8.

αυτά βέβαια τα έμαθα πολύ αργότερα. κανείς δεν ήθελε να μου πει στην αρχή. ούτε ήταν γνώση από πρώτο χέρι, δλδ γνώση δική μου. μου τα είπαν, σας τα λεω. σιγά σιγά μου μίλησε ο χειρούργος, πολύ αργότερα αφότου βγήκα από το νοσο.
μετά το χειρουργείο, έμεινα στην εντατική 9 μέρες. κλειστά μάτια, διασωληνωμένη από παντού κατά κυριολεξία...
όλο αυτό τον καιρό είχα επίγνωση ενός μακροσκελέστατου χρόνου, δλδ δεν είχα αδημονία, απλώς μια διαρκή εναγώνια σκέψη γύρω από όλα όσα είχα μέσα στο κεφάλι μου: ιράκ, παιδιά μου, εμένα να επαναστατώ, φοιτητές, φίλους, σχέδια να προλάβω να βοηθήσω κόσμο (προφανώς αυτό ήταν φόβος, κι έψαχνα μάλλον άλλοθι στην αγωνία της επιβίωσης), φόβος, πόνος, δυστυχία, δυστυχία, ενοχές...
έλλειψη της ζωής, αυτό το ένιωσα.
'τι θα πω στα παιδιά όταν γυρίσω;' αναρωτιόμουνα.
'στους φοιτητές μου θα μιλήσω για το πώς ένας άνθρωπος ταπεινώνεται, είναι μεγάλη εμπειρία', με θάμπωνε κι εκείνο το αμφιθέατρο που με είχαν πάει τα παιδιά. και τα είχα πολύ στο νού μου...
ήθελα να φτιάξω κι ένα ημερολόγιο για τα παιδιά του ιράκ...
όλα αυτά σ'ένα μαγικό χαλί στο κεφάλι μου μέσα.
στο κεφάλι μου;
γιατί λέμε έτσι;

πάντως να το ξέρετε, μπορεί να μην έχεις πληρη επίγνωση, σίγουρα, αλλά έχεις μια διαφορετική επίγνωση εκεί μέσα. η αλήθεια του θανάτου που σε πλησιάζει δεν είναι ψέμμα, και το νιώθεις. πώς; πού να ξέρω! δεν ειμαι θεός! (ούτε πυγολαμπίδα, που λέει ο διόνυσος)...
δεν ξέρεις αν έχεις ανοιχτά ή κλειστά τα μάτια, αφού οι γιατροί λένε ότι είναι κλειστά, κι εσύ μπλέκεις σε εικόνες, ήχους, κουβέντες...

μην το ξεχνάτε, μιλάτε στους ανθρώπους που δε μιλούν, και αν δε θέτε να μιλήσετε γιατί είναι δύσκολο, κάντε κάτι άλλο, ακόμα πιο μεγάλο: πιάστε τους το χέρι...
βαστείχτε τους έτσι στη ζωή...