10.

πώς τελειώνει η διαμονή στην εντατική;
κάπως..
θυμάμαι το 'έχει ξυπνήσει αυτή', και τη μανία μου να βγει ο ανυπόφορος αναπνευστήρας.
θυμάμαι το θυμό μου, γιατί είχα θυμό και ήθελα να φύγω. σε κάποια στιγμή ο θυμός ανέβηκε στο κατακόρυφο, μέσα στο παραλήρημά μου, και τότε σκέφτηκα γαλλικά: que tu sois battue, volée ou violée, si tu ne pardonnes pas, tu ne peux pas être libérée (ακόμη και να σ' έχουν δείρει, κλέψει, βιάσει, αν δε συχωρήσεις δεν μπορείς να ελευθερωθείς). αυτό ήταν μια στιγμή χάριτος, που με βοήθησε να βλέπω τους ανθρώπους με πιο επιείκεια. ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι θα είχε ημερομηνία λήξης, αλλά για καιρό έζησα αυτή τη χάρη...
γιατί χάρη είναι να βλέπεις τους άλλους και να μπορείς να συγχωρείς, όταν κάτι έχει συμβεί.

όταν ξύπνησα χωρίς αναπνευστήρα την πρώτη φορά και μπορούσα να μιλήσω (δλδ τρόπος του λέγειν), ειδοποίησαν τον άντρα μου, πού ήρθε τρέχοντας και με ρώτησε: 'ποιος είναι ο κωδικός του κινητού σου;' -'1610', του είπα αμέσως, χωρίς καμιά καθυστέρηση. μου έκανε κι εμένα εντύπωση ότι μπορεί να είχα παραλήρημα, εφιάλτες, φαντασιώσεις, σκέψεις, κλπ, κλπ, το νοητικό κομμάτι φαινόταν να ελέγχει την κατάσταση... σαν να είχε το πάνω χέρι, ενώ τα συναισθήματα ήταν πολύ πιο ευάλωτα. λες και στη μάχη της επιβίωσης προσπαθούσες από κάπου να πιαστείς. ο κόσμος των συναισθημάτων, όπου ο φόβος ήταν κορυφαίος, τα πράγματα ήταν πιο σαθρά από παντού.


είχα και μια άλλη εμπειρία, για την οποία δε θέλω να αναφερθώ γραπτώς εδώ.
όταν ανέβηκα στο δωμάτιό μου, ζητούσα ψυχίατρο, γιατί θεωρούσα ότι τον είχα ανάγκη. ο γιατρός που με είχε αναλάβει, είπε στον άντρα μου: 'αφήστε να περπατήσει πρώτα'...
κι αν δεν περπατούσα; δε θα ήταν πιο βαρύ;
θεωρώ ότι χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη κάποιος που για ένα διάστημα της ζωής του είχε γίνει 'σακκί με πατάτες'.
τέλος πάντων, πάει αυτό. έμεινα για ένα μήνα στο κρεβάτι, και βαθμηδόν μου αφαιρούσαν κανένα σωληνάκι, κανένα σακουλάκι...
ενοχλητικά: τα της μύτης!

είχα μια εξαιρετική νυκτερινή νοσοκόμα. μου έλεγε ιστορίες από τη ζωή της, που έδινε όνειρα μιλώντας μου για το μέλλον.

οφείλω να πω, και μάλλον είναι κοινό, ότι όταν βγαίνεις από έναν τόσο λήθαργο, μετά δεν ξέρεις τι να κάνεις τον ύπνο σου...
στο δωμάτιο είχα απίστευτη δυσφορία και αϋπνίες. νομίζω κι άλλοι το έχουν πάθει αυτό.
έμαθα ξανά να περπατάω. στην αρχή ο φυσιοθεραπευτής έκανε τις κινήσεις του βηματισμού πάνω στο κρεβάτι.
αυτό ήταν τόσο κουραστικό στην αρχή!!! μια φορά είχα βάλει τα κλάματα από την κούραση. μετά σιγά σιγά άρχισα να κάθομαι, ήταν πια μεγάλες εξελίξεις!

ένα κωμικό κομμάτι ήταν το εξής: είχα ένα τεράστιο επίδεσμο στο δεξί μέρος του κεφαλιού, και κάτι μαλλιά που τα ένιωθα απελπισμένα και επιθυμούσα πολύ να μου τα έλουζαν. ένα πρωί ήρθε ο γιατρός, πάντα χαρούμενος, να μου ανακοινώσει ότι θα μου βγάλουν τα ράμματα, και θα μπορώ σε λίγες μέρες, όταν μου πούνε, να λουστώ!
συγχρόνως άναψε την τηλεόραση που είχε ένα υπέροχο ντοκυμαντές, μάλλον επίτηδες πρέπει να το είχαν βάλει.
παρόλαυτά, εγώ τον ρωτησα: και πώς θα μου βγάλετε τον επίδεσμο;
-έτσι! μου λέει.
και κάνει ένα χρατς! και τον έβγαλε στο πι και φι, πριν προλάβω να αντιδράσω! αυτό είχε πολύ πλάκα!
τέλος πάντων, απάτη, διότι πέρασε αρκετός καιρός για να με λούσουνε, προφανώς για να θρέψει εκεί που ήταν τα ράμματα.

ο άγγλος γιατρός που ήταν εκεί, με ευγένεια φοβερή, και χιούμορ φλεγματικό, βοηθούσε με τη στάση του. τι να κάνω για σας; μου λέει μια φορά. του λέω: αχ, ανοίξτε το παράθυρο αρκετά, και πετάξτε με με το κρεβάτι μου έξω!
μια άλλη φορα του λέω 'με ενοχλούν τα κλιπσάκια που έχετε βάλει', τα πιάνω με το χέρι μου ή χτενίζομαι και πονάνε.
μου λέει: -αν ενοχλούν τόσο, να παρω ένα σφυράκι και να σας τα ισιώσω!
σιγά μην του το ξανάλεγα μετά!

έλεγαν όλοι: 'θαύμα, η ελένη έγινε καλά από θαύμα'.
στην αρχή πίστευα πως ήταν σχήμα λόγου. μετά έμαθα ότι ήταν κυριολεξία.