λοιπόν, 7.

(συνέχεια εκ των προηγουμένων.
περίληψη εκ των προηγουμένων: η ηρωϊς, πεσούσα εις την κλίνην, ανέμενε σωτηρίαν
για να πάει σε κανα μπαράκι να διασκεδάσει, όπως κάνει κάθε μέρα!)

σ'αυτό το ωραίο νοσοκομείο με το φίνο δωμάτιο, σαν ξενοδοχείο ένα πράμα,
τα πράγματα θολώνουν. σιγά μην ανοίξω ημερολόγιο, για να σας τα πω ακριβώς με ημερομηνίες. την πρωταπριλιά βέβαια εκείνη θα τη θυμάμαι για καιρό.
ναι;
για να είμαι ειλικρινής, και αυτή, χωμένη σε μια δίνη γεγονότων είναι, και μάλλον δεν ευθύνομαι για τη δίνη...
τα νέα για τη βαγδάτη έτρεχαν. στο περασμένο νοσοκομείο, κάποια άρρωστη είχε τηλεόραση και άκουγα, ενώ βέβαια κάθε τι που έφτανε στο δόλιο μου το κεφάλι πονούσε.
τώρα θυμήθηκα πως είχα τηλεόραση και στο δωμάτιό μου εδώ, στο ιδιωτικό νοσοκομείο.
δεν ήμουνα όμως πια ικανή για τιποτα.
όλα είναι μπερδεμένα. όλα είναι ένα: το ιράκ, ο πόνος για το ιράκ, τα παιδιά μου, ο παναγιώτης κι ο αδελφός μου, ο φόβος του πόνου που σε πνίγει, που δεν αλλάζει.
δε θυμάμαι άλλα.
με θυμάμαι σε αναπηρική πολυθρόνα να πηγαίνω για εμβολισμό του ανευρύσματος.
- είναι σοβαρό αλλά είνα σχετικά απλό, θα ξυπνήσετε, μπορεί να πονάτε, αλλά το ανεύρυσμα θα το εξαφανίσουμε. σε λίγο θα είστε σπίτι σας.
μιάμισυ ώρα υπόθεση. το πολύ.

αχ βρε γιατρέ μου, μιάμισυ ώρα παίρνει στους κανονικούς ανθρώπους, αυτό το σκέφτηκες; με ήξερες εμένα όταν το έλεγες; ε;
όπως έχω το ταλέντο να ανεβαίνω σε μια παιδική χαρά και να κάνω βλακείες, έτσι και τώρα. εσύ μπήκες μ'ένα σωληνάκι στο κεφάλι μου αλλά εγώ ήθελα να σου ανοίξω τα σαλόνια μου, να έχεις άπλα!... ναι, αλλά μετά ποιος καθαρίζει;
μου λές;

έ, να μην σας πολυλογώ, ο μεν γιατρός, μπήκε με το σωληνάκι του για να φτάσει στο ανεύρυσμα που ήταν ανάμεσα στο δεξί μου μάτι και το αυτί,
και... τράκαρε!!!
στην καρωτίδα!
έγινε η λεγόμενη αρτηριοφλεβώδης επικοινωνία, που σημαίνει ότι άρχισε μια τρομερή αιμοραγία, όπου το αίμα με το οξυγόνο και το αίμα που έχει καταναλώσει το οξυγόνο ανακατεύτηκαν σ'ένα τρελό χορό στο κεφάλι μου. η αιμορραγία ήταν τέτοια που το πρόσωπό μου φούσκωσε όσο γινόταν!
ναι, δεν πέθανα, αλλά
ένιωσα
να λείπει
η ζωή.

αυτό.

εννοείται πως ήμουνα κοιμισμένη.
εννοείται πως ξύπνησα νομίζοντας πως μου είχαν βάλει σίδερα στο ένα μάτι, κι ήθελα να τα βγάλω (ήταν η αίσθηση του εξόφθαλμου, αφού μέσα είχα πλημμυρίσει)
σ'ενα κρεβάτι με πολύ χαμηλό σιδερένιο γύρω-γύρω
με μια νοσοκόμα που βάσταγε μια βελόνα και μου έλεγε: νιώθεις τίποτα;
απαντούσα όχι, κι εκείνη ήταν λυπημένη, γιατί έβαζε τη βελόνα στη δεξιά πατούσα μου...
ένιωθα ότι έβλεπα τηλεόραση, το ιράκ, ότι έβλεπα παιδιά που έκλαιγαν και φώναζαν 'μάτα, μάτα'...
ξέρω γω...
υπό καταστολή, για να δουν πώς θα επιβιώσω.
χειρουργείο στον εγκέφαλο για έντεκα ώρες!
έβαζαν μοσχεύματα αρτηρίες, οι οποίες δικές μου ήταν, του εργοστασίου μου, γνήσια ελληνικές, της πλάκας! μόλις τις τοποθετούσε ο γιατρός, αυτές αμέσως σκάγανε...
τέλος μια μετωπική αρτηρία αποφάσισε να με σώσει μαζί με το γιατρό.
μετά το ολοήμερο χειρουργείο μου κλείσανε το κεφαλάκι έχοντας 'κόψει' τον εσωτερικό και εξωτερικό κλάδο της δεξιάς καρωτίδας, έχοντας βάλει ένα μόσχευμα για να αιματωθεί ο εγκέφαλος στο δεξί του ημισφαίριο...

τώρα παριστάνω το περδίκι, και είμαι περδίκι.
όμως υπάρχει και το 8.
ας ελπίσουμε ότι το σάββατο θα μπορέσω να συγκεντρωθώ στο θέμα μου.
την καλησπέρα μου,


εννοείται,


πως συνεχίζεται!
αυτό το μεγάλο χειρουργείο έγινε όντως την πρωταπριλιά του 2003. σαν ψέμματα. κι όμως...