί, και πρέπει να μιλήσω γι'αυτό την άλλη παρασκευή;
ποιός; α, ναι,
χωρίς να θυμάμαι, υποπτεύομαι:
εξ αιτίας, είμαι σίγουρη γι'αυτό, της ριτς (μην της το πείτε κι αρχίσει και λέει 'εγώ δεν' κλπ), βρέθηκα προσκεκλημένη σ'ένα συνέδριο ποίησης, όπου η πρώτη πρόσκληση ήταν να επιλέξω ένα ποίημά μου, ει δυνατόν αδημοσίευτο, και να το απαγγείλω.
αυτό μου άρεσε τόσο, χάιδεψε τη ματαιοδοξία μου τόσο γλυκά, που μάλιστα είχα επιλέξει κι ένα ποίημα και το ανάρτησα εδώ, κι ο γιώργος μίχος μάλιστα, προφανώς για να μου πει 'οκ, καλό είναι', το ανάρτησε και στο δικό του μπλογκ.
να σου όμως μετά κάμποσο καιρό που με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι προτιμάνε να μιλήσω για αραβική ποίηση, αντί να ανοίξω το στόμα μου και να πω κάποια δικιά μου αηδία (δεν το είπαν έτσι οι άνθρωποι, το είπαν ευγενικά!)
εγώ τότε, ως μεγάλη ποιήτρια που περιμένει τη (δίκαιη) αναγνώρισή της, θίχτηκα βαθύτατα!
με τσίμπησε, με πλήγωσε μέσα μου, κι αν δεν ήμουνα κομπλεξικό και ανελεύθερο άτομο, θα τους έλεγα: τιιι; (όπως σε μια διαφήμιση που ακούμε για λάστιχα) τιιι; και την ασφάλεια πού την είδατε; , μεταφράστε: τιιιι; και την ποίηση πού την είδατε (χωρίς εμένα!), σας κάνω μούτρα και δε μιλάω για τίποτα! να! καλά να πάθετε! αχάριστοι! που θα μου βάλετε την αγγελάκη ρουκ και κάποιους άλλους να απαγγείλουν ποίημά τους κι εμένα μ'αφήνετε στην απέξω! ορίστε μας! εκτός από φίλη ποιήτρια, ποια είναι μπρστά σε μενα που λέγομαι τζένη καρέζη (ξέρει η αγγελάκη), αυτή η κατερίνα αγγελάκη ρουκ! ορίστε μας!
όμως,
δεν είπα τίποτα από όλα αυτά τα απωθημένα τα οποία τα άφησα να γίνουνε ένας ωραίος χυλός μέσα μου, μόνο έβγαλα τις δυο λέξεις, προφανώς, έτσι πρέπει να εξηγείται, με αυτό που ένιωσα:
ματαιότητα, (όλα είναι μάταια, σιγά μωρή μη και σε θεωρούσανε ποιήτρια)
αλλά σκασίλα μου, εις πείσμα όλων εγώ θα αναζητάω κάποια ελευθερία.
κι αμέσως ξεστόμισα τον τίτλο...
λοιπόν, με τέτοιο τίτλο, τι στο καλό να πω;
έχω ήδη κάτι στο κλούβιο μου κεφάλι, με αποκοτιά και αφέλεια, σχετικά με το χρόνο στην αραβική ποίηση
-χε χε χε
αλλά περιμένω βοήθεια από λογικούς και υπομονετικούς ανθρώπους όπως οι αναγνώστες μου,
σας παρακαλώ
ελεείστε τον αόμματο
και πεστε μου
μ'ένα τέτοιο τίτλο
τι θα σκεφτόσασταν;
ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ!
13 σχόλια:
καλό μήνα, όντως!
Συγχώρεσέ με άμπι μου, αλλά βρίσκω τόσο τη ματαιότητα όσο και την ελευθερία πολύ κλισέ σαν τίτλο...
Ματαιότης ματαιοτήτων, κλπ;
Ναί, εντάξει, το ξερουμε - παρακάτω;
Τέλος πάντων.
Ίσως και να κάνω λάθος και να είμαι απλά στριμμένος (το μόνο σίγουρο, δηλαδή).
Αν όμως έπρεπε να κάνω κάτι, υποχρεωτικά, ίσως και να ξεκινούσα από τον Κάλβο με το "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία" και να πραγματευόμουν τη διαφορά στην έννοια της ελευθερίας μεταξύ διαφορετικών λαών, νοοτροπιών και προκαταληψεων. Άντε, και στο βάθος του χρόνου.
Βασικά, ελευθερία είναι να μην εγκλωβιζόμαστε σε μαλακισμένες καρμιριές και ανακυκλώσεις της άθλιας μοίρας μας (πάρε και ένα βάρναλη - τον έχουμε και στη γειτονιά - δώρο.)
Φταίει το στραβό μας το κεφάλι...(το κακό το ριζικό μας)
τέλος πάντων (δις)
Εμένα το κεφαλάκι μου είναι μια χαρά, είμαι σε τρελά κέφια κι ας έχω ξυπνήσει απ' τις 04.30 σαν τους παππούδες.
Σας φιλώ όλους ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ και σας αποχαιρετώ με λουλούδια στον εγκέφαλο (εγώ, το ανεγκέφαλο...)
!!!!!!!!!
Αυτά παθαίνει όποιος πρωί-πρωί κυνηγάει μικρά σπουργιτάκια,
που έπεσαν από τη φωλιά τους
για να τα επιστρέψει στη σπουργιτομάνα τους.
Να μια καλή ιδέα για ματαιότητα-ελευθερία :)
αχ, ένα πραγματολογικό πικρό σχόλιο και ερώτημα: μόλις έθαψα το σπουργιτάκι μέσα σ'ένα λαχανόφυλλο για σάβανο.
έπρεπε να το αφήσω να γίνει ένας κρίκος στην τροφική αλυσίδα των ζώων, ή το ότι πέρασε μερικές ώρες μέσα σ'ένα πασουάρ;
παιδούλα της ανοιχτής θάλασσας, λέγε!
χάππυ, ήρθες, γειτονεύουμε τώρα;
καλό μήνα!
χαίρομαι που μου δίνεις πίστες για να μην τις ακολουθήσω, αφού δεν τις θέλεις! σε φιλώ, καλό μήνα! ξανάχασα το τηλέφωνό μου, στο 'πα; για να ξέρεις...
Πρωτομαγιάσου αν κοτάς...
πρωτομαγεύτηκα πολύ παλιά...
τώρα μόνο θυμάμαι!
καλό μήνα!
:)
Ελενίτσα,
το πρωί σε είχα προετοιμάσει μαλακά-μαλακά, αν το θυμάσαι.
Δεν φταίς εσύ.
Αυτή είναι η συνήθης κατάληξη αυτών των περιστατικών.
Φιλιά και τηλεφώνησε μόλις μπορείς
Δεν σας φοβάμαι εσάς. Σας εμπιστεύομαι. Θα τα καταφέρετε όπως τα έχετε ήδη καταφέρει και σε άλλες πιο δύσκολες αποστολές.
(μην αρχίσω τώρα να αραδιάζω παραδείγματα...)
Αν θέλετε πάντως λίγο online κουράγιο να τονώσει την ματαιοδοξία σας, ορίστε:
ΣΜΟΥΤΣ!
Εντάξει;
κύριον σπάι:
εγώ με φοβάμαι και πολύ, αλλά τι πειράζει; το πολύ πολύ να σας ζητήσω να μου γράψετε μια άρια, και να ανέβω στο βήμα και να πλημμυρίσει νερά η εσηέα!
να σας πώ, είσασταν στο διπλανό τραπέζι στο καφέ σήμερα το μεσημέρι που ήμουνα με τις φίλες μου και πίναμε καφέ, εσείς μου κλείνατε το μάτι;
σμουτς και πάλι λοιπόν!
της ματαιότητας ή της ματαίωσης?
...κι είπα να...πω ένα "γεια-χαρά" και ...τρελάθηκα με τους... γρίφους!
Δεν πειράζει, πρωτομαγια- εξάψεις, ...εξάρσεις... και βάλε!
Αστοριανή
ΝΥ
meniek
είσαι απίθανη!
και σοφή, και μαζί γλυκειά.
μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην προσωπική και εγωιστική ματαίωσή μου, δλδ την δυσαρεστημένη (αλλά εδώ που τα λέμε όχι και τρομερά) ματαιοδοξία μου, και τη ματαιότητα.
η ματαιότητα είναι του κόσμου,
κι εγώ,
ως κέντρο του κόσμου στο παρανοϊκά εγωιστικό κεφάλι μου,
την ματαιοδοξία μου μέσω της ματάιωσης την έκανα 'ματαιότητα'.
ανικανοποίηση και συμβολικότητα
ο κύριος φρόιντ και ο κύριος άντλερ πίνουν μαζί καφέ στον παράδεισο και χαμογελάνε πονηρά...
χάρη σε σένα!
Αστοριανή μου, πού να καταλάβεις τις μπούρδες μου!
βλέπεις, εγώ κάνω περίπου ανεξέλεγκτα αυτό που πολλοί, αλλά σίγουρα όχι όλοι, πράττουν:
χρησιμοποιώ το διαδίκτυο ως εκτόνωση και επιφάνεια εργασίας συγχρόνως: λέω ότι μου κατέβει, αυτό είναι η εκτόνωση, αλλά, συγχρόνως, γράφοντας απευθείας εδώ, δλδ για σας που δε σας ντρέπομαι και πολύ διότι δε σας γνωρίζω, κι ίσως ερχόσαστε και με διαβάζετε γιατί έχετε συμβιβαστεί με τις αδυναμίες μου, ασκούμαι στην αυτόματη περίπου γραφή, που είναι ο τρόπος μου...
(α, να ένα άλλο θέμα για ποστάρισμα)
καλη κυριακή!
Δημοσίευση σχολίου