το σημερινό συνέδριο της νοσηλευτικής

να το σημείωμα που είχα στείλει πριν μέρες στους οργανωτές της στρογγυλής τράπεζας με θέμα τη διαμονή σε εντατική μονάδα:

Για την παρέμβασή μου στο συνέδριο που είχατε την καλοσύνη να με καλέσετε, θα προσανατολιστώ σε τέτοια θέματα:

-Ενοχές που νιώθει ο ασθενής και μετατρέπονται σε φαντασιώσεις

-Σε ποια επίπεδα ‘δεν ακούει’, ‘δε βλέπει’, θέλει ή δε θέλει να καταλάβει;
Ένας διασωληνωμένος άνθρωπος υπό καταστολή μπορεί να έχει επίγνωση, αλλά ποια και πώς;
-Πόσο ξέρει τι γίνεται, τι συμβαίνει;
-Πόσο σημαντική μπορεί να είναι μια ανθρώπινη προσέγγιση της δυστυχίας.
-Η αίσθηση του ‘δεν αισθάνομαι, η ζωή λείπει’ είναι μια άφατη δυστυχία.
-Αγάπη για τη ζωή μάλλον είναι δύναμη για τη ζωή.

Θέλει κουράγιο, και θέλει ενθάρρυνση από γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό ή κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους κλπ, να προτείνεται στους οικείους των προσώπων με τα κλειστά μάτια να τους μιλάνε με οικειότητα και αλήθεια, πολύ σημαντικό. Δεν έχει σημασία πόσο ακούνε, αν ακούνε. Είναι πιο βαθύ από αυτό.

τελικά, είχα βαστήξει σημειώσεις.
όμως, έτσι φορτισμένη μάλλον που ήμουνα, δε χρησιμοποίησα κανένα χαρτί. είχα προετοιμαστεί αφού είχα φτάσει σ'ένα καλό επίπεδο μνήμης, γράφοντας εδώ όλα τα προηγούμενα...
ούτως ή άλλως, είχα ήδη αποφασίσει πως μόνο βιωματική ανακοίνωση θα μπορούσα να κάνω, για ένα θέμα τόσο προσωπικό.
δεν είναι μόνο το προσωπικό.
είναι επίσης το στοιχείο ότι η μνήμη φέρνει ξανά επί τάπητος πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι μερικές φορές.
πόσο ευάλωτος είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να κουνηθεί, να μιλήσει, να κοιτάξει, να ακούσει, όπως οι άλλοι άνθρωποι...
δεν νιώθει μόνο εξουθενωμένος, νιώθει ταπεινωμένος και ένοχος.
αν λοιπόν ήθελα να μεταφέρω αλήθεια σ'αυτό το συνέδριο, έπρεπε να πάω άοπλη. δλδ χωρίς τίποτα, έτσι όπως βρέθηκα τότε, μπροστά στα κύματα της αρρώστειας.
τότε αρχίζει η πάλη της επιβίωσης, και σήμερα, η πάλη της επιβεβαίωσης μέσα από το τίποτα.
από όλο το ακροατήριο, που κάτι είπε, ρώτησε, κλπ, ένα συγκράτησα πιο πολύ απ'όλα: μια πραγματικά όμορφη φυσιογνωμία, μια κοπέλα, μάλλον νοσηλεύτρια, ήρθε στο τέλος και μου έδωσε το χέρι της με πολύ χαμόγελο, λέγοντάς μου: 'κυρία κ., είμαι πολύ χαρούμενη που σας γνώρισα εδώ και σας άκουσα'...