μη γίνου άπιστος αλλά... λα ιλά ιλλά ....

έβαλα αυτές τις δυο 'προτάσεις', γιατί έχουν τον ίδιο ρυθμό
η μία στα ελληνικά της ελληνιστικής περιόδου, που στην ουσία είναι μετάφραση της γλώσσας που μιλούσε ο χριστός,
η άλλη είναι η αρχή του πιστεύω, δλδ της μαρτυρίας του ισλάμ.
η γλώσσα που μιλούσε ο χριστός ήταν σημιτική, όπως και τα αραβικά, που ανήκουν στη σημιτική ομάδα γλωσσών.
το γράφω αυτό σκεπτόμενη ότι λοιπόν, υπάρχει ανάμεσα στις δυο προτάσεις, μια κοινή συντακτική μέθοδος, μια 'κοινή πρόταση', όπως παραδείγματος χάρη, αναφέρεται σχετικά τακτικά, ότι και εκφράσεις όπως 'μιά των νυκτών', 'μιά των ημερών', είναι σημιτικές εκφράσεις, όπως και 'χίλιες και μία' νύχτες, σκέψεις, κλπ, είναι συντακτικό πρότυπο-έκφραση μάλλον τουρκική.

για την αραβική πρόταση, διαπρεπείς ισλαμολόγοι αναφέρονται με τρόπο εντελώς εξαιρετικό στη διπλή άρνηση 'λα ... ιλά' που σημαίνει στην κατά γράμμα μετάφρασή του 'όχι ... εκτός...'
βάζουμε σ'αυτό τον κανβά της ελληνικής πρότασης:
'μη ... αλλά...'

οι ισλαμολόγοι λένε ότι η διπλή άρνηση είναι η απόλυτη κατά κυριολεξία, η απόλυτα απύθμενη κατάφαση. με αυτή την ομολογία της διπλής άρνησης, ΕΙΣΑΙ, ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ. το είναι σου βουλιάζει μέσα στην πρόταση ομολογίας πίστης. είναι πολύ δυνατή και απόλυτα λογική μια τέτοια στάση ερμηνείας.

όταν λοιπόν ο θωμάς, ο σημίτης που πιστεύει χριστό, λέει:
αν δε βάλω τα χέρια μου πάνω στα σημάδια, δεν πιστεύω ανάσταση,
δλδ αν δεν προτάξω την ύλη δεν παραδέχομαι στο πνεύμα,
είναι σαν να φέρνει στο νου το κορυφαίο και τόσο ζωντανό και αντράνταχτο για την πίστη και όχι για τη λογική καταφατικό κείμενο του κατά ιωάννην ευαγγελίου, που λέει 'ο λόγος σαρξ εγένετο'.
δλδ για να γνωρίσουμε το λόγο, ο λόγος έγινε ύλη, και ύλη (που σήμαινε πρώτα πρώτα λάσπη), χώμα, είναι ο άνθρωπος, ο 'χόμο', ο χωμάτινος...
αυτό δεν είναι η ενανθρώπιση;
ο θωμάς λοιπόν με τη διπλή άρνησή του,
κι ο χριστός με τη διπλή ίδια συντακτική σημιτική έκφραση,
μπαίνει στο απόλυτο της κατάφασης.
κι εγώ θέλω να είμαι όπως ο θωμάς.
πιστή ή άπιστη, δε με ενδιαφέρει ποσώς. είναι λέξεις. το κουφάρι μου όταν λιώσει και γίνει χώμα, θέλω να έχει μέσα του αυτή τη διπλή άρνηση 'δεν είμαι τίποτα, δεν έμεινε τίποτα' 'παρεκτός' η κοινωνία του νου και της ψυχής μου στο αναστημένο σώμα του χριστού.
τι με έπιασε και τα γράφω αυτά...
τα 'χω μες στο κεφάλι μου
και τα βγάζω έξω βόλτα, σαν τους τρελούς. ένα σπουργίτι μπήκε πριν λίγο μέσα στο σπίτι. τώρα ξέρω σχεδόν ότι τα σπουργίτια είναι μακριά, μα ελπίζω να ξανάρθουν.
έτσι κάτι και μέσα μου.
δεν έχει τίποτα, αλλά θέλω πίσω.

τη χάρη.